Kerst op La Palma

Toen we een bestemming gingen uitkiezen voor de Kerstvakantie was er - behalve de prijslimiet - nog maar een eis: er moest zon zijn bij een lekker behaaglijk temperatuurtje.
La Palma (een van de Canarische eilanden) heeft dat... en nog veel meer:
- rust en reinheid
(het is er opvallend schoon, overal waar je komt);




- heel aparte natuur
(je woont tegen een grote vulkaan aan), met enorme hoogteverschillen. Voorbeeld: 1e kerstdag zijn we boven op de kratermond (caldera) en is het 6 graden. Op een enkel plekje loop je over ijskristallen. Diezelfde middag zitten we op een terrasje (alles is gewoon open) aan een biertje bij 23 graden; op beide momenten in de volle zon.
Boven op de vulkaan heb je zicht op het hele eiland en zie je boven de wolken Tenerife liggen!




- rustige toeristen: wandelaars en stille genieters.
De enige uitzondering is een ladderzatte eilandbewoner die met Kerstmis door een vrouw - waarschijnlijk de zijne - langs de terrasjes naar de taxistandplaats wordt geloodst om naar huis afgevoerd te worden: zalig kerstfeest!
- kerststalletjes en kerstversiering bij zomerse taferelen: korte rokjes, korte topjes, zonnebrillen etc.
Het is zo'n mooi eiland!












En Kerst?
Ik weet dat het 25 december is, maar het voelt niet zo. Kerst is heel ver weg, in Nederland, en wij zijn hier.... we koesteren ons in de zon en genieten, nog dagen lang.

De donkere dagen voor Kerst...

Ik luister naar klassieke muziek (wat opvalt is dat er zoveel stukken in mineur staan...);
Ik heb de lampjes bij de kerststal meteen na het ontbijt al aan gedaan...;
Ik steek 's middags om 3 uur kaarsen aan (en alle spotjes die we maar in de kamer hebben...);
Een uurtje later sleep ik de haardblokken van de garage naar binnen en gaat de fik erin (mijn fleecedekentje geeft niet genoeg warmte als bijverwarming, terwijl de thermostaat toch echt boven de 21 staat...);

In de winkels waar ik de dagelijkse boodschapjes haal, lijkt het een groot feest! Er staan ineens de meest aparte artikelen (kruiden, soepen en sauzen) hapjes en gerechten (je zou er van gaan watertanden). Zelfs de verpakkingen zijn op het "feest" aangepast, al weken lang en we moeten nog 13 dagen voor het pas echt Kerstmis is.

Wat wil ik nou eigenlijk vertellen?
Geen idee meer wat precies, maar in ieder geval dat ik het regelmatig zeer koud, donker en ongezellig vind (en dat komt door externe omstandigheden en niet door het gezelschap waarin in regelmatig verkeer, integendeel...)
Dat ik het een gek contrasterend gevoel vind met wat ik buiten de deur zie.
Dat ik het een gek contrasterend gevoel vind met wat ik ervaar met wandelen, op de hometrainer, op de steps bij de fysio, met elke pijnloze stap die ik zet.

Gekke donkere dagen voor kerst...

Fijne kerstdagen toegewenst.



- Posted using BlogPress from my iPad

Makkers, staakt uw wild geraas...

Kleinkinderen in Amsterdam en Brussel en zelf in Eindhoven wonen: Sinterklaas op afstand.
Wij -oma en opa- zitten in Eindhoven voor de open haard en zingen om het hardst "Sinterklaas kapoentje, gooi wat in dit schoentje....", de i-phone neemt alles op.
En dan...filmpje whatsapp-en naar Amsterdam en Brussel en telefoneren, skypen etc.; lang leve de social media.

Gelukkig zijn we ook regelmatig bij elkaar en genieten:
life uitgelegd krijgen door een 5-jarige wat een hotwheel is;
life horen vragen: "Opa, mag ik even facebooken?" en "Oma, mag ik even op je i-pad?"


Bij opa- en omamiddag je kleinzoon zien acteren als Charlie Chaplin die hij onbedoeld zeer goed imiteert, omdat hij de zaal met zijn ogen scant om te ontdekken waar oma's en opa's zitten en zodoende op alle voorgangers in zijn rijtje opbotst.

Bij het weggaan loopt hij een paar meter voor ons en zegt trots naar achteren wijzend tegen klasgenootjes "Kijk eens, die zijn allemaal van mij... Ik heb er veel he?" (en dan zijn ze er nog niet eens allemaal).


Als er thuis dan ook nog pakjes uit te pakken zijn, begrijp ik de zin "...makkers, staakt uw wild geraas...."

Sinterklaas op afstand is zo gek nog niet!


- Posted using BlogPress from my iPad

De balans

7 weken na mijn heupoperatie maak ik, samen met de zogeheten ontslagarts, de balans op.

Hoe ziet het eruit?
- alles (kop en kom) zit nog keurig op zijn plaats! (volgende week krijg ik de foto's op dvd).

Wat (nog) niet?
- zonder kruk lopen;
- autorijden;
- acrobatische bewegingen omhoog en rechts.

Wat (al) wel
- met 1 kruk een halve kilometer lopen;
- 7 km. fietsen op de hometrainer;
- spierversterkende bewegingsoefeningen binnen de marges;
Prima toch? Ik ga voorlopig toch niet in het circus werken.

Hoe lang duurt het nog?
- over 12 weken gesprek met de chirurg zelf;
- tot die tijd oefenen met spieren, oefenen met lopen, voorzichtigheid betrachten (je voelt zelf het beste aan wat je al wel en nog niet kunt en al wel of nog niet kunt verbeteren) en relaxen (letterlijke woorden van ontslagarts);
- gaat nog wel even duren dus.

De uitstapjes (aanvankelijk alleen naar de kleine supermarkt) zijn van lieverlee ook wat gevarieerder: een receptie; een schouwburgbezoek (met invalidenfaciliteiten als een lift en een hoekplaats)
Concert Mary Black



en familiebezoek (alle kinderen en kleinkinderen weer gezien = genieten.
Imke



Mas



Gijs


Mijn vader bezocht = zorgelijk, maar ik ben ermee aan de slag om het hem en mezelf wat gemakkelijker te maken, hoop ik).
De (spier-) pijn begint af te nemen.
Trouwe vrienden, vriendinnen en collega's blijven me bezoeken en bellen.

Ik ben een bofkont!

- Posted using BlogPress from my iPad

Dit is alles...

Afgelopen week trad Doe Maar op in het Gelredome.
Ik sprak afgelopen week met een bezoekster van het concert (eind 30, begin 40 en volgens haarzelf precies de doelgroep).

"Ach, ik was eigenlijk niet zo'n grote fan destijds. En, ook nu nog niet. De muziek, mwah, maar die teksten he! IJzersterk en zo helemaal van onze generatie: the story of our lifes (in het Engels ook): Is dit alles wat er is?
Kunnen we nu echt niet nog rijker worden, nog verder op vakantie gaan, nog meer succes in het werk hebben, nog gelukkiger zijn...?"

Ik zeg: grijp in als dit "the story of your life" is en verander de tekst.
Zing elke dag keihard:
"Dit is alles, yeh, yeh, yeh, yeh,
dit is alles...wat er is!"
en lach en dans erbij.
Moet je eens opletten hoe dat voelt!



- Posted using BlogPress from my iPad

Ouderdom, een zegen?

Tja,
- eerst een leesbril, daarna nog een voor veraf of een combi;
- een hoorapparaat, want doof;
- osteoperose (botontkalking) je zakt als het ware letterlijk in elkaar;
- artrose (botslijtage) je hebt pijn in alle gewrichten;
- je valt zomaar (over iets waar je nog nooit over gevallen bent) met alle al dan niet tijdelijke gevolgen vandien (krukken, rollator, rolstoel);
- je knielt of bukt en merkt dat je dat voortaan niet meer moet doen, want je komt bijna niet meer overeind;
- je vergeet van alles (en niet alleen de naam van die beroemde
Franse tennisser, Allez,.....je weet wel in de tijd van Jimmy...??...Jimmy .....??...)
Als het hierbij blijft, is er nog wel mee te leven: je zult trouwens wel moeten.
Zelf een andere keuze maken is ook niet zo eenvoudig.

Maar het ergste van alles vind ik dementie.
- Ouders worden kinderen en andersom;
- Partners worden patient en hulpverlener: beiden verliezen hun partner;
- De mens verliest zijn omgeving en zichzelf.

Wat dat in de praktijk betekent, is haast niet te beschrijven, maar werd afgelopen vrijdagavond wel schrijnend zichtbaar in de prachtige documentaire van Louis Theroux: Dementia.

Voor wie net als Theroux wil weten hoe het is om te leven met dementie:
uitzending gemist.




- Posted using BlogPress from my iPad

Eerste uitstapje

12 september 2012: Tweede Kamerverkiezingen.
Peter komt me om 11.00 u. ophalen: tijd om te gaan stemmen.
Nou vind ik stemmen altijd al een feestje - sinds ik stemrecht heb, heb ik geen enkele kans voorbij laten gaan - maar vandaag helemaal.
Wat je toch allemaal meemaakt als je weer "buiten" komt.
- De temperatuur buiten is aangenaam; de zon schijnt; de lucht ruikt fris; er staan struiken in bloei en ik zie nog steeds bloemen in bermen en voortuintjes;
- Er zijn mensen die meedenken als ze je tegenkomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze een stapje opzij en houden gepast afstand voor het geval dat...;
- Er zijn mensen die nergens aan denken als ze je al zien aankomen op krukken. Op hellingen en dalingen gaan ze geen stapje opzij en houden pas in als ze zien dat je echt op krukken niet snel opzij KUNT gaan;
de helft daarvan glimlacht daarna (verontschuldigend?), de andere helft kijkt sjagrijnig (of beschuldigend?).
Daarna mocht ik ook nog mee naar het winkelcentrum waar boodschappen gehaald moesten worden voor lunch en avondeten.
Nog nooit heb ik zo geduldig zitten wachten in de auto; sterker nog ik heb ervan genoten met de deur open, zonnetje in de rug en met muziek uit de boxen van een iets verderop staande auto.
Heerlijk.
Oh, ja. Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven lid geworden van een politieke partij.
Ik wilde als hint een roosje toevoegen aan mijn blog, maar dan krijg ik geen tekst gepubliceerd, dus dat doe ik dan maar niet.
- Posted using BlogPress from my iPad

Location:12 september 2012

🚙 Eerste uitstapje

Woensdag t/m zondag

4 dagen thuis; vandaag is de de 10e dag na de operatie.
Veel bezoek: Emmy, Ria, Mieke, Ineke, Annemarie en Mirjam, Maud, Gonnie, Koen en Kim, Mas, Imke.

De eerste dagen waren echte oppasbezoeken; die heb ik na vandaag niet meer nodig. Ik heb genoeg zelfvertrouwen (en stabiliteit met de krukken) om zonder toezicht de hoognodige stappen naar het toilet af te leggen en ik durf daarbij ook al van de route af te wijken!

Het is nog niet eenvoudig om antwoord te geven op de vraag: "Wat doe je zo de hele dag?"
Een poging:
1. liggen en indutten;
2. zitliggen en wat lezen (daarna val ik weer terug op 1);
3. zitliggen en puzzelen en/of i-padvertier;
4. telefoontjes beantwoorden;
5. bovenstaande "activiteiten" worden voortdurend afgewisseld met het
- verleggen van het linkerbeen (zou ietsje meer naar rechts niet net iets minder spierpijnlijk zijn dan nu?... Of toch naar links maar weer, want hij mag niet over de helft naar rechts);
- toedienen van medicijnen;
- doen van spieroefeningen op en naast het bed.
6. toiletbezoekjes en sinds gisteren een oefenrondje lopen (buiten, tot de bushalte, even rusten en terug).

En 's nachts?
Als ik veel geluk heb, slaap ik een paar uurtjes. De andere uren probeer ik zo stil mogelijk te liggen (niets zo erg als een niet uitgeslapen verzorger en die ligt wel naast mij...); luister ik met oortjes in naar Radio 1- fijn dat ze daar zoveel praatprogramma's hebben die echt nergens over gaan dus daar sukkel je tenminste ook nog af en toe van in slaap) - ; Peter wakker maken omdat ik naar de WC moet en we hebben afgesproken dat hij 's nachts achter me aan loopt; op het klokje kijken hoe lang het nog duurt voor het half 7 is, want dan mag ik van mezelf tegen Peter zeggen dat het bed omhoog gaat omdat ik weer aan de dag ga beginnen...

Het gaat hartstikke goed met me!

- Posted using BlogPress from my iPad

Toch thuis

Sinds gisteravond lig ik thuis, in mijn eigen bed.
Loop ik (met krukken, maar toch) van bed naar toilet en oefen ik op dat stuk elke stap die ik zet. Weet je dat lopen nog niet zo simpel is?

Weet je hoe blij je kunt zijn met schijnbaar vanzelfsprekende handelingen als: zelf uit je bed opstaan;
zelf naar het toilet gaan;
op je eigen benen staan?

Als het nu ook nog lukt om vannacht in dat eigen bedje te slapen, dan ben ik morgen "het manneke"...

Opdat we niet vergete:












- Posted using BlogPress from my iPad

Lief, ik neem je mee naar huis

8.30 uur:
Ricky Koole zingt me door de telefoon toe:...Lief, ik neem je mee naar huis!..
Tranen van ontroering, blijdschap, dankbaarheid.
Of we blij zijn dat ik weer naar huis mag? Ik dacht het wel!
Ricky Koole krijgt het druk vandaag!

Muziektip: Ricky Koole: Wind om het huis.

8.40 uur:
Stop....bezoek zaalarts....wondcontrole....een klein lekje....komt vanmiddag tussen 4 en 5 opnieuw controleren...vooralsnog niet naar huis...misschien vanavond...of morgen...of...
Goede nieuws: de foto van gisteren wees uit dat de prothese binnen prima zit en de belasting dus goed opvangt.

9.00 uur:
De kleine teleurstelling is weggeebd: genoeg over om dankbaar, blij en ontroerd over te zijn.
- Posted using BlogPress from my iPad

Zondagskind

3 september 2012

Precies 4 dagen geleden kreeg ik een volledige heupprothese (kop en kom).
Geen standaardoperatie, want de kom moest lager ingefreesd worden om het beenlengteverschil te minimaliseren en daar moest dan wel wat bot-metselwerk aan te pas komen.
Eergisteren al zette ik enkele pasjes, waarbij ik de nieuwe heup mocht belasten.
Huh??? Kan dat dan al???
Ja, dus.

Zojuist is er nog een controlefoto gemaakt: als alles nog goed zit en de fysiotherapeute die zo bij me komt is tevreden, dan mag ik vanavond naar huis! Ik vind het snel, misschien wel iets te snel. Ik hoor dan wel alleen maar positieve geluiden, maar ik voel me nog niet zo stoer en zeker. Maar steun en toeverlaat Ria heeft alvast toegezegd morgen de hele dag bij me te kunnen zijn, indien nodig.

De zaalarts die de pleister van mijn wond afhaalde, was stomverbaasd dat dit nog de eerste pleister was: kurkdroog en een prachtig geheeld litteken.
De co-chirurg die bij de operatie aanwezig was, vertelde nog eens dat het zo prima verlopen was; buiten het lager infrezen van de kom hadden ze geen extra werk gehad en was de operatie echt heel goed gegaan (ik vroeg niets, he! dit vertelde ze enthousiast uit zichzelf... ik denk dat ze er stiekum zelf ook trots op zijn).

Toen ze de zaal uit waren, heb ik gehuild van blijdschap en dankbaarheid.
Er valt zoveel angst weg: ik kan nu al met krukken lopen; hoezo kom ik dan in een rolstoel terecht? Niet op de 40e en nu zelfs ook niet op mijn 63e.
Ik ben een zondagskind (als ik thuisben, laat ik Ricky Koole dit keihard voor me zingen en ik ga even hard meezingen: mijn longen uit mijn lijf...).

De fysiotherapeute is het met me eens: vandaag nog even wat meer zekerheid opbouwen bij het lopen en dan kan ik wat haar betreft morgen naar huis.
Nu nog even de uitslag van de foto afwachten...



- Posted using BlogPress from my iPad

Weg in eigen land

Sinds een paar dagen kamperen we weer: niet al te primitief met een tentje, maar in een blokhut in Uitdam.
Even bijkomen van de afgelopen week; het abrupte einde van de vakantie in India; het verdriet van Peters kinderen; de verwarring.


We treffen het met het weer. Morgen wordt de eerste tropische dag, zo is voorspeld, en ook hier wordt het met de dag warmer. Maar, we zitten in Noord-Holland, er is veel water en wind, dus de temperatuur is heerlijk.
We verkennen fietsend en varend de omgeving. Ik vind het hier ontzettend mooi: Enhuizen (openluchtmuseum); Marken; Monnickendam en vandaag het Twiske (schitterend natuurgebied). Maar ook: IJsselmeer, veel sloten en vaarten met zwanen, eenden en reigers.
Wat opvalt is de vriendelijkheid van mensen die we ontmoeten (hier groeten fietsers elkaar; hier vindt de juffrouw bij de slager het prima als je maar een bbq-worstje vraagt en ze rijgt met plezier wat biefstukjes aan een spies voor je; hier krijg je onderweg gratis drinken en een banaan aangeboden door 2 dames die een controlepost zijn voor een trainende hardlopersgroep; hier biedt de ober een doggybag aan als hij ziet dat je een boterham meeneemt die je net niet op kunt nu, maar even later weer wel...).
Wat kan ik genieten van die dingen...
Wat kan ik genieten van dit alles, met Peter...
Intussen zie ik op faceboek foto's van mijn Brusselse kleinkinderen die ook genieten van hun vakantie en krijg ik enthousiaste sms'jes uit Frankrijk waar de rest van de familie vakantie viert.
Wat wil een mens nog meer?
- Posted using BlogPress from my iPad

Location:16 - 19 augustus 2012

Op je gevoel afgaan

Ik hoor het vaak: op je gevoel afgaan. Ik kan er weinig mee.
Ook nu.
Op welke gevoelens zou ik moeten afgaan? Het zijn er zo veel... zo verschillend...
Moet ik om dat te kunnen, het denken uitschakelen? Dat gaat immers vooraf aan het voelen.

Het gevoel dat overheerst is moeheid. Ik voel me zo moe dat ik maar weinig kan eten. Een aparte ervaring voor me, maar ik kan best een paar kilo missen. Mijn darmen protesteren tegen alles wat geen water is; mijn rood wijntje smaakt me zelfs niet zoals anders.

Ik voel me ook bang: voor wat er veranderen gaat; wat er op me afkomt; en ook voor mijn heupoperatie op 30 augustus. Ik heb op al die zaken geen grip: ik moet ze op me af laten komen; me eraan overgeven.

Ik voel me ook geremd, door mezelf. Niet alles willen benoemen, nu. Niet over alles praten, nu. Niet nu ik het zelf niet helder heb, of juist wel?

De vakantie in India heeft veel indruk gemaakt: het was een fantastische ervaring. Door de abrupte afbreking heeft die echter niet de verwachte innerlijke rust gebracht die ik nodig meende te hebben voor mezelf.
Ik moet daar nu zelf en hier voor gaan zorgen: alleen maar doen wat echt niet later kan en dan alleen in het tempo waarin het kan. Zo doe ik het (heb ik toch bedacht!).
Niet vooruit kijken; niet vooruit denken; niet vooruit regelen, niet naar morgen of volgende maand, volgend jaar. Hier en nu (heb ik ook bedacht).

Als ik het opschrijf en terugkijk, lees ik tekst die niet bij me past (behalve die tussen haakjes).
Is dat nu "op je gevoel af gaan"?




-Posted using BlogPress from my iPad

De laatste

Deze laatste dagen in India worden gekenmerkt door onrust in onszelf (we verliezen een aantal keren ons geduld etc.) hectiek om ons heen en afscheid.

Gisteren zijn we naar een grote moskee geweest, Fatehpur Sikri. Er waren uiteraard toeristen, maar op elke toerist stond ongeveer een vijfvoud aan verkopers en zeer opdringerige gidsen (van jong tot oud). Een van die jonge deugnieten met een heel knap smoeltje, zeer innemend en goed Engels sprekend (ik schat hem een jaar of negen) heb ik bijna letterlijk met mijn wandelstok bij Gonnie weg moeten houden. Hij zei hierover tegen haar: "She is fighting for you...!", bleef Gonnie stalken, maar droop steeds snel af als hij mij aan zag komen. We hebben er stiekum om gelachen, maar het is ook heel triest eigenlijk. Hij heeft ons zeker 2 uur gevolgd en het was hem te doen om onze entreetickets. Er waren bij terugkomst bij de bus nog heel veel meer van die ticketjagers die ons, toeristen, belaagden en zelfs 10 roepies gingen bieden om die tickets te bemachtigen. Wat ze er nu precies mee doen is niet duidelijk geworden, maar het zit ergens in tussen doorverkopen aan illegale gidsen en illegaal doorverkopen aan Indiase toeristen.



De dag ervoor hadden we ook zo'n deugniet bij ons, die ook al redelijk Engels sprak en uitleg gaf terwijl we hadden gezegd dat niet te willen.
Omdat het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan, begon Gonnie hem ook wat te verbeteren bij het Engels en woorden te leren. Toen hij daarna weer om roepies vroeg, zei Gonnie dat hij haar roepies moest betalen omdat ze hem Engels aan het leren was (ik moet zeggen: toen had ze hem even stil en hij wist echt niet of ze het meende of niet...)


Vanochtend zijn we om 6 uur naar de Taj Mahal gegaan, vlakbij ons hotel.
Ik vond het een indrukwekkend complex met uiteraard het centrale gebouw met de graftombe: deze man heeft waarschijnlijk gedacht: jij hebt mij 14 kinderen geschonken (het 14e werd haar dood), ik zal ook eens uitpakken!
Wat ik interessant vond om te zien waren de valken die boven de grote koepel cirkelden (om de duiven op afstand te houden) en de speciale haken die op de koepel waren bevestigd waarop de valken af en toe neerstreken.
Het blijft natuurlijk een bijzondere ervaring om de Taj Mahal te kunnen zien, maar het was niet het hoogtepunt van deze Indiareis.


Wat dan wel?
Misschien komen er straks/later andere ervaringen bovendrijven, maar het bezoek aan de apentempel bij Ranakpur met de badende mensen en de fietstocht in oud Delhi hebben grote indruk gemaakt op mij.
En terwijl ik dit schrijf, komen er een heleboel andere beelden bij me boven (al vermeld en onvermeld) waarvan ik hoop dat ze me nog lang bijblijven.

Het afscheid bij het hotel verloopt niet gemakkelijk:
- er zijn problemen met afspraken over kamerhuur, maar we houden voet bij stuk (Gonnie is daar een meester in) en uiteindelijk kunnen we vertrekken omdat we gelijk krijgen;
- het vertrek - Gonnie en Ad naar Orchha en wij naar huis - viel ook niet mee.

We gaan ze volgen op hun reis (maar nu via hun blog)...

-Posted using BlogPress from my iPad

Location:Delhi airport

Gijs wordt vandaag 5

Als Gijs jarig is, zijn wij altijd op vakantie en bellen we op met een luid: Lang-zal-ie-leven! Vandaag lukt dat niet; er is te veel emotie.
Peter en ik hebben besloten a.s. zondag terug naar Nederland te vliegen om er te zijn voor de kinderen.
Zaterdag gaan we nog met Gonnie en Ad naar de Tah Mahal, daarna maken ze de rest van de reis met tweeen af: het doet me pijn om ze alleen achter te laten.
Er volgt dus nog een bericht over onze Indiareis: daarna komen er heel andere dingen op ons pad.
- Posted using BlogPress from my iPad

1 augustus -stop

Op advies van Yadav hebben we de gereserveerde accommodatie bij het Keoladeo-park afgelast: hij weet een betere.
Dat blijkt bij aankomst op een misverstand te berusten. No problem, we gaan even kijken of er toch plaats is (dat klopt, maar we vinden het ook niet veel), gaan nog bij 2 andere kijken (de ene is nog erger dan de vorige en de andere is 4 x zo duur, zonder free internet). De vierde die we bekijken is ook niet veel, maar het zoeken beu besluiten we toch hier te blijven omdat hij ook dicht bij de ingang van het vogelpark ligt waar we morgenochtend om 6 uur met een gids gaan fietsen.
We maken er het beste van; hebben een lang, heel gezellig happy hour in de achtertuin met Yadav. Hij is opmerkelijk openhartig (misschien onder invloed van de door hem geregelde whiskey -als je er lemon in doet gaat de alcohol er uit?) over huwelijk en aanverwante zaken.
Tegen negen uur zitten we aan tafel en laat ik het zo zeggen: we hebben wel eens beter gegeten!
I.v.m. de vroege fietstocht gaan we op tijd naar bed. Als we goed en wel slapen, rinkelt mijn telefoon....
Een alarmerend sms'je: er is iets heel ergs, bel aub zsm.
De moeder van David, Mieke en Anne (de kinderen van Peter) is plotseling overleden.
Wat volgt is een nacht met gesprekken met Gonnie en Ad, telefoongesprekken met de kinderen, nadenken, praten en weer nadenken:
Wat doen we?
---stop---
- Posted using BlogPress from my iPad

De tempels 25 juli (ontbrak bij mijn publicaties)

Op aanraden van Yadav wijzigen we het oorspronkelijke plan: hij wil ons mee naar de bergen nemen en belooft een prima hotel voor ons te vinden met zwembad. Na een rit in de auto waarbij ik zo vaak schrik van het plotselinge remmen, uitwijken en getoeter dat ik bijna in tranen ben, komen we in Ranakpur. Het hotel Ranakpur Hill Resort ziet er heel goed uit: mooie ruime kamers met gedeeld balkon met Gonnie en Ad en uitzicht op een fraaie tuin met zwembad.
We liggen er binnen 10 minuten in: wat heerlijk na die hitte van de afgelopen periode. Het is nog steeds behoorlijk warm, maar dit is goed te hebben.




We bezoeken nog een hele mooie marmeren tempel Adinath (1444 zuilen) waar we weer heel veel kleurrijk geklede mensen zien. Zoals al zo vaak deze vakantie lijken wij meer een bezienswaardigheid dan andersom: ze vragen weer vaak of ze van ons foto's mogen maken, uiteraard met hen samen, en ook omgekeerd willen ze graag dat wij foto's maken waarop zij samen met ons staan (ik begrijp niet wat het nut daarvan is, want die zien ze nooit meer...).
Voor we de tempel ingaan moet er naast het entreegeld ook weer flink betaald worden voor fototoestel en filmcamera, maar eenmaal binnen mogen we als niet-Indier niet in het belangrijkste offergedeelte komen en wordt ons verboden dit te fotograferen (aan dit laatste verbod houd ik me niet; de tempelbewakers zien het niet en van de andere bezoekers krijg ik een goedkeurend knikje).
Wat voor mij ook wringt, is dat we vooraf informatie krijgen over de ascetische levenswijze van deze Hindoes (geen dier wordt door hen gedood; ze drinken geen alcohol, ze roken niet); je mag geen leer dragen in de tempel etc., maar eenmaal binnen het tempelcomplex lopen er allerlei figuren rond die geld aan je willen verdienen door b.v. op je schoenen te passen, wierook te verkopen wat eigenlijk niet is toegestaan (het moet in je tas en mag er niet meer uit voor je buiten bent), een aantal mooie dingen aan te wijzen die je dan weer wel moet fotograferen en daarna niet tevreden zijn met de tip die je geeft en om meer vragen.




De Indiase mensen die de tempel bezoeken zijn echt geinteresseerd in je, maken als ze maar een paar woorden Engels kunnen spreken een praatje met je en zijn veel vriendelijker dan de ordebewakers en andere insiders van de tempels.




's Avonds eten we heerlijk in de tuin; het is een hele fijne avond.
- Posted using BlogPress from my iPad

"Bollywood" in Jaipur

Rowdy Rathore in de mooie bios Raj Mandir in Jaipur: we gaan er eens lekker voor zitten.








Het is een soort actiefilm met veel gesteek en geschop (er vallen veel slachtoffers, maar de hoofdpersoon is niet kapot te krijgen), een verliefd stel in een spel van aantrekken en afstoten, een kindje in het spel en vooral ook weer prachtige kleuren, lekkere muziek, strakke ritmes en dansen tussendoor. Peter en ik genieten in luxe stoelen die zelfs in een soort ligstand geschoven kunnen worden.
In de ochtend bezoeken we het Albertmuseum (mooi, maar wel nog traditioneel met veel spullen achter glas);




een textielbedrijf waar zowel Gonnie als ik een soort broekpak van zijde op maat laten maken (of een combi van zijde en katoen? Dat wordt maar niet duidelijk, zeker niet tijdens de prijsonderhandelingen waardoor Gonnie echt woest wordt en zegt dat ze helemaal niks meer wil, zeker niet als ze aan de 4e verkoper het design moet uitleggen ....). Maar, we zijn benieuwd, vanavond wordt alles bij het hotel afgeleverd!




En, Peter en ik vinden een prachtig bronzen beeldje van Krishna voor op de sokkel in de kamer of op de nieuwe kast in de gang.
Heerlijke dag waar ik helemaal vrolijk van ben geworden.

Nog een tip: zorg dat je altijd toiletpapier bij je hebt, want zelfs bij het Albertmuseum is dat er niet en vindt men dat de normaalste zaak: "You may use water...". Ik ga niet vertellen hoe ik dit opgelost heb.

- Posted using BlogPress from my iPad

Jaipur

We zien vandaag zoveel dat ik moeite heb om het allemaal op een rijtje te krijgen, maar het is een fantastisch mooie dag met veel ervaringen.
Yadav brengt ons bij een tempel zo'n 20 km. van Jaipur af (weinig bekend bij toeristen en zelfs bij Indiase mensen); de apentempel. Hier ontspringt een bron in de bergen en volgens de Hindi is dit een heilige bron. We zijn er op maandag, de dag van Shiva: vrouwendag. Ze hebben hier dan ook de meerderheid, maar ook mannen laten zich niet weerhouden om deze tempel te bezoeken. Wat zo speciaal is, is dat zowel vrouwen als mannen hier compleet onderdompelen in het heilige water, zichzelf en hun kleding overgieten met dit water en dat de schaamte/schroom van de vrouwen (die normaal gesproken een sluier over hun gezicht gooien als er mannen aankomen), hier compleet verdwenen lijkt: ze besprenkelen hun hele lichaam en schromen niet om hun borsten te ontbloten om ook die te kunnen overgieten met het heilige water (tot genoegen van de 10 politiemannen en 2 -vrouwen die hier aanwezig zijn om de orde te handhaven, maar bij navraag van mij niet meer doen dan een gemiddelde badmeester: zorgen dat de gasten niet over het hek gaan, want het is diep achter het hek. Dat er 3 jaar geleden 2 mensen verdronken zijn, wordt door onze chauffeur verteld en niet door de bewakers waar ik toch een kwartiertje mee in gesprek ben geweest.)
Wat opvalt is de vreugde van de bezoekers na het bad en het bezoek aan de bovenste tempel: ze zingen en dansen en hebben de grootste lol, ook met
ons: ze delen de vreugde!





Yadav brengt ons ook nog naar een complex waar gedenktempels staan van alle overleden Maharadja's van Jaipur; voor de laatste is er nog geen (vorig jaar pas overleden), maar er ligt al wel een soort grasheuveltje op de plaats waar het gedenkteken gaat komen. Omdat deze foto niet door de zware selectie voor het fotoboek is gekomen, kan ik hem helaas niet laten zien...

Koeien bepalen weliswaar het straatbeeld van India; er wordt voor ze geremd op snelwegen en ze worden ontzien tot in de smalste straatjes, maar om nu te zeggen dat ze een luxe leventje hebben, nou nee! De meeste koeien zijn broodmager (misschien het gevolg van de droogte hier), bij de tempel zag ik er nota bene een (zie foto) die met een stok gemept werd toen hij te dicht bij een kraampje met eten kwam en regelmatig zie je er een langs de kant liggen die het niet gered heeft. Ik heb met ze te doen.


We rijden naar het Amber palace (na een stop bij een tempeltje waar we nog even gestipt worden).


In dit paleis wanen we ons echt in een sprookje van duizend-en-een-nacht.
De gids die ons rondleidt kan goed vertellen wat er zo allemaal gebeurde rondom de slaapkamer van de Maharadja, hoe hij via geheime gangen naar de kamers van zijn haremdames kon glippen, waar de dames dansten voor hem, waar muziek werd gemaakt en stoere gevechten met leeuwen en tijgers werden gehouden om hem te amuseren. We zien zilveren deuren, met spiegels ingerichte hallen om het licht te regelen, met goud geschilderde taferelen op plafonds en wanden.


Wat een schril contrast met de Indiers die wij ook op deze dag weer langs de weg in onvoorstelbaar rottige tentjes en krottenwijken (meer vuilnisbelt dan wat anders) zien wonen. Hoe kan het toch dat een land dat zo rijk moet zijn geweest in het verleden er nu zo aan toe is? En belangrijker nog, hoe moeten de Indiers ooit in betere omstandigheden komen te leven? Waar moet het begin gemaakt worden? En door wie?


- Posted using BlogPress from my iPad

Bundi-Jaipur

't Is vandaag maar een korte rit; 200 km., maar 200 km opgebroken weg (waarvan ook nog stukken tolweg! Ik denk dat ze hier eerst tol heffen en daarna van dat geld de weg gaan verbeteren. Dus tolweg = opgebroken weg), wij rijden er bijna 5 uur op, met een hele korte stop.
Bij die halte stoppen 2 lijnbussen volgepropt met mensen en ook bovenop is het een drukte van jewelste. Er staan bij die halte van allerlei vreemde mensen (zo'n beetje wat er bij ons in Nederland ook rondom stationshallen rondstruint) van wie sommigen zo'n lodderige ogen hebben (opium?) en ons zo strak blijven staan aanstaren op 1 meter afstand dat Gonnie zich behoorlijk ongemakkelijk voelt hier. Ze dringen zich ook op rondom de auto die niet op slot is (Yadav is maar even een sigaretje roken), dus Gon en ik nemen ieder aan een kant de wacht en als Yadav even oogcontact maakt, gebaar ik hem om hier maar weg te gaan.




Tijdens de rest van de tocht zien we veel mensen die in tenten wonen (en dan bedoel ik niet de tenten die op de Franse campings staan)




en er ontstaan weer van allerlei gevaarlijke situaties:
op een vierbaansweg kom je geregeld spookrijders tegen, zowel op de linker als de inhaalbaan; een vierbaansweg is hier dus eigenlijk een 2x 2-baansweg naast elkaar, maar dan ook nog met koeien die oversteken of gewoon wat gezellig rondkijken terwijl alle auto voor ze stoppen of er omzichtig omheen rijden, uiteraard heel hard toeterend; er staan heel veel vrachtauto's met panne (hier hebben ze geen gevarendriehoek, maar ze leggen op een meter afstand van de auto een cordon met keien en daar moet de rest van het verkeer dan maar omheen); buffelkarren met gezinnen; kleine volgepropte vans; kortom 't is een gekkenhuis op de weg. Ook Yadav roept regelmatig: Crazy, crazy!








Dat wordt nog erger in Jaipur waar 75% van de weggebruikers gek is, volgens hem. We worden een aantal keren gewoon klem gereden en we verbazen ons erover dat we nog geen schade aan de auto hebben opgelopen. Ikzelf vrees regelmatig voor mijn leven, terwijl ik in het verkeer niet echt een angsthaas ben.
We bezoeken in Japur een astrologisch observatorium dat 300 jaar geleden is aangelegd door de maharadja en waar zeer mooie ingenieuze bouwwerken staan, waarmee men toen al op 2 seconden precies de tijd kon aflezen: heel indrukwekkend!




Het naastgelegen paleis van de maharadja (14 jaar oud) is ook een juweeltje.
Omdat de maharadja die in 2011 stierf geen zoons had, is de kleinzoon van hem nu maharadja geworden.
Hij was niet thuis (anders hing er een kleine vlag bij de grote); hij was naar school!




's Avonds komen we helemaal bij in het fijne hotel Umaid Bahwan en na een paar biertjes eten we op het dakterras in een heerlijk temperatuurtje (we denken maar een graad of 25) na het buitje van vanmiddag en vanavond.

- Posted using BlogPress from my iPad

Zaterdag 28 juli: deja vu?

We gaan voor de verandering eens ergens anders ontbijten. Dat bevalt slecht want de 3 pannenkoeken met banaan krijgen we na 50 minuten (2 gekookte eieren bijna!) koud opgediend (waarom breng je ze niet eerder als ze toch klaar zijn? zou je zeggen) tegelijk met Ads gebakken eieren met toast die wel warm zijn. We krijgen wel 3 grote thermoskannen slappe koffie om de tijd te doden en na te praten over het feest van vorige avond. Na het avondeten zijn we bij een tempeltje beland waar een priester de hele avond offertjes wiegde, terwijl de plaatselijke band een grote groep mensen op de dansvloer lokte.




We werden vriendelijk gevraagd om mee te doen met het jaarlijks festijn en uiteraard ontkwamen we er niet aan om met hen mee te dansen. Ik kon, wijzend naar mijn heup en wat zielig kijkend de dans ontspringen, maar de anderen hebben zich behoorlijk uitgesloofd (Gonnie werd door een enthousiaste vrouw ook nog op haar neus geraakt met een zwaaiende arm).
Yadav vertellen we waarom we wat later zijn, maar hij heeft ons niet gemist en zit rustig een krantje te lezen op straat.




Hij heeft voor ons een interessant ritje bedacht en raad eens wat? Het is exact de route die we gisteren gefietst hebben. Hij laat ons wel het meer op een andere manier zien, n.l. via een gebouw (kleun museumpje) waar Kippling (Jungle book) een dag of 2 heeft zitten schrijven




Daarna rijdt hij naar een zogeheten stepwell. Dat is een bron, toegankelijk via trappen, aangelegd door rijke Indiers om hun arme medebewoners van water te voorzien. Heel vernuftig eengelegd en prachtig van architectuur. Er loopt een deskundige rond (hij is archeoloog, zegt hij) die kns wijst op een andere step well 200 meter verderop die veel minder bekend is zowel bij toeristen als bij Indiers, maaf architectonisch veel jnteressanter. Hij is vierkant van vorm en van binnen loopt er een soort zig-zag trappenstelsel waardoor de bron altijd te bereiken was voor veel mensen om drinkwater uit te halen, in te wassen of te baden. Gonnie waant zich in een van de eerste computerspellen op level 5.




Nog net voor de lunch hebben we tijd om naar het paleis te gaan. Het moet een schitterend mooi gebouw geweest zijn, gezien de prachtig geschilderde plafonds en muren van bepaalde kamers, maar het is slecht onderhouden, er hangen vleermuizen en 's avonds vanaf een uur of 5 wordt het bevolkt door de honderden apen uit het het dorp: het stinkt er behoorlijk naar apeshit. Echt jammer dat het niet beter behouden wordt.




We gaan na de lunch weer lekker chillen (ik ben net op tijd wakker om nog even mijn blog te schrijven voor we naar het wificafe gaan: ons dagelijks ritueel hier in Bundi).
Het heeft hier wel een hele ochtend wat gemiezerd, maar het maakt ons niet uit of we nat zijn van de miezerregen of het zweet en de Indiers zijn er blij mee.
- Posted using BlogPress from my iPad

Bundi per fiets

Bundi is een pronvinciestadje met weinig toeristen. We kunnen er wel gewoon fietsen huren voor 50 roepies per fiets per dag (dat is 75 ct.).
We fietsen het dorp uit nadat we knze was naar de Laundry hebben gebracht en komen langs een prachtig meer dat werkelijk totaal,verdekt is met lotussen. We stoppen om er wat dichterbij van te kunnen genieten en ontdekken dat we dat toch beter niet kunnen doen: het grasveldje naar het meer toe, ligt bezaaid met stront van alles wat/wie maar poepen kan/moet.
Een eindje verder is een trap die naar het meer toeloopt en daar zien we waar ze de was doen (ik weiger vooralsnog nog te geloven dat dit ook met onze was zo gaat).


We fietsen rondom de berg die de achtergrond van onze verblijf vormt, langs heel dun bevolkte dorpjes en totaal verlaten weggetjes. We zien een bonte specht, veel buffels met hun reigerachtige vogels opmde rug en zwemmende jongens die zoals altijd weer smeken om gefotografeerd te worden.
Het weer is niet al te warm, dus goed om te fietsen, maar Ad vraag zich toch af waarom we steeds het water over onze ruggen gieten...
Als we terug zijin het dorp fietsen we nog over de markt (veel te zien weer) en wordt het voorwiel van mijn fiets bijna platgereden door een klein busje. Als de plaatselijke bewoners de bestuurder niet hadden duidelijk gemaakt dat hij achteruit moest, omdat hij op mijn voorwiel reed dan had ik mijn fiets als wrak kunnen gaan inleveren. Wat zo'n verkeersopstopping al niet allemaal teweeg brengt.


We lunchen weer in dezelfde Haveli als gisteren (diemons inmiddels kennen, want ook het ontbijt hebben we hier gehad i.v.m. het geleende led-lampje).
We constateren dat het een regenachtige tuin is, want ook nu moeten we ons eten in de regen opeten (we zijn zo,eigenwijs niet weer naar boven te willen vluchten).

- Posted using BlogPress from my iPad

Ranakpur - Udaipur/Bundi

Na een autorit door de bergen, langs relatief rijke tuinbouw gebieden, over een dure tolweg, komen we in een stad aan. Ik mag vandaag voorin zitten wat een stuk helpt tegen schrikreacties op verkeerssituaties, dus Yadav stelt mij de vraag in welk hotel we gereserveerd hebben. Dan blijkt dat hij, zoals hij het zelf zegt, confused, is: we hebben hem verteld dat we Udaipur hebben laten vallen in het reisschema t.b.v. Ranakpur en rechtstreeks naar Bundi gaan. Dat is een tegenvaller voor hem ( hij dacht een vrije middag te hebben, maar nu moet-ie nog zeker 4 uur rijden), maar hij zegt: its OK, you decide en vervolgt de reis, waarvan verder niet zo veel te zeggen is.


Tegen dat we bij Bundi zijn voorspelt Yadav dat het regent in Bundi, maar als we er aankomen, is het droog. Bundi blijkt een laad- en loscentrum te zijn voor vrachtauto's. Door een bonte haag van honderden, mooi versierde en geschilderde trucks, hebben we plotseling uitzicht op het blauwe stadje waarboven een paleis uittorent.


De Haveli waar we geboekt hebben is mooi, maar valt ons toch wat tegen omdat hij niet echt gezellig is om b.v. buiten te zitten en er js geen wifi (hierdoor ontdekken we weer wel een gezellig wifi-cafe met lekkere muziek). We zitten in het tweede gebouw dat we voor ons alleen hebben en ' s avonds maken we de gezelligheid maar zelf. Op de overloop bij Gonnie en Ad drinken we koffie met een scheut whiskey en leggen een kaartje, waarbij voor de zoveelste keer die avond een stroomuitval optreedt. Eerder op de avond hebben we bij de Haveli een eindje verderop in de tuin gedineerd. Toen het eten net was opgediend, kwam de aangekondigde bui; viel de stroom uit en moesten we in het pikkedonker met onze net opgeschepte bordje naar boven naar het restaurant vluchten. Was toch een leuke ervaring!

Na het eten zoeken we met een geleend led-lampje de weg terug naar de eigen Haveli.

- Posted using BlogPress from my iPad

25 juli: "Bedevaart in Ranakpur"

Na een lekker ontbijtje in de tuin, gaan we de bergen in. Yadav vindt het hier op Italie lijken, maar dat heeft hij waarschijnlijk van toeristen gehoord die Italie niet zo goed kennen.
De weg naar boven is net zo slecht als in alle kleine dorpjes en Yadav moet alles uit de kast halen om ervoor te zorgen dat het ontbijt blijft waar het is. Het lukt het goed! Onderweg zien we een bijna drooggevallen meer, pauwen en heel veel hardwerkende vrouwen. Ze zitten op het marktplein hun groenten en kruiden te verkopen, werken mee aan het verbeteren van de weg door loeizware schalen stenen van a naar b te brengen, ze dragen grote bussels takken naar huis om de vuurtjes te kunnen stoken waarop ze vanavond de maaltijd weer gaan bereiden.
Wat we ook nog zien is het volgende tafereel: en wordt een karretje voortgeduwd vol met bloemenkransen en andere offertjes, iemand veegt met de bezem de grond "schoon", er lopen wat mensen bij en erachter beweegt een man zich rollend op de straat voort. Ook zij zijn op weg naar de tempel in de bergen waar wij naar toe gaan. Deze man doet dit al een aantal jaren (1 x per jaar) om vruchtbaarheid te verdienen: hij en zijn vrouw zijn kinderloos.

Hoewel geen Italie, is het behoorlijk hoog en het uitzicht is prachtig, zeker als we de geplande tocht naar boven afleggen. De afstand die we zwaar klimmend afleggen is, als we naar boven gaan, 1025 meter heen en 1025 meter terug, maar bij terugkomst wordt ons verteld dat we 2 x 2000 m. hebben afgelegd.
De tocht is voor iedereen zwaar, maar ik heb een goede dag en ik kan in een laag tempo welliswaar, behoorlijk meekomen. Hij gaat afwisselend over trappen, geplaveide hellingen, rostachtige bodembedekkingen en ook de geur is afwisselend (wat er op het laatste stukje naast de weg lag te rotten weet ik niet, maar ik heb nog nooit zo'n stank geroken!)
De weg heen en terug is druk met andere bedevaartgangers - weer een bonte stoet - , muzikanten, offertjesverkopers, fruitverkopers, apen en heel veel bedelende vrouwen en kinderen. Omdat we weer heel vaak gevraagd worden om een foto van hen te maken (liefst met ons erbij) is het vooraf heel onduidelijk of we achteraf een "dank je wel" met een vriendelijke glimlach krijgen, of een bedelende dwingende hand met de woorden "money, money...". We reageren op beide situaties met een vriendelijke glimlach terug.


Als we bijna boven zijn en nog maar 25 meter met de trap omhoog moeten, gaan onverbiddelijk de schoenen uit, ondanks dat het er slijkerig, nat en glad is. We zien van dichtbij op de rotsen en in de lucht grote roofvogels (gieren of arenden, we weten het niet).
Eindelijk zijn we waar we wezen moeten. Daar waar wij een prachtige tempel verwachten, komen we bij een kleine rotsingang waar 1 stalagtiet hangt waar we omheen moeten lopen ('t is zo smal dat er net 1 persoon langs kan). Aan de andere kant van de stalagtiet staat een beeldje van een godin. Zij is het symbool van vruchtbaarheid en "woman power" wordt ons verteld en tot mijn verbazing wordt hier geen geld gevraagd, maar fotograferen is niet toegstaan.
Ik vind het een heel bijzondere ochtend.

Als we terugkomen bij Yadav zijn we 3 uur en 1 liter water p.p. verder.
De lunch in ons hotel hebben we dik verdiend, vinden we. De rest van de middag brengen we door in het zwembad, waar we in de weer zijn met onze tempex bal en ring (een mens heef niet veel nodig om lol te hebben) en verder toch wel ons gemak houden: we hebben tenslotte niet voor niets vakantie!


- Posted using BlogPress from my iPad