"Bollywood" in Jaipur

Rowdy Rathore in de mooie bios Raj Mandir in Jaipur: we gaan er eens lekker voor zitten.








Het is een soort actiefilm met veel gesteek en geschop (er vallen veel slachtoffers, maar de hoofdpersoon is niet kapot te krijgen), een verliefd stel in een spel van aantrekken en afstoten, een kindje in het spel en vooral ook weer prachtige kleuren, lekkere muziek, strakke ritmes en dansen tussendoor. Peter en ik genieten in luxe stoelen die zelfs in een soort ligstand geschoven kunnen worden.
In de ochtend bezoeken we het Albertmuseum (mooi, maar wel nog traditioneel met veel spullen achter glas);




een textielbedrijf waar zowel Gonnie als ik een soort broekpak van zijde op maat laten maken (of een combi van zijde en katoen? Dat wordt maar niet duidelijk, zeker niet tijdens de prijsonderhandelingen waardoor Gonnie echt woest wordt en zegt dat ze helemaal niks meer wil, zeker niet als ze aan de 4e verkoper het design moet uitleggen ....). Maar, we zijn benieuwd, vanavond wordt alles bij het hotel afgeleverd!




En, Peter en ik vinden een prachtig bronzen beeldje van Krishna voor op de sokkel in de kamer of op de nieuwe kast in de gang.
Heerlijke dag waar ik helemaal vrolijk van ben geworden.

Nog een tip: zorg dat je altijd toiletpapier bij je hebt, want zelfs bij het Albertmuseum is dat er niet en vindt men dat de normaalste zaak: "You may use water...". Ik ga niet vertellen hoe ik dit opgelost heb.

- Posted using BlogPress from my iPad

Jaipur

We zien vandaag zoveel dat ik moeite heb om het allemaal op een rijtje te krijgen, maar het is een fantastisch mooie dag met veel ervaringen.
Yadav brengt ons bij een tempel zo'n 20 km. van Jaipur af (weinig bekend bij toeristen en zelfs bij Indiase mensen); de apentempel. Hier ontspringt een bron in de bergen en volgens de Hindi is dit een heilige bron. We zijn er op maandag, de dag van Shiva: vrouwendag. Ze hebben hier dan ook de meerderheid, maar ook mannen laten zich niet weerhouden om deze tempel te bezoeken. Wat zo speciaal is, is dat zowel vrouwen als mannen hier compleet onderdompelen in het heilige water, zichzelf en hun kleding overgieten met dit water en dat de schaamte/schroom van de vrouwen (die normaal gesproken een sluier over hun gezicht gooien als er mannen aankomen), hier compleet verdwenen lijkt: ze besprenkelen hun hele lichaam en schromen niet om hun borsten te ontbloten om ook die te kunnen overgieten met het heilige water (tot genoegen van de 10 politiemannen en 2 -vrouwen die hier aanwezig zijn om de orde te handhaven, maar bij navraag van mij niet meer doen dan een gemiddelde badmeester: zorgen dat de gasten niet over het hek gaan, want het is diep achter het hek. Dat er 3 jaar geleden 2 mensen verdronken zijn, wordt door onze chauffeur verteld en niet door de bewakers waar ik toch een kwartiertje mee in gesprek ben geweest.)
Wat opvalt is de vreugde van de bezoekers na het bad en het bezoek aan de bovenste tempel: ze zingen en dansen en hebben de grootste lol, ook met
ons: ze delen de vreugde!





Yadav brengt ons ook nog naar een complex waar gedenktempels staan van alle overleden Maharadja's van Jaipur; voor de laatste is er nog geen (vorig jaar pas overleden), maar er ligt al wel een soort grasheuveltje op de plaats waar het gedenkteken gaat komen. Omdat deze foto niet door de zware selectie voor het fotoboek is gekomen, kan ik hem helaas niet laten zien...

Koeien bepalen weliswaar het straatbeeld van India; er wordt voor ze geremd op snelwegen en ze worden ontzien tot in de smalste straatjes, maar om nu te zeggen dat ze een luxe leventje hebben, nou nee! De meeste koeien zijn broodmager (misschien het gevolg van de droogte hier), bij de tempel zag ik er nota bene een (zie foto) die met een stok gemept werd toen hij te dicht bij een kraampje met eten kwam en regelmatig zie je er een langs de kant liggen die het niet gered heeft. Ik heb met ze te doen.


We rijden naar het Amber palace (na een stop bij een tempeltje waar we nog even gestipt worden).


In dit paleis wanen we ons echt in een sprookje van duizend-en-een-nacht.
De gids die ons rondleidt kan goed vertellen wat er zo allemaal gebeurde rondom de slaapkamer van de Maharadja, hoe hij via geheime gangen naar de kamers van zijn haremdames kon glippen, waar de dames dansten voor hem, waar muziek werd gemaakt en stoere gevechten met leeuwen en tijgers werden gehouden om hem te amuseren. We zien zilveren deuren, met spiegels ingerichte hallen om het licht te regelen, met goud geschilderde taferelen op plafonds en wanden.


Wat een schril contrast met de Indiers die wij ook op deze dag weer langs de weg in onvoorstelbaar rottige tentjes en krottenwijken (meer vuilnisbelt dan wat anders) zien wonen. Hoe kan het toch dat een land dat zo rijk moet zijn geweest in het verleden er nu zo aan toe is? En belangrijker nog, hoe moeten de Indiers ooit in betere omstandigheden komen te leven? Waar moet het begin gemaakt worden? En door wie?


- Posted using BlogPress from my iPad

Bundi-Jaipur

't Is vandaag maar een korte rit; 200 km., maar 200 km opgebroken weg (waarvan ook nog stukken tolweg! Ik denk dat ze hier eerst tol heffen en daarna van dat geld de weg gaan verbeteren. Dus tolweg = opgebroken weg), wij rijden er bijna 5 uur op, met een hele korte stop.
Bij die halte stoppen 2 lijnbussen volgepropt met mensen en ook bovenop is het een drukte van jewelste. Er staan bij die halte van allerlei vreemde mensen (zo'n beetje wat er bij ons in Nederland ook rondom stationshallen rondstruint) van wie sommigen zo'n lodderige ogen hebben (opium?) en ons zo strak blijven staan aanstaren op 1 meter afstand dat Gonnie zich behoorlijk ongemakkelijk voelt hier. Ze dringen zich ook op rondom de auto die niet op slot is (Yadav is maar even een sigaretje roken), dus Gon en ik nemen ieder aan een kant de wacht en als Yadav even oogcontact maakt, gebaar ik hem om hier maar weg te gaan.




Tijdens de rest van de tocht zien we veel mensen die in tenten wonen (en dan bedoel ik niet de tenten die op de Franse campings staan)




en er ontstaan weer van allerlei gevaarlijke situaties:
op een vierbaansweg kom je geregeld spookrijders tegen, zowel op de linker als de inhaalbaan; een vierbaansweg is hier dus eigenlijk een 2x 2-baansweg naast elkaar, maar dan ook nog met koeien die oversteken of gewoon wat gezellig rondkijken terwijl alle auto voor ze stoppen of er omzichtig omheen rijden, uiteraard heel hard toeterend; er staan heel veel vrachtauto's met panne (hier hebben ze geen gevarendriehoek, maar ze leggen op een meter afstand van de auto een cordon met keien en daar moet de rest van het verkeer dan maar omheen); buffelkarren met gezinnen; kleine volgepropte vans; kortom 't is een gekkenhuis op de weg. Ook Yadav roept regelmatig: Crazy, crazy!








Dat wordt nog erger in Jaipur waar 75% van de weggebruikers gek is, volgens hem. We worden een aantal keren gewoon klem gereden en we verbazen ons erover dat we nog geen schade aan de auto hebben opgelopen. Ikzelf vrees regelmatig voor mijn leven, terwijl ik in het verkeer niet echt een angsthaas ben.
We bezoeken in Japur een astrologisch observatorium dat 300 jaar geleden is aangelegd door de maharadja en waar zeer mooie ingenieuze bouwwerken staan, waarmee men toen al op 2 seconden precies de tijd kon aflezen: heel indrukwekkend!




Het naastgelegen paleis van de maharadja (14 jaar oud) is ook een juweeltje.
Omdat de maharadja die in 2011 stierf geen zoons had, is de kleinzoon van hem nu maharadja geworden.
Hij was niet thuis (anders hing er een kleine vlag bij de grote); hij was naar school!




's Avonds komen we helemaal bij in het fijne hotel Umaid Bahwan en na een paar biertjes eten we op het dakterras in een heerlijk temperatuurtje (we denken maar een graad of 25) na het buitje van vanmiddag en vanavond.

- Posted using BlogPress from my iPad

Zaterdag 28 juli: deja vu?

We gaan voor de verandering eens ergens anders ontbijten. Dat bevalt slecht want de 3 pannenkoeken met banaan krijgen we na 50 minuten (2 gekookte eieren bijna!) koud opgediend (waarom breng je ze niet eerder als ze toch klaar zijn? zou je zeggen) tegelijk met Ads gebakken eieren met toast die wel warm zijn. We krijgen wel 3 grote thermoskannen slappe koffie om de tijd te doden en na te praten over het feest van vorige avond. Na het avondeten zijn we bij een tempeltje beland waar een priester de hele avond offertjes wiegde, terwijl de plaatselijke band een grote groep mensen op de dansvloer lokte.




We werden vriendelijk gevraagd om mee te doen met het jaarlijks festijn en uiteraard ontkwamen we er niet aan om met hen mee te dansen. Ik kon, wijzend naar mijn heup en wat zielig kijkend de dans ontspringen, maar de anderen hebben zich behoorlijk uitgesloofd (Gonnie werd door een enthousiaste vrouw ook nog op haar neus geraakt met een zwaaiende arm).
Yadav vertellen we waarom we wat later zijn, maar hij heeft ons niet gemist en zit rustig een krantje te lezen op straat.




Hij heeft voor ons een interessant ritje bedacht en raad eens wat? Het is exact de route die we gisteren gefietst hebben. Hij laat ons wel het meer op een andere manier zien, n.l. via een gebouw (kleun museumpje) waar Kippling (Jungle book) een dag of 2 heeft zitten schrijven




Daarna rijdt hij naar een zogeheten stepwell. Dat is een bron, toegankelijk via trappen, aangelegd door rijke Indiers om hun arme medebewoners van water te voorzien. Heel vernuftig eengelegd en prachtig van architectuur. Er loopt een deskundige rond (hij is archeoloog, zegt hij) die kns wijst op een andere step well 200 meter verderop die veel minder bekend is zowel bij toeristen als bij Indiers, maaf architectonisch veel jnteressanter. Hij is vierkant van vorm en van binnen loopt er een soort zig-zag trappenstelsel waardoor de bron altijd te bereiken was voor veel mensen om drinkwater uit te halen, in te wassen of te baden. Gonnie waant zich in een van de eerste computerspellen op level 5.




Nog net voor de lunch hebben we tijd om naar het paleis te gaan. Het moet een schitterend mooi gebouw geweest zijn, gezien de prachtig geschilderde plafonds en muren van bepaalde kamers, maar het is slecht onderhouden, er hangen vleermuizen en 's avonds vanaf een uur of 5 wordt het bevolkt door de honderden apen uit het het dorp: het stinkt er behoorlijk naar apeshit. Echt jammer dat het niet beter behouden wordt.




We gaan na de lunch weer lekker chillen (ik ben net op tijd wakker om nog even mijn blog te schrijven voor we naar het wificafe gaan: ons dagelijks ritueel hier in Bundi).
Het heeft hier wel een hele ochtend wat gemiezerd, maar het maakt ons niet uit of we nat zijn van de miezerregen of het zweet en de Indiers zijn er blij mee.
- Posted using BlogPress from my iPad

Bundi per fiets

Bundi is een pronvinciestadje met weinig toeristen. We kunnen er wel gewoon fietsen huren voor 50 roepies per fiets per dag (dat is 75 ct.).
We fietsen het dorp uit nadat we knze was naar de Laundry hebben gebracht en komen langs een prachtig meer dat werkelijk totaal,verdekt is met lotussen. We stoppen om er wat dichterbij van te kunnen genieten en ontdekken dat we dat toch beter niet kunnen doen: het grasveldje naar het meer toe, ligt bezaaid met stront van alles wat/wie maar poepen kan/moet.
Een eindje verder is een trap die naar het meer toeloopt en daar zien we waar ze de was doen (ik weiger vooralsnog nog te geloven dat dit ook met onze was zo gaat).


We fietsen rondom de berg die de achtergrond van onze verblijf vormt, langs heel dun bevolkte dorpjes en totaal verlaten weggetjes. We zien een bonte specht, veel buffels met hun reigerachtige vogels opmde rug en zwemmende jongens die zoals altijd weer smeken om gefotografeerd te worden.
Het weer is niet al te warm, dus goed om te fietsen, maar Ad vraag zich toch af waarom we steeds het water over onze ruggen gieten...
Als we terug zijin het dorp fietsen we nog over de markt (veel te zien weer) en wordt het voorwiel van mijn fiets bijna platgereden door een klein busje. Als de plaatselijke bewoners de bestuurder niet hadden duidelijk gemaakt dat hij achteruit moest, omdat hij op mijn voorwiel reed dan had ik mijn fiets als wrak kunnen gaan inleveren. Wat zo'n verkeersopstopping al niet allemaal teweeg brengt.


We lunchen weer in dezelfde Haveli als gisteren (diemons inmiddels kennen, want ook het ontbijt hebben we hier gehad i.v.m. het geleende led-lampje).
We constateren dat het een regenachtige tuin is, want ook nu moeten we ons eten in de regen opeten (we zijn zo,eigenwijs niet weer naar boven te willen vluchten).

- Posted using BlogPress from my iPad

Ranakpur - Udaipur/Bundi

Na een autorit door de bergen, langs relatief rijke tuinbouw gebieden, over een dure tolweg, komen we in een stad aan. Ik mag vandaag voorin zitten wat een stuk helpt tegen schrikreacties op verkeerssituaties, dus Yadav stelt mij de vraag in welk hotel we gereserveerd hebben. Dan blijkt dat hij, zoals hij het zelf zegt, confused, is: we hebben hem verteld dat we Udaipur hebben laten vallen in het reisschema t.b.v. Ranakpur en rechtstreeks naar Bundi gaan. Dat is een tegenvaller voor hem ( hij dacht een vrije middag te hebben, maar nu moet-ie nog zeker 4 uur rijden), maar hij zegt: its OK, you decide en vervolgt de reis, waarvan verder niet zo veel te zeggen is.


Tegen dat we bij Bundi zijn voorspelt Yadav dat het regent in Bundi, maar als we er aankomen, is het droog. Bundi blijkt een laad- en loscentrum te zijn voor vrachtauto's. Door een bonte haag van honderden, mooi versierde en geschilderde trucks, hebben we plotseling uitzicht op het blauwe stadje waarboven een paleis uittorent.


De Haveli waar we geboekt hebben is mooi, maar valt ons toch wat tegen omdat hij niet echt gezellig is om b.v. buiten te zitten en er js geen wifi (hierdoor ontdekken we weer wel een gezellig wifi-cafe met lekkere muziek). We zitten in het tweede gebouw dat we voor ons alleen hebben en ' s avonds maken we de gezelligheid maar zelf. Op de overloop bij Gonnie en Ad drinken we koffie met een scheut whiskey en leggen een kaartje, waarbij voor de zoveelste keer die avond een stroomuitval optreedt. Eerder op de avond hebben we bij de Haveli een eindje verderop in de tuin gedineerd. Toen het eten net was opgediend, kwam de aangekondigde bui; viel de stroom uit en moesten we in het pikkedonker met onze net opgeschepte bordje naar boven naar het restaurant vluchten. Was toch een leuke ervaring!

Na het eten zoeken we met een geleend led-lampje de weg terug naar de eigen Haveli.

- Posted using BlogPress from my iPad

25 juli: "Bedevaart in Ranakpur"

Na een lekker ontbijtje in de tuin, gaan we de bergen in. Yadav vindt het hier op Italie lijken, maar dat heeft hij waarschijnlijk van toeristen gehoord die Italie niet zo goed kennen.
De weg naar boven is net zo slecht als in alle kleine dorpjes en Yadav moet alles uit de kast halen om ervoor te zorgen dat het ontbijt blijft waar het is. Het lukt het goed! Onderweg zien we een bijna drooggevallen meer, pauwen en heel veel hardwerkende vrouwen. Ze zitten op het marktplein hun groenten en kruiden te verkopen, werken mee aan het verbeteren van de weg door loeizware schalen stenen van a naar b te brengen, ze dragen grote bussels takken naar huis om de vuurtjes te kunnen stoken waarop ze vanavond de maaltijd weer gaan bereiden.
Wat we ook nog zien is het volgende tafereel: en wordt een karretje voortgeduwd vol met bloemenkransen en andere offertjes, iemand veegt met de bezem de grond "schoon", er lopen wat mensen bij en erachter beweegt een man zich rollend op de straat voort. Ook zij zijn op weg naar de tempel in de bergen waar wij naar toe gaan. Deze man doet dit al een aantal jaren (1 x per jaar) om vruchtbaarheid te verdienen: hij en zijn vrouw zijn kinderloos.

Hoewel geen Italie, is het behoorlijk hoog en het uitzicht is prachtig, zeker als we de geplande tocht naar boven afleggen. De afstand die we zwaar klimmend afleggen is, als we naar boven gaan, 1025 meter heen en 1025 meter terug, maar bij terugkomst wordt ons verteld dat we 2 x 2000 m. hebben afgelegd.
De tocht is voor iedereen zwaar, maar ik heb een goede dag en ik kan in een laag tempo welliswaar, behoorlijk meekomen. Hij gaat afwisselend over trappen, geplaveide hellingen, rostachtige bodembedekkingen en ook de geur is afwisselend (wat er op het laatste stukje naast de weg lag te rotten weet ik niet, maar ik heb nog nooit zo'n stank geroken!)
De weg heen en terug is druk met andere bedevaartgangers - weer een bonte stoet - , muzikanten, offertjesverkopers, fruitverkopers, apen en heel veel bedelende vrouwen en kinderen. Omdat we weer heel vaak gevraagd worden om een foto van hen te maken (liefst met ons erbij) is het vooraf heel onduidelijk of we achteraf een "dank je wel" met een vriendelijke glimlach krijgen, of een bedelende dwingende hand met de woorden "money, money...". We reageren op beide situaties met een vriendelijke glimlach terug.


Als we bijna boven zijn en nog maar 25 meter met de trap omhoog moeten, gaan onverbiddelijk de schoenen uit, ondanks dat het er slijkerig, nat en glad is. We zien van dichtbij op de rotsen en in de lucht grote roofvogels (gieren of arenden, we weten het niet).
Eindelijk zijn we waar we wezen moeten. Daar waar wij een prachtige tempel verwachten, komen we bij een kleine rotsingang waar 1 stalagtiet hangt waar we omheen moeten lopen ('t is zo smal dat er net 1 persoon langs kan). Aan de andere kant van de stalagtiet staat een beeldje van een godin. Zij is het symbool van vruchtbaarheid en "woman power" wordt ons verteld en tot mijn verbazing wordt hier geen geld gevraagd, maar fotograferen is niet toegstaan.
Ik vind het een heel bijzondere ochtend.

Als we terugkomen bij Yadav zijn we 3 uur en 1 liter water p.p. verder.
De lunch in ons hotel hebben we dik verdiend, vinden we. De rest van de middag brengen we door in het zwembad, waar we in de weer zijn met onze tempex bal en ring (een mens heef niet veel nodig om lol te hebben) en verder toch wel ons gemak houden: we hebben tenslotte niet voor niets vakantie!


- Posted using BlogPress from my iPad

23 juli: platteland versus stad

Dit wordt een bijzondere dag. We gaan met 2 jeeps, 4 fietsen, een Frans echtpaar en een Amerikaanse vrijwilligster op stap. We bezoeken een aantal scholen en Visnoydorpjes.

De staatsschooltjes zijn zeer primitief, d. w.z. in het ene zitten de kinderen al in een bankje met schrijftafel, in het andere zitten ze op een kleed op de grond, al dan niet met een laag schrijftafeltje.



Schoolgaan is niet verplicht, maar de kids worden gelokt met elke dag een lunch op school. Dat helpt, want sommige kinderen brengen hun veel te jonge broertje of zusje mee, maar beter te vroeg op school dan nooit. De schooltjes zijn heel afhankelijk van projecten met vrijwilligers, van wie sommigen heel ijverig alle klaslokalen hebben beschilderd met basis lesmateriaal: kleuren, getallen van 1 t/ m 100, alfabet etc. Andere vrijwilligers hebben de school letterlijk mee opgebouwd en/of aan de buitenkant geschilderd. Het onderwijsprogramma is eigenlijk alleen maar alfabetisering en fundamentele basiskennis.
De kinderen vinden het interessant om bezoek te krijgen, willen graag op de foto, vertellen in het Engels hoe ze heten en zingen met mij samen "Head, shoulders, knee en toes....", (ik wist zo gauw ook niets anders), tellen met me mee van 1 tot 10 en laten trots horen dat ze ook terug kunnen tellen!



De tocht tussen de 2 scholen leggen we per fiets af, 8 km voor de 2e school stap ik in de jeep en dat is maar goed ook, want het laatste stuk is een flink vals plat en de andere 3 komen met roodaangelopen hoofden (maar wel trots dat ze het gedaan hebben, dat dan weer wel) het 2e schooltje binnen.


Tussendoor mogen we ook nog te gast zijn in een klein gehuchtje waar een aantal gezinnen woont. Een van de moeders blijkt die van een van onze obertjes te zijn. Wij worden gastvrij onthaald, mogen zoveel foto's maken als we willen en ze laten zien hoe ze in de dagelijkse praktijk wonen en leven.
Als de ringtone afgaat van een van de zoons en ik hierop reageer met een soort zitdans, vinden ze dit zo leuk dat ze even later de ringtone nog een keer laten afgaan om mij weer in beweging te krijgen: ik stel ze natuurlijk niet teleur.


De schoondochters lopen gesluierd uit respect voor oudere mannen in de familie en vooral tegenover hun schoonvader.
De dochters mogen iedereen met open gezicht tegemoet treden, maar moeten na ons bezoek wel weer met de anderen het dak op voor de rest van de bouwwerkzaameden. Oma bekijkt het tafereel vanaf de grond en (maar nu vul ik in) moet niet zo veel hebben van dat moderne gedoe met al die visites e.d. Het kan ook zijn dat ze gewoon een beetje sjagrijnig was of dat ze altijd zo kijkt en het allemaal best wel gezellig vond.... Wij wel in ieder geval.
Bij het tweede bezoekje wordt een schoorsteenpijp op het buitenoventje gemetseld, zodat de rook wat hoger opstijgt en niet meer recht in de ogen van de stokende vrouwen. Ad helpt ijverig mee met metselen.


Tegen lunchtijd zijn we weer terug bij Mandore guesthouse en concluderen nu al dat dit een topdag is en we zijn dan pas halverwege...

Na een siesta gaan we met Yadav naar de oude stad in Jodhpur. Hij heeft ons alleen maar verteld dat Johdpur vies, heel vies, stoffig, vol uitlaatgassen en echt heel vies is... Hij heeft gelijk.
Zelfs in de oude stad in Delhi hebben we niet gezien dat kinderen bij een winkelingang op de tegels zitten te poepen (bips naar publiek, rustig rondkijkend terwijl de vliegen zich op de nieuwe hoop storten); geen moeder die snel opstaat om het "ongelukje" (zou immers kunnen) ongezien te maken: 't is normaal hier. Een jongen op nog geen 2 meter afstand van mij, wordt kennelijk ineens heel misselijk en braakt de hele zooi op straat, veegt met zijn mouw langs de mond en wandelt verder alsof er niets gebeurd is. Onder de stadpoort staan wat opgeschoten jongetjes, waarvan er een met de broek op de knieen zijn piemel showt aan de anderen en wanneer hij ziet dat er toeristen aankomen alleen wat brutaal glimlachend zijn broek weer ophijst....

Maar OK, laverend tussen de koeienstront, afvalbergen, rochels en andere obstakels komen we bij een kruidenwinkel, aangeprezen op Trotter en Lonely Planet: er staat een topverkoopster, een van de dochters van de overleden eigenaar. We kopen uiteraard weer meer dan we van plan waren.
Als we bij Yadav terugkomen, staat de auto geparkeerd voor een andere kruidenwinkel. Omdat we op zoek zijn naar mintblaadjes, gaan we ook daar naar binnen en raad eens wat? Twee topverkopers op een dag! (zit hier ook een school voor Handel & Marketing?)
We krijgen bijna zin om naar huis te gaan en met de gekochte kruiden zelf Indiaas te gaan koken. Maar ik schrijf "bijna": we zijn het hier nog lang niet moe.

- Posted using BlogPress from my iPad

Zondag: rustdag, maar niet voor iedereen.

Peter en Ad staan om 6 uur op om te gaan wandelen in het park. Gonnie en ik draaien ons nog een keer om. Wat we gemist hebben? Honderden apen en vogels. We gaan eind van de middag met vieren even kijken.


Na een heerlijk ontbijtje gaan we met Yadav naar een Visnoystreek en -dorpje. De Visnoy is een tak van de Hindoes die zeer streng natuurbehoudend is; zij kappen b.v. geen boom, al staat hij midden in hun huis of midden op de weg; de vrouwen sluieren zich in het zicht van mannen. Niet zoals de moslims, maar met de prachtig gekleurde sluiers die iedereen hier draagt, zelfs wij, waarmee ze tegelijkertijd het zweet van hun hoofd wissen (ook wij).
De vrouwen dragen armbanden van pols tot elleboog en soms ver daarboven: het ziet er weer prachtig uit.


Wij gaan naar het dorpje via een weg die erom bekend staat dat er veel gemsen en andere dieren te zien zijn, maar Yadav waarschuwt ons alvast: het zal niet meevallen want de droogte is ook voor veel dieren fataal; hij dekt zich in voor als we niets te zien krijgen. Dat had hij niet hoeven doen, want nauwelijks op de bewuste weg of we zien heel wat gemsen die we met wisselend succes proberen vast te leggen op onze camera's.


Aan de overkant zien we een grote groep vrouwen waar Gonnie en ik naar toe lopen. We vragen voorzichtig of we mogen komen kijken, maar we zijn welkom. Ze lachen, laten zich fotograferen bij het werk (Gonnie dacht aanvankelijk met een zondagse picknick te doen te hebben, maar ze bleken een kanaal aan het kappen te zijn in afwachting van de alsmaar utblijvende regen). In dit gedeelte van India valt per jaar ongeveer 23 tot 24 uur regen (vergelijk dat eens met de afgelopen 2 weken in Nederland en je snapt
waarom ze hier smachten naar regen!)


De vrouwen zijn open en vriendelijk: ze lachen veel. Als dat opeens verandert -ze beginnen voor te doen dat de sluiers voor hun gezicht gaan en maken zeer boos kijkend smijtgebaren met hun schalen - begrijp ik eerst niet waar die omslag door komt. Dat verandert als ik omkijk: onze mannen komen eraan! Als ik een soort "weggaan"-teken maak en roep: "Weg, weg!" maken Peter en Ad meteen rechtsomkeert. Dat vinden de vrouwen geweldig. Ze doen mij na en de zich snel omkerende mannen en lachen zich een hoedje...
Ook bij de eindplek, een soort mini-natuurparkhuisje waarvoor een haast opgedroogd meer ligt met flamingo's, witte reigers en nog veel andere vogels, genieten we van het uitzicht, de wind, de rust en - ook hier - een enkele gems.
Zo'n 100 m. verderop staat nog een bewoond huisje. Aan de achterkant zit op het "terras" een heilige man/waarzegger/raadgever die geraadpleegd wordt door een aantal bewoners uit de buurt die voor hem zitten (ze geven hem geld en vruchten, b.v. een kokosnoot die verbrand wordt door de heilige man op een houtskoolvuurtje; het geld verdwijnt onder zijn kleding).


Over een zeer slechte weg - Yadav brengt het als "jeepsafari" - komen we nog bij een vloerkledenweverijtje; ook van Visnoy, dus handwerk! De wever die ons ook uitleg geeft, werkt al 25 jaar in kleermakerszit op een stenen vloer. Hij is het gewend, zegt hij en hij is trots op zijn bedrijf.

We genieten nog steeds ongelofelijk van ons verblijf in dit guesthouse: alle maaltijden zijn ontzettend goed, we worden in de watjes gelegd met bijzettafeltjes, koele drankjes, extra ventilatoren, leuke gesprekjes.


Morgenochtend gaan we een fietstour maken, met waarschijnlijk ook een bezoek aan een schooltje in de buurt. Wat een vooruitzicht weer...

- Posted using BlogPress from my iPad

Zaterdag, 21 juli

Dit is weer een dag waarop we verkassen; van Jaisalmer naar Mandore bij Jodhpur.
Ik zit vandaag voor het eerst voorin tijdens een lange rit. Het eerste stuk is slaapverwekkend, want veel woestijnachtige panorama's, zowel links als rechts. Ik verwonder me wel steeds over de kleine nederzettingen waarin gezinnen wonen, wel zo van alles verlaten en zonder bezit van auto, fiets, brommer of wat dan ook. Ja, ze hebben soms wel een stel ezels of een kameel, maar de meeste vrouwen zie je toch echt met pakketten op hun hoofd lopen, varierend van bussels hout, plastic teilen met ik weet niet wat, tot ???
Hoe doen ze dat toch hier, zonder iets?
Wat later wordt het landschap wat groener, zien we pauwen en dromedarissen met baby's van heel dichtbij. Prachtig om te zien!


Ook zien we steengroeves waar nog heel veel met de hand gehakt wordt (ook nu in de hitte, want het is nog steeds heel erg warm en voorlopig geen enkele kans op een verkoelende moessonbui).
In Johdpur zelf bezoeken we het grote Fort: het derde sinds we hier zijn, maar elk fort verrast ons weer. Telkens anders, maar dit heeft wel het mooiste uitzicht tot nu toe. Vanaf het hoogste punt kijk je uit over de "blauwe stad": heel veel huizen zijn namelijk lichtblauw geverfd, omdat de vroegere bewoners (de Bramanen) Krisna vereerden en de kleur blauw verwijst daarnaar.


Wat opvalt is dat de mensen die we hier tegenkomen in het fort, allemaal heel vriendelijk zijn (meer dan in Jaisalmer) en gevoel voor humor hebben. Zelfs de loketbedienden maken grapjes. Wanneer ik gratis van de lift gebruik ga maken (invaliden gratis en vandaag heb ik mijn wandelstok bij en mank lopen gaat vanzelf met die heup), kijkt de controlerende bediende me aan en zegt: " Oh, you are invalid, that's OK". Ik antwoord: "Well, that's not OK". Hij ziet er, net als ik, de humor wel van in en loopt lachend met ons mee naar de lift.

Ons guesthouse (Mandore Guesthouse) is een sprookje! Vlakbij het grote park, via een weggetje bezaaid met koeiestront en troep en bedelende vrouw, bereiken de de ingangspoort. Daarachter ligt een tuin met struiken, bloemen en gras en bomen waarin vogels zitten te fluiten. Er staan verschillende zitjes. We hebben kleihutten gereserveerd (die er heel goed uitzien), maar omdat er toch geen enkele andere gast is, bieden ze ons 2 totaal nieuwe kamers ensuite aan. Stel je voor, na het vorige hotel (waar we gisteravond ook nog een kakkerlak in de bruidssuite bij Gonnie en Ad zagen): een eigen nieuw huisje met prachtige inrchting, hartstikke ruim en een geweldige badkamer met modern sanitair, echt lekker warme douche, en een supersnelle wifi-verbinding. Koud pilsje in de tuin, je hoeft niet van tevoren te zeggen dat je wilt eten hier: je gaat gewoon zitten en er wordt voor eten gezorgd! Zelfs Yadav die deze accommodatie niet kende en zeer sceptisch was, is om: 't Is heerlijk hier.
We gaan hier een paar dagen heel erg ons gemak houden en genieten van de rust (al staat er voor morgenochtend wel weer wat op het programma...)


- Posted using BlogPress from my iPad

Jaisalmer, 19 en 20 juli

Hier leren we: "Dit is India", wat de vraag ook is.
Het hotel Pithla Haveli is ronduit slecht. We hadden er al weinig vertrouwen in toen we kwamen, maar het wordt met de dag erger.
Als je 3 bier bestelt, krijg je er 2, want op..
Als je was morgen klaar is, komt hij een dag later en dan nog pas als je heel boos zegt dat je hem NU teru wilt ( hij ligt dan ineens kant en klaar achter de balie, waarschijnlijk al sinds de vorige dag...)
Als je de dag erop 2 bier bestelt, duurt het weer 2 gekookte eitjes voor je een slok kunt drinken (tenminste ik hoop niet dat het 4 gekookte eieren wordt, want ik zit nu nog in de hal te wachten....)
De wifi doet het alleen op de i-pad van Peter (altijd), van Gonnie (als ze geluk heeft) en gewoon nooit op die van Ad en mij!
's Nachts gaan ze stenen zagen en in de gangen discussieren; tegen dat je wilt gaan slapen gaan ze de riolering bij de overburen repareren, waardoor het behoorlijk begint te stinken in je kamer...
Heb ik ook nog wat positiefs te melden over het hotel ? Ja, ik heb intussen bier en elke middag loopt er een jongetjes in de hall rond die continu de vloer aanveegt.



De schone hal van Pithla Haveli.

Zo, dat ben ik even kwijt!

We zijn al 2 ochtenden in de gouden stad aan het rondstruinen. Kleding gekocht en prachtige tempels en het paleis bezocht; heerlijk geluncht in een nieuw restaurantje waarin de eigenaar ( een jonge knul die het bedrijfje van zijn vader heeft overgenomen), heel erg zijn best doet het ons naar de zin te maken.



Het eten is heerlijk, ook dat van Peter die vandaag op een dieet van lemon soda en bananen staat.




Peter voelt zich zo...

Ook zijn we een middag door Yadav meegenomen naar dorpjes in de buurt van Jaisalmer; sommige compleet uitgestorven, andere door alleen maar een paar boerengezinnen bewoond. Onderweg brengt hij ons ook nog naar een edelsmid (zilver), waar we niets kopen (ik weet niet of Yadav dat leuk vindt, maar hij moet ons niet ongevraagd commerciele bezoekjes laten brengen).
Het is best lastig om hem hierop aan te spreken, want hij doet heel veel voor ons: hij brengt ons ook naar een cobra- tempel en een Memorial-plaats voor gestorven marahadjas uit de buurt van Jaisalmer.
We dineren 's avonds heerlijk op het dakterras van Haveli Safran met een heel enthousiaste groep, goed musicerende jongelui (geen meisje te zien of horen).
Peter knapt langzaamaan op.

Vanmiddag hebben we ons alle 4 laten masseren in een beautysalon (Ik verklap niks: dit is India) en het was heel ontspannend.


- Posted using BlogPress from my iPad

Woensdag: reistijd, 14 gekookte eitjes.

We hebben een lange reisdag in de auto: de weg naar Jaisalmer is weliswaar beter dan de vorige naar Bikaner, maar het uitzicht dat we hebben is na 2 gekookte eitjes (ik leg zo even uit waar deze tijdmeting aan ontleend is) ook niet meer zo spannend. Gelukkig zijn er nog zeer regelmatig wat spannende momenten met vee op de weg, maar zowel links als rechts is er een woestijnlandschap waar de mannen antilopen of impala's zien, maar de vrouwen niet (terwijl die toch veel alerter zijn).
Vanochtend zijn we om precies 8 uur gestart met een ontbijtje in Desert wind: Gonnie bestelde een gebakken eitje en de mannen en ik ieder 2 gekookte eitjes met toast.
De toast en Gonnies gebakken eitjes waren er al na een kwartier, gelijk met een bakje koffiepoeder en een kannetje gekookte melk om daarvan koffie te maken. Even uitgelegd dat we er liever gekookt water bij wilden: no problem!
En inderdaad, na 5 minuten kwam het gekookte water. Gonnie had intussen haart toast en gebakken eitjes op en wij deden intussen pogingen de vervelende vlieg van onze toast weg te houden. Na 3/4 uur wachten werd het me te veel (ik weet dat ik rustig moet blijven, vakantie, relax, zen etc......, maar ik kon me niet meer inhouden toen het obertje weer op het terras verscheen) en ik vroeg waar de gekookte eieren bleven. " Boiled eggs?, oh?, how many?"....
....
Intussen hadden we ons al verzoend met het feit dat de supermarkt nog niet open was, dus "Sorry, sorry, no juice today" ....
....
Om precies 9 u. kwamen de gekookte eitjes: ze smaakten heerlijk!

Bij ons staat de tijdeenheid van 2 eitjes dus voor het verstrijken van 1 uur!

We komen vol goede moed aan in onze accommodatie in een Haveli: oh, oh, oh, wat moeten we ons best doen om niet meteen om te keren.
Gonnie en Ad komen in een naar zware shag stinkende kamer en wij treffen een redelijk frisruikende kamer maar met duidelijk zichtbaar gebruikte lakens op de bedden. Die laatste worden op last van mij meteen verschoond ( sorry, sorry...) en Gonnie en Ad krijgen een frisruikende bruidssuite met koelkast, muurschilderingen en decoratieve lappen aan de muur. Echter, het bad en de douche zijn nog niet helemaal klaar voor gebruik (moeten nog gerenoveerd worden, maar daar is men nog niet aan toegekomen). En, de beloofde pool is er wel, maar hij is zo vervuild dat je er onmogelijk in kunt zwemmen (dat vindt zelfs de eigenaar). We nemen geen risico en gaan ' s avonds met Yadav de stad in die ons naar een dakterras vlakbij het gouden Fort brengt, waar we lekker kunnen eten. We hopen dat het Fort verlicht wordt, maar dat is helaas niet het geval. Als we ng een afzakkertje nemen bij Gonnie en Ad op kamer, valt ook daar de stroom weer uit. Gelukkig is het in een paar minuten weer hersteld, maar we besluiten toch om naar onze eigen kamer te gaan (nu we hem nog kunnen vinden) en te gaan pitten.
Yadav is een goede chauffeur (gelukkig maar, want het verkeer is een Russische roulette), hij weet heel veel leuke plekje (fijn, want dan komen we nog eens ergens) erg gedreven om die aan ons te laten zien (ook goed als het niet te gek wordt) geeft vooral ongevraagd (dat is iets minder) veel tips over de komende accommodaties. We hebben besloten ons niet aan hem te gaan ergeren, gewoon te luisteren en er de goeie dingen uit te pikken en vervolgens gewoon ons ding te doen, want tenslotte wil hij het vooral ons naar de zin maken en hij is een professional in de auto (super geconcentreerd) en als hij nog met ons moet rijden raakt hij geen druppeltje alcohol aan, zo niet, dan drinkt hij graag een biertje met ons, maar hij dringt zich niet op).
Morgen brengt hij ons naar het centrum van Jaisalmer en de mooiste tempels; gaan we in leuke steegjes dwalen en rijdt hij ons naar interessante dorpen in de omgeving van...
Ik heb er heel veel zin in.


- Posted using BlogPress from my iPad

Desert winds

17 juli dinsdag
We reizen vandaag verder naar Bikaner. Yadav- onze chauffeur- heeft onderweg een paar leuke stops bedacht.
De eerste brengt ons naar weer een hele mooie Haveli in een klein ook al weer zeer levendig dorpje. Dorpjes zoals wij ze kennen, bestaan hier niet!
De reis verloopt gelukkig heel goed, maar je weet niet wat er onderweg allemaal gebeurt waardoor het wel eens heel anders zou kunnen aflopen.
Behalve de koeien die met grote regelmaat op de weg lopen of oversteken, moet Yadav ook grote gaten in de weg en echt idiote tegenliggers ontwijken, links en rechts passeren, tussen auto's manoeuvreren en precies op tijd gas geven en remmen (met het op tijd terugschakelen neemt hij het niet zo nauw, maar dat vergeef ik hem graag zo lang hij de rest goed doet!)
We leren vandaag dat Indiers niet hun middelvinger opsteken, maar duim en wijsvinger.
We bezoeken ook een rattentempel en niet alleen aan de buitenkant; we gaan er ook blootsvoets (verplicht) in!
Van de tempel zelf heb ik eigenlijk niets gezien, want ik ben constant bezig geweest om op de grond te kijken of er niet zo'n ratje over mijn voeten loopt: een heel karwei, want er lopen er honderden rond... ' t krioelt er van.
Gelukkig hebben we wel een witte gezien (er schijnen er 2 te zijn in totaal) want dat brengt geluk.
En inderdaad, het werkt: we zijn er weer uit gekomen zonder besprongen te zijn door zo'n beest...


Ik vond het achteraf minder eng dan ik gedacht had en dat kwam vooral omdat het een kleine soort rat is en omdat het niet in een of andere donkere tempelgrot was (zoals in mijn hoof zat).
De derde stop is in het Fort in Bikaner: mooier dan het rode Fort in Delhi, vind ik. De muurschilderingen zijn kleurrijk; de deuren prachtig, of die nu van zilver of van hout zijn; er zijn veel voorwerpen uit die tijd geexposeerd (puur gouden lansen b.v.)


Het is een bloedhete dag (boven de 40*) en dit beinvloedt wel mijn concentratie. Ik ben meer dan me lief is op zoek naar schaduwplekken, ventilatoren en gangen of balustrades waar het enigszins doorwaait.
Dat lukt ' s avonds prima als we op het dakterras bij Harasar Haveli dineren bij kaarslicht en life traditionele muziek. (Dit laatste had niet perse gehoeven, want we hebben wel eens een betere zangeres gehoord, maar we konden er wel om lachen).
We gaan slapen in Desert Wind.


- Posted using BlogPress from my iPad

Maandag, wasdag

We staan om 6 u op, want we gaan fietsen. Het eerste gedeelte fietsen we naar een dorp 8 km. verder. Onderweg zien we heel veel papegaaitjes en andere exotische vogeltjes en het wakker worden van de bevolking. Hun eerste acties (toiletbezoek) gebeurt langs de kant van de weg. Niet alleen kleine jongetjes, maar ook volwassen mannen zitten gehurkt in de berm (tegenover elkaar) hun behoefte te doen. 't Is even wennen om dit te zien...
In het dorp bezoeken we om 7 u een prachtige Haveli ( museum) en een tempeltje. Als we terug zijn, ontbijten we. Daarna gaat onze fietstocht verder naar het dorp Nawalgarh, waar het flink zoeken is naar de mooiste Haveli daar ( een Haveli is een rijk koopmanshuis, waarvan dit dorp, er maar liefst 300 heeft!) We stranden bij de stadspoort waar we minstens 20 minuten blijven staan kijken naar wat nog het meeste lijkt op een soort carnavalsoptocht: ezelkarretjes, koeien, tuk-tuks, vrachtautootjes, vrouwen in de meest kleurrijke sari al dan niet met compleet bedekt hoofd (tegen de zon, wordt ons desgevraagd verteld): ik kan er niet genoeg van krijgen, maar we moeten verder...
Deze Haveli is schitterend en de jongeman die ons rondleidt is een goed verteller. Hij zegt dat we heel veel geluk hebben dat de Haveli open is, omdat de eigenaar eigenlijk besloten heeft de deuren dicht te laten voortaan vanwege te veel pottenkijkers als hij er wel woont tijdens bepaalde delen van het jaar.
Als we terug zijn, blijkt de hitte toch haar tol te eisen: we zijn allemaal heel moe en Peters ecosysteem is danig in de war. We gaan een paar uur naar bed en daarna hebben we weer fut voor de kookworkshop (P. maakt alleen een foto en kruipt terug het bed in.) Wat we leren is vooral dat wij veel te zuinig zijn met kruiden: een snufje van het een of ander is hier echt niet genoeg. Weliswaar koken we voor 10 personen, maar er gaan eetlepels kruiden in: kurkuma, koriander, knoflook (3 k's), gember, citroengras, mint.
Helaas kunnen onze disgenoten niet zien wat ze eten, want er is voor de zoveelste keer die dag weer eens stroomuitval (en dit keer minstens een uur), maar desondanks vinden ze het lekker: wij ook!
Na een spelletje scrabble met Gonnie en Ad (die wint, maar dat kan ook niet anders gezien de bedenktijd) ga ik naar bed. Peter slaapt dan al.
Waarom nu maandag, wasdag?
Tijdens de kookworkshop spoot ik een spoor van boter over mijn rok en als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan vetvlekken. Dus, meteen aan de was...
(de vetvlekken zijn er uit.)


- Posted using BlogPress from my iPad

15 juli

Wij rijden vandaag naar Nawalgarh: starten om 9.30 uur en komen aan om 16.30 uur.
Onderweg sta ik af en toe doodsangsten uit: voor mezelf maar ook voor fietsers van wie sommigen op een haar na geraakt worden door onze chauffeur en dan is hij nog superrustig en heel alert!
Inhalen is hier een nationale sport: de tegenligger wordt geacht opzij te gaan.
Links passeren is net zo gebruikelijk als rechts.
Brommers, auto's, voetgangers, koeien en geiten maken gebruik van dezelfde weg.
In de dorpen die we passeren zien we weer onbeschrijfelijke (smerige) taferelen, al ontbreken hier de beklemmende stegen van New-Delhi en hoe verder we daarvan afraken, hoe "droger" het landschap wordt.
We lunchen in een prima wegrestaurant (de prijs is voor Indiase begrippen hoog) met een behoorlijk brutale ober die rustig een fooi vraagt van minimaal 20%, terwijl 10% gebruikelijk is bij dure restaurants. Gonnie wil eigenlijk de hele tip terugpakken, maar ze houdt zich in.
Tijdens de lunch besluiten de mannen dat we tijdens de autoritten gaan rouleren van plaats: de dames mogen kiezen met de klok mee of omgekeerd.
Gonnie en ik zijn er snel uit: met de klok mee.
Dan pas ontstaan de problemen, want hoe ziet de klok eruit?
Heeft die een hartvorm of heeft hij een strakke rechterzijde?
Na een iets langere discussie (ik schat toch wel zo'n 20 minuten) besluiten we gezamenlijk dat het de strakke lijn wordt.
In de auto waarbij de wissel volgens het gekozen patroon is uitgevoerd, blijkt dat er onvoldoende is doorgedacht over de consequenties van de setting.
Door de ingenomen startplaatsen deze ochtend, komen de stelletjes nooit meer tijdens de autoritten naast elkaar te zitten. Nadat we de voor en tegens hiervan hebben bediscussieerd (2 x 20 minuten) besluiten we de posities van de dames onderling te ruilen bij de start van de volgende trip en dan komt het helemaal goed. Kortom: de sfeer is goed, we hebben lol samen!
We maken nog een stop voor een bezoekje aan een Hindoe-tempel waar Ad een reuze(n)leuke foto maakt (ik denk dat die niet op hun blog verschijnt).
Apani Dahni, eco-lodge is een oase. Paarse bougainville tegen de muur, een opidyllisch binnenpleintje met een ronde zit waarboven een giga-ventilator zoeft, mooi ingerichte kleihutten eromheen, een welkomstdrankje (geen alcohol hier, ook geen korte rokken en elkaars handje vasthouden: klef gedoe!...).
Wij komen helemaal tot rust.


- Posted using BlogPress from my iPad

14 juli

Vroeger ging de 14e juli altijd gepaard met spelletjes op de camping of in het dorp en 's avonds vuurwerk: Frankrijk.
Dit is andere koek!
5.15 u opstaan
6.45 u staat de chauffeur voor ons klaar
6.20 u staan we bij de start van onze fietstocht door Delhi, georganiseerd door Delhibycycle, een bedrijf dat wordt gerund door een Nederlander (dat wisten we). Wat we niet wisten maar binnen 10 seconden nadat we met de eigenaar spraken wel, is dat hij in Bergen op Zoom geboren is, net als ik.
Nog 10 seconden later bleek hij de zoon te zijn van Coby, een reisgenootje van mij in de tijd dat we beiden in Roosendaal werkten. Wat ontzettend leuk om hem daar te zien en wat een toeval weer...



De fietstocht door oud-Delhi was heel bijzonder.
Ik beschrijf wat ik zie: afgehakte stukken vlees vliegen vanuit kleine vrachtwagentjes in tonnen en op straat; geiten, bokken, koeien, ezels voor hoog opgeladen karren (de laatste opgedreven door jonge knulletjes); kruiden die je niet eerder zag op de kruidenmarkt (tevens centrum van de homoscene); overal liggen mensen te slapen, op golfplaten dakjes, in de goot bij het afval, op vluchtheuvels bij grote, drukke kruispunten waar iedereen voorbijraast en geen oog heeft voor de man die bedolven onder de vliegen nog nauwelijks kracht heeft om die plaaggeesten te verjagen en zijn gezicht verstopt in een capuchon van het smerige regenjackje dat zijn enige bescherming is.
Ik beschrijf wat ik ik ruik: pis, stront (en niet alleen van dieren), rottend afval, kruiden, rook, wierrook en nog meer rottend afval.
Ik beschrijf wat ik hoor: fietsbellen, autoclaxons, brommers en brommeralarms, geroep van mannen, nog meer claxons, hondengeblaf en nog meer claxons...
Ik beschrijf wat ik voel: dankbaarheid, medeleven en schaamte.
Wat overheerst is dankbaarheid dat ik in de gelegenheid ben om dit te kunnen beleven: een totaal andere wereld waarin mensen leven die
opgroeien, verliefd worden, kinderen krijgen en keihard werken om te kunnen blijven leven en waarin ik even een kijkje kom nemen en niet meer dan dat...
's Middags bezoeken we ook nog het Rode Fort en de grote Moskee (kan niet tippen aan die van Djakarta wat mij betreft).
In het Rode Fort werd ik door verschillende mensen (oud en jong) gevraagd om met hen op de foto te gaan (binnenkort dus veel te zien op Indiase facebook-accounts, volgens Peter).




Een onvergetelijke tocht met de tuk-tuk (met 3 man achterin en 1 voorin) brengt ons weer in het lunchcafe van gisteren, waarna we met de metro terug gaan naar Tree of Life.
We nemen een lekkere whiskey-cola, kaarten en werken de blogs bij.
Morgen met de auto naar Nawalgarh.















Posted using BlogPress from my iPad

Vrijdag de 13e

De ochtend gebruiken we voor het afhandelen van wat zakelijke en toeristische zaken: we worden door een van de personeelsleden begeleid naar pinautomaten (er zit namelijk een maximum op het aantal te pinnen roepia's: we pinnen dus vaak en dan is het nog maar net genoeg om de eerste aanbetaling van de auto met chauffeur te doen en wat zakgeld voor die dag over te houden) en een shop voor een simkaart (da's handig en veel voordeliger dan die van je eigen gsm, voor onderweg). P. komt met mijn paspoort aanzetten en met zijn pasfoto's. Nou vinden wij dat die 2 uitzonderlijk goed matchen, maar daar denken zij anders over. Er worden dus weer nieuwe pasfoto's van mij gemaakt en klaar is Kees, tenminste nadat Gonnie en Ad en de verkoper ongeveer een kwartier hebben staan wrikken om Gonnies telefoon open te krijgen en de stofwolken uit de gsm prompt een niesbui bij mij opwekken.
Ashwani, de eigenaar van dit guesthouse regelt een treinkaartje voor ons naar Varanasi voor over 4 weken en hij bestelt kaarten voor een fantastische Bollywoodshow op 14 augustus, wanneer wij bij hem terugkomen aan het einde van deze reis. We genieten van de manier waarop hij meedenkt met ons en dingen voor ons regelt. Met de metro gaan we naar het centrum, waar we gaan lunchen bij Saravana Bhavan (tip van Ashwani: naast de MAC): wel een klein uurtje wachten, maar intussen shoppen we bij het grote Cotton Centre aan de overkant waar Gonnie een tuniekpak met bijpassen shawl koopt.
Na de lunch (fantastisch lekker, vegetarische gegeten: fixed thali)) slenteren we nog wat langs wat winkeltjes en vinden prompt veel goedkopere tunieks en shawls. We kunnen voorlopig vooruit (vindt P.) en ik denk dat hij gelijk heeft.
Opmeen kleine markt worden we belaagd door verkopers van portemonnes, houten slangen en nog veel meer. Ik verval in mijn oude gewoonte om uit te gaan leggen: ik vertel een van die jonge verkopertjes dat ik geen ATM ben: je laat iets zien, en er komt geld tevoorschijn. Hij kan er wel om lachen en laat ons verder met rust.
Aan het eind van de middag gaan we terug naar het guesthouse: we zijn keikapot: 't is flink wennen aan de hitte, de geluiden (de claxon is het belangrijkste dat moet werken aan een voertuig), het tempo en de indrukken die je opdoet in zo'n stad. We hebben nog geen koe gezien gezien op straat, maar we zijn dan ook nog niet in het oude gedeelte geweest, dat doen we morgen op de fiets!
We leggen een kaartje en gaan, na een dlinke tropische bui, eten bij Select City Walk: ook weer lekker. Nog een afzakkertje en dan op tijd naar bed.
Morgen om 5.45 u. staat de taxi klaar om ons naar de start van de fietstocht te brengen. Ik heb daar ontzettend veel zin in....


- Posted using BlogPress from my iPad

Tree of Life

Tree of life: mooie titel voor een guesthouse. Ons guesthouse is een complete etage: eetkamer, woonkamer, 2 slaapkamers ensuite (zo heet dat geloof ik als het toilet- en douchegedeelte aansluitend is).
We zitten al aan een tax-free tequilla, 't is hier 2 uur 's nachts ( In Nederland 3 1/2 uur vroeger).
Het vliegtuig vertrok met drie kwartier vertraging uit Amsterdam, maar de aansluiting in Zurich verliep vlot en uiteindelijk staan we om 23.45 uur plaatselijke tijd op Indiase bodem. We krijgen precies wat ons beloofd is: de warmte valt als een klamme deken op je waardoor je binnen 5 minuten al behoorlijk wat straaltjes voelt lopen. Het is 28*.


- Posted using BlogPress from my iPad

De reis begint

1e stop in Amsterdam, waar we 1 1/2 uur eerder dan gedacht aankomen.
" Je gaat me toch niet vertellen dat jullie er al zijn he!"
Je zou je bijna niet welkom voelen als je niet wist dat die reactie van Maud komt: bij haar zijn we altijd heel welkom.

Fijne avond met goed eten, een prima wijntje, fijne gesprekken en een leuk spel, al weer uit Debby's partydoos!

Je vraagt je zo aan de vooravond van een 5-weekse reis naar India wel af wat en wie je achterlaat: je eigen bed, je eigen huisje, de buren, je vrienden, je kinderen en kleinkinderen...; je vader.
Niet te veel aan denken nu: immers, je gaat dat doen wat je het liefste doet: reizen.

Lekker slapen nu, morgen om 6.45 uur gaat het wekkertje (of staat Gijs naast ons bed).

- Posted using BlogPress from my iPad

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

...mijn i-pad; telefoon; tekenpen (niet dat ik ooit iets teken, maar die beesten moet je er meteen uithalen); waaiertje (het is er nu wat minder warm, 35*, maar toch); stok kaarten; verrekijker (vergeet ik altijd, maar nu niet); immodium en norit (en ORS, wij gaan tenslotte naar India); een tempexbal om mee te ballen in het zwembad; " fluit een lied" van Debby's Partydoos (zie de website!); Trotter reisgids en Peter...
en dan nog alle triviale zaken als ondergoed, schoenen, (zwem-) en andere kleding en toiletspullen: en dat allemaal in 1 koffer die nog lang niet vol is.

- Posted using BlogPress from my iPad

Floriade

De bus rijdt langzaam richting parkeerterrein van de Floriade, prachtige bermen vol klaprozen, margrietjes, korenbloemen en andere veldbloemen waarvan ik de naam niet ken (ik ben wat dat betreft een dombo, vind het al knap dat ik de genoemde 3 ken, herken en kan benoemen).
Ik verwacht nu in het Floriadepark minstens zo veel aangename verrassingen.
Wat tref ik aan (en ik waarschuw maar vast, ik probeer het feitelijk te houden maar ik zal daarin niet slagen):
-veel Zonnebloem maar dan op en in de honderden rolstoelen die daar rondgereden worden;
-veel Roos, vooral op de scheefgezakte schouders van oude mensjes in die rolstoelen en achter hun rollators;
-Tulpen! "Kijk, en als je dit blad zo naar beneden klapt, heb je een stoeltje....!";
-Disney voor bejaarden in de Rabo-attractie: we "vliegen" over landschappen waar (toevallig natuurlijk) net een treintje Raborenners langs (alweer) zonnebloemenvelden fietst;
-een 70-jarige (past prima bij de doelgroep) hostess, die stukjes mais kookt en zuinig uitdeelt aan bezoekers (alsof van elk stukje een tientje van haar salaris wordt afgehaald) en ze vervolgens als kleuters " rechts van de stand doorlopen a.u.b....." naar buiten dirigeert;
- heeeel veeeel souvenirs die te koop aangeboden worden in schuurtjes die aan de buitenkant opgekalefaterd zijn als ware het authentieke gebouwtjes uit verre oorden. Het enige entertainment is wat Mexicaanse muziek uit een aftandse stereo-installatie.
-nog meer verstopte souvernirwinkeltjes;
-plantjes ( ook te koop...);
-dure drankjes en hapjes, te verorberen op terrassen waar je bijna geen plaatsje vindt zonder brandende zon (ja, t weer was prima!).
Of ik je een dagje Floriade aanraad? Wat denk je?
- Posted using BlogPress from my iPad

Diploma

Diplomauitreiking:
speeches met felicitaties; ludieke terugblik op studenten, hun successen, hun bloopers; diploma's; een vlag; een roos; een gezamenlijke toast met champagne...
En dan: afscheid van de jongelui (wat zien ze er ineens volwassen uit): bedankjes (veel van u geleerd); een roos, een doosje Merci, een zoen.
Goed gevoel.
Nog even, dan begint mijn vakantie. Ik hoor de Indiase muziek al.
- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Geslaagd