Middelheimpark in Antwerpen

"We gaan morgen "iets leuks" doen, he?"
Nou... blijer kun je me niet maken.

Het wordt Middelheim in Antwerpen.
Ik ben er in in het verre verleden wel eens geweest en het is me altijd bijgebleven als een mooi "beeldenpark".
Op weg ernaar toe lijkt het alsof we naar het slechtere weer toe rijden, maar niets is minder waar: als we het park inlopen (toegang gratis) schijnt de zon volop en dat maakt de herfstkleuren extra mooi!

Wat is dit genieten: zulke prachtige beelden; zulke verrassende kunstwerken buiten in de tentoonstellingsruimte.

Een paar voorbeelden:
- ik wijs naar een kolom in het bos en zeg dat hij qua kleuren helemaal wordt opgenomen door de kleur van de bomen en de gevallen bladeren. Als we dichtbij zijn, zien we dat het een blinkend metalen kolom is die de kleuren op afstand weerspiegelt. Nog dichterbij zien we dat er door een laar kleine openingen fagmenten van een vrouwenfiguur te zien zijn. Heel fascinerend.






- er is een rij met beelden opgesteld. We zijn net aan de rij begonnen als we ineens een pizzakoerier aan zien komen rijden op zijn bromfiets. Hij stapt snel af, bij een van de volgende kunstwerken en bezorgt de pizza. Hij stapt weer op, kijkt vriendelijk doch nietszeggend naar onze verbaasde gezichten en rijdt weer weg op zijn brommertje.
We zijn wel heel nieuwsgierig geworden en als we bij het betreffende werk aangekomen zijn, lezen we dat het een hommage is aan de onbekende pizzakoerier en dat er elke dag een pizza bezorgd wordt.
Dat wij dit net mogen meemaken, is wel heel bijzonder....





En zo gaat het maar door: een aantal containers blijkt ook een kunstwerk te zijn en ook weer te bevatten. Op een speciale fiets trappend, wek je je eigen audio-voorstelling tot leven.





Het is tegelijkertijd een tijdelijk kantoor van een theatergroep die net audities afneemt, zo weet ik uit een gesprekje met een van de drie "sollicitanten" (dinsdag krijgt ze te horen of ze is aangenomen...)

We genieten; we hebben plezier.





Inside






Outside

En terwijl ik de laatste regel schrijf en de foto's toevoeg, hoor ik op de TV berichten uit Parijs: beschietingen, ontploffingen, gijzeling.
Het dodental stijgt met de minuut: het zijn er 30 als ik deze blog afsluit.

Ik heb even helemaal niks meer te melden.

- Posted using BlogPress from my iPad

En dan ineens...

En dan ineens is je zoon 40 jaar.
Je ziet dat natuurlijk al 39 jaar aankomen, maar het doet toch iets met je.




Je googled de geboortedatum en ziet:

- het weerbericht van toen:
De temperatuur op 10 november 1975 lag tussen 0,6 °C en 5,6 °C en was gemiddeld 3,4 °C. Er was 2,6 uur zonneschijn (29%). Het was half tot zwaar bewolkt. De gemiddelde windsnelheid was 2 Bft (zwakke wind) en kwam overheersend uit het oost-noord-oosten.
Bron: KNMI (weerstation De Bilt/Nederland);

- Queen bracht Bohemian Rhapsody uit;

- Nederland had zo'n 14 miljoen inwoners.

Je laat b.v. 40 jaar de revue passeren:
- de baby- en kleuterperiode; de schoolperiodes;
- de blokfluitlessen;
- de tennistoernooien;
- de vakanties in Frankrijk;
- de vrienden van toen (hij ziet ze nog steeds!);
- de stage in Amerika;
- het liefdesverdriet;
- het opnieuw verliefd worden;
- het gezin, toen;
- de geboorte van zijn kinderen;
- zijn trouwfeest met Kim...

Je vraagt je b.v. af:
- heb ik al een kind dat 40 jaar is? (Vreemde vraag, zie boven);
- hoe was ik toen ik 40 werd? (Ik herinner me mijn verjaardag nog goed en ook - nu ik er bij stilsta - wie ik was en hoe ik was, toen.);
- zijn kinderen zijn nu 5 en 7 jaar. Hoe oud waren die van mij, toen? (12 en 14, reken ik uit. Een wezenlijk andere periode, dus.);

Wat is er veel gebeurd.
Wat gaat het snel.



- Posted using BlogPress from my iPad

Thuis

Onverwacht biedt Eric aan om ons van het vliegveld op te komen halen.
Liesbeth en hij vormen een heus welkomscomité (alsof we een wereldreis gemaakt hebben).
We drinken samen nog een lekker wijntje in ons warme huis en dan gaan we over tot de orde van de dag (al is die bijna voorbij): koffers leeghalen, wasmachine vullen en spulletjes opruimen. Het is zo gebeurd.
Tevreden kijken we terug op een fijne tijd in Portugal.

En dan is het maandag: Peter vertrekt naar het werk en na een half uurtje staan de monteurs van onze nieuwe zonnepanelen aan de deur.
Het weer werkt mee en al rond het middaguur kan ik zien dat we zelf aan het produceren zijn! Het werkt!









Mooi om te zien dat je electriciteitsmeter terugdraait; dat je "bomen plant", en geld bespaart (we vergeten dan even dat we net een flink bedrag hebben uitgegeven voor de aanschaf van de panelen, he!)

Ik ben hier echt blij mee!
Dan komen mijn vriendinnen bridgen.
Dan wordt er gebeld en staat Corine aan de deur met een prachtig herftsboeket (? "Je weet zelf wel waarvoor!" Zo lief).










En 's avonds weer zingen met Jeanne (en 80 anderen) in het popkoor Prestige "This girl is on fire..."
We moeten hard zingen en dat komt goed uit! So happy!


- Posted using BlogPress from my iPad