Het eerste stuk naar Rock Springs rijdt Peter. We praten nog wat na over gisteravond. We waren naar de Cowboybar gegaan voor een lekkere kop koffie, in de hoop dat we dan ook een kaartje konden leggen: dat lukte.
Buiten op het terrasje was het windvrij en gezellig. De koffie werd regelmatig bijgevuld door de neef van de eigenaresse die in Lyon woonde en door zijn tante te helpen zijn ticket verdiende. Hij was al naar Yellowstone geweest en zijn Engels werd met de dag beter.
Om half negen stonden de laatste gasten op, maar wij mochten gerust nog even lekker doorspelen: geen probleem.
Even later kwamen 3 doodvermoeide brandweermannen naast ons zitten.
We vroegen naar de stand van zaken.
Het was hard werken, vertelden ze. Als de wind een beetje bleef liggen de komende dagen, hoopten ze dinsdag de zaak onder controle te hebben.
Zij kwamen helemaal uit de buurt van Durango (Colorade) en er waren zelfs brandweerlieden uit Washington opgetrommeld. In totaal zijn er 1.000 man aan het werk.
Pfff...
Toch waren ze niet te moe om naar ons en naar onze plannen te informeren en wat toeristische tips te geven.
Wat een lieve mensen ontmoeten we toch steeds.
In Lander drinken we een lekkere cappuccino en het valt op dat er hier een heel andere sfeer heerst als in Dubois: minder boers, meer sophisticated.
De bar waar we zitten is trendy te noemen en net voordat we vertrekken komen er 3 muzikanten (2 violisten en een gitarist) binnen om de zaak met life-muziek nog meer cachet te geven.
Het tweede stuk is typisch Wyoming: heel af en toe mooie rotspartijen, veel indianengebied (maar geen bewoning te zien) en kaarsrechte wegen door uitermate saai landschap. (Peter kan intussen gewoon wat lezen en voorlezen en als hij na 1/2 uur eens opkijkt, zegt hij: "Hebben we stilgestaan?")
Toch komen we om goed 2 uur bij onze airbandb locatie. De host heeft intussen gemaild dat hij er niet is bij onze aankomst, maar de sleutel ligt onder de deurmat en onze accommodatie is rechtdoor, naar beneden.
(Het is nu 20.30 u. en 2 mailtjes verder, maar we hebben hem nog niet gezien, terwijl zijn laatste berichtje toch luidde "I hope to see you soon!"
Ben benieuwd of hij ons straks komt wakker maken, want morgenochtend vertrekken we weer op tijd: lange reisdag via Dinosaur Park. Zin in!
Oh, ja, de Mexicaan van Guadelajara kan heerlijk koken!
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 31, 2016
zaterdag, juli 30, 2016
Dubois
Toen we gisteren bijna in Dubois aankwamen, zagen we weer grote bosbranden. We werden ook via borden gewaarschuwd voor "fires" en geadviseerd om naar een bepaald radiostation te luisteren. Ik had toen het idee dat het gecontroleerde branden waren.
Eenmaal in Dubois aangekomen, vergat ik de branden. Maar 's avonds bij zonsondergang kleurde de lucht boven de bergen wel heel erg rood en zagen we duidelijk luchtslierten en wolken die van de branden afkomstig moesten zijn.
Vanochtend blijkt dat de branden (er zijn ee meerdere) veel dichterbij zijn dan we dachten, 15 mijl., en het waait hier voortdurend flink.
We merken het ook; er dringt in de vroege ochtend een rooklucht in onze cabin binnen en nadat we het toilet bezocht hebben, liggen we allebei te kuchen en te snuffen.
Bij het opstaan blijkt het hele dal in een rooklucht te liggen.
Rond half tien is die gelukkig weggetrokken.
De branden woedden hier al weer 2 weken en zijn nog steeds niet onder controle. Het wordt nauwlettend in de gaten gehouden en het hele dorp praat erover; zojuist nog gemerkt toen we op jacht waren naar een gasvulling voor onze Coleman-stove.
Vanmiddag hebben we heerlijk gezwommen in het overdekte zwembad van de camping, een potje getafeltennist en foto's gemaakt op en bij de Jackalope die hier in een winkel tentoongesteld staat.
Verder een dagje luieren op deze fijne camping.
Zojuist hing er bij de supermarkt op een bord "brand-info" en een aankondiging dat er vanavond in het dorp een info-avond is met de brandweer waar vragen zullen worden beantwoord.
Het stadje is ongerust.
Tot slot: als ik zo naar de rokerige horizon kijk, waar inmiddels heen bergen meer te zien zijn, vind ik het ook niet zo heel jammer dat we morgen verder gaan.
Op naar Rock Springs!
- Posted using BlogPress from my iPad
Eenmaal in Dubois aangekomen, vergat ik de branden. Maar 's avonds bij zonsondergang kleurde de lucht boven de bergen wel heel erg rood en zagen we duidelijk luchtslierten en wolken die van de branden afkomstig moesten zijn.
Vanochtend blijkt dat de branden (er zijn ee meerdere) veel dichterbij zijn dan we dachten, 15 mijl., en het waait hier voortdurend flink.
We merken het ook; er dringt in de vroege ochtend een rooklucht in onze cabin binnen en nadat we het toilet bezocht hebben, liggen we allebei te kuchen en te snuffen.
Bij het opstaan blijkt het hele dal in een rooklucht te liggen.
Rond half tien is die gelukkig weggetrokken.
De branden woedden hier al weer 2 weken en zijn nog steeds niet onder controle. Het wordt nauwlettend in de gaten gehouden en het hele dorp praat erover; zojuist nog gemerkt toen we op jacht waren naar een gasvulling voor onze Coleman-stove.
Vanmiddag hebben we heerlijk gezwommen in het overdekte zwembad van de camping, een potje getafeltennist en foto's gemaakt op en bij de Jackalope die hier in een winkel tentoongesteld staat.
Verder een dagje luieren op deze fijne camping.
Zojuist hing er bij de supermarkt op een bord "brand-info" en een aankondiging dat er vanavond in het dorp een info-avond is met de brandweer waar vragen zullen worden beantwoord.
Het stadje is ongerust.
Tot slot: als ik zo naar de rokerige horizon kijk, waar inmiddels heen bergen meer te zien zijn, vind ik het ook niet zo heel jammer dat we morgen verder gaan.
Op naar Rock Springs!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 29, 2016
Via Yellowstone en Teton naar Dubois
Gisteren hebben we een verrassende middag gehad. Eerst kwamen we bij een meer aan, waar we in gesprek raakten met een echtpaar uit Utah dat zichzelf "succesfull entrepreneurs" noemden (en ik geloof het nog ook, want hij was van mijn leeftijd, zij een stuk jonger en ze hoefden niet meer te werken (beetje rondreizen en kanoën op het meer).
Aan hun vragen merk je dat het ook de Amerikanen bezighoudt, wat er in Europa aan de hand is en hoe daarmee om te gaan.
Ook het andere stel dat ging vliegvissen in een soort grote autobinnenband begon erover tegen mij. De dame had vroeger Duits gestudeerd en was een aantal maanden au-pair geweest in München.
We kregen van de kanoërs nog de tip om vooral even langs de Big Springs te gaan (ze legde aan Peter uit hoe te rijden).
We blijken er met een enorme grote omweg naar toe gereden te zijn; via haast onbegaanbare weggetjes die aan Cuba deden denken, maar het was de moeite waard.
We kwamen bij een flinke poel aan, waar een Moose in stond te drinken en eten. Het water was glashelder; er zaten heel veel vogels en eendjes in en prachtige waterplanten.
Vandaag rijden we Yellowstone uit, maar om af te kicken gaan we nog wel even langs wat geysers: het blijft heel fascinerend.
Yellowstone uit in het Zuiden, betekent meteen Grand Teton Park in.
Iedereen die hoort dat je daar ook naar toe gaat, is superenthousiast.
Nou, ik niet zo.
Natuurlijk, het is prachtig om er doorheen te rijden, maar als je niet een echte bergwandelaar of fietser bent, vind ik het niet lang boeiend.
Je kijkt tegen een besneeuwde bergketen aan, met een aantal hoge pieken, waander de Grand Teton. Het levert mooie plaatjes op, maar ik vind het veel van hetzelfde.
We bezoeken ook nog een kerkje daar, waar achter het altaar een raam zit.
De gelovigen die daar doorheen kijken, zien ((je raadt het al) ook weer de besneeuwde Grand Teton. Mooi, waar weer hetzelfde.
Onderweg naar Dubois, waar we 2 nachtjes kamperen, zien we nog een enorme kudde bisons.
Dubois is een soort boerendorp, waar onze KOA-camping op een ranch lijkt te liggen. Het is er heerlijk rustig en het ligt zo geïntegreerd in het dorpje dat we zo dadelijk te voet een hapje kunnen gaan eten in het dorp.
Intussen zitten we in het avondzonnetje aan een wijntje en een IPA'tje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Aan hun vragen merk je dat het ook de Amerikanen bezighoudt, wat er in Europa aan de hand is en hoe daarmee om te gaan.
Ook het andere stel dat ging vliegvissen in een soort grote autobinnenband begon erover tegen mij. De dame had vroeger Duits gestudeerd en was een aantal maanden au-pair geweest in München.
We kregen van de kanoërs nog de tip om vooral even langs de Big Springs te gaan (ze legde aan Peter uit hoe te rijden).
We blijken er met een enorme grote omweg naar toe gereden te zijn; via haast onbegaanbare weggetjes die aan Cuba deden denken, maar het was de moeite waard.
We kwamen bij een flinke poel aan, waar een Moose in stond te drinken en eten. Het water was glashelder; er zaten heel veel vogels en eendjes in en prachtige waterplanten.
Vandaag rijden we Yellowstone uit, maar om af te kicken gaan we nog wel even langs wat geysers: het blijft heel fascinerend.
Yellowstone uit in het Zuiden, betekent meteen Grand Teton Park in.
Iedereen die hoort dat je daar ook naar toe gaat, is superenthousiast.
Nou, ik niet zo.
Natuurlijk, het is prachtig om er doorheen te rijden, maar als je niet een echte bergwandelaar of fietser bent, vind ik het niet lang boeiend.
Je kijkt tegen een besneeuwde bergketen aan, met een aantal hoge pieken, waander de Grand Teton. Het levert mooie plaatjes op, maar ik vind het veel van hetzelfde.
We bezoeken ook nog een kerkje daar, waar achter het altaar een raam zit.
De gelovigen die daar doorheen kijken, zien ((je raadt het al) ook weer de besneeuwde Grand Teton. Mooi, waar weer hetzelfde.
Onderweg naar Dubois, waar we 2 nachtjes kamperen, zien we nog een enorme kudde bisons.
Dubois is een soort boerendorp, waar onze KOA-camping op een ranch lijkt te liggen. Het is er heerlijk rustig en het ligt zo geïntegreerd in het dorpje dat we zo dadelijk te voet een hapje kunnen gaan eten in het dorp.
Intussen zitten we in het avondzonnetje aan een wijntje en een IPA'tje.
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, juli 27, 2016
Uitstapje naar Idaho
De camping in Yellowstone-west ligt een paar mijl van Idaho af.
Daar hebben we eigenlijk niets te zoeken.
Toch gaan we er vandaag naar toe.
We hebben heerlijk uitgeslapen, in het ochtendzonnetje ontbeten met zelfgeroosterd brood, een gekookt eitje, huckleberry topping; hmm.
Zelfgeroosterd brood kan omdat Peter zojuist een roosterunit voor op onze eenpitter heeft gekocht en die werkt echt perfect!
Vandaag geen Yellowstone; we gaan naar een klein meertje in Idaho. Chillen.
En meer staat er niet op het programma.
Omdat dit onze enige dag in Idaho wordt, wil Peter graag een foto bij de "grensovergang". Maar omdat ik zo relaxed ben (zo formuleer ik het althans), reageer ik totaal niet als hij zegt: "Hier is het bord van Idaho en een uitvoegstrook."
Hopelijk kan ik het op de terugweg herstellen.
Het is heerlijk weer; nog niet zo heel warm. De eerste stop is al snel in Island Park (op de kaart lijkt hier ook een meertje te liggen, maar dat is niet zo, vertellen een paar oudere heren aan Peter). Dan moeten we een klein eindje terug, naar Lake Henry.
We leggen aan bij een houten hut waarop staat aangegeven dat ze espresso schenken. En dat klopt, al is het in feite een makelaarskantoor.
Je zult hier werken! En de espresso (met een dubbelshot, dat wel) smaakt lekker.
En dan komt de kers op de taart: ze hebben ook nog eens prima internet!
Wat relaxed om eens zonder onderbreking je post op te halen, of een blogje te plaatsen. Overigens lukt het ook hier niet om ook maar 1 foto bij het blog zelf te plaatsen. Maar de Facebookers onder ons kunnen daar meekijken.
Geen idee wat deze dag verder gaat brengen: maar hij kan nu al niet meer stuk.
Posted using BlogPress from my iPad
Daar hebben we eigenlijk niets te zoeken.
Toch gaan we er vandaag naar toe.
We hebben heerlijk uitgeslapen, in het ochtendzonnetje ontbeten met zelfgeroosterd brood, een gekookt eitje, huckleberry topping; hmm.
Zelfgeroosterd brood kan omdat Peter zojuist een roosterunit voor op onze eenpitter heeft gekocht en die werkt echt perfect!
Vandaag geen Yellowstone; we gaan naar een klein meertje in Idaho. Chillen.
En meer staat er niet op het programma.
Omdat dit onze enige dag in Idaho wordt, wil Peter graag een foto bij de "grensovergang". Maar omdat ik zo relaxed ben (zo formuleer ik het althans), reageer ik totaal niet als hij zegt: "Hier is het bord van Idaho en een uitvoegstrook."
Hopelijk kan ik het op de terugweg herstellen.
Het is heerlijk weer; nog niet zo heel warm. De eerste stop is al snel in Island Park (op de kaart lijkt hier ook een meertje te liggen, maar dat is niet zo, vertellen een paar oudere heren aan Peter). Dan moeten we een klein eindje terug, naar Lake Henry.
We leggen aan bij een houten hut waarop staat aangegeven dat ze espresso schenken. En dat klopt, al is het in feite een makelaarskantoor.
Je zult hier werken! En de espresso (met een dubbelshot, dat wel) smaakt lekker.
En dan komt de kers op de taart: ze hebben ook nog eens prima internet!
Wat relaxed om eens zonder onderbreking je post op te halen, of een blogje te plaatsen. Overigens lukt het ook hier niet om ook maar 1 foto bij het blog zelf te plaatsen. Maar de Facebookers onder ons kunnen daar meekijken.
Geen idee wat deze dag verder gaat brengen: maar hij kan nu al niet meer stuk.
Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 26, 2016
Vandaag geen geysers
Om 6.15 uur zijn we "en route". (Lekker vroeg naar bed gegaan gisterenavond na een flinke borrel tequilla en heerlijk geslapen.)
Canyon Village is het doel: daar zien we iets totaal anders dan de dagen ervoor: bos en watervallen en de Grand Canyon van Yellowstone.
We lopen naar de Lower Falls en het uitzicht tijdens de daling en eenmaal aangekomen bij de waterval is overweldigend.
Wat een natuurgeweld.
Peter wil ook nog naar Inspiration Point lopen: ik doe het stuk dan met de auto en pik hem weer op. Dat plannetje gaat niet door: de looproute (en rijweg) zijn afgesloten.
We zijn gestart op het verste punt vandaag en we gaan langzaam terug naar West Yellowstone.
Maar dan begint het: even stoppen voor Grand View (mooi); even om deze geyservlakte heen wandelen (dus toch weer geysers!) en tot slot nog een trail naar de Steamboat geyser.
Deze geyser is de grootst werkende in Yellowstone: hij is onvoorspelbaar en onregelmatig, maar als wij er zijn stoot hij regelmatig waterstralen van een meter of 15 naar boven (het blijft me fascineren). In september 2014 heeft hij voor het laatst een grote uitbarsting gehad met een waterstraal van ruim 90 meter!
Van deze dag is me het meest bijgebleven dat de aarde hier zo lek is als een mandje. Het pruttelt, kolkt, kringelt, borrelt, stoomt en spuit overal.
Gelukkig zijn er overal boardwalks aangelegd, waar je dan ook echt wel op moet blijven lopen en niet ernaast!
Op een van de boards (eentje met best wel brede spleten), laat Peter het afdekkapje van zijn cameralens vallen en ziet precies door welke spleet het verdwijnt. Even later liggen we allebei op het board door de spleten te gluren: we zien hem niet.
En dan doet Peter iets heel roekeloos en dappers: hij klimt over de reling en kijkt onder het board: niks. Dan even aan de andere kant eroverheen: YES, hij ziet hem en krijgt hem met een stokje te pakken.
(Straks even de splinters uit zijn hand halen).
- Posted using BlogPress from my iPad
Canyon Village is het doel: daar zien we iets totaal anders dan de dagen ervoor: bos en watervallen en de Grand Canyon van Yellowstone.
We lopen naar de Lower Falls en het uitzicht tijdens de daling en eenmaal aangekomen bij de waterval is overweldigend.
Wat een natuurgeweld.
Peter wil ook nog naar Inspiration Point lopen: ik doe het stuk dan met de auto en pik hem weer op. Dat plannetje gaat niet door: de looproute (en rijweg) zijn afgesloten.
We zijn gestart op het verste punt vandaag en we gaan langzaam terug naar West Yellowstone.
Maar dan begint het: even stoppen voor Grand View (mooi); even om deze geyservlakte heen wandelen (dus toch weer geysers!) en tot slot nog een trail naar de Steamboat geyser.
Deze geyser is de grootst werkende in Yellowstone: hij is onvoorspelbaar en onregelmatig, maar als wij er zijn stoot hij regelmatig waterstralen van een meter of 15 naar boven (het blijft me fascineren). In september 2014 heeft hij voor het laatst een grote uitbarsting gehad met een waterstraal van ruim 90 meter!
Van deze dag is me het meest bijgebleven dat de aarde hier zo lek is als een mandje. Het pruttelt, kolkt, kringelt, borrelt, stoomt en spuit overal.
Gelukkig zijn er overal boardwalks aangelegd, waar je dan ook echt wel op moet blijven lopen en niet ernaast!
Op een van de boards (eentje met best wel brede spleten), laat Peter het afdekkapje van zijn cameralens vallen en ziet precies door welke spleet het verdwijnt. Even later liggen we allebei op het board door de spleten te gluren: we zien hem niet.
En dan doet Peter iets heel roekeloos en dappers: hij klimt over de reling en kijkt onder het board: niks. Dan even aan de andere kant eroverheen: YES, hij ziet hem en krijgt hem met een stokje te pakken.
(Straks even de splinters uit zijn hand halen).
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 25, 2016
Yellowstone
We gaan vroeg weg: om 6 uur zitten we in de auto.
De zon komt na een tijdje pas boven de bergkammen uit.
Als we het park inkomen, laten we onze Eaglepas weer zien en als de parkranger vraagt of we een plattegrondje willen, zeg ik ja!
Gisteren zijn we het park ook al ingereden en kregen we ook al een plattegrondje.
Na nog geen 100 m. hoor ik een enorm scheurgeluid naast me. He?!
"Wat doe je nu?" vraag ik Peter.
Het antwoord:
" Ja, er stond te veel spanning op! Ik was er net zo blij mee en nou is-ie helemaal in tweeen gescheurd....
Ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld...
Ik wil morgen een nieuwe."
Eerst rijden we naar de Grand Prismatic Spring.
Onderweg worden we al overrompeld door een dampende rivier en even later met een horizon waar boven de bomenrij wel op 4, 5 plaatsen grote stoomwolken naar boven komen.
We weten niet wat we zien als we bij de bron aankomen. Zo indrukwekkend, zo veel kleuren, zo veel ...
We lopen een kleine "loop" en het verbaast me hoe dicht we bij de kolkende krater kunnen komen en hoeveel het er zijn, ook een klein eindje verderop zie je steeds rookpluimen omhoogkringelen.
Boven het water op een bruggetje is het al redelijk warm, maar verder vriezen mijn voeten (met teenslippertjes) er zowat af. Het is nog geen 10 graden en daar had ik niet echt op gerekend.
We rijden naar de Old faithfull, een geyser die heel trouw (t.w. zo om het anderhalf uur) spuit.
Als we aankomen, zijn er nog maar een paar andere mensen en we gaan op de bankjes zitten, die in een zeer grote cirkel voor de Faithfull geplaatst zijn.
Peter vraagt of ik foto's wil maken (hij filmt dan, als het begint) en ik heb het fototoestel nog maar net in mijn handen of de eruptie begint. Als een spuitende fontein komt het geyserwater uit de krater. Het is een hele belevenis.
We wandelen na de eruptie op de boardwalks rond op het grote terrein.
Er komt ons een enthousiaste dame tegemoet die aan Peter vraagt "Is there the beehive?" Peter antwoordt dat hij geen flauw idee heeft en wij wandelen door. Dan staan we vrij plotseling voor een gigantisch spuitende geyser. De eruptie is veel sterker dan die van de Faithfull en hij is zeker ruim 5 minuten lang. Er komt ook nog een prachtige regenboog bij.
"Dit is heel bijzonder", zeg ik tegen Peter en als hij op het bordje dat een eindje verderop staat, leest dat deze Beehive onvoorspelbaar is, is hij daar nog meer van overtuigd.
Als de beehive een eruptiecyclus heeft, spuit hij met tussenpozen van 10 uur tot 5 dagen!
Bof je dan of niet?
En dan toch nog even een minpuntje.
Toen ik in 2001 in Amerika was, vond ik de mogelijkheden om op internet te komen, ronduit bagger! Nauwelijks internetcafés en in de hotellobby's stond 1 pc met een rij wachtenden.
Daarna werd dat beter.
Maar anno 2017 is de wifi-dekking nog steeds heel pover.
Op de KOA-campings waar we zijn, geven de code met de mededeling dat we vooral geduld moeten hebben: nou, dan weet je het wel.
Daarom zitten we nu in een door Chinezen overspoelde MacDonald en ook hier moeten we, behalve geduld hebben, ook nog de echt gore smekgeluiden en boeren van de Chinese gasten doorstaan.
Volgende keer maar eens kijken of een ander tijdstip beter is.
- Posted using BlogPress from my iPad
De zon komt na een tijdje pas boven de bergkammen uit.
Als we het park inkomen, laten we onze Eaglepas weer zien en als de parkranger vraagt of we een plattegrondje willen, zeg ik ja!
Gisteren zijn we het park ook al ingereden en kregen we ook al een plattegrondje.
Na nog geen 100 m. hoor ik een enorm scheurgeluid naast me. He?!
"Wat doe je nu?" vraag ik Peter.
Het antwoord:
" Ja, er stond te veel spanning op! Ik was er net zo blij mee en nou is-ie helemaal in tweeen gescheurd....
Ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld...
Ik wil morgen een nieuwe."
Eerst rijden we naar de Grand Prismatic Spring.
Onderweg worden we al overrompeld door een dampende rivier en even later met een horizon waar boven de bomenrij wel op 4, 5 plaatsen grote stoomwolken naar boven komen.
We weten niet wat we zien als we bij de bron aankomen. Zo indrukwekkend, zo veel kleuren, zo veel ...
We lopen een kleine "loop" en het verbaast me hoe dicht we bij de kolkende krater kunnen komen en hoeveel het er zijn, ook een klein eindje verderop zie je steeds rookpluimen omhoogkringelen.
Boven het water op een bruggetje is het al redelijk warm, maar verder vriezen mijn voeten (met teenslippertjes) er zowat af. Het is nog geen 10 graden en daar had ik niet echt op gerekend.
We rijden naar de Old faithfull, een geyser die heel trouw (t.w. zo om het anderhalf uur) spuit.
Als we aankomen, zijn er nog maar een paar andere mensen en we gaan op de bankjes zitten, die in een zeer grote cirkel voor de Faithfull geplaatst zijn.
Peter vraagt of ik foto's wil maken (hij filmt dan, als het begint) en ik heb het fototoestel nog maar net in mijn handen of de eruptie begint. Als een spuitende fontein komt het geyserwater uit de krater. Het is een hele belevenis.
We wandelen na de eruptie op de boardwalks rond op het grote terrein.
Er komt ons een enthousiaste dame tegemoet die aan Peter vraagt "Is there the beehive?" Peter antwoordt dat hij geen flauw idee heeft en wij wandelen door. Dan staan we vrij plotseling voor een gigantisch spuitende geyser. De eruptie is veel sterker dan die van de Faithfull en hij is zeker ruim 5 minuten lang. Er komt ook nog een prachtige regenboog bij.
"Dit is heel bijzonder", zeg ik tegen Peter en als hij op het bordje dat een eindje verderop staat, leest dat deze Beehive onvoorspelbaar is, is hij daar nog meer van overtuigd.
Als de beehive een eruptiecyclus heeft, spuit hij met tussenpozen van 10 uur tot 5 dagen!
Bof je dan of niet?
En dan toch nog even een minpuntje.
Toen ik in 2001 in Amerika was, vond ik de mogelijkheden om op internet te komen, ronduit bagger! Nauwelijks internetcafés en in de hotellobby's stond 1 pc met een rij wachtenden.
Daarna werd dat beter.
Maar anno 2017 is de wifi-dekking nog steeds heel pover.
Op de KOA-campings waar we zijn, geven de code met de mededeling dat we vooral geduld moeten hebben: nou, dan weet je het wel.
Daarom zitten we nu in een door Chinezen overspoelde MacDonald en ook hier moeten we, behalve geduld hebben, ook nog de echt gore smekgeluiden en boeren van de Chinese gasten doorstaan.
Volgende keer maar eens kijken of een ander tijdstip beter is.
- Posted using BlogPress from my iPad
Yellowstone
We rijden via de Beartooth highway. Hier zijn nauwelijks woorden voor.
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Yellowstone
We rijden via de Beartooth highway. Hier zijn nauwelijks woorden voor.
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 24, 2016
Zo zit je bij een rodeo en zo bij een varkensrace
Na een tweede bezoek aan het prachtige museum in Cody (inclusief een informatieve presentatie met een levende valk en 2 arenden die gewond waren en hier worden opgevangen) rijden we naar Red Lodge.
Hier zijn we maar 1 nacht, omdat we morgen naar Yellowstone Park gaan en dit plaatsje een prima start is voor een route over de national scenic highway.
De route naar Red Lodge is onverwacht heel mooi; totaal anders dan we tot nu toe hebben gehad.
Weids, maar zeer heuvelachtig en bijna onbewoond is dit stuk van Montana.
Dat zal overal wel zo zijn, want de staat heeft nog geen miljoen inwoners in totaal.
Onderweg komen we door Bear Creek, waar we vanavond gaan eten en naar een varkensrace (!) kijken.
We komen ook langs een vervallen kolenmijn-nederzetting, die aanvankelijk veel produceerde, maar in 1953 is verlaten. Ook hier ging men over op gas.
Enkele jaren daarvoor was er een grote mijnramp waarbij 77 mijnwerkers zijn omgekomen.
Als we Red Lodge inrijden worden we verrast door een oldtimershow: aan beide kanten van de weg staan de oldtimers en het stadje bruist van levendigheid: veel bezoekers slenteren langs de auto's en de vele mooie winkeltjes die het stadje heeft.
Nadat we het huisje op de Koa-camping weer geinstalleerd hebben (we raken er steeds meer bedreven in en het is nog geen kwartier werk), rijden we terug naar het centrum. De meeste oldtimers zijn dan al weer weg, maar het is een gezellig centrum om doorheen te slenteren.
Om 17.30 worden we verwacht bij de Bearcreek Saloon. Het is er al behoorlijk vol. De biefstuk die ze serveren is heerlijk! De cajun-garnalen trouwen ook!
Na het eten kunnen we naar achteren lopen waar een heuse "renbaan" is aangelegd met eromheen "decks" om de races te kunnen bekijken.
Vooraf wordt er op de varkens gewed.
Het geld dat hiermee wordt opgehaald, besteden de eigenaars aan het verstrekken van studiebeurzen voor de plaatselijke jeugd.
"Ons" varken vergeet te vertrekken als de starthekken opengaan, maar het is een bijzonder gebeuren.
Na een uurtje begrijpen we dat het een avondvullend programma is, omdat er natuurlijk zoveel mogelijk gewed moet worden op alle races.
Na 5 races gezien te hebben, vinden we het genoeg.
Wij rijden terug naar ons "huisje" in Red Lodge.
In de verte zien we een grote bui hangen, maar vooralsnog is er een drup gevallen.
Wel zien we in de verte een felrode avondlucht.
Morgen naar Yellowstone!
- Posted using BlogPress from my iPad
Hier zijn we maar 1 nacht, omdat we morgen naar Yellowstone Park gaan en dit plaatsje een prima start is voor een route over de national scenic highway.
De route naar Red Lodge is onverwacht heel mooi; totaal anders dan we tot nu toe hebben gehad.
Weids, maar zeer heuvelachtig en bijna onbewoond is dit stuk van Montana.
Dat zal overal wel zo zijn, want de staat heeft nog geen miljoen inwoners in totaal.
Onderweg komen we door Bear Creek, waar we vanavond gaan eten en naar een varkensrace (!) kijken.
We komen ook langs een vervallen kolenmijn-nederzetting, die aanvankelijk veel produceerde, maar in 1953 is verlaten. Ook hier ging men over op gas.
Enkele jaren daarvoor was er een grote mijnramp waarbij 77 mijnwerkers zijn omgekomen.
Als we Red Lodge inrijden worden we verrast door een oldtimershow: aan beide kanten van de weg staan de oldtimers en het stadje bruist van levendigheid: veel bezoekers slenteren langs de auto's en de vele mooie winkeltjes die het stadje heeft.
Nadat we het huisje op de Koa-camping weer geinstalleerd hebben (we raken er steeds meer bedreven in en het is nog geen kwartier werk), rijden we terug naar het centrum. De meeste oldtimers zijn dan al weer weg, maar het is een gezellig centrum om doorheen te slenteren.
Om 17.30 worden we verwacht bij de Bearcreek Saloon. Het is er al behoorlijk vol. De biefstuk die ze serveren is heerlijk! De cajun-garnalen trouwen ook!
Na het eten kunnen we naar achteren lopen waar een heuse "renbaan" is aangelegd met eromheen "decks" om de races te kunnen bekijken.
Vooraf wordt er op de varkens gewed.
Het geld dat hiermee wordt opgehaald, besteden de eigenaars aan het verstrekken van studiebeurzen voor de plaatselijke jeugd.
"Ons" varken vergeet te vertrekken als de starthekken opengaan, maar het is een bijzonder gebeuren.
Na een uurtje begrijpen we dat het een avondvullend programma is, omdat er natuurlijk zoveel mogelijk gewed moet worden op alle races.
Na 5 races gezien te hebben, vinden we het genoeg.
Wij rijden terug naar ons "huisje" in Red Lodge.
In de verte zien we een grote bui hangen, maar vooralsnog is er een drup gevallen.
Wel zien we in de verte een felrode avondlucht.
Morgen naar Yellowstone!
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 23, 2016
Cody
Het is drukkend warm.
Ons plan om vandaag rustig aan te doen, komt dus heel goed uit.
Peter doet een wasje en ik doe eigenlijk niets: heerlijk!
Rond de middag knabbelen we een maiskolf weg (we hebben niet zo'n trek in meer) en rijden naar het Buffalo Bill Historical Center. Een complex dat 5 musea in zich heeft, varierend van vuurwapens tot Western art.
We krijgen een "onzichtbaar" stempel op onze hand "Goed laten drogen", want we mogen 2 dagen in- en uitlopen: de bison op onze hand is alleen onder een blauw lampje te zien: ook morgen nog!
Peter kiest, heel verrassend, om te beginnen met het vuurwapenmuseum.
Onvoorstelbaar, hoeveel soorten van die knalwapens er zijn. Ik hou helemaal niet van geweren en pistooltjes (mijn kinderen kregen nog geen speelgoedklappertje of iets wat er maar op leek), maar er liggen prachtige exemplaren bij met paarlenmoer en kunstig bewerkt beslag.
Er is ook een oefenschietdesk en - ik moet eerlijk zijn - ik heb ook geschoten.
Het was of heel gemakkelijk of ik ben onbewust bekwaam , maar 80% was raak. Bij Peter trouwens ook en die heeft niet eens in dienst gezeten.
We doen ook nog het Buffalo Bill museum. Interessant om te zien wat die man (Wiiliam Cody, dus) voor de stad en de opkomst van de Western-mythe
heeft gedaan. Hij was niet alleen de beste bisonjager, maar de helft van de tijd was hij acteur van het personage Buffalo Bill (hijzelf dus) en trok door het hele land met zijn shows (ik moest nog het meeste denken aan een vergelijking met Andre Rieux). Hij heeft o.a. ook opgetreden voor de Engelse Koningin Victoria en voor de Prins van Monaco. Ook in Europa werd op die manier de mythe verspreid. Hij was een ondernemer pur sang: bouwde hotels, stichtte schooltjes, startte een krant (die nu nog bestaat), maar werd er nooit echt rijk mee: hij kon niet zo goed met geld omgaan.
We gaan weer op tijd terug; morgen het Indianenmuseum.
's Avonds worden we met een bus vanaf de camping opgehaald voor de Cody Rodeo Nite. We hebben er nu inmiddels 3 totaal gezien en na de rodeo van vanavond heb ik nog meer bewondering voor de cowboys: wat zijn er vanavond veel van het paard of de stier afgekwakt! Zoveel valpartijen waren er nog niet bij de vorige twee samen!
Dat maakt het op die manier de spannendste die ik gezien heb: ik hou mijn hart vast! Zeker als alle kinderen onder de twaalf jaar in de arena achter 2 jonge stiertjes gaan rennen om als eerste het vlaggetje van de staart af te trekken. Er lopen echt kinderen van een jaar of drie bij!
Gelukkig heeft de speaker bij het begin in een gebed de zegen van God gevraagd over iedereen (ik begrijp na het zien van deze avond ook beter waarom) en misschien dat er daarom geen ongelukken zijn gebeurd.
De barrel-race van de dames is wel van grote kwaliteit, ook die van de tieners (leuk om te zien: eerst moeder en even later haar dochter).
Voor onze hut nemen we nog een afzakkertje: het is een heerlijke zwoele zomeravond.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ons plan om vandaag rustig aan te doen, komt dus heel goed uit.
Peter doet een wasje en ik doe eigenlijk niets: heerlijk!
Rond de middag knabbelen we een maiskolf weg (we hebben niet zo'n trek in meer) en rijden naar het Buffalo Bill Historical Center. Een complex dat 5 musea in zich heeft, varierend van vuurwapens tot Western art.
We krijgen een "onzichtbaar" stempel op onze hand "Goed laten drogen", want we mogen 2 dagen in- en uitlopen: de bison op onze hand is alleen onder een blauw lampje te zien: ook morgen nog!
Peter kiest, heel verrassend, om te beginnen met het vuurwapenmuseum.
Onvoorstelbaar, hoeveel soorten van die knalwapens er zijn. Ik hou helemaal niet van geweren en pistooltjes (mijn kinderen kregen nog geen speelgoedklappertje of iets wat er maar op leek), maar er liggen prachtige exemplaren bij met paarlenmoer en kunstig bewerkt beslag.
Er is ook een oefenschietdesk en - ik moet eerlijk zijn - ik heb ook geschoten.
Het was of heel gemakkelijk of ik ben onbewust bekwaam , maar 80% was raak. Bij Peter trouwens ook en die heeft niet eens in dienst gezeten.
We doen ook nog het Buffalo Bill museum. Interessant om te zien wat die man (Wiiliam Cody, dus) voor de stad en de opkomst van de Western-mythe
heeft gedaan. Hij was niet alleen de beste bisonjager, maar de helft van de tijd was hij acteur van het personage Buffalo Bill (hijzelf dus) en trok door het hele land met zijn shows (ik moest nog het meeste denken aan een vergelijking met Andre Rieux). Hij heeft o.a. ook opgetreden voor de Engelse Koningin Victoria en voor de Prins van Monaco. Ook in Europa werd op die manier de mythe verspreid. Hij was een ondernemer pur sang: bouwde hotels, stichtte schooltjes, startte een krant (die nu nog bestaat), maar werd er nooit echt rijk mee: hij kon niet zo goed met geld omgaan.
We gaan weer op tijd terug; morgen het Indianenmuseum.
's Avonds worden we met een bus vanaf de camping opgehaald voor de Cody Rodeo Nite. We hebben er nu inmiddels 3 totaal gezien en na de rodeo van vanavond heb ik nog meer bewondering voor de cowboys: wat zijn er vanavond veel van het paard of de stier afgekwakt! Zoveel valpartijen waren er nog niet bij de vorige twee samen!
Dat maakt het op die manier de spannendste die ik gezien heb: ik hou mijn hart vast! Zeker als alle kinderen onder de twaalf jaar in de arena achter 2 jonge stiertjes gaan rennen om als eerste het vlaggetje van de staart af te trekken. Er lopen echt kinderen van een jaar of drie bij!
Gelukkig heeft de speaker bij het begin in een gebed de zegen van God gevraagd over iedereen (ik begrijp na het zien van deze avond ook beter waarom) en misschien dat er daarom geen ongelukken zijn gebeurd.
De barrel-race van de dames is wel van grote kwaliteit, ook die van de tieners (leuk om te zien: eerst moeder en even later haar dochter).
Voor onze hut nemen we nog een afzakkertje: het is een heerlijke zwoele zomeravond.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 22, 2016
De Bighorn Mountains
Vandaag rijden we via de Bighorn Mountains naar Cody, onze volgende pleisterplaats voor 2 dagen.
Het is weer een prachtige tocht. Onderweg bezoeken we het Medicine Wheel. Na 1 1/2 mijl wandelen met werkelijk prachtig uitzicht, komen we aan bij een cirkel van stenen die weer onderverdeeld is in 28 taartpunten (4x7= 4 x het geluksgetal). Je moet goed kijken om dit te kunnen zien, want het zijn platte stenen en het is een paar honderd jaar oud. Eromheen is een afrastering waaraan door de bezoekers allerlei parafernalia zijn opgehangen, varierend van vlaggetjes en halsdoekjes tot beursjes met steentjes en bijzonder mooie halskettingen.
Men is het niet helemaal eens over de oorsprong ervan: het kan te maken hebben met de stand van de zon en de seizoenen, maar anderen beweren dat het met religie te maken heeft.
De Indianen zien het in ieder geval als een soort bedevaartsplaats en als wij er zijn, staat een man in de middencirkel een soort gebed uit te spreken/zingen en als hij uit de cirkel stapt, zien we dat een aantal mensen die bij hem zijn, huilen. Het is voor hen kennelijk een emotioneel bezoek.
Op het pad ernaar toe zien we kleine beestjes tussen de rotsen (het zijn geen prairiehondjes en ook geen squirrels): van een gids horen we dat het pika's zijn: fluithazen.
Bij de 2e stop langs deze fantastisch mooie route, zijn we bij een meer bij de Horseshoe Bend, waar we lunchen.
Daarna rijden we een klein stukje door naar de Bighorn Canyon en die is adembenemend mooi! We waren er n.b. met zijn tweetjes!
Op de weg terug naar de hoofdweg moeten we stoppen omdat de weg is afgezet door 2 koeien, een 15-tal geiten, nog een bok en een schaap.
Dit stelletje ongeregeld staat voor een wildrooster en alleen een paar kleine geitjes kunnen erdoor, maar de rest weet niet wat te doen. Het is mooi om te zien. Even later worden we nog meer verwend: we zien wilde paarden!
We hebben weer veel geluk vandaag en genieten met volle teugen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is weer een prachtige tocht. Onderweg bezoeken we het Medicine Wheel. Na 1 1/2 mijl wandelen met werkelijk prachtig uitzicht, komen we aan bij een cirkel van stenen die weer onderverdeeld is in 28 taartpunten (4x7= 4 x het geluksgetal). Je moet goed kijken om dit te kunnen zien, want het zijn platte stenen en het is een paar honderd jaar oud. Eromheen is een afrastering waaraan door de bezoekers allerlei parafernalia zijn opgehangen, varierend van vlaggetjes en halsdoekjes tot beursjes met steentjes en bijzonder mooie halskettingen.
Men is het niet helemaal eens over de oorsprong ervan: het kan te maken hebben met de stand van de zon en de seizoenen, maar anderen beweren dat het met religie te maken heeft.
De Indianen zien het in ieder geval als een soort bedevaartsplaats en als wij er zijn, staat een man in de middencirkel een soort gebed uit te spreken/zingen en als hij uit de cirkel stapt, zien we dat een aantal mensen die bij hem zijn, huilen. Het is voor hen kennelijk een emotioneel bezoek.
Op het pad ernaar toe zien we kleine beestjes tussen de rotsen (het zijn geen prairiehondjes en ook geen squirrels): van een gids horen we dat het pika's zijn: fluithazen.
Bij de 2e stop langs deze fantastisch mooie route, zijn we bij een meer bij de Horseshoe Bend, waar we lunchen.
Daarna rijden we een klein stukje door naar de Bighorn Canyon en die is adembenemend mooi! We waren er n.b. met zijn tweetjes!
Op de weg terug naar de hoofdweg moeten we stoppen omdat de weg is afgezet door 2 koeien, een 15-tal geiten, nog een bok en een schaap.
Dit stelletje ongeregeld staat voor een wildrooster en alleen een paar kleine geitjes kunnen erdoor, maar de rest weet niet wat te doen. Het is mooi om te zien. Even later worden we nog meer verwend: we zien wilde paarden!
We hebben weer veel geluk vandaag en genieten met volle teugen.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 21, 2016
Op naar Sheridan
Na afscheid genomen te hebben van Russ en Cynthia (goede hosts, maar nou niet zo hartelijk dat ze ons nog even uitzwaaiden), rijden we om 9.00 uur richting Sheridan. Het wordt niet zo'n heel lange rit, waardoor we voldoende tijd hebben om langs Devils Tower te rijden.
Devils Tower ligt in een weliswaar heuvelachtig landschap, maar hij duikt totaal onverwacht op, met zijn bijna 400 m. hoogte en stijle wanden.
Het is er behoorlijk druk en voor de ingang staat een file. Het gaat toch nog snel en we vinden een parkeerplek vlak voor het visitors centrum en bij het begin van de trail, rondom de rots (2 km.) Het is inmiddels al na elven en weer bloedheet (100 fahrenheit geeft de thermometer aan = 37,7 celsius).
Het is een interessante omloop met veel vergezichten en de rots, waar dappere lieden opklimmen en op dit moment afdalen, geeft bij elke blik erop een ander beeld.
Het is ook zwaar! Ik loop te hijgen en te puffen als een stoomlocomotief, maar het lukt weer.
We puffen wat uit op een bankje in de schaduw en eten wat van onze kersen: het is een prijzig tussendoortje, want dit zakje kersen kostte ons $10.00 🤔 in de supermarkt.
Peter rijdt ons naar de tradingpost voor een kop koffie (praten we niet meer over) en daarna door naar Gilette voor de lunch. Bij Starbucks krijgen we de koffie die we beoogd hadden!
Om 5 uur zijn we in het Mill Inn-hotel (ziet er goed uit).
Wij rijden naar downtown om eens lekker Mexicaans te eten (typisch idee van ons om te denken dat daar de lekkere restaurantjes zijn...): we belanden in een leuke kroeg en ontdekken de mythe van het konijn met een gewei: de Jackalope.
Ik schreef er al in paar dagen geleden over, in Douglas.
Daar ligt ook zijn oorsprong. Het is een zeer gevaarlijke combi van een jackrabbit (konijn) en een antilope, die in Noord-Amerika leeft. Niemand durft hem te vangen. Het lijkt een angstaanjagend verhaal, maar de kinderen worden er mee opgevoed en de Jackalope wordt gekoesterd.
Uiteindelijk eten we toch nog Mexicaans, op een spuugworp afstand van ons hotel, aan de rand van het stadje, in de autowijk.
Lekker eten kun je hier overal.
De hele weg door hebben we lekkere muziek gedraaid en keihard meegezongen. Van Mary-Lou tot Chery, van Anita Meyer tot Willy Deville.
Leuke dag!
Posted using BlogPress from my iPad
Devils Tower ligt in een weliswaar heuvelachtig landschap, maar hij duikt totaal onverwacht op, met zijn bijna 400 m. hoogte en stijle wanden.
Het is er behoorlijk druk en voor de ingang staat een file. Het gaat toch nog snel en we vinden een parkeerplek vlak voor het visitors centrum en bij het begin van de trail, rondom de rots (2 km.) Het is inmiddels al na elven en weer bloedheet (100 fahrenheit geeft de thermometer aan = 37,7 celsius).
Het is een interessante omloop met veel vergezichten en de rots, waar dappere lieden opklimmen en op dit moment afdalen, geeft bij elke blik erop een ander beeld.
Het is ook zwaar! Ik loop te hijgen en te puffen als een stoomlocomotief, maar het lukt weer.
We puffen wat uit op een bankje in de schaduw en eten wat van onze kersen: het is een prijzig tussendoortje, want dit zakje kersen kostte ons $10.00 🤔 in de supermarkt.
Peter rijdt ons naar de tradingpost voor een kop koffie (praten we niet meer over) en daarna door naar Gilette voor de lunch. Bij Starbucks krijgen we de koffie die we beoogd hadden!
Om 5 uur zijn we in het Mill Inn-hotel (ziet er goed uit).
Wij rijden naar downtown om eens lekker Mexicaans te eten (typisch idee van ons om te denken dat daar de lekkere restaurantjes zijn...): we belanden in een leuke kroeg en ontdekken de mythe van het konijn met een gewei: de Jackalope.
Ik schreef er al in paar dagen geleden over, in Douglas.
Daar ligt ook zijn oorsprong. Het is een zeer gevaarlijke combi van een jackrabbit (konijn) en een antilope, die in Noord-Amerika leeft. Niemand durft hem te vangen. Het lijkt een angstaanjagend verhaal, maar de kinderen worden er mee opgevoed en de Jackalope wordt gekoesterd.
Uiteindelijk eten we toch nog Mexicaans, op een spuugworp afstand van ons hotel, aan de rand van het stadje, in de autowijk.
Lekker eten kun je hier overal.
De hele weg door hebben we lekkere muziek gedraaid en keihard meegezongen. Van Mary-Lou tot Chery, van Anita Meyer tot Willy Deville.
Leuke dag!
Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, juli 20, 2016
Rapid City 3
Rapid City is toch een bijzonder stadje daar in South Dakota.
1. Op elke hoek van de kruising Down Town staan prachtige standbeelden van alle Amerikaanse presidenten;
2. Zelfs vanuit Wyoming komen mensen naar hier om te winkelen (dat blijkt uit een kort gesprekje met een uit Duitsland afkomstige dame die naast ons parkeerde en natuurlijk een praatje maakte met ons);
3. Er is geen enkel parkeerprobleem, down-town;
4. Mensen uit andere staten verhuizen naar hier als ze gepensioneerd zijn (vertelde een echtpaar dat ook de beelden eens goed ging bekijken in hun nieuwe verblijfplaats) en ook onze hosts van airb&b hebben hetzelfde gedaan;
5. Er zijn veel mogelijkheden om bijzonder plekken te bezoeken (zie de blogs).
Ad 1. Het beeld van president Jefferson heeft me het meest getroffen: de hele onafhankelijkheidsverklaring is duidelijk leesbaar in brons gevangen: geweldig mooi gedaan!
Na de presidentenjacht rijden we -op advies en onze hosts Cynthia en Russ -
met een omweg naar Deadwood. De omweg loopt via Spearfish Canyon.
Het is mooi, maar veel verder om dan we gedacht hebben. En, omdat de hele weg gerenoveerd wordt, zijn er voortdurend grote stukken eensbaans-doorgangen zodat we veel tijd verliezen met wachten tot we weer, in een file inmiddels, door mogen rijden.
Daardoor missen we
- de 3 watervallen die er te zien zouden zijn;
- de idyllische lunchplek die we in gedachten hebben;
- en de kans om er echt van te kunnen genieten.
"We nemen ons verlies", verwoordt Peter het.
We zijn blij dat we in Deadwood zijn en Peter regelt een parkeerplek bij het Hampton Hotel, zodat we in het pitje zitten.
We kopen een lekkere Starbucks koffie en lunchen alsnog in het zonnetje op een naastgelegen terrasje van een hotel dat gesloten is wegens verbouwing.
Deadwood is een stadje dat leeft bij de geschiedenis van Wild Bill.
Het voert te ver om die hele geschiedenis hier uit de doeken te doen, maar van uur tot uur word je via schietshows; storytelling in kroegen en arrestaties op straat geleid naar de uiteindelijke rechtszitting van de moordenaar van Wild Bill: een hele belevenis.
De weg terug is lastig: ik heb moeite met alles wat er naast de snelweg aan verlichting, wegen en afslagen gebeurt. Ik ben nog gewend aan Wyoming, denk ik: daar was gewoon niets, alleen een weg!
Gelukkig komen we veilig thuis.
Het was weer een mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
1. Op elke hoek van de kruising Down Town staan prachtige standbeelden van alle Amerikaanse presidenten;
2. Zelfs vanuit Wyoming komen mensen naar hier om te winkelen (dat blijkt uit een kort gesprekje met een uit Duitsland afkomstige dame die naast ons parkeerde en natuurlijk een praatje maakte met ons);
3. Er is geen enkel parkeerprobleem, down-town;
4. Mensen uit andere staten verhuizen naar hier als ze gepensioneerd zijn (vertelde een echtpaar dat ook de beelden eens goed ging bekijken in hun nieuwe verblijfplaats) en ook onze hosts van airb&b hebben hetzelfde gedaan;
5. Er zijn veel mogelijkheden om bijzonder plekken te bezoeken (zie de blogs).
Ad 1. Het beeld van president Jefferson heeft me het meest getroffen: de hele onafhankelijkheidsverklaring is duidelijk leesbaar in brons gevangen: geweldig mooi gedaan!
Na de presidentenjacht rijden we -op advies en onze hosts Cynthia en Russ -
met een omweg naar Deadwood. De omweg loopt via Spearfish Canyon.
Het is mooi, maar veel verder om dan we gedacht hebben. En, omdat de hele weg gerenoveerd wordt, zijn er voortdurend grote stukken eensbaans-doorgangen zodat we veel tijd verliezen met wachten tot we weer, in een file inmiddels, door mogen rijden.
Daardoor missen we
- de 3 watervallen die er te zien zouden zijn;
- de idyllische lunchplek die we in gedachten hebben;
- en de kans om er echt van te kunnen genieten.
"We nemen ons verlies", verwoordt Peter het.
We zijn blij dat we in Deadwood zijn en Peter regelt een parkeerplek bij het Hampton Hotel, zodat we in het pitje zitten.
We kopen een lekkere Starbucks koffie en lunchen alsnog in het zonnetje op een naastgelegen terrasje van een hotel dat gesloten is wegens verbouwing.
Deadwood is een stadje dat leeft bij de geschiedenis van Wild Bill.
Het voert te ver om die hele geschiedenis hier uit de doeken te doen, maar van uur tot uur word je via schietshows; storytelling in kroegen en arrestaties op straat geleid naar de uiteindelijke rechtszitting van de moordenaar van Wild Bill: een hele belevenis.
De weg terug is lastig: ik heb moeite met alles wat er naast de snelweg aan verlichting, wegen en afslagen gebeurt. Ik ben nog gewend aan Wyoming, denk ik: daar was gewoon niets, alleen een weg!
Gelukkig komen we veilig thuis.
Het was weer een mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 19, 2016
Mount Rushmore, dag 2
"Als we wakker zijn..."
Peter zorgt ervoor dat we tegen 6.00 u. wakker zijn en om 7.00 u. parkeren we de auto in de totaal verlaten parkeergarage.
Peter heeft zo'n haast dat ik hem nauwelijks kan bijhouden.
(Er was nog niemand bij de ingang om de toegangsprijs te innen).
We lopen over de toegangslaan met vlaggen van alle Amerikaanse staten en even later staan we tegenover de in de zon badende rots, waarin de 4 presidenten zijn uitgehouwen. Er is alleen maar een gezin met 2 kinderen die ons vragen om ze met de presidenten te vereeuwigen en als wederdienst maken ze een foto van ons.
Verder is het nog totaal uitgestorven, zodat we mooie lege foto's kunnen maken.
Het ziet er indrukwekkend uit.
We lopen naar het terras waar we, volgens plan, zullen gaan ontbijten met uitzicht op het monument.
Het terras is uitgestorven en het restaurant is ook nog gesloten.
We houden het voor gezien en ontbijten in Keystone bij Peggy: lekker en in de doggybag zit genoeg voor de lunch vanmiddag: we leren het al!
We besluiten toch nog terug te gaan naar Custer State Park en alsnog (een deel van) de Wildlife loop te rijden: het is nog zo vroeg dat we verwachten
nu toch bisons te zien. Dat hadden we gedacht: nee hoor.
Halverwege verlaten we de loop en rijden richting snelweg en dan zien we ineens toch nog een kudde bisons: ze zijn er echt!
Op aanraden van onze hosts, gaan we vandaag nog naar de Badlands.
Het is zo'n apart landschap dat het moeilijk te beschrijven valt.
Er is een hooggelegen "muur" van rotsen en een kloof aan de andere kant.
De scenic way loopt langs de "muur" waardoor je zowel in de diepte als in de hoogte zicht hebt op het stenen landschap. De steensoort is heel zacht; als je er met je hand langs wrijft, brokkelen er zo stukjes af. Daardoor verplaatst "de muur" zich steeds verder noordwaarts onder invloed van de weersomstandigheden.
Heel bijzonder zijn soms ook de kleuren: geel en roze.
We picknicken aan een tafel met een gepensioneerd stel uit Florida.
De man vertelt:
"Toen wij als gepensioneerden naar Florida vertrokken, waarschuwde iedereen ons dat we daar alleen maar oude mensen zouden zien. Dat is helemaal niet waar, ze zijn van dezelfde leeftijd als wij!"
Wij rijden nog even naar de Wall drugstore: een schoolvoorbeeld van een store-in-store en dan vooral "country-style".
Het fotograferen van de beelden van presidenten in "ons" stadje Rapid City slaan we vandaag maar even over: het is mooi geweest.
Lekker naar "huis": spaghetti eten.
Dat we hiervoor gekozen hebben, is maar goed ook: als we een kwartiertje thuis zijn, barst er een onweersbui los boven Rapid City, en een flinke!
Hij is van korte duur.
Als we zitten te smullen, is het al weer droog en lekker opgefrist.
- Posted using BlogPress from my iPad
Peter zorgt ervoor dat we tegen 6.00 u. wakker zijn en om 7.00 u. parkeren we de auto in de totaal verlaten parkeergarage.
Peter heeft zo'n haast dat ik hem nauwelijks kan bijhouden.
(Er was nog niemand bij de ingang om de toegangsprijs te innen).
We lopen over de toegangslaan met vlaggen van alle Amerikaanse staten en even later staan we tegenover de in de zon badende rots, waarin de 4 presidenten zijn uitgehouwen. Er is alleen maar een gezin met 2 kinderen die ons vragen om ze met de presidenten te vereeuwigen en als wederdienst maken ze een foto van ons.
Verder is het nog totaal uitgestorven, zodat we mooie lege foto's kunnen maken.
Het ziet er indrukwekkend uit.
We lopen naar het terras waar we, volgens plan, zullen gaan ontbijten met uitzicht op het monument.
Het terras is uitgestorven en het restaurant is ook nog gesloten.
We houden het voor gezien en ontbijten in Keystone bij Peggy: lekker en in de doggybag zit genoeg voor de lunch vanmiddag: we leren het al!
We besluiten toch nog terug te gaan naar Custer State Park en alsnog (een deel van) de Wildlife loop te rijden: het is nog zo vroeg dat we verwachten
nu toch bisons te zien. Dat hadden we gedacht: nee hoor.
Halverwege verlaten we de loop en rijden richting snelweg en dan zien we ineens toch nog een kudde bisons: ze zijn er echt!
Op aanraden van onze hosts, gaan we vandaag nog naar de Badlands.
Het is zo'n apart landschap dat het moeilijk te beschrijven valt.
Er is een hooggelegen "muur" van rotsen en een kloof aan de andere kant.
De scenic way loopt langs de "muur" waardoor je zowel in de diepte als in de hoogte zicht hebt op het stenen landschap. De steensoort is heel zacht; als je er met je hand langs wrijft, brokkelen er zo stukjes af. Daardoor verplaatst "de muur" zich steeds verder noordwaarts onder invloed van de weersomstandigheden.
Heel bijzonder zijn soms ook de kleuren: geel en roze.
We picknicken aan een tafel met een gepensioneerd stel uit Florida.
De man vertelt:
"Toen wij als gepensioneerden naar Florida vertrokken, waarschuwde iedereen ons dat we daar alleen maar oude mensen zouden zien. Dat is helemaal niet waar, ze zijn van dezelfde leeftijd als wij!"
Wij rijden nog even naar de Wall drugstore: een schoolvoorbeeld van een store-in-store en dan vooral "country-style".
Het fotograferen van de beelden van presidenten in "ons" stadje Rapid City slaan we vandaag maar even over: het is mooi geweest.
Lekker naar "huis": spaghetti eten.
Dat we hiervoor gekozen hebben, is maar goed ook: als we een kwartiertje thuis zijn, barst er een onweersbui los boven Rapid City, en een flinke!
Hij is van korte duur.
Als we zitten te smullen, is het al weer droog en lekker opgefrist.
- Posted using BlogPress from my iPad
Rapid City, dag 1
Op weg naar Rapid City komen we door Wind Cave ntl.park: heel mooi en we zien 1 bison. Er moeten er hier en verderop in Custer st. Park zeker 3000 zijn maar zoveel zien we er niet. Wel veel soorten hertjes en prairiedogs!
In Custer park, waar we ook doorkomen, gaan we naar Sylvain Lake waar we omheen wandelen. Omdat het zondag is, zijn hier veel locals aan het recreeren. De jeugd vermaakt zich hier kostelijk: ze zoeken de uitdaging door vanaf hoge rotsen in het water te springen, aangemoedigd door anderen die op nog hoger liggende rotsen te juichen en joelen.
Voor we hier waren hebben we uitgebreid de Indianen-tegenhanger van Mount Rushmore bezocht: Crazy horse. Het is nog lang niet af, dit familieproject (gestart door het inmiddels overleden echtpaar, maar voortgezet door hun 5 dochter en 5 zonen), want ze werken aan dit project zonder overheidssteun en (zo willen ze ook), zijn puur afhankelijke van neven-inkomsten uit het aangelegde complex en giften).
Maar, wat er al bereikt is, is indrukwekkend.
Rond een uur of zes komen we aan bij onze Airb&b: bij Cynthia en Russ.
Ze nodigen ons meteen uit om even te komen praten, want Russ heeft veel vragen over Nederland!
Het is een bijzondere ontvangst: Cynthia en Russ hebben vragen over Nederland, zoals: wat is de belangrijkste inkomensbron daar en hoeveel kost een vlucht naar Denver? Waar wonen jullie en hoeveel inwoners heeft Nederland en Eindhoven?
Russ is rechtop gaan zitten, toen zijn vrouw de tv uitzette en net voor zichzelf een drankje had ingeschonken. Wij mogen vragen wat we maar willen, zegt ze, maar om nu om een drankje te vragen? Dat doen we dus maar niet.
We rijden naar downtown en bestellen een lekker biertje in de tot brouwerij/annex kroeg verbouwde brandweerkazerne en bestellen een lekkere biefstuk, met o.a. knoflookbrood en een artisjokken-/kaassausje.
Morgen vroeg dag! Peter wil heeeeeel vroeg bij Mount Rushmore zijn (t gaat om 5 uur open en dan aansluitend op het terras daar ontbijten.)
"Hoe laat staan we dan op?" vraag ik.
"Als we wakker zijn."
- Posted using BlogPress from my iPad
In Custer park, waar we ook doorkomen, gaan we naar Sylvain Lake waar we omheen wandelen. Omdat het zondag is, zijn hier veel locals aan het recreeren. De jeugd vermaakt zich hier kostelijk: ze zoeken de uitdaging door vanaf hoge rotsen in het water te springen, aangemoedigd door anderen die op nog hoger liggende rotsen te juichen en joelen.
Voor we hier waren hebben we uitgebreid de Indianen-tegenhanger van Mount Rushmore bezocht: Crazy horse. Het is nog lang niet af, dit familieproject (gestart door het inmiddels overleden echtpaar, maar voortgezet door hun 5 dochter en 5 zonen), want ze werken aan dit project zonder overheidssteun en (zo willen ze ook), zijn puur afhankelijke van neven-inkomsten uit het aangelegde complex en giften).
Maar, wat er al bereikt is, is indrukwekkend.
Rond een uur of zes komen we aan bij onze Airb&b: bij Cynthia en Russ.
Ze nodigen ons meteen uit om even te komen praten, want Russ heeft veel vragen over Nederland!
Het is een bijzondere ontvangst: Cynthia en Russ hebben vragen over Nederland, zoals: wat is de belangrijkste inkomensbron daar en hoeveel kost een vlucht naar Denver? Waar wonen jullie en hoeveel inwoners heeft Nederland en Eindhoven?
Russ is rechtop gaan zitten, toen zijn vrouw de tv uitzette en net voor zichzelf een drankje had ingeschonken. Wij mogen vragen wat we maar willen, zegt ze, maar om nu om een drankje te vragen? Dat doen we dus maar niet.
We rijden naar downtown en bestellen een lekker biertje in de tot brouwerij/annex kroeg verbouwde brandweerkazerne en bestellen een lekkere biefstuk, met o.a. knoflookbrood en een artisjokken-/kaassausje.
Morgen vroeg dag! Peter wil heeeeeel vroeg bij Mount Rushmore zijn (t gaat om 5 uur open en dan aansluitend op het terras daar ontbijten.)
"Hoe laat staan we dan op?" vraag ik.
"Als we wakker zijn."
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 18, 2016
Rodeo in Caspar
Vanochtend om 5 uur ben ik al weer klaarwakker. Als ik naar de toiletten wandel, loop ik over een veld vol met jonge konijntjes, die pas een eindje opzij huppelen als ik ze minder dan 2 meter nader: voor het toiletgebouw zie ik dan ook ineens een groot beeld van een konijn, met een gewei. Die heb ik in het wild nog niet gezien.
Ik kan niet meer slapen: 't is warm in de cabin.
Gelukkig is de wifi hier prima, maar de nieuwsberichten die meteen naar voren springen, maken me niet echt vrolijk.
Nice, Turkije (die springen er uit, nu)en dat in een tijdsbestek van een paar dagen, bij alle ellende die er al is.. Het staat zo in contrast met waar wij hier mee bezig zijn...
We houden vanochtend ons gemak; beetje lummelen: was in de machine; potje kubben; even zwemmen; wat lezen. Ik voel me een stuk beter.
Na een lekkere salade, stappen we in de auto en gaan naar Casper. Onderweg nog even langs de liquor-store, want we zijn door het bier en de wijn heen, en wat goede voetencreme (dat valt nog niet mee, want mijn favoriete tube die ik vorig jaar hier kocht, heb ik nog niet kunnen vinden!)
We komen aan op het rodeoterrein en zien een grote kermis (letterlijk) en verschillende hallen met exposities, varierend van kleinvee tot alpaca, massage-apparaten tot politieke wervingsstand van een nogal "rechtse" kandidaat met wie we een heel gesprek voeren: "Obama is the worst president, ever." En, "We are not glad with Trump, but the has the money and thus the power".
Ten afscheid drukt hij Peter een button in de hand met de tekst: "Vote Hillary in prison 2016."
Tegen 7 uur zitten we op onze plaatsen in de rodeo-arena, tegenover de hoofdtribune en pal boven de boxen waar de paarden gereed gemaakt worden voor de rit en de cowboys hun exercises doen, in hun concentratie komen en opstappen. Het is een ware belevenis om het van deze kant te kunnen zien.
Om precies 7 uur start het programma met "The voice of Casper", met 4 finalisten en 4 juryleden, gezeten in de originele draaistoelen.
Onze favoriet wordt uitgeroepen tot winnares, maar dat is ze maar heel even: er is een foutje gemaakt: de mannelijke kandidaat wint.
De gezelligheid wordt er niet minder om.
Om half acht start de rodeo.
Het is een zware strijd, secondenwerk (op alle onderdelen) en gelukkig gebeuren en geen ongelukken. Wat een vakmanschap, ook met name van de cowboys die de rijders van hun paard halen en het paard zo snel mogelijk bevrijden van de knelband, waarna hij meteen weer rustig is.
Het meest vertederend vind ik jongens en meisjes van 5 en 6 jaar die om de beurt op de rug van een rennend schaap de arena in komen gestormd en zich alle moeite getroosten om er zo lang mogelijk op te blijven zitten.
Een enkel gastje hangt bijna onder de buik van het schaap, maar laat niet los... Ik vind het er nog behoorlijk gevaarlijk uitzien, maar ja, hier wordt het ze met de paplepel ingegeven. Een cowboy is een held!
Ik blijf het heel dubbel vinden, zo ongeveer als met het stierenvechten in Spanje. Er is van alles om tegen te zijn, maar het is ingebed in de cultuur en het fascineert me.
Apart ook om te zien hoe de plaatselijke bevolking (in alle staten waar we tot nog toe waren, geen gekleurde medemens te zien) zich door zo'n avond heen juichen, joelen, roepen, eten en drinken: een continu proces, ook tijdens de wedstrijden door.
Ik heb een geweldige dag achter de rug.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ik kan niet meer slapen: 't is warm in de cabin.
Gelukkig is de wifi hier prima, maar de nieuwsberichten die meteen naar voren springen, maken me niet echt vrolijk.
Nice, Turkije (die springen er uit, nu)en dat in een tijdsbestek van een paar dagen, bij alle ellende die er al is.. Het staat zo in contrast met waar wij hier mee bezig zijn...
We houden vanochtend ons gemak; beetje lummelen: was in de machine; potje kubben; even zwemmen; wat lezen. Ik voel me een stuk beter.
Na een lekkere salade, stappen we in de auto en gaan naar Casper. Onderweg nog even langs de liquor-store, want we zijn door het bier en de wijn heen, en wat goede voetencreme (dat valt nog niet mee, want mijn favoriete tube die ik vorig jaar hier kocht, heb ik nog niet kunnen vinden!)
We komen aan op het rodeoterrein en zien een grote kermis (letterlijk) en verschillende hallen met exposities, varierend van kleinvee tot alpaca, massage-apparaten tot politieke wervingsstand van een nogal "rechtse" kandidaat met wie we een heel gesprek voeren: "Obama is the worst president, ever." En, "We are not glad with Trump, but the has the money and thus the power".
Ten afscheid drukt hij Peter een button in de hand met de tekst: "Vote Hillary in prison 2016."
Tegen 7 uur zitten we op onze plaatsen in de rodeo-arena, tegenover de hoofdtribune en pal boven de boxen waar de paarden gereed gemaakt worden voor de rit en de cowboys hun exercises doen, in hun concentratie komen en opstappen. Het is een ware belevenis om het van deze kant te kunnen zien.
Om precies 7 uur start het programma met "The voice of Casper", met 4 finalisten en 4 juryleden, gezeten in de originele draaistoelen.
Onze favoriet wordt uitgeroepen tot winnares, maar dat is ze maar heel even: er is een foutje gemaakt: de mannelijke kandidaat wint.
De gezelligheid wordt er niet minder om.
Om half acht start de rodeo.
Het is een zware strijd, secondenwerk (op alle onderdelen) en gelukkig gebeuren en geen ongelukken. Wat een vakmanschap, ook met name van de cowboys die de rijders van hun paard halen en het paard zo snel mogelijk bevrijden van de knelband, waarna hij meteen weer rustig is.
Het meest vertederend vind ik jongens en meisjes van 5 en 6 jaar die om de beurt op de rug van een rennend schaap de arena in komen gestormd en zich alle moeite getroosten om er zo lang mogelijk op te blijven zitten.
Een enkel gastje hangt bijna onder de buik van het schaap, maar laat niet los... Ik vind het er nog behoorlijk gevaarlijk uitzien, maar ja, hier wordt het ze met de paplepel ingegeven. Een cowboy is een held!
Ik blijf het heel dubbel vinden, zo ongeveer als met het stierenvechten in Spanje. Er is van alles om tegen te zijn, maar het is ingebed in de cultuur en het fascineert me.
Apart ook om te zien hoe de plaatselijke bevolking (in alle staten waar we tot nog toe waren, geen gekleurde medemens te zien) zich door zo'n avond heen juichen, joelen, roepen, eten en drinken: een continu proces, ook tijdens de wedstrijden door.
Ik heb een geweldige dag achter de rug.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 16, 2016
Van Estes Park naar Douglas
We rijden vandaag Wyoming in en we snappen nu beter waarom steeds gevraagd wordt: "Wat ga je in vredesnaam in Wyoming doen?"
Het is vlak, uitgestrekt, onbewoond en aanvankelijk ook nog heel grijs en miezerig; maar wel echt Amerika, vind ik.
Onderweg hebben we een 3-tal aanlegplaatsen gepland.
We beginnen in Cheyenne bij het Old West Museum. De ontvangst door een zeer oude receptionist is heel hartelijk. Hij prijst wel 3 x de toiletten aan, waardoor ik vermoed dat we op een paard onze behoefte moeten gaan doen, maar dat is slechts mijn fantasie: het zijn normale toiletten.
1/3 deel van het museum kan nu niet bezocht worden, want daar wordt de expositie voor volgende week klaargemaakt: dan begint de jaarlijkse grootse rodeo van Amerika. Het inwonersaantal verandert dan van 60.000 naar 250.000. "Its a mad house". Voordeel is dat de toegangsprijs gehalveerd is.
Het is leuk, maar niet meer dan dat.
De volgende stop is veel interessanter: Fort Laramie.
Het is een militair fort uit de 19e eeuw, waarvan nog een aantal gebouwen behouden zijn en als museum ingericht; daar tussenin liggen restanten van militaire barakken, zodat je een goed inzicht krijgt in de grootte van dergelijke forten. Ook de "settlers" (immigranten noem ik het maar even voor het gemak) maakten gebruik van dit fort om hun materieel te laten repareren, hun mail op de post te doen of hun voorraden aan te vullen in de winkel.
Overnachten moesten ze in hun eigen kampen: dit fort huisvestte soms wel 700 militairen.
Het fort is met liefde voor hun historie door de Amerikanen ingericht.
Het is behoorlijk frisjes als we aankomen, maar naarmate ons bezoek vordert wordt het warmer!
Op het parkeerterrein rijdt Peter zijn eerste meters in de USA! Hij krijgt de smaak te pakken en rijdt meteen door naar de Oregon trail ruts State Historic Site; een plek waar je de karsporen van de zwaar beladen ossenkarren van de settlers kunt zien, die een spoor hebben achtergelaten in het zachte gesteente van een helling waar ze overheen gegaan zijn.
Daarna geeft P. het stuur weer over aan mij: 't is genoeg voor vandaag.
Op de KOA-camping in Douglas waait het zo hard, dat we ook daar weer niet onze eigen bbq mogen gebruiken (die zit nog steeds in de doos en als het zo doorgaat blijft hij behoorlijk nieuw: misschien terugbrengen bij Walmart na 5 weken?) maar er staat een gratis gas-bbq klaar.
Eerst genieten we nog even van de zon achter onze blokhut, waar het windvrij is.
Boffers zijn we!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is vlak, uitgestrekt, onbewoond en aanvankelijk ook nog heel grijs en miezerig; maar wel echt Amerika, vind ik.
Onderweg hebben we een 3-tal aanlegplaatsen gepland.
We beginnen in Cheyenne bij het Old West Museum. De ontvangst door een zeer oude receptionist is heel hartelijk. Hij prijst wel 3 x de toiletten aan, waardoor ik vermoed dat we op een paard onze behoefte moeten gaan doen, maar dat is slechts mijn fantasie: het zijn normale toiletten.
1/3 deel van het museum kan nu niet bezocht worden, want daar wordt de expositie voor volgende week klaargemaakt: dan begint de jaarlijkse grootse rodeo van Amerika. Het inwonersaantal verandert dan van 60.000 naar 250.000. "Its a mad house". Voordeel is dat de toegangsprijs gehalveerd is.
Het is leuk, maar niet meer dan dat.
De volgende stop is veel interessanter: Fort Laramie.
Het is een militair fort uit de 19e eeuw, waarvan nog een aantal gebouwen behouden zijn en als museum ingericht; daar tussenin liggen restanten van militaire barakken, zodat je een goed inzicht krijgt in de grootte van dergelijke forten. Ook de "settlers" (immigranten noem ik het maar even voor het gemak) maakten gebruik van dit fort om hun materieel te laten repareren, hun mail op de post te doen of hun voorraden aan te vullen in de winkel.
Overnachten moesten ze in hun eigen kampen: dit fort huisvestte soms wel 700 militairen.
Het fort is met liefde voor hun historie door de Amerikanen ingericht.
Het is behoorlijk frisjes als we aankomen, maar naarmate ons bezoek vordert wordt het warmer!
Op het parkeerterrein rijdt Peter zijn eerste meters in de USA! Hij krijgt de smaak te pakken en rijdt meteen door naar de Oregon trail ruts State Historic Site; een plek waar je de karsporen van de zwaar beladen ossenkarren van de settlers kunt zien, die een spoor hebben achtergelaten in het zachte gesteente van een helling waar ze overheen gegaan zijn.
Daarna geeft P. het stuur weer over aan mij: 't is genoeg voor vandaag.
Op de KOA-camping in Douglas waait het zo hard, dat we ook daar weer niet onze eigen bbq mogen gebruiken (die zit nog steeds in de doos en als het zo doorgaat blijft hij behoorlijk nieuw: misschien terugbrengen bij Walmart na 5 weken?) maar er staat een gratis gas-bbq klaar.
Eerst genieten we nog even van de zon achter onze blokhut, waar het windvrij is.
Boffers zijn we!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 15, 2016
Estes Park in de Rocky Mountains
2 dagen Estes Park
Bij Estes Park begint het National Park Rocky Mountains.
We hebben een fijne blokhut (zo een die we al vaker hebben gehad: bedden, 2 planken om spulletjes op te zetten en verder eigenlijk niets. Op de veranda een schommelstoel en een grond-bbq). De bbq hebben we niet nodig, ook niet die we net gekocht hebben. Het waait te hard, er is verhoogde paraatheid. Dat is wel nodig ook, want vanmiddag bij het plaatsje Nederland, hebben we eerste bosbrand al weer gezien en moesten we een stukje omleiding rijden.
Gelukkig hebben we een super-aankoop gedaan vanmorgen bij de Walmart: een Coleman 1-pits gasstel. Dat komt goed van pas, kunnen we alle groentes smoren en daarna de worstjes in een pannetje bakken. We smullen!
De eerste dag rijden we de Trail ridge road: wat een prachtige natuur hier.
In het dal bij het begin, zien we een rocky mountain bighorn sheep (komt alleen hier voor) en ground squirrls (die net als prairy-dogs veel rechtop staan).
We komen zo hoog dat we op toendralandschappen uitkomen.
We zien ook hier weer een bighorn sheep en grote marmotten.
Als we een trail bergop lopen, zijn we blij met de lange broeken en fleecetruien met capuchon want -hoewel de zon hoog aan de hemel staat in een strakblauwe lucht - is het snerpend koud, vooral ook omdat het zo vreselijk hard waait hierboven.
De beplanting is schaars, maar oh, zo mooi! Het uitzicht fantastisch.
Wat ons ook nu weer opvalt, is dat de mensen die we hier ontmoeten zo rustig, relaxt en superaardig zijn ("Kom maar even hier staan, dan sta je uit de wind en kun je even heel rustig genieten van het uitzicht.")
De tweede en laatste dag hier, rijden we naar Big Bear Lake.
Onderweg in het park worden we regelmatig gewaarschuwd dat de parking vol is en dat we maar beter de parkshuttlebus kunnen nemen.
Even zijn we dat ook van plan, maar vandaag zijn we niets vergeten mee te nemen: onze saladelunch, de stoeltjes, de e-readers etc.! Het plan om te picknicken in onze eigen goede campingstoeltjes op een idyllisch plekje moeten we dan dus vergeten of we (Peter, dus eigenlijk) moeten alles mee gaan sjouwen.
"We doen net of we gek zijn" zeg ik "en we proberen het gewoon. Er gaan toch ook regelmatig mensen weg daar?"
We hebben geluk: dicht bij de ingang komt een plaatsje vrij en als we onze Jeep erin geparkeerd hebben, geven we elkaar een high-five.
Big bear lake is mooi en hoewel de volle parkeerplaats dus ook veel bezoekers verraadt, ervaren we het geen moment als "druk". Regelmatig zitten we gewoon met zijn tweetjes op een bankje te genieten.
Omdat het lopen zo goed gaat, plakken we er maar meteen een trail naar Nymph-lake aan vast. Dat valt wel even tegen, want de hele trail heenwaarts is bergop. Gelukkig is het maar 800 meter, maar toch.
Nymph lake is totaal anders, veel lieflijker, vol met gele dotters: een plaatje!
Op de weg terug vinden we een kleine parkeerstrook met 1 picknicktafel en die is vrij!
(Zijn we toch nog het tafelkleedje vergeten. Dat hebben wij altijd op onze reizen: we maken veel "beginnersfoutjes.")
Na het eten zakken we lekker in onze campingstoeltjes onderuit met de e-readers aan de oever van een klein stroompje.
Na deze break besluiten we terug naar de camping te rijden, maar we kunnen het toch niet laten ook nog even rond het Sprague-lake te wandelen, te meer daar het een rolstoeltoegankelijk pad is, dus geen hellingen erin.
Inmiddels zijn we al zo ver-Amerikaanst dat we alle tegenliggers begroeten, maar ik vermoed dat hier veel toeristen zijn, want men is niet Sprague-zaam hier: we krijgen weinig respons.
- Posted using BlogPress from my iPad
Bij Estes Park begint het National Park Rocky Mountains.
We hebben een fijne blokhut (zo een die we al vaker hebben gehad: bedden, 2 planken om spulletjes op te zetten en verder eigenlijk niets. Op de veranda een schommelstoel en een grond-bbq). De bbq hebben we niet nodig, ook niet die we net gekocht hebben. Het waait te hard, er is verhoogde paraatheid. Dat is wel nodig ook, want vanmiddag bij het plaatsje Nederland, hebben we eerste bosbrand al weer gezien en moesten we een stukje omleiding rijden.
Gelukkig hebben we een super-aankoop gedaan vanmorgen bij de Walmart: een Coleman 1-pits gasstel. Dat komt goed van pas, kunnen we alle groentes smoren en daarna de worstjes in een pannetje bakken. We smullen!
De eerste dag rijden we de Trail ridge road: wat een prachtige natuur hier.
In het dal bij het begin, zien we een rocky mountain bighorn sheep (komt alleen hier voor) en ground squirrls (die net als prairy-dogs veel rechtop staan).
We komen zo hoog dat we op toendralandschappen uitkomen.
We zien ook hier weer een bighorn sheep en grote marmotten.
Als we een trail bergop lopen, zijn we blij met de lange broeken en fleecetruien met capuchon want -hoewel de zon hoog aan de hemel staat in een strakblauwe lucht - is het snerpend koud, vooral ook omdat het zo vreselijk hard waait hierboven.
De beplanting is schaars, maar oh, zo mooi! Het uitzicht fantastisch.
Wat ons ook nu weer opvalt, is dat de mensen die we hier ontmoeten zo rustig, relaxt en superaardig zijn ("Kom maar even hier staan, dan sta je uit de wind en kun je even heel rustig genieten van het uitzicht.")
De tweede en laatste dag hier, rijden we naar Big Bear Lake.
Onderweg in het park worden we regelmatig gewaarschuwd dat de parking vol is en dat we maar beter de parkshuttlebus kunnen nemen.
Even zijn we dat ook van plan, maar vandaag zijn we niets vergeten mee te nemen: onze saladelunch, de stoeltjes, de e-readers etc.! Het plan om te picknicken in onze eigen goede campingstoeltjes op een idyllisch plekje moeten we dan dus vergeten of we (Peter, dus eigenlijk) moeten alles mee gaan sjouwen.
"We doen net of we gek zijn" zeg ik "en we proberen het gewoon. Er gaan toch ook regelmatig mensen weg daar?"
We hebben geluk: dicht bij de ingang komt een plaatsje vrij en als we onze Jeep erin geparkeerd hebben, geven we elkaar een high-five.
Big bear lake is mooi en hoewel de volle parkeerplaats dus ook veel bezoekers verraadt, ervaren we het geen moment als "druk". Regelmatig zitten we gewoon met zijn tweetjes op een bankje te genieten.
Omdat het lopen zo goed gaat, plakken we er maar meteen een trail naar Nymph-lake aan vast. Dat valt wel even tegen, want de hele trail heenwaarts is bergop. Gelukkig is het maar 800 meter, maar toch.
Nymph lake is totaal anders, veel lieflijker, vol met gele dotters: een plaatje!
Op de weg terug vinden we een kleine parkeerstrook met 1 picknicktafel en die is vrij!
(Zijn we toch nog het tafelkleedje vergeten. Dat hebben wij altijd op onze reizen: we maken veel "beginnersfoutjes.")
Na het eten zakken we lekker in onze campingstoeltjes onderuit met de e-readers aan de oever van een klein stroompje.
Na deze break besluiten we terug naar de camping te rijden, maar we kunnen het toch niet laten ook nog even rond het Sprague-lake te wandelen, te meer daar het een rolstoeltoegankelijk pad is, dus geen hellingen erin.
Inmiddels zijn we al zo ver-Amerikaanst dat we alle tegenliggers begroeten, maar ik vermoed dat hier veel toeristen zijn, want men is niet Sprague-zaam hier: we krijgen weinig respons.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 14, 2016
Bijna failliet
Het ontbijt in Microtel is verrassend. Niet zozeer vanwege het aanbod: cereals, muffins en koffie, maar er is ook een wafelijzer en dat zorgt voor het entertainment.
Een jonge knul van voor in de twintig zag het wel zitten: een lekkere versgebakken wafel als ontbijt.
Helaas is de koek aan allebei de kanten aan het ijzer blijven plakken en nu staat hij, gewapend met tang en vork, alle aangekoekte wafelresten tussen de ribbels van het apparaat te peuteren. Het duurt even, maar hij krijgt hem helemaal schoon.
Met zijn vangst op een bordje verdwijnt hij naar boven (zeker zijn vriendin verrassen).
Ook ik ga een poging wagen. Die jonge gast is natuurlijk vergeten het wafelijzer in te spuiten met vet, maar dat zal mij niet gebeuren.
Als het apparaat "bleept" dat de wafels klaar zijn, hangt ook die van mij vastgeplakte aan aan alle kanten. Gelukkig is hij iets harder gebakken, zodat ik na 5 minuutjes klaar ben en de restanten nog lekker smaken ook.
Na mij volgen nog een aantal slachtoffers en inmiddels is iedereen zich er volop mee aan het bemoeien en dat levert leuke tips en trics op, maar geen betere wafels.
Ben benieuwd of het apparaat er over 5 weken (dan komen wij daar onze laatste nacht in Denver doorbrengen) nog staat: ik denk het wel; wat valt er anders te lachen bij het ontbijt?
Na een minuut of 5 met de shuttle, waarin zowel de chauffeur als de passagiers hun best doen de zaak te vermaken, staan we bij Herz.
Omdat we al een reservering hebben, worden we door een medewerkster naar de digipaal verwezen. Daar worden we door een digitale medewerkster (die we ook kunnen zien op een schermpje) aan een auto geholpen (althans, dat is het idee).
Maar al nadat ze ons een vraag of drie gesteld heeft, krijg ik de opdracht een medewerkster te roepen: zij heeft het helemaal gehad met ons! Wij antwoorden niet snel genoeg en niet adequaat genoeg, vermoed ik.
De life-medewerkster verwijst ons naar de balie waar we door een andere life-medewerker geholpen worden.
Hij doet dat prima, op een kleinigheidje na: wij menen het volle bedrag al betaald te hebben en op zijn computer staat dat we nog een dikke $ 1.200,-- bij moeten betalen.
"computer says no!...."
Het is maar goed dat ik stalen zenuwen heb, anders was ik ter plekke neergestort.
De wifi van Herz en mijn i-padje doen wonderen.
Ik laat hem mijn betaling via de ING zien (dit is geen sluikreclame, want ik heb een hekel aan de ING, maar ja het gedoe om te verkassen...); mijn reserveringsbewijs van WTC en hij krijgt van ons een kopietje van het reserveringsbewijs (het reservekopie-mapje komt goed van pas!) en dan hoeven we NIET bij te betalen, NIET 1 1/2 uur op zijn leidinggevende te wachten; NIET naar de parkeergarege waar de auto in rij 26, vak XC staat: nee, onze JEEP Cherokee staat met de kofferbak reeds open, voor de deur van het kantoor geparkeerd en wij krijgen de sleutel overhandigd met: "Fijne tijd in de States en een goede reis!"
- Posted using BlogPress from my iPad
Een jonge knul van voor in de twintig zag het wel zitten: een lekkere versgebakken wafel als ontbijt.
Helaas is de koek aan allebei de kanten aan het ijzer blijven plakken en nu staat hij, gewapend met tang en vork, alle aangekoekte wafelresten tussen de ribbels van het apparaat te peuteren. Het duurt even, maar hij krijgt hem helemaal schoon.
Met zijn vangst op een bordje verdwijnt hij naar boven (zeker zijn vriendin verrassen).
Ook ik ga een poging wagen. Die jonge gast is natuurlijk vergeten het wafelijzer in te spuiten met vet, maar dat zal mij niet gebeuren.
Als het apparaat "bleept" dat de wafels klaar zijn, hangt ook die van mij vastgeplakte aan aan alle kanten. Gelukkig is hij iets harder gebakken, zodat ik na 5 minuutjes klaar ben en de restanten nog lekker smaken ook.
Na mij volgen nog een aantal slachtoffers en inmiddels is iedereen zich er volop mee aan het bemoeien en dat levert leuke tips en trics op, maar geen betere wafels.
Ben benieuwd of het apparaat er over 5 weken (dan komen wij daar onze laatste nacht in Denver doorbrengen) nog staat: ik denk het wel; wat valt er anders te lachen bij het ontbijt?
Na een minuut of 5 met de shuttle, waarin zowel de chauffeur als de passagiers hun best doen de zaak te vermaken, staan we bij Herz.
Omdat we al een reservering hebben, worden we door een medewerkster naar de digipaal verwezen. Daar worden we door een digitale medewerkster (die we ook kunnen zien op een schermpje) aan een auto geholpen (althans, dat is het idee).
Maar al nadat ze ons een vraag of drie gesteld heeft, krijg ik de opdracht een medewerkster te roepen: zij heeft het helemaal gehad met ons! Wij antwoorden niet snel genoeg en niet adequaat genoeg, vermoed ik.
De life-medewerkster verwijst ons naar de balie waar we door een andere life-medewerker geholpen worden.
Hij doet dat prima, op een kleinigheidje na: wij menen het volle bedrag al betaald te hebben en op zijn computer staat dat we nog een dikke $ 1.200,-- bij moeten betalen.
"computer says no!...."
Het is maar goed dat ik stalen zenuwen heb, anders was ik ter plekke neergestort.
De wifi van Herz en mijn i-padje doen wonderen.
Ik laat hem mijn betaling via de ING zien (dit is geen sluikreclame, want ik heb een hekel aan de ING, maar ja het gedoe om te verkassen...); mijn reserveringsbewijs van WTC en hij krijgt van ons een kopietje van het reserveringsbewijs (het reservekopie-mapje komt goed van pas!) en dan hoeven we NIET bij te betalen, NIET 1 1/2 uur op zijn leidinggevende te wachten; NIET naar de parkeergarege waar de auto in rij 26, vak XC staat: nee, onze JEEP Cherokee staat met de kofferbak reeds open, voor de deur van het kantoor geparkeerd en wij krijgen de sleutel overhandigd met: "Fijne tijd in de States en een goede reis!"
- Posted using BlogPress from my iPad
Graancirkels in Denver
Na een reis van meer dan 22 uur, zet de piloot de landing in.
Beneden me zie ik allemaal donkergroene cirkels in het landschap liggen.
Aanvankelijk denk ik dat het waterbassins zijn, maar naarmate de daling vordert blijkt dat het groen, beige cirkels zijn, in allerlei variaties.
Wat ze gemeen hebben is dat er vanaf het midden een lijn loopt naar de buitenkant van de cirkel.
Het is een fascinerend schouwspel.
Mijn buurman die in Denver woont, weet ook niet wat het zijn. Maar, even later weer hij me toch te vertellen dat het landbouwvelden zijn en de cirkels zijn ontstaan door de "irrigation swings".
United Airlines (veel service aan boord: geweldig) zet ons veilig aan de grond en een uurtje later worden we met de airportshuttle afgezet bij het Microtel.
We slenteren nog even naar een terrasje in de buurt voor een koud biertje en uitzicht op de Rocky Mountains.
Wat wil een mens nog meer?
Posted using BlogPress from my iPad
Beneden me zie ik allemaal donkergroene cirkels in het landschap liggen.
Aanvankelijk denk ik dat het waterbassins zijn, maar naarmate de daling vordert blijkt dat het groen, beige cirkels zijn, in allerlei variaties.
Wat ze gemeen hebben is dat er vanaf het midden een lijn loopt naar de buitenkant van de cirkel.
Het is een fascinerend schouwspel.
Mijn buurman die in Denver woont, weet ook niet wat het zijn. Maar, even later weer hij me toch te vertellen dat het landbouwvelden zijn en de cirkels zijn ontstaan door de "irrigation swings".
United Airlines (veel service aan boord: geweldig) zet ons veilig aan de grond en een uurtje later worden we met de airportshuttle afgezet bij het Microtel.
We slenteren nog even naar een terrasje in de buurt voor een koud biertje en uitzicht op de Rocky Mountains.
Wat wil een mens nog meer?
Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)