Fietstocht in Vinales

29 april 2015

Na het ontbijt worden we opgehaald door de gids van onze fietstocht ("Lazaro! Not Lazarus" en hij maakt een zuipbeweging, waarna hij vrolijk lacht).
Er zijn nog 2 Nederlandse mannen bij: Eric en Douwe uit Amsterdam.






We fietsen door de prachtige vallei, bezoeken een tabaksteler op diens bedrijf en in de droog-/fermenteerhut krijgen we een demonstratie sigarenrollen en omdat we hier toch maar "...once in a lifetime" zijn, kopen we en een pakketje sigaren.

Daarna gaan we naar een heuvel (100 m. hoog) en beklimmen die met de fiets aan de hand (Lazaro neemt de mijne er gewoon even bij en hij is ook geen 20 meer).
Onder het prieel met stenen zetels genieten we van het fantastisch mooie uitzicht op het hele dal rondom. Ook genieten we van de cocosnoot (de heren met rum) en de leuke gesprekken met Eric en Douwe en een Nederlands meisje met haar Cubaanse minnaar. De Nederlandse blijkt, net als wij allemaal, in het onderwijs te zitten. Ze is docente Nederlands (en binnenkort werkloos) en Peter biedt aan het sollicitatiegesprek met Douwe (die teamleider is) best op film te willen vastleggen.

De muurschildering die iedereen gaat bekijken in dit dal is vooral groot en kleurrijk.
Ik vind het wel knap geschilderd met alleen maar horizontale streepjes, maar ik vind de onbeschilderde bergwand aan de andere kant veel mooier.

Als we terug in Vinales zijn, eten we een sandwich en neemt Lazaro afscheid van ons. Om het een beetje gezellig af te sluiten met Eric en Douwe drinken we samen nog een mojito (dat drinken ze hier als een kopje koffie tussendoor en wij moeten gewoon meedoen met de gewoontes van het land!)

Het heeft hier lang niet geregend en de bassins met watervoorraad zijn bijna leeg. De mensen hebben gebeden om regen en aan het eind van de middag worden hun gebeden verhoord.

's Avonds gaan we weer naar het cultureel centrum en weer worden we verrast. Behalve dat er weer een bandje speelt, krijgen we een complete show van Afrikaanse zang en dans voorgeschoteld van een behoorlijk hoge kwaliteit.
De schouwburgen in Nederland zouden ze graag contracteren!

Het is een geweldige dag geweest.





- Posted using BlogPress from my iPad

Van Havana naar Vinales

28 april 2015

Van Havana naar Vinales

Als we de auto gaan ophalen, zijn we de eersten en dat is maar goed ook! Het noteren van de benodigde gegevens en invullen van formulieren neemt bijna 1/2 uur in beslag, tot wanhoop van een Nederlandse macho die met zijn gezin als laatste aankwam even voor negen uur en verwoede pogingen deed om als eerste aan de beurt te komen. Zo ging hij het kantoortje in van van de verhuurder die net even weg was en controleerde op diens formulieren of zijn naam er toch wel opstond; zijn zoon imiteerde dit gedrag en ging even later in het kantoortje (nog steeds onbemand) verkoeling zoeken bij de airco...

De witte Kia blijkt tot mijn verrassing een automaatje te zijn: helemaal goed.
Vol goede moed rijden we naar het westen, maar nog voor ik de stad uit ben, word ik aangehouden door een vrouwelijke politie-agent. Ik ben zojuist op een onduidelijk kruispunt van baan verwisseld en heb daarbij een welliswaar zeer vage - maar toch - gele doorgetrokken streep overgegaan.
Zij praat geen Engels, ik geen Spaans, maar ik begrijp toch wel uit haar woorden dat ik iets verschrikkelijks gedaan heb. Autopapieren, rijbewijs: alles wordt gecontroleerd en daarna wordt er door haar druk getelefoneerd.
Ik kom met de schrik vrij, maar echt relaxed is deze start niet.

Na een tijdje is de schrik voorbij en gaan we vol goede moed verder. De juiste weg vinden we niet meteen, maar door het heuvelachtige achterland rijden is interessant (hoor ik naast me) al zie ik er niet zo veel van omdat de kuilen in de weg hier nog verraderlijker zijn dan op de snelweg.
Als we daar rijden, zegt Peter: "Nou, dit is niet zo spannend." Zijn woorden zijn nog niet koud of we naderen een viaduct, waaronder een man of 15 staat te hangen, met 2 geuniformeerde heren, die de weg oplopend druk gebarend en op een fluitje blazend duidelijk maken dat we moeten stoppen en terug achteruit rijden tot bij hen.
Dat doen we dus maar. Raampje stukje open, mooi verhaal van werklui die door panne met een bus geen vervoer meer hebben en of er een paar mee kunnen rijden.
Nou, eentje dan maar?
Nadat we hem vriendelijk hebben gewezen op het feit dat onze extra zitplaatsen verdwenen zijn door bagage en er dus echt niemand mee kan, druipt hij af.
Ppffff, hebben we hier goed aan gedaan?

Als we de snelweg weer af zijn, herhaalt dit tafereel zich een aantal keren. Bij kruisingen springen wild gebarende jonge kerels zowat voor je auto om je aanwijzingen te willen geven welke richting je uit moet en dat blijkt, zo zien wij bij een voorganger, niet eens de juiste.
Het voelt nogmaals niet echt relaxed.

Maar het dal waarin we gaan logeren is echt schitterend: het voelt als een veilige oase, wat nog eens versterkt wordt door de gastvrij ontvangst in onze "casa"!
Als Fransesco ons ook nog eens verzekert dat we er goed aan hebben gedaan om niemand mee te nemen en dat deze kerels niet echt iets kwaads in de zin hebben, zijn we gerust: we moeten nog aan veel wennen, hier.
Anni zet ons een heerlijke maaltijd met kreeft voor en 's avonds op het plein is het weer volop feest.
Er zijn verschillende optredens in de openlucht, van kinderdansgroepen tot zangeressen en allemaal even goed: in het publiek ontstaan spontaan dansende groepen mensen.
Naast het plein is een disco waar we vooral genieten van de dansende gasten.
Kan iedereen dat hier?
En is het hier elke avond bal?
Wij zouden zeggen: 't Is maar een doordeweeks dinsdag, hoor!

We begrijpen nog niet veel van de mores in Cuba: op deze zelfde doordeweekse dinsdag heeft Peter vanmiddag een heuse honkbalwedstrijd van volwassenen staan te bekijken met heel veel publiek.


- Posted using BlogPress from my iPad

Nog een dagje Havana

27 april 2015

Nog een dagje Havana

Met een hop on/hop off-bus laten we Havana aan ons voorbijglijden: eerste rang boven.
Bij het Plaza de la Revolucion stappen we uit: de koppen van Che Guevara en Fidel Castro overzien het plein vanaf de muren van twee hoge flatgebouwen.
Aan de overkant staat het 109 m. hoge Memorial Jose Marti: vandaag niet te bezichtigen want de voorbereidingen voor de 1 mei-viering zijn al in volle gang.

We wandelen naar het Necropolis de Colon (een van de grootste begraafplaatsen ter wereld) en een "bewaker" ter plekke gidst ons naar het graf van Korda, de fotograaf van het wereldberoemde portret van Che Guevara en naar de componst van Guantanamera (Joseito Fernandez). Het graf van de laatste ligt altijd in de schaduw, ongeacht het tijdstip van de dag.
Als we daarna een tweede "bewaker" omzeilen ( je kunt tenslotte niet bezig blijven met het geven van fooien), stuiten we geheel toevallig op het graf van Ibrahim Ferrer een van de zangers van Buena Visto. Ik vind het geweldig: als we hem hadden willen zoeken, was dat nooit gelukt op het 56 ha grote kerkhof met 53.360 percelen....
Ik heb in het vliegtuig nog naar zijn muziek zitten luisteren!



Na een lekkere hamburger wandelen we terug naar het plein. Het is een flinke afstand: veel verder dan de 20 minuutjes die ons voorspeld waren, maar dat weten we al van de heenweg.
Als we op het plein staan, rijdt de bus onze neus gewoon voorbij. De bushalte voor de terugweg blijkt net om het hoekje te zijn (maar dat zeggen ze dan weer niet, als je uitstapt!)
In de blakende zon zitten we het halfuurtje op een randje van de stoep uit: nergens een boompje of bankje te verkennen.

's Avonds is het alweer feest. We eten op het terras van Paris, waar een fantastische 6-koppige band speelt, een half uurtje versterkt met een mooie, jonge Cubaanse die ook nog eens prachtig zingt.
Op straat wordt gedanst door jong en oud en er wordt zelfs dansles gegeven aan een jong stelletje dat wel wat swing in the hips kan gebruiken: maar hier kan alles!

Het is een feestelijke afsluiting van weer een bijzondere dag in Havana.



- Posted using BlogPress from my iPad

Havana, wat een stad, wat een mensen

26 april 2015

Havana, wat een stad, wat een mensen

Hotel Ambos Mundos bekoort me 's morgens: we ontbijten enigszins verlaat (maar daarover zo meer) op het dakterras op de 6e etage met een schitterend uitzicht op de stad die aangestraald wordt door de net opgekomen zon.

Op weg naar het dakterras, hebben we even aangeklopt bij kamer 511, maar Hemingway geeft "niet huis". Wel maakt Peter nog gauw even een foto van deze bijzondere plek.
Als we doorlopen, horen we "iets" vallen, maar we zien niets liggen.
Op het moment dat we net lekker aan tafel zitten, weet Peter wat er is is gevallen: het afdekkapje van de cameralens! (Goh, das niet de eerste keer dat we die weer moeten zien te vinden!)
Peter snelt naar beneden en na een zoektocht van een half uur, waarbij hij het hotelpersoneel moet inschakelen omdat het kapje 2 etages lager op een moeilijk bereikbaar randje in het open trappenhuis ligt, gaat hij zich eerst even douchen en omkleden en na 40 minuten zijn we weer herenigd en kunnen we samen genieten van het ontbijt.
Op weg naar beneden kijken we nog eens goed naar de mooie, authentieke kooilift en daarna wandelen met de koffers terug naar hotel Valencia waar we later in de middag een mooie kamer krijgen met een bad op pootjes, 3 bedden en een zee van ruimte.
Lazarus voorziet ons inderdaad binnen een half uur van alle info die we nog nodig hebben en dan gaan we goed voorbereid zelfstandig het Cubaanse leven in.

We slenteren door de oude stad, gaan naar het Museum Palacio de los Capitanes Generales) waar Columbus op het binnenpleintje de zaak in de gaten houdt en komen tegen het middaguur terecht in de stamkroeg van Hemingway (our man in Havana): La Bodeguita de Medio.
Wat een bijzondere plek: lifemuziek (2 oudere dames en 3 ongeveer even oude mannen, maar wat een lekkere muziek produceren ze!)
Een stuk of 8 bezoekers (meer kunnen er niet bij in het deel wat nu open is), waaronder 2 Chilenen en wij. De ongelukkigen die er niet inkunnen, genieten vanaf de straat van de sfeer en de muziek,
De mojito's worden in rijen van 20 bereid en geserveerd (€5,--!) en het is een continubedrijf. De 2 Chilenen zwengelen de zaak aan: ze sluiten vriendschap met iedereen en dansen met wie maar wil.
Wij schrijven -als zovelen voor ons - onze namen op de lamberisering; de muren staan tot ver boven manshoogte vol.



We lunchen op het dakterras van Ambos Mundos en wandelen 's middags naar de Chinese wijk. Er is geen Chinees te zien; wel heel veel bewoonde krotten.
Onder de inganspoort is een open overdekt terras dat vol zit met families en vooral veel verliefde stelletjes die zonder gene zitten te scharrelen. Dat gaat ver hier: de dames dagen uit en genieten zichtbaar als de mannen hun borsten verkennen!
De muziek zweept de zaak op en overal wordt bewogen en gedanst.

Wij gaan nog veel leren over de Cubaanse cultuur...






- Posted using BlogPress from my iPad

Eindhoven - Havana

25 april 2015

Eindhoven - Havana


Na de uitvoering van "ons" ProjectkoorX in het Hazzo in Waalre, val ik als een blok in slaap.
Het is een leuke avond geweest: natuurlijk hebben we foutjes gemaakt, maar er zijn zeker 150 gasten geweest en de 10 gasten die speciaal voor mij en Peter (onze presentator) gekomen zijn, hebben stuk voor stuk een gezellige avond gehad; precies wat ik ze beloofd heb!

Om 6 uur staan we naast ons bed om naar Schiphol te rijden (of liever gezegd: gereden te worden. Maud zet ons af, op weg naar Amsterdam).
De vlucht is lang en het tweede stuk ook turbulent, zelfs afgezien van de vele luchtzakken.
Hebben we op de vlucht naar Madrid een prima plaats met beenruimte - want bij de nooduitgang -; op het stuk naar Havana zitten we op de middenrij middenin gepropt tussen een aardige Duitser en een Italiaanse, maar met een claustrofobische achterbuurvrouw die het maar niet kan verkroppen dat ik toch echt een paar uurtjes van de ruim 10 uur mijn stoel iets achterover zet in een poging om even te slapen.
Van pure woede bonkt ze het eerste uur continu met haar knieen tegen mijn stoel. En raad eens: ik reageer niet!
Na een uur is zij het waarschijnlijk ook zat en blijft het stil zodat ik even kan slapen.

Nadat Peter me wakker maakt om een douanepapiertje te completeren, blijkt dat mijn leesbril gevallen is en verwoede pogingen van Peter en mij, mijn Duitse buurman en Nederlandse voorburen, leiden nergens toe. (Mijn achterburen schakel ik begrijpelijkerwijs niet in.)
Nadat Peter dan maar de papieren zelf invult, valt hij lekker in slaap en ik dus niet meer: waar kan die bril nou gebleven zijn? De laatste uren dus maar wat rond kijken en muziek luisteren.
Als Peter voor de landing nog even naar het toilet gaat, kan ik het niet laten om toch nog even onder zijn stoel te kijken en ja hoor: daar ligt hij! Eureka.

Bij aankomst op Havana Airport krijgen we ook nog een mooie oefening in geduld: we doen er meer dan een uur over om door een 3-tal controles te komen, maar dan worden we verwelkomd door Lazarus, onze "gids" van het reisbureau. Hij slaagt erin ons binnen een kwartier in de taxi te hebben die ons naar ons hotel brengt en de benodigde info te geven. "Morgen om 9 uur zie ik jullie graag nog even 20 minuutjes in het hotel, daarna weet je alles wat je moet weten..."

We zijn behoorlijk moe als we ons naar het hotel laten rijden. Vanuit de taxi is het nog 110 m. lopen, maar onze koffers worden gesjouwd door een behulpzame kruier.
Dan komt de volgende hobbel: het hotel heeft problemen met de airco en we zijn voor de eerste nacht omgeboekt naar Hotel Ambos Mundos.
"Het is maar een huizenblok verder lopen en de kruier loopt mee, hoor."
De info klopt, maar we hebben het een beetje gehad en nog een laatste restje moed en vriendelijkheid verzamelend, sjokken we achter de kruier aan.
Hotel Ambos Mundos blijkt niet alleen een hotel, maar een bezienswaardigheid in Havana. Hemingway logeerde hier altijd tijdens zijn verblijf in Havanna en zijn kamer 511 is in de oude staat bewaard en blijkt te bezichtigen.
Het zegt ons even helemaal niets: we willen iets eten, drinken en naar bed.
Die laatste drie dingen zijn dan ook in een uurtje gepiept en weer val ik als een blok in slaap.



- Posted using BlogPress from my iPad

't Is even stil, hier

Ik realiseer me dat ik al een hele tijd niets meer geschreven/gepubliceerd heb.
Dat is niet omdat er niets gebeurt. Misschien gebeurt er wel even te veel; wil ik er geen woorden aan geven.

Ik kijk weer wel ontzettend uit naar onze volgende reis. Naar Cuba deze keer.
In gedachten zie ik ons al fietsend door de tabaksvelden, slenterend over een plein in Havanna, luisterend naar muziek, genietend van een mojito in de zon!
Geen idee of de werkelijkheid klopt met die dagdromen: dat weet ik over een paar weken.

Eerst nog een optreden met ons ProjextkoorX.







De try-outs gingen beter dan verwacht, maar er zijn de komende weken nog een paar leerpuntjes (waaronder de teksten!)
In mijn jeugdjaren heb ik wel nummers fonetisch meegezongen (geen flauw idee wat die teksten allemaal betekenden en kennelijk te lui (puber!) om het op te zoeken) en nou zit ik met de gebakken peren.
Het vergt wat meer oefening dan destijds, maar het gaat goedkomen!