zondag, december 27, 2015

Een mooie laatste dag met veel beleving

We ontbijten, zoals tijdens ons hele verblijf hier op Tenerife, buiten.
Het enige verschil is dat het nu regent!?
Ik wist niet eens dat dat hier ook kon.

Tijdens het korte ritje naar Los Abrigos is het al weer opgeklaard.
Als we in hotel Sandos aankomen, verwachten we een hele groep Belgen te ontmoeten: we hebben immers een excursie geboekt in het Vlaams.
We blijven toch de enige gasten en starten de "excursie" met zijn tweeën.
We worden in een ruimte geplaatst op ronde, draaibare krukjes en krijgen -afwisselend op de schermen voor, achter en naast ons - het ontstaan, de geschiedenis, de natuur en de (oorspronkelijke) bewoners van Tenerife te zien. Het is een mooie, zeer informatieve presentatie.


Daarna worden we naar een andere ruimte gebracht, waar zich ineens een groepje Nederlanders bij ons voegt. Eerst krijgen we een instructie hoe de rondgang verder gaat. We worden via zelfopenende en -sluitende deuren door ruimtes geleid, waar we b.v. zien en voelen wat een vulkaanuitbarsting doet, hoe het voelt om als vluchteling onder in het ruim van een boot te reizen naar een beter leven (confronterend vind ik het) en meeleeft met de oorspronkelijke bewoners van Tenerife.

Na deze doorgang, neemt de gids ons mee naar de bij het hotel liggende kloof.


We wandelen door het prachtige, unieke natuurgebied. Omdat we via een microfoontje met de gids in verbinding staan en ook nog alle informatie in het Vlaams in ons oor krijgen, wordt de tocht een hele beleving.
Onderweg is ook nog een aantal acteurs aanwezig die respectievelijk een rol spelen als boerenvrouw, steenhouwer en een man die een ritueel uitvoert en om de goden gunstig te stemmen water offert.


We steken een meertje over met een trekvlot en genieten van de prachtige natuur en de regenboog die - na alweer een klein buitje - boven de kloof
verschijnt.

Ik vind het echt een hoogtepunt van ons verblijf hier!

Als we weer buiten staan, is alle bewolking weggetrokken en laat de zon zien wie hier de baas is.
We zoeken een terrasje op in Los Abrigos en genieten van onze laatste uurtjes op Tenerife (althans deze keer, want het smaakt naar meer..; vage plannen zijn er al weer).



- Posted using BlogPress from my iPad

zaterdag, december 26, 2015

Puerta de la Cruz

Vandaag dwalen we lekker door de straatjes van Puerta de la Cruz.
We verwachten dat het daar in het Noorden kouder en minder zonnig is dan in het Zuiden, maar we hebben het mis: 't Is net andersom!

Puerta de la Cruz is de tweede grote stad (na Santa Cruz) en er hangt een ontspannen sfeertje. Het kan natuurlijk ook zijn omdat de verplichte feestdagen weer achter de rug zijn, de mannen gewoon op zaterdagmiddag weer hun pintje kunnen pakken, de dames weer lekker shoppen..., maar je voelt het...gezellig!


In een van de straatjes is een tentoonstelling van kersttableaus, stuk voor stuk juweeltjes.



We zitten een tijdje op een terrasje aan de kade, waar in een luw stuk van de zee, gezwommen wordt door de plaatselijke bevolking. Er struinen wat straathondjes rond, die water drinken uit de hand van een vrijgevige man.

Op de terugweg leggen we in El Sauzal aan bij een Casa del Vino voor een wijnproeverijtje.
De wijn is lekker en ik moet constateren dat ik slechts 2 stukjes kaas heb kunnen eten van ons kaasplankje (en ik telde toch zeker 6 stukjes): Peter vindt ze ook echt heel lekker.


In het bijbehorende restaurant Pastelaría Díaz lunchen we en het smaakt geweldig lekker: Peter heeft witte vis en ik een salade.
Niet iets wat we nog nooit gegeten hebben; zelfs die bijgeleverde frietjes smaken zoals thuis.
Misschien dat we ons daarom zo goed voelen.....

donderdag, december 24, 2015

Kerstmis op Tenerife

De dagen voor Kerst:

Het lijkt erop dat de "donkere dagen voor Kerst" verleden tijd zijn, als ik zo kijk naar de weerberichten over Europa/Nederland. Dat neemt niet weg dat ik intens geniet van elke zonnige dag hier op Tenerife. Wat een klimaat!
Elke dag zon, elke dag tegen de 25 graden en sommige avonden lijken op de enkele sporadische zwoele avond zoals we die in Nederland kennen.

Kerstavond, de 24e, is hier zo'n beetje het hoogtepunt van Kerstmis, maar de winkels - zeker in de meest toeristische delen van de zuidkust - zijn gewoon open tot in de vroege avond. En onze eerste Kerstdag is voor hen zo'n beetje de tweede, dus alles open en gewoon weer genieten van zee, zon, terrasjes etc.

Vandaag, de 24e, zijn we naar Los Cristianos gereden en hebben we een groot stuk van de boulevard afgewandeld tot in het pitje van het toeristische deel, Los Americas. We begrijpen nu beter waarom het deel waar wij zitten Costa Silencio wordt genoemd en in de reviews "saai" en "niks te doen daar; totaal geen vakantiegevoel", maar het is een leuk stuk om te wandelen, naar de medemens te kijken, en -als je dat beu bent - heerlijk weg te duiken in een boek. Ik lees momenteel "U zegt het" van Connie Palmen en ik raak er steeds meer in "gevangen"...





Gisteren zijn we naar het hoogste punt in Spanje geweest:
de vulkaan Le Teide.
Eerst via een prachtige, bochtige weg omhoog en daarna - na lang in de rij te hebben gestaan - met de teleferico (een kabelbaan) nog verder omhoog.
Boven is het nog een pittig stukje wandelen tot het verste uitzichtspunt, vooral ook omdat de lucht zo ijl is op die hoogte: meer dan 3.500 m.
Met klimervaring en toestemming kom je helemaal boven bij de krater (maar dat is niet voor ons weggelegd).





De temperatuur is - 3 graden. Gelukkig heb ik er deze keer goed over nagedacht en ik heb mijn thermo-onderkleding aan: geen overbodige luxe!
Het is een mooie ervaring, ook al omdat het heel helder is en we goed zicht hebben (Gran Canaria is goed te zien).
Tijdens het laatste klimmetje komen we een enkele "stoomketel" tegen: uit de grond stijgt stoom op die duidelijk naar zwavel ruikt. Een beter bewijs dat deze vulkaan nog werkt hoef ik niet te krijgen!





Wat ik ook bijzonder vind, is dat het begin van de kabelbaan en het hele brede stuk waarlangs je het laatste stuk daar naartoe aflegt, in feite binnen de caldera (rand van de vulkaan) ligt.

Vanavond, Kerstavond, gaan we naar een Grieks restaurant: Lycos.
We hebben hier een paar dagen geleden heerlijk gegeten en ze hebben met Kerstavond geen gedoe met een Kerstmenu, maar we kunnen gewoon (noem het maar gewoon!) lekker a-la-carte eten.
Nu al zin in!

Morgen gaan we weer langs de kust wandelen: naar La Caleta, het plaatsje waar we een paar dagen geleden de lekkerste tapas ooit hebben gegeten...
De beloning van de flinke wandeling - want dat is het - zal alles goedmaken!

Kerstmis
Alsof de zon weet dat het eigenlijk ongehoord is zich zo te manifesteren als de afdelopen weken, houdt hij zich wat gedeisd vandaag. Dat wil zeggen dat hij zeker aanwezig is, maar er hangt wel een serene, lichte waas voor.

Met de plannen die we voor vandaag hebben, vinden we dat prima.
We rijden naar een stukje voorbij het strand bij Los Americas. Daar parkeren we de auto en wandelen daarna over de schier oneindig lange boulevard naar La Caleta.
En daar gaat het ineens anders dan we in gedachten hebben.
Het restaurantje waar we een paar dagen geleden zo genoten, kan ons nu helemaal niet bekoren. We waaien er weg!
We wandelen dus terug en zoeken een terrasje waar we niet in de wind zitten en dan is het ook daar heerlijk vertoeven.
Na een lekkere lunch met veel visjes, beginnen we aan de terugtocht: alles bij elkaar hebben we vandaag toch zeker wel zo'n 8 kilometer gelopen.
Van Kerstmis is hier niet meer te merken dan dat er overal kerstmuziek klinkt waarin gezongen wordt over sneeuw en arresleeën en dat er (echt heel veel) mensen rondlopen met kerstmutsen op.
Ach, ieder zijn meug: zij hebben er kennelijk lol in en wij hebben ook een goeie Kerst.


- Posted using BlogPress from my iPad



- Posted using BlogPress from my iPad

maandag, december 21, 2015

Santa Cruz

Als we Santa Cruz inrijden, volgen we de borden naar de de parking die volgens ons het dichtst bij het centrum ligt, vlakbij het Plaza de Espagña.
Dat laatste klopt; de borden niet (volgens ons). We rijden binnen de kortste keren in straten die bij het voetgangersgebied horen en weten er - dankzij een eveneens verdwaalde automobilist voor ons - uit te komen, laverend tussen groene afzetpaaltjes en tramlijnen.
Dan nemen we de afslag niet links (zoals aangegeven), maar rechts en dan staan we in een mum van tijd beneden in de garage geparkeerd.
Als we weer boven komen, staan we weer aan het begin van het voetgangersgebied en nu zijn we daar wel blij mee.

Het is weer een zonnige dag, met af en toe een wolkje.
We bezoeken een kerk, drinken een cappuccino op het Plaza del Principe en slenteren door de 2 bekendste winkelstraten: Calle del Castillo en Calle Viera y Clavijo. In deze laatste hebben ze de bomen gehaakte jurkjes aangedaan.
Het klinkt truttig, maar het ziet er grappig uit.

Daarna belanden we in het prachtige Parque Municipal.
Prachtig vanwege de beplanting en de beelden die er staan.
Aan de noordkant ligt een paviljoen, waar we wat eten en een kaartje leggen. Ik ben stomverbaasd als ik nog een stel mensen zie zitten die niet alleen ook een hapje eten, maar hetzelfde kaartspel spelen als wij. Ze blijken in Duitsland te wonen en zij is van Armeens-Turkse afkomst: daar wordt dus ook "gewipt".

We gaan naar het beroemde hotel Mencey dat gebouwd is in 1950 met het doel Generaal Franco goed te ontvangen. Franco had vanuit hier in 1936 de staatsgreep op Spanje voorbereid.
Als we op de plek aankomen, treffen we een casino aan.
We laten ons niet kennen en wandelen het totaal verlaten casino binnen.
Dat blijkt een goede zet, want als we - aanbeland in een zaaltje - toch een medewerker aantreffen, wijst hij ons de weg door het casino naar het hotel!
Het ziet er allemaal chic uit, met zwembad, terrassen, een heuse schildpaddenpoel en het gebouw straalt een bepaalde grandeur uit.
Nergens wordt gevraagd wat wij hier te zoeken hebben, zodat we rustig alles kunnen bekijken.



Langzaamaan laten we ons weer afzakken naar de Plaza de Espagña, nadat we eerst nog even gekeken hebben naar een dichte Iglesia Nuestra de la Conceptión en een totaal verlaten Mercado de Nuestra Señora de África.
Daar genieten we nog van de zon en een drankje, ook al omdat de fontein die elk heel uur in de hoogte zou schieten, het jammerlijk laat afweten.

Maar niets kan deze dag bederven: Santa Cruz is een heerlijke stad om een dagje in rond te struinen.





- Posted using BlogPress from my iPad

zondag, december 20, 2015

Tenerife

Het vliegveld in Keulen is prima: duidelijke aanwijzingen; lekkere koffie en dito appelcake-stukken die we meenemen voor in het vliegtuig.
Ja, en het vliegtuig is te laat binnen: we vertrekken bijna een uur later dan gepland.
We zitten op de laatste rij, vlakbij het enige toilet. Het is druk en smal daar bij die laatste rij. Enige voordeel is dat er niemand in je rug kan zitten porren, maar meer voordelen kan ik niet bedenken....

Bij aankomst worden we weer vrolijk: het is heerlijk weer! Temperatuur dik boven de 20 en nog een stralend zonnetje: het is 17.00 uur plaatselijke tijd.
Bij de bagageband wordt ons geduld weer op de proef gesteld: het gaat tergend traag. Zo traag, dat ik intussen al lang de sleutel van onze VW-polo heb gekregen bij Herz.
Gelukkig is het maar 10 minuutjes rijden naar ons appartement, dus om even na 19.00 uur zijn we daar.
Parkeren moeten we "ergens" in de straat.
We moeten bij aankomst tekenen dat we ons verplichten om een of andere presentatie over timesharing bij te wonen (zondagavond 18.00 uur).
Dit is namelijk een promotieweek (?).
Peter krijgt er zelfs een Nederlands sprekende hostess over aan de telefoon "Nee, u bent niet verplicht om iets te kopen."
Pfff, hebben wij geluk: ik was al even bang dat we een appartement op Tenerife zouden bezitten, zondagavond.

We zetten de koffers binnen en na een korte blik op wat we daar aantreffen (later meer hierover) gaan we eten aan het einde van de straat.
De eerste "muziek" die we daar over het pleintje horen schallen is die van de Vrijgezel van Bennie Nijman... Dat kan er nog wel bij!
De spaghetti die we bestellen is, tegen onze inmiddels behoorlijk naar beneden gestelde verwachtingen in, hartstikke lekker.

Morgen, als de zon weer schijnt, eerst maar eens goed rondkijken.
Als je moe bent, ziet alles er ook minder leuk uit dan bij het aanbreken van een nieuwe, mooie dag.

Dag 2
En inderdaad...
Wat troffen we aan waardoor we aanvankelijk niet echt enthousiast waren?
- een vrij donker appartement;
- uitzicht op de straat, terwijl er ook waren met uitzicht op de mooie binnenplaats;


- gevraagd of het mogelijk was een ander appartement te nemen: misschien morgen;
- als we na het eten proberen een boek te lezen op het terras lukt dat niet omdat het sfeerlampje te weinig licht geeft.

Na een nachtje slapen, besluiten we eerst maar eens koffie te zetten: het koffie-apparaat blijkt stuk te zijn: de hele aanrecht onder de troep en nog geen vaatdoekje in huis om het op te poetsen.
Bij nadere inspectie zien we dat er in de keukenkastjes (minstens 10) voor 4 personen bordjes, glazen en bestek aanwezig is, wat gemakkelijk in 1 kastje op te bergen is. Maar, het is genoeg!
We vragen hulp en die komt, in de vorm van een nieuw koffiezetapparaat en een poetsvrouw die de troep opruimt. We vragen om een vaatdoekje en afwasmiddel en ze schudt meewarig het hoofd.

OK, dan eerst maar even buiten ontbijten (he jammer, zo vroeg staat de zon net achter de boom voor ons terras) en daarna even lekker in de zonnestoelen in het zonnetje dat net ons terras bereikt.
Oei, de ene zonnestoel is stuk. Weer maar even gemeld en na 15 minuten is er een nieuwe (ze hebben hier blijkbaar genoeg voorraad van goedkoop materiaal).

We hebben al in heel veel appartementjes gelogeerd, maar zoveel kapot materiaal en zo weinig uitrusting zijn we niet eerder tegengekomen.
De manager bij wie we ons verhaal doen, is noch onder de indruk noch van plan om iets aan ons ongemak te verhelpen "...Dan lees je toch binnen een boek..." geeft hij als enige oplossing.

We zetten de knop om, kopen vandaag de basisspulletjes in de plaatselijke supermarkt en genieten van de zon in het dorp Las Galletas en van de heerlijke lunch bij Restaurant Panorama, waar we ons heel welkom voelen en op ons gemak een boekje lezen en een puzzeltje oplossen.

Bij thuiskomst blijkt dat ons terras in de volle middagzon ligt: het is er heerlijk vertoeven.
(We moeten nog wel even een nieuwe zonnestoel scoren, want ook de tweede is kapot gegaan: maar, zoals al eerder geschreven: die is er binnen een kwartier).


's Avonds lost Peter een mysterie op van ons nieuwe spel Black Stories: een gouden greep; hier hebben we geen groot licht bij nodig!

We hebben onze draai gevonden.

Dag 3
He! Vandaag is er niets stuks gegaan. Nou ja, dat wil zeggen: Peter ziet wel dat iemand die achter ons geparkeerd stond, niet echt goed uitgeparkeerd kon komen want hij heeft heel wat rubbersporen op ons puntgave Polootje achtergelaten en een kleine, venijnige kras. Gelukkig zijn we vol verzekerd en Herz doet nooit moeilijk. Dat neemt niet weg dat ik het jammer vind.

We rijden vandaag naar het Noorden: eerst naar Los Gigantes.
Een geweldige rotspartij waartegen het dorp is opgebouwd. Buiten de bebouwing naast de jachthaven is er geen straat die niet helt.
Het is mooi om te zien.
We vervolgen onze weg naar Masca en dat is een attractie op zich. De weg stijgt en daalt via een nauwe weg die echt alleen maar uit S-bochten bestaat.
Wat een uitzichten, wat een beleving!


Het dorpje zelf bestaat slechts uit een paar huizen, drie restaurantjes, waarvan er 2 dicht zijn vanwege vakantie, gelegen aan met kinderkopjes geplaveide straatjes. Heel idyllisch en nog maar sinds 1996 toegankelijk voor toeristen. Of het moet zijn dat ze- net als de oorspronkelijke bewoners - de weg van en naar Santiago del Teide te voet of per ezel aflegden.

Op de terugweg leggen we aan bij La Caleta en strijken neer op het terras van Restaurant La Caleta waar we de lekkerste tapas ooit eten.
Reken daar nog eens bij dat ze heerlijke stoeltjes hebben en dat we een prachtig plekje aan het water in de zon hebben.....


We genieten met volle teugen.

- Posted using BlogPress from my iPad

zaterdag, december 19, 2015

Keulen-Tenerife

We komen in de loop van de middag, na 2 uurtjes rijden, bij het Ibishotel in Keulen; Ibis-airport.
De auto parkeren we voor de deur. We zijn in de veronderstelling dat we die morgen naar een ander parkeerterrein moeten rijden, maar dat zien we morgen wel.

Onze kamer is op de begane grond: niks mis mee voor een nachtje!
De S-bahn waarmee we binnen 3 haltes in de binnenstad zijn, ligt op spuugworp: 5 minuutjes lopen schat ik.
We stappen uit en staan aan de voet van de Dom. Het is er gezellig druk, mensen zitten op de trappen wat te kletsen met elkaar: heel relaxt (gemütlich).
Binnen in de Dom is het vooral heel donker en - als onze ogen daaraan wat gewend zijn - enorm hoog. Mij vallen het meest de mooie gebrandschilderde ramen op.

Op het plein voor de Dom begint onze eerste ervaring met een echte Kerstmarkt. Ik stel me zo voor dat dat een grote braderie is die zich door de straten van de binnenstad slingert, maar dat blijkt niet te kloppen.



De markten zijn verspreid over de binnenstad en elke markt heeft zijn eigen sfeer en thema.


Zo speelt er op de markt bij de dom een Blue-grass Christmasband en op de markt in de Altstad zingt een mannenkoor - in stijl gekleed met zwarte slipjas en hoge hoed - traditionele kerkstliederen.


Op de Engeltjesmarkt zie je de engelen ook echt: een op stelten (die ontzettend haar best doet om de hele boel op stelten te zetten) en zelfs een die op een paard door de bezoekers heen haar weg zoekt.
Nog weer een andere markt is langs de ijsbaan opgesteld, waar sommigen zichtbaar de eerste keer op de ijzers staan en anderen daar angstaanjagend snel en behendig omheen en voorbij racen. Prima sfeer.

Naast de ongekende variatie aan kerstartikelen, is er ook een groot assortiment aan voedselaanbod. Van zoet tot pittig, van traditioneel Duits tot Oosters; vis, vlees, vegetarisch; het is er allemaal. Ook de drank is niet vergeten en ook hiervan is het aanbod groot.

Als we weer terugwandelen naar de S-Bahn zijn we toch zo'n dikke 4 uur in het centrum van Keulen geweest en raad eens: het smaakt naar meer. We komen hier terug.
En niet alleen omdat we dolgelukkig zijn dat we een reisboek vonden waarin precies de route beschreven wordt die we volgend jaar gaan maken: de Rocky Mountains.

Na een lekker ontbijtje pakken we het koffertje terug in, voor zover nodig, en informeren bij de receptie waar het parkeerterrein is dat we bij deze overnachting erbij geboekt hebben.
"Oh, dat hebben jullie gisteren nog niet gemeld! Mogen we even uw voucher?......
De auto kan gewoon blijven staan, hoor. Een halte verder met de S-Bahn en u bent op het vliegveld. Fijne vakantie!"





- Posted using BlogPress from my iPad