Dag 5 Singapore

Vandaag zijn we te vinden in het Birdpark. Geweldig!
Niet alleen de hoeveelheid aan soorten, maar ook de manier waarop dit park is aangelegd is indrukwekkend.
We genieten met volle teugen.
Het enige kleine nadeeltje is dat het vandaag erg warm (34 gr.) is én erg vochtig. Maar we doen het kalm aan met zijn viertjes, drinken en eten op zijn tijd.
Maar na 2 1/2 uur (van 11.30 - 14.00 uur) verlangen we alle vier even naar de koelte van de auto en Koen en Kim brengen ons naar het metrostation bij Hillcrest Villa's, zodat wij met de metro door kunnen naar the Gardens of the Bay. Zij drinken een koffietje in hun nieuwe buurtje en halen de kinderen van school.
's Avonds gaan we elkaar weer zien bij de pizzeria daar.

De middag brengen Peter en ik samen door bij the Gardens by the Bay: the Rainforest en the Flowergarden, ook weer geweldig mooi.
Eerst zijn we in het regenwoud, zonder de nadelen: geen bloedzuigers, geen hitte: heerlijk.
In de bloemenhal vallen mij vooral de prachtige beelden op, die in de bloemperken staan.

Via Marina Sands Bay (het schiphotel, zoals ik het noem) nemen we de metro terug.

Het was weer een topdag.
Morgen de laatste dag bij de familie.
's Morgens gaan we nog even naar de botanische tuin. De rest van de dag chillen we thuis, bij het zwembad, met de familie.
Ik verwacht dat ik morgen niet echt zin heb om mijn vakantieblog af te sluiten.

's Nachts vliegen we terug naar huis: 6 1/2 week Azië zitten erop.
Het was een hele bijzondere reis, om diverse redenen.
Wie mijn blogs van afgelopen weken gelezen heeft, begrijpt wel waarom.


- Posted using BlogPress from my iPad

Hillcrest Villa, dag 3 en 4

De kogel is door de kerk: het contract is getekend.
De familie Minnebach gaat definitief in Hillcrest Villa wonen.
Een huis van 4 verdiepingen op een kleinschalig park in een woonwijk, met zwembad en gym. Een leuk winkelstraatje met verswinkels om de hoek; een echte woonwijk.

Vanochtend zijn de laatste inspectie en onderhandelingen in het huis geweest. Er wordt een week aan geklust door de landlord (niet persoonlijk, natuurlijk) en dan kan er de 31e augustus verhuisd worden.
Ik vind het er heel mooi uitzien, al is het geen spiksplinternieuw huis.
Veel licht, een paar terrasjes, veel kamers en badkamers.

Na de lunch rijden we met z'n allen naar Sentosa: we zijn van plan naar het strand te gaan: zwempakken mee, dus.
Vlak voordat we er zijn, barst er een bui los. Het komt maar weer eens met bakken naar beneden. We hopen nog dat het overgaat - en dat doet het ook - maar net 1 1/2 uur later - zodat we in een 4D-film belanden.

Als we naar de Hollandse club rijden waar Mas een proefles judo gaat volgen, breekt de zon door.
We drinken een paar pintjes en daarna rijden we naar het foodcourt om de hoek. Wat kun je daar lekker eten, zeg!

Het was weer een enerverend dagje.
Ik ben wel ontzettend blij dat de definitieve woning gevonden is en dat ik die heb kunnen zien.

Gisteren was de eerste dag dat Koen terug was uit Houston. Zo fijn om ook hem weer te zien, 's middags.
('s Morgens maken Peter en ik nog een stadswandeling door een stukje Chinese wijk en Little India.)
Hij heeft een zware week achter de rug, vooral ook weer door de jetlags: het went nooit.
Dat neemt niet weg dat we aan het eind van de middag met zijn allen naar Marina Bay gewandeld zijn en daarna lekker krab hebben gegeten bij Boat Quay.

Ik denk dat deze dag ons allebei veel energie heeft gekost, gisteren.
Koen lag om 9 uur op bed en ik 5 minuten later.

Vanavond houd ik het iets langer vol...maar het gaat geen 23.00 uur worden voor ik in bed lig.

- Posted using BlogPress from my iPad

Dag 2 Singapore

't Is avond.
We lopen over een hangende loopbrug tussen de toppen van verlichte boomtoppen. Mas, Imke en wij.
En overal waar ik kijk, zie ik een skyline van torenhoge gebouwen: ik waan me in een futuristisch sprookje. We zijn allemaal onder de indruk van het schouwspel.
"Ik snap nu wel waarom al die mensen in die lange rijen staan om hier te kunnen zijn" zegt Mas. Tijdens het wachten viel hij bijna om van de slaap, maar nu is hij klaarwakker.
Gardens by the bay.


In de wachtrij (45 minuten) worden we verrast door een licht- en geluidshow.
Achter de wachtrij zijn de andere bezoekers van de Gardens in rijen en groepjes op de grond en op bankjes gaan zitten en wat me weer opvalt is de rust. Geen schreeuwende, jengelende kinderen; geen hard pratende volwassenen; geen uitgelaten meidengroepen of stoerdoende jongens: er heerst stilte en rust en iedereen kijkt omhoog naar wat zich daar afspeelt aan lichteffecten die ondersteund worden door muziek en applaudiseert een paar keer spontaan.

Het is een apotheotisch einde van een bijzondere dag.

Imke gidst ons weer door de metro heen op weg naar huis: waar we het kaartje in moeten stoppen, op welke manier we in de wachtrij horen te staan, aan welke zijde we op de roltrap moeten staan en waarom. Zij weet het allemaal en vindt het geweldig om ons wegwijs te maken.

Wij zijn op tijd opgestaan, want we gaan mee naar de school van de kinderen.
Vandaag is de officiële openingsviering van het nieuwe schooljaar, waarbij de nieuwe kinderen worden voorgesteld.
Daar mogen ouders/grootouders bij zijn.
Per 8 -10 kinderen worden ze naar voren geroepen door de directeur die de happening opent en leidt.
Hij vraagt aan elk kind om zich voor te stellen: de naam, de klas en waar ze vandaan komen.
Ze komen uit alle windstreken:
- "Wij hebben als laatste in Parijs gewoond";
- 3 Indisch-uitziende kinderen: "Wij komen uit Heerhugowaard";
- 2 jongetjes van 9 en 11 jaar: "Wij hebben nog nooit in Nederland gewoond."
- "Wij komen uit België, uit Brussel..." . Mas en Imke! Vreemd om te horen van mijn kleinkinderen maar het klopt wel. Daar hebben ze tenslotte de laatste 6 jaar gewoond.

Dan klinkt het schoollied. Alle kinderen pakken elkaar spontaan bij de schouders en wiegen mee op de klanken van het lied dat ze trots, luidkeels zingen. De tekst kennen ze uit het hoofd. De nieuwelingen zullen het snel leren, vermoed ik.
Het refrein wordt op het scherm geprojecteerd.

"School van de tropen,
in het verre oosten.
School van het spelen,
leren met elkaar.

Hier leef ik mijn dromen
Hier wil ik altijd komen
School, Holland op de evenaar"

Door mijn tranen heen, zie ik de vrolijke gezichtjes van Mas en Imke: ze horen er na die eerste schoolweek al echt bij.







- Posted using BlogPress from my iPad

Dag 1 Singapore

Als ik wakker word, hoor ik kinderstemmen.
"Gefeliciteerd, opa! Ik moet eerst even eten hoor...,"

Ik dommel nog even in en als ik echt wakker ben, ben ik alleen. Kim en Peter zijn de kinderen naar school gaan brengen.
Als ze terugzijn, ontbijten we in het restaurant van het appartementencomplex.
Daarna gaan we de stad in.

Het is een wondere wereld: het ene winkelcentrum na het andere, allemaal even groot en supermooi!
Ik kom in de wereld van het "shoppen": niet echt mijn hobby, maar ik houd er dankzij de tips van Kim, wel een paar leuke topjes en zomerbroeken aan over!
Peter en ik lunchen nog bij een Mexicaan en omdat we voor 15.00 uur weer terug thuis zijn, gaan we met z'n allen de kinderen van school halen.
Mooi om te zien, hoe ze daar door de school lopen alsof ze nooit anders hebben gedaan.
De juf van Mas komt nog even een praatje met zijn oma maken en vertelt dat ze blij is met Mas in de klas. Kijk, dat hoort oma graag!
Net voordat we bij de school zijn, is er een onweer losgebarsten en komt de regen met bakken naar beneden. Zo erg heeft Kim het hier nog niet meegemaakt. We komen dan ook niet droog de auto terug in.
Het duurt ook lang, want als we 's avonds na het eten nog even met zijn tweeën de stad in willen voor een afzakkertje voor Peters verjaardag, hebben we de paraplu hard nodig.
We zijn dan in Clark Quai, een uitgaangebied aan een kanaal.
Life-muziek; restaurantjes, cafeetjes, terrasjes, fonteinen.

Het is zo totaal anders dan het Azië dat we de afgelopen periode gezien hebben en zo anders dan de steden die ik al ken.

Morgen weer een dag. Ik ben benieuwd wat die ons gaat brengen.






- Posted using BlogPress from my iPad

Singapore

Eerste indrukken:
- wat is het hier schoon, netjes, geciviliseerd;
- is dit Azië?
- wat een sky line!
- wat een brede straten, met mooie tussenbermen met bloemen;
- het is hier niet zo bloedheet.

Met de taxi rijden van van het vliegveld naar Andrew Road, nr. 5.
Daar wonen Koen, Kim, Mas en Imke voorlopig.
We staan onder in een soort parkeerkelder en lopen via de glazen deuren het gebouw in.
Er moet hier ergens een lobby zijn waar ze Kim even kunnen bellen en dan komt het helemaal goed.
Geen lobby te zien, wel nog net een vriendelijke juffrouw die haar kantoortje afsluit. We staan in het verkeerde gebouw. We moeten hiernaast zijn.
Als we daar aangerold komen (ze zijn hier niet echt ingesteld op rollpackers, zegt Peter), zien we Kim: ze staat ons al op te wachten en geen 2 minuten later komen Mas en Imke uit het zwembad aangehold: we zijn weer samen!

De kinderen zijn vrolijk, vertellen honderuit over de plek waar ze nu wonen en de regeltjes die daar gelden ("Opa, jij mag daar bijvoorbeeld niet tegen dat hekje aan staan.") Er wordt naar een galerijhekje gewezen, waarachter inderdaad nogal een diepe inkijk naar de benedenetages te zien is.
Over de school, hoe leuk en anders het daar is. "Wij schrijven hier een andere letter b. Dat moet hier zo: B. Maar dat geeft niet hoor, zo kan ik het ook."

We eten lasagna en drinken er een goed glas wijn bij. We genieten van het samen zijn.
We praten bij. De kinderen pakken meegebrachte cadeautjes uit, o.a. van tante Manon (alvast voor hun verjaardag). Ze vallen goed in de smaak, want ze zijn meteen volop aan het spelen.

Wat fijn om te zien dat het goed met ze gaat.

Morgen gaan we een beetje de buurt verkennen en vrijdag gaan we mee naar de school. Dan worden de nieuwe kinderen geïntroduceerd en daar mogen ouders/grootouders bij zijn. We boffen dus.



- Posted using BlogPress from my iPad

Bangkok anders

Bangkok is aan het veranderen, of wij zien het nu pas, dat kan ook!
We zijn niet meer zo bezig met de highlights, maar vinden meer plekken die ook interessant zijn, maar niet zo voor de hand liggend.
En dan zie je Bangkok anders.

Gisteren kwamen we al bij Asiatique (in het Zuidelijke deel van de stad) en vandaag gaan we met de watertaxi naar het Oosten van de stad.
Dat watertaxiën is al heel leuk: alleen maar locals die zich op deze manier verplaatsen over de klong en hoe behendig zij zijn in het in- en uitstappen. Dat gaat niet met een loopplankje of zo, nee je stapt via de zijkant precies op op het goeie moment in, als hij heel eventjes stil ligt. Daar zorgen de 2 "conducteurs" voor (een links en een rechts): zij meren de boot bij elk stationnetje even aan en tijdens het varen wandelen zij behendig over de buitenzijkanten om de kaartjes te verkopen: evenwichtskunstenaars zijn het, mannen en vrouwen. Oh ja, zij dragen wel een helm voor het geval ze er even het hoofd niet bij hebben en niet op tijd bukken bij een bruggetje.
Af en toe zijn er ook nog dwars-overstekende pontjes, voor een enkele voetganger of fietser die even naar de overbuurvrouw wil of zo. Hoe die precies werken heb ik niet kunnen ontdekken. Er is geen veerman op het pontje (een soort vlot) en het lijkt automatisch te gaan, want ik zie de overvarende geen enkele handeling doen.

We komen uiteindelijk waar we willen zijn: een vliegtuigkerkhof, midden in de wijk. Een groot veld waar een stuk of 4-5 vliegtuigwrakken liggen. Er woont op dat terrein ook een Thaise familie die de entreegelden int. Ik dacht eerst dat ze in een van de 2 hangaars wonen, maar bij een vluchtige inspectie blijkt dat die vol rotzooi staan en dat de familie zelf toch echt in het krakkemikkege hutje woont dat ook op het terrein staat.
Het is een heel vreemd beeld, die wrakken daar!

Vlakbij is een splinternieuw supernet winkelcentrum waar we koffiedrinken met een overheerlijke soort bossebol, maar dan zonder chocola en de slagroom vervangen door een koffiecreme: geweldig lekker. En, oh, ja, we lunchen daar ook!
Ze zijn niet snel, maar koken kunnen ze wel!

Ik krijg hier hetzelfde idee als zo'n 15 jaar geleden in Londen, toen Camdenmarket in ontwikkeling was en de Docklands.
Bangkok is echt aan het veranderen, moderniseren en ook nog op een mooie manier, vind ik.

Als afsluiting van onze reis door Laos en Thailand, dineren we in Asiatique. Heel erg lekker (en een beetje duurder dan anders) en we gaan naar een Thai-boks show: Muay Thai Live Experience.

Het is een fantastische afsluiting van een fantastische reis.

Nu naar Singapore, waar we Kim en de kinderen gaan ontmoeten, en een paar dagen later Koen (is nu nog een paar dagen in Houston).
Eens kijken hoe ze daar gestart zijn, 6 weken geleden, en hopelijk gaan we ook nog net zien waar ze in hun Singapore-periode gaan wonen.
Ik kijk er erg naar uit!




- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste halte Thailand: Bangkok

't Is flink wennen na de rust van het strand in Nao Plaoh beach: Bangkok.
We zitten dan ook in het pitje, vlakbij Kao Sang Road. Rambuttri village ligt in een iets rustiger zijstraatje.
We zijn hier naartoe gevlogen. Letterlijk en figuurlijk!
Onze koffers stonden bij de eerste 5 op de band; we konden in een limobus stappen naar Kao Sang Road en die stopte op het hoekje bij "onze straat"!
Niet te geloven hoe snel dat ging!
Om half 12 vlogen we en om 14.00 waren we in Rambuttri village!

Het is bloedheet de eerste middag. We slenteren wat door de straatjes, drinken koffie, eten iets en gaan daarna zwemmen op ons dakterras. Niet zo heel lang, want het is best druk en het is toch maar om even af te koelen.
's Avonds eten we bij Madame Musure.
Nog voor ons eten op tafel komt, verkassen we naar een ander tafeltje.
Vlak achter ons zitten namelijk een Nederlandse jongen (ach, help..) en een Nederlands meisje. Zij studeert medicijnen en loopt stage in een ziekenhuis (ik vermoed in Nijmegen) en is daarover kennelijk zo enthousiast dat ze over niets anders kan praten dan niertransplantaties, vet weghalen etc.
De jongen kan alleen maar luisteren en wij ontkomen er ook niet aan, zo'n spraakwaterval achter ons; vandaar de verhuizing.
Daarna kunnen we rustig eten en genieten van alles wat er om ons heen en voor ons op straat voorbijkomt.

De tweede (volle) dag in Bangkok brengen we helemaal op en in de buurt van de Chao Phraya rivier door: van het uiterste puntje Noord (halte 30) tot in het nieuwe Zuidelijkste Punt bij Asiatique, met een Londenachtige uitstraling: een reuzenrad en oud-aandoende opgeknapte "warehouses", met ontzettend veel boetiekjes en horeca, een heuse kermis, een circustheater en een Thaibokshal (vandaag geen boksen, maar morgen wel!)
Ik denk dat we morgen hier weer wel te vinden zijn en niet alleen voor het boksen: Peter heeft mooie houten beeldjes van bedelmonniken gezien.
Happy hour betekent hier trouwens nog steeds dat een pilsje rond de 5-6 euro kost, maar we vinden een terrasje met een lieve serveerster waar het bovendien wel te betalen is.

Ook Wat Arun hebben we nog maar eens bekeken: het blijft een fascinerend gebouw met zijn hele en stukken tegeltjes. Mooi ook om te weten dat de bewoners van Bangkok zelf die stukken hebben aangeleverd toen de bouwtegels op waren.

Als we voor de laatste keer van de boot stappen is de avond al gevallen en strijken we weer neer op het terras van Madame Musure: we kijken terug op een zeer warme, mooie dag. We zijn blij dat we voor het water gekozen hebben.

- Posted using BlogPress from my iPad

Pink Dolphins

We hebben ze gezien. Van heel dichtbij. De roze dolfijnen die in dit gebied leven.

Nadat we weer naar een mooie zonsopgang gekeken hebben, stappen we nog voor 7 uur op onze brommertjes voor een ritje van 28 km. naar een opstapplaats van een longtailboot, buiten de begane paden.
Dat laatste geldt letterlijk voor de laatste 1.500 meter: onverhard met kuilen en keien, op en neer, geen doorkomen aan met zo'n brommertje.
Voor míj dan, want de aardige Thai die ons het laatste stukje voorrijdt, snapt maar niet waar ik zo lang blijf en moet wel 3 keer stoppen zodat ik kan aansluiten.

Wij komen bij een soort kiosk aan een haventje, maar wat mannen rondhangen, een vrouw en een kind.
Wij maken duidelijk dat we naar de roze dolfijnen willen gaan kijken, er wordt een boot in gereedheid gebracht, er komt een schipper en een soort begeleider en we mogen instappen: 7.50 uur. Omdat het nog zo vroeg is, althans dat vermoed ik, zijn wij met zijn tweeën. Op alle andere bootjes die we later zullen zien, zitten steeds een man of 8.

Het moment dat we er twee zien, op nog geen 3 meter afstand van ons bootje, is zo mooi!
Ze komen een aantal keren half boven water. Mijn fotocamera, waarmee ik wel bewijs heb vastgelegd dat we überhaupt dolfijnen hebben gezien, heb ik dan al weer opgeborgen en ik vind het zo mooi dat ik er live geen seconde van wil missen.

Op de boottocht terug leggen we nog aan bij een buddha-tempel, die boven op de rots te zien is. Het vergt wel wat waad- en klauterwerk, maar onze begeleider besteedt heel veel aandacht aan het helpen van zijn gasten, althans aan mij. Hij schrijdt met mij door het water en helpt me over de glibberige stenen naar de trap, heen- en terugweg.

De boottocht voert verder langs vergezichten en rotswanden: dit is een heel mooi stuk Thailand!

Tijdens de terugrit stoppen we bij een heuse koffieshop. De shophoudster js niet alleen uitermate vriendelijk, ze zet ook een prima cappuccino op tafel; maar ja, ze is ook een gecertificeerde barista door het volgen van een workshop, zo laat een getuigschrift in de kast zien.
We denken wel dat dat haar veel hoofdbrekens heeft gekost, gezien de enorme ton Paracetamol die ze in haar zaak heeft staan.

Ze maakt ook nog een lekkere fried rice voor ons klaar voor € 1,30 pp.

Heel voldaan brommen we verder huiswaarts.
Deze dag kan niet meer stuk.

Nog even een paar uurtjes van de rust genieten.
Morgen vliegen we naar Bangkok voor een paar dagen!



- Posted using BlogPress from my iPad

Zomaar een dag

Om 5.45 uur gaat de wekker af. We gaan naar de zonsopgang kijken.
Op het strand, voor de deur. Kopje koffie erbij.
Heerlijk.
Heel soms laat de roze dolfijn zich hier zien, maar vandaag niet.

Tot een uur of twee houd ik een welness-day. Nageltjes vijlen, haarmaskertje, huid eens lekker invetten met vochtinbrengende creme, glaasje koud water, even zwemmen, lekker afdouchen, vogels kijken, e-reader bij de hand: rust.
Na de lunch aan de overkant, rijden met onze huurbrommertjes naar het stadje. Even naar de ATM; al is Thailand dan niet duur, toch moet dat ook hier regelmatig gebeuren.
En, belangrijker nog, het is een soort proefritje voor morgen. Dan gaan we 's morgens naar de noordpier om daar met de longtailboat naar de roze dolfijnen te gaan kijken: 3/4 uur brommen.
Dat lijkt ons zo bijzonder en nu we hier toch zijn...





- Posted using BlogPress from my iPad

(Niet) op mijn achterhoofd gevallen

Gisteren was een dag vol gevaren (zie blog van gisteren), maar de meeste ongevallen gebeuren toch in en om het huis. Zo ook hier.
's Avonds, bij het verplaatsen van het wasrekje, knalde ik achterwaarts tegen een terrasstoepje aan en sloeg achterover op mijn hoofd op de tegels. De val werd door enigszins afgeremd door mijn elleboog. Met wat schaafwondjes en een flinke stijve nek, kom ik er weer goed vanaf: ik ben toch wel een geluksvogel met een beetje omdenken.

Wij zitten nu op ons terras, direct toegang tot het strand. Kilometers lang en echt totaal verlaten.
In Seebreeze, ons resort, zit nog een Nederlands stel naast ons en boven schijnen Duitsers te zitten. De Nederlanders zijn met de brommer naar het dorp, 12 km. verderop en de Duitsers heb ik noch gezien, noch gehoord.
Wat een rust, alleen de kabbelende zee en wij.
Het is 18.30 uur, hier en daar gaan de lichten aan, de avond valt.

De busreis duurde korter dan ik dacht, 2 uur.
Toen stonden we in Surathani, ergens in een straat en werd ons we verteld dat we er waren. De koffers werden eruit gehaald en wij stapten uit. We werden opgevangen door een tuktukchauffeur die ons wel naar de minibus wilde rijden voor 100 Bath (€2,50); best veel hier, maar we hebben geen idee hoe ver het is.
Dat hebben we 2 minuten later wel! Hij rijdt een 3/4 blokje en we zien de bus, waar we net uitkomen, de hoek om komen als we uitstappen!
Ik protesteer: dat is onze bus! Je hebt gewoon een blokje gereden.
Hij ontkent.
Ik hou vol dat hij niet eerlijk is geweest en wil er bijna aan toevoegen dat ik niet op mijn achterhoofd ben gevallen. Gelukkig weet ik dat nog net niet te zeggen!


- Posted using BlogPress from my iPad

Als ik toch eens...

We krijgen vandaag van onze gastheer Gerard een fietsroute mee en ja, natuurlijk ook zijn fietsen.
Daar heb ik eergisteren al kennis mee gemaakt en hoewel het er stoer uitziet, ik op zo'n mountainbike-achtige fiets: voor mij is het niets.
1. Een hoge opstap
Dat betekent voor mij óf de fiets heel schuin houden en dan een been over de stang gooien en recht zien te komen; óf een voet alvast op de trapper, vaart maken en het andere been achterlangs omhoog gooien naar de andere kant en dan maar hopen dat-ie hoog genoeg was.
Ik wissel beide methodes af: voor de variatie en om het risico te spreiden.
2. Het zadel moet laag staan, want anders kan ik niet met de voetjes bij de grond en dat is met kuilen en andere obstakels op de weg van levensbelang.
De hoek die ik dan moet maken met knie- en heup is dan minder dan 90 gr.: een uitdaging heet dat, geloof ik.
3. Het stuur staat ongeveer op kniehoogte en dan zo ver van mij vandaan dat ik het net met mijn vingertoppen kan aanraken. Dat is natuurlijk niet te doen, dus ik moet me min of meer voorover laten vallen en zwaar op mijn polsen leunen (auw! rommelige polsbotjes...)
Zie je het voor je?
Hou dit beeld vast bij het volgende beknopte verhaal van onze fietstocht vandaag, ik schat totaal zo'n 20 km, temperatuur boven de 30 gr. en flink zonnig.

De eerste stop is bij de Bee-cave: prachtige grot, waar in totaal nog 4 monniken leven en een vrouw. Deze vrouw ontvangt ons met een gratis watertje en gooit voedsel in de beek, zodat wij de grote vissen kunnen zien.
Ze wijst ons dat we verder door moeten lopen.
Dan komen er een stuk of 3 honden naast ons lopen die vrij rustig blijven (wij dus ook). Een van de honden loopt voorop, alsof hij ons de weg wijst.
En dat doet hij ook, heeft Gerard ons verteld: de hond wordt ook "guide" genoemd.
Als we een bochtje moeten maken, wordt het ander verhaal. Er komen een stuk of 10 blaffende honden op ons af en ik "bevries" (figuurlijk, want het angstzweet druipt van me af.)
Dan komt er een jonge monnik (18 jaar) op ons aflopen die met zijn hand wijst en de honden worden stil (dat scheelt al); hij stelt ons gerust en hij blijft bij ons gedurende de hele wandeling. Hij vertelt honderuit over zichzelf en het buddhisme. Hij komt uit een problematisch gezin: dronkelap van een vader die ook nog vreemd gaat, een scheldende en slaande moeder. Hij wil een ander leven en is monnik geworden. Zijn tante, die ook ongelukkig was, heeft hij meegenomen (de dame die ons ontving).
Hij vertelt wat het monnik-zijn voor hem betekent en over zijn dromen als de monnik-periode voor hem voldoende is.
Een mooie wandeling met een nog mooier gesprek.

De tweede stop is weer bij een grot waar hindoeistische tekeningen bewaard zijn gebleven. Zomaar toegankelijk voor iedereen, aan de weg langs een vijver: heel mooi!

Onze derde stop is in het stadspark bij een apenrots.
't Is niet dat we nog nooit apen hebben gezien, maar het blijft fascinerend om ze te bekijken.

Dan is het inmiddels 4 uur verder en vinden we het genoeg: we fietsen langs de andere kant richting "huis" omdat we weten dat daar een prima lunchrestaurantje is.
Peter heeft dan inmiddels wel een lekke band gehad, gelukkig op 20 meter afstand van een fietsenmaker die er binnen 10 minuten voor €2.50 een nieuwe band op heeft gelegd.
Het is een flinke klim naar het restaurantje, maar het is de moeite waard: lekkere lunch. Op het moment dat die op tafel komt, valt er een stevige bui.
Als de lunch en de bui voorbij zijn, fietsen we het laatste stuk van een prachtige fietsroute.
Ik heb een geweldige dag gehad, maar ik heb wel 100 keer gedacht:
"Als ik toch eens een goede fiets had gehad...."

De rest van de dag lummelen we wat op ons terras: douchen, beetje lezen, drankje erbij.

Nog even, dan gaat de bel voor het eten....






- Posted using BlogPress from my iPad

"Wazige dagen"

Ik heb een paar wazige dagen achter de rug.
Als ik 's morgens buiten komt, begint het al. Mijn bril beslaat van het vocht, maar dat is na 2 minuten weer voorbij.
Wat iets langer duurt, zijn de watten in mijn hoofd: ik heb een kou gepakt (stom, want er zijn heel veel andere dingen om te pakken...).
Een koorstachtige nacht achter de rug, of was het toch gewoon de warmte van het land? En, een dag waarvan ik het prima vond, dat hij voorbij was.

We zijn intussen wel aangekomen in Phang Nga, in een afgelegen resort van Gerard (Nederlander) en Nui (Thaise). Het ligt in de rubberplantage, is heel kleinschalig en Gerard en Nui zijn geweldige hosts. Nui kookt lekker en Gerard doet de rest en is onderhoudend in de gesprekken. Er zitten nog meer Nederlanders.
We fietsen nog wel even naar de waterval, 2,5 km. verderop. Daar kunnen wel namelijk wel iets eten, al is dat slechts een pakje noodlesoep. Ze doen er voor ons wel een tomaatje bij en een ei.

Met 2 Nederlanders gaan we vandaag de boot in: letterlijk. Er zijn ook nog 4 Fransen aan boord.
Het is een geweldige dag en niet in de laatste plaats omdat de mist in mijn hoofd aan het optrekken is. Gelukkig maar!
We varen door mangroves, in grotten, langs apenrotsen. We lopen ook grotten in- met lampjes want geen steek voor ogen te zien- behalve aan het eind van de tunnel waar we een prachtig doorkijkje hebben.

We bezoeken ook het James-Bond eiland (hier is The man with the golden gun" opgenomen, zegt hij). Ik ben geen James Bond-fan, maar als je de souvenierwinkeltjes negeert, is het een mooi plekje om op de rotsen te klimmen en te genieten van het uitzicht.

Het hoogtepunt voor mij is Koh Panyee. Het wordt hier het Moslimeiland genoemd, maar voor mij is het het "Voetbaleiland". In dit op palen gebouwde dorp, wilden jongetjes graag voetballen, maar bouw daar maar eens voetbalveld. De jongens gaven hun droom niet op en er werd een voetbalveld gemaakt van een houten vlonder: met spijkers en splinters. De jongens gingen trainen en doordat ze zoveel extra skills hadden ontwikkeld op dat provisorisch voetbalveld, kwamen ze heel ver in de competitie: ze werden 7 x regiokampioen. Gerard vertelt dat die regio zelfs tot aan Bangkok loopt.
Ik weet niet of dat waar is, maar dat is niet belangrijk voor mij.
Ik vind het een eer, dat ik ook op dat voetbalveld heb mogen staan.
En omdat de meeste toeristen blijven steken bij het schooltje en het nieuwe voetbalveld van beton, staan we er met zijn tweeën.
Hoe mooi is dat?

PS. Er is een You-tube filmpje over het voetbalverhaal:
https://youtu.be/jU4oA3kkAWU

- Posted using BlogPress from my iPad

Relaxte laatste dag in Ao Nang

Relaxdagje.
- gewandeld;
- aan het strand gelegen;
- (weer illegaal in een luxe resort) koffie gedronken;
- op unicornjacht (soort zwemband);
- mojito gedronken;
- gezwommen in ons zwembad en intussen met de onderwatercamera gespeeld;;
- 2 masseuses op huisbezoek (veel gelachen);
- heerlijk gegeten bij Ton May on (tip van Kim).

Tja, soms is er gewoon niet meer over te vertellen.

Morgen verder naar het noordwesten aan deze baai (Phang Nga).


- Posted using BlogPress from my iPad

Ao Nang

Vanmorgen ziet het uit zoals onze gastvrouw voorspeld heeft: regen, en niet zo'n beetje ook! "Het blijft zo, de hele dag!" zegt ze...
Ik geloof haar: het heeft ook zowat de hele nacht flink gehoosd.
Maar dan is het 9.30 uur en het klaart op!
We worden naar het strand gebracht door een van haar medewerksters in haar privé-auto. Zij is super-aardig, vooral ook -vermoed ik- omdat Peter haar moslim-gelukstalisman voor in de auto herkent en bewondert.

We wandelen verder langs het strand en klimmen via een trappenstelsel door een stukje "national park" (don't feed the monkeys) naar het uiterste puntje strand.
We vinden een fijn terrasje en genieten onder een parasol (tijdelijk paraplu, want het regent af en toe) van een cappuccino en een coconutdrankje.
Vlak voor ons speelt zich een onvoorstelbaar tafereel af: de bevoorrading van het resort.
Op een flexibele "tweebaans"brug die meebeweegt met de flinke golven wordt de boot, die min of meer aan het eind hiervan is aangemeerd, uit- en ingeladen.
De mannen zwoegen met karretjes vol bepakking op de wiebelde brug naar de wal en omgekeerd.
Je begrijpt meteen waarom de drankjes hier wat duurder zijn dan elders!

Peter wil ook nog bij het resort gaan zwemmen. De zee vinden we echt te wild, maar ik vind dat een beetje te ver gaan. We zitten hier al illegaal!
Eigenlijk mochten we hier alleen op het strand lopen volgens de ambtenaar bij wie we moesten noteren met hoeveel personen we het strand op gingen en waar we logeerden.
Ik vermoed dat dit het gevolg is van de Tsunami in 2004 die hier ook nogal flink aankwam, gezien de bordjes met vluchtroutes.
Als we teruggaan is de ambtenaar met zijn notitieboekje nergens te bekennen dus het werkt nog niet echt goed.

We wandelen op het gemakje terug; lunchen ondertusen. Ik eet gratis, want nadat ik in gesprek ging over de slechte kwaliteit van de mosselen, hoeven we die niet te betalen. Ik hoop dat ik er niet ziek van wordt, maar ik voel me tot nu toe prima! Dat kan ook komen omdat we even later op een terrasje belanden waar ze zo'n lekkere mojito geserveerd krijgen, dat we er nog maar eentje pakken!

Als we bijna thuis zijn, zien we 2 jonge meisjes die er gehavend uitzien: knieën, armen, en voeten, zwaar in het verband.
Ik vraag ze wat er gebeurd is. Ze blijken gisteren met een long-tailboot het water opgegaan te zijn, niet wetende dat er zwaar weer op komst was. De organisatie waarmee ze waren ook niet, of die e.e.a. onderschat.
De boot is tegen een rots kapotgeslagen en zij zijn tegen de rotsen aangeknald en hebben daar een uur gehangen voor ze gered werden door een speedboot. Deze Roemeense meisjes gaan morgen naar huis. Ze hebben medische hulp nodig, zeggen ze. En ik denk ook een thuis waar ze zich weer veilig voelen.

Bij thuiskomst genieten we nog even van het fijne zwembadje in ons resort.
Vanavond weer eten bij de Jungle kitchen.
Ik heb een topdag gehad!




- Posted using BlogPress from my iPad

Eerlijk duurt het langst en bekijk het van de zonnige kant

Woensdag 2 augustus (kleinzoon Gijs wordt 10 jaar!)

Gisterenmorgen ontdekte ik dat ik mijn shawl kwijt was. Had ik in een van de 2 restaurants laten hangen waar we de laatste dagen gegeten hadden. Ik wist nog dat ik hem aan de stoelleuning had gehangen. Maar welke avond was het?

Na even nadenken wist ik het zeker: het restaurantje dat bij het reisbureau hoorde waar we ook de sunsetcruise en de overtocht deze ochtend geboekt hadden en waar we nu gingen ontbijten.
Dat zou dus goedkomen, verwachtte ik.

"Helaas," zei de jongen die ons al een paar keer geholpen had: er was niets gevonden! Hij had ook niet gezien dat ik gisteren een shawl droeg. "Dat klopt", zei ik, "want ik heb hem meteen aan de stoel geknoopt."
Ik had de afgelopen dagen goed met die jongen op kunnen schieten.

Toen we afrekenden voor het ontbijt, begon hij er uit zichzelf over en had een verhaal dat hij nog eens zou kijken en als hij hem vond, dan zou hij het voor de overtocht even regelen.

"Dat komt goed,", zeg ik tegen Peter. Hij komt straks met de shawl en een verhaal. En dat klopte: een minuut of 5 voor vertrek - wij stonden al bij de steiger te wachten- kwam hij met een plastic zakje met mijn shawl en een verhaal.
Het verhaal heb ik niet helemaal begrepen, maar ik denk dat het uiteindelijk voor hem beter voelde als hij hem zou teruggeven.

De reis van Laos naar Thailand gaat beginnen.
Overtochtje met de boot en een busreis van ruim zes uur omdat er dik 1 uur en 1 kwartier vertraging ontstaat door een hoop formaliteiten aan beide grenzen (en dan bedoel ik vooral van het kastje naar de muur gestuurd worden, van loket 2 naar 4 en met een daar verkregen bonnetje na betaling van 1 dollar, weer naar 4 om te gaan staan wachten tot je je paspoort terugkrijgt).
Gelukkig hebben we wel een hele fijne bus met fijne stoelen.
Alleen is er iets raars aan de zon in het gebied waar we doorreizen.
We moeten een kant van de bus kiezen en het is het fijnst als dat niet de zonkant is.
We rijden van oost naar west: het is rond het middaguur en we rijden nog de hele middag. Peter stelt dat de zon van oost, via zuid, naar west draait, dus hem lijkt de rechtse kant het beste: de noordkant.
Ik twijfel nog even omdat de plaatsen links wat ruimer zijn, maar ga overstag: we gaan rechts zitten.
En raad nou eens wat er gebeurt die middag: 90% van de tijd zit ik in de zon!

's Avonds facetimen we nog met de jarige, maar internet is erg zwak, dus dat duurt maar heel kort. Ik hoor nog net dat hij een gsm heeft gekregen...

Ik hoop dat we er nog achter gaan komen hoe dat nou met die zon zit, want het houdt me behoorlijk bezig.....

Donderdag 3 augustus

Deze ochtend rijden we met een golfkarretje door de jungle in Ubon: we zijn in de dierentuin. Het is een mooi avontuur: rijden over modderige paden en door diepe plassen en tussen de herten, die er los rondlopen en langs leeuwen, panters en giraffen die zoveel mogelijk vrijheid krijgen en toch goed zichtbaar voor de bezoeker zijn. Omdat we vroeg zijn, is er nog geen andere bezoeker te zien en hebben we het gevoel dat we met zijn tweeën door de jungle rijden. Het is echt hartstikke mooi en we hebben veel plezier met het karretje en Peter als chauffeur (hij overweegt nu zelfs om te gaan golfen).

De middag brengen we door bij een mooie Wat in piramidevorm en - even totaal iets anders - in een heel modern winkelcentrum, waar Peter nieuwe slippers koopt. Zijn oude die al 7 jaar mee op vakantie gaan, hebben het begeven. Het afscheid valt hem niet mee.

Morgen vliegen we naar Krabi (Ao Nang).



- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste dag in Laos

Ik heb altijd gezegd dat ik nog een keer terug wilde naar Laos en tegen de tijd dat we de grens overgingen vond ik het best spannend.
Gedachten als: "Wat gaan we toch doen? Het is daar nog zo primitief... Kunnen we dit nog wel?" spookten door mijn hoofd.

We nemen - ik denk wel voor de 5e keer - afscheid van Marielou en (Nieuwzeelandse) Peter na een voortreffelijke lunch met hot pot fish. Ook vanmorgen kwamen we elkaar weer bij toeval tegen op het eiland Don Khon waar zij in verschillende guesthouses verblijven.
Wij zijn met de fiets via de westkant van ons eilandje naar Don Khon gefietst. (Ons eiland is ongeveer 6 m2.)
Na vijf dagen min of meer eenzelfde plan te hebben gehad gaat ieder weer zijn weegs. In de tussentijd zijn er gezamenlijke uitstapjes geweest, culturele verschillen en reiservaringen uitgewisseld en bijzondere gesprekken gevoerd.

Don Khon is, voor zover we het gezien hebben, echt anders dan Don Det.
Het is groter, meer bebost en er is meer natuur om van te genieten. Er is bij voorbeeld de waterval, waar we gisteren waren.
Don Det is kleiner en compacter, met name in het toeristische stukje.

We zien weer, zoals altijd, van alles onderweg.
Een kind van een jaar of zes bestuurt een brommer met zijspan, waarin 2 nog jongere kinderen zitten. Ze doet het heel geconcentreerd en goed!
We zien ineens onderaan de brug links, waar we voor het eerst langskomen, een houten douanehokje staan, met geuniformeerde douaniers erin. Op het hok hangt een bordje waarop de tolprijs staat die betaald moet worden om over de brug te gaan: 3.500 kip (35 cent).
Wij zijn al een paar keer de brug overgegaan, maar hebben nog geen enkele keer een douanier gezien die een poging deed om het geld te innen.
Misschien doen ze dat alleen in het hoogseizoen, maar wat ze dan nu in dat kleine hokje doen samen?
Omdat het al weer een zonnige dag is, drogen de plassen van lieverlede op en wordt het iets gemakkelijker om de buffels, de kippen en de kinderen op het pad te omzeilen.
Hier leven mens en dier op dezelfde plek in bijna dezelfde omstandigheden.

We beëindigen onze trip van twee weken langs de Mekong met een relaxte sunset boottocht.
In de boot evalueren Peter en ik onze tien dagen in dit land.

Ik heb er geen seconde spijt van.
Het was heel bijzonder en wij hebben van elke dag genoten. Ook hier tegen de grens met Cambodja waar je temidden van duizenden eilanden leeft, at the end of the world.

Been there
Don Det

Morgen weer terug naar Thailand.

De mooie dagen rijgen zich aaneen

"Ik ga je even wat vertellen", zegt Peter.

Wij zijn op de terugweg van een fietstochtje naar de uiterste zuidpunt van Laos, op het eiland Don Khong. Aan de overkant van de rivier ligt Cambodja.
Wij hebben, samen met de Nieuw-Zeelandse Peter die daar ook weer toevallig op het terras zat, een boottochtje naar de overkant gemaakt om dolfijnen te spotten. We zijn dus onverwacht ook nog een uurtje in Cambodja.
Hoe we ook ons best doen, we zien er geen een!
Als we terugvaren, ziet Peter er een vlak voor onze boot zwemmen. De Nieuw-Zeelander en ik kijken toevallig de andere kant op.
Er blijken er op die plek maar drie te "wonen". Deze soort leeft in kleine groepen en blijft in een leefgebied waar lekker veel voedsel is.
(Maar ik ben wel de enige met een partner die een van de drie dolfijnen zag! )

"Vertel," zeg ik.
Peter ging - voordat we de boot gingen regelen - nog even naar het toilet een eindje verderop aan de rivier.
Toen hij terugliep, zag hij een mooi plaatje voor een foto: ik op het terras.
Toevallig was daar ook nog een soort bouwwerkje boven de rivier en daar stapte hij op. Het stortte bijna in. Hij is er na de foto dus voorzichtig, maar snel afgestapt en vermoedt dat het niet meer bruikbaar is.

Ik vertel hem een identiek verhaal, alleen ben ik het bouwwerkje niet opgestapt omdat dat niet meer verantwoord was: het staat op instorten.
Als bewijs laat ik hem mijn foto zien: Peter op het terras!

We hebben een late lunch op het terras aan de rivier bij Mama Leuah: heerlijk.
We praten nog wat na over ons tochtje van vanochtend naar de woeste waterval waar het uitzichtterras onbereikbaar was, want totaal overstroomd. We zien hier dat het water t.o.v. gisteren gezakt is en er valt vandaag geen drupje regen. Dat ziet er dus hoopvol uit voor de bewoners.
Voor we wegrijden, krijgen we nog een lekker borreltje van hem: zelfgemaakte Lao Lao op kummelbasis.
Na 10 meter rijden, moeten we voor de 1000e keer die dag afstappen voor plassen met modder en krijg ik de trapper tegen mijn scheenbeen: het bloedt.
Ik loop even terug naar de vriendelijke gastheer en vraag of dit kan wachten tot we in ons guesthouse zijn.
Ik krijg geen antwoord, maar een privebehandeling met ontsmetten van het wondje, een prachtige pleister en een behandelingsadvies.

Wat een lieve mensen hier! (Of heb ik dat al eens geschreven?)

De zonsondergang is prachtig op deze zonnige dag.


- Posted using BlogPress from my iPad

Don Det

De busreis naar Don Det (een van de 4.000 eilanden in het Zuiden van Loas, tegen de grens met Cambodja) is schokkend.
- "Asshole" gilt een van de meisjes in de bus tegen de chauffeur als we aan het instappen zijn. Hij heeft een koffer tegen haar teen gegooid en die zit zwaar in het verband, net als haar knie. (Later blijkt dat ze een week geleden met de brommer gevallen is en flinke schaafwonden heeft.)
- De weg is erg slecht en bij het laatste gedeelte moet de chauffeur zig-zaggen om alle diepe kuilen te kunnen omzeilen: het is hard werken.

Het uitstappen uit de boot is voor ons een uitdaging: de boot wordt vastgehouden door een jongetje van een jaar of 8 en via een andere boot moeten we aan de wal zien te komen met onze koffers: veel hulp is er niet, maar we krijgen het voor elkaar.
Baba guesthouse ligt dicht bij de pier, in het pitje.
Een uurtje later zitten we op de fiets, op weg naar een goed lunchrestaurantje.
Wat we dan zien, is ongelooflijk! Het pad ernaar toe, langs de locals, is op veel plekken ondergelopen en we waden af en toe tot de enkels in de modder (fietsen kan dan echt niet meer). Soms moeten we zelfs een stukje bij mensen over het erf: zij wijzen ons behulpzaam de weg.
Maar wat zij nog een goede doorgang vinden, is voor ons een bijna onbegaanbaar pad. We komen er wel! En de heerlijke lunch op het mooie terras aan/over het water maakt alles goed.
Dit is zo'n fantastische ervaring.

We genieten nog wat na op ons terras.
Peter loopt nog even naar de pier voor de zonsondergang en straks gaan we weer lekker dineren.
Het is een schitterende dag.

We boffen ook nog ontzettend met het weer, want tijdens het hele fietstochtje (ook daarna als we naar de brug met het ander eiland Don Khong) fietsen valt er geen drup regen!



- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste excursie in Pakse

"Helloh, you again! Good morning."
Mary-Lou en Peter zitten breed lachend achterin het busje. Zij gaan ook naar Sampasak, de plaats waar Wat Phou ligt.
Peter gaat eerst naar een guesthouse en komt later met de fiets naar de Wat.
Wij gaan rechtstreeks.
Er zitten nog 2 jonge dames achter ons, druk babbelend (Russisch) en vooral ook druk filmend met een piepkleine camera.
Ik begin er inmiddels aan te wennen dat er ontzettend veel selfies gemaakt worden en dat het er vooral omgaat hoe goed je in beeld bent, maar dit is niet normaal! Ze nemen zelfs het bezoek aan de toiletruimte op...

Om bij de Wat te komen, moeten we een flink aantal smalle, steile, met mos bedekte trappen op en ik vraag me af of de dames wel boven kunnen komen, met één handje vrij.

De Wat is gedeeltelijk van de 5e eeuw en de rest van de 12/13e eeuw: er is dus nogal wat vervallen, maar wat er nog wel staat, is het bekijken waard en de omgeving is schitterend.
Mary-Lou is goed gezelschap en omdat Peter nogal eens "out of the crowd" de boel exploreert, wandelen zij en ik veel samen en we hebben leuke gesprekken. Zij weet heel veel over bomen en planten en op die manier heb ik ook nog eens een goede gids bij me!

We lunchen met zijn allen bij het guesthouse waar Peter slaapt en - nadat Marie-Lou zich ervan verzekerd heeft dat er een kamer met airco en zonder bedbugs vrij is- besluit ook zij daar een nachtje te blijven.
Wij stappen met de Russische dames het busje in en vangen nog net een glimp op van onze 2 Spaanse "vrienden": zij zijn aan het inchecken.

Inmiddels weten we dat de Russische dames niet zomaar even op vakantie zijn: zij hebben een reisvlog in Rusland (300.000 volgers).
Daar ben ik dus vanavond te zien, want de dames hebben ongegeneerd, ongevraagd zitten filmen, waar we ook maar waren.

Als ik 's avonds in het restaurant wraak wil nemen door hen ongevraagd te fotograferen, word ik hard afgestraft: de foto mislukt (maar dat weten zij niet!)

Morgen reizen we door naar Don Det (een van de 4.000 eilanden in het Zuiden van Laos).

- Posted using BlogPress from my iPad

Het Bolavenplateau

Als we de eerste kilometers hebben afgelegd, hebben we al kennisgemaakt met Richard en Colette (uit Nederland) en Mary-Lou uit India. In de loop van de dag raken we ook in gesprek met Peter uit Nieuw-Zeeland en 2 Spanjaarden. Bij de laatsten duurt het contactleggen wat langer (zij zitten voorin bij de chauffeur).
Wij zijn op excursie naar het Bolavenplateau.

Het programma is gevarieerd:
- een waterval, waar we in de stromende regen aankomen en alleen een dikke mist zien en geen waterval. Dan komt er een windvlaag door het dal, die de mist enigszins verdrijft en hebben we het geluk dat we 30 seconden naar de waterval kunnen kijken. Meer tijd hebben we niet. Peter uit Nieuw Zeeland mistte de 30 seconden door een sanitair bezoekje (ja, je moet wel zorgen dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, maar misschien was hij dat ook wel..)
- nog 2 andere watervallen, bij volle zon en goed zichtbaar. De laatste konden we via een bamboebrug bereiken;
- een koffieplantage, waar we ook een cappuccino hebben gedronken van hun Arabicabonen;
- 2 verschillende stammen die op het plateau wonen onder zeer primitieve omstandigheden.
Het gaat allemaal heel relaxt. We hebben alleen een chauffeur, geen gids. We moeten het min of meer zelf maar zo'n beetje uitzoeken. En dat gaat ontzettend goed.

De groep voelt elkaar aan: het ene moment zijn we in koppels of als eenling de boel aan het verkennen, het ander moment komen we weer samen, zoals b.v. bij de lunch.
Er ontstaan mooie gesprekken; we hebben min of meer hetzelfde gevoel voor humor en we lachen veel vandaag!

Bij het laatste onderdeel ontstaat spontaan een groepsfoto waar iedereen graag aan meedoet en het afscheid is hartelijk: we hebben allemaal een topdag gehad!

Als we 's avonds gaan eten, ontmoeten we Peter en de twee Spanjaarden weer in hetzelfde restaurant. We gaan niet bij elkaar aan tafel zitten, maar er is iets ontstaan vandaag, waardoor we toch nog even met elkaar in gesprek raken. Zij en Marie-Lou reizen morgen naar het Zuiden van Laos. Wij gaan de dag erna die kant op.
Dan wensen we elkaar weer maar eens een goede reis verder.

Het zou me niets verbazen als we elkaar toch nog een keer gaan zien in het Zuiden.







- Posted using BlogPress from my iPad

Van Takhet naar Pakse: een bijzondere busrit

Gisteren werd er al over gesproken in Takhet: er vallen (gelukkig vooral 's nachts) gigantische buien en als het zo doorgaat, wat de verwachting is, dan gaan er zeker overstromingen komen, ook in dit gebied en het gebied waar we naar toe gaan. De natte moesson is dit jaar veel vroeger dan anders en het gaat er behoorlijk heftig aan toe. Als het water nog 3 meter stijgt, zitten we in de alarmfase.
Wij hebben wel regen gehad, ook overdag, en de rivieren zijn breed en het water staat hoog, maar wij hebben geen vergelijkingsmateriaal.

Wij hebben vandaag een busreis van 8 uur voor de boeg, maar we zijn goed voorbereid na een rustdag met een lekkere massage.
We rijden met een lokale bus met airco.
Het wordt een afwisselende rit. We zien van alles onderweg en ik neem steeds wat foto's om de sfeer vast te leggen.
Er wordt vaak gestopt op plekken die ik niet verwacht. Zomaar, langs de kant van de weg. Er wordt iets geroepen, mensen stappen uit en lopen de berm in op zoek naar een dikke boom of wat bosschage: een sanitaire stop. We volgen hun voorbeeld: er zit niets anders op.
Langs de weg ligt veel troep en ik begrijp even later waarom: de plassers drinken ook nog gauw een blikje fris en de lege blikjes worden schaamteloos in de berm gegooid.

Het weer is erg veranderlijk: zo schijnt de zon, en zo komt het er met bakken uit!
De bus moet regelmatig inhouden of stoppen omdat er veel vee op de weg loopt: koeien, buffels, geiten etc. en de rijstvelden en omliggende akkers komen steeds meer onder water te staan. Geen wonder dat het vee de weg op gaat, het moet wel!
Ook staan er steeds meer auto's langs de weg geparkeerd bij de gehuchtjes waar groepjes bewoners bij elkaar staan te praten.
Parkeren bij het huis is niet meer mogelijk: de toegang tot het huis staat helemaal onder water, soms ook het huis zelf. De bewoners staan tot hun middel in het water en kinderen zwemmen op hun erf. De weg waarop wij rijden ligt hoger dan de omringende velden en dat is maar goed ook, want anders was er geen doorgang meer mogelijk. Links en rechts van de bus hetzelfde beeld, zeker een uur lang.
En het ergste schijnt nog te moeten komen.
Je hoort er vaak over op TV; je leest het in de krant, maar als je het zelf ziet!
Het maakt grote indruk op me.
Als ik rondkijk in de bus, zitten ook de locals rechtop en staren net als wij, uit het raam: ook zij zijn onder de indruk.

Als we in Pakse aankomen schijnt de zon. Er is wat geharrewar of we nou wel of niet in een klaarstaande open taxibus moeten stappen en we besluiten het gewoon te doen: we zien wel. Gelukkig is de open taxi wel voorzien van een zeildak, want het begint weer te plenzen.
De chauffeur die geen woord Engels spreekt, zoekt voor ons uit waar hotel Athena is en zet ons bijna voor de deur af. We worden hier echt aan alle kanten door iedereen geholpen: zo'n lieve mensen!

We zetten de koffers op onze kamer en lopen het dorp in om een excursie te regelen naar het Bolavenplateau en de hoogste waterval van Laos en doen wat voorwerk voor de doorreis. Daarna hebben we wel een lunch verdiend, vinden we.

Na de lunch nemen we een duik (nou ja, zo noem je dat toch?) in het zwembadje en genieten van een glaasje wijn op ons terras.
Het was een bewogen dagje.







- Posted using BlogPress from my iPad

Op naar Thakhek

Deze nacht in Vientiane zal ik niet snel vergeten: onze airco werkt niet.
Natuurlijk zijn we daar te laat achtergekomen.
We krijgen de temperatuur niet naar beneden, zelfs niet op standje 16gr. met de turbo erbij aan.
Ook de fan die we er extra bij aanzetten, brengt geen verkoeling.
Ik ga naar beneden en vraag aan de "nachtwaker" (een jongetje van een jaar of 16, schat ik) of dit euvel verholpen kan worden.
Lang verhaal kort: ook zijn ingrepen helpen niet. We slapen vannacht in de sauna.
Echt, het enige minpuntje aan Lani House! Mooie tuin, mooi huis, redelijke kamer met een uitstekende douche (die ook 's nachts gelukkig prima werkte: zie boven!), lekkere koffie bij een prima ontbijt!

Voor we vertrekken naar Thakhek, fietsen we nog snel even naar de oudste Wat van de stad. Gisteren lieten we die links liggen omdat we wat moe waren...
Geen seconde spijt: het is een prachtige Wat, vooral de hoofdtempel die binnen helemaal beschilderd is en waarvan geen foto's gemaakt kunnen worden (ook niet stiekum.)

Als we uitchecken, worden nogmaals excuses aangeboden voor de vreselijke nacht, krijgen we 15% korting en gratis koffie als we op de tuktuk zitten te wachten die ons naar het busstation brengt.
De airco zal wel gerepareerd worden, vermoed ik zo.

De reis naar Thakhek leggen we af met een VIP-bus (lekker airco en zo, als hij werkt. Deze keer niet.)
Enfin, 5 uur later zijn we er en we laten ons snel naar Bouton d'Or brengen.
Dit moet een prima hotel zijn volgens Tripadvisor en daar ben ik een grote fan van.
Als we de trappen oplopen, kijken we in een chique schaars verlichte hal.
"Romantische entourage", denk ik, maar dan blijkt dat de receptionist ons niet kan inchecken omdat de stroom is uitgevallen. De schaarse verlichting komt van een noodaggregaat, zo zal later blijken.
Ik mag wel vooraf even de kamers zien, maar dat lukt niet zo best met de invallende duisternis, zelfs niet als de gordijnen worden opengeschoven.
Toch maak ik een keuze en met de belofte dat de elektraproblemen binnen een kwartiertje opgelost zullen zijn, worden de koffers alvast naar boven gesjouwd.
Precies als we de kamer opkomen, springen de lampen aan en ook de airco en die doet het nog goed ook!

Het is inmiddels na 19.00 uur en aangezien we vanmiddag ook een maaltijd hebben overgeslagen, gaan we eerst lekker eten aan de overkant, aan de Mae Kong (en voor de verandering kijken we nu op Thailand uit).
Bij een reisbureautje regelen we nog wat zaken voor de dag erna en de doorreis, drinken nog een kop koffie onderweg en gaan lekker naar onze frisse kamer.
En je gelooft het niet: precies op het moment dat we op onze kamer zijn, valt de stroom weer uit, maar nu in de hele stad. Het is overal aardedonker.
En dan zijn we toch blij met dit hotel dat een noodaggregaat heeft, zodat er nog schaarse verlichting is in de grote hal.
Bijkomend probleempje is wel dat ook de spoelbak van de WC en de douche elektrisch aangedreven worden, dus er is ook geen water.
Gelukkig is een half uurtje later het leed geleden en lig ik nu, fris gedoucht prinsheerlijk in een frisse kamer!
Wat zal ik lekker slapen vannacht.


- Posted using BlogPress from my iPad

En nu in Loas

Gisteren hield het vroeger op met regenen dan de dag ervoor; de uit voorzorg meegenomen regenjacks blijven ingepakt zitten.
Ons fietstochtje gaat vandaag langs parken, velden en dorpjes. Soms met een omweg vanwege blaffende honden (wat zijn die er toch veel van hier!)
Op de terugweg willen we een short-cut maken langs het water. Er komen net twee fietsers die kant af: een man en een vrouw, vol bepakt op Europese fietsen.
We vragen of de weg waar zij vanaf komen langs het water naar Nong Khai loopt.
Dat hadden zij ook gehoopt, maar het liep op niets uit.
Het blijkt een onderwijsechtpaar uit Den Bosch. Onze leeftijd, ongeveer.
Zij gaan een fietstocht maken van 1600 km. in 5 weken. Route is door een organisatie voorbereid, net zoals de reserveringen van de verblijfplaatsen.
Ik neem er mijn petje voor af. Wij fietsen ook hier, maar dit is andere koek!
Zij zijn wel heel goed voorbereid: de heer is kwestie heeft zelfs een honden-verjaag-fluitje!

Even later zitten we lekker aan de cappuccino in een trendy koffieshop.
Die zijn er volop hier, je moet ze alleen weten te vinden (of per toeval langs komen, zoals wij).
Als we terug buiten komen, vind ik een verrassing in mijn fietsmandje. Iemand heeft het als afvalbakje gebruikt. Nou ja...

Om 9.00 uur zijn we met de tuktuk naar de Vriendschapsbrug gereden (de grensovergang van Thailand naar Laos).
Als de tuktuk je heeft afgezet, loop je naar de douane om aan te geven dat je naar Laos gaat.
Je koopt daarna een buskaartje en wordt met de bus over de brug gereden.
Het laatste stuk tot aan de paspoortcontrole moet je te voet afleggen.
En dan begint het: je moet bij een loket aankloppen (anders blijft het gesloten) en dan krijg je 2 dubbele formulieren aangereikt, waarop je 4 x dezelfde informatie moet invullen. Er staan speciaal tafels en bankjes waaraan je kunt zitten om dit precisiewerkje te doen: alles moet correct worden ingevuld.
Dan ga je met de papieren terug: dezelfde procedure, maar dan worden alle papieren, inclusief je paspoort en € 35,-- p.p. ingenomen en krijg je een loketnummer toegesnauwd waar je moet wachten op het terugkrijgen van je paspoort. "Nee, hier niet aankloppen!" zegt de enige vriendelijke beambte die hier te vinden is en ons tijdens de hele procedure helpt en op de koffers let. Het blijkt een taxilobbyïst te zijn, maar hij doet het goed!
Even later zitten we in een taxi die ons naar Lani's House brengt.
We zijn er om 10.30 uur.

De hele dag ligt nog voor ons om Vientiane onveilig te maken en dat doen we: uiteraard op de fiets.
In 11 jaar tijd is hier enorm veel veranderd.
Toen: weinig auto's; Nu: het stikt ervan en niet van die kleintjes ook!
Toen: geen pinautomaat te vinden; Nu: op elke straathoek een.
Toen: kleine winkeltjes; Nu: grote winkelcentra met Appleproducten etc.
Toen: bij elk winkeltje een krakend radiootje met Loasmuziek; Nu: "This girl is on fire!!!!!"
Kortom: deze stad wordt voorgestuwd in de vaart der volkeren en wel in een sneltreinvaart.
Na de rust van Noord Thailand valt dit even rauw op ons dak en vinden we het, trouwens net als 11 jaar geleden, niet erg om hier maar 1 overnachting te hebben.

's Avonds dineren we in een restaurant voor de "happy few": per ongeluk komen we hier terecht.
Nadat mijn keuze gesloten blijkt te zijn (een restaurant waar kansloze jongeren werden opgevangen en opgeleid en waar ontzettend lekker gegeten kon worden), kiest Peter er een uit: op de plaatjes van het eten en het feit dat er ook entertainment is.
Het is ook lekker en de band en de dansers zijn de moeite waard.
Mooie afsluiting van een "drukke" stadsdag.


- Posted using BlogPress from my iPad

Salakaewkoo beeldenpark in Nong Khai

Als we wakker worden, regent het.
We willen met de fiets naar het beeldenpark, zo'n 5 kilometer verderop.
Na het ontbijt regent het nog steeds en we slenteren wat over de overdekte Indo-Chinamarkt. Helemaal op het eind vinden we een stok kaarten waar we al sinds Ayutthaya naar op zoek zijn: daar raakten we klaveren 10 kwijt en is het behelpen.
Maar dat is nu dus weer in orde.
Als het lijkt op te klaren, stappen we toch maar op de fiets.
Na een keer of drie regencape aan, regencape uit, kan hij uitblijven.
Precies als we er zijn, breekt de zon door en ja, dan is het weer bloedheet.

We schrikken van de drukte: op het parkeerterrein staan zelfs bussen.
Als we zo'n kwartiertje aan de wandel zijn, is er van de drukte niets meer te merken. Of ze hebben hier een bliksembezoek afgelegd, of ze waren er al om een uur of zeven vanochtend: de drukte is weg.

De "wheel of live" is fascinerend verbeeld: alle fases van het leven vanaf de conceptie tot en met de dood komen voorbij; je kunt er naar blijven kijken.

We fietsen op het gemakje terug en leggen even aan bij de 7eleven: tijd voor een paar inkopen.
We vragen bij de kassa ook nog een klein flesje Hong Thong (een soort zachte cognac, erg lekker bij de koffie). Het is 14.03 uur.
Ze wijst op een bordje waarop de verordening van overheidswege staat dat sterke drank alleen verkocht mag worden tussen 11.00 - 14.00 uur en vanaf 17.00 uur. We wijzen op ons horloge en kijken nog eens lief vragend, maar ze zijn onverbiddelijk: Nee is nee!
50 meter verderop komen we voorbij een winkeltje waar ze hem ook verkopen.
"Even kijken, of die verordening hier ook geldt", zegt Peter.
Ik geeft hem weinig kans...
Maar hij komt triomfantelijk naar buiten: "Zelfde merk, zelfde prijs, maar andere verkooptijden, denk ik."

Vanmiddag lekker relaxen op ons balkon en daarna naar de zaterdagmarkt, 100 meter verderop.
Mooie dag.


- Posted using BlogPress from my iPad

De reis naar Nong Khai

Gisteren aan het eind van de middag - nadat we de was opgehaald hebben - fietsen we nog even naar een Wat die Peter gevonden heeft.
Als we er aan komen ben ik eerst wat teleurgesteld: hij staat gedeeltelijk in de steigers en ook binnen staat alleen schilder- en stucadoorsmateriaal.
De muurschilderingen zijn wel mooi.
Dan komt er een monnik op ons afgelopen. Ik verwacht half en half dat we weggestuurd worden (vanwege de renovatie), maar het tegendeel is waar.
Hij spoort ons aan om naar boven te gaan.
Als we boven komen, gaat plotseling het licht aan en staan we onder een rijk beschilderde koepel en zitten er wassen beelden van 12 monniken in een halve cirkel. We hebben deze 12 al in een eerdere Wat gezien, maar dit is veel mooier door de hele entourage. Eerst zijn we onder de indruk, maar daarna kunnen we het niet laten om wat trucagefilmpjes te maken. Omdat het vaak mislukt, moeten we het nogal eens over doen en op het laatst zijn we tevreden met een waarop je net ziet dat het misgaat. Ach, je kunt maar ergens lol om hebben.

Vanochtend zijn we weer heel vroeg wakker en maken we nog wat mooie foto's van de bedelmonniken: het regent lichtjes.
Na het ontbijt worden we met de taxi naar Pak Chon gebracht, waar we op de bus naar Nong Khai kunnen stappen.

Als we de bus instappen, is het even schrikken. De deuren staan open en zijn met touwtjes vastgebonden. Het dashbord van de chauffeur lijkt op een dwarsdoorsnede die je wel eens ziet als studie-objecten. Alle draadjes etc. hangen open en bloot en ergens tussenin zie je het constactslot met de -sleutel hangen. De parketvloer is zo stoffig en vuil dat mijn rugzak die ik even neerzet, eruitziet of ik in de shara aan het rondtrekken ben.

Enfin, na 4 uurtjes op een slechtzittend bankje hangen, zijn we er: het uitzicht tijdens de reis maakt wel veel goed.

Ons onderkomen in Mut Mee guesthouse is geweldig. Ook nu weer uitzicht op de Mae Khong-rivier, maar het huis zelf is 10 x zo groot als het vorige en het balkon alleen al is 5x5 m2.
Het systeem is nog steeds hetzelfde als jaren geleden toen we hier ook al eens waren: je pakt zelf wat je drinken wilt en noteert dit in je eigen bestelboekje. Met het eten gaat het precies andersom: je noteert in je bestelboekje wat je wilt eten en legt het boekje in de keuken. Als het eten klaar is, wordt het geserveerd en het boekje wordt weer bij de bar in een vakje gelegd. Het werkt perfect!

Als we klaar zijn met eten, begint het licht te onweren en even later valt de regen met bakken uit de hemel.
Op ons terras zitten we hoog en droog.

- Posted using BlogPress from my iPad

Fietstochtje met verrassende afloop

We kunnen het niet laten: het is te leuk, een tochtje door de velden.
Ongeveer 15 km. vandaag.

Aan het einde van de bike-route komen we in (nieuw)-Sukhotai uit, maar we hebben geen idee of we links of rechts moeten om in het centrum te komen.
Peter wil namelijk graag even langs het busstation om wat voorwerk te doen voor de busreis van morgen.
Na even fietsen, geven we het op en keren om. Dan passeert ons een bus, die even later links afslaat. Ik ben benieuwd waar die naar toe gaat en houd het in de gaten. Als we ongeveer op de hoogte zijn van waar we de bike-route afkwamen, zie ik het: hij reed naar de busterminal: precies waar we wilden zijn.
We hebben snel de info die we wilden en staan nog wat te kletsen met de chauffeur van de open toeristen-stads"bus". Hij ziet aan onze fietsen dat we bij Le Charme logeren.

We staan nog wat te overleggen: fietsen we terug of proberen we een tuktuk te regelen die ons met fietsen en al wil terugrijden?
Peter gaat eens polshoogte nemen bij een tuktukdriver als de chauffeur van de toeristenbus naar me toekomt en zegt dat we met hem mee kunnen voor 30bat p.p. (€0,80), fietsen gratis. Natuurlijk willen we dat! Hij helpt ons met het inladen van de fietsen en daar gaan we!
Hij moet een bepaalde route rijden en zo hebben we nog een stadstour ook!
Onderweg laadt hij drie packbackers op (die niets hoeven te betalen) en zorgt dat ze een halte verder door een collega naar het door hen gevraagde adres vervoerd worden. Wat een schat van een man.
Hij bindt ondertussen ook onze fietsen wat beter vast met een spin en daar gaan we weer: we genieten!

Hij zet ons af op het hoekje van onze straat, precies bij het restaurantje waar we willen gaan lunchen.
De kip met knof smaakt fantastisch! (Of zou het komen omdat ik er - voor de eerste keer hier - frietjes bij heb besteld?)

Voor we terugrijden naar ons zwembadje, spreken we nog even een massage af voor vroeg in de avond. We moeten namelijk morgen in goede reisconditie zijn.
Op naar de provincie Loei!


- Posted using BlogPress from my iPad

Plan A, B en C

Plan A:
We fietsen vandaag een route die ik min of meer uitgepuzzeld heb op internet. Er is hier wel een organisatie "Fietsen in Sukothai", maar we zoeken het liever zelf uit. Dat valt nog niet mee, want er zijn geen routes te vinden en dus ben ik afgegaan op een gedownload plattegrondje. De route loopt langs een kanaal, waarover veel bruggetjes zijn, zodat we naar mijn idee dan weer rechts en dan weer links het kanaal kunnen volgen. Een flink eind verder is er dan een weg terug door de velden. Het kanaal is snel gevonden: dat goed gaat.
Bij het eerste stukje langs het kanaal gaat het echter mis: een klein, maar zeer agressief blaffend waakhondje komt dreigend onze kant op. Hij is effectief: Peter draait meteen om "Dat ga ik niet doen!"
Dan maar beginnen aan de andere kant. Een tijdje gaat het goed al is er weinig te beleven. Dan moeten we een groepje ganzen passeren, die naarmate wij dichterbij komen, steeds harder gakkend de weg op komen. We zetten door en komen er voorbij. Ik vermoed dat ze kleintjes hebben, want iets verderop het veld in zit er nog een, die niet van de plaats komt.
We steken nog een of twee keer over, maar het beloofde zijpad is een modderpoel. We gaan terug voor plan B.

Peter had bedacht dat we ook bij een Wat het veld in zouden kunnen en dat gaan we proberen. We komen uit in een kloostertuin bij monniken en kunnen ook daar niet verder. We maken een kleine U-bocht en komen door een leuk pottenbakkersstraatje. Daarna komen we weer in het oude gedeelte dat we gisteren ook al uitgebreid doorgefietst zijn.

Plan C
Gisteren heb ik bij de oude stadswal een bordje gezien met "bike-route". Zullen we dat eens proberen?
Omdat we inmiddels toch al een flink tijdje aan het fietsen zijn, hebben we al een koffiepauze gehad, dus ja: plan C.
We moeten dan wel weer precies aan de andere kant van het park zijn, maar dat houdt ons niet tegen.
Het lukt. We zitten op de bike-route. En dat is een gouden greep. We fietsen door velden, langs piepkleine gehuchtjes: precies wat we wilden.
Onderweg treffen we nog een groep Nederlandse toeristen die met tuktuks door Djoser langs dezelfde route geloodst worden: ze hebben net een stop bij een plek waar 1x per week hanengevechten plaatsvinden. Ze logeren - zo vertellen ze - bij Le Charme...
We fietsen nog wat kilometers door en nemen dan een afslag naar de grote weg waar we een restaurantje vinden waar we een lekkere Pad Thai eten.
We zijn dan ongeveer op de helft van de route.
Het is genoeg geweest voor vandaag. We fietsen dezelfde route terug: misschien doen we morgen de hele route wel: moet te doen zijn als we meteen de goede aanvliegroute hebben.

Thuis brengen we nog een paar uurtjes door in het bijna verlaten zwembadje.
Dan komt Djoser ook terug en is het gedaan met de rust.
Gauw naar ons eigen terrasje voor een glaasje wijn.



- Posted using BlogPress from my iPad

Sukothai: aankomst en 1e ochtend

Om 6.15 uur staan we beneden. We moesten op tijd zijn van onze gastvrouw, want de bus naar Sukothai vertrekt meestal stipt op tijd: 7.10 uur.
De gastvrouw staat ons beneden al op te wachten met 2 ontbijtpakketten en ook de door haar bestelde tuktuk die ons naar het busstation brengt, staat er al.
We krijgen nog wat goede raad mee, zoals: "Maak een foto van de bus als jullie een stop hebben, want al die bussen lijken op elkaar en anders kun je hem niet terugvinden!"
Ze zwaait ons uit en weg zijn we.
Deze keer is de bus niet op tijd, zul je altijd zien. Pas om kwart voor 8 rijden we weg. We hebben een geweldig fijne plek: bovenin, helemaal voorin: veel beenruimte en goed zicht.
We krijgen meteen een bekertje water en een doosje met koekjes en tissues erin, en dat voor een busreis van 6 uur voor €7,50.

Na een goed uurtje rijden, hebben we de eerste stop. "Neem uw bustickets mee" klinkt het door de luidspreker.
Als we uitgestapt zijn, begrijpen we na een tijdje waarom. We zitten in een grote overdekte hal, waar langs de kant verschillende eetgelegenheden zijn en met het laten zien van je ticket, krijg je gratis eten en/of drinken!
We verwachten dat er nog wel een aantal keer gestopt gaat worden en dat klopt: om mensen te laten uitstappen, maar wij worden geacht te blijven zitten.
Tegen half 3 zijn we in Sukhothai.
We nemen een tuktuk die ons naar het resort Le Charme zal brengen. We geven aan dat we meteen weg willen rijden, maar dat maakt niet veel indruk.
Onze chauffeur zegt telkens zo terug te zijn en is naarstig op zoek naar meer passagiers. We rijden dan ook pas weg als hij ook nog 4 kinderen en 3 volwassenen uit Frankrijk met heel veel koffers in de tuktuk gepropt heeft.
Wel zet hij ons als eerste af, zodat alle Fransen er weer uit moeten en wij over hun bagage moeten klimmen om uit te kunnen stappen.
We krijgen wel korting!

Onze bungalow is vrijstaand en ligt aan een van de vijvers in de tuin van Le Charme. Het is een mooi resort.
We installeren ons, eten wat aan de overkant en komen even bij.
Om half zes leest P. in een van de folders van het Historisch Park vanavond open is (dat wisten we al en we willen er over een uurtje naar toe) maar hij leest ook dat je maar tot 6 uur kaartjes kunt kopen.
Oh, dat wordt even aanpoten.
Naar de receptie, fietsen regelen en racen.
Net op tijd komen we bij het ticketoffice. En dan is het weer genieten. We fietsen op het gemakje door het park en genieten van het prachtige licht dat de laatste zonnestralen op de Wats en de vele boeddhabeelden laten vallen.

In een van de laantjes aan het water staat het vol met eetstalletjes en vindt de zaterdagse picknick plaats.

Als de duisternis invalt, is het sprookje compleet: de monumenten worden uitgelicht en je bevindt je in sprookjesland.

Als we "thuis" komen, eten we op het terras aan het water bij Le Charme.

De dag erop twijfel ik even of ik weer de fiets op stap. Kan ik niet beter een dagje niets doen? Maar ja, het vooruitzicht om de hele godsganselijke dag aan het, overigens heerlijke, zwembadje te liggen, trekt ook niet. Een halve dag is echt wel genoeg.
Dus, na het ontbijt springen we weer op de fiets en dwalen heerlijk rond in en om het park en omdat we het zo rustig aan doen is het fijn!
We drinken koffie bij een klein koffiehuis, waar o.a. een Belgisch stelletje zit. De man is kennelijk zwaar vermoeid, want nadat ze even wat woorden gewisseld hebben, legt hij letterlijk zijn hoofd te ruste op de tafel en valt in slaap. Zijn vriendin (althans dat vermoed ik), vindt het ogenschijnlijk prima, maakt een foto (misschien om hem hier later mee te confronteren?) en speelt rustig verder op haar i-phone.
De cappuccino is in ieder geval lekker sterk!

Op de weg terug naar ons zwembadje, leggen we nog even aan bij een koffiebar om een hapje te eten. Het is er gezellig druk en het beloofde eten ziet er goed uit. Naast ons zit een groepje toeristen te eten: ze vertrekken precies op het moment dat ons eten op tafel staat en wij de eerste hapjes van de lekkere soep geproefd hebben.
Dan ontstaat er enige commotie en we zien waarom: de vermoedelijk oudste dochter van het vertrekkende gezin valt flauw, precies voor het restaurantje; haar zusje begint vreselijk te huilen en wordt snel getroost door vader.
De flauwgevallen dochter wordt intussen met behulp van de 2 serverende dames die onmiddellijk in de actie komen, opgelapt met koude, natte doeken en vlugzout.
Na een minuut of vijf is ze zover dat ze weer even terug in de zaak zit met iedereen bij haar.
Dan zie ik dat het weer niet goed gaat: ze draait met haar ogen en dreigt weer flauw te vallen (mijn soep smaakt intussen niet meer): dan komt ze omhoog en geeft ze over met grote golven...
We laten de soep voor wat-ie is; pakken de rijst met gebakken papyasalade op en verhuizen verder weg naar binnen: even genoeg gezien...

We gissen nog even naar wat er precies gebeurd is: bevangen door de hitte?misschien slecht gegeten? een virusje? en zien dan dat de hele familie (die op de fiets aankwam) verdwijnt met een luxe wagen, ik vermoed richting een arts.

We liggen nu lekker bij te komen in het zwembad.




- Posted using BlogPress from my iPad

(G)Een brug te ver

Op het eiland waar we "wonen" in Ayutthaya zijn maar weinig bruggen naar het vasteland toe (daar moeten we soms flink naar zoeken en ver voor fietsen), maar op het eiland zelf zijn er bruggetjes te over. We vinden het een uitdaging om er fietsend overheen te gaan, maar soms zijn ze te steil en/of te wankel.
Dan moet ik erkennen (volgens Peter) dat ik sommige dingen gewoon niet kan. Oei, die komt aan! Maar hij heeft wel gelijk.
Dat zegt hij overigens pas nadat ik - eigenwijs als ik ben - net als hij met mijn fiets over een smalle, steile en wankele brug wil lopen; mijn fiets ervan afschiet en vervaarlijk boven het water komt te hangen. Ik kan hem maar net terug op de brug trekken en ben blij met de hulp die Peter komt bieden.
OK, ik leer steeds bij....dat wel.

We zwerven weer heerlijk door het park, langs scholen en grachtjes waar het dan weer heel druk is (bij de scholen, natuurlijk) en dan weer heel verlaten; dat zijn de plaatsen waar we met volle teugen genieten van de natuur, bloemen en vogels.

Als we een heerlijke Pad Thai gegeten hebben, fietsen we naar huis.
Omdat het nog redelijk vroeg is, gaan we naar het zwembadje bij een guesthouse verderop waar een zus van onze eigenaresse de scepter zwaait.
Het is er heerlijk en we hebben een paar uur het rijk alleen.

Als het tegen half vijf begint te betrekken en we ook nog gedonder in de verte horen, fietsen we weer naar huis. Het blijkt vooralsnog loos alarm, want het blijft droog tot nu toe.

Even chillen, straks gaan eten en daarna vroeg naar bed.
Morgen om 6.30 uur worden we opgehaald met de de tuktuk, die ons
naar het station brengt. Morgen 6 uur bussen naar Sukhothai.
Le Charme, we komen er aan!



- Posted using BlogPress from my iPad

Mooi Ayutthaya

Als we onze kamer uitstappen, beslaat meteen mijn bril: er valt een klamme warme deken op me. Ik kijk naar de lucht en die is onbewolkt, blauw.
"It's very hot, today" zegt onze vriendelijke gastvrouw na het ontbijt. Ze staat al klaar bij onze fietsen. "Have a good time!!"

We steken over en rijden naar het parkachtig grote complex, waar de Wats liggen. We bezoeken er twee en fietsen langs water, over bruggetjes, onder de bomen waar het iets koeler is en doen het vooral heel kalm aan.
We komen via een soort Intratuin op een parkeerterrein waar ook een "restaurant" is waar we iets willen drinken.
Het ziet er niet uit daar, maar dat wil soms niets zeggen.
Nu wel.
De koffie smaakt vies, het drankje van Peter is zelf gemaakt en vol met ijsklontjes (dat lijkt ons hier niet zo'n goed idee) en uiteindelijk wijs ik een flesje cola in de koelkast aan om toch maar iets bij hen te drinken. Ze kunnen wel wat klandizie gebruiken, vermoed ik zo. De vrouw die ons serveert, zit tussendoor ook nog een zwaar geestelijk gehadicapt meisje te voeren. Ze doet dat heel liefdevol.

We fietsen door het park en rijden daarna na het pontje. Aan de overkant kunnen we min of meer langs het water fietsen en daarna moeten we dan weer met een pontje terug om bij het Hollandhuis te komen. Peter heeft het allemaal goed bestudeerd: kan niet fout gaan! Of toch?
Bij de eerste afslag naar het pontje, stuiten we wel op een steiger, maar - zo maakt een buurtbewoner ons duidelijk - hier kunnen we de rivier niet over. We moeten verder door fietsen.
Bij een volgende afslag worden we verwelkomd door een stuk of vier blaffende honden waardoor we stokstijf blijven stilstaan tot de honden tot de orde geroepen worden door hun baasje. Ook hier kunnen we het water niet over.
Dan maar even terug naar de weg. Daar staat een etenskraampje en misschien weten de dames iets meer.
We worden vriendelijk te woord gestaan en we kunnen inderdaad het water wel over, bij de brug verderop. Zeker 3 kilometer fietsen nog, zegt ze bezorgd.
Eerst maar wat drinken en eten dus? We mogen op hun bankje gaan zitten om de kokosmelk op te drinken en te genieten van de gebakken banaan.
Als we weg willen rijden, krijgen we ieder nog een flesje koud water mee voor onderweg, gratis!

Het is inderdaad een flink eindje fietsen, maar geen 3 kilometer denk ik.
We komen eerst langs Baan Japan (hier kijken we even rond en ontlopen zo ook wat regendruppels) en daarna zijn we dan bij Baan Hollandia, het Hollandhuis waar je niet alleen friet, kroketten, frikandellen en bitterballen kunt eten, maar waar ook de geschiedenis van de VOC in Ayutthaya verbeeld wordt op de bovenetage.

De terugtocht is verrassend: we kunnen weer niet het water over met een
pontje. We moeten nu over de brug en om die te bereiken moeten de fietsen over een drietal trappen naar boven gedragen worden. Gelukkig heb ik een sterke vent bij me!
Als we daarna de brug over zijn gefietst, hebben we de keuze tussen
a. De fietsen weer een drietal trappen afdragen
b. De fietsen over een railing tillen en dan via de autoweg naar beneden rijden
We kiezen voor b. maar ik moet dan wel eerst bewijzen over de railing te kunnen klimmen, anders schieten we er nog niets mee op. Dat lukt en in een mum van tijd zijn we weer in het - inmiddels vertrouwde - deel van de stad.

We zijn wel toe een een lekkere cappuccino met een extra shot koffie!




- Posted using BlogPress from my iPad

Op naar Ayutthaya

Na afscheid genomen te hebben bij Oriental Kwai Resort (we vrezen dat we op onze hele verdere reis geen resort meer treffen als dit), beginnen we aan de reis naar Ayutthaya. Eerst een taxi, dan de bus naar "Zeg maar Soeppan" zei Evelien van Oriental Kwai, en daarna nog een taxibus naar Ayutthaya.
Het verloopt allemaal heel soepel: we worden overal precies op de goede plek afgezet, we worden geholpen met de koffers en 5 uur later zijn we in het stadje waar we willen zijn.
We rijden door een brede straat als ik opeens aan de rechterkant van de weg de naam van ons resort zie staan: Prom Tong Mansion. Gelukkig zitten we vooraan in het busje en ik vraag de chauffeur of hij wil stoppen. Dat doet hij.
"Ik hoop dat je het goed gezien hebt," zegt Peter enerzijds wantrouwend, anderzijds hoopvol. En dat heb ik: 20 meter terug ligt het guesthouse waar we hartelijk ontvangen worden. Dat scheelt ons bijna 3/4 uur reistijd!

Even later zitten we lekker te lunchen aan het water, vlakbij het aanlegsteigertje van een pontje: veel te zien en lekker eten.
Daarna gaan we even bijkomen op onze kamer: het is namelijk drukkend warm weer. Er wordt veel regen verwacht.
Na een uurtje wandelen we naar Wat Maha Tat, een van de vele in het Ramapark dat vlak voor onze deur ligt.
Het is er helemaal niet druk (meer) en het late middagzonnetje kleurt de toren extra rood. Omdat deze Wat zoveel geleden heeft, staan de overgebleven delen een stuk schever dan de toren van Pisa en ook de grond eronder is hier een daar scheef ingezakt. Het geeft een surrealistisch beeld aan het geheel en de rust is weldadig.
Hoe anders is het daarna op de avondmarkt tegenover. Het is al flink druk daar en de eetkraampjes en eettentjes doen goede zaken.
Er heerst wel een gezellige sfeer.

We wandelen weer naar de restaurantjes aan het water voor het avondeten.
In eerste instantie willen we terug naar waar we vanmiddag waren, maar Peter wil toch ook even kijken bij de buren die in het ANWB-boek beschreven staan.
Als we daarnaar toe wandelen, knal ik snoeihard met mijn hoofd tegen een 3 meter groot reclamebord aan. Ik was geconcentreerd op de stoep, want dat ligt daar allemaal niet zo strak geplaveid als we gewend zijn, en verwachtte niet dat daar dwars over het padje, op 1.60 hoogte zo'n bord zou staan.
De klap kwam zo hard aan dat ik achterover dreigde te klappen en zeker drie, vier stappen achteruit moest doen om niet echt neer te gaan. Ik bleef op de been, gelukkig! Peter en een lokale getuige lieten me even op een bankje gaan zitten om bij te komen. Er vloeide geen bloed uit en na een minuutje kon ik weer verder.
Bij het restaurant werd het niet zo'n succes. Het eten was wel goed, maar de bediening was te "gemaakt", de lifemuziek ging vervelen, de kinderen aan het tafeltje net achter mij gilden voortdurend.
Maar het kan ook zijn dat mijn hoofd er niet meer zo naar stond......



- Posted using BlogPress from my iPad

Toch een mooie dag

's Morgens om 10.00 uur worden we verwacht op het aanlegsteigertje beneden ons huisje: we worden met een speed-longtailboat naar de "Bridge" gebracht: zo'n 20 minuutjes varen.
Het is al behoorlijk warm en de wind die door de haren waait, brengt behalve verkoeling, ook een ravage aan in mijn kapsel (en dat is hier de hele dag hopeloos: door het zweten lijkt het voortdurend of ik net uit het zwembad kom. Maar ja, ze kennen me hier toch niet.)

Op de brug is het heel wat rustiger dan gisteren en ook de kermis aan souvenierwinkels is nog niet gestart. We wandelen er rustig overheen en dalen aan de andere kant af naar een Chinees tempelcomplex waar duidelijk een ceremonie gaat plaatsvinden. Jonge mannen tuigen een palmstok op; een monnik houdt visite voor zijn aanhangers, eten en drinken wordt aangevoerd: ze hebben het er druk mee. Als we ergens aan een balie proberen een flesje water te kopen, wordt er naar een grote koelbox gewezen met de mededeling: "Pak er maar uit wat je nodig hebt." Betalen is nergens voor nodig.
Als we terugwandelen over de brug wordt net de eerste duizendknaller afgestoken.

We lopen door naar de backpackerstraat waar we gisteren zijn geëindigd en huren een fiets en rijden naar het Oorlogskerkhof. Een gigantisch groot veld met door de Commonwealth of Nations bijgehouden graven van Engelse, Australische en Nederlandse gesneuvelden. Dood door honger, uitputting, ziektes en lijfstraffen. Voor een spoorlijn, voor een brug... 90.000 doden in totaal.

We fietsen verder door de straten van Kanchanaburi, langs een markt, langs een gigantisch tempelcomplex en staan dan - vrij plotseling omdat we geen aanwijzingen konden vinden - voor het Jeathmuseum waar via een fototentoonstelling deze trieste geschiedenis nog eens wordt verbeeld.

2 kilometer verder bezoeken we nog een 2e Oorlogskerkhof: we zijn de enige bezoekers. De stilte benadrukt de machteloosheid die ik voel.
We sluiten het hier af.

We fietsen terug naar het dorp en stoppen voor een lunch bij ZapZap: een gouden greep.
We smullen van de gebakken papayasalade met een sausje om je vingers bij op te eten. Het lukt me ook nog om een hete saus bij mijn springrolls te bestellen en het feest is compleet.
Als we daarna de fietsen hebben ingeleverd, lopen we een klein stukje terug naar een taxibedrijf. Nee, ze hebben geen taxi voor ons!
Op mijn vraag hoe dat dan kan bij een taxibedrijf krijgen we als antwoord dat er geen chauffeur is vandaag, maar misschien lukt het 100 meter verderop wel....
Daar worden we nog eens 100 meter doorgestuurd en ja, daar staat een luxe wagen met een provisorisch geknutseld taxibordje op het dak: BINGO!
"Waar moeten jullie naar toe? Nee, dat doen we niet, dat is veel te ver!"
Ehhh, is 10 km. te ver? Is de bezinetank leeg dan?
Nou vooruit dan, maar van de 300 Bath is nog geen 10 bath af te dingen en dat wil wat zeggen, hier.

's Avonds laat ik me nog eens verwennen met een lekkere oliemassage.
Morgen verlaten we Oriental Resort.
De reis gaat verder.





- Posted using BlogPress from my iPad

Gemengde gevoelens

Vandaag gaan we op excursie: de "highlights" van de river Kwai.
Met 12 personen in een busje rijden we naar de Erawan watervallen. Het zijn er 7 in totaal. Aan de voet van elke waterval zijn bassins waarin gezwommen kan worden.
We zwemmen in nummer 3. Het water is heerlijk en het krioelt er van de vissen. Dat is op zich leuk, maar deze vissen zijn gespecialiseers in het opeten van dode huidcellen en ze laten geen kans onbenut om aan te vallen op elk bloot stukje huid (en dat is best veel als je badkleding draagt).
Het kriebelt als ik weet niet wat, dus ook als je even stilstaat of - hangt om rond te kijken, zorg je wel dat je in beweging blijft!
Wel een mooie gelegenheid om even mijn onderwatercameraatje te proberen. Het werkt goed, maar de vissen zijn zo grijs als haring, dus het levert nog geen mooie plaatjes op (ik heb wel hoge verwachtingen van de foto's als we gaan snorkelen).

De volgende stop is bij de Hellfire-pass, uit de rotsen gehakt door voornamelijk Australische dwangarbeiders.
Via de audioguide krijgen we te horen welke ontberingen deze mensen hebben moeten doorstaan. Je weet het al wel, maar het komt extra hard binnen als je daar ter plekke loopt. Je denkt terug aan al die zinloze oorlogen in het verleden en ook aan die van nu. We leren te weinig van het verleden.
Veel te snel moeten we al weer het busje in.

Daarna rijden we naar een stationnetje om in een stoomtrein een stukje over de "dodenspoorlijn" te gaan rijden. Niets doet me denken aan die keer, 17 jaar geleden, toen ik hier voor het eerst kwam. Toen alleen een bijna leeg station, nu een honder meter lange passage langs souvenierwinkels alsof je in Eurodisney aankomt.
Het stoort me in mijn beleving.

Als we tenslotte bij de Bridge zelf aankomen, is het nog erger. Bij het begin van de brug is een grote verzameling aan marktkramen verrezen, waardoor je bijna de opgang van de brug niet eens kunt zien! We krijgen 15 minuten de tijd.
Dit is niet wat ik Peter had willen laten zien.
Gelukkig gaan we morgen met een boot vanaf ons resort terug naar Kachanaburi. Dan gaan we in ons eigen tempo nog eens naar de brug, het museum en het kerkhof: te voet of met de fiets: we zien wel.

Wij zijn geen mensen voor highlight-hopping.



- Posted using BlogPress from my iPad

Op de fiets

Na een afwisselende nacht (slapen, een paar uur klaarwakker en daarna toch weer even slapen) en een heerlijk ontbijt stappen we op de fiets (Nederlandse makelij!) voor een tochtje door de dorpjes en velden.
We krijgen een uitgebreide routebeschrijving mee met foto's van elke afslag en toch gaat het bij de eerste afslag al mis waardoor we de eerste loop missen. Geen punt: die pakken we dan op de terugweg.

Het is stralend mooi weer en we genieten van de mooie omgeving, de reigers, de geuren en de vriendelijk zwaaiende buurtbewoners.
Wij komen langs velden en vijvertjes en in een ervan, vol met lotusbloemen, staan 2 vrouwen en een man tot aan hun middel in het water. Ze vinden daar waterslakken.

Rond het middaguur houden we een korte pauze langs de rivier.
Aan de tafels zitten hele families te lunchen en de buurman naast ons laat regelmatig horen dat het hem heel goed smaakt!

Peter kan geen genoeg krijgen van het fietstochtje en neemt nog even
een afslag die niet beschreven staat.
Ik fiets op mijn gemakje door naar "huis".
Even later komt hij mij achterna geracet. Er is aan het eind van dat weggetje een brug en daar wil hij overheen: 't kan dus wel even duren voor hij terug is. OK....
Ik fiets weer door en bedenk dan dat hij de huissleutel heeft: ik draai om en race op mijn beurt hem nu achterna.
Nadat ik de sleutel heb, draai ik weer om en fiets rustig terug. Het is nog niet zo eenvoudig om elkaar los te laten, bedenk ik onderweg.

Als hij terug is, blijkt uit zijn verhaal dat het hem niet gelukt is om tegenover ons resort uit te komen, dat hij achterna gezeten is door blaffende honden waardoor hij een omweg is gaan rijden, flink moest klimmen en nu druipend van het zweet enorm staat te genieten.
"Dit is voor mij vakantie!", zegt-ie met een big smile.

Nu een paar uurtjes luieren en lezen en straks een Thaise massage.


- Posted using BlogPress from my iPad

Kanchanaburi

Na een prima vlucht met de KLM (zitplaatsen bij de toegangsdeur, dus een zee aan beenruimte; lekkere maaltijden met een wijntje en koffie met een cognacje; warme natte verfrissingsdoekjes en volop gekoelde frisdrankjes) landen we zaterdagmorgen rond een uur of 10 in Bangkok.
We zijn nog redelijk fris, hoewel we alleen wat hazeslaapjes hebben kunnen doen.
De taxichauffeur die ons naar Station West brengt om vanaf daar de lokale bus naar Kachanaburi te kunnen nemen, weet ons over te halen om meteen maar het hele stuk met de taxi te doen. Toe maar: een goed begin is het halve werk!

Het is veel verder dan ik ingeschat heb (we zijn er pas na een rit van 3 1/2 uur) en de reis doet me denken aan de angstaanjagende autoritten in India, en niet alleen omdat ik veel Tata vrachtwagens zie (Indiaas merk): een aantal keren ontsnappen we aan de dood. Zo worden we b.v. afgesneden door een inhalende vrachtwagen en dat gaat maar net goed. Bovendien worden we er onderweg een aantal keren mee geconfronteerd dat het soms echt niet goed afloopt: een tuktuk ligt op zijn zijkant, midden op een drukke verkeersader door de stad en even later ligt er weer een Jeep op zijn kop in de greppel. Ik krijg sterk de indruk dat het verkeer hier stukken drukker is dan 10 jaar geleden en hetzelfde geldt voor de Thai ook!
Maar ons vertrouwen wordt niet beschaamd: hij zet ons keurig netjes af voor Oriental Kwai Resort: onze verblijfplaats de komende 4 dagen.

Oriental Kwai is een klein paradijs vol bloemen, planten en bomen, met in totaal 12 bungalows. Onze nummer 1 ligt aan het einde van het paadje, dus we zullen geen last krijgen van voorbijgangers en we hebben uitzicht op de River Kwai.
Er is een klein zwembadje bij en het restaurant serveert heerlijke maaltijden, althans vanavond was het 🔝.

Eens kijken of we vannacht wel lekker kunnen slapen.



- Posted using BlogPress from my iPad

Het was me het weekje wel!

Op de eerste dag van deze week begaf de wasmachine het: het wasje dat erin zat dan maar met de hand uitgewrongen (auw, vingers en polsen...) en op een droogrekje.
's Avonds een man op de bank met een kater. Niet van de wijn of wat pilsjes, maar van een teleurstellende diploma-uitreiking.

Dinsdag een topdag met gemengde gevoelens: je zoon met zijn gezin uitzwaaien op weg naar een expatbestaan in Singapore (fantastisch mooie uitzwaaidag), bijna 3 uur rijden vanaf Zaventhem naar Schijndel (files omzeilen en net de foute afslagen kiezen) en daarna een etentje met vrienden (we worden echt wel verwend, deze week).

Woensdag nog even een dienst draaien in het Taalhuis en 's avonds uit eten "...nog voor vaderdag en verjaardagen!": gezellige, ontspannen avond.
Op de valreep nog een wasmachine besteld, online. Levering en plaatsing op donderdag: de dag dat we de koffers pakken.
Het kan allemaal net, te meer omdat we allebei (weliswaar op verschillende locaties) voor de lunch zijn uitgenodigd.

Morgen begint onze reis!



- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste dag Toscane

De terugweg rijden we in 2 etappes.
Vandaag gaan we via San Miniato naar Lucca; morgenochtend naar het vliegveld in Pisa.

In San Miniato pikken we nog net een bruiloft mee. Het is weer een hoop poeha, maar niet echt stijlvol (de bruid zit bij aankomst nog met een flinke dot kauwgom in haar mond, gezien de flinke kauwbewegingen).
De piazza de la Republica is uitgestorven, maar de fresco's en de in kalk gekraste taferelen zijn er niet minder mooi om. De muur is een restant van een 17e eeuwse kerk. Verder heeft het stadje niet zo veel te bieden, behalve een mooi uitzicht op het dal, ook tijdens de lunch.

In Lucca worden we hartelijk ontvangen in het guesthouse. Omdat de zon stralend aan de hemel staat en er een grote achtertuin is met zitjes, besluiten we om daar eerst nog maar eens een uurtje van te genieten en daarna naar het oude centrum te rijden.
Het vinden van een parkeerplaats valt nog niet mee, omdat we het idee hebben dat we net buiten de stadsmuur moeten zijn en we precies de verkeerde richting op rijden om daar een plekje te kunnen vinden.
Met wat draai- en keerwerk lukt het uiteindelijk.
Aanvankelijk gaat de standswandeling heel goed; binnen de kortste keren hebben we het enige grote ovale plein Plaza del Mercato (gevormd door het oude Romeins amfitheater) gevonden.
Na een korte stop gaan we de rest verkennen. En dan gaat het mis.
We vinden wel het kanaal dat door de stad loopt, maar lopen dan totaal de verkeerde kant op. We moeten een grote bocht maken, komen dan bijna weer uit waar we begonnen zijn, en koersen dan pas weer de goede kant op.
De stappenteller geeft 12.000 aan (het dubbele van wat je dagelijks nodig hebt) en we hebben nog niet echt veel van Lucca gezien. Het grote voordeel is wel dat we door zeer rustige straten wandelen: geen toerist te zien.
Dat merken we vooral als we weer op het goede pad zitten: in de via Fillungo kun je over de koppen lopen! Tjeetje, wat een drukte. We kunnen niet eens min of meer ons eigen slentertempo aanhouden.
We strijken weer maar neer op het Plaza del Mercato, eten een pizza die niet lekker is maar wel een espresso oplevert en wandelen terug naar de auto.

Als we ergens een stad hebben bezocht, zeggen we meestal tegen elkaar: "Deze stad heeft geen geheimen meer voor ons."
Dat kunnen we van Lucca niet zeggen. Mooie reden om er nog eens naar toe te gaan!

We hebben een goeie tijd gehad hier in Toscane.

- Posted using BlogPress from my iPad

Certaldo en San Gimignano

De laatste dag in Montepulciano gebruiken we voor een dagje nostalgie: we gaan naar Certaldo en San Gimignano: de zon tegemoet!


Certaldo staat bijna in geen reisgids vermeld, ook niet in de Capitoolgids.
Ik snap dat niet zo goed, want in de oude bovenstad - bereikbaar via een Funicolare (kabelspoorbaantje)- heeft Boccacio zijn laatste jaren doorgebracht. Het huis is te bezichtigen en boven op de toren van zijn huis heb je een fantantisch uitzicht over het Toscaanse land. De Decamerone staat in honderden versies uitgestald in een bibliotheek in zijn huis.
Ook het prachtig gerestaureerde huis van de machthebbers, dat ook nog als gevangenis heeft gefungeerd, is de moeite van een bezoek zeker waard.
En hoewel er twee schoolklassen in een middeleeuws spel verwikkeld zijn en door de straten marcheren, heerst er een rust die je nog maar weinig tegenkomt.

Hoe anders is dit in San Gimignano: het wemelt er van de toeristen. Maar, het blijft een mooie plaats om lekker rond te dwalen: er is veel moois te zien.
En, een ijsje van een wereldberoemde ijsmaker die zelf als een soort "clown" voor de deur op de foto gaat met elke koper: 't is een circus, maar het ijsje smaakt verrukkelijk!

Morgen rijden we naar Lucca, onze laatste stop in Toscane.



- Posted using BlogPress from my iPad

Arezzo

Vandaag gaan we naar Arezzo. Aanvankelijk alleen omdat de kans op regen daar het kleinst is.
Dat lijkt ons 's morgens een goed idee, want het komt er hier even met bakken uit!
Omdat we even wachten tot het iets minder is (tenslotte wil je niet al zeiknat de auto instappen als je vertrekt), zit ik nog even op mijn i-pad wat te kijken naar Arezzo en ontdek dan dat La vita e bella daar voor het grootste gedeelte is opgenomen en dat er een wandeltocht is uitgezet naar de belangrijkste opnamepunten. De tocht is te verkrijgen bij het VVV, zegt de ANWB-site.

Als het iets minder hard regent, vertrekken we. Een paar kilometer verder is het al weer droog en zien we dat de straten hier gewoon droog zijn. Dat ziet er goed uit: we gaan de goeie kant op!

Arezzo is een mooiere stad dan we verwacht hadden, en de zoektocht naar de plaatsen van La Vita e bella maakt het nog leuker: we komen weer helemaal in de sfeer van de film (het eerste deel dan).
We moeten het wel doen aan de hand van aanwijzingen van de VVV-medewerkster, want de folders worden al jarenlang niet meer uitgegeven.
De markeringspunten in de stad zijn er gelukkig nog wel en dat helpt enorm.

In de kerk van San Francesco gaat het er even niet zo eerbiedig aan toe.
Peter vloekt hardgrondig als we voor de zoveelste keer de audioguide starten en maar niet ontdekken waar we moeten beginnen.
Ik ga terug naar de allesbehalve hulpvaardige dames van de ticketverkoop en zeg dat we niet kunnen vinden waar we moeten beginnen.
Ze herhaalt nog eens wat ze ook bij de start zei: "Op nummer 4 drukken, daar begint de eigenlijke uitleg, 1 t/m 3 is intro." Ik zeg haar dat we dat al weten en dat het ons dan toch niet lukt.
Ze spreekt de troostende woorden: "Dat kan niet. Iedereen kan het vinden!"

Ik laat me niet uit het veld slaan en dan pas legt ze uit dat we niet achterin de kerk waar we binnenkomen, moeten beginnen, maar in de ruimte achter het altaar. "Tuurlijk, logisch!" denk ik, maar ik zeg overvriendelijk "Grace" en even later zijn we op koers: Peter is weer rustig....
De fresco's zijn hier en daar flink beschadigd, maar wat er van over is, is prachtig.
Toch is dit niet de mooiste kerk die we tot nu toe zagen in Toscane, terwijl de toegangsprijs dit wel zou doen vermoeden.

We dwalen nog heerlijk door de mooie straatjes en komen op het Piazza Grande, een mooi plein waar het heel rustig is en waar we lekker lunchen op een terrasje.

Op deze hele toer hebben we een paar druppels regen gehad, maar 't is eigenlijk het noemen niet waard.
Dat ik dat toch doe, is omdat we, tegen dat we thuis komen, weer door een flinke bui heen moeten.

Thuis in Montepulciano is het weer droog en zitten we nog een half uurtje op het terras.
Dan wordt het te fris en gaat Peter zijn Pici koken. Hij smult ervan.
Ik doe even niet mee: mijn ham- en kaasplankje in Arezzo zorgde ervoor dat het genoeg is voor vandaag.

Morgen gaan we naar San Gimignano en Certaldo!


- Posted using BlogPress from my iPad

We ontbijten binnen, want het is frisjes buiten: 16 graden, schat ik. Gelukkig is het nog wel droog en we hopen dat het dat blijft.

We gaan er dus vandaag op uit met de 500.
Eerst naar de Tempio di S. Biagio (dat moet van Maaike, onze gids op afstand).
Nou ze heeft gelijk: het is een prachtige kerk en met die tablets met uitleg die je er tegenwoordig bijkrijgt, is de S.Biagio zeker de moeite van het bezoek waard.

Daarna rijden we door de heuvels naar Pienza. Dit blijkt een stadje te zijn waar tot in de zeventiger jaren van de vorige eeuw de afstammelingen (!) van Pius ll ( de familie Piccolomini) zo'n 500 jaar gewoond hebben. En hoewel Pius ll opgroeide in een arm gezin, waren zijn nazaten heel wat beter gehuisvest. De geschiedenis van Pius ll komt ook weer terug in de bibliotheek van de Duomo van Siena, waar we een uurtje later in ronddwalen.

Tussen al die culturele uitstapjes in, nemen we de ook de tijd om een echte zak patat uit Amsterdam te scoren en aan het eind van de middag vindt Peter een brioche/ijs. Als een kind zo blij!

We eten vanavond alleen nog een lichte salade...

Weer een mooie dag geweest (graadje of 18, wel flink windje af en toe, maar zonder een spatje regen.)



- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Pienza en Siena