Ao Nang

Vanmorgen ziet het uit zoals onze gastvrouw voorspeld heeft: regen, en niet zo'n beetje ook! "Het blijft zo, de hele dag!" zegt ze...
Ik geloof haar: het heeft ook zowat de hele nacht flink gehoosd.
Maar dan is het 9.30 uur en het klaart op!
We worden naar het strand gebracht door een van haar medewerksters in haar privé-auto. Zij is super-aardig, vooral ook -vermoed ik- omdat Peter haar moslim-gelukstalisman voor in de auto herkent en bewondert.

We wandelen verder langs het strand en klimmen via een trappenstelsel door een stukje "national park" (don't feed the monkeys) naar het uiterste puntje strand.
We vinden een fijn terrasje en genieten onder een parasol (tijdelijk paraplu, want het regent af en toe) van een cappuccino en een coconutdrankje.
Vlak voor ons speelt zich een onvoorstelbaar tafereel af: de bevoorrading van het resort.
Op een flexibele "tweebaans"brug die meebeweegt met de flinke golven wordt de boot, die min of meer aan het eind hiervan is aangemeerd, uit- en ingeladen.
De mannen zwoegen met karretjes vol bepakking op de wiebelde brug naar de wal en omgekeerd.
Je begrijpt meteen waarom de drankjes hier wat duurder zijn dan elders!

Peter wil ook nog bij het resort gaan zwemmen. De zee vinden we echt te wild, maar ik vind dat een beetje te ver gaan. We zitten hier al illegaal!
Eigenlijk mochten we hier alleen op het strand lopen volgens de ambtenaar bij wie we moesten noteren met hoeveel personen we het strand op gingen en waar we logeerden.
Ik vermoed dat dit het gevolg is van de Tsunami in 2004 die hier ook nogal flink aankwam, gezien de bordjes met vluchtroutes.
Als we teruggaan is de ambtenaar met zijn notitieboekje nergens te bekennen dus het werkt nog niet echt goed.

We wandelen op het gemakje terug; lunchen ondertusen. Ik eet gratis, want nadat ik in gesprek ging over de slechte kwaliteit van de mosselen, hoeven we die niet te betalen. Ik hoop dat ik er niet ziek van wordt, maar ik voel me tot nu toe prima! Dat kan ook komen omdat we even later op een terrasje belanden waar ze zo'n lekkere mojito geserveerd krijgen, dat we er nog maar eentje pakken!

Als we bijna thuis zijn, zien we 2 jonge meisjes die er gehavend uitzien: knieën, armen, en voeten, zwaar in het verband.
Ik vraag ze wat er gebeurd is. Ze blijken gisteren met een long-tailboot het water opgegaan te zijn, niet wetende dat er zwaar weer op komst was. De organisatie waarmee ze waren ook niet, of die e.e.a. onderschat.
De boot is tegen een rots kapotgeslagen en zij zijn tegen de rotsen aangeknald en hebben daar een uur gehangen voor ze gered werden door een speedboot. Deze Roemeense meisjes gaan morgen naar huis. Ze hebben medische hulp nodig, zeggen ze. En ik denk ook een thuis waar ze zich weer veilig voelen.

Bij thuiskomst genieten we nog even van het fijne zwembadje in ons resort.
Vanavond weer eten bij de Jungle kitchen.
Ik heb een topdag gehad!




- Posted using BlogPress from my iPad