"Ik ga je even wat vertellen", zegt Peter.
Wij zijn op de terugweg van een fietstochtje naar de uiterste zuidpunt van Laos, op het eiland Don Khong. Aan de overkant van de rivier ligt Cambodja.
Wij hebben, samen met de Nieuw-Zeelandse Peter die daar ook weer toevallig op het terras zat, een boottochtje naar de overkant gemaakt om dolfijnen te spotten. We zijn dus onverwacht ook nog een uurtje in Cambodja.
Hoe we ook ons best doen, we zien er geen een!
Als we terugvaren, ziet Peter er een vlak voor onze boot zwemmen. De Nieuw-Zeelander en ik kijken toevallig de andere kant op.
Er blijken er op die plek maar drie te "wonen". Deze soort leeft in kleine groepen en blijft in een leefgebied waar lekker veel voedsel is.
(Maar ik ben wel de enige met een partner die een van de drie dolfijnen zag! )
"Vertel," zeg ik.
Peter ging - voordat we de boot gingen regelen - nog even naar het toilet een eindje verderop aan de rivier.
Toen hij terugliep, zag hij een mooi plaatje voor een foto: ik op het terras.
Toevallig was daar ook nog een soort bouwwerkje boven de rivier en daar stapte hij op. Het stortte bijna in. Hij is er na de foto dus voorzichtig, maar snel afgestapt en vermoedt dat het niet meer bruikbaar is.
Ik vertel hem een identiek verhaal, alleen ben ik het bouwwerkje niet opgestapt omdat dat niet meer verantwoord was: het staat op instorten.
Als bewijs laat ik hem mijn foto zien: Peter op het terras!
We hebben een late lunch op het terras aan de rivier bij Mama Leuah: heerlijk.
We praten nog wat na over ons tochtje van vanochtend naar de woeste waterval waar het uitzichtterras onbereikbaar was, want totaal overstroomd. We zien hier dat het water t.o.v. gisteren gezakt is en er valt vandaag geen drupje regen. Dat ziet er dus hoopvol uit voor de bewoners.
Voor we wegrijden, krijgen we nog een lekker borreltje van hem: zelfgemaakte Lao Lao op kummelbasis.
Na 10 meter rijden, moeten we voor de 1000e keer die dag afstappen voor plassen met modder en krijg ik de trapper tegen mijn scheenbeen: het bloedt.
Ik loop even terug naar de vriendelijke gastheer en vraag of dit kan wachten tot we in ons guesthouse zijn.
Ik krijg geen antwoord, maar een privebehandeling met ontsmetten van het wondje, een prachtige pleister en een behandelingsadvies.
Wat een lieve mensen hier! (Of heb ik dat al eens geschreven?)
De zonsondergang is prachtig op deze zonnige dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten