...en de laatste ervaringen...

Wij rijden over de Pan American Highway (en die is letterlijk heel hoog: 3.400 m.) naar St Isidro en van daaruit weer naar Dominical.
We logeren in Cuna del Angel, aan de rand van een lekker zwembad.
We hopen op goed weer en dat is het ook!

Het diner is een beleving op zich, met name omdat Peter zich ergert aan van alles (en ik het allemaal niet zo erg vind en er wel om kan lachen...)
- het is te donker om de menukaart te kunnen lezen, zelfs nadat hij mijn leesbril heeft gebruikt;
- andere mensen krijgen er een leeslampje bij en wij niet;
- het bier dat we besteld hebben is helemaal uitgeschonken in een diepvriesglas, waardoor er ijssplinters in zitten (hij mag niet eens zelf beslissen of hij zijn flesje ineens inschenkt - of uit het flesje wil drinken -) en hij wil geen ijs in zijn bier, en kijk eens het is nu al helemaal dood!
- de ober gaat aan zijn manager vragen wat hij met het bier moet doen en komt terug met de mededeling dat hij het volgende biertje in een flesje mag serveren;
- ik bestel spaghetti vongole en hij gaat me uitleggen dat het zeevruchten zijn (of ik dat wel weet...);
- we moeten 18-20 minuten op het eten wachten, zegt het obertje, maar misschien willen we een appetizer? (Nou vooruit dan maar...);
- we krijgen er 2 (overigens heerlijke) i.p.v. 1;
- we moeten uiteindelijk 50 minuten wachten!
- als ik na 50 minuten aan de hoofdober vraag wat er aan de hand is met ons eten (alle mensen die na ons gekomen zijn, zitten al te smullen en wij wachten al bijna een uur!) komt hij binnen 1 minuut met de bestelde schotels en vraagt of we nog een biertje willen bestellen? We antwoorden ontkennend;
- na 2 minuten komt het eerste obertje met 2 flesjes bier aanzetten:"...van het huis."
Maar, het moet gezegd worden: het eten is verrukkelijk!

De zondagochtend is zoals we ons hebben voorgesteld: stralend blauwe hemel, heerlijke zonnig: we vermaken ons in en naast het zwembad.
Peter is weer helemaal gelukkig.


In de loop van de middag gaan we weer naar Baru, een lodge met een prachtige tuin en een lekker restaurantje. We zien de 2 huisleguanen en een hele aparte blauw/grijze in de tuin en, als afscheid misschien, zien we van redelijk dichtbij nog een luiaard in de tuin!



En nu zijn we terug in La Garita, de plaats van waaruit we gestart zijn en van waar we morgen naar het vliegveld worden gebracht.

Het is mooi geweest.



Posted using BlogPress from my iPad

Het laatste weekend in Costa Rica

Vandaag hebben we besloten om het laatste weekend weer aan de westkust door te brengen, tussen Dominical en Uvita. Het is moeilijk om een betaalbare plek te vinden; het schijnt er behoorlijk druk te zijn.
Maar 't is gelukt.

Morgen rijden we er naar toe over de Pan American Highway, een schitterend hooggelegen weg over bergkammen (en nu maar hopen dat het weer morgen opgeklaard is zodat we mooie vergezichten krijgen!)

Vandaag is het lekker weer tot een uur of half drie 's middags en daarna is het gaan hozen tot nu, tegen vijf uur.
Vanochtend hebben we een heel relaxed tochtje gedaan rond een vlakbij gelegen meer. We komen verrassende dingen tegen, zoals een mooie hangbrug die nota bene in het dorpje waar we al drie dagen logeren, begint! (Of eindigt, dat hangt van het startpunt af...).
We drinken koffie (gezet op Costaricaanse manier, door een katoenen zakje aan tafel gefilterd) op een mooie plek, komen bij een beeldhouwershuisje en een ruine van een zeer oud kerkje. Daar vliegt een drone boven die foto's en films maakt. De fotograaf is begonnen als hobbyist, maar wil er de kost mee gaan verdienen.
Hij fotografeert ons ook met de drone en belooft de foto's op te sturen: ben benieuwd.
De middag brengen we door voor onze kamer, op de overdekte overloop, met een boek, kopje koffie en daarna een wijntje.

We hebben het goed!

Pura Vida

Posted using BlogPress from my iPad

Orosivallei

Nadat we afscheid hebben genomen van Isabelle en "Harry" onze luiaard nog even bekeken hebben, gaan we op weg naar Orosi.
Wij zijn 200m. op pad (we zijn al lang gewend aan de ongeasfalteerde, met keien en putten bezaaide weggetjes) wijst een jongen die we willen passeren, naar onze autowielen. "Pas op", zo gaat bij mij het waarschuwingslampje branden, "dit kan een truc zijn. Maar toch niet hier?"
We stappen uit en zien dat de rechterachterband helemaal leeg is.
Snel terug naar Isabelle, zij staat op het punt te gaan zwemmen vandaag; zij kan kan ons wel een garage wijzen.
Dat kan ze, inderdaad, maar eerst schakelt ze haar rastavriend (die toch waarschijnlijk de partner van haar dochter is en niet haar minnaar, zoals ik het verhaal maakte, in gedachten) in om de band te verwisselen met het reservewiel. In een half uurtje js het gepiept en rijden we naar het badenreparatiestation vlakbij. Daar wordt de kapotte band (nu reservewiel) voor € 6,50 gemaakt en we zijn daarna echt "en route".

Onderweg willen we nog even een kopje koffie drinken (na ongeveer 2 uur rijden doen we dat altijd). We rijden op een rustige weg, weinig ander verkeer, als we aan de linkerkant een koffietentje zien. We draaien het parkeerterreintje op en zien dan dat het gesloten is.
We draaien de weg weer op om verder te gaan, als Peter ineens roept: "Stop!" en tegelijkertijd zie ik in mijn rechterzijspiegel ineens een oude, zwarte auto (pick-up) die zich fluweelzacht tegen onze auto aanvlijt. Ik stuur iets naar links en stop (de andere auto is een meter of 5 achter mij ook stil gaan staan.
Heeft hij ons nu geraakt? Geschrokken stappen we uit en gaan kijken naar de auto achter ons, waar inmiddels een wat oudere man ook moeizaam uit de auto is gestapt. De jongen naast hem blijft zitten. Ik bied mijn verontschuldiging aan (ik mompel iets van "disculpe") en kijk naar zijn pick-up uit de jaren 80 van de vorige eeuw, schat ik, maar behalve de tientallen butsen, schrammen en krassen uit het verleden, zie ik geen verse beschadigingen.
De man vertelt mij ook het een en ander, maar communicatie is verder onmogelijk. Ik bedank hem uitgebreid (het is tenslotte wel mijn fout geweest) en we vervolgen de reis.
Bij het eerstvolgende koffietentje drinken we de schrik weg en veeg ik wat zwarte verfstreepjes van onze auto met een papieren zakdoekje: we zijn goed weggekomen!

De rest van de rit verloopt gelukkig weer goed en de Orosivallei is een prachtige vallei, vol koffieplantages, omringd door bergen en 2 vulkanen.
Vanuit onze kamer in de Orosilodge kijken we zo op de Irazu- en de Turrialbavulkaan. De laatste is zo actief dat hij momenteel is afgesloten voor publiek.

In de dagen erna gaan we naar de basiliek in Cartago en vinden de zwarte madonna.
Ook gaan we op excursie bij een organic koffieplantage, wat heel interessant is en bezoeken de Irazu, de hoogst gelegen vulkaan in Costa Rica.
(We staan op een gegeven moment op 3400 m. hoogte en kijken neer op de vulkaan: wat een indrukwekkend gezicht!)
Via een schilderachtige bergroute rijden we naar het Monumento Nacional Guayabo, een vindplaats uit de precolumbiaanse tijd. Er zijn petrogliefen, oude graven, woonheuvels, aquaducten en een weg te zien.
Als we bij de uitgang komen wijst de gids ons op de rookpluimen die uit de Turrialbavulkaan komen: hij is weer uiterst actief.
We vertellen hem dat we de afgelopen nacht ook schokken hebben gehoord en gevoeld. Is dat van de vulkaan?
(De schok klonk vrij hard. Peter dacht dat ik uit bed viel! Dat was niet zo, maar het schudde behoorlijk!)
"Nee, dat is een gewone aardbeving geweest. Ja, Costa Rica is een jong land he, daar gebeurt nog van alles mee..."


- Posted using BlogPress from my iPad

Cahuita, laatste dagen

Zondag gaan we vol goede moed naar het Cahuita park om een flink stuk te wandelen.
We schrijven ons in bij het park om 8.50. Op het eerste stukje zien we op aanwijzing van een dame voor ons een Agoeti (goudhaas).
Als we 10 minuten verder zijn, staan we al te schuilen onder een afdakje van een picknictafel, waar een Costaricaanse familie aangeschoven is om de zondag door te brengen (ik denk tenminste niet dat ze de reuzenpannen met rijst en andere etens- en drinkwaren in een paar uurtjes op zijn).
We worden gedoogd (maar daar is dan ook alles mee gezegd).
Omdat het steeds harder regent en we de spetters maar net kunnen ontwijken, trekken we de regenjacks maar weer aan en zo staan we meer dan een half uur de regen weg te kijken. Het lukt niet en we besluiten terug te gaan, morgen maar weer eens proberen... (We schrijven uit om 10.10u.)
We rijden naar het stadje Puerte Viego. Ook daar regent het natuurlijk, maar als je koffiedrinkt en een stukje bijwoont van een baptistenviering dan zit je droog!
De rest van de zondag brengen we door op de "eigen" veranda.
Qua weer is het een deprimerende dag geworden.

Maar dan de dag erna.... Schitterend blauwe lucht en volle zon!
Meteen na het ontbijt staan we op punt van vertrek als Isabelle (de Franse eigenaresse van het guesthouse) ons aanwijst dat er een luiaard in de boom voor ons huis zit! Zo mooi om te zien...
En, de vermoedelijke moeder zit in de boom tegenover de uitgang.
De nieuwe poging in Cahuitapark is heel succesvol: prachtig weer en schitterende natuur.

Woensdag vertrekken we naar de Orosivallei en we weten nu al dat we de rust van de veranda van Cahuita zullen gaan missen.

(Foto's toevoegen lukt niet i.v.m. zwakke internetverbinding...die komen een andere keer dan maar weer...)

Posted using BlogPress from my iPad

Luiaards in Cahuita

Gisteren zijn we ingetrokken in een bungalow op Kenaki lodge in Cahuita.



(Dit is de eerste "luiaard".)

Het is een flink ritje geweest, maar we hebben onderweg een aantal keren gestopt in een poging in een leuk dorpje koffie te drinken of te lunchen.
Uiteindelijk hebben we beide langs de weg in een zogeheten Soda gedaan, omdat de dorpjes waar we inrijden zo rommelig, verlaten of armoedig zijn dat het weinig uitnodigt om daar een stop te maken.
Wat me opvalt is dat armoedig (afgebladderde verf, scheefhangende kozijnen en deuren; veel mannen voor hun huis of op een pleintje hangend) ook meteen vervuild betekent: grote hopen afval langs de straatjes en onder en rond de huizen.
Van het stadje Limon verwachten we meer: hier is Columbus aan land gekomen en het stadje wordt ook om die reden uitgebreid beschreven in de Capitoolgids.
Wel wordt ook verteld dat het een havenstadje is en dat de vrachtwagens naar Limon vaak grote rijen vormen.
De rijen zijn ons bespaard gebleven, maar het laatste stuk rijden we vooral tussen de vrachtwagens van Delmonte: enorme overslagterreinen die de aangevoerde ananassen verwerken.
In Limon dwalen we wat door het parkje en op de overdekte markt en zien we voor het eerst de Caraibische zee!

Na een nacht met veel bliksem (en gelukkig maar een paar donderslagen) en stortregen, is het vandaag prachtig weer. In de ochtend valt nog wel een klein buitje, maar als we bij het Sloth Sanctuarium op bezoek zijn, is het lekker weer (en daarmee bedoel ik een graad of 25-26, niet al te felle zon en droog).
In dit opvangcentrum voor luiaards worden we ingewijd in de leefsituatie van deze schattige beesten en zien we ze nu eens van heel dichtbij i.p.v. heel hoog hangend in de kruinen van bomen en nauwelijks bewegend.
Overigens, dat we ze al in het wild gezien hebben, vindt deze gids uitzonderlijk.
(En hier dan de echte luiaards.)


De luiaards zitten hier omdat ze gewond zijn geweest (b.v. door elektriciteitsdraden of adelaars (hun natuurlijke vijand); ze worden behandeld en als het enigszins kan, teruggezet in hun natuurlijke habitat.


Dit centrum is uniek in de wereld en het is een "familiebedrijf".
Oma is hier 22 jaar geleden mee begonnen, de dochter kwam 12 jaar geleden vanuit Las Vegas de zaak overnemen en de kleinzoon gidst nu (ik vermoed dat hij moeder wel zal opvolgen, zoveel passie en liefde voor de luiaards!)
Tot slot worden we nog over een riviertje gekanood en zien we een babykrokodil, schildpadjes, krabben, leguanen en luiaards in een schitterend landschap.


En dat allemaal op de dag dat de oudste kleinzoon Gijs 7 jaar wordt!






Posted using BlogPress from my iPad

Puerte Viejo

Sinds gisteren zijn we in Puerte Viejo in een resort waar de kamers via lange overdekte wandelgangen van bamboo te bereiken zijn (30 km van Nicaragua).

Aan de voorzijde ligt het resort midden in het dorp, tegenover de dorpskerk; aan de achterzijde zitten we midden in het woud.


Vanochtend hebben we op onze veranda een plan gemaakt voor de komende dagen en gereserveerd in Cahuita (in het zuidoosten, aan de caribische zee, 30 km. van Panama).
We doen er lang over omdat we iedere keer opnieuw de prachtigste vogeltjes zien (we worden nog vogelaars als we hier nog langer blijven...).

We komen net terug van een wandeling in Selva Verde, een paradijs op aarde.
Het is een natuurpark, waar ook een resort op ligt, met een prachtige botanische tuin en zoveel ongerepte natuur rondom dat je er uren kunt rondbrengen. We worden heel erg verrast vandaag: we zien prachtige reuzenspinnen, een leguaan, een reiger, eekhoorntjes, vogels in allerlei kleuren en maten en als klap op de vuurpijl zien we 2 verschillende soorten gifkikkertjes (zijn moeilijk te vinden, want ze zijn nog geen 2 cm.).



Je moet dus lopend tussen grote bomen, varens, lianen en luisterend naar vogelgeluiden, krekels en andere voor mij ondefinieerbare geluiden, ook heel gedetailleerd de bodem afzoeken.
Misschien komt het door mijn verafbril die ik eens op heb dat ik ze als eerste in het vizier krijg?


Bij terugkomst kopen we een flesje lekkere Costa Ricaanse ron (rum) om het te vieren: we nemen er een neutje op.

Morgen een flink ritje voor de boeg.