Weg in eigen land

Sinds een paar dagen kamperen we weer: niet al te primitief met een tentje, maar in een blokhut in Uitdam.
Even bijkomen van de afgelopen week; het abrupte einde van de vakantie in India; het verdriet van Peters kinderen; de verwarring.


We treffen het met het weer. Morgen wordt de eerste tropische dag, zo is voorspeld, en ook hier wordt het met de dag warmer. Maar, we zitten in Noord-Holland, er is veel water en wind, dus de temperatuur is heerlijk.
We verkennen fietsend en varend de omgeving. Ik vind het hier ontzettend mooi: Enhuizen (openluchtmuseum); Marken; Monnickendam en vandaag het Twiske (schitterend natuurgebied). Maar ook: IJsselmeer, veel sloten en vaarten met zwanen, eenden en reigers.
Wat opvalt is de vriendelijkheid van mensen die we ontmoeten (hier groeten fietsers elkaar; hier vindt de juffrouw bij de slager het prima als je maar een bbq-worstje vraagt en ze rijgt met plezier wat biefstukjes aan een spies voor je; hier krijg je onderweg gratis drinken en een banaan aangeboden door 2 dames die een controlepost zijn voor een trainende hardlopersgroep; hier biedt de ober een doggybag aan als hij ziet dat je een boterham meeneemt die je net niet op kunt nu, maar even later weer wel...).
Wat kan ik genieten van die dingen...
Wat kan ik genieten van dit alles, met Peter...
Intussen zie ik op faceboek foto's van mijn Brusselse kleinkinderen die ook genieten van hun vakantie en krijg ik enthousiaste sms'jes uit Frankrijk waar de rest van de familie vakantie viert.
Wat wil een mens nog meer?
- Posted using BlogPress from my iPad

Location:16 - 19 augustus 2012

Op je gevoel afgaan

Ik hoor het vaak: op je gevoel afgaan. Ik kan er weinig mee.
Ook nu.
Op welke gevoelens zou ik moeten afgaan? Het zijn er zo veel... zo verschillend...
Moet ik om dat te kunnen, het denken uitschakelen? Dat gaat immers vooraf aan het voelen.

Het gevoel dat overheerst is moeheid. Ik voel me zo moe dat ik maar weinig kan eten. Een aparte ervaring voor me, maar ik kan best een paar kilo missen. Mijn darmen protesteren tegen alles wat geen water is; mijn rood wijntje smaakt me zelfs niet zoals anders.

Ik voel me ook bang: voor wat er veranderen gaat; wat er op me afkomt; en ook voor mijn heupoperatie op 30 augustus. Ik heb op al die zaken geen grip: ik moet ze op me af laten komen; me eraan overgeven.

Ik voel me ook geremd, door mezelf. Niet alles willen benoemen, nu. Niet over alles praten, nu. Niet nu ik het zelf niet helder heb, of juist wel?

De vakantie in India heeft veel indruk gemaakt: het was een fantastische ervaring. Door de abrupte afbreking heeft die echter niet de verwachte innerlijke rust gebracht die ik nodig meende te hebben voor mezelf.
Ik moet daar nu zelf en hier voor gaan zorgen: alleen maar doen wat echt niet later kan en dan alleen in het tempo waarin het kan. Zo doe ik het (heb ik toch bedacht!).
Niet vooruit kijken; niet vooruit denken; niet vooruit regelen, niet naar morgen of volgende maand, volgend jaar. Hier en nu (heb ik ook bedacht).

Als ik het opschrijf en terugkijk, lees ik tekst die niet bij me past (behalve die tussen haakjes).
Is dat nu "op je gevoel af gaan"?




-Posted using BlogPress from my iPad

De laatste

Deze laatste dagen in India worden gekenmerkt door onrust in onszelf (we verliezen een aantal keren ons geduld etc.) hectiek om ons heen en afscheid.

Gisteren zijn we naar een grote moskee geweest, Fatehpur Sikri. Er waren uiteraard toeristen, maar op elke toerist stond ongeveer een vijfvoud aan verkopers en zeer opdringerige gidsen (van jong tot oud). Een van die jonge deugnieten met een heel knap smoeltje, zeer innemend en goed Engels sprekend (ik schat hem een jaar of negen) heb ik bijna letterlijk met mijn wandelstok bij Gonnie weg moeten houden. Hij zei hierover tegen haar: "She is fighting for you...!", bleef Gonnie stalken, maar droop steeds snel af als hij mij aan zag komen. We hebben er stiekum om gelachen, maar het is ook heel triest eigenlijk. Hij heeft ons zeker 2 uur gevolgd en het was hem te doen om onze entreetickets. Er waren bij terugkomst bij de bus nog heel veel meer van die ticketjagers die ons, toeristen, belaagden en zelfs 10 roepies gingen bieden om die tickets te bemachtigen. Wat ze er nu precies mee doen is niet duidelijk geworden, maar het zit ergens in tussen doorverkopen aan illegale gidsen en illegaal doorverkopen aan Indiase toeristen.



De dag ervoor hadden we ook zo'n deugniet bij ons, die ook al redelijk Engels sprak en uitleg gaf terwijl we hadden gezegd dat niet te willen.
Omdat het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan, begon Gonnie hem ook wat te verbeteren bij het Engels en woorden te leren. Toen hij daarna weer om roepies vroeg, zei Gonnie dat hij haar roepies moest betalen omdat ze hem Engels aan het leren was (ik moet zeggen: toen had ze hem even stil en hij wist echt niet of ze het meende of niet...)


Vanochtend zijn we om 6 uur naar de Taj Mahal gegaan, vlakbij ons hotel.
Ik vond het een indrukwekkend complex met uiteraard het centrale gebouw met de graftombe: deze man heeft waarschijnlijk gedacht: jij hebt mij 14 kinderen geschonken (het 14e werd haar dood), ik zal ook eens uitpakken!
Wat ik interessant vond om te zien waren de valken die boven de grote koepel cirkelden (om de duiven op afstand te houden) en de speciale haken die op de koepel waren bevestigd waarop de valken af en toe neerstreken.
Het blijft natuurlijk een bijzondere ervaring om de Taj Mahal te kunnen zien, maar het was niet het hoogtepunt van deze Indiareis.


Wat dan wel?
Misschien komen er straks/later andere ervaringen bovendrijven, maar het bezoek aan de apentempel bij Ranakpur met de badende mensen en de fietstocht in oud Delhi hebben grote indruk gemaakt op mij.
En terwijl ik dit schrijf, komen er een heleboel andere beelden bij me boven (al vermeld en onvermeld) waarvan ik hoop dat ze me nog lang bijblijven.

Het afscheid bij het hotel verloopt niet gemakkelijk:
- er zijn problemen met afspraken over kamerhuur, maar we houden voet bij stuk (Gonnie is daar een meester in) en uiteindelijk kunnen we vertrekken omdat we gelijk krijgen;
- het vertrek - Gonnie en Ad naar Orchha en wij naar huis - viel ook niet mee.

We gaan ze volgen op hun reis (maar nu via hun blog)...

-Posted using BlogPress from my iPad

Location:Delhi airport

Gijs wordt vandaag 5

Als Gijs jarig is, zijn wij altijd op vakantie en bellen we op met een luid: Lang-zal-ie-leven! Vandaag lukt dat niet; er is te veel emotie.
Peter en ik hebben besloten a.s. zondag terug naar Nederland te vliegen om er te zijn voor de kinderen.
Zaterdag gaan we nog met Gonnie en Ad naar de Tah Mahal, daarna maken ze de rest van de reis met tweeen af: het doet me pijn om ze alleen achter te laten.
Er volgt dus nog een bericht over onze Indiareis: daarna komen er heel andere dingen op ons pad.
- Posted using BlogPress from my iPad

1 augustus -stop

Op advies van Yadav hebben we de gereserveerde accommodatie bij het Keoladeo-park afgelast: hij weet een betere.
Dat blijkt bij aankomst op een misverstand te berusten. No problem, we gaan even kijken of er toch plaats is (dat klopt, maar we vinden het ook niet veel), gaan nog bij 2 andere kijken (de ene is nog erger dan de vorige en de andere is 4 x zo duur, zonder free internet). De vierde die we bekijken is ook niet veel, maar het zoeken beu besluiten we toch hier te blijven omdat hij ook dicht bij de ingang van het vogelpark ligt waar we morgenochtend om 6 uur met een gids gaan fietsen.
We maken er het beste van; hebben een lang, heel gezellig happy hour in de achtertuin met Yadav. Hij is opmerkelijk openhartig (misschien onder invloed van de door hem geregelde whiskey -als je er lemon in doet gaat de alcohol er uit?) over huwelijk en aanverwante zaken.
Tegen negen uur zitten we aan tafel en laat ik het zo zeggen: we hebben wel eens beter gegeten!
I.v.m. de vroege fietstocht gaan we op tijd naar bed. Als we goed en wel slapen, rinkelt mijn telefoon....
Een alarmerend sms'je: er is iets heel ergs, bel aub zsm.
De moeder van David, Mieke en Anne (de kinderen van Peter) is plotseling overleden.
Wat volgt is een nacht met gesprekken met Gonnie en Ad, telefoongesprekken met de kinderen, nadenken, praten en weer nadenken:
Wat doen we?
---stop---
- Posted using BlogPress from my iPad

De tempels 25 juli (ontbrak bij mijn publicaties)

Op aanraden van Yadav wijzigen we het oorspronkelijke plan: hij wil ons mee naar de bergen nemen en belooft een prima hotel voor ons te vinden met zwembad. Na een rit in de auto waarbij ik zo vaak schrik van het plotselinge remmen, uitwijken en getoeter dat ik bijna in tranen ben, komen we in Ranakpur. Het hotel Ranakpur Hill Resort ziet er heel goed uit: mooie ruime kamers met gedeeld balkon met Gonnie en Ad en uitzicht op een fraaie tuin met zwembad.
We liggen er binnen 10 minuten in: wat heerlijk na die hitte van de afgelopen periode. Het is nog steeds behoorlijk warm, maar dit is goed te hebben.




We bezoeken nog een hele mooie marmeren tempel Adinath (1444 zuilen) waar we weer heel veel kleurrijk geklede mensen zien. Zoals al zo vaak deze vakantie lijken wij meer een bezienswaardigheid dan andersom: ze vragen weer vaak of ze van ons foto's mogen maken, uiteraard met hen samen, en ook omgekeerd willen ze graag dat wij foto's maken waarop zij samen met ons staan (ik begrijp niet wat het nut daarvan is, want die zien ze nooit meer...).
Voor we de tempel ingaan moet er naast het entreegeld ook weer flink betaald worden voor fototoestel en filmcamera, maar eenmaal binnen mogen we als niet-Indier niet in het belangrijkste offergedeelte komen en wordt ons verboden dit te fotograferen (aan dit laatste verbod houd ik me niet; de tempelbewakers zien het niet en van de andere bezoekers krijg ik een goedkeurend knikje).
Wat voor mij ook wringt, is dat we vooraf informatie krijgen over de ascetische levenswijze van deze Hindoes (geen dier wordt door hen gedood; ze drinken geen alcohol, ze roken niet); je mag geen leer dragen in de tempel etc., maar eenmaal binnen het tempelcomplex lopen er allerlei figuren rond die geld aan je willen verdienen door b.v. op je schoenen te passen, wierook te verkopen wat eigenlijk niet is toegestaan (het moet in je tas en mag er niet meer uit voor je buiten bent), een aantal mooie dingen aan te wijzen die je dan weer wel moet fotograferen en daarna niet tevreden zijn met de tip die je geeft en om meer vragen.




De Indiase mensen die de tempel bezoeken zijn echt geinteresseerd in je, maken als ze maar een paar woorden Engels kunnen spreken een praatje met je en zijn veel vriendelijker dan de ordebewakers en andere insiders van de tempels.




's Avonds eten we heerlijk in de tuin; het is een hele fijne avond.
- Posted using BlogPress from my iPad