woensdag, juli 31, 2013

Ella's Rock

Om even na 9.00 uur vertrekken we naar Ella's Rock. In mijn hoofd zit de opmerking van onze Franse collega's die hem gisteren liepen (4 uur lopen).
Nou kan ik dat tegenwoordig wel, maar als de helft ook nog eens een hoogte van 400 meter moet overbruggen...
Op advies van Peter zet ik de uren uit mijn hoofd en ga ik genieten van de tocht.
Eerste deel (2 km.) over de spoorrails. We maken onderweg contact met locale bewoners die naast de spoorlijn zitten bij een grote steen en ik vraag quasi dom of dat Ella's rock is.




Ze kunnen er om lachen en de grap wordt meteen doorverteld. Een van de dames met wie we in gesprek raken, gaat elke dag zo'n 2 km. te voet naar Ella om 2 melkbussen verse melk en andere boodschappen te halen; zo ook vandaag. Ze sjouwt alles mee en is nog veel sneller dan wij bij de afslag die we moeten nemen (dicht bij de plaats waar ze woont).
Ze vertelt ons hoe nu verder te lopen, maar we lopen prompt verkeerd en ze roept ons vanuit de verte terug. Ze besluit voor ons naar boven te lopen om ons te helpen: ze weet een kortere weg (door maisvelden en stukjes plantages op een-voets smalle paadjes) en een minder steile weg, min of meer om de berg heen, waardoor het wel wat langer is, maar we hoeven minder halsbrekende toeren uit te halen. Ze is erg behulpzaam en regelmatig neemt ze me bij de hand om me over moeilijke stukken heen te helpen.
Regelmatig wordt er gestopt om water te drinken of op adem te komen en ik weet zeker dat ik het niet gehaald zou hebben als zij er niet bij was geweest.
(Alleen daarom al betalen we haar na afloop voor haar diensten.)
Ik zou dan zijn gaan twijfelen over de route, me beginnen af te vragen of het wel verantwoord is op mijn leeftijd (ik kom echt geen leeftijdgenoten tegen, alleen maar jonge stellen; maar ja - zo praat ik me dan onderweg moed in - dat zijn Peter en ik toch ook?!)
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben het allebei gehaald!
Trots!




Het uitzicht boven is onbeschrijflijk mooi: we kijken neer op de top die we gisteren gelopen hebben "Little Adam's Peak".




Boven nog een leuke ontmoeting met een Iers jong stel dat 3 maanden aan het reizen was door Azie en zij vertelde dat ze ook blij was dat ze deze top gehaald had, ze was kapot!
Onze "gids" blijft trouw op ons wachten boven, eet wat Mariakaakjes mee en
is een even goed hulp bij de afdaling, die toch aanzienlijk sneller gaat!
Als we beneden zijn, kunnen we geen pap meer zeggen, strijken neer in een restaurantje voor een pasta en een pizza en een potje thee en pas daarna kunnen we het kleine hellinkje naar ons guesthouse oplopen. Dan is een douche en een bed lekker, zeg! In totaal ruim 5 uur bezig geweest...
Nu weer fit genoeg om een borreltje te drinken en te bloggen.
Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, juli 30, 2013

Reizen houdt je jong!

Little Adams peak.
Volgens onze Franse collega's die maar steeds op dezelfde plekken opduiken als wij, deze reis, een tochtje van een half uurtje!
Nou, misschien met de Franse slag aan het eind van de dag. Wij deden er vanochtend in de felstralende zon (nogal bijzonder op deze doorgaans regenachtige en mistige plek) minstens 1 1/2 uur over! Maar mooi! Geweldig!

We liepen door de theeplantages heen naar boven. Een toerist weigerde foto's te nemen van de theepluksters, want slavenwerk! Dat is het natuurlijk ook, maar dan moet je ook geen thee drinken en ja, waarmee kan dan de kost verdiend worden? De werkgelegenheid ligt hier niet voor het oprapen.
Ik had een gesprek met een opzichter die 3 acres plantages onder zijn beheer had: hij nam het personeel aan (allemaal Tamil-vrouwen) en stond erbij en keek ernaar. Toen wij in de buurt waren, werd er door hem niet geschreeuwd. Eerder die ochtend had zijn collega minder schroom; die schreeuwde continu naar de vrouwen.
Ik vroeg hem wat er dan geschreeuwd was en wat ik vreesde was waar: het waren louter "aanmoedigingen" om door te werken, harden te werken, beter te werken.
Hij merkte dat ik daar zo mijn bedenkingen bij had en ik vertelde hem ook dat de vrouwen waarschijnlijk harder zouden werken als ze positief benaderd werden, maar dat was volgens hem niet waar. Het is traditie dat werkgevers/opzichters commando's schreeuwen: dat was er al door de Engelsen ingeramd (soms met stokslagen en al, maar dat gebeurde nu gelukkig niet meer) en de vrouwen werken echt niet door als er niet geschreeuwd wordt: ze zijn niet anders gewend.
Tja, ... Toen ik afscheid nam van deze, overigens goed Engels sprekende en voor mij heel aardige man, vroeg ik hem om toch eens te proberen iets minder hard te schreeuwen. Ik weet niet of het helpt, maar dan heb ik tenminste IETS gedaan...
De middag gebruiken we voor een kijkje in de theefabriek: een prachtige, spectaculaire rit met de tuktuk naar boven en een interessante excursie.
Nu zitten we heerlijk aan de Mojito en de Arak!
We genieten weer met volle teugen.
En reizen houdt je jong, volgens buurman Rob (zie bijgaande foto!)


- Posted using BlogPress from my iPad

Kandy - Ella

Met de trein reizen is mooi, comfortabel en je wordt verwend als je eerste klas rijdt met Exporail tussen Kandy en Ella.


Mooi omdat je voortdurend uitzichten hebt waar je in Frankrijk (om maar eens een land te noemen) speciale uitzichtspunten voor moet oprijden. Hier heb dan ook nog tig watervallen en gigantisch grote theeplantages. Hoe dichter je bij Ella komt, hoe groener en frisser (ook qua temeratuur). Maar we boffen enorm, want het is een zonnige, open dag en uit de meeste reisverhalen maak je op dat er hier weinig te zien is vanwege de mist en de regen. Het hoogste punt dat de trein bereikt, ligt op 2240 m. boven zeeniveau. Ella ligt er onder.


Comfortabel, want de stoelen zitten goed. Er is zoveel plaats in de coupe dat je geregeld van plaats kunt verwisselen, zeker nadat er al een paar uitstapplaatsen zijn geweest. Maar de meeste tijd staat Peter op het balkon!
Omdat de trein nogal schudt, vind ik het in eerste instantie best gevaarlijk om naar het balkon toe te lopen maar als ik de stappen eenmaal gewaagd heb en op het balkon ben, blijf ook ik daar zo'n 1 1/2 uur: zo lekker die wind in je haren en de zon op je gezicht!


De twee jongens die de eerste-klas cateren, hebben ons ontvangen met een Mentos-snoepje (alsof je in een vliegtuig zit), brengen muffins rond en serveren de koffie zelfs bij ons op het balkon. Het zijn studenten management, gastvrijheid en toerisme; ik vermoed dat dit voor hen een stageplaats is (ze geven zelfs tussendoor wat toeristische informatie en informeren laat in de middag als het frisser wordt of ik soms een dekentje wil!); nou dat heb ik bij de NS nog nooit meegemaakt, terwijl ik het daar op stations en in de trein wel stervenskoud heb gehad!

Het is weer een heel bijzondere ervaring.

In SunTop Inn hebben we een kleine, en naar ik nu hoor zeer gehorige, kamer. Het eten dat mama kookte was klasse: rijst met currie (vegetarisch).


- Posted using BlogPress from my iPad

zondag, juli 28, 2013

Teruggefloten

De botanische tuin even buiten Kandy staat niet voor niks in de reisgidsen: hij is groot, mooi en afwisselend. De afwisseling zit hem niet alleen in de soort bomen, struiken en planten, maar ook in de manier waarop hij is samengesteld/ontworpen: grote, open ruimtes worden afgewisseld door dichtbeboste stukken waar je via kleinere paden doorheen geleid wordt. Dit laatste is een waar paradijs voor jonge stelletjes, zo ontdekken we....


Op de meest beboste plekken ontdekken we de meesten en ze doen er veel moeite voor om niet gezien te worden: ze verschuilen zich achter dikke stammen van bomen, tussen de bamboe, op de grond achter een dikke struik.
Ik vind het vertederend, ze zijn zichtbaar zo verliefd. Maar het valt me wel op dat ze zich vooral terughoudend opstellen: ze houden elkaars handje vast, leggen hun hoofden tegen elkaar maar nergens wordt er gezoend of meer...
Wel hoor ik af en toe een vervelend gefluit van een "boswachter". Wat gebeurt er toch dat-ie zo vaak staat te fluiten en wegstuur-gebaren staat te maken: ik zie niks bijzonders.
Ik spreek een jong stel aan en vraag of zij weten wat er aan de hand is; wat gebeurt er toch dat die boswachter iedere keer staat te fluiten? Weten zij dat misschien?
De jongen vertelt me, enigszins beschaamd zo lijkt het, dat de jonge stellen dan "dirty things" doen. Ik vraag door: "What do you mean: dirty things?"
En dan vertelt hij dat er in ons land "probably" vrijelijk gezoend mag worden, maar dat de ouders dat in Sri Lanka niet leuk vinden...
Vandaar: ze worden letterlijk teruggefloten!
"Too bad for you", zeg ik en we wandelen verder.
Nog regelmatig horen we dat er koppels worden teruggefloten.





- Posted using BlogPress from my iPad

Winkelen, wandelen en whiskey drinken

Zaterdag is echt zo'n dag om te winkelen.
Thuis doen we alleen boodschappen omdat we een hekel aan winkelen hebben, maar hier gaan we winkelen!

Een bijna nieuw winkelcentrum waarvan we 2 dingen weten: er is een Apple-winkel en een winkel van Unilever om hun producten te promoten.
Ik begin maar meteen met de tegenvallers, dan hebben we die gehad: de Apple-store heeft geen licentie om i-pads te verkopen (nergens in Sri Lanka!) en de Unileverproducten moeten we haast met een lampje zoeken; weggestopt achterin het centrum in een etalage van een kapsalon.

Bovenin het centrum is het pas echt leuk! Daar is een soort ondernemersbeurs: kleine ondernemers kunnen daar hun producten promoten en verkopen (wij zien wel iets voor onze groothandelsstudenten: zitkussens).


We wandelen verder door de winkelstraten, kopen geen parapluutje (wel 2 x de winkel ingegaan met het plan dat wel te doen). Waarom zouden we? Het is nog steeds prachtig weer: hier in Kandy wel iets koeler van voorheen, 27 graden, maar heerlijk en als de zon er is, moet je echt wel een schaduwkant van de straat opzoeken om het droog te houden...(de deodorant is niet aan te slepen).

Als we een cappuccino drinken op de mooie binnenplaats van een hotel, krijgen we bij het weggaan potato chips aangeboden van mensen aan het tafeltje naast ons. We vinden ze zo lekker dat we weer gaan zitten en ook een portie bestellen: lekker!


Het terrein van de boeddhistische tempel waar we gisteren ook al waren, komen we nu langs een andere kant op. Veel mensen weer; kruikjes met water dragend terwijl ze rondgaan langs de bo-boom.

Peter gaat nog een keer het entreegeld betalen om het Internationaal boeddhamuseum te bezoeken en ik ga mensen kijken/spreken die ook hun zaterdag op deze toch heel bijzondere plek doorbrengen.
Als we weer samen zijn, wandelen we naar de Bookshop een eind verderop langs het meer. Eindelijk vindt Peter zijn stripboek over het leven van Boeddha.
De tuktuks verdienen niet veel aan ons vandaag (ook niet diegene die me vandaag al 3 x gebeld heeft!), want we wandelen naar de Kandy Lake Club waar om 5 uur weer een dansvoorstelling is. We zijn hartstikke vroeg, dus plaats op de eerste rij en vlak bij de bar! Nadat we eerst onze dorst gelest hebben, bestellen we voor onder de voorstelling een glaasje heerlijke whiskey: dat is luxe. En de voorstelling is nog mooier dan die van gisteren.


De enige tuktuk die we vandaag nemen vanwege de steile weg omhoog naar ons guesthouse, blijkt zo'n aftands geval dat hij de eerste helling van de weg al niet opkomt: hij stopt ermee!
We moeten de rest maar zelf te voet doen! (Laten we nu net voor deze laatste 400 meter de tuktuk genomen hebben....)
We sputteren wat tegen, laten merken dat we uiteraard niet tevreden zijn over de geleverde dienst (hij wist waar we moesten zijn) en betalen hem de helft van de prijs. En dan horen we dat ze best goed Engels kunnen spreken: "Fucking people".

We wandelen in een rustig tempo de steile weg omhoog en ach, als je er eenmaal bent valt het achteraf best mee!





- Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, juli 26, 2013

Polonnaruwa

-4 Dagen geen internet;
-4 Dagen alleen een koude douche.

En toch, ik had deze dagen voor geen goud willen missen!


-4 Nachten in een fantastisch guesthouse: Clay Hut Village;
-Ligging: pal tegen the Old Town, een groot gebied vol deels goed bewaarde restanten van de periode rond 1100, varierend van paleizen tot een prachtig liggende boeddha;
-een ouder echtpaar (boven de 60) als gastvrouw en gastheer, heel servicegericht en ze doen niets liever dan bij ons aan tafel aanschuiven tijdens het eten en een gesprek met ons aanknopen;
-heerlijk Sri Lankaans eten;
-een buurman van 26 jr. Pradeep, die safari's verzorgt;
-een gastheer die voor ons op de eerste ochtend al binnen 5 minuten onze volgende accommodatie in Kandi regelt.

We dwalen een dag met onze fietsjes door the Old Town en zien een cultureel park dat echt niet onderdoet voor Anaradjapura.
Omdat ons guesthouse echt op 100 meter afstand ligt, brengen we de lunchbreak "thuis" door met toestemming van de bewaker van een van de twee exits.





Als we het voor gezien houden, komen we bij de tweede exit en rijden naar het bewakershuisje om iets te vragen (ik ben vergeten wat).
We komen nogal abrupt aanrijden en dat vinden ze binnen in het huisje ook!
Er komt een bos gitzwarte krullenbos van een dame omhoog en de bewaker trekt snel zijn broek omhoog en ritst zijn gulp dicht.
Peter wordt er bijna verlegen van: tjee, onder werktijd!
Na een wat ongemakkelijk gesprek, wens ik hem nog een fijne dag.

Met Pradeep gaan we de volgende dag op stap met de jeep. Eerst naar Sigiriya, een 200 meter hoge rots die beklommen moet worden vanwege de bijzondere, erotische muurschilderingen van wolkenmeisjes en het indrukwekkende uitzicht vanaf het hoogste plateau.





Ik heb er de klimpartij voor over, ook al omdat het lopen en klimmen me relatief zo gemakkelijk afgaat. Wat zo'n kunstheup al niet mogelijk maakt: ik ben er zelf nog steeds verbaasd over!
Als we beneden zijn, begint het net te regenen en Pradeep stelt voor om tijdens dit buitje te lunchen. Wat kunnen ze toch lekkere curries maken, zelfs in de meest onooglijke wegrestaurantjes! En, met de beperkte middelen die er zijn, werken ze toch behoorlijk hygienisch, want we voelen ons nog steeds heel goed!
Een uurtje later rijden we het wildpark in met een extra gids van het park in de achterbak erbij.
Als we de eerste groep olifanten zien, moeten de dekzeilen dicht: het is pijpestelen gaan regenen. Even krijg ik een cruise - Halong Bay - in - Vietnam momentje: 2 dagen zeikende regen, maar na een minuut of twintig wordt het droog, breekt de zon weer door, gaan de zeilen er weer af en zien we op de rest van onze tocht in totaal zeker zo'n 100 olifanten.
Ik kan niet meer over olifanten vertellen dan de gemiddelde lezer ook weet, maar deze groepen grote dieren in de natuurlijke omgeving te mogen zien, relatief dichtbij: heel bijzonder.
Op de terugtocht uit het park komen we vast te zitten in de modder als we het riviertje weer terug oversteken. Het wordt inmiddels drukker in het park en aan weerszijden staan nu jeeps te wachten om erdoor te kunnen. Pradeep krijgt goedbedoelde adviezen, wij worden gefotografeerd en ik vermoed ook stiekum uitgelachen. Maar dan proberen stoere jeepchauffeurs ook de oversteek en aantal lukt dat, maar er komen er nog een stuk of 2 vast te zitten en nog wel erger dan wij, hun wielen staan ingedraaid in de modder, zodat we de banden nauwelijks meer kunnen zien. Pradeep blijkt onverwachts voor de oplossing te kunnen zorgen: hij heeft een sleepkabel en als dat succesvol verloopt bij een college-chauffeur, worden ook wij op de kant getrokken: 3/4 uur entertainment!


's Avonds kunnen we er nog eens om lachen als we bij Pradeep thee zitten te drinken in zijn huisje: 1 grote kamer met t.v., afbeeldingen van Boedhha en een olifant, 1 klein kamertje met een tafel waarop hij zijn koopwaar heeft staan: beeldjes, kettingen en armbanden. Ik krijg een kettinkje mee als aandenken.


Na een fotosessie met zijn vrouw en kind en de toevallige bezoekers (kleine broertje en zusje en papa van Pradeep) nemen we afscheid en wandelen onder een gitzwarte sterrenhemel naar huis. Mooie dag weer!

(Pradeep is een wees, zo hoor ik van onze gastvrouw. Zowel zijn vader als zijn moeder zijn vermoord door de Tamil Tijgers).

De laatste dag brengen we fietsend door. Eerst naar het internetcafe in het dorp; gelukkig vinden we er een waar geen breakdown is, alle andere hebben dat wel of zijn gesloten!
Daarna pinnen (ja, 't is hier ook niet gratis allemaal) en 's middags fietsen we kilometers langs de rivier!


Ik noem alleen even op welke dieren ik zag (of overheen reed):
- heel veel kingfishers (lijken wel de mussen van Sri Lanka);
- varanen;
- white en black herons;
- een slang van 1 1/2 meter;
- een aap bij onze veranda;
- veel muggen, waar ik nu last van heb bij het schrijven van dit blog.
Maar ik zit wel aan een lekker rood wijntje in het vooruitzicht van een home-made currymaaltijd met visjes (speciaal voor ons tweeen bereid). De gastvrouw en gastheer zijn nu de boodschappen doen, de dienstbode heeft een half uurtje geleden een kop thee gebracht.
De andere 12 (fietsende) Nederlanders zijn - tot opluchting van de gastvrouw - vertrokken. Zij kunnen dat niet managen: zoveel gasen tegelijkertijd en zeker niet als ze dan 's avonds na het eten om gesplitste rekeningen vragen voor datgene wat ze verbruikt hebben.....

Morgen reizen we verder met de bus naar Kandi.

- Posted using BlogPress from my iPad

zondag, juli 21, 2013

Het is niet alles goud ...

Twee dagen geleden zijn we verhuisd naar Uppivelu, zo'n 6 km. ten noorden van Trincomalee, waar we een nogal luxe hotel met zwembad hebben gehad.
Een taxirit daar naar toe kost de hoofdprijs en we worden geadviseerd een grotere tuktuk te nemen. Ik denk dat het er nooit in kan en dat we dan 2 tuktuks moeten nemen. Peter heeft er wel vertrouwen in, dus OK.


Peter krijgt gelijk, alles gaat in 1 tuktuk en we zitten nog prima ook.

We bezoeken onderweg het Fort Frederick, ooit herbouwd door de Nederlanders nadat het veroverd was van de Portugezen. Aan het eind van de weg komen we bij Swami Rock, ook wel Lovers Leap genoemd omdat er in het verre verleden eens een - door haar minnaar verlaten - vrouw vanaf sprong. Zij overleefde de sprong en is later gelukkig getrouwd (met een andere man, dat wel).


Het kost nogal wat moeite om een guesthouse te vinden in deze omgeving en ook hier. Alles is volgeboekt!
Shiva is het enige min of meer fatsoenlijke en betaalbare guesthouse waar we terecht kunnen. Onze koffers weten niet wat ze overkomt.


Ik zeg er wel bij: het lijkt erger dan het is. We lunchen en 's avonds dineren we bij maanlicht en kampvuur op het strand (spaghetti en gamba's) in Chaaya Blu, een toprestaurant.


En, we snorkelen op Pigeon-eiland. Ik word weer ontzettend in de watjes gelegd door de bootsman, die me helpt met in- en uitstappen en ook de organisator is een servicekanon. Hij gaat met ons tweeen mee de boot in als we aangeven dat we het eigenlijk wel genoeg vinden na 2 x snorkelen en rijdt mee in de tuktuk die ons weer voor de deur afzet.
Pigeon-eiland heeft mooie vissen, maar het koraal is minder en ik durf te voorspellen dat er over 5 jaar aan de kust rondom het eiland nog maar weinig over zal zijn, want alles wordt kapotgetrapt omdat het koraal bij eb zo dicht bij het strand ligt.



Morgen met de bus naar Polonnaruwa; paar dagen cultuur opsnuiven i.p.v. zilte zeelucht.

Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, juli 19, 2013

Chaos en rust

Het is al weer een paar dagen geleden dat ik schreef op mijn blog en dat komt omdat het allemaal wat chaotisch is.

Hoewel het reisschema dat we min of meer voor ogen hadden nog op de dag exact klopt, verkassen we veel meer dan dat we gedacht hadden. We verkassen naar een ander gebied; we verkassen binnen een gebied (morgen vertrekken we naar een ander guesthouse b.v. dat min of meer in dezelfde plaats ligt) en we verkassen ook binnen een guesthouse of hotel naar een andere kamer.
Tijdens het verkassen komt er ook van alles langs.









De koffer raakt niet echt uitgepakt; het hoognodige wordt eruit gevist en bij vertrek wordt e.e.a. weer een beetje op zijn plek geduwd en de rest erbij gepropt.
Dat is geen ramp: gekreukte kleren (ze kennen me hier toch niet en bovendien kijken ze ook niet echt naar hun eigen kleren op de upperclass na); rommelige koffer (van wie moet alles in nette stapeltje ingepakt zijn? Alles oprollen schijnt veel efficienter te zijn las ik vanmiddag in de vakantieJAN).
Wat het wel wat minder gemakkelijk maakt is dat er veel gevonden moet worden (na het nodige zoekwerk en soms blinde paniek).
Zo ben ik mijn tandenborstel en tandpasta kwijt geweest, mijn portemonnee, mijn hoesje van mijn opblaaskussentje, mijn opblaaskussentje zelf, losse papieren geld, mijn bril en zelfs mijn creditcard (dit laatste zorgde voor paniek en acute diarree).
En toch.....deze vakantie brengt me zoveel rust! Niets moet, alles kan.
Panta rhei, alles stroomt.





Er gebeurt van alles: heerlijk.
Voorbeeldje.
Vanochtend staan we klaar om naar Marble beach te gaan, een strandje in handen van militairen (nog steeds) in het Tamilgebied (sinds 1 jaar toegankelijk voor burgers). We willen een tuktuk regelen en vlak voordat we de receptionist aanspreken (we zitten momenteel in een heus hotel met zwembad aan een prachtige baai) treffen we een Oostenrijker aan die deel uitmaakt van een groep van 14 man/vrouw/pubers die een familiereunie hebben. Sommigen komen uit Sri Lanka zelf, anderen uit Canada en Spanje. Ze spreken allemaal Engels om met elkaar te kunnen communiceren. We hebben ze vanochtend even gesproken bij het buffet. We raken weer in gesprek en zij blijken over 3/4 uur met hun privebus met chauffeur naar Marblebeach te gaan, en ja, er is nog plek! En zo zitten we ineens met hen in de bus en worden ook nog eens op het privestuk van het stand afgezet omdat onze familie hierover vantevoren een reservering heeft gemaakt. Het andere stuk is vol puberende schooljeugd (schoolreisje) en je weet dat die veel lawaai maken, zeker als ze proberen harden te schreeuwen dan de muziekinstallatie waaruit zeikerige salsa-house klinkt. Gelukkig liggen we er net ver genoeg vanaf om er afstand van te kunnen nemen.
Hier hebben we rust.


Op "ons" deel ligt alleen de familie en - op gepaste afstand - liggen wij. We kunnen hier heerlijk vanaf het strand snorkelen: het is geen Great barrier reef of Bali, maar de vissen die we zien zijn evengoed weer fascinerend mooi!



We genieten. (Ik heb het idee dat elke blog zo eindigt, maar ik ga het niet nakijken: het voelt gewoon zo!)


- Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, juli 16, 2013

Anuradhapura

Anuradhapura.
Daar zijn we dus, sinds gisteren, in A. (zo noem ik het maar even in de rest van de tekst, voor het gemak).
In een heerlijk guesthouse Milano: fijne tuin om in te zitten en te eten (of drinken, net wat je wilt); goed eten en een hele nette kamer op de begane grond. Morgen even naar andere kamer verkassen.




Een Nederlands jong stel (zij uit Budel) vertelt ons vandaag dat ze heel andere ervaringen hebben in de plaatsen waar wij nog naar toe gaan (schimmels everywhere, zelfs op de matrassen) en verder ook heel vies. Spannend vooruitzicht dus!
Ze hebben wel een goede tip voor een strandje in Trincomalee (Marblebeach, militair gebied, dat wel).
A. is een oude kloosterstad en is meer dan 1000 jr. het middelpunt van de Sri Lankeese beschaving geweest. We gaan met de fiets de Sacred City verkennen, een prachtig bosrijk gebied met goede asfaltwegen. Ook van de weg af, kan en mag er gefietst worden op natuurpaden en het hele gebied ligt bezaaid met restanten uit vervlogen tijden: paleizen, tempels, vijvers en een aantal hele mooie witte (en 1 niet-gestucte bakstenen) stupa's. De sfeer rond de stupa's is haast sereen: alles wordt in grote rust gedaan. Rond de stupa wandelen; op de knieen een moment van bezinning vinden; een lotusbloem neerleggen bij een beeld; geld doneren; in optocht achter een biddende monnik aanlopen, praten tegen elkaar.








Door de rust kom ik weer bij van het aangrijpende voorval waar ik vanochtend getuige van was. Terwijl ik voor een winkeltje stond te wachten op Peter die een flesje water kocht, kwamen een man en een vrouw van rond de 30 jr. schat ik, nogal opgewonden aanlopen. Vlak voor de winkel bleef de man staan, draaide zich naar de vrouw om terwijl zij hem voortdrend de huid vol schold (dat weet ik heel zeker, al spreek ik geen woord Singgalees). Hij bleef heel rustig, ook toen de vrouw uithaalde en hem met haar vlakke hand zo loeihard in zijn gezicht sloeg, dat hij toch echt even moest bijkomen. Hij vluchtte daarna min of meer een winkel in en daar ging het geduw en getrek van de kant van de vrouw nog even flink door, terwijl de man haar alleen maar tegenhield. Ik vond het verschrikkelijk om te zien, het druist zo in tegen mijn waarden.
Maar ja, ook dat komt hier voor...
Gelukkig denk ik er nu pas weer aan en heeft het me niet in de weg gestaan om toch een hele fijne dag te hebben.




Na terugkomst bij het guesthouse eten we een heerlijke salade in de tuin.




Wat is er veel om van te genieten.
- Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, juli 12, 2013

Sri Lanka

Een reis van 13 uur en nog wat, via Rome.
Na Rome Sri Lanka Airlines: voor de allereerste keer vind ik het eten in een vliegtuig echt lekker!
Genoeg beenruimte.
Regelmatig drankjes.
Geen turbulentie, behalve op de rij achter ons: sri-lankees gezinnetje; pa, ma en een draak van een dochterje van een jaar of drie. Alleen stil als ze slaapt (en dat is echt weinig voor haar leeftijd); verder kan ze alleen janken, krijsen en stampen.
Ik heb alle zeilen bijgezet om geen pedagigische tips of tikken uit te delen en dat is gelukt. Ik wens de ouders veel sterkte en wijsheid toe.
Guesthouse the Icebear is heerlijk! Lekkere kamers/huisjes op begane grond tegen het strand aan, in een rustige tuin met verscholen zitjes en ligbedden (en wifi).
Meteen maar op de fiets het stadje verkend. Er staan hier veel R.K. Kerken, een erfenis uit koloniaal verleden. Wat opvalt is dat de rituelen "verhindoet" zijn (zo noem ik het even): er worden offertjes gebracht naar beeldjes en beeltenissen in de vorm van bloemenkransjes en de gelovigen zitten liever al dan niet op hun knieen op de stenen vloer dan in de kerkbanken.
Er ligt ook een kanaal door het dorp, aangelegd door de Nederlanders.




Het lijkt alsof Negombo een groot militair terrein is: ik overdrijf niet als ik zeg dat er elke 50 m. zowel links als rechts van de weg een zwaar gewapende soldaat staat!
Navraag bij de sporadisch Engels sprekende militair leert ons dat dit allemaal te doen is omdat de president vandaag naar Ngombo komt om een nieuw complex te openen. Ik ben benieuwd of ze morgen weg zijn. Eigenlijk hoop ik van wel, want deze aanblik heef bij mij een omgekeerd effect: " Only security, madam..."




Verder is het een dag van beetje bijkomen, kopje espresso hier, kopje thee daar. En de mojito is ook lekker, eentje maar!




Vanavond eten we mixed seafood in de tuin, nu al zin in!

- Posted using BlogPress from my iPad

zaterdag, juli 06, 2013

Precies een jaar geleden

Precies een jaar geleden schreef ik over een personeelsuitje naar de Floriade (als je het wilt lezen kan dat, maar je mist niets als je het niet doet).

Nu 2 dagen geleden was er weer het jaarlijkse uitje: naar Scheveningen.
We waren met, ik schat, 150 man/vrouw. Heel veel collega's, waarvan ik zeker de helft niet ken en een kwart kom ik ook nooit tegen omdat ze in een ander gebouw werken.
Toch werd het een hele leuke dag (leuk is uit als term, las ik vandaag in de Volkskrant maar ik vond het gewoon leuk en niet hilarisch of super of weet ik wat voor foute trendy kwalificatie).
Lekker afwisselend programma voor jong en oud (kitesurfen en gewoon surfen, beach-volleybal, salsadansen en cocktails shaken of slippers pimpen en trommelen en een gat in de lucht springen) en tussendoor een hapje, een drankje en veel plezier met elkaar!
Een prima afsluiting van een schooljaar.

En nu, al een hele dag vakantie! Lekker lummelen en weten dat je dat maandag en dinsdag en nog heel veel meer dagen mag doen!
Niet bijzonders, schokkends of anderszins te melden, maar als deze dag symbool staat voor de komende vakantieperiode, dan wordt die top (of liever gezegd: leuk!) Ik ga lekker voor de TV hangen...

Ik verheug me op wat komen gaat.






- Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, juli 02, 2013

De kunst van het verstandig handelen

Stel,
je werkt ergens en er worden daar uren ter beschikking gesteld om ontwikkelwerk te doen voor project X (lijkt me wel een toepasselijke letter voor dit project, lees het vervolg); dit komt b.v. voor in het onderwijs waar docenten die uren dan kunnen gebruiken om hun lesstof te herschikken, interessanter te maken, in andere contexten te plaatsen, door elkaar te husselen en/of in projectvorm te gieten.
Allemaal bedoeld om het onderwijs aan te passen aan veranderende landelijke eisen, voor de studenten interessanter, zinvoller en uitdagender te maken.

Let op! die uren worden extra vrijgemaakt, naast de 50% opslag die docenten al hebben voor voor- en nazorg op elk lesuur dat ze geven. Dat is geen pure luxe, want je moet tenslotte ook je bestaande lessen voorbereiden en nazorgen en da's een hele klus als je dat goed wilt doen.
In die extra ontwikkeluren hoef je dus geen andere taken uit te voeren dan na te denken, te brainstormen, te overleggen met collega's/vakgenoten en uiteindelijk lesstof te herschikken of (deels of helemaal) opnieuw te schrijven en er iets aantrekkelijks van te maken voor je studenten (en als slimme ontwikkelaar) ook aantrekkelijk voor jezelf! Je mag iets gaan uitvoeren met studenten wat je helemaal zelf bedacht en ontwikkeld hebt!

Ik herlees het bovenstaande en denk: zover is het duidelijk.

Stel: collega A krijgt een x- aantal ontwikkeluren uren vanaf september, b.v 80 (2 uren per week is dat in het onderwijs) en in maart het jaar daarop wordt er gevraagd eens in het team te presenteren wat hij inmiddels heeft bedacht, misschien (!) deels (?!) heeft uitgewerkt en dan zegt hij: "Ik kan jullie niets laten zien, omdat ...(dat is goed! altijd een reden/argument geven, al is het de grootste flauwekul, zie Rolf Dobelli: De kunst van het verstandig handelen) ...ik er helaas niet aan toe gekomen ben!" Redundante informatie.

De betreffende docent verkast toch per onmiddellijke ingang naar een andere afdeling (komt hem niet slecht uit, sterker nog: het is op zijn verzoek) dus ja...weg uren en niets ontwikkeld!
De klus (weer inclusief ontwikkeluren) wordt overgenomen door collega B.

Stel,
We zijn een jaar verder; er is tig x gevraagd aan collega B eens iets te laten zien, maar ook hij geeft redenen/argumenten "Ik heb het momenteel erg druk", "Mijn prioriteiten liggen momenteel even ergens anders" en hij maakt beloftes (Ik ben nog niet zover in het boek van Verstandig handelen om in te schatten of dit slim is....beloftes doen..) en breekt ze vervolgens even gemakkelijk met dezelfde redenen/argumenten.

En nu?
Er ligt geen nieuw ontwikkeld materiaal. Collega B gaat vrijuit: hij had immers zijn redenen/argumenten?!

Collega A werkt inmiddels op die andere afdeling en komt vragen om een Word-bestandje van een ander, wel tijdig, ontwikkeld project.
Hij wil eens kijken of hij er iets van kan gebruiken op de andere afdeling, want daar heeft hij de opdracht gekregen iets te doen met dit onderwerp...

Wat denk je? Dat ze er happig op zijn om het materiaal te verstrekken?

- Posted using BlogPress from my iPad,,

maandag, juli 01, 2013

Student zakt: leraar heeft gefaald.

Student zakt.

Leraar moet o.a. onderstaande vragen beantwoorden:

- zijn er speciale omstandigheden waardoor de student een extra reparatiemogelijkheid toegekend kan worden?
- was de student voldoende op de hoogte van de herkansingsmogelijkheid?
- is- en zo ja, hoe en wanneer- deze herkansingsmogelijkheid aangekondigd?
- is er - en zo ja, hoe en wanneer- gecommuniceerd over de aankondiging van de herkansingsmogelijkheid?
- hoe precies is er gecommuniceerd over deze aankondiging? Mondeling? En schriftelijk? En per mail? En via Berichten in ons digitale systeem? En ingepland in de digitale agenda van de student?
- is de student in de loop van het schooljaar gewezen op de stagnerende voortgang?
- hoe en wanneer precies is de student gewezen op de stagnerende voortgang?
- is hiervan schriftelijke verslag gedaan in het digitaal voortgangsdossier?
- is er gecheckt of de student begrepen heeft wat hem verteld/geschreven is?
- is hiervan schriftelijk verslag gedaan in het digitaal voortgangsdossier?
- is de student gecoached op de stagnerende voortgang en zo ja, hoe precies?
- is hiervan schriftelijk verslag gedaan in het digitaal voortgangsdossier?
- is de student voldoende begeleiding geboden, ook als hij hierom niet gevraagd heeft of die zelfs geweigerd heeft?
- zijn hierover waarschuwingsbrieven naar hem gestuurd?
- zijn deze vastgelegd in het digitale voortgangsdossier?
- beantwoorden deze brieven aan het voorgeschreven format?
- hebben deze brieven de juiste status van eerste en tweede bindendstudie-advies meegekregen?
- zijn deze brieven ondertekend door de juiste adjunct, teamleider, loopbaanbegeleider?
- heeft de docent tijdig de loopbaanbegeleider geinformeerd?
- is dit ook digitaal vastgelegd in het digitaal dossier?

En dan volgt er een besluit in de vaststellingsvergadering door het docententeam.
En dan wordt in de definitieve vaststellingsbijeenkomst een paar dagen later het eerder genomen besluit weer ter discussie gesteld. Er zijn geen nieuwe feiten. Alleen heeft er een vader gebeld met school.

En dan wordt - na veel oneigenlijke argumenten - het besluit bij hoofdelijke stemming (niet unaniem of met consensus) weer herzien: weer maar repareren toch?

De leraar heeft gefaald.
Ik wil hier nooit meer aan meedoen of zelfs maar getuige van zijn.





- Posted using BlogPress from my iPad