Vandaag zijn we te vinden in het Birdpark. Geweldig!
Niet alleen de hoeveelheid aan soorten, maar ook de manier waarop dit park is aangelegd is indrukwekkend.
We genieten met volle teugen.
Het enige kleine nadeeltje is dat het vandaag erg warm (34 gr.) is én erg vochtig. Maar we doen het kalm aan met zijn viertjes, drinken en eten op zijn tijd.
Maar na 2 1/2 uur (van 11.30 - 14.00 uur) verlangen we alle vier even naar de koelte van de auto en Koen en Kim brengen ons naar het metrostation bij Hillcrest Villa's, zodat wij met de metro door kunnen naar the Gardens of the Bay. Zij drinken een koffietje in hun nieuwe buurtje en halen de kinderen van school.
's Avonds gaan we elkaar weer zien bij de pizzeria daar.
De middag brengen Peter en ik samen door bij the Gardens by the Bay: the Rainforest en the Flowergarden, ook weer geweldig mooi.
Eerst zijn we in het regenwoud, zonder de nadelen: geen bloedzuigers, geen hitte: heerlijk.
In de bloemenhal vallen mij vooral de prachtige beelden op, die in de bloemperken staan.
Via Marina Sands Bay (het schiphotel, zoals ik het noem) nemen we de metro terug.
Het was weer een topdag.
Morgen de laatste dag bij de familie.
's Morgens gaan we nog even naar de botanische tuin. De rest van de dag chillen we thuis, bij het zwembad, met de familie.
Ik verwacht dat ik morgen niet echt zin heb om mijn vakantieblog af te sluiten.
's Nachts vliegen we terug naar huis: 6 1/2 week Azië zitten erop.
Het was een hele bijzondere reis, om diverse redenen.
Wie mijn blogs van afgelopen weken gelezen heeft, begrijpt wel waarom.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, augustus 21, 2017
zondag, augustus 20, 2017
Hillcrest Villa, dag 3 en 4
De kogel is door de kerk: het contract is getekend.
De familie Minnebach gaat definitief in Hillcrest Villa wonen.
Een huis van 4 verdiepingen op een kleinschalig park in een woonwijk, met zwembad en gym. Een leuk winkelstraatje met verswinkels om de hoek; een echte woonwijk.
Vanochtend zijn de laatste inspectie en onderhandelingen in het huis geweest. Er wordt een week aan geklust door de landlord (niet persoonlijk, natuurlijk) en dan kan er de 31e augustus verhuisd worden.
Ik vind het er heel mooi uitzien, al is het geen spiksplinternieuw huis.
Veel licht, een paar terrasjes, veel kamers en badkamers.
Na de lunch rijden we met z'n allen naar Sentosa: we zijn van plan naar het strand te gaan: zwempakken mee, dus.
Vlak voordat we er zijn, barst er een bui los. Het komt maar weer eens met bakken naar beneden. We hopen nog dat het overgaat - en dat doet het ook - maar net 1 1/2 uur later - zodat we in een 4D-film belanden.
Als we naar de Hollandse club rijden waar Mas een proefles judo gaat volgen, breekt de zon door.
We drinken een paar pintjes en daarna rijden we naar het foodcourt om de hoek. Wat kun je daar lekker eten, zeg!
Het was weer een enerverend dagje.
Ik ben wel ontzettend blij dat de definitieve woning gevonden is en dat ik die heb kunnen zien.
Gisteren was de eerste dag dat Koen terug was uit Houston. Zo fijn om ook hem weer te zien, 's middags.
('s Morgens maken Peter en ik nog een stadswandeling door een stukje Chinese wijk en Little India.)
Hij heeft een zware week achter de rug, vooral ook weer door de jetlags: het went nooit.
Dat neemt niet weg dat we aan het eind van de middag met zijn allen naar Marina Bay gewandeld zijn en daarna lekker krab hebben gegeten bij Boat Quay.
Ik denk dat deze dag ons allebei veel energie heeft gekost, gisteren.
Koen lag om 9 uur op bed en ik 5 minuten later.
Vanavond houd ik het iets langer vol...maar het gaat geen 23.00 uur worden voor ik in bed lig.
- Posted using BlogPress from my iPad
De familie Minnebach gaat definitief in Hillcrest Villa wonen.
Een huis van 4 verdiepingen op een kleinschalig park in een woonwijk, met zwembad en gym. Een leuk winkelstraatje met verswinkels om de hoek; een echte woonwijk.
Vanochtend zijn de laatste inspectie en onderhandelingen in het huis geweest. Er wordt een week aan geklust door de landlord (niet persoonlijk, natuurlijk) en dan kan er de 31e augustus verhuisd worden.
Ik vind het er heel mooi uitzien, al is het geen spiksplinternieuw huis.
Veel licht, een paar terrasjes, veel kamers en badkamers.
Na de lunch rijden we met z'n allen naar Sentosa: we zijn van plan naar het strand te gaan: zwempakken mee, dus.
Vlak voordat we er zijn, barst er een bui los. Het komt maar weer eens met bakken naar beneden. We hopen nog dat het overgaat - en dat doet het ook - maar net 1 1/2 uur later - zodat we in een 4D-film belanden.
Als we naar de Hollandse club rijden waar Mas een proefles judo gaat volgen, breekt de zon door.
We drinken een paar pintjes en daarna rijden we naar het foodcourt om de hoek. Wat kun je daar lekker eten, zeg!
Het was weer een enerverend dagje.
Ik ben wel ontzettend blij dat de definitieve woning gevonden is en dat ik die heb kunnen zien.
Gisteren was de eerste dag dat Koen terug was uit Houston. Zo fijn om ook hem weer te zien, 's middags.
('s Morgens maken Peter en ik nog een stadswandeling door een stukje Chinese wijk en Little India.)
Hij heeft een zware week achter de rug, vooral ook weer door de jetlags: het went nooit.
Dat neemt niet weg dat we aan het eind van de middag met zijn allen naar Marina Bay gewandeld zijn en daarna lekker krab hebben gegeten bij Boat Quay.
Ik denk dat deze dag ons allebei veel energie heeft gekost, gisteren.
Koen lag om 9 uur op bed en ik 5 minuten later.
Vanavond houd ik het iets langer vol...maar het gaat geen 23.00 uur worden voor ik in bed lig.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, augustus 19, 2017
Dag 2 Singapore
't Is avond.
We lopen over een hangende loopbrug tussen de toppen van verlichte boomtoppen. Mas, Imke en wij.
En overal waar ik kijk, zie ik een skyline van torenhoge gebouwen: ik waan me in een futuristisch sprookje. We zijn allemaal onder de indruk van het schouwspel.
"Ik snap nu wel waarom al die mensen in die lange rijen staan om hier te kunnen zijn" zegt Mas. Tijdens het wachten viel hij bijna om van de slaap, maar nu is hij klaarwakker.
Gardens by the bay.
In de wachtrij (45 minuten) worden we verrast door een licht- en geluidshow.
Achter de wachtrij zijn de andere bezoekers van de Gardens in rijen en groepjes op de grond en op bankjes gaan zitten en wat me weer opvalt is de rust. Geen schreeuwende, jengelende kinderen; geen hard pratende volwassenen; geen uitgelaten meidengroepen of stoerdoende jongens: er heerst stilte en rust en iedereen kijkt omhoog naar wat zich daar afspeelt aan lichteffecten die ondersteund worden door muziek en applaudiseert een paar keer spontaan.
Het is een apotheotisch einde van een bijzondere dag.
Imke gidst ons weer door de metro heen op weg naar huis: waar we het kaartje in moeten stoppen, op welke manier we in de wachtrij horen te staan, aan welke zijde we op de roltrap moeten staan en waarom. Zij weet het allemaal en vindt het geweldig om ons wegwijs te maken.
Wij zijn op tijd opgestaan, want we gaan mee naar de school van de kinderen.
Vandaag is de officiële openingsviering van het nieuwe schooljaar, waarbij de nieuwe kinderen worden voorgesteld.
Daar mogen ouders/grootouders bij zijn.
Per 8 -10 kinderen worden ze naar voren geroepen door de directeur die de happening opent en leidt.
Hij vraagt aan elk kind om zich voor te stellen: de naam, de klas en waar ze vandaan komen.
Ze komen uit alle windstreken:
- "Wij hebben als laatste in Parijs gewoond";
- 3 Indisch-uitziende kinderen: "Wij komen uit Heerhugowaard";
- 2 jongetjes van 9 en 11 jaar: "Wij hebben nog nooit in Nederland gewoond."
- "Wij komen uit België, uit Brussel..." . Mas en Imke! Vreemd om te horen van mijn kleinkinderen maar het klopt wel. Daar hebben ze tenslotte de laatste 6 jaar gewoond.
Dan klinkt het schoollied. Alle kinderen pakken elkaar spontaan bij de schouders en wiegen mee op de klanken van het lied dat ze trots, luidkeels zingen. De tekst kennen ze uit het hoofd. De nieuwelingen zullen het snel leren, vermoed ik.
Het refrein wordt op het scherm geprojecteerd.
"School van de tropen,
in het verre oosten.
School van het spelen,
leren met elkaar.
Hier leef ik mijn dromen
Hier wil ik altijd komen
School, Holland op de evenaar"
Door mijn tranen heen, zie ik de vrolijke gezichtjes van Mas en Imke: ze horen er na die eerste schoolweek al echt bij.
- Posted using BlogPress from my iPad
We lopen over een hangende loopbrug tussen de toppen van verlichte boomtoppen. Mas, Imke en wij.
En overal waar ik kijk, zie ik een skyline van torenhoge gebouwen: ik waan me in een futuristisch sprookje. We zijn allemaal onder de indruk van het schouwspel.
"Ik snap nu wel waarom al die mensen in die lange rijen staan om hier te kunnen zijn" zegt Mas. Tijdens het wachten viel hij bijna om van de slaap, maar nu is hij klaarwakker.
Gardens by the bay.
In de wachtrij (45 minuten) worden we verrast door een licht- en geluidshow.
Achter de wachtrij zijn de andere bezoekers van de Gardens in rijen en groepjes op de grond en op bankjes gaan zitten en wat me weer opvalt is de rust. Geen schreeuwende, jengelende kinderen; geen hard pratende volwassenen; geen uitgelaten meidengroepen of stoerdoende jongens: er heerst stilte en rust en iedereen kijkt omhoog naar wat zich daar afspeelt aan lichteffecten die ondersteund worden door muziek en applaudiseert een paar keer spontaan.
Het is een apotheotisch einde van een bijzondere dag.
Imke gidst ons weer door de metro heen op weg naar huis: waar we het kaartje in moeten stoppen, op welke manier we in de wachtrij horen te staan, aan welke zijde we op de roltrap moeten staan en waarom. Zij weet het allemaal en vindt het geweldig om ons wegwijs te maken.
Wij zijn op tijd opgestaan, want we gaan mee naar de school van de kinderen.
Vandaag is de officiële openingsviering van het nieuwe schooljaar, waarbij de nieuwe kinderen worden voorgesteld.
Daar mogen ouders/grootouders bij zijn.
Per 8 -10 kinderen worden ze naar voren geroepen door de directeur die de happening opent en leidt.
Hij vraagt aan elk kind om zich voor te stellen: de naam, de klas en waar ze vandaan komen.
Ze komen uit alle windstreken:
- "Wij hebben als laatste in Parijs gewoond";
- 3 Indisch-uitziende kinderen: "Wij komen uit Heerhugowaard";
- 2 jongetjes van 9 en 11 jaar: "Wij hebben nog nooit in Nederland gewoond."
- "Wij komen uit België, uit Brussel..." . Mas en Imke! Vreemd om te horen van mijn kleinkinderen maar het klopt wel. Daar hebben ze tenslotte de laatste 6 jaar gewoond.
Dan klinkt het schoollied. Alle kinderen pakken elkaar spontaan bij de schouders en wiegen mee op de klanken van het lied dat ze trots, luidkeels zingen. De tekst kennen ze uit het hoofd. De nieuwelingen zullen het snel leren, vermoed ik.
Het refrein wordt op het scherm geprojecteerd.
"School van de tropen,
in het verre oosten.
School van het spelen,
leren met elkaar.
Hier leef ik mijn dromen
Hier wil ik altijd komen
School, Holland op de evenaar"
Door mijn tranen heen, zie ik de vrolijke gezichtjes van Mas en Imke: ze horen er na die eerste schoolweek al echt bij.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, augustus 17, 2017
Dag 1 Singapore
Als ik wakker word, hoor ik kinderstemmen.
"Gefeliciteerd, opa! Ik moet eerst even eten hoor...,"
Ik dommel nog even in en als ik echt wakker ben, ben ik alleen. Kim en Peter zijn de kinderen naar school gaan brengen.
Als ze terugzijn, ontbijten we in het restaurant van het appartementencomplex.
Daarna gaan we de stad in.
Het is een wondere wereld: het ene winkelcentrum na het andere, allemaal even groot en supermooi!
Ik kom in de wereld van het "shoppen": niet echt mijn hobby, maar ik houd er dankzij de tips van Kim, wel een paar leuke topjes en zomerbroeken aan over!
Peter en ik lunchen nog bij een Mexicaan en omdat we voor 15.00 uur weer terug thuis zijn, gaan we met z'n allen de kinderen van school halen.
Mooi om te zien, hoe ze daar door de school lopen alsof ze nooit anders hebben gedaan.
De juf van Mas komt nog even een praatje met zijn oma maken en vertelt dat ze blij is met Mas in de klas. Kijk, dat hoort oma graag!
Net voordat we bij de school zijn, is er een onweer losgebarsten en komt de regen met bakken naar beneden. Zo erg heeft Kim het hier nog niet meegemaakt. We komen dan ook niet droog de auto terug in.
Het duurt ook lang, want als we 's avonds na het eten nog even met zijn tweeën de stad in willen voor een afzakkertje voor Peters verjaardag, hebben we de paraplu hard nodig.
We zijn dan in Clark Quai, een uitgaangebied aan een kanaal.
Life-muziek; restaurantjes, cafeetjes, terrasjes, fonteinen.
Het is zo totaal anders dan het Azië dat we de afgelopen periode gezien hebben en zo anders dan de steden die ik al ken.
Morgen weer een dag. Ik ben benieuwd wat die ons gaat brengen.
- Posted using BlogPress from my iPad
"Gefeliciteerd, opa! Ik moet eerst even eten hoor...,"
Ik dommel nog even in en als ik echt wakker ben, ben ik alleen. Kim en Peter zijn de kinderen naar school gaan brengen.
Als ze terugzijn, ontbijten we in het restaurant van het appartementencomplex.
Daarna gaan we de stad in.
Het is een wondere wereld: het ene winkelcentrum na het andere, allemaal even groot en supermooi!
Ik kom in de wereld van het "shoppen": niet echt mijn hobby, maar ik houd er dankzij de tips van Kim, wel een paar leuke topjes en zomerbroeken aan over!
Peter en ik lunchen nog bij een Mexicaan en omdat we voor 15.00 uur weer terug thuis zijn, gaan we met z'n allen de kinderen van school halen.
Mooi om te zien, hoe ze daar door de school lopen alsof ze nooit anders hebben gedaan.
De juf van Mas komt nog even een praatje met zijn oma maken en vertelt dat ze blij is met Mas in de klas. Kijk, dat hoort oma graag!
Net voordat we bij de school zijn, is er een onweer losgebarsten en komt de regen met bakken naar beneden. Zo erg heeft Kim het hier nog niet meegemaakt. We komen dan ook niet droog de auto terug in.
Het duurt ook lang, want als we 's avonds na het eten nog even met zijn tweeën de stad in willen voor een afzakkertje voor Peters verjaardag, hebben we de paraplu hard nodig.
We zijn dan in Clark Quai, een uitgaangebied aan een kanaal.
Life-muziek; restaurantjes, cafeetjes, terrasjes, fonteinen.
Het is zo totaal anders dan het Azië dat we de afgelopen periode gezien hebben en zo anders dan de steden die ik al ken.
Morgen weer een dag. Ik ben benieuwd wat die ons gaat brengen.
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, augustus 16, 2017
Singapore
Eerste indrukken:
- wat is het hier schoon, netjes, geciviliseerd;
- is dit Azië?
- wat een sky line!
- wat een brede straten, met mooie tussenbermen met bloemen;
- het is hier niet zo bloedheet.
Met de taxi rijden van van het vliegveld naar Andrew Road, nr. 5.
Daar wonen Koen, Kim, Mas en Imke voorlopig.
We staan onder in een soort parkeerkelder en lopen via de glazen deuren het gebouw in.
Er moet hier ergens een lobby zijn waar ze Kim even kunnen bellen en dan komt het helemaal goed.
Geen lobby te zien, wel nog net een vriendelijke juffrouw die haar kantoortje afsluit. We staan in het verkeerde gebouw. We moeten hiernaast zijn.
Als we daar aangerold komen (ze zijn hier niet echt ingesteld op rollpackers, zegt Peter), zien we Kim: ze staat ons al op te wachten en geen 2 minuten later komen Mas en Imke uit het zwembad aangehold: we zijn weer samen!
De kinderen zijn vrolijk, vertellen honderuit over de plek waar ze nu wonen en de regeltjes die daar gelden ("Opa, jij mag daar bijvoorbeeld niet tegen dat hekje aan staan.") Er wordt naar een galerijhekje gewezen, waarachter inderdaad nogal een diepe inkijk naar de benedenetages te zien is.
Over de school, hoe leuk en anders het daar is. "Wij schrijven hier een andere letter b. Dat moet hier zo: B. Maar dat geeft niet hoor, zo kan ik het ook."
We eten lasagna en drinken er een goed glas wijn bij. We genieten van het samen zijn.
We praten bij. De kinderen pakken meegebrachte cadeautjes uit, o.a. van tante Manon (alvast voor hun verjaardag). Ze vallen goed in de smaak, want ze zijn meteen volop aan het spelen.
Wat fijn om te zien dat het goed met ze gaat.
Morgen gaan we een beetje de buurt verkennen en vrijdag gaan we mee naar de school. Dan worden de nieuwe kinderen geïntroduceerd en daar mogen ouders/grootouders bij zijn. We boffen dus.
- Posted using BlogPress from my iPad
- wat is het hier schoon, netjes, geciviliseerd;
- is dit Azië?
- wat een sky line!
- wat een brede straten, met mooie tussenbermen met bloemen;
- het is hier niet zo bloedheet.
Met de taxi rijden van van het vliegveld naar Andrew Road, nr. 5.
Daar wonen Koen, Kim, Mas en Imke voorlopig.
We staan onder in een soort parkeerkelder en lopen via de glazen deuren het gebouw in.
Er moet hier ergens een lobby zijn waar ze Kim even kunnen bellen en dan komt het helemaal goed.
Geen lobby te zien, wel nog net een vriendelijke juffrouw die haar kantoortje afsluit. We staan in het verkeerde gebouw. We moeten hiernaast zijn.
Als we daar aangerold komen (ze zijn hier niet echt ingesteld op rollpackers, zegt Peter), zien we Kim: ze staat ons al op te wachten en geen 2 minuten later komen Mas en Imke uit het zwembad aangehold: we zijn weer samen!
De kinderen zijn vrolijk, vertellen honderuit over de plek waar ze nu wonen en de regeltjes die daar gelden ("Opa, jij mag daar bijvoorbeeld niet tegen dat hekje aan staan.") Er wordt naar een galerijhekje gewezen, waarachter inderdaad nogal een diepe inkijk naar de benedenetages te zien is.
Over de school, hoe leuk en anders het daar is. "Wij schrijven hier een andere letter b. Dat moet hier zo: B. Maar dat geeft niet hoor, zo kan ik het ook."
We eten lasagna en drinken er een goed glas wijn bij. We genieten van het samen zijn.
We praten bij. De kinderen pakken meegebrachte cadeautjes uit, o.a. van tante Manon (alvast voor hun verjaardag). Ze vallen goed in de smaak, want ze zijn meteen volop aan het spelen.
Wat fijn om te zien dat het goed met ze gaat.
Morgen gaan we een beetje de buurt verkennen en vrijdag gaan we mee naar de school. Dan worden de nieuwe kinderen geïntroduceerd en daar mogen ouders/grootouders bij zijn. We boffen dus.
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, augustus 15, 2017
Bangkok anders
Bangkok is aan het veranderen, of wij zien het nu pas, dat kan ook!
We zijn niet meer zo bezig met de highlights, maar vinden meer plekken die ook interessant zijn, maar niet zo voor de hand liggend.
En dan zie je Bangkok anders.
Gisteren kwamen we al bij Asiatique (in het Zuidelijke deel van de stad) en vandaag gaan we met de watertaxi naar het Oosten van de stad.
Dat watertaxiën is al heel leuk: alleen maar locals die zich op deze manier verplaatsen over de klong en hoe behendig zij zijn in het in- en uitstappen. Dat gaat niet met een loopplankje of zo, nee je stapt via de zijkant precies op op het goeie moment in, als hij heel eventjes stil ligt. Daar zorgen de 2 "conducteurs" voor (een links en een rechts): zij meren de boot bij elk stationnetje even aan en tijdens het varen wandelen zij behendig over de buitenzijkanten om de kaartjes te verkopen: evenwichtskunstenaars zijn het, mannen en vrouwen. Oh ja, zij dragen wel een helm voor het geval ze er even het hoofd niet bij hebben en niet op tijd bukken bij een bruggetje.
Af en toe zijn er ook nog dwars-overstekende pontjes, voor een enkele voetganger of fietser die even naar de overbuurvrouw wil of zo. Hoe die precies werken heb ik niet kunnen ontdekken. Er is geen veerman op het pontje (een soort vlot) en het lijkt automatisch te gaan, want ik zie de overvarende geen enkele handeling doen.
We komen uiteindelijk waar we willen zijn: een vliegtuigkerkhof, midden in de wijk. Een groot veld waar een stuk of 4-5 vliegtuigwrakken liggen. Er woont op dat terrein ook een Thaise familie die de entreegelden int. Ik dacht eerst dat ze in een van de 2 hangaars wonen, maar bij een vluchtige inspectie blijkt dat die vol rotzooi staan en dat de familie zelf toch echt in het krakkemikkege hutje woont dat ook op het terrein staat.
Het is een heel vreemd beeld, die wrakken daar!
Vlakbij is een splinternieuw supernet winkelcentrum waar we koffiedrinken met een overheerlijke soort bossebol, maar dan zonder chocola en de slagroom vervangen door een koffiecreme: geweldig lekker. En, oh, ja, we lunchen daar ook!
Ze zijn niet snel, maar koken kunnen ze wel!
Ik krijg hier hetzelfde idee als zo'n 15 jaar geleden in Londen, toen Camdenmarket in ontwikkeling was en de Docklands.
Bangkok is echt aan het veranderen, moderniseren en ook nog op een mooie manier, vind ik.
Als afsluiting van onze reis door Laos en Thailand, dineren we in Asiatique. Heel erg lekker (en een beetje duurder dan anders) en we gaan naar een Thai-boks show: Muay Thai Live Experience.
Het is een fantastische afsluiting van een fantastische reis.
Nu naar Singapore, waar we Kim en de kinderen gaan ontmoeten, en een paar dagen later Koen (is nu nog een paar dagen in Houston).
Eens kijken hoe ze daar gestart zijn, 6 weken geleden, en hopelijk gaan we ook nog net zien waar ze in hun Singapore-periode gaan wonen.
Ik kijk er erg naar uit!
- Posted using BlogPress from my iPad
We zijn niet meer zo bezig met de highlights, maar vinden meer plekken die ook interessant zijn, maar niet zo voor de hand liggend.
En dan zie je Bangkok anders.
Gisteren kwamen we al bij Asiatique (in het Zuidelijke deel van de stad) en vandaag gaan we met de watertaxi naar het Oosten van de stad.
Dat watertaxiën is al heel leuk: alleen maar locals die zich op deze manier verplaatsen over de klong en hoe behendig zij zijn in het in- en uitstappen. Dat gaat niet met een loopplankje of zo, nee je stapt via de zijkant precies op op het goeie moment in, als hij heel eventjes stil ligt. Daar zorgen de 2 "conducteurs" voor (een links en een rechts): zij meren de boot bij elk stationnetje even aan en tijdens het varen wandelen zij behendig over de buitenzijkanten om de kaartjes te verkopen: evenwichtskunstenaars zijn het, mannen en vrouwen. Oh ja, zij dragen wel een helm voor het geval ze er even het hoofd niet bij hebben en niet op tijd bukken bij een bruggetje.
Af en toe zijn er ook nog dwars-overstekende pontjes, voor een enkele voetganger of fietser die even naar de overbuurvrouw wil of zo. Hoe die precies werken heb ik niet kunnen ontdekken. Er is geen veerman op het pontje (een soort vlot) en het lijkt automatisch te gaan, want ik zie de overvarende geen enkele handeling doen.
We komen uiteindelijk waar we willen zijn: een vliegtuigkerkhof, midden in de wijk. Een groot veld waar een stuk of 4-5 vliegtuigwrakken liggen. Er woont op dat terrein ook een Thaise familie die de entreegelden int. Ik dacht eerst dat ze in een van de 2 hangaars wonen, maar bij een vluchtige inspectie blijkt dat die vol rotzooi staan en dat de familie zelf toch echt in het krakkemikkege hutje woont dat ook op het terrein staat.
Het is een heel vreemd beeld, die wrakken daar!
Vlakbij is een splinternieuw supernet winkelcentrum waar we koffiedrinken met een overheerlijke soort bossebol, maar dan zonder chocola en de slagroom vervangen door een koffiecreme: geweldig lekker. En, oh, ja, we lunchen daar ook!
Ze zijn niet snel, maar koken kunnen ze wel!
Ik krijg hier hetzelfde idee als zo'n 15 jaar geleden in Londen, toen Camdenmarket in ontwikkeling was en de Docklands.
Bangkok is echt aan het veranderen, moderniseren en ook nog op een mooie manier, vind ik.
Als afsluiting van onze reis door Laos en Thailand, dineren we in Asiatique. Heel erg lekker (en een beetje duurder dan anders) en we gaan naar een Thai-boks show: Muay Thai Live Experience.
Het is een fantastische afsluiting van een fantastische reis.
Nu naar Singapore, waar we Kim en de kinderen gaan ontmoeten, en een paar dagen later Koen (is nu nog een paar dagen in Houston).
Eens kijken hoe ze daar gestart zijn, 6 weken geleden, en hopelijk gaan we ook nog net zien waar ze in hun Singapore-periode gaan wonen.
Ik kijk er erg naar uit!
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, augustus 14, 2017
Laatste halte Thailand: Bangkok
't Is flink wennen na de rust van het strand in Nao Plaoh beach: Bangkok.
We zitten dan ook in het pitje, vlakbij Kao Sang Road. Rambuttri village ligt in een iets rustiger zijstraatje.
We zijn hier naartoe gevlogen. Letterlijk en figuurlijk!
Onze koffers stonden bij de eerste 5 op de band; we konden in een limobus stappen naar Kao Sang Road en die stopte op het hoekje bij "onze straat"!
Niet te geloven hoe snel dat ging!
Om half 12 vlogen we en om 14.00 waren we in Rambuttri village!
Het is bloedheet de eerste middag. We slenteren wat door de straatjes, drinken koffie, eten iets en gaan daarna zwemmen op ons dakterras. Niet zo heel lang, want het is best druk en het is toch maar om even af te koelen.
's Avonds eten we bij Madame Musure.
Nog voor ons eten op tafel komt, verkassen we naar een ander tafeltje.
Vlak achter ons zitten namelijk een Nederlandse jongen (ach, help..) en een Nederlands meisje. Zij studeert medicijnen en loopt stage in een ziekenhuis (ik vermoed in Nijmegen) en is daarover kennelijk zo enthousiast dat ze over niets anders kan praten dan niertransplantaties, vet weghalen etc.
De jongen kan alleen maar luisteren en wij ontkomen er ook niet aan, zo'n spraakwaterval achter ons; vandaar de verhuizing.
Daarna kunnen we rustig eten en genieten van alles wat er om ons heen en voor ons op straat voorbijkomt.
De tweede (volle) dag in Bangkok brengen we helemaal op en in de buurt van de Chao Phraya rivier door: van het uiterste puntje Noord (halte 30) tot in het nieuwe Zuidelijkste Punt bij Asiatique, met een Londenachtige uitstraling: een reuzenrad en oud-aandoende opgeknapte "warehouses", met ontzettend veel boetiekjes en horeca, een heuse kermis, een circustheater en een Thaibokshal (vandaag geen boksen, maar morgen wel!)
Ik denk dat we morgen hier weer wel te vinden zijn en niet alleen voor het boksen: Peter heeft mooie houten beeldjes van bedelmonniken gezien.
Happy hour betekent hier trouwens nog steeds dat een pilsje rond de 5-6 euro kost, maar we vinden een terrasje met een lieve serveerster waar het bovendien wel te betalen is.
Ook Wat Arun hebben we nog maar eens bekeken: het blijft een fascinerend gebouw met zijn hele en stukken tegeltjes. Mooi ook om te weten dat de bewoners van Bangkok zelf die stukken hebben aangeleverd toen de bouwtegels op waren.
Als we voor de laatste keer van de boot stappen is de avond al gevallen en strijken we weer neer op het terras van Madame Musure: we kijken terug op een zeer warme, mooie dag. We zijn blij dat we voor het water gekozen hebben.
- Posted using BlogPress from my iPad
We zitten dan ook in het pitje, vlakbij Kao Sang Road. Rambuttri village ligt in een iets rustiger zijstraatje.
We zijn hier naartoe gevlogen. Letterlijk en figuurlijk!
Onze koffers stonden bij de eerste 5 op de band; we konden in een limobus stappen naar Kao Sang Road en die stopte op het hoekje bij "onze straat"!
Niet te geloven hoe snel dat ging!
Om half 12 vlogen we en om 14.00 waren we in Rambuttri village!
Het is bloedheet de eerste middag. We slenteren wat door de straatjes, drinken koffie, eten iets en gaan daarna zwemmen op ons dakterras. Niet zo heel lang, want het is best druk en het is toch maar om even af te koelen.
's Avonds eten we bij Madame Musure.
Nog voor ons eten op tafel komt, verkassen we naar een ander tafeltje.
Vlak achter ons zitten namelijk een Nederlandse jongen (ach, help..) en een Nederlands meisje. Zij studeert medicijnen en loopt stage in een ziekenhuis (ik vermoed in Nijmegen) en is daarover kennelijk zo enthousiast dat ze over niets anders kan praten dan niertransplantaties, vet weghalen etc.
De jongen kan alleen maar luisteren en wij ontkomen er ook niet aan, zo'n spraakwaterval achter ons; vandaar de verhuizing.
Daarna kunnen we rustig eten en genieten van alles wat er om ons heen en voor ons op straat voorbijkomt.
De tweede (volle) dag in Bangkok brengen we helemaal op en in de buurt van de Chao Phraya rivier door: van het uiterste puntje Noord (halte 30) tot in het nieuwe Zuidelijkste Punt bij Asiatique, met een Londenachtige uitstraling: een reuzenrad en oud-aandoende opgeknapte "warehouses", met ontzettend veel boetiekjes en horeca, een heuse kermis, een circustheater en een Thaibokshal (vandaag geen boksen, maar morgen wel!)
Ik denk dat we morgen hier weer wel te vinden zijn en niet alleen voor het boksen: Peter heeft mooie houten beeldjes van bedelmonniken gezien.
Happy hour betekent hier trouwens nog steeds dat een pilsje rond de 5-6 euro kost, maar we vinden een terrasje met een lieve serveerster waar het bovendien wel te betalen is.
Ook Wat Arun hebben we nog maar eens bekeken: het blijft een fascinerend gebouw met zijn hele en stukken tegeltjes. Mooi ook om te weten dat de bewoners van Bangkok zelf die stukken hebben aangeleverd toen de bouwtegels op waren.
Als we voor de laatste keer van de boot stappen is de avond al gevallen en strijken we weer neer op het terras van Madame Musure: we kijken terug op een zeer warme, mooie dag. We zijn blij dat we voor het water gekozen hebben.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, augustus 12, 2017
Pink Dolphins
We hebben ze gezien. Van heel dichtbij. De roze dolfijnen die in dit gebied leven.
Nadat we weer naar een mooie zonsopgang gekeken hebben, stappen we nog voor 7 uur op onze brommertjes voor een ritje van 28 km. naar een opstapplaats van een longtailboot, buiten de begane paden.
Dat laatste geldt letterlijk voor de laatste 1.500 meter: onverhard met kuilen en keien, op en neer, geen doorkomen aan met zo'n brommertje.
Voor míj dan, want de aardige Thai die ons het laatste stukje voorrijdt, snapt maar niet waar ik zo lang blijf en moet wel 3 keer stoppen zodat ik kan aansluiten.
Wij komen bij een soort kiosk aan een haventje, maar wat mannen rondhangen, een vrouw en een kind.
Wij maken duidelijk dat we naar de roze dolfijnen willen gaan kijken, er wordt een boot in gereedheid gebracht, er komt een schipper en een soort begeleider en we mogen instappen: 7.50 uur. Omdat het nog zo vroeg is, althans dat vermoed ik, zijn wij met zijn tweeën. Op alle andere bootjes die we later zullen zien, zitten steeds een man of 8.
Het moment dat we er twee zien, op nog geen 3 meter afstand van ons bootje, is zo mooi!
Ze komen een aantal keren half boven water. Mijn fotocamera, waarmee ik wel bewijs heb vastgelegd dat we überhaupt dolfijnen hebben gezien, heb ik dan al weer opgeborgen en ik vind het zo mooi dat ik er live geen seconde van wil missen.
Op de boottocht terug leggen we nog aan bij een buddha-tempel, die boven op de rots te zien is. Het vergt wel wat waad- en klauterwerk, maar onze begeleider besteedt heel veel aandacht aan het helpen van zijn gasten, althans aan mij. Hij schrijdt met mij door het water en helpt me over de glibberige stenen naar de trap, heen- en terugweg.
De boottocht voert verder langs vergezichten en rotswanden: dit is een heel mooi stuk Thailand!
Tijdens de terugrit stoppen we bij een heuse koffieshop. De shophoudster js niet alleen uitermate vriendelijk, ze zet ook een prima cappuccino op tafel; maar ja, ze is ook een gecertificeerde barista door het volgen van een workshop, zo laat een getuigschrift in de kast zien.
We denken wel dat dat haar veel hoofdbrekens heeft gekost, gezien de enorme ton Paracetamol die ze in haar zaak heeft staan.
Ze maakt ook nog een lekkere fried rice voor ons klaar voor € 1,30 pp.
Heel voldaan brommen we verder huiswaarts.
Deze dag kan niet meer stuk.
Nog even een paar uurtjes van de rust genieten.
Morgen vliegen we naar Bangkok voor een paar dagen!
- Posted using BlogPress from my iPad
Nadat we weer naar een mooie zonsopgang gekeken hebben, stappen we nog voor 7 uur op onze brommertjes voor een ritje van 28 km. naar een opstapplaats van een longtailboot, buiten de begane paden.
Dat laatste geldt letterlijk voor de laatste 1.500 meter: onverhard met kuilen en keien, op en neer, geen doorkomen aan met zo'n brommertje.
Voor míj dan, want de aardige Thai die ons het laatste stukje voorrijdt, snapt maar niet waar ik zo lang blijf en moet wel 3 keer stoppen zodat ik kan aansluiten.
Wij komen bij een soort kiosk aan een haventje, maar wat mannen rondhangen, een vrouw en een kind.
Wij maken duidelijk dat we naar de roze dolfijnen willen gaan kijken, er wordt een boot in gereedheid gebracht, er komt een schipper en een soort begeleider en we mogen instappen: 7.50 uur. Omdat het nog zo vroeg is, althans dat vermoed ik, zijn wij met zijn tweeën. Op alle andere bootjes die we later zullen zien, zitten steeds een man of 8.
Het moment dat we er twee zien, op nog geen 3 meter afstand van ons bootje, is zo mooi!
Ze komen een aantal keren half boven water. Mijn fotocamera, waarmee ik wel bewijs heb vastgelegd dat we überhaupt dolfijnen hebben gezien, heb ik dan al weer opgeborgen en ik vind het zo mooi dat ik er live geen seconde van wil missen.
Op de boottocht terug leggen we nog aan bij een buddha-tempel, die boven op de rots te zien is. Het vergt wel wat waad- en klauterwerk, maar onze begeleider besteedt heel veel aandacht aan het helpen van zijn gasten, althans aan mij. Hij schrijdt met mij door het water en helpt me over de glibberige stenen naar de trap, heen- en terugweg.
De boottocht voert verder langs vergezichten en rotswanden: dit is een heel mooi stuk Thailand!
Tijdens de terugrit stoppen we bij een heuse koffieshop. De shophoudster js niet alleen uitermate vriendelijk, ze zet ook een prima cappuccino op tafel; maar ja, ze is ook een gecertificeerde barista door het volgen van een workshop, zo laat een getuigschrift in de kast zien.
We denken wel dat dat haar veel hoofdbrekens heeft gekost, gezien de enorme ton Paracetamol die ze in haar zaak heeft staan.
Ze maakt ook nog een lekkere fried rice voor ons klaar voor € 1,30 pp.
Heel voldaan brommen we verder huiswaarts.
Deze dag kan niet meer stuk.
Nog even een paar uurtjes van de rust genieten.
Morgen vliegen we naar Bangkok voor een paar dagen!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, augustus 11, 2017
Zomaar een dag
Om 5.45 uur gaat de wekker af. We gaan naar de zonsopgang kijken.
Op het strand, voor de deur. Kopje koffie erbij.
Heerlijk.
Heel soms laat de roze dolfijn zich hier zien, maar vandaag niet.
Tot een uur of twee houd ik een welness-day. Nageltjes vijlen, haarmaskertje, huid eens lekker invetten met vochtinbrengende creme, glaasje koud water, even zwemmen, lekker afdouchen, vogels kijken, e-reader bij de hand: rust.
Na de lunch aan de overkant, rijden met onze huurbrommertjes naar het stadje. Even naar de ATM; al is Thailand dan niet duur, toch moet dat ook hier regelmatig gebeuren.
En, belangrijker nog, het is een soort proefritje voor morgen. Dan gaan we 's morgens naar de noordpier om daar met de longtailboat naar de roze dolfijnen te gaan kijken: 3/4 uur brommen.
Dat lijkt ons zo bijzonder en nu we hier toch zijn...
- Posted using BlogPress from my iPad
Op het strand, voor de deur. Kopje koffie erbij.
Heerlijk.
Heel soms laat de roze dolfijn zich hier zien, maar vandaag niet.
Tot een uur of twee houd ik een welness-day. Nageltjes vijlen, haarmaskertje, huid eens lekker invetten met vochtinbrengende creme, glaasje koud water, even zwemmen, lekker afdouchen, vogels kijken, e-reader bij de hand: rust.
Na de lunch aan de overkant, rijden met onze huurbrommertjes naar het stadje. Even naar de ATM; al is Thailand dan niet duur, toch moet dat ook hier regelmatig gebeuren.
En, belangrijker nog, het is een soort proefritje voor morgen. Dan gaan we 's morgens naar de noordpier om daar met de longtailboat naar de roze dolfijnen te gaan kijken: 3/4 uur brommen.
Dat lijkt ons zo bijzonder en nu we hier toch zijn...
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, augustus 10, 2017
(Niet) op mijn achterhoofd gevallen
Gisteren was een dag vol gevaren (zie blog van gisteren), maar de meeste ongevallen gebeuren toch in en om het huis. Zo ook hier.
's Avonds, bij het verplaatsen van het wasrekje, knalde ik achterwaarts tegen een terrasstoepje aan en sloeg achterover op mijn hoofd op de tegels. De val werd door enigszins afgeremd door mijn elleboog. Met wat schaafwondjes en een flinke stijve nek, kom ik er weer goed vanaf: ik ben toch wel een geluksvogel met een beetje omdenken.
Wij zitten nu op ons terras, direct toegang tot het strand. Kilometers lang en echt totaal verlaten.
In Seebreeze, ons resort, zit nog een Nederlands stel naast ons en boven schijnen Duitsers te zitten. De Nederlanders zijn met de brommer naar het dorp, 12 km. verderop en de Duitsers heb ik noch gezien, noch gehoord.
Wat een rust, alleen de kabbelende zee en wij.
Het is 18.30 uur, hier en daar gaan de lichten aan, de avond valt.
De busreis duurde korter dan ik dacht, 2 uur.
Toen stonden we in Surathani, ergens in een straat en werd ons we verteld dat we er waren. De koffers werden eruit gehaald en wij stapten uit. We werden opgevangen door een tuktukchauffeur die ons wel naar de minibus wilde rijden voor 100 Bath (€2,50); best veel hier, maar we hebben geen idee hoe ver het is.
Dat hebben we 2 minuten later wel! Hij rijdt een 3/4 blokje en we zien de bus, waar we net uitkomen, de hoek om komen als we uitstappen!
Ik protesteer: dat is onze bus! Je hebt gewoon een blokje gereden.
Hij ontkent.
Ik hou vol dat hij niet eerlijk is geweest en wil er bijna aan toevoegen dat ik niet op mijn achterhoofd ben gevallen. Gelukkig weet ik dat nog net niet te zeggen!
- Posted using BlogPress from my iPad
's Avonds, bij het verplaatsen van het wasrekje, knalde ik achterwaarts tegen een terrasstoepje aan en sloeg achterover op mijn hoofd op de tegels. De val werd door enigszins afgeremd door mijn elleboog. Met wat schaafwondjes en een flinke stijve nek, kom ik er weer goed vanaf: ik ben toch wel een geluksvogel met een beetje omdenken.
Wij zitten nu op ons terras, direct toegang tot het strand. Kilometers lang en echt totaal verlaten.
In Seebreeze, ons resort, zit nog een Nederlands stel naast ons en boven schijnen Duitsers te zitten. De Nederlanders zijn met de brommer naar het dorp, 12 km. verderop en de Duitsers heb ik noch gezien, noch gehoord.
Wat een rust, alleen de kabbelende zee en wij.
Het is 18.30 uur, hier en daar gaan de lichten aan, de avond valt.
De busreis duurde korter dan ik dacht, 2 uur.
Toen stonden we in Surathani, ergens in een straat en werd ons we verteld dat we er waren. De koffers werden eruit gehaald en wij stapten uit. We werden opgevangen door een tuktukchauffeur die ons wel naar de minibus wilde rijden voor 100 Bath (€2,50); best veel hier, maar we hebben geen idee hoe ver het is.
Dat hebben we 2 minuten later wel! Hij rijdt een 3/4 blokje en we zien de bus, waar we net uitkomen, de hoek om komen als we uitstappen!
Ik protesteer: dat is onze bus! Je hebt gewoon een blokje gereden.
Hij ontkent.
Ik hou vol dat hij niet eerlijk is geweest en wil er bijna aan toevoegen dat ik niet op mijn achterhoofd ben gevallen. Gelukkig weet ik dat nog net niet te zeggen!
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, augustus 09, 2017
Als ik toch eens...
We krijgen vandaag van onze gastheer Gerard een fietsroute mee en ja, natuurlijk ook zijn fietsen.
Daar heb ik eergisteren al kennis mee gemaakt en hoewel het er stoer uitziet, ik op zo'n mountainbike-achtige fiets: voor mij is het niets.
1. Een hoge opstap
Dat betekent voor mij óf de fiets heel schuin houden en dan een been over de stang gooien en recht zien te komen; óf een voet alvast op de trapper, vaart maken en het andere been achterlangs omhoog gooien naar de andere kant en dan maar hopen dat-ie hoog genoeg was.
Ik wissel beide methodes af: voor de variatie en om het risico te spreiden.
2. Het zadel moet laag staan, want anders kan ik niet met de voetjes bij de grond en dat is met kuilen en andere obstakels op de weg van levensbelang.
De hoek die ik dan moet maken met knie- en heup is dan minder dan 90 gr.: een uitdaging heet dat, geloof ik.
3. Het stuur staat ongeveer op kniehoogte en dan zo ver van mij vandaan dat ik het net met mijn vingertoppen kan aanraken. Dat is natuurlijk niet te doen, dus ik moet me min of meer voorover laten vallen en zwaar op mijn polsen leunen (auw! rommelige polsbotjes...)
Zie je het voor je?
Hou dit beeld vast bij het volgende beknopte verhaal van onze fietstocht vandaag, ik schat totaal zo'n 20 km, temperatuur boven de 30 gr. en flink zonnig.
De eerste stop is bij de Bee-cave: prachtige grot, waar in totaal nog 4 monniken leven en een vrouw. Deze vrouw ontvangt ons met een gratis watertje en gooit voedsel in de beek, zodat wij de grote vissen kunnen zien.
Ze wijst ons dat we verder door moeten lopen.
Dan komen er een stuk of 3 honden naast ons lopen die vrij rustig blijven (wij dus ook). Een van de honden loopt voorop, alsof hij ons de weg wijst.
En dat doet hij ook, heeft Gerard ons verteld: de hond wordt ook "guide" genoemd.
Als we een bochtje moeten maken, wordt het ander verhaal. Er komen een stuk of 10 blaffende honden op ons af en ik "bevries" (figuurlijk, want het angstzweet druipt van me af.)
Dan komt er een jonge monnik (18 jaar) op ons aflopen die met zijn hand wijst en de honden worden stil (dat scheelt al); hij stelt ons gerust en hij blijft bij ons gedurende de hele wandeling. Hij vertelt honderuit over zichzelf en het buddhisme. Hij komt uit een problematisch gezin: dronkelap van een vader die ook nog vreemd gaat, een scheldende en slaande moeder. Hij wil een ander leven en is monnik geworden. Zijn tante, die ook ongelukkig was, heeft hij meegenomen (de dame die ons ontving).
Hij vertelt wat het monnik-zijn voor hem betekent en over zijn dromen als de monnik-periode voor hem voldoende is.
Een mooie wandeling met een nog mooier gesprek.
De tweede stop is weer bij een grot waar hindoeistische tekeningen bewaard zijn gebleven. Zomaar toegankelijk voor iedereen, aan de weg langs een vijver: heel mooi!
Onze derde stop is in het stadspark bij een apenrots.
't Is niet dat we nog nooit apen hebben gezien, maar het blijft fascinerend om ze te bekijken.
Dan is het inmiddels 4 uur verder en vinden we het genoeg: we fietsen langs de andere kant richting "huis" omdat we weten dat daar een prima lunchrestaurantje is.
Peter heeft dan inmiddels wel een lekke band gehad, gelukkig op 20 meter afstand van een fietsenmaker die er binnen 10 minuten voor €2.50 een nieuwe band op heeft gelegd.
Het is een flinke klim naar het restaurantje, maar het is de moeite waard: lekkere lunch. Op het moment dat die op tafel komt, valt er een stevige bui.
Als de lunch en de bui voorbij zijn, fietsen we het laatste stuk van een prachtige fietsroute.
Ik heb een geweldige dag gehad, maar ik heb wel 100 keer gedacht:
"Als ik toch eens een goede fiets had gehad...."
De rest van de dag lummelen we wat op ons terras: douchen, beetje lezen, drankje erbij.
Nog even, dan gaat de bel voor het eten....
- Posted using BlogPress from my iPad
Daar heb ik eergisteren al kennis mee gemaakt en hoewel het er stoer uitziet, ik op zo'n mountainbike-achtige fiets: voor mij is het niets.
1. Een hoge opstap
Dat betekent voor mij óf de fiets heel schuin houden en dan een been over de stang gooien en recht zien te komen; óf een voet alvast op de trapper, vaart maken en het andere been achterlangs omhoog gooien naar de andere kant en dan maar hopen dat-ie hoog genoeg was.
Ik wissel beide methodes af: voor de variatie en om het risico te spreiden.
2. Het zadel moet laag staan, want anders kan ik niet met de voetjes bij de grond en dat is met kuilen en andere obstakels op de weg van levensbelang.
De hoek die ik dan moet maken met knie- en heup is dan minder dan 90 gr.: een uitdaging heet dat, geloof ik.
3. Het stuur staat ongeveer op kniehoogte en dan zo ver van mij vandaan dat ik het net met mijn vingertoppen kan aanraken. Dat is natuurlijk niet te doen, dus ik moet me min of meer voorover laten vallen en zwaar op mijn polsen leunen (auw! rommelige polsbotjes...)
Zie je het voor je?
Hou dit beeld vast bij het volgende beknopte verhaal van onze fietstocht vandaag, ik schat totaal zo'n 20 km, temperatuur boven de 30 gr. en flink zonnig.
De eerste stop is bij de Bee-cave: prachtige grot, waar in totaal nog 4 monniken leven en een vrouw. Deze vrouw ontvangt ons met een gratis watertje en gooit voedsel in de beek, zodat wij de grote vissen kunnen zien.
Ze wijst ons dat we verder door moeten lopen.
Dan komen er een stuk of 3 honden naast ons lopen die vrij rustig blijven (wij dus ook). Een van de honden loopt voorop, alsof hij ons de weg wijst.
En dat doet hij ook, heeft Gerard ons verteld: de hond wordt ook "guide" genoemd.
Als we een bochtje moeten maken, wordt het ander verhaal. Er komen een stuk of 10 blaffende honden op ons af en ik "bevries" (figuurlijk, want het angstzweet druipt van me af.)
Dan komt er een jonge monnik (18 jaar) op ons aflopen die met zijn hand wijst en de honden worden stil (dat scheelt al); hij stelt ons gerust en hij blijft bij ons gedurende de hele wandeling. Hij vertelt honderuit over zichzelf en het buddhisme. Hij komt uit een problematisch gezin: dronkelap van een vader die ook nog vreemd gaat, een scheldende en slaande moeder. Hij wil een ander leven en is monnik geworden. Zijn tante, die ook ongelukkig was, heeft hij meegenomen (de dame die ons ontving).
Hij vertelt wat het monnik-zijn voor hem betekent en over zijn dromen als de monnik-periode voor hem voldoende is.
Een mooie wandeling met een nog mooier gesprek.
De tweede stop is weer bij een grot waar hindoeistische tekeningen bewaard zijn gebleven. Zomaar toegankelijk voor iedereen, aan de weg langs een vijver: heel mooi!
Onze derde stop is in het stadspark bij een apenrots.
't Is niet dat we nog nooit apen hebben gezien, maar het blijft fascinerend om ze te bekijken.
Dan is het inmiddels 4 uur verder en vinden we het genoeg: we fietsen langs de andere kant richting "huis" omdat we weten dat daar een prima lunchrestaurantje is.
Peter heeft dan inmiddels wel een lekke band gehad, gelukkig op 20 meter afstand van een fietsenmaker die er binnen 10 minuten voor €2.50 een nieuwe band op heeft gelegd.
Het is een flinke klim naar het restaurantje, maar het is de moeite waard: lekkere lunch. Op het moment dat die op tafel komt, valt er een stevige bui.
Als de lunch en de bui voorbij zijn, fietsen we het laatste stuk van een prachtige fietsroute.
Ik heb een geweldige dag gehad, maar ik heb wel 100 keer gedacht:
"Als ik toch eens een goede fiets had gehad...."
De rest van de dag lummelen we wat op ons terras: douchen, beetje lezen, drankje erbij.
Nog even, dan gaat de bel voor het eten....
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, augustus 08, 2017
"Wazige dagen"
Ik heb een paar wazige dagen achter de rug.
Als ik 's morgens buiten komt, begint het al. Mijn bril beslaat van het vocht, maar dat is na 2 minuten weer voorbij.
Wat iets langer duurt, zijn de watten in mijn hoofd: ik heb een kou gepakt (stom, want er zijn heel veel andere dingen om te pakken...).
Een koorstachtige nacht achter de rug, of was het toch gewoon de warmte van het land? En, een dag waarvan ik het prima vond, dat hij voorbij was.
We zijn intussen wel aangekomen in Phang Nga, in een afgelegen resort van Gerard (Nederlander) en Nui (Thaise). Het ligt in de rubberplantage, is heel kleinschalig en Gerard en Nui zijn geweldige hosts. Nui kookt lekker en Gerard doet de rest en is onderhoudend in de gesprekken. Er zitten nog meer Nederlanders.
We fietsen nog wel even naar de waterval, 2,5 km. verderop. Daar kunnen wel namelijk wel iets eten, al is dat slechts een pakje noodlesoep. Ze doen er voor ons wel een tomaatje bij en een ei.
Met 2 Nederlanders gaan we vandaag de boot in: letterlijk. Er zijn ook nog 4 Fransen aan boord.
Het is een geweldige dag en niet in de laatste plaats omdat de mist in mijn hoofd aan het optrekken is. Gelukkig maar!
We varen door mangroves, in grotten, langs apenrotsen. We lopen ook grotten in- met lampjes want geen steek voor ogen te zien- behalve aan het eind van de tunnel waar we een prachtig doorkijkje hebben.
We bezoeken ook het James-Bond eiland (hier is The man with the golden gun" opgenomen, zegt hij). Ik ben geen James Bond-fan, maar als je de souvenierwinkeltjes negeert, is het een mooi plekje om op de rotsen te klimmen en te genieten van het uitzicht.
Het hoogtepunt voor mij is Koh Panyee. Het wordt hier het Moslimeiland genoemd, maar voor mij is het het "Voetbaleiland". In dit op palen gebouwde dorp, wilden jongetjes graag voetballen, maar bouw daar maar eens voetbalveld. De jongens gaven hun droom niet op en er werd een voetbalveld gemaakt van een houten vlonder: met spijkers en splinters. De jongens gingen trainen en doordat ze zoveel extra skills hadden ontwikkeld op dat provisorisch voetbalveld, kwamen ze heel ver in de competitie: ze werden 7 x regiokampioen. Gerard vertelt dat die regio zelfs tot aan Bangkok loopt.
Ik weet niet of dat waar is, maar dat is niet belangrijk voor mij.
Ik vind het een eer, dat ik ook op dat voetbalveld heb mogen staan.
En omdat de meeste toeristen blijven steken bij het schooltje en het nieuwe voetbalveld van beton, staan we er met zijn tweeën.
Hoe mooi is dat?
PS. Er is een You-tube filmpje over het voetbalverhaal:
https://youtu.be/jU4oA3kkAWU
- Posted using BlogPress from my iPad
Als ik 's morgens buiten komt, begint het al. Mijn bril beslaat van het vocht, maar dat is na 2 minuten weer voorbij.
Wat iets langer duurt, zijn de watten in mijn hoofd: ik heb een kou gepakt (stom, want er zijn heel veel andere dingen om te pakken...).
Een koorstachtige nacht achter de rug, of was het toch gewoon de warmte van het land? En, een dag waarvan ik het prima vond, dat hij voorbij was.
We zijn intussen wel aangekomen in Phang Nga, in een afgelegen resort van Gerard (Nederlander) en Nui (Thaise). Het ligt in de rubberplantage, is heel kleinschalig en Gerard en Nui zijn geweldige hosts. Nui kookt lekker en Gerard doet de rest en is onderhoudend in de gesprekken. Er zitten nog meer Nederlanders.
We fietsen nog wel even naar de waterval, 2,5 km. verderop. Daar kunnen wel namelijk wel iets eten, al is dat slechts een pakje noodlesoep. Ze doen er voor ons wel een tomaatje bij en een ei.
Met 2 Nederlanders gaan we vandaag de boot in: letterlijk. Er zijn ook nog 4 Fransen aan boord.
Het is een geweldige dag en niet in de laatste plaats omdat de mist in mijn hoofd aan het optrekken is. Gelukkig maar!
We varen door mangroves, in grotten, langs apenrotsen. We lopen ook grotten in- met lampjes want geen steek voor ogen te zien- behalve aan het eind van de tunnel waar we een prachtig doorkijkje hebben.
We bezoeken ook het James-Bond eiland (hier is The man with the golden gun" opgenomen, zegt hij). Ik ben geen James Bond-fan, maar als je de souvenierwinkeltjes negeert, is het een mooi plekje om op de rotsen te klimmen en te genieten van het uitzicht.
Het hoogtepunt voor mij is Koh Panyee. Het wordt hier het Moslimeiland genoemd, maar voor mij is het het "Voetbaleiland". In dit op palen gebouwde dorp, wilden jongetjes graag voetballen, maar bouw daar maar eens voetbalveld. De jongens gaven hun droom niet op en er werd een voetbalveld gemaakt van een houten vlonder: met spijkers en splinters. De jongens gingen trainen en doordat ze zoveel extra skills hadden ontwikkeld op dat provisorisch voetbalveld, kwamen ze heel ver in de competitie: ze werden 7 x regiokampioen. Gerard vertelt dat die regio zelfs tot aan Bangkok loopt.
Ik weet niet of dat waar is, maar dat is niet belangrijk voor mij.
Ik vind het een eer, dat ik ook op dat voetbalveld heb mogen staan.
En omdat de meeste toeristen blijven steken bij het schooltje en het nieuwe voetbalveld van beton, staan we er met zijn tweeën.
Hoe mooi is dat?
PS. Er is een You-tube filmpje over het voetbalverhaal:
https://youtu.be/jU4oA3kkAWU
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, augustus 06, 2017
Relaxte laatste dag in Ao Nang
Relaxdagje.
- gewandeld;
- aan het strand gelegen;
- (weer illegaal in een luxe resort) koffie gedronken;
- op unicornjacht (soort zwemband);
- mojito gedronken;
- gezwommen in ons zwembad en intussen met de onderwatercamera gespeeld;;
- 2 masseuses op huisbezoek (veel gelachen);
- heerlijk gegeten bij Ton May on (tip van Kim).
Tja, soms is er gewoon niet meer over te vertellen.
Morgen verder naar het noordwesten aan deze baai (Phang Nga).
- Posted using BlogPress from my iPad
- gewandeld;
- aan het strand gelegen;
- (weer illegaal in een luxe resort) koffie gedronken;
- op unicornjacht (soort zwemband);
- mojito gedronken;
- gezwommen in ons zwembad en intussen met de onderwatercamera gespeeld;;
- 2 masseuses op huisbezoek (veel gelachen);
- heerlijk gegeten bij Ton May on (tip van Kim).
Tja, soms is er gewoon niet meer over te vertellen.
Morgen verder naar het noordwesten aan deze baai (Phang Nga).
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, augustus 05, 2017
Ao Nang
Vanmorgen ziet het uit zoals onze gastvrouw voorspeld heeft: regen, en niet zo'n beetje ook! "Het blijft zo, de hele dag!" zegt ze...
Ik geloof haar: het heeft ook zowat de hele nacht flink gehoosd.
Maar dan is het 9.30 uur en het klaart op!
We worden naar het strand gebracht door een van haar medewerksters in haar privé-auto. Zij is super-aardig, vooral ook -vermoed ik- omdat Peter haar moslim-gelukstalisman voor in de auto herkent en bewondert.
We wandelen verder langs het strand en klimmen via een trappenstelsel door een stukje "national park" (don't feed the monkeys) naar het uiterste puntje strand.
We vinden een fijn terrasje en genieten onder een parasol (tijdelijk paraplu, want het regent af en toe) van een cappuccino en een coconutdrankje.
Vlak voor ons speelt zich een onvoorstelbaar tafereel af: de bevoorrading van het resort.
Op een flexibele "tweebaans"brug die meebeweegt met de flinke golven wordt de boot, die min of meer aan het eind hiervan is aangemeerd, uit- en ingeladen.
De mannen zwoegen met karretjes vol bepakking op de wiebelde brug naar de wal en omgekeerd.
Je begrijpt meteen waarom de drankjes hier wat duurder zijn dan elders!
Peter wil ook nog bij het resort gaan zwemmen. De zee vinden we echt te wild, maar ik vind dat een beetje te ver gaan. We zitten hier al illegaal!
Eigenlijk mochten we hier alleen op het strand lopen volgens de ambtenaar bij wie we moesten noteren met hoeveel personen we het strand op gingen en waar we logeerden.
Ik vermoed dat dit het gevolg is van de Tsunami in 2004 die hier ook nogal flink aankwam, gezien de bordjes met vluchtroutes.
Als we teruggaan is de ambtenaar met zijn notitieboekje nergens te bekennen dus het werkt nog niet echt goed.
We wandelen op het gemakje terug; lunchen ondertusen. Ik eet gratis, want nadat ik in gesprek ging over de slechte kwaliteit van de mosselen, hoeven we die niet te betalen. Ik hoop dat ik er niet ziek van wordt, maar ik voel me tot nu toe prima! Dat kan ook komen omdat we even later op een terrasje belanden waar ze zo'n lekkere mojito geserveerd krijgen, dat we er nog maar eentje pakken!
Als we bijna thuis zijn, zien we 2 jonge meisjes die er gehavend uitzien: knieën, armen, en voeten, zwaar in het verband.
Ik vraag ze wat er gebeurd is. Ze blijken gisteren met een long-tailboot het water opgegaan te zijn, niet wetende dat er zwaar weer op komst was. De organisatie waarmee ze waren ook niet, of die e.e.a. onderschat.
De boot is tegen een rots kapotgeslagen en zij zijn tegen de rotsen aangeknald en hebben daar een uur gehangen voor ze gered werden door een speedboot. Deze Roemeense meisjes gaan morgen naar huis. Ze hebben medische hulp nodig, zeggen ze. En ik denk ook een thuis waar ze zich weer veilig voelen.
Bij thuiskomst genieten we nog even van het fijne zwembadje in ons resort.
Vanavond weer eten bij de Jungle kitchen.
Ik heb een topdag gehad!
- Posted using BlogPress from my iPad
Ik geloof haar: het heeft ook zowat de hele nacht flink gehoosd.
Maar dan is het 9.30 uur en het klaart op!
We worden naar het strand gebracht door een van haar medewerksters in haar privé-auto. Zij is super-aardig, vooral ook -vermoed ik- omdat Peter haar moslim-gelukstalisman voor in de auto herkent en bewondert.
We wandelen verder langs het strand en klimmen via een trappenstelsel door een stukje "national park" (don't feed the monkeys) naar het uiterste puntje strand.
We vinden een fijn terrasje en genieten onder een parasol (tijdelijk paraplu, want het regent af en toe) van een cappuccino en een coconutdrankje.
Vlak voor ons speelt zich een onvoorstelbaar tafereel af: de bevoorrading van het resort.
Op een flexibele "tweebaans"brug die meebeweegt met de flinke golven wordt de boot, die min of meer aan het eind hiervan is aangemeerd, uit- en ingeladen.
De mannen zwoegen met karretjes vol bepakking op de wiebelde brug naar de wal en omgekeerd.
Je begrijpt meteen waarom de drankjes hier wat duurder zijn dan elders!
Peter wil ook nog bij het resort gaan zwemmen. De zee vinden we echt te wild, maar ik vind dat een beetje te ver gaan. We zitten hier al illegaal!
Eigenlijk mochten we hier alleen op het strand lopen volgens de ambtenaar bij wie we moesten noteren met hoeveel personen we het strand op gingen en waar we logeerden.
Ik vermoed dat dit het gevolg is van de Tsunami in 2004 die hier ook nogal flink aankwam, gezien de bordjes met vluchtroutes.
Als we teruggaan is de ambtenaar met zijn notitieboekje nergens te bekennen dus het werkt nog niet echt goed.
We wandelen op het gemakje terug; lunchen ondertusen. Ik eet gratis, want nadat ik in gesprek ging over de slechte kwaliteit van de mosselen, hoeven we die niet te betalen. Ik hoop dat ik er niet ziek van wordt, maar ik voel me tot nu toe prima! Dat kan ook komen omdat we even later op een terrasje belanden waar ze zo'n lekkere mojito geserveerd krijgen, dat we er nog maar eentje pakken!
Als we bijna thuis zijn, zien we 2 jonge meisjes die er gehavend uitzien: knieën, armen, en voeten, zwaar in het verband.
Ik vraag ze wat er gebeurd is. Ze blijken gisteren met een long-tailboot het water opgegaan te zijn, niet wetende dat er zwaar weer op komst was. De organisatie waarmee ze waren ook niet, of die e.e.a. onderschat.
De boot is tegen een rots kapotgeslagen en zij zijn tegen de rotsen aangeknald en hebben daar een uur gehangen voor ze gered werden door een speedboot. Deze Roemeense meisjes gaan morgen naar huis. Ze hebben medische hulp nodig, zeggen ze. En ik denk ook een thuis waar ze zich weer veilig voelen.
Bij thuiskomst genieten we nog even van het fijne zwembadje in ons resort.
Vanavond weer eten bij de Jungle kitchen.
Ik heb een topdag gehad!
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, augustus 03, 2017
Eerlijk duurt het langst en bekijk het van de zonnige kant
Woensdag 2 augustus (kleinzoon Gijs wordt 10 jaar!)
Gisterenmorgen ontdekte ik dat ik mijn shawl kwijt was. Had ik in een van de 2 restaurants laten hangen waar we de laatste dagen gegeten hadden. Ik wist nog dat ik hem aan de stoelleuning had gehangen. Maar welke avond was het?
Na even nadenken wist ik het zeker: het restaurantje dat bij het reisbureau hoorde waar we ook de sunsetcruise en de overtocht deze ochtend geboekt hadden en waar we nu gingen ontbijten.
Dat zou dus goedkomen, verwachtte ik.
"Helaas," zei de jongen die ons al een paar keer geholpen had: er was niets gevonden! Hij had ook niet gezien dat ik gisteren een shawl droeg. "Dat klopt", zei ik, "want ik heb hem meteen aan de stoel geknoopt."
Ik had de afgelopen dagen goed met die jongen op kunnen schieten.
Toen we afrekenden voor het ontbijt, begon hij er uit zichzelf over en had een verhaal dat hij nog eens zou kijken en als hij hem vond, dan zou hij het voor de overtocht even regelen.
"Dat komt goed,", zeg ik tegen Peter. Hij komt straks met de shawl en een verhaal. En dat klopte: een minuut of 5 voor vertrek - wij stonden al bij de steiger te wachten- kwam hij met een plastic zakje met mijn shawl en een verhaal.
Het verhaal heb ik niet helemaal begrepen, maar ik denk dat het uiteindelijk voor hem beter voelde als hij hem zou teruggeven.
De reis van Laos naar Thailand gaat beginnen.
Overtochtje met de boot en een busreis van ruim zes uur omdat er dik 1 uur en 1 kwartier vertraging ontstaat door een hoop formaliteiten aan beide grenzen (en dan bedoel ik vooral van het kastje naar de muur gestuurd worden, van loket 2 naar 4 en met een daar verkregen bonnetje na betaling van 1 dollar, weer naar 4 om te gaan staan wachten tot je je paspoort terugkrijgt).
Gelukkig hebben we wel een hele fijne bus met fijne stoelen.
Alleen is er iets raars aan de zon in het gebied waar we doorreizen.
We moeten een kant van de bus kiezen en het is het fijnst als dat niet de zonkant is.
We rijden van oost naar west: het is rond het middaguur en we rijden nog de hele middag. Peter stelt dat de zon van oost, via zuid, naar west draait, dus hem lijkt de rechtse kant het beste: de noordkant.
Ik twijfel nog even omdat de plaatsen links wat ruimer zijn, maar ga overstag: we gaan rechts zitten.
En raad nou eens wat er gebeurt die middag: 90% van de tijd zit ik in de zon!
's Avonds facetimen we nog met de jarige, maar internet is erg zwak, dus dat duurt maar heel kort. Ik hoor nog net dat hij een gsm heeft gekregen...
Ik hoop dat we er nog achter gaan komen hoe dat nou met die zon zit, want het houdt me behoorlijk bezig.....
Donderdag 3 augustus
Deze ochtend rijden we met een golfkarretje door de jungle in Ubon: we zijn in de dierentuin. Het is een mooi avontuur: rijden over modderige paden en door diepe plassen en tussen de herten, die er los rondlopen en langs leeuwen, panters en giraffen die zoveel mogelijk vrijheid krijgen en toch goed zichtbaar voor de bezoeker zijn. Omdat we vroeg zijn, is er nog geen andere bezoeker te zien en hebben we het gevoel dat we met zijn tweeën door de jungle rijden. Het is echt hartstikke mooi en we hebben veel plezier met het karretje en Peter als chauffeur (hij overweegt nu zelfs om te gaan golfen).
De middag brengen we door bij een mooie Wat in piramidevorm en - even totaal iets anders - in een heel modern winkelcentrum, waar Peter nieuwe slippers koopt. Zijn oude die al 7 jaar mee op vakantie gaan, hebben het begeven. Het afscheid valt hem niet mee.
Morgen vliegen we naar Krabi (Ao Nang).
- Posted using BlogPress from my iPad
Gisterenmorgen ontdekte ik dat ik mijn shawl kwijt was. Had ik in een van de 2 restaurants laten hangen waar we de laatste dagen gegeten hadden. Ik wist nog dat ik hem aan de stoelleuning had gehangen. Maar welke avond was het?
Na even nadenken wist ik het zeker: het restaurantje dat bij het reisbureau hoorde waar we ook de sunsetcruise en de overtocht deze ochtend geboekt hadden en waar we nu gingen ontbijten.
Dat zou dus goedkomen, verwachtte ik.
"Helaas," zei de jongen die ons al een paar keer geholpen had: er was niets gevonden! Hij had ook niet gezien dat ik gisteren een shawl droeg. "Dat klopt", zei ik, "want ik heb hem meteen aan de stoel geknoopt."
Ik had de afgelopen dagen goed met die jongen op kunnen schieten.
Toen we afrekenden voor het ontbijt, begon hij er uit zichzelf over en had een verhaal dat hij nog eens zou kijken en als hij hem vond, dan zou hij het voor de overtocht even regelen.
"Dat komt goed,", zeg ik tegen Peter. Hij komt straks met de shawl en een verhaal. En dat klopte: een minuut of 5 voor vertrek - wij stonden al bij de steiger te wachten- kwam hij met een plastic zakje met mijn shawl en een verhaal.
Het verhaal heb ik niet helemaal begrepen, maar ik denk dat het uiteindelijk voor hem beter voelde als hij hem zou teruggeven.
De reis van Laos naar Thailand gaat beginnen.
Overtochtje met de boot en een busreis van ruim zes uur omdat er dik 1 uur en 1 kwartier vertraging ontstaat door een hoop formaliteiten aan beide grenzen (en dan bedoel ik vooral van het kastje naar de muur gestuurd worden, van loket 2 naar 4 en met een daar verkregen bonnetje na betaling van 1 dollar, weer naar 4 om te gaan staan wachten tot je je paspoort terugkrijgt).
Gelukkig hebben we wel een hele fijne bus met fijne stoelen.
Alleen is er iets raars aan de zon in het gebied waar we doorreizen.
We moeten een kant van de bus kiezen en het is het fijnst als dat niet de zonkant is.
We rijden van oost naar west: het is rond het middaguur en we rijden nog de hele middag. Peter stelt dat de zon van oost, via zuid, naar west draait, dus hem lijkt de rechtse kant het beste: de noordkant.
Ik twijfel nog even omdat de plaatsen links wat ruimer zijn, maar ga overstag: we gaan rechts zitten.
En raad nou eens wat er gebeurt die middag: 90% van de tijd zit ik in de zon!
's Avonds facetimen we nog met de jarige, maar internet is erg zwak, dus dat duurt maar heel kort. Ik hoor nog net dat hij een gsm heeft gekregen...
Ik hoop dat we er nog achter gaan komen hoe dat nou met die zon zit, want het houdt me behoorlijk bezig.....
Donderdag 3 augustus
Deze ochtend rijden we met een golfkarretje door de jungle in Ubon: we zijn in de dierentuin. Het is een mooi avontuur: rijden over modderige paden en door diepe plassen en tussen de herten, die er los rondlopen en langs leeuwen, panters en giraffen die zoveel mogelijk vrijheid krijgen en toch goed zichtbaar voor de bezoeker zijn. Omdat we vroeg zijn, is er nog geen andere bezoeker te zien en hebben we het gevoel dat we met zijn tweeën door de jungle rijden. Het is echt hartstikke mooi en we hebben veel plezier met het karretje en Peter als chauffeur (hij overweegt nu zelfs om te gaan golfen).
De middag brengen we door bij een mooie Wat in piramidevorm en - even totaal iets anders - in een heel modern winkelcentrum, waar Peter nieuwe slippers koopt. Zijn oude die al 7 jaar mee op vakantie gaan, hebben het begeven. Het afscheid valt hem niet mee.
Morgen vliegen we naar Krabi (Ao Nang).
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, augustus 02, 2017
Laatste dag in Laos
Ik heb altijd gezegd dat ik nog een keer terug wilde naar Laos en tegen de tijd dat we de grens overgingen vond ik het best spannend.
Gedachten als: "Wat gaan we toch doen? Het is daar nog zo primitief... Kunnen we dit nog wel?" spookten door mijn hoofd.
We nemen - ik denk wel voor de 5e keer - afscheid van Marielou en (Nieuwzeelandse) Peter na een voortreffelijke lunch met hot pot fish. Ook vanmorgen kwamen we elkaar weer bij toeval tegen op het eiland Don Khon waar zij in verschillende guesthouses verblijven.
Wij zijn met de fiets via de westkant van ons eilandje naar Don Khon gefietst. (Ons eiland is ongeveer 6 m2.)
Na vijf dagen min of meer eenzelfde plan te hebben gehad gaat ieder weer zijn weegs. In de tussentijd zijn er gezamenlijke uitstapjes geweest, culturele verschillen en reiservaringen uitgewisseld en bijzondere gesprekken gevoerd.
Don Khon is, voor zover we het gezien hebben, echt anders dan Don Det.
Het is groter, meer bebost en er is meer natuur om van te genieten. Er is bij voorbeeld de waterval, waar we gisteren waren.
Don Det is kleiner en compacter, met name in het toeristische stukje.
We zien weer, zoals altijd, van alles onderweg.
Een kind van een jaar of zes bestuurt een brommer met zijspan, waarin 2 nog jongere kinderen zitten. Ze doet het heel geconcentreerd en goed!
We zien ineens onderaan de brug links, waar we voor het eerst langskomen, een houten douanehokje staan, met geuniformeerde douaniers erin. Op het hok hangt een bordje waarop de tolprijs staat die betaald moet worden om over de brug te gaan: 3.500 kip (35 cent).
Wij zijn al een paar keer de brug overgegaan, maar hebben nog geen enkele keer een douanier gezien die een poging deed om het geld te innen.
Misschien doen ze dat alleen in het hoogseizoen, maar wat ze dan nu in dat kleine hokje doen samen?
Omdat het al weer een zonnige dag is, drogen de plassen van lieverlede op en wordt het iets gemakkelijker om de buffels, de kippen en de kinderen op het pad te omzeilen.
Hier leven mens en dier op dezelfde plek in bijna dezelfde omstandigheden.
We beëindigen onze trip van twee weken langs de Mekong met een relaxte sunset boottocht.
In de boot evalueren Peter en ik onze tien dagen in dit land.
Ik heb er geen seconde spijt van.
Het was heel bijzonder en wij hebben van elke dag genoten. Ook hier tegen de grens met Cambodja waar je temidden van duizenden eilanden leeft, at the end of the world.
Been there
Don Det
Morgen weer terug naar Thailand.
Gedachten als: "Wat gaan we toch doen? Het is daar nog zo primitief... Kunnen we dit nog wel?" spookten door mijn hoofd.
We nemen - ik denk wel voor de 5e keer - afscheid van Marielou en (Nieuwzeelandse) Peter na een voortreffelijke lunch met hot pot fish. Ook vanmorgen kwamen we elkaar weer bij toeval tegen op het eiland Don Khon waar zij in verschillende guesthouses verblijven.
Wij zijn met de fiets via de westkant van ons eilandje naar Don Khon gefietst. (Ons eiland is ongeveer 6 m2.)
Na vijf dagen min of meer eenzelfde plan te hebben gehad gaat ieder weer zijn weegs. In de tussentijd zijn er gezamenlijke uitstapjes geweest, culturele verschillen en reiservaringen uitgewisseld en bijzondere gesprekken gevoerd.
Don Khon is, voor zover we het gezien hebben, echt anders dan Don Det.
Het is groter, meer bebost en er is meer natuur om van te genieten. Er is bij voorbeeld de waterval, waar we gisteren waren.
Don Det is kleiner en compacter, met name in het toeristische stukje.
We zien weer, zoals altijd, van alles onderweg.
Een kind van een jaar of zes bestuurt een brommer met zijspan, waarin 2 nog jongere kinderen zitten. Ze doet het heel geconcentreerd en goed!
We zien ineens onderaan de brug links, waar we voor het eerst langskomen, een houten douanehokje staan, met geuniformeerde douaniers erin. Op het hok hangt een bordje waarop de tolprijs staat die betaald moet worden om over de brug te gaan: 3.500 kip (35 cent).
Wij zijn al een paar keer de brug overgegaan, maar hebben nog geen enkele keer een douanier gezien die een poging deed om het geld te innen.
Misschien doen ze dat alleen in het hoogseizoen, maar wat ze dan nu in dat kleine hokje doen samen?
Omdat het al weer een zonnige dag is, drogen de plassen van lieverlede op en wordt het iets gemakkelijker om de buffels, de kippen en de kinderen op het pad te omzeilen.
Hier leven mens en dier op dezelfde plek in bijna dezelfde omstandigheden.
We beëindigen onze trip van twee weken langs de Mekong met een relaxte sunset boottocht.
In de boot evalueren Peter en ik onze tien dagen in dit land.
Ik heb er geen seconde spijt van.
Het was heel bijzonder en wij hebben van elke dag genoten. Ook hier tegen de grens met Cambodja waar je temidden van duizenden eilanden leeft, at the end of the world.
Been there
Don Det
Morgen weer terug naar Thailand.
Abonneren op:
Posts (Atom)