Een kleine impressie.
- studenten coachen; werkstukken inkijken; exameninstructie maken; waar was ik ook alweer gebleven?;
- restant vakantiewasjes draaien;
- inhoud koffer opruimen, badpakken (voorlopig toch niet nodig, vrees ik), stekkers (ik baal inmiddels als die dingen omdat het zo'n herfstweer is, 3e week van mei);
- bij mijn nu 91-jarige vader gaan mee-eten op een gesloten afdeling voor demente ouderen ('t is heel feestelijk bedoeld, maar dat wordt het daar niet meer voor mij...en voor mijn vader zelf ook niet, ondanks alle goede bedoelingen);
- Volkskranten en NRC-Nexts lezen;
- ED lezen op internet;
- PvdA bestuursvergadering, inclusief verslag maken, opsturen en taken gaan uitvoeren;
.......ik ben pas 2 dagen verder he......
- 10 x de tuinman bellen, sms'n;
- 3 x Van van de vijver mailen;
- asperges eten bij een vriendin;
- zelf eetgasten krijgen (2 x deze week);
- Ikea: vazen en tafelkleedje met place-mats kopen;
- rekeningen betalen;
- StudentenStartersdag bezoeken;
- eindexamensessie-faciliteiten regelen;
- CVO- gesprek voeren met teamleden en externe;
- pianoles;
- afspraak maken met pianostemmer;
- tevergeefs zitten wachten voor een gesprek met mijn leidinggevenden die mij hiervoor uitgenodigd hebben;
- fysio: 1/2 uurtje loopband;
- schoonheidsspecialiste en masseur...
Daarom wil ik vrijdagmiddag waarschijnlijk gewoon op de bank zitten ...
Oh, wat heb ik het goed!
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, mei 18, 2013
zaterdag, mei 11, 2013
Side
Voor de 3e keer in Side.
Voor de 2e keer in Altinkum. We worden herkend en begroet als vrienden. We krijgen een grote hoekkamer en er wordt naar het restaurant gebeld dat er nog 2 gasten komen lunchen (lunchtijd is eigenlijk voorbij).
Vriendelijk personeel, gemoedelijke sfeer.
Niet alle gasten zien er even sophisticated uit (veel tatoos en enorm dikke lijven) en/of gedragen zich fatsoenlijk (er wordt veel geschransd en niet altijd met "de lipjes op elkaar" zoals ik mijn kinderen voorhield). Onze buurman heeft een tic en zit continu te "hummen" tegen zijn vrouw die dat heel normaal lijkt te vinden. Misschien ga je dat automatisch doen als je uitgepraat bent met elkaar?
Maar buiten al deze kleinigheidjes hebben we het er heel fijn. We herontdekken Side: er is veel meer bewaard gebleven van de oude nederzetting dan we ons herinneren of - en dat lijkt dichter bij de waarheid - er worden continu nieuwe opgravingen en restauraties gedaan.
De winkeliers denken echter nog steeds dat er meer mensen in de winkel komen kijken/kopen, naarmate je meer en harder en in alle talen roept dat je rustig binnen mag kijken, om dan vervolgens als een lijfwacht op 50 cm. afstand achter je aan te lopen (nou, dat is relaxed winkelen!).
Op de laatste dag is het voor 't eerst niet zonnig (slechts af en toe breekt hij de zon even door): goed om weer eens de benen te strekken. 's Morgens wandelen we naar de oude stad en na de lunch naar het nieuwe gedeelte.
We lopen ook nog even langs Kervan, waar we 10 jaar geleden waren: het hotelletje staat er nog, maar de omgeving is haast onherkenbaar veranderd.
Als we weer naar het strand gewandeld zijn, zitten we op 50 meter van Altinmum. Het cirkeltje is weer rond.
- Posted using BlogPress from my iPad
Voor de 2e keer in Altinkum. We worden herkend en begroet als vrienden. We krijgen een grote hoekkamer en er wordt naar het restaurant gebeld dat er nog 2 gasten komen lunchen (lunchtijd is eigenlijk voorbij).
Vriendelijk personeel, gemoedelijke sfeer.
Niet alle gasten zien er even sophisticated uit (veel tatoos en enorm dikke lijven) en/of gedragen zich fatsoenlijk (er wordt veel geschransd en niet altijd met "de lipjes op elkaar" zoals ik mijn kinderen voorhield). Onze buurman heeft een tic en zit continu te "hummen" tegen zijn vrouw die dat heel normaal lijkt te vinden. Misschien ga je dat automatisch doen als je uitgepraat bent met elkaar?
Maar buiten al deze kleinigheidjes hebben we het er heel fijn. We herontdekken Side: er is veel meer bewaard gebleven van de oude nederzetting dan we ons herinneren of - en dat lijkt dichter bij de waarheid - er worden continu nieuwe opgravingen en restauraties gedaan.
De winkeliers denken echter nog steeds dat er meer mensen in de winkel komen kijken/kopen, naarmate je meer en harder en in alle talen roept dat je rustig binnen mag kijken, om dan vervolgens als een lijfwacht op 50 cm. afstand achter je aan te lopen (nou, dat is relaxed winkelen!).
Op de laatste dag is het voor 't eerst niet zonnig (slechts af en toe breekt hij de zon even door): goed om weer eens de benen te strekken. 's Morgens wandelen we naar de oude stad en na de lunch naar het nieuwe gedeelte.
We lopen ook nog even langs Kervan, waar we 10 jaar geleden waren: het hotelletje staat er nog, maar de omgeving is haast onherkenbaar veranderd.
Als we weer naar het strand gewandeld zijn, zitten we op 50 meter van Altinmum. Het cirkeltje is weer rond.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, mei 09, 2013
Wie veel reist ...
Veel verhalen kan ik niet.
Daar mag je uit concluderen dat er even niet gereisd wordt. We zijn op een prachtige plek blijven steken in Anamur aan de zuidkust. We wonen op een campingachtige locatie in een houten huisje, op 50 meter lopen van het strand met uitzicht op het kasteel.
Tijd voor pas op de plaats.
Gastvrij onthaal, prima eten (bereid van producten uit eigen tuin; zelfs de boter maken ze zelf). Als je om een fruitsalade vraagt, klimt Pervin - de gastvrouw - op een trapje om de abrikozen te plukken en voor onze deur staat een moerbeiboom waaruit we vrij mogen plukken.
Het groepje Nederlanders dat hier de eerste 2 dagen ook verbleef, is net vertrokken en we hebben nu werkelijk het rijk alleen. Wat een luxe aan deze verder zo toeristische kust.
Vanochtend bezoeken we even Anamourion, een Romeinse nederzetting uit de 2e tot 4e eeuw. Het is groter dan we verwacht hebben en opmerkelijk goed bewaard gebleven.
- Posted using BlogPress from my iPad
Daar mag je uit concluderen dat er even niet gereisd wordt. We zijn op een prachtige plek blijven steken in Anamur aan de zuidkust. We wonen op een campingachtige locatie in een houten huisje, op 50 meter lopen van het strand met uitzicht op het kasteel.
Tijd voor pas op de plaats.
Gastvrij onthaal, prima eten (bereid van producten uit eigen tuin; zelfs de boter maken ze zelf). Als je om een fruitsalade vraagt, klimt Pervin - de gastvrouw - op een trapje om de abrikozen te plukken en voor onze deur staat een moerbeiboom waaruit we vrij mogen plukken.
Het groepje Nederlanders dat hier de eerste 2 dagen ook verbleef, is net vertrokken en we hebben nu werkelijk het rijk alleen. Wat een luxe aan deze verder zo toeristische kust.
Vanochtend bezoeken we even Anamourion, een Romeinse nederzetting uit de 2e tot 4e eeuw. Het is groter dan we verwacht hebben en opmerkelijk goed bewaard gebleven.
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, mei 07, 2013
Geen idee
We ontbijten en vertrekken zonder ook maar een woord gewisseld te hebben met de eigenaar/personeel. Als we de deur uitlopen zegt Peter tegen diegene die de sleutel onvangt: "Thank you" en als ik vraag waavoor, is zelfs hij het antwoord schuldig.
We rijden vandaag in een heel rustig tempo, richting westen.
Enerzijds omdat me dat gevraagd is, anderzijds omdat de weg echt niet toelaat om meters te maken. De tocht is verrassend omdat we verwacht hadden alleen maar langs de kust te rijden, maar zeker de helft van de route zitten we hoog in de bergen en de wegen zijn hier nog niet helemaal verbeterd al wordt er hard aan gewerkt: we zien verschillende tunnels en wegen in aanbouw.
We bezoeken een hoog gelegen burcht waar een archeologisch team druk bezig is met het opgraven van de onder de grond gelegen resten. Vandaag hebben ze kennelijk een snipperdag, want we zijn er helemaal alleen.
Prachtig uitzicht over het hele dal en veel dieprode klaprozen zijn de beloning van een klimpartij.
We denken een prachtig 4-sterrenhorel ontdekt te hebben aan een baai en we inspecteren de kamer en de entourage. Hoewel het er zo luxe uitzag aan de buitenkant vanaf de weg en zelfs van dichtbij, valt het enorm tegen. Donkere gangen, kleine kamer, leeg zwembad en ja, het baaitje is leuk, maar om nou een paar dagen alleen dit uitzicht te hebben en verder niets.... Nou nee, wij rijden lekker door.
Wij lunchen langs de weg (lekker visje en salade) en komen aan in Annamur.
Naast het kasteel vinden we Dragon, een campingachtige locatie met huisjes, pal aan het strand, in een tuin.
Vriendelijke ontvangst, meteen goede recensies van andere gasten over het eten, kortom: voelt goed.
Een van de tuinhuisjes wordt van ons voor een paar dagen. We gaan meteen de zee in: zee en strand hebben we voor ons twee!
Wat wil je nog meer?
We rijden vandaag in een heel rustig tempo, richting westen.
Enerzijds omdat me dat gevraagd is, anderzijds omdat de weg echt niet toelaat om meters te maken. De tocht is verrassend omdat we verwacht hadden alleen maar langs de kust te rijden, maar zeker de helft van de route zitten we hoog in de bergen en de wegen zijn hier nog niet helemaal verbeterd al wordt er hard aan gewerkt: we zien verschillende tunnels en wegen in aanbouw.
We bezoeken een hoog gelegen burcht waar een archeologisch team druk bezig is met het opgraven van de onder de grond gelegen resten. Vandaag hebben ze kennelijk een snipperdag, want we zijn er helemaal alleen.
Prachtig uitzicht over het hele dal en veel dieprode klaprozen zijn de beloning van een klimpartij.
We denken een prachtig 4-sterrenhorel ontdekt te hebben aan een baai en we inspecteren de kamer en de entourage. Hoewel het er zo luxe uitzag aan de buitenkant vanaf de weg en zelfs van dichtbij, valt het enorm tegen. Donkere gangen, kleine kamer, leeg zwembad en ja, het baaitje is leuk, maar om nou een paar dagen alleen dit uitzicht te hebben en verder niets.... Nou nee, wij rijden lekker door.
Wij lunchen langs de weg (lekker visje en salade) en komen aan in Annamur.
Naast het kasteel vinden we Dragon, een campingachtige locatie met huisjes, pal aan het strand, in een tuin.
Vriendelijke ontvangst, meteen goede recensies van andere gasten over het eten, kortom: voelt goed.
Een van de tuinhuisjes wordt van ons voor een paar dagen. We gaan meteen de zee in: zee en strand hebben we voor ons twee!
Wat wil je nog meer?
Ervaringen op een reisdag
We gaan vandaag richting Middellandse zeekust, Mersin.
Geen verder plan: we zien wel.
De tocht ernaar toe is heel mooi. We zien veel besneeuwde toppen in het Taurusgebergte en rijden via een prachtige tolweg door de bergpas.
We stoppen even in een klein dorpje onderweg, slenteren wat over de plaatselijke markt om de benen te strekken. De bewoners zijn niet aan toeristen gewend en op een enkeling na die ons groet, is de bevolking behoorlijk in zichzelf gekeerd: slechts een keer krijg ik een reactie op mijn glimlach (en ik doe toch echt mijn best om die zo ontwapenend mogelijk te maken).
In Tarsus (Belediyesi) gaan we lunchen. In deze stad is Paulus geboren en we bezoeken de Paulusbron.
De auto parkeren we bij een plaatselijk parkeerterrein en ons wordt gevraagd de sleutel erbij in te leveren, want alles staat dubbel geparkeerd. Moet er dan iemand voor ons weg, dan verplaatst de vriendelijke parkeerwachter onze auto.
We doen dat (in Amerika gebeurt dat immers zo vaak, weet ik als "ervaren" reiziger). Toch voelt het niet helemaal lekker en na een paar honderd meter gelopen te hebben gaat mijn telefoon. Er blijkt iets niet in orde te zijn met onze autoverzekering en we moeten naar de polis. (Politie? dat begrijp ik tenminste uit zijn - en misschien wel mijn - gebrekkig Engels). Wat is dit? We hebben toch bij Herz geboekt en 14 dagen verzekering betaald?
Ik geef mijn telefoon aan Peter en terwijl hij probeert wijs te worden uit het verhaal, beginnen we als afgesproken snel terug te lopen naar de
parkeerplek (worden we voor de gek gehouden, is er iets toch niet in orde
met die parkeerplek?)
Ja, de plek is in orde, maar Herz heeft kennelijk een fout gemaakt op de papieren (polis) en wil nieuwe sturen naar ons hotel (we hebben nog helemaal geen hotel, we zijn aan het reizen!). We vinden een PTT die ons een faxnummer geeft en de papieren worden gefaxt. Dat heeft nog heel wat voeten in aarde, want wij begrijpen de Turkse beambten niet en andersom. Uiteindelijk schrijft de vrouwelijke beambte in het Engels op dat we even moeten wachten voor de fax aankomt (zij kan het wel schrijven, maar niet mondeling toelichten).
We kunnen er allemaal mee lachen!
Weer ontspannen besluiten we naar de plaatselijke overdekte Bazaar te gaan. Om niet al te veel tijd te verliezen vragen we even bij een houtzagerij de weg. Een van de timmerlieden zegt: ik breng jullie wel even weg in mijn vrachtwagentje.
We stappen in en 5 minuten later staan we op de plaatselijk groente- en fruitmarkt!
Niet de bedoeling maar vooruit, we lopen er even doorheen en als we weer terug zijn in de buurt van de houtzagerij komen we per toeval terecht in de gezochte bazaar: die ligt om de hoek!
Als we Mersin naderen, ligt de stad gehuld in een grijze smoglucht. We rijden er in een grote boog omheen en komen uiteindelijk in Erdimli terecht, in een Otel langs de snelweg, maar wel 100 meter van de verder oninteressante kust daar.
Tegenover het hotel ligt een restaurant met een fantastische ober (crazy boy Sef).
Hij laat ons alles proeven voor we bestellen, geeft complimenten over mijn Turkse broek, laat ons proeven van gerechten van het tafeltje naast ons waar zijn ouders en zusje blijken te zitten, komt mijn voeten en onderbenen inspuiten met muggenspray als hij ziet dat ik jeuk heb, serveert super salades en versgebakken brood!
Kortom aan te bevelen: Cinar restaurant met crazy boy Cef!
Wat een dag weer! Geweldig.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen verder plan: we zien wel.
De tocht ernaar toe is heel mooi. We zien veel besneeuwde toppen in het Taurusgebergte en rijden via een prachtige tolweg door de bergpas.
We stoppen even in een klein dorpje onderweg, slenteren wat over de plaatselijke markt om de benen te strekken. De bewoners zijn niet aan toeristen gewend en op een enkeling na die ons groet, is de bevolking behoorlijk in zichzelf gekeerd: slechts een keer krijg ik een reactie op mijn glimlach (en ik doe toch echt mijn best om die zo ontwapenend mogelijk te maken).
In Tarsus (Belediyesi) gaan we lunchen. In deze stad is Paulus geboren en we bezoeken de Paulusbron.
De auto parkeren we bij een plaatselijk parkeerterrein en ons wordt gevraagd de sleutel erbij in te leveren, want alles staat dubbel geparkeerd. Moet er dan iemand voor ons weg, dan verplaatst de vriendelijke parkeerwachter onze auto.
We doen dat (in Amerika gebeurt dat immers zo vaak, weet ik als "ervaren" reiziger). Toch voelt het niet helemaal lekker en na een paar honderd meter gelopen te hebben gaat mijn telefoon. Er blijkt iets niet in orde te zijn met onze autoverzekering en we moeten naar de polis. (Politie? dat begrijp ik tenminste uit zijn - en misschien wel mijn - gebrekkig Engels). Wat is dit? We hebben toch bij Herz geboekt en 14 dagen verzekering betaald?
Ik geef mijn telefoon aan Peter en terwijl hij probeert wijs te worden uit het verhaal, beginnen we als afgesproken snel terug te lopen naar de
parkeerplek (worden we voor de gek gehouden, is er iets toch niet in orde
met die parkeerplek?)
Ja, de plek is in orde, maar Herz heeft kennelijk een fout gemaakt op de papieren (polis) en wil nieuwe sturen naar ons hotel (we hebben nog helemaal geen hotel, we zijn aan het reizen!). We vinden een PTT die ons een faxnummer geeft en de papieren worden gefaxt. Dat heeft nog heel wat voeten in aarde, want wij begrijpen de Turkse beambten niet en andersom. Uiteindelijk schrijft de vrouwelijke beambte in het Engels op dat we even moeten wachten voor de fax aankomt (zij kan het wel schrijven, maar niet mondeling toelichten).
We kunnen er allemaal mee lachen!
Weer ontspannen besluiten we naar de plaatselijke overdekte Bazaar te gaan. Om niet al te veel tijd te verliezen vragen we even bij een houtzagerij de weg. Een van de timmerlieden zegt: ik breng jullie wel even weg in mijn vrachtwagentje.
We stappen in en 5 minuten later staan we op de plaatselijk groente- en fruitmarkt!
Niet de bedoeling maar vooruit, we lopen er even doorheen en als we weer terug zijn in de buurt van de houtzagerij komen we per toeval terecht in de gezochte bazaar: die ligt om de hoek!
Als we Mersin naderen, ligt de stad gehuld in een grijze smoglucht. We rijden er in een grote boog omheen en komen uiteindelijk in Erdimli terecht, in een Otel langs de snelweg, maar wel 100 meter van de verder oninteressante kust daar.
Tegenover het hotel ligt een restaurant met een fantastische ober (crazy boy Sef).
Hij laat ons alles proeven voor we bestellen, geeft complimenten over mijn Turkse broek, laat ons proeven van gerechten van het tafeltje naast ons waar zijn ouders en zusje blijken te zitten, komt mijn voeten en onderbenen inspuiten met muggenspray als hij ziet dat ik jeuk heb, serveert super salades en versgebakken brood!
Kortom aan te bevelen: Cinar restaurant met crazy boy Cef!
Wat een dag weer! Geweldig.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, mei 06, 2013
5 mei 2013
Vandaag gaan we naar De Ihlara Valley.
Op weg daarnaar toe, komen we langs het dorp Guzelyurt. We stoppen hier omdat het interessant is vanwege kerkjes in de grotten, een ondergronds stadje en Monastery valley. We worden eerst verrast door een jaarlijks event: eitjes tikken. Op een plein zijn mannen (alleen zij, geen vrouw te zien) bezig met wedstrijden in eitje tikken. Wie zijn eitje het langste heel houdt, is winnaar (gelukkig zijn het gekookte eitjes, van een heel donkerbruine soort).
Daarna gaan we naar Monastery valley. Omdat het zondag is, zit de hele valley vol met picknickende families, die allemaal met de auto komen (net als wij). Wij vinden na veel moeite een parkeerplekje, maar na terugkomst zijn we compleet ingesloten. Na wat speurwerk van Peter vinden we nog net een gaatje om weg te komen en dat is maar goed ook, want de stroom met aankomende auto's lijkt oneindig. We zijn opgelucht dat we tijdig een heenkomen hebben kunnen vinden.
We bezoeken nog 2 kerkjes in de buurt en gaan dan naar "Underground city", maar dit is niet (meer) aan ons besteed. Via een gat in de rotsbodem worden we geacht af te dalen via een in de rotsen gehakt trapje en daarna moeten we nog via een sleuf naar beneden dalen. Ik haak al af bij de eerste hindernis en Peter bij de tweede. We geloven het wel, we hebben toch wel een goede indruk hoe het eruit moet hebben gezien.
Daarna gaan we naar de canyon. Na een lekkere lunch beginnen we met de wandeling. Bij terugkomst blijken we 7 km. te hebben gelopen: voor mij een ware openbaring: dat ik dat kan! Zonder pijn! Fantastisch!
Buiten dat is het een geweldige plek om in zo'n canyon te wandelen.
We hebben weer een hele fijne dag.
's Avonds kiezen we een restaurant in Goreme waar ze spaghetti serveren: daar selecteren we op. (Bij de ober bestelt Peter een groentenschotel en ik een kleipotje met groente en champgnons).
- Posted using BlogPress from my iPad
Op weg daarnaar toe, komen we langs het dorp Guzelyurt. We stoppen hier omdat het interessant is vanwege kerkjes in de grotten, een ondergronds stadje en Monastery valley. We worden eerst verrast door een jaarlijks event: eitjes tikken. Op een plein zijn mannen (alleen zij, geen vrouw te zien) bezig met wedstrijden in eitje tikken. Wie zijn eitje het langste heel houdt, is winnaar (gelukkig zijn het gekookte eitjes, van een heel donkerbruine soort).
Daarna gaan we naar Monastery valley. Omdat het zondag is, zit de hele valley vol met picknickende families, die allemaal met de auto komen (net als wij). Wij vinden na veel moeite een parkeerplekje, maar na terugkomst zijn we compleet ingesloten. Na wat speurwerk van Peter vinden we nog net een gaatje om weg te komen en dat is maar goed ook, want de stroom met aankomende auto's lijkt oneindig. We zijn opgelucht dat we tijdig een heenkomen hebben kunnen vinden.
We bezoeken nog 2 kerkjes in de buurt en gaan dan naar "Underground city", maar dit is niet (meer) aan ons besteed. Via een gat in de rotsbodem worden we geacht af te dalen via een in de rotsen gehakt trapje en daarna moeten we nog via een sleuf naar beneden dalen. Ik haak al af bij de eerste hindernis en Peter bij de tweede. We geloven het wel, we hebben toch wel een goede indruk hoe het eruit moet hebben gezien.
Daarna gaan we naar de canyon. Na een lekkere lunch beginnen we met de wandeling. Bij terugkomst blijken we 7 km. te hebben gelopen: voor mij een ware openbaring: dat ik dat kan! Zonder pijn! Fantastisch!
Buiten dat is het een geweldige plek om in zo'n canyon te wandelen.
We hebben weer een hele fijne dag.
's Avonds kiezen we een restaurant in Goreme waar ze spaghetti serveren: daar selecteren we op. (Bij de ober bestelt Peter een groentenschotel en ik een kleipotje met groente en champgnons).
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, mei 04, 2013
The early bird catches the first sun
4.30 uur: zonder wekker wakker.
Om 5 uur worden we naar de startplaats van onze eerste ballonvaart gebracht. Het is nog schemerig, maar er is al volop bedrijvigheid. Busjes met passagiers komen van alle kanten aangereden. Koffie, thee, broodjes en koekjes staan klaar. Het verder kale parkeerterrein verandert in een zee van reuzeballonnen die zich dikmaken en oprichten.
Na een half uurtje genoten te hebben van dit schouwspel worden we naar "onze" ballon gebracht, die zich onder het geweld van een vuurkanon ook opricht en de mand kantelt. Er gaan elf mensen in ("als haringen in een ton" zeg ik, maar dat blijkt tijdens de vlucht mee te vallen).
Ik verwacht een schok bij het opstijgen en gewiebel van de mand, een opstijggevoel in de maagstreek, maar niets van dat alles. Haast ongemerkt blijken we van de grond te zijn losgekomen en zweven we heel stabiel over de velden, boven Goreme en dan over de kloven en rotsformaties van Cappadocie. Het is overweldigend mooi.
De zon komt op en geeft de toppen van Cappadocie een gouden glans.
We stijgen en dalen, scheren vlak over land en tussen de rotformaties in de dalen door. Soms zweven we op ruim 500 meter.
Hakan is onze piloot (behalve dat hij zeer behendig blijkt te zijn in het wenden van de ballon, is het een vriendelijke en mooie man). We krijgen nog wel even een instructie voor als er een noodlanding moet worden gemaakt en moeten dat even oefenen. Ik heb niet in de gaten dat die handeling alleen bij nood nodig is en als we op punt staan om echt te gaan landen, vraag ik wanneer er gebukt moet worden. Dat blijkt helemaal niet nodig te zijn, so far so good. Hij gaat gewoon op de aanhanger van de jeep landen! Toch is dat nog even niet zo eenvoudig, want op 5 meter hoogte is het ineens windstil, is er geen thermiek en we komen geen steek meer naar beneden of richting oplegger.
Geen nood, we gaan gewoon weer omhoog, pakken wat thermiek en komen alsnog precies op de oplegger terecht.
Na de landing staat er een keurig gedekt tafeltje en tekt de piloot een flesje champagne open: een taditie na een behouden ballonvaart.
We krijgen ook nog een certificaat uitgereikt.
Na een lekker ontbijt en een zonnebad, gaan we weer op pad.
We wandelen een uur of twee tussen de rotsformaties, door boomgaarden, over een bruggetje, door een tunneltje, soms springend over te natte paden.
Genieten van vlinders en de stilte, alleen "verstoord" door het fluiten van vogels.
Bij terugkomst eten we - langs de kant van de weg aan het einde van het wandelpad - een versgebakken pannenkoek met spinazie en kaas en drinken lekkere Turkse thee.
Daarna is het genoeg voor vandaag.
We gaan relaxen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Om 5 uur worden we naar de startplaats van onze eerste ballonvaart gebracht. Het is nog schemerig, maar er is al volop bedrijvigheid. Busjes met passagiers komen van alle kanten aangereden. Koffie, thee, broodjes en koekjes staan klaar. Het verder kale parkeerterrein verandert in een zee van reuzeballonnen die zich dikmaken en oprichten.
Na een half uurtje genoten te hebben van dit schouwspel worden we naar "onze" ballon gebracht, die zich onder het geweld van een vuurkanon ook opricht en de mand kantelt. Er gaan elf mensen in ("als haringen in een ton" zeg ik, maar dat blijkt tijdens de vlucht mee te vallen).
Ik verwacht een schok bij het opstijgen en gewiebel van de mand, een opstijggevoel in de maagstreek, maar niets van dat alles. Haast ongemerkt blijken we van de grond te zijn losgekomen en zweven we heel stabiel over de velden, boven Goreme en dan over de kloven en rotsformaties van Cappadocie. Het is overweldigend mooi.
De zon komt op en geeft de toppen van Cappadocie een gouden glans.
We stijgen en dalen, scheren vlak over land en tussen de rotformaties in de dalen door. Soms zweven we op ruim 500 meter.
Hakan is onze piloot (behalve dat hij zeer behendig blijkt te zijn in het wenden van de ballon, is het een vriendelijke en mooie man). We krijgen nog wel even een instructie voor als er een noodlanding moet worden gemaakt en moeten dat even oefenen. Ik heb niet in de gaten dat die handeling alleen bij nood nodig is en als we op punt staan om echt te gaan landen, vraag ik wanneer er gebukt moet worden. Dat blijkt helemaal niet nodig te zijn, so far so good. Hij gaat gewoon op de aanhanger van de jeep landen! Toch is dat nog even niet zo eenvoudig, want op 5 meter hoogte is het ineens windstil, is er geen thermiek en we komen geen steek meer naar beneden of richting oplegger.
Geen nood, we gaan gewoon weer omhoog, pakken wat thermiek en komen alsnog precies op de oplegger terecht.
Na de landing staat er een keurig gedekt tafeltje en tekt de piloot een flesje champagne open: een taditie na een behouden ballonvaart.
We krijgen ook nog een certificaat uitgereikt.
Na een lekker ontbijt en een zonnebad, gaan we weer op pad.
We wandelen een uur of twee tussen de rotsformaties, door boomgaarden, over een bruggetje, door een tunneltje, soms springend over te natte paden.
Genieten van vlinders en de stilte, alleen "verstoord" door het fluiten van vogels.
Bij terugkomst eten we - langs de kant van de weg aan het einde van het wandelpad - een versgebakken pannenkoek met spinazie en kaas en drinken lekkere Turkse thee.
Daarna is het genoeg voor vandaag.
We gaan relaxen.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, mei 03, 2013
Ballonnen blazen me wakker
6.30 uur en geluid van geblaas komt de slaapkamer in. Ik kijk uit het raam en zie een paar luchtballonnen boven het dal in ons dorp Goreme zweven.
Als ik het platdak oploop, zie ik er meer dan 40 overzweven: fascinerend gezicht, ook al omdat ik morgen in zo'n mandje zal hangen.
In tegenstelling tot wat ik verwachtte gaat het allemaal heel rustig en lijken de ballonnen meer stil te staan dan te vliegen. Als je wat langer kijkt, zoals ik doe, dan zie je dat ze na een half uur toch - haast ongemerkt - aan de andere kant van het dal zijn.
Peter gooit er meteen een flinke loopsessie achteraan.
Op het platdak verschijnen ook kort onze buurvrouwen. De ene vertrekt al weer snel naar binnen voor een douche- en fohnbeurt. De andere komt terug met een deken en een handdoek en begint - op de grond liggend - te kreunen, in het gezicht te wrijven en met de benen omhoog van alles los te schudden. Als de grondoefeningen klaar zijn, gaat ze staande haar hele lichaam masseren. Ik vind dat ze wel heel erg veel tijd besteed aan het masseren van de borsten, maar ze vindt het heel lekker vermoed ik, afgaand op haar verheerlijkte blik. Ze heeft kennelijk geen last van mij als lichtelijk gegeneerde toeschouwer, maar ja, om nu meteen naar binnen te gaan terwijl ik zo lekker in het ochtendzonneteje zit... Na een half uurtje gooit ze de handdoek in de ring en komt Peter terug. Lekker douchen en ontbijten.
Gisteren zijn we bij aankomst in dit heerlijke guesthouse bij Kemal en Barbara, meteen geinformeerd over de structuur van het landschap en de wandelmogelijkheden die hier zijn. Direct daarna zijn we door het dal van de duiven gaan wandelen. Toen het pad voor mij echt te stijl werd en te veel klauterwerk vereiste, zijn we teruggegaan. Door het dal klonk gedonder van een overdrijvende onweersbui en gegalm van de vele moskeeen die het dorp telt.
We hebben lekker gegeten, een potje gekaart en zijn daarna als een blok in slaap gevallen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Als ik het platdak oploop, zie ik er meer dan 40 overzweven: fascinerend gezicht, ook al omdat ik morgen in zo'n mandje zal hangen.
In tegenstelling tot wat ik verwachtte gaat het allemaal heel rustig en lijken de ballonnen meer stil te staan dan te vliegen. Als je wat langer kijkt, zoals ik doe, dan zie je dat ze na een half uur toch - haast ongemerkt - aan de andere kant van het dal zijn.
Peter gooit er meteen een flinke loopsessie achteraan.
Op het platdak verschijnen ook kort onze buurvrouwen. De ene vertrekt al weer snel naar binnen voor een douche- en fohnbeurt. De andere komt terug met een deken en een handdoek en begint - op de grond liggend - te kreunen, in het gezicht te wrijven en met de benen omhoog van alles los te schudden. Als de grondoefeningen klaar zijn, gaat ze staande haar hele lichaam masseren. Ik vind dat ze wel heel erg veel tijd besteed aan het masseren van de borsten, maar ze vindt het heel lekker vermoed ik, afgaand op haar verheerlijkte blik. Ze heeft kennelijk geen last van mij als lichtelijk gegeneerde toeschouwer, maar ja, om nu meteen naar binnen te gaan terwijl ik zo lekker in het ochtendzonneteje zit... Na een half uurtje gooit ze de handdoek in de ring en komt Peter terug. Lekker douchen en ontbijten.
Gisteren zijn we bij aankomst in dit heerlijke guesthouse bij Kemal en Barbara, meteen geinformeerd over de structuur van het landschap en de wandelmogelijkheden die hier zijn. Direct daarna zijn we door het dal van de duiven gaan wandelen. Toen het pad voor mij echt te stijl werd en te veel klauterwerk vereiste, zijn we teruggegaan. Door het dal klonk gedonder van een overdrijvende onweersbui en gegalm van de vele moskeeen die het dorp telt.
We hebben lekker gegeten, een potje gekaart en zijn daarna als een blok in slaap gevallen.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, mei 02, 2013
Meivakantie
Even wat feitjes.
- Temperatuur bij vertrek in Brussel 4, in Antalya bij aankomst 31;
- In Nederland grijze lucht en regenbuien, hier alleen maar blauw en zon.
Het hotelletje waar Peter uit nostalgische overwegingen de eerste nacht in Side wil doorbrengen is nog niet gereed voor gasten, maar het alternatief dat we vinden is perfect: een eigen huisje (all inclusive voor 1 dag) en nog dichter bij de oude stad en pal aan het strand.
Side is t.o.v. 10 jaar geleden enorm gemoderniseerd met wandelboulevard en winkelgebied. De boulevard vind ik een verbetering, maar de winkelstraatjes zijn erg toeristisch geworden en doen ons denken aan Valkenburg.
Gonnie en Ad staan ons de volgende dag voor het hotel in Alanya op te wachten en binnen een half uurtje zitten we in de schaduw van een grote boom, met uitzicht op strand, zee en burcht, aan een drankje. Even bijpraten, als vanouds wanneer we samenzijn op vakantie of anderszins.
Lachen, kaarten, zonnen, wat lezen en slapen op het strand, zwemmen (op een enkele uitzondering na, want zij heeft een hekel en kou en nat en een nog grotere hekel aan de combinatie).
De thermometer geeft inmiddels 34 gr. aan.
De tweede dag in Alanya start voor Peter niet goed: hij voelt zich zwak, ziek en misselijk en brengt de dag afwisselend op zijn kamer en op een strandbed door. ' s Morgens op de markt ging het nog wel, maar daarna, nee!
Van de kroning krijg ik een enkele flits te zien als ik even op de kamer ben om te kijken hoe het met de zieke gaat of om me om te kleden. ' s Avonds zie ik een uitgebreide samenvatting. Voor fanatieke oranjeklanten lijkt het me een fantastische dag geweest: ik vond het er goed uitzien.
Vandaag zijn we de rondreis begonnen met de eerste rit naar Konya. We wisten dat het een mooie rit zou zijn en dat is ook zo, maar ook hier: veel verbeteringen aan het wegennet en Konya is flink monderner geworden.
We zien ook ongesluierde vrouwen, meer vrolijkheid, meer open blikken en we hebben echt kontakt met mensen (dingen de we 10 jaar geleden totaal anders ervaren hebben). Wat ook opvalt, is dat er zoveel terrassen zijn waar jong en oud, traditioneel en modern, aan een sapje zit (er is nog steeds geen drup alcohol te krijgen, dat dan weer wel) en vrouwen die gewoon een sigaretje opsteken!
Wel is het nog steeds zo dat je opvalt als Westerse/Nederlandse toerist. We werden zelfs heel enthousiast begroet en aangesproken door een jong stel uit Nederland: " He, hallo, Nederlanders!... wat leuk: jullie vielen ons meteen op. We zien zo veel donkerdere mensen.... Zijn jullie hier ook op vakantie? Hoe vinden jullie het hier!..." (Peter dacht even dat ik een bekende tegenkwam).
Het is hier 25 graden.
Op het blog van Peter kun je vast lezen welke bezienswaardigheden we allemaal hebben bezocht. Het is een heerlijke dag geweest.
- Posted using BlogPress from my iPad
- Temperatuur bij vertrek in Brussel 4, in Antalya bij aankomst 31;
- In Nederland grijze lucht en regenbuien, hier alleen maar blauw en zon.
Het hotelletje waar Peter uit nostalgische overwegingen de eerste nacht in Side wil doorbrengen is nog niet gereed voor gasten, maar het alternatief dat we vinden is perfect: een eigen huisje (all inclusive voor 1 dag) en nog dichter bij de oude stad en pal aan het strand.
Side is t.o.v. 10 jaar geleden enorm gemoderniseerd met wandelboulevard en winkelgebied. De boulevard vind ik een verbetering, maar de winkelstraatjes zijn erg toeristisch geworden en doen ons denken aan Valkenburg.
Gonnie en Ad staan ons de volgende dag voor het hotel in Alanya op te wachten en binnen een half uurtje zitten we in de schaduw van een grote boom, met uitzicht op strand, zee en burcht, aan een drankje. Even bijpraten, als vanouds wanneer we samenzijn op vakantie of anderszins.
Lachen, kaarten, zonnen, wat lezen en slapen op het strand, zwemmen (op een enkele uitzondering na, want zij heeft een hekel en kou en nat en een nog grotere hekel aan de combinatie).
De thermometer geeft inmiddels 34 gr. aan.
De tweede dag in Alanya start voor Peter niet goed: hij voelt zich zwak, ziek en misselijk en brengt de dag afwisselend op zijn kamer en op een strandbed door. ' s Morgens op de markt ging het nog wel, maar daarna, nee!
Van de kroning krijg ik een enkele flits te zien als ik even op de kamer ben om te kijken hoe het met de zieke gaat of om me om te kleden. ' s Avonds zie ik een uitgebreide samenvatting. Voor fanatieke oranjeklanten lijkt het me een fantastische dag geweest: ik vond het er goed uitzien.
Vandaag zijn we de rondreis begonnen met de eerste rit naar Konya. We wisten dat het een mooie rit zou zijn en dat is ook zo, maar ook hier: veel verbeteringen aan het wegennet en Konya is flink monderner geworden.
We zien ook ongesluierde vrouwen, meer vrolijkheid, meer open blikken en we hebben echt kontakt met mensen (dingen de we 10 jaar geleden totaal anders ervaren hebben). Wat ook opvalt, is dat er zoveel terrassen zijn waar jong en oud, traditioneel en modern, aan een sapje zit (er is nog steeds geen drup alcohol te krijgen, dat dan weer wel) en vrouwen die gewoon een sigaretje opsteken!
Wel is het nog steeds zo dat je opvalt als Westerse/Nederlandse toerist. We werden zelfs heel enthousiast begroet en aangesproken door een jong stel uit Nederland: " He, hallo, Nederlanders!... wat leuk: jullie vielen ons meteen op. We zien zo veel donkerdere mensen.... Zijn jullie hier ook op vakantie? Hoe vinden jullie het hier!..." (Peter dacht even dat ik een bekende tegenkwam).
Het is hier 25 graden.
Op het blog van Peter kun je vast lezen welke bezienswaardigheden we allemaal hebben bezocht. Het is een heerlijke dag geweest.
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)