Na afscheid genomen te hebben bij Oriental Kwai Resort (we vrezen dat we op onze hele verdere reis geen resort meer treffen als dit), beginnen we aan de reis naar Ayutthaya. Eerst een taxi, dan de bus naar "Zeg maar Soeppan" zei Evelien van Oriental Kwai, en daarna nog een taxibus naar Ayutthaya.
Het verloopt allemaal heel soepel: we worden overal precies op de goede plek afgezet, we worden geholpen met de koffers en 5 uur later zijn we in het stadje waar we willen zijn.
We rijden door een brede straat als ik opeens aan de rechterkant van de weg de naam van ons resort zie staan: Prom Tong Mansion. Gelukkig zitten we vooraan in het busje en ik vraag de chauffeur of hij wil stoppen. Dat doet hij.
"Ik hoop dat je het goed gezien hebt," zegt Peter enerzijds wantrouwend, anderzijds hoopvol. En dat heb ik: 20 meter terug ligt het guesthouse waar we hartelijk ontvangen worden. Dat scheelt ons bijna 3/4 uur reistijd!
Even later zitten we lekker te lunchen aan het water, vlakbij het aanlegsteigertje van een pontje: veel te zien en lekker eten.
Daarna gaan we even bijkomen op onze kamer: het is namelijk drukkend warm weer. Er wordt veel regen verwacht.
Na een uurtje wandelen we naar Wat Maha Tat, een van de vele in het Ramapark dat vlak voor onze deur ligt.
Het is er helemaal niet druk (meer) en het late middagzonnetje kleurt de toren extra rood. Omdat deze Wat zoveel geleden heeft, staan de overgebleven delen een stuk schever dan de toren van Pisa en ook de grond eronder is hier een daar scheef ingezakt. Het geeft een surrealistisch beeld aan het geheel en de rust is weldadig.
Hoe anders is het daarna op de avondmarkt tegenover. Het is al flink druk daar en de eetkraampjes en eettentjes doen goede zaken.
Er heerst wel een gezellige sfeer.
We wandelen weer naar de restaurantjes aan het water voor het avondeten.
In eerste instantie willen we terug naar waar we vanmiddag waren, maar Peter wil toch ook even kijken bij de buren die in het ANWB-boek beschreven staan.
Als we daarnaar toe wandelen, knal ik snoeihard met mijn hoofd tegen een 3 meter groot reclamebord aan. Ik was geconcentreerd op de stoep, want dat ligt daar allemaal niet zo strak geplaveid als we gewend zijn, en verwachtte niet dat daar dwars over het padje, op 1.60 hoogte zo'n bord zou staan.
De klap kwam zo hard aan dat ik achterover dreigde te klappen en zeker drie, vier stappen achteruit moest doen om niet echt neer te gaan. Ik bleef op de been, gelukkig! Peter en een lokale getuige lieten me even op een bankje gaan zitten om bij te komen. Er vloeide geen bloed uit en na een minuutje kon ik weer verder.
Bij het restaurant werd het niet zo'n succes. Het eten was wel goed, maar de bediening was te "gemaakt", de lifemuziek ging vervelen, de kinderen aan het tafeltje net achter mij gilden voortdurend.
Maar het kan ook zijn dat mijn hoofd er niet meer zo naar stond......
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten