Deze kleinzoon is heel ondernemend, wat uiteraard bepaalde risico's met zich meebrengt!
Het weekend van Pinksteren brengen we grotendeels in Amsterdam door.
Zaterdagavond dansuitvoering van het ROC Amsterdam in De Krakeling.
Wat een kwaliteit, wat een passie, wat een genot om naar te kijken.
Daarna lekker bijpraten met mijn dochter en de andere kleinzoon. Die weet nu inmiddels wat rijkdom voor mij betekent. En, hij weet het niet alleen; hij voelt mee.
Een van de mooiste ervaringen met hem tot nu toe en ik hoop op meer....
Het elastieken armbandje dat ik gemaakt heb op zijn aanwijzingen tijdens het gesprekje met hem, draag ik als een mooie herinnering daaraan.
Dinsdag na Pinksteren vertrekken we naar Rotterdam.
Wij hebben geboekt in Hotel SS Rotterdam, een gigantisch groot schip van de Holland Amerika Lijn, wat nu als hotel fungeert.
Als we aankomen, regent het en dat weerspiegelt meteen onze gevoelens. We voorvoelen "nattigheid"; we zijn er niet gerust op; de stemming is gespannen en bedrukt.
Morgen komen hier de dochter van Peter en haar echtgenoot aan in het Erasmus ziekenhuis. Haar linkernier wordt "verhuisd" naar hem. Een korte zin met veel implicaties. Ik ga hier ook niet alles uit de doeken doen, maar neem maar van mij aan dit geen appeltje-eitje is.
Vanaf het moment waarop we het schip afgaan en met onze fietsjes richting Erasmus rijden om de patienten te gaan ondersteunen, is het prachtig weer: fijne temperatuur en een stralende zon aan een strakblauwe hemel.
De opnamedag zijn we afwisselend in Katendrecht, rondom het Erasmus en er in. Gelukkig liggen ze vooralsnog op dezelfde etage, maar een dag later (de dag van de operaties) kennen we de hele afdeling. De volgorde van opereren is logisch: eerst zij, dan hij.
Als we de dochter weer bij haar positieven aantreffen, valt het eerste stukje spanning weg...maar er is nog een slag te slaan. We kunnen niet meer dan lijdzaam afwachten.
We proberen zoveel mogelijk buiten het ziekenhuis te blijven met de andere kinderen die ook deze dag in Rotterdam zijn en dat lukt wel: we zien een leuk stuk Rotterdam.
Als ook de laatste hobbel genomen is en we dat ook met eigen ogen kunnen zien: ook hij is weer uit de narcose en maakt het goed: alles is volgens het boekje verlopen, dan gaan we min of meer ontspannen het Erasmus uit....
Ikzelf heb het gevoel dat er een wonder is gebeurd: dit is meer dan ik verwacht had.
Uiteraard zijn we er nog niet, maar de rest is een ingecalculeerd risico.
Er is weer hoop.
We zijn terug thuis, om samen even bij te komen.
Posted using BlogPress from my iPad
