zaterdag, december 31, 2016

Buenavista

31 december 2016

We vinden weer een mooie stek in het Noord-Westen van Tenerife:
Buenavista

Eerst hebben we al boodschappen gedaan in het hoofddorp; heeft Peter zijn "loopwerk" gedaan; hangt de schone was aan de lijn.

Net voorbij het dorp Buenavista zijn we naar de kust gereden en vinden we een fijn, zonnig terras bij een in de rotsen ingebouwd restaurant. Een schitterende plek om een boek te lezen.
Het eten is wat mij betreft niet zo'n succes.
De vissoep vooraf is heerlijk, dat wel.
Ik krijg daarna het varkenslapje niet met de bestelde gorgonzola en de friet is halfgaar. Als ik er iets van zeg, komen ze na een kwartier met een sauskom waarin kaassaus zit die ik dan over mijn inmiddels koud geworden varkenlapje zou moeten gieten.
Ik ga er niet mee akkoord en zeg dat ik niets meer hoef. Peter heeft intussen wel lekker zijn kebap op zitten smullen (overigens met dezelfde halfgare frites als die bij mij, maar allez!)
We drinken de laatste slokjes van het huiswijntje en willen net om de rekening vragen als er toch een "nieuw" bordje eten gebracht wordt.
De saus is over het varkenslapje gegoten; er liggen een paar warme frietjes bij. Het smaakt me voor geen meter meer.
We rekenen af en gaan een lekkere fikse wandeling naar het dorp maken.
De weg voert langs de stijle kust aan de ene kant en een gigantisch grote golfbaan aan de andere kant.
Op de terugweg vinden we 4 golfballetjes op ons pad en zijn we met terugwerkende kracht blij dat we niet geraakt zijn door die afzwaaiers.

Als we terug ons eigen gehucht inrijden zit de stemming er daar al goed in.
Een paar huizen voor ons, staan een stuk of wat jonge knullen met ontblote bovenlijven te voetballen op straat en we worden uitgelaten toegezongen en toegezwaaid.
Als we even later in onze patio zitten, komen ze luidkeels zingend voor onze poort staan, nu verkleed als Kerstman of als Noorman met de bijbehorende pruiken. Als ze een deurtje verder zijn, doe ik toch voor de zekerheid onze poort maar even op het slot.
Deze jaarwisseling vieren we toch het liefst met zijn tweetjes.


- Posted using BlogPress from my iPad


vrijdag, december 30, 2016

Los Silos

30 december 2016

Vandaag loop ik even naar het bovengehucht om brood, eieren en tomaten.
In het winkeltje zie ik in de buurt van de groente-afdeling een bak met bruine knolletjes staan. Het lijken wel grote truffels, of vreemde zwarte aardappelen of...?
Ik vraag of het groentes zijn en krijg - voor zover ik het kan snappen - een "ja" te horen en "dat het iets heel speciaals is, wat onder de grond groeit en alleen hier, en alleen rond Kerstmis te krijgen is". Het knolletje moet geschild worden en daarna, bestrooid met suiker of honing, gegeten worden.
De eigenaar komt met zijn gsm naar me toen en laat me zien hoe dit heet en wat het is.
Helaas ben ik de naam weer vergeten, maar het zijn knollletjes die aangemaakt worden door een grote plant.
Ik zou het morgen nog wel kunnen vragen, maar dan vragen ze natuurlijk of ik het lekker heb gevonden (want ik heb er eentje meegenomen om te proeven),
en dan moet ik zeggen dat ik het niet voor herhaling vatbaar vind.
Het smaakte nergens naar (behalve naar het beetje suiker dat ik er overheen gestrooid had) en het was maar een melige substantie. Dat ga ik dus maar niet doen.
Morgen gaan we naar de grote supermarkt, want we hebben vandaag ontdekt dat geen van de vier restaurantjes de komende dagen open zijn. We gaan zelf voor ons eten zorgen: oudjaarsavond en met nieuwjaar.

Verder is het een heerlijke dag. We rijden naar een klein kustdorpje Los Silos
en zoeken een plaatsje op het terras van het enige restaurantje waar we op ons gemak van de zon kunnen genieten en kunnen lezen.
De ober die de koffie brengt, blijkt een Nederlander die hier al 19 jaar woont.
Het is het enige Nederlands dat we de afgelopen week hebben horen praten (behalve dan van onze gastheer Pieter en de Nederlander die tegenover ons in een appartement logeert.)
In dit deel van Tenerife kom je weinig Nederlandse toeristen tegen.

We maken een flinke wandeling langs de kust naar de vuurtoren.
Met de vulkaan op de achtergrond en de rotsige kust naast ons, is het de moeite wel weer waard!
Prima dag.
(Over de rug van Peter geen bericht en "geen bericht is goed bericht" gaat hier niet op.)



- Posted using BlogPress from my iPad

donderdag, december 29, 2016

Tenerife Noord

28 december 2016

We gaan naar Orotava, een stadje met smalle, stijle straatjes.
De parkeerplaats waar we uitkomen gaat stijl naar beneden en ligt pal naast het Casa del Turista, midden in het pitje.

We bezoeken eerst het Casa de los Balcones, aan de overkant. De beloofde ambachtslieden hebben ook vakantie vermoed ik, maar het huis op zich is wel de moeite waard: een prachtig oud huis waarvan de kamers boven nog ingericht zijn, zoals het geweest moet zijn in de 17e eeuw.
Het Casa del Turista zelf is ook mooi en de pottenbakker daar is volop aan het werk.
We lopen ook nog naar de oude watermolen, maar die werkt tegenwoordig machinaal en het is eigenlijk niet goed te zien hoe het vroeger gefunctioneerd heeft. De eigenaar van het piepkleine bijbehorende winkeltje is alleen geïnteresserd in de verkoop en heeft verder weinig te vertellen.
Het plein voor het Gemeentehuis staat helemaal vol met levensgrote poppen en kramen, allemaal in de sfeer in Bethlehem en kerstmis: heel mooi!

Maar het mooiste van Orotava vind ik het kerhof. Het is een plaats waar 3, 4 rijen hoog de graven in muren zijn ingemetseld en de wanden zijn werkelijk één bloemenzee. De doden hier worden niet vergeten. Vanwege de kersttijd zijn sommige "graven" zelfs opgesierd met kerststerren en kerstmannetjes!
Hier en daar staan hoge ladders die de nabestaanden kunnen gebruiken om het "graf" van hun overledenen te verfraaien. Er zijn heel wat mensen aan het werk en er heerst een ontspannen sfeertje.
We lunchen op het gezellige binnenpleintje van Sabor Canario: heerlijk!

Omdat het met de rug van Peter nog niet echt goed gaat, kopen we een smeerseltje in de hoop dat dat enige verlichting zal brengen.
's Avonds lijkt dat ook zo te zijn. Hij komt stukken gemakkelijker dan gisteren, het straatje op, op weg naar het enige restaurantje dat vanavond open is in ons gehucht. Er zijn er vier, maar echt kiezen is er niet bij: je eet in het restaurantje dat open is op die dag.
Vanavond is dat wel een fijn restaurant: we eten buiten op het grote terras
(uiteraard vis; veel meer is hier niet te "kiezen", maar het smaakt goed.)

29 december 2016

Peter is weer heel dapper gaan lopen. Wonderwel lukt dit elke morgen heel goed, terwijl hij gedurende de dag nog heel veel last met zijn rug heeft, ondanks de vele pijnstillers die hij slikt.
Omdat het lopen hem wel goed afgaat en het stralend, onbewolkt weer is, gaan we vandaag een fikse wandeling op de Teide maken.

De rit ernaar toe is heel mooi, maar als we na een uurtje bochtenwerk aankomen op de plek waar we willen gaan wandelen, kan Peter bijna de auto niet uitkomen en het duurt echt wel een dikke 10 minuten voor hij weer een beetje rechtop kan lopen. Ik twijfel of we moeten gaan, maar Peter is er zeker van dat het lopen goed zal gaan en dat klopt: we maken een wandeling van een kleine 3 uur en met het zicht op de besneeuwde Teide en een heerlijk zonnetje in het gezicht is het echt genieten.
Als we na afloop een lekkere cappuccino drinken op het terras van Le Papillon, hebben we een après-ski-gevoel (terwijl we allebei nog nooit geskied hebben!).

De rit naar beneden duurt lang, omdat we steeds achter een of andere
Touringcar hangen die niet harder dan een km. of 35 rijdt en inhalen is hier geen optie!
Eenmaal beneden willen we nog even naar de Lidl, maar we kunnen steeds de goede afslag niet vinden en na de 3e poging geven we het op. Als we dan voor de 3e keer weer maar de snelweg opdraaien, doemt na 100 meter aan de rechterkant de Lidl op. Naast me wordt gevloekt en dan komen we er achter dat we eigenlijk ook niets te kort komen: we hoeven helemaal niet eens naar de Lidl.

's Avonds eten we in het restaurant van de dag; staat op nr. 1 bij Tripadvisor en we begrijpen nu waarom: een voorgerecht van gefrituurde garnalen en andere lekkernijen uit de zee, met heerlijke broodjes en een kunstwerkje van een boterbergje.
Daarna een grote pan met mosselen, garnalen en vongole, gekookt in wijn met knoflook en piepkleine hamblokjes: Mmmm.
Dit is de beste tot nu toe, maar de komende 4 dagen zijn ze weer gesloten.

Na een ruim uurtje tafelen, is het weer mis met de rug en we sukkelen naar huis.
Het bed brengt vooralsnog verlossing.
Morgen weer een dag.


- Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, december 27, 2016

Tenerife 2016

26 december 2016

Na hele fijne Kerstdagen (families bij elkaar en ontspannen samenzijn) gaan we de rest van het kerstreces op Tenerife doorbrengen.

We beginnen deze keer in het Noorden en we hebben ons ingesteld op een weekje (relatief) fris weer: toch zeker niet boven de 20 graden.
We worden weer verrast.
Als we landen op Reina Sofia is het net boven de 20 graden en wat voelt dat lekker. Maar ja, we zijn nog niet in San Juan de la Rambla.

In de gehuurde Twingo (voelt vertrouwd) rijden we naar de 1e plaats van bestemming. Het is druk op de weg en er wordt hard gereden, veel in- en uitgevoegd.
We redden het. En ik overdrijf niet als ik dat schrijf. Voor de eerste keer in mijn leven, weet ik hoe het voelt als je maar net ontsnapt aan een aanrijding.
Op een driebaansweg, waarvan de rechterbaan afbuigt naar een stadje, komt - totaal onverwacht - een auto die eerst op de afbuigbaan reed - naar links, waar ik rijd.
De bestuurder ziet mij niet en ik kan niet anders dan lichtelijk naar links afwijken, wil hij mij niet raken. Maar links van mij, op de linkerbaan rijdt ook een auto en ik kan dus niet verder naar links, omdat ik anders de auto op de linkerbaan aanrijd!
We komen er met de schrik vanaf...

Ons appartementje is een benedenwoning aan het eind van het dorpje, op 30 meter afstand van de kust, waar het water flink tegenaan klotst: heel mooi!
Er zijn een paar restaurantjes, die om de beurt open zijn, en in het bovenstraatje is een klein winkeltje waar we wat boter, kaas en eieren kunnen kopen (en wijn).
Het is nog steeds heel zonnig en prima van temperatuur.
's Avonds wandelen we even het stukje langs de kust af (200 meter) en eten bij Casa mi madre (onze buren). Voortreffelijke dorada (zeebrasem) met canarische aardappeltjes en een salade met tomaten en avocado met lekkere dressings.
We slapen als een roos.

27 december 2016

Peter staat op om te gaan lopen. Wat er gisteren al aan zat te komen, wordt bewaarheid. Hij heeft enorme pijn in zijn rug.
Hij hoopt dat het lopen hem goed zal doen en dat klopt wel, maar als hij even later in het zonnetje dat net boven de bergen uitkomt, wil gaan zitten om te ontbijten, weet hij niet hoe hij op en af zijn stoel moet komen.
Dan maar wat pijnstillers erin en hopen dat het een beetje gaat vandaag.

We rijden naar Icod de los Vinos, de stad van de 600-jaar oude drakenbloedboom.
Uiteraard bewonderen wij die ook, maar wat mij van dit dorpje het meest bij zal blijven is de parkeergarage! In het eerste gedeelte is een kersttentoonstelling en niet zo'n kleintje ook, inclusief geluidseffecten (vogeltjes en schapen).
We wandelen wat door de leuke, stijle straatjes en na een lekkere cappuccino rijden we door naar Garachico. Dat is een heel relaxt klein dorpje, met een aantal gezellige pleintjes. Het Convento de San Fransisco is op zich niet zo heel bijzonder, maar er worden beelden en schilderijen tentoongesteld en die zijn dat wel. Heel mooi vind ik een schilderij gemaakt van krantenpapier, waar een hondenkop uitkomt (en dan ben ik nog niet eens zo heel gek op hondjes..., alhoewel hier de laatste tijd wat in veranderd lijkt te zijn).
We lunchen bij La Perla (tapas kaas, ham en mosselen), hoewel Peter af en toe niet weet hoe hij op zijn stoel moet zitten.
Maar afgezien daarvan is het weer een mooie dag met stralend weer! (24 gr.)
"Mijn moeder" kookt vanavond niet: we eten aan de overkant, maar die vis haalt het niet bij die van gisteren, net zomin als de service.
We nemen thuis een kaasplankje.


- Posted using BlogPress from my iPad