Gisteren werd er al over gesproken in Takhet: er vallen (gelukkig vooral 's nachts) gigantische buien en als het zo doorgaat, wat de verwachting is, dan gaan er zeker overstromingen komen, ook in dit gebied en het gebied waar we naar toe gaan. De natte moesson is dit jaar veel vroeger dan anders en het gaat er behoorlijk heftig aan toe. Als het water nog 3 meter stijgt, zitten we in de alarmfase.
Wij hebben wel regen gehad, ook overdag, en de rivieren zijn breed en het water staat hoog, maar wij hebben geen vergelijkingsmateriaal.
Wij hebben vandaag een busreis van 8 uur voor de boeg, maar we zijn goed voorbereid na een rustdag met een lekkere massage.
We rijden met een lokale bus met airco.
Het wordt een afwisselende rit. We zien van alles onderweg en ik neem steeds wat foto's om de sfeer vast te leggen.
Er wordt vaak gestopt op plekken die ik niet verwacht. Zomaar, langs de kant van de weg. Er wordt iets geroepen, mensen stappen uit en lopen de berm in op zoek naar een dikke boom of wat bosschage: een sanitaire stop. We volgen hun voorbeeld: er zit niets anders op.
Langs de weg ligt veel troep en ik begrijp even later waarom: de plassers drinken ook nog gauw een blikje fris en de lege blikjes worden schaamteloos in de berm gegooid.
Het weer is erg veranderlijk: zo schijnt de zon, en zo komt het er met bakken uit!
De bus moet regelmatig inhouden of stoppen omdat er veel vee op de weg loopt: koeien, buffels, geiten etc. en de rijstvelden en omliggende akkers komen steeds meer onder water te staan. Geen wonder dat het vee de weg op gaat, het moet wel!
Ook staan er steeds meer auto's langs de weg geparkeerd bij de gehuchtjes waar groepjes bewoners bij elkaar staan te praten.
Parkeren bij het huis is niet meer mogelijk: de toegang tot het huis staat helemaal onder water, soms ook het huis zelf. De bewoners staan tot hun middel in het water en kinderen zwemmen op hun erf. De weg waarop wij rijden ligt hoger dan de omringende velden en dat is maar goed ook, want anders was er geen doorgang meer mogelijk. Links en rechts van de bus hetzelfde beeld, zeker een uur lang.
En het ergste schijnt nog te moeten komen.
Je hoort er vaak over op TV; je leest het in de krant, maar als je het zelf ziet!
Het maakt grote indruk op me.
Als ik rondkijk in de bus, zitten ook de locals rechtop en staren net als wij, uit het raam: ook zij zijn onder de indruk.
Als we in Pakse aankomen schijnt de zon. Er is wat geharrewar of we nou wel of niet in een klaarstaande open taxibus moeten stappen en we besluiten het gewoon te doen: we zien wel. Gelukkig is de open taxi wel voorzien van een zeildak, want het begint weer te plenzen.
De chauffeur die geen woord Engels spreekt, zoekt voor ons uit waar hotel Athena is en zet ons bijna voor de deur af. We worden hier echt aan alle kanten door iedereen geholpen: zo'n lieve mensen!
We zetten de koffers op onze kamer en lopen het dorp in om een excursie te regelen naar het Bolavenplateau en de hoogste waterval van Laos en doen wat voorwerk voor de doorreis. Daarna hebben we wel een lunch verdiend, vinden we.
Na de lunch nemen we een duik (nou ja, zo noem je dat toch?) in het zwembadje en genieten van een glaasje wijn op ons terras.
Het was een bewogen dagje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten