Dag 2 Singapore

't Is avond.
We lopen over een hangende loopbrug tussen de toppen van verlichte boomtoppen. Mas, Imke en wij.
En overal waar ik kijk, zie ik een skyline van torenhoge gebouwen: ik waan me in een futuristisch sprookje. We zijn allemaal onder de indruk van het schouwspel.
"Ik snap nu wel waarom al die mensen in die lange rijen staan om hier te kunnen zijn" zegt Mas. Tijdens het wachten viel hij bijna om van de slaap, maar nu is hij klaarwakker.
Gardens by the bay.


In de wachtrij (45 minuten) worden we verrast door een licht- en geluidshow.
Achter de wachtrij zijn de andere bezoekers van de Gardens in rijen en groepjes op de grond en op bankjes gaan zitten en wat me weer opvalt is de rust. Geen schreeuwende, jengelende kinderen; geen hard pratende volwassenen; geen uitgelaten meidengroepen of stoerdoende jongens: er heerst stilte en rust en iedereen kijkt omhoog naar wat zich daar afspeelt aan lichteffecten die ondersteund worden door muziek en applaudiseert een paar keer spontaan.

Het is een apotheotisch einde van een bijzondere dag.

Imke gidst ons weer door de metro heen op weg naar huis: waar we het kaartje in moeten stoppen, op welke manier we in de wachtrij horen te staan, aan welke zijde we op de roltrap moeten staan en waarom. Zij weet het allemaal en vindt het geweldig om ons wegwijs te maken.

Wij zijn op tijd opgestaan, want we gaan mee naar de school van de kinderen.
Vandaag is de officiële openingsviering van het nieuwe schooljaar, waarbij de nieuwe kinderen worden voorgesteld.
Daar mogen ouders/grootouders bij zijn.
Per 8 -10 kinderen worden ze naar voren geroepen door de directeur die de happening opent en leidt.
Hij vraagt aan elk kind om zich voor te stellen: de naam, de klas en waar ze vandaan komen.
Ze komen uit alle windstreken:
- "Wij hebben als laatste in Parijs gewoond";
- 3 Indisch-uitziende kinderen: "Wij komen uit Heerhugowaard";
- 2 jongetjes van 9 en 11 jaar: "Wij hebben nog nooit in Nederland gewoond."
- "Wij komen uit België, uit Brussel..." . Mas en Imke! Vreemd om te horen van mijn kleinkinderen maar het klopt wel. Daar hebben ze tenslotte de laatste 6 jaar gewoond.

Dan klinkt het schoollied. Alle kinderen pakken elkaar spontaan bij de schouders en wiegen mee op de klanken van het lied dat ze trots, luidkeels zingen. De tekst kennen ze uit het hoofd. De nieuwelingen zullen het snel leren, vermoed ik.
Het refrein wordt op het scherm geprojecteerd.

"School van de tropen,
in het verre oosten.
School van het spelen,
leren met elkaar.

Hier leef ik mijn dromen
Hier wil ik altijd komen
School, Holland op de evenaar"

Door mijn tranen heen, zie ik de vrolijke gezichtjes van Mas en Imke: ze horen er na die eerste schoolweek al echt bij.







- Posted using BlogPress from my iPad