's Morgens om 10.00 uur worden we verwacht op het aanlegsteigertje beneden ons huisje: we worden met een speed-longtailboat naar de "Bridge" gebracht: zo'n 20 minuutjes varen.
Het is al behoorlijk warm en de wind die door de haren waait, brengt behalve verkoeling, ook een ravage aan in mijn kapsel (en dat is hier de hele dag hopeloos: door het zweten lijkt het voortdurend of ik net uit het zwembad kom. Maar ja, ze kennen me hier toch niet.)
Op de brug is het heel wat rustiger dan gisteren en ook de kermis aan souvenierwinkels is nog niet gestart. We wandelen er rustig overheen en dalen aan de andere kant af naar een Chinees tempelcomplex waar duidelijk een ceremonie gaat plaatsvinden. Jonge mannen tuigen een palmstok op; een monnik houdt visite voor zijn aanhangers, eten en drinken wordt aangevoerd: ze hebben het er druk mee. Als we ergens aan een balie proberen een flesje water te kopen, wordt er naar een grote koelbox gewezen met de mededeling: "Pak er maar uit wat je nodig hebt." Betalen is nergens voor nodig.
Als we terugwandelen over de brug wordt net de eerste duizendknaller afgestoken.
We lopen door naar de backpackerstraat waar we gisteren zijn geëindigd en huren een fiets en rijden naar het Oorlogskerkhof. Een gigantisch groot veld met door de Commonwealth of Nations bijgehouden graven van Engelse, Australische en Nederlandse gesneuvelden. Dood door honger, uitputting, ziektes en lijfstraffen. Voor een spoorlijn, voor een brug... 90.000 doden in totaal.
We fietsen verder door de straten van Kanchanaburi, langs een markt, langs een gigantisch tempelcomplex en staan dan - vrij plotseling omdat we geen aanwijzingen konden vinden - voor het Jeathmuseum waar via een fototentoonstelling deze trieste geschiedenis nog eens wordt verbeeld.
2 kilometer verder bezoeken we nog een 2e Oorlogskerkhof: we zijn de enige bezoekers. De stilte benadrukt de machteloosheid die ik voel.
We sluiten het hier af.
We fietsen terug naar het dorp en stoppen voor een lunch bij ZapZap: een gouden greep.
We smullen van de gebakken papayasalade met een sausje om je vingers bij op te eten. Het lukt me ook nog om een hete saus bij mijn springrolls te bestellen en het feest is compleet.
Als we daarna de fietsen hebben ingeleverd, lopen we een klein stukje terug naar een taxibedrijf. Nee, ze hebben geen taxi voor ons!
Op mijn vraag hoe dat dan kan bij een taxibedrijf krijgen we als antwoord dat er geen chauffeur is vandaag, maar misschien lukt het 100 meter verderop wel....
Daar worden we nog eens 100 meter doorgestuurd en ja, daar staat een luxe wagen met een provisorisch geknutseld taxibordje op het dak: BINGO!
"Waar moeten jullie naar toe? Nee, dat doen we niet, dat is veel te ver!"
Ehhh, is 10 km. te ver? Is de bezinetank leeg dan?
Nou vooruit dan, maar van de 300 Bath is nog geen 10 bath af te dingen en dat wil wat zeggen, hier.
's Avonds laat ik me nog eens verwennen met een lekkere oliemassage.
Morgen verlaten we Oriental Resort.
De reis gaat verder.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten