dinsdag, februari 26, 2013

Hoezo gesloopt?

Na vier koortsige dagen en nachten, want griep, vandaag weer onder de 38 en dan is het goed, zegt men. Maar zo voelt het nog niet.
Op mijn nachtkastje staan/liggen: paracetamol, trachitol, bisolvon tabletten en drank, 2 soorten neussprays, rhinocaps, thermometer, anti-kramptabletjes, flesje water, lege beker (er zat thee in en ik heb weer wel zin in thee, maar niet de fut om eruit te gaan om die te maken; even wachten dan maar tot ik er echt uitmoet voor het sanitaire gedeelte en dan de combi maken) en ook nog 2 brillen, een horloge, pakjes tissues, de wekkerradio.
Sinds vanochtend slingert ook de krant op mijn bed, zijn mijn lap-top en i-pad binnen handbereik.
Weinig mee gedaan nog, want de hele ochtend geslapen.

Net even naar de Eerdbrand gebeld: mijn vader herstelt van een zware longontsteking. Was zelfs even kritiek in het weekend.
Hij heeft vandaag al weer in de huiskamer gegeten en de zuurstoftoediening is teruggebracht van 4 naar 1.

Even vergelijken:
Hij, bijna 91, longontsteking, is al weer op.
Ik, zijn dochter, voel me gesloopt door de griep.
Ik dacht altijd dat hij het koppie er snel bij liet hangen en dat ik de sterke was....


- Posted using BlogPress from my iPad

zondag, februari 17, 2013

Cemal en andere onverwachte ontmoetingen

Gisteravond kwamen we in gesprek met de gidsen met wie we niet meegegaan zijn afgelopen week. Het blijkt een echtpaar te zijn, van huisuit filmers. Hij uit Valkenswaard en zij uit Cyprus, wonen sinds 2 jaar permanent hier en gidsen voor de 2e week! En vandaag voor het eerst geheel zelfstandig, is goed gegaan, vinden ze zelf. Ik geloof ze graag.

Tijdens het gesprek dat gaat over hun eerste ontmoeting en Cypriotische politiek, vertel ik haar dat ik een gewoon echt gezellig cafeetje of restaurantje met terrasje waar je lekker lang mag zitten, gemist heb hier.
Oh, nou, dan weet zij er wel een: Afrodite net voorbij Lapta, dus andere dolmus pakken.... Waarschijnlijk weet de chauffeur wel waar Afrodite is...Heel speciaal, moeten we doen...

Nou, onze chauffeur weet niet waar Afrodite is en laat ons ergens halverwege Lapta beach uitstappen. We wandelen wat heen en weer, zonder succes.
Ik vraag het dan maar in een winkeltje: zij wijzen de kant op waar we net van zijn teruggekeerd en ik wil ze geloven, dus terug maar weer. We worden opgepikt door een andere dolmus waarvan de chauffeur wel weet waar 't is.
We worden haast voor de deur afgezet, nog even een stukje naar het water lopen....


Cemal laat zich graag portretteren.

Een zwaar besnorde en exentriek uitgedoste man (66 jaar, weten we later) verwelkomt ons (we zijn de enige gasten) en zegt wel 10 keer dat we maar moeten doen alsof we thuis zijn. Dat is niet eenvoudig want het is er zo'n zooitje ongeregeld dat we even niet weten waar we zullen gaan zitten en met welk drankje, want Cemal heeft al gevraagd of ie een lekker wijntje voor ons in kan schenken. We houden het even bij thee en zoeken buiten een plaatsje uit de wind en in de zon die zich af en toe laat zien. Heerlijk zo'n plekje waar we heerlijk kunnen lezen en relaxen.


Cemal komt met een 3 pagina's tellend artikel van internet aanlopen en vraagt ons dit te lezen.
Het is een verslag van een eerdere bezoeker die de hele voorgeschiedens van Cemal onthult. Hij heeft veel gestreden in zijn leven als militair, is verscheidene keren zijn gezin kwijtgeraakt en heeft zich na veel omzwervingen uiteindelijk gevestigd in Lapta, in een restaurant, gebouwd door een van zijn 2 kinderen.
Hij leeft en werkt hier overdag. Hij heeft 4 paarden die hij moet verzorgen (waarvan een elk moment een veulen kan krijgen) een paar honden, een puppie van 4 dagen en een ezel. Daarnaast heeft hij een wijngaard en veel kruiden in zijn tuin. Als er veel gasten komen en/of er veel reserveringen zijn, dan komt zijn vrouw hem helpen. Zij maakt alle mezes zelf van vers geplukte kruiden en kookt de maaltijden voor de gasten, terwijl Cemal met de gasten praat en danst.
Na gedane arbeid gaan ze naar hun huisje in het dorp zelf.

Na een uurtje gaan we toch maar aan de wijn en bestellen daarna wat te eten.


De haard moet aan: 't is winter op Cyprus.

Binnen 10 minuten zitten we aan de soep en even later heeft hij een maaltijd met aardappelen, kip en lamsvlees voor ons bereid. Het smaakt prima.
Terwijl we eten danst Cemal met Sue (een Engelse die hier dan weer wel en dan weer niet woont/werkt) die even bij hem langskomt voor een wijntje en een bakje olijven. Ze roepen naar ons of we het entertainment kunnen waarderen en dansen vrolijk verder.


Cemal en Sue.


Als ze uitgedanst zijn, komt Sue gezellig bij ons staan kletsen en schuift ongevraagd een stoel bij om de conversatie voort te zetten: Sue kent geen scrupules en ze is heel onderhoudend.
Daarna komen nog 3 dames binnen: ook zij blijken uit een ander land naar Cyprus geemigreerd te zijn, in dit geval uit Roemenie en ook zij mengen zich in het gesprek.

Als we als laatste gasten vertrekken, blijken we zo'n 4 uur bij hem te hebben doorgebracht en we hebben geen moment de kans gehad om ons te vervelen.


Een leuke ervaring om onze week in Cyprus mee af te sluiten.


Top Set Hotel.

- Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, februari 15, 2013

14 en 15 februari

14 februari was zo'n dag die het net niet was...
Het weer was redelijk maar wisselvallig en zo was ook de stemming.

Wij reden naar het westen, naar Lefka, en bezochten een interessante opgraving van een plek waar 2 en wellicht 3 basilieken boven op elkaars resten gebouwd waren, wat duidelijk zichtbaar was aan de hier en daar goed bewaarde restanten van mozaiek vloeren.





Wij lunchten in een restaurant bij "moeders thuis", dat we na veel gezoek en "hier links?" of "hier rechts?" en "zeg jij 't maar" gevonden hadden. In nog zo'n zoektochtje naar een interessante moskee of kerk hadden we geen zin meer: we gingen op een terrasje lekker in het zonnetje zitten met een drankje en een boek...
Helaas, dan weer was het etablissement met het beoogde terras gesloten, of te veel in de wind of te vies. Kortom: terug naar ons hotel en op de gang voor onze kamer op 2 tuinstoeltjes genoten van het toen al weer laagstaande zonnetje.

's Avonds aten we in ons hotel "kleftico" (in een kleioven gegaarde lamsbout: lekker!).

Oh ja, we hadden ook nog geconstateerd dat de "flush" van onze toilet niet goed werkte. Gelukkig bleek dat vals alarm...
Dat bedoel ik, zo'n dag...

15 februari
We hebben er zin in: als we opstaan is de lucht weer strakblauw en de zon laat zich van de beste kant zien!
We ontbijten buiten in de zon op het terras aan zee.

We rijden naar Lapta, omdat we daar zo'n interessant uitziend gebouw hebben zien liggen tegen de berg: dat moeten we van dichtbij zien.
Maar hoe kom je daar?


Er staat geen enkele aanwijzing en de weggetjes naar boven zijn steil en smal, best lastig om te keren en dat moest nogal eens een keer! Te voet kwamen we wel wat verder, maar nog niet de goede kant op.
Gelukkig komen er 3 vrouwen het pleintje op (het laatste halfuur hebben we nog geen sterveling gezien) die ons de weg aanduiden. Na 500 meter slingeren staan we weer voor een kruising zonder aanduiding, maar met een Cyprioot waar Peter maar weer eens in gesprek gaat. Het werkt!
Na 5 minuten rijden we verwachtingsvol de binnenplaats van het complex op. Er is een receptiegebouwtje (onbemand) en als we eens goed rondkeken zien we dat we een bejaardencomplex opgereden zijn. Daar ben ik nu net niet naar op zoek!





Rondom het kerkje zijn de gebouwtjes ingericht als bejaardenwoningen waar oude mensjes al dan niet met een stok of rollator rondkuieren, zich totaal niet bewust van de 2 toeristen die wat doelloos ronddwalen en van het mooie uitzicht genieten.

Na dit succesje bezoeken we Bellepais, een oud klooster. Het is prachtig van architectuur en goed bewaard.
Terwijl we hier rondkijken, tellen we 3 busgezelschappen die er komen en weer gaan: Polen, Duitsers en Italianen. Ze lopen haast hijgend achter hun gidsen aan.


Terug in Girne schuilen we eerst in de auto voor een buitje, lunchen we in het zonnetje en installeren ons met een boek op een zonning terras. Na 15 minuten houden we het voor gezien: de lucht kleurt donkergrijs en de eerste druppels vallen. We rijden terug naar ons hotelletje: 't is mooi geweest voor vandaag.

- Posted using BlogPress from my iPad

woensdag, februari 13, 2013

Famagusta

Als ik voortaan aan Famagusta denk, herinner ik me kerken! Een dik ommuurde (Ravelijn) oude stad waar het wemelt van de kerken, al dan niet omgetoverd tot moskee, al dan niet uit vervlogen tijden, maar vooral als restant en getuige van de tijd waarin Famagusta de rijkste stad ter wereld was.
Daarom geen enkele foto van een kerk: er is meer daar.


Zelfs als je niet de uitgestippelde stadsroute zou lopen, ontkom je er niet aan.
Ik zou dat ook niet proberen, want `t is echt de moeite waard.
Tegen de stadswal aan staat het kasteel van Othello waar hij zijn geliefde Desdemona heeft vermoord (Ik weet niet waarom hij dat deed, toch eens even opzoeken). Peter bekijkt nog even de binnenkant en klimt de trappen op voor een uitzicht op de haven; ik hou het even voor gezien en geniet van het warme zonnetje op een bankje: heerlijk!





De weg ernaar toe is vlak, met links en rechts in de verte een bergkam. Terug rijden wij weer een andere route door de bergen: ruiger dan gisteren.
In aanloop naar de bergkam merken we dat de Cyprioten zuinig zijn met richtingaanduidingen: we moeten een paar keer terug om een ander weggetje in te slaan, soms geholpen door een goed Engels sprekend meisje van een jaar of negen, dat glimt van trots dat het haar lukt om ons de goede weg op te krijgen.

Het is alweer een fijne dag geworden.


- Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, februari 12, 2013

En route...

Na mijn aanvankelijke vreugde over de huurauto (een Renault Scenic Megane automaat: een op mijn verlanglijstje) vraag ik wanhopig aan de pompbediende bij het tankstation waar we eerst tanken of hij die dag mee wil gaan met ons om me te helpen: ik krijg maar niet te pakken hoe de knop werkt om de handrem eraf te halen. Hij lijkt er wel wat voor te voelen maar besluit toch om het me nog een keer goed uit te leggen en dat werkt. Geen problemen meer: een fijne auto!
We rijden ermee naar het oosten, langs de noordkust. Althans dat is de bedoeling. Al na een half uurtje lijken we in een fuik te rijden: bergopwaarts, over een heel smal weggetje. Als we nog net kunnen omkeren bij een opritje van een woonhuis, komt er een vriendelijke Engelsman voorbij die stopt en ons vertelt dat we echt wel de weg kunnen vervolgen hoor: we komen dan bij een piepklein bergdorpje. Maar dat is niet de bedoeling, leggen we uit, we willen langs de kust rijden. Omdat het te ingewikkeld is om uit te leggen hoe we op de goede weg komen, biedt hij aan voor ons uit te rijden en dan is het natuurlijk zo gepiept. We zijn en route....
Wat opvalt tijdens de rit langs glooiende velden is dat het licht prachtig is en de kleuren groen heel divers en fris: hier is het voorjaar volop begonnen.
Het landschap wordt aangestraald door een heerlijk zonnetje en de lucht is strak blauw.




Wij rijden door Kaplic naar het Kantarakasteel. Het uitzicht boven is prachtig: voor ons zien we aan beide zijden van een smalle strook schiereiland van Cyprus de Middellandse zee. Aan de overkant recht vooruit Syrie (Peter zegt: ...dichter bij Syrie zullen we voorlopig niet komen...Ik word er stil van.)




In Bogaz, net boven Iskele, lunchen we in een wel heel speciaal restaurant.
We mogen een tafeltje uitkiezen binnen, waar de helft van de vloer opnieuw gestort en betegeld wordt.




Er zijn een stuk of vijf tegelleggers en betonstorters mee bezig. We kiezen toch maar voor het terras. De uiterst vriendelijke eigenaresse en serveerster zet snel een tafeltje buiten: het enige op het immens grote terras, met uitzicht op de zee.




Het is een komisch gezicht en we hebben ontzettend lekker gedrunched (of heet dat niet zo als je na een late uitgebreide lunch niet meer hoeft te dineren? )




Een deel van het voorgerechtje...
van het vismenu.
- Posted using BlogPress from my iPad

maandag, februari 11, 2013

Nicosia

Nicosia (Lefkosa in het Turks) kende ik alleen uit een smartlap van een zangeres zonder naam: nu weet ik hoe de stad eruit ziet, hoe die ruikt, hoe die voelt.
Het Turkse deel is gemoedelijk: smalle straatjes in het oude gedeelte, winkeltjes, oude mannetjes voor een koffieshop, lurkend aan hun sigaretje of pijpje.

De stad is bijzonder: het is een soort Berlijn, maar dan nog in 2013. Een verdeelde stad: het noordelijke deel is Turks Cyprus, het zuidelijke deel Grieks Cyprus. De scheiding loopt midden door de stad met dichtgemetselde straten, muurtjes, prikkeldraad.



Op 1 punt is een doorgang met 2 heuse douanekantoren waar je bij de paspoortcontrole landenstempels krijgt. Dat voelt tegennatuurlijk: hoezo laat je je paspoort zien midden in een winkelstraat? Van een en dezelfde stad?



Dat je in een rijker deel komt, is meteen te zien aan de soorten winkeltjes, de bestrating en de prijzen die aanzienlijk hoger liggen dan 10 meter terug. Maar net als in het Turkse gedeelte is er ook hier een kerk en/of kathedraal omgetoverd tot een moskee. Om toch met het gezicht naar Mekka te bidden zie je vreemde schuine opstellingen tussen de zo vertrouwde pilarenrij; naast de preekstoel een katheder voor de imam...
Wat ik wel apart vind, is dat er een buste staat van Makarios die uiteindelijk toch van het eiland verdreven is: kennelijk is de roem van de aartsbisschop en eerste president van het onafhankelijke Cyprus niet vergaan nadat hij in 1974 van het eiland verdreven is. Ook het bevrijdingsmonument maakt veel indruk.






De stad ruikt naar vers bereid eten (boregi, gevulde pannekoekjes tijdens de lunch in de Buyuk Han, in de Karavaserai) en koffie. Er zijn geen opdringerige detaillisten, alleen maar vriendelijke.

Na een fikse wandeling, hebben we de stad nog eens bekeken vanaf het dakterras van het Saray Hotel op het Ataturkplein. Het uitzicht is prachtig, maar ik zou er nog niet voor niks willen logeren met hun sjagrijnig personeel en ongezellige kille uitstraling.
Lekker terug naar Girne, met de dolmus, en daarna naar Lapta: Top Set Hotel met een glaasje raki....

- Posted using BlogPress from my iPad

Even uitblazen

Terwijl ik de titel van dit bericht las, dacht ik: " He, alweer...?"
En toch voelt het zo.

Afgelopen week heb ik
* mijn vader (90 jaar) mogen/moeten verhuizen van een bejaardenhuis in Bergen op Zoom naar een verzorgingshuis in Eindhoven. Gelukkig kreeg ik voldoende goede hulp, zowel bij het "outplacement" als bij de "intake-procedure", maar toch... Een 90-jarige die zijn hele leven in Het Krabbegat woonde, verkas je niet zonder emoties naar het Lampegat! Ik hoop wel dat het lichter wordt, ook voor hem.
De eerste voortekenen zijn hoopvol: hij accepteerde de verhuizing, leek op sommige momenten zelfs opgelucht en tevreden met de nieuwe stek.
De eerste twee dagen waren uiteraard heel verwarrend en greep hij terug op het vertrouwde; toch blijf ik hoopvol.

Afgelopen week heb ik
* ook mijn eerste bestuursvergadering als secretaris van de PvdA gehad en lukte het om het verslag binnen 2 dagen de deur uit te doen, tussen de vele ritjes naar het Krabbegat door. Voelde goed.

Afgelopen week heb ik
* collega's beter leren kennen door in dialoog te gaan.

Afgelopen week heb ik
* afgesloten met een middagje shoppen in Antwerpen met Koen, vooruitlopend op 30 augustus: daarover later meer!
Het was heerlijk om weer eens een paar uur met hem alleen door te brengen en bij te kletsen. Toen hij de lunchroom inkwam, had hij tegen de ober gezegd: " Eh... tja, ik ben op zoek naar mijn moeder."
Ik denk dat hij ze wel gevonden heeft.

En nu zijn Peter en ik op Cyprus (Turkse gedeelte): eerste dag. Lekker temperatuurtje, beetje zon, beetje regen. Lekker geslenterd door Girne, heerlijk gelunched.
---wordt vervolgd---



Girne (Kyrenia)





Vanuit balkonnetje in Top Set Hotel

- Posted using BlogPress from my iPad