En nu in Loas

Gisteren hield het vroeger op met regenen dan de dag ervoor; de uit voorzorg meegenomen regenjacks blijven ingepakt zitten.
Ons fietstochtje gaat vandaag langs parken, velden en dorpjes. Soms met een omweg vanwege blaffende honden (wat zijn die er toch veel van hier!)
Op de terugweg willen we een short-cut maken langs het water. Er komen net twee fietsers die kant af: een man en een vrouw, vol bepakt op Europese fietsen.
We vragen of de weg waar zij vanaf komen langs het water naar Nong Khai loopt.
Dat hadden zij ook gehoopt, maar het liep op niets uit.
Het blijkt een onderwijsechtpaar uit Den Bosch. Onze leeftijd, ongeveer.
Zij gaan een fietstocht maken van 1600 km. in 5 weken. Route is door een organisatie voorbereid, net zoals de reserveringen van de verblijfplaatsen.
Ik neem er mijn petje voor af. Wij fietsen ook hier, maar dit is andere koek!
Zij zijn wel heel goed voorbereid: de heer is kwestie heeft zelfs een honden-verjaag-fluitje!

Even later zitten we lekker aan de cappuccino in een trendy koffieshop.
Die zijn er volop hier, je moet ze alleen weten te vinden (of per toeval langs komen, zoals wij).
Als we terug buiten komen, vind ik een verrassing in mijn fietsmandje. Iemand heeft het als afvalbakje gebruikt. Nou ja...

Om 9.00 uur zijn we met de tuktuk naar de Vriendschapsbrug gereden (de grensovergang van Thailand naar Laos).
Als de tuktuk je heeft afgezet, loop je naar de douane om aan te geven dat je naar Laos gaat.
Je koopt daarna een buskaartje en wordt met de bus over de brug gereden.
Het laatste stuk tot aan de paspoortcontrole moet je te voet afleggen.
En dan begint het: je moet bij een loket aankloppen (anders blijft het gesloten) en dan krijg je 2 dubbele formulieren aangereikt, waarop je 4 x dezelfde informatie moet invullen. Er staan speciaal tafels en bankjes waaraan je kunt zitten om dit precisiewerkje te doen: alles moet correct worden ingevuld.
Dan ga je met de papieren terug: dezelfde procedure, maar dan worden alle papieren, inclusief je paspoort en € 35,-- p.p. ingenomen en krijg je een loketnummer toegesnauwd waar je moet wachten op het terugkrijgen van je paspoort. "Nee, hier niet aankloppen!" zegt de enige vriendelijke beambte die hier te vinden is en ons tijdens de hele procedure helpt en op de koffers let. Het blijkt een taxilobbyïst te zijn, maar hij doet het goed!
Even later zitten we in een taxi die ons naar Lani's House brengt.
We zijn er om 10.30 uur.

De hele dag ligt nog voor ons om Vientiane onveilig te maken en dat doen we: uiteraard op de fiets.
In 11 jaar tijd is hier enorm veel veranderd.
Toen: weinig auto's; Nu: het stikt ervan en niet van die kleintjes ook!
Toen: geen pinautomaat te vinden; Nu: op elke straathoek een.
Toen: kleine winkeltjes; Nu: grote winkelcentra met Appleproducten etc.
Toen: bij elk winkeltje een krakend radiootje met Loasmuziek; Nu: "This girl is on fire!!!!!"
Kortom: deze stad wordt voorgestuwd in de vaart der volkeren en wel in een sneltreinvaart.
Na de rust van Noord Thailand valt dit even rauw op ons dak en vinden we het, trouwens net als 11 jaar geleden, niet erg om hier maar 1 overnachting te hebben.

's Avonds dineren we in een restaurant voor de "happy few": per ongeluk komen we hier terecht.
Nadat mijn keuze gesloten blijkt te zijn (een restaurant waar kansloze jongeren werden opgevangen en opgeleid en waar ontzettend lekker gegeten kon worden), kiest Peter er een uit: op de plaatjes van het eten en het feit dat er ook entertainment is.
Het is ook lekker en de band en de dansers zijn de moeite waard.
Mooie afsluiting van een "drukke" stadsdag.


- Posted using BlogPress from my iPad