Tja,
- eerst een leesbril, daarna nog een voor veraf of een combi;
- een hoorapparaat, want doof;
- osteoperose (botontkalking) je zakt als het ware letterlijk in elkaar;
- artrose (botslijtage) je hebt pijn in alle gewrichten;
- je valt zomaar (over iets waar je nog nooit over gevallen bent) met alle al dan niet tijdelijke gevolgen vandien (krukken, rollator, rolstoel);
- je knielt of bukt en merkt dat je dat voortaan niet meer moet doen, want je komt bijna niet meer overeind;
- je vergeet van alles (en niet alleen de naam van die beroemde
Franse tennisser, Allez,.....je weet wel in de tijd van Jimmy...??...Jimmy .....??...)
Als het hierbij blijft, is er nog wel mee te leven: je zult trouwens wel moeten.
Zelf een andere keuze maken is ook niet zo eenvoudig.
Maar het ergste van alles vind ik dementie.
- Ouders worden kinderen en andersom;
- Partners worden patient en hulpverlener: beiden verliezen hun partner;
- De mens verliest zijn omgeving en zichzelf.
Wat dat in de praktijk betekent, is haast niet te beschrijven, maar werd afgelopen vrijdagavond wel schrijnend zichtbaar in de prachtige documentaire van Louis Theroux: Dementia.
Voor wie net als Theroux wil weten hoe het is om te leven met dementie:
uitzending gemist.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, september 23, 2012
woensdag, september 12, 2012
Eerste uitstapje
12 september 2012: Tweede Kamerverkiezingen.
Peter komt me om 11.00 u. ophalen: tijd om te gaan stemmen.
Nou vind ik stemmen altijd al een feestje - sinds ik stemrecht heb, heb ik geen enkele kans voorbij laten gaan - maar vandaag helemaal.
Wat je toch allemaal meemaakt als je weer "buiten" komt.
- De temperatuur buiten is aangenaam; de zon schijnt; de lucht ruikt fris; er staan struiken in bloei en ik zie nog steeds bloemen in bermen en voortuintjes;
- Er zijn mensen die meedenken als ze je tegenkomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze een stapje opzij en houden gepast afstand voor het geval dat...;
- Er zijn mensen die nergens aan denken als ze je al zien aankomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze geen stapje opzij en houden pas in als ze zien dat je echt op krukken niet snel opzij KUNT gaan;
de helft daarvan glimlacht daarna (verontschuldigend?), de andere helft kijkt sjagrijnig (of beschuldigend?).
Daarna mocht ik ook nog mee naar het winkelcentrum waar boodschappen gehaald moesten worden voor lunch en avondeten.
Nog nooit heb ik zo geduldig zitten wachten in de auto; sterker nog ik heb ervan genoten met de deur open, zonnetje in de rug en met muziek uit de boxen van een iets verderop staande auto.
Heerlijk.
Oh, ja. Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven lid geworden van een politieke partij.
Ik wilde als hint een roosje toevoegen aan mijn blog, maar dan krijg ik geen tekst gepubliceerd, dus dat doe ik dan maar niet.
- Posted using BlogPress from my iPad
Peter komt me om 11.00 u. ophalen: tijd om te gaan stemmen.
Nou vind ik stemmen altijd al een feestje - sinds ik stemrecht heb, heb ik geen enkele kans voorbij laten gaan - maar vandaag helemaal.
Wat je toch allemaal meemaakt als je weer "buiten" komt.
- De temperatuur buiten is aangenaam; de zon schijnt; de lucht ruikt fris; er staan struiken in bloei en ik zie nog steeds bloemen in bermen en voortuintjes;
- Er zijn mensen die meedenken als ze je tegenkomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze een stapje opzij en houden gepast afstand voor het geval dat...;
- Er zijn mensen die nergens aan denken als ze je al zien aankomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze geen stapje opzij en houden pas in als ze zien dat je echt op krukken niet snel opzij KUNT gaan;
de helft daarvan glimlacht daarna (verontschuldigend?), de andere helft kijkt sjagrijnig (of beschuldigend?).
Daarna mocht ik ook nog mee naar het winkelcentrum waar boodschappen gehaald moesten worden voor lunch en avondeten.
Nog nooit heb ik zo geduldig zitten wachten in de auto; sterker nog ik heb ervan genoten met de deur open, zonnetje in de rug en met muziek uit de boxen van een iets verderop staande auto.
Heerlijk.
Oh, ja. Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven lid geworden van een politieke partij.
Ik wilde als hint een roosje toevoegen aan mijn blog, maar dan krijg ik geen tekst gepubliceerd, dus dat doe ik dan maar niet.
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:12 september 2012
zondag, september 09, 2012
Woensdag t/m zondag
4 dagen thuis; vandaag is de de 10e dag na de operatie.
Veel bezoek: Emmy, Ria, Mieke, Ineke, Annemarie en Mirjam, Maud, Gonnie, Koen en Kim, Mas, Imke.
De eerste dagen waren echte oppasbezoeken; die heb ik na vandaag niet meer nodig. Ik heb genoeg zelfvertrouwen (en stabiliteit met de krukken) om zonder toezicht de hoognodige stappen naar het toilet af te leggen en ik durf daarbij ook al van de route af te wijken!
Het is nog niet eenvoudig om antwoord te geven op de vraag: "Wat doe je zo de hele dag?"
Een poging:
1. liggen en indutten;
2. zitliggen en wat lezen (daarna val ik weer terug op 1);
3. zitliggen en puzzelen en/of i-padvertier;
4. telefoontjes beantwoorden;
5. bovenstaande "activiteiten" worden voortdurend afgewisseld met het
- verleggen van het linkerbeen (zou ietsje meer naar rechts niet net iets minder spierpijnlijk zijn dan nu?... Of toch naar links maar weer, want hij mag niet over de helft naar rechts);
- toedienen van medicijnen;
- doen van spieroefeningen op en naast het bed.
6. toiletbezoekjes en sinds gisteren een oefenrondje lopen (buiten, tot de bushalte, even rusten en terug).
En 's nachts?
Als ik veel geluk heb, slaap ik een paar uurtjes. De andere uren probeer ik zo stil mogelijk te liggen (niets zo erg als een niet uitgeslapen verzorger en die ligt wel naast mij...); luister ik met oortjes in naar Radio 1- fijn dat ze daar zoveel praatprogramma's hebben die echt nergens over gaan dus daar sukkel je tenminste ook nog af en toe van in slaap) - ; Peter wakker maken omdat ik naar de WC moet en we hebben afgesproken dat hij 's nachts achter me aan loopt; op het klokje kijken hoe lang het nog duurt voor het half 7 is, want dan mag ik van mezelf tegen Peter zeggen dat het bed omhoog gaat omdat ik weer aan de dag ga beginnen...
Het gaat hartstikke goed met me!
- Posted using BlogPress from my iPad
Veel bezoek: Emmy, Ria, Mieke, Ineke, Annemarie en Mirjam, Maud, Gonnie, Koen en Kim, Mas, Imke.
De eerste dagen waren echte oppasbezoeken; die heb ik na vandaag niet meer nodig. Ik heb genoeg zelfvertrouwen (en stabiliteit met de krukken) om zonder toezicht de hoognodige stappen naar het toilet af te leggen en ik durf daarbij ook al van de route af te wijken!
Het is nog niet eenvoudig om antwoord te geven op de vraag: "Wat doe je zo de hele dag?"
Een poging:
1. liggen en indutten;
2. zitliggen en wat lezen (daarna val ik weer terug op 1);
3. zitliggen en puzzelen en/of i-padvertier;
4. telefoontjes beantwoorden;
5. bovenstaande "activiteiten" worden voortdurend afgewisseld met het
- verleggen van het linkerbeen (zou ietsje meer naar rechts niet net iets minder spierpijnlijk zijn dan nu?... Of toch naar links maar weer, want hij mag niet over de helft naar rechts);
- toedienen van medicijnen;
- doen van spieroefeningen op en naast het bed.
6. toiletbezoekjes en sinds gisteren een oefenrondje lopen (buiten, tot de bushalte, even rusten en terug).
En 's nachts?
Als ik veel geluk heb, slaap ik een paar uurtjes. De andere uren probeer ik zo stil mogelijk te liggen (niets zo erg als een niet uitgeslapen verzorger en die ligt wel naast mij...); luister ik met oortjes in naar Radio 1- fijn dat ze daar zoveel praatprogramma's hebben die echt nergens over gaan dus daar sukkel je tenminste ook nog af en toe van in slaap) - ; Peter wakker maken omdat ik naar de WC moet en we hebben afgesproken dat hij 's nachts achter me aan loopt; op het klokje kijken hoe lang het nog duurt voor het half 7 is, want dan mag ik van mezelf tegen Peter zeggen dat het bed omhoog gaat omdat ik weer aan de dag ga beginnen...
Het gaat hartstikke goed met me!
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, september 05, 2012
Toch thuis
Sinds gisteravond lig ik thuis, in mijn eigen bed.
Loop ik (met krukken, maar toch) van bed naar toilet en oefen ik op dat stuk elke stap die ik zet. Weet je dat lopen nog niet zo simpel is?
Weet je hoe blij je kunt zijn met schijnbaar vanzelfsprekende handelingen als: zelf uit je bed opstaan;
zelf naar het toilet gaan;
op je eigen benen staan?
Als het nu ook nog lukt om vannacht in dat eigen bedje te slapen, dan ben ik morgen "het manneke"...
Opdat we niet vergete:
- Posted using BlogPress from my iPad
Loop ik (met krukken, maar toch) van bed naar toilet en oefen ik op dat stuk elke stap die ik zet. Weet je dat lopen nog niet zo simpel is?
Weet je hoe blij je kunt zijn met schijnbaar vanzelfsprekende handelingen als: zelf uit je bed opstaan;
zelf naar het toilet gaan;
op je eigen benen staan?
Als het nu ook nog lukt om vannacht in dat eigen bedje te slapen, dan ben ik morgen "het manneke"...
Opdat we niet vergete:
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, september 04, 2012
Lief, ik neem je mee naar huis
8.30 uur:
Ricky Koole zingt me door de telefoon toe:...Lief, ik neem je mee naar huis!..
Tranen van ontroering, blijdschap, dankbaarheid.
Of we blij zijn dat ik weer naar huis mag? Ik dacht het wel!
Ricky Koole krijgt het druk vandaag!
Muziektip: Ricky Koole: Wind om het huis.
8.40 uur:
Stop....bezoek zaalarts....wondcontrole....een klein lekje....komt vanmiddag tussen 4 en 5 opnieuw controleren...vooralsnog niet naar huis...misschien vanavond...of morgen...of...
Goede nieuws: de foto van gisteren wees uit dat de prothese binnen prima zit en de belasting dus goed opvangt.
9.00 uur:
De kleine teleurstelling is weggeebd: genoeg over om dankbaar, blij en ontroerd over te zijn.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ricky Koole zingt me door de telefoon toe:...Lief, ik neem je mee naar huis!..
Tranen van ontroering, blijdschap, dankbaarheid.
Of we blij zijn dat ik weer naar huis mag? Ik dacht het wel!
Ricky Koole krijgt het druk vandaag!
Muziektip: Ricky Koole: Wind om het huis.
8.40 uur:
Stop....bezoek zaalarts....wondcontrole....een klein lekje....komt vanmiddag tussen 4 en 5 opnieuw controleren...vooralsnog niet naar huis...misschien vanavond...of morgen...of...
Goede nieuws: de foto van gisteren wees uit dat de prothese binnen prima zit en de belasting dus goed opvangt.
9.00 uur:
De kleine teleurstelling is weggeebd: genoeg over om dankbaar, blij en ontroerd over te zijn.
- Posted using BlogPress from my iPad
Zondagskind
3 september 2012
Precies 4 dagen geleden kreeg ik een volledige heupprothese (kop en kom).
Geen standaardoperatie, want de kom moest lager ingefreesd worden om het beenlengteverschil te minimaliseren en daar moest dan wel wat bot-metselwerk aan te pas komen.
Eergisteren al zette ik enkele pasjes, waarbij ik de nieuwe heup mocht belasten.
Huh??? Kan dat dan al???
Ja, dus.
Zojuist is er nog een controlefoto gemaakt: als alles nog goed zit en de fysiotherapeute die zo bij me komt is tevreden, dan mag ik vanavond naar huis! Ik vind het snel, misschien wel iets te snel. Ik hoor dan wel alleen maar positieve geluiden, maar ik voel me nog niet zo stoer en zeker. Maar steun en toeverlaat Ria heeft alvast toegezegd morgen de hele dag bij me te kunnen zijn, indien nodig.
De zaalarts die de pleister van mijn wond afhaalde, was stomverbaasd dat dit nog de eerste pleister was: kurkdroog en een prachtig geheeld litteken.
De co-chirurg die bij de operatie aanwezig was, vertelde nog eens dat het zo prima verlopen was; buiten het lager infrezen van de kom hadden ze geen extra werk gehad en was de operatie echt heel goed gegaan (ik vroeg niets, he! dit vertelde ze enthousiast uit zichzelf... ik denk dat ze er stiekum zelf ook trots op zijn).
Toen ze de zaal uit waren, heb ik gehuild van blijdschap en dankbaarheid.
Er valt zoveel angst weg: ik kan nu al met krukken lopen; hoezo kom ik dan in een rolstoel terecht? Niet op de 40e en nu zelfs ook niet op mijn 63e.
Ik ben een zondagskind (als ik thuisben, laat ik Ricky Koole dit keihard voor me zingen en ik ga even hard meezingen: mijn longen uit mijn lijf...).
De fysiotherapeute is het met me eens: vandaag nog even wat meer zekerheid opbouwen bij het lopen en dan kan ik wat haar betreft morgen naar huis.
Nu nog even de uitslag van de foto afwachten...
- Posted using BlogPress from my iPad
Precies 4 dagen geleden kreeg ik een volledige heupprothese (kop en kom).
Geen standaardoperatie, want de kom moest lager ingefreesd worden om het beenlengteverschil te minimaliseren en daar moest dan wel wat bot-metselwerk aan te pas komen.
Eergisteren al zette ik enkele pasjes, waarbij ik de nieuwe heup mocht belasten.
Huh??? Kan dat dan al???
Ja, dus.
Zojuist is er nog een controlefoto gemaakt: als alles nog goed zit en de fysiotherapeute die zo bij me komt is tevreden, dan mag ik vanavond naar huis! Ik vind het snel, misschien wel iets te snel. Ik hoor dan wel alleen maar positieve geluiden, maar ik voel me nog niet zo stoer en zeker. Maar steun en toeverlaat Ria heeft alvast toegezegd morgen de hele dag bij me te kunnen zijn, indien nodig.
De zaalarts die de pleister van mijn wond afhaalde, was stomverbaasd dat dit nog de eerste pleister was: kurkdroog en een prachtig geheeld litteken.
De co-chirurg die bij de operatie aanwezig was, vertelde nog eens dat het zo prima verlopen was; buiten het lager infrezen van de kom hadden ze geen extra werk gehad en was de operatie echt heel goed gegaan (ik vroeg niets, he! dit vertelde ze enthousiast uit zichzelf... ik denk dat ze er stiekum zelf ook trots op zijn).
Toen ze de zaal uit waren, heb ik gehuild van blijdschap en dankbaarheid.
Er valt zoveel angst weg: ik kan nu al met krukken lopen; hoezo kom ik dan in een rolstoel terecht? Niet op de 40e en nu zelfs ook niet op mijn 63e.
Ik ben een zondagskind (als ik thuisben, laat ik Ricky Koole dit keihard voor me zingen en ik ga even hard meezingen: mijn longen uit mijn lijf...).
De fysiotherapeute is het met me eens: vandaag nog even wat meer zekerheid opbouwen bij het lopen en dan kan ik wat haar betreft morgen naar huis.
Nu nog even de uitslag van de foto afwachten...
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)