zondag, augustus 14, 2016

Colorado Springs (3)

De laatste dag in Colorado Springs betekent ook zo'n beetje het einde van deze reis.
Morgen gaan we naar Denver (onderweg nog langs een grote outlet); brengen onze koffers naar het hotel, leveren de auto in op het vliegveld en laten ons met de shuttle weer in het hotel afzetten voor een laatste nacht in de USA.
Maandag vliegen we om elf uur naar huis (daar komen we trouwens dinsdag pas weer aan: even afzien..😂)

's Morgens zijn we een half uurtje bezig om onze spulletjes uit te sorteren: wat nemen we mee? (zeker te weten de Coleman-eenpits) en wat laten we hier achter?) de rest: onze host Tim heeft al laten weten dat hij hier wel raad mee weet en mensen blij mee kan maken: fijn!)

We rijden naar Old Colorado Historic District. Daar is niet alleen een hele leuke winkelstraat met aparte winkeltjes in historische pandjes, maar vandaag toevallig ook nog een vrij grote markt met locale producten en life muziek. Het is er heel gezellig. De temperatuur is geweldig: lekker zonnetje en niet te heet: zo fijn (ik denk: nog even heel erg van genieten nu het nog kan).
We eten bij Le Baquette een lekker uiensoepje en daarna stappen we weer in de auto voor de laatste bezienswaardigheid: het Olympisch trainingscomplex.
Er zijn er 3 in de hele USA, maar dit is het grootste en best geoutilleerde.
We krijgen een rondleiding en komen o.a. in de zwemhal, de schiethal, de gymzaal, de vechtsporthal en we zien de work-outs, de keuken waar de sporters kookles krijgen (ze moeten gezond kunnen koken) en de zaal waar allerlei metingen plaatsvinden (uithoudingsvermogen b.v.)
We zijn onder de indruk, niet alleen van wat er daar allemaal mogelijk is (werd ook al in een flitsende film vooraf uit de doeken gedaan), maar de manier waarop het complex is aangekleed. Je ziet b.v. ineens een hellend vlak, waarop wielrenners, atleten en bobsleefiguren voorbij lijken te flitsen...
Het is zo smaakvol ingericht: overal vlaggen van allerlei landen en staten; overal stimulerende spreuken (al vind ik deze eerder ontmoedigend, maar dat zal wel aan mij liggen: "Hoe meer je oefent, hoe meer je erachter komt dat het niet eenvoudig is om te winnen...") Er was natuurlijk ook een winkel met allerlei gadgets en sportkleding van Team America.
Ja, in Amerika weet men de zaken wel te verkopen!

We zijn in de loop van de middag terug om nog even te genieten van ons schrijverscottage en ja, dan ga je schrijven he?

Straks lekker op het fietsje naar Downtown om te eten.
We gaan zo eens uitzoeken waar.

Het is een fantastische vakantie geweest en een prachtige reis.



- Posted using BlogPress from my iPad

zaterdag, augustus 13, 2016

Colorado Springs (2)

Na het ontbijt (met brood van een Dutch baker) gaan we naar "the garden of the gods".
Ik heb geen voorstelling van wat me te wachten staat.
The garden ligt een beetje in het Noorden van de stad en als we er in rijden (het is een groot park) worden we meteen verrast door een balancerende rots (van rode steen).
Als we wat verder rijden, zien we links en rechts rotsformaties van verschillende kleuren en vormen en er zijn heel veel parkeerplaatsen, van waaruit je wandelingen kunt maken. Dat doen we dan ook.
De aangelegde paden liggen in het groen, vrij vlak, met mooi uitzicht (elke bochtje is verrassend en op die manier wordt het een heel relaxte wandeling.)
Op de rotsen zijn veel klimmers bezig: leuk om te zien hoe hele gezinnen naar boven klauteren tegen de steile wanden.
We zien 2 bighornsheeps bovenop de enige witte rots, schitterend afstekend tegen de helblauwe lucht.
't Is weer genieten.

's Middags gaan we op zoek naar de Airforcekapel (die ligt op een gigantisch groot terrein van de airforce.)
Het valt nog niet mee om de juiste afslag te vinden en nadat we de derde genomen hebben, komen we bij een personeelsingang.
Daar worden we heel vriendelijk te woord gestaan, worden onze paspoorten gecheckt en daarna krijgen we het juiste nummer van de afslag (156); afslagen 151 tot/met 156 kennen geen geheimen meer voor ons: we hebben ze allemaal gehad.
Het is wel de moeite waard.

De kapel is gigantisch groot en herbergt een protestante, katholieke, joodse, boeddhistische en moslim gebedsruimte (al moet ik eerlijk zeggen dat we die laatste niet gevonden hebben en ook een vrouwelijke rondleider aan wie Peter daar naar vraagt, is er nog nooit in geweest en weet niet eens waar die precies is: jammer het is juist zo'n mooie gedachte, alle godsdiensten onder een dak).
Het complex zelf met de gebouwen is ook groot, heel modern van architectuur en doet aan Mondriaan denken, met strakke lijnen en gele en rode vlakjes hier en daar.
Ik zie ook cadetten op het terrein beneden me: nadat 2 x hoorgeschal door de luidsprekers heeft geklonken, zijn ze ineens allemaal op weg naar iets (hun kamers in de gebouwen voor me?). Sommigen lopen heel relaxt, anderen rennen. Het vreemde is, dat diegenen die rennen dat alleen doen op de witte tegels die het hele roodbetegelde terrein verdelen in vierkante vakken: op het rode deel wordt niet gerend! Dus, als de renners moeten afslaan, doen ze dat in een hoek van 90gr., op de witte tegels. De diepere betekenis ontgaat me, maar iedereen houdt zich eraan! Grappig om te zien...

Als we thuis aan een wijntje zitten, komt Tim thuis en maakt een praatje met ons. Het is zo'n aardige man en gaandeweg het gesprek blijkt dat zijn vrouw een auto-imuumziekte heeft en aan de dood ontsnapt is: we begrijpen nu waarom we haar niet zo vaak zien.
Tim geeft ons ook nog een tip voor een Vietnamees restaurant waar we later heerlijk eten!

Ook op ons vaste Marguerita-adresje waar ze ons al (her)kennen, is het gezellig.
Als de "nieuwe" ober om onze ID vraagt, als we bestellen, schiet ik in de lach, maar Peter geeft met een serieus gezicht zijn rijbewijs.
Er volgt een gesprekje over Nederland, de EU en Brexit en omdat wij de enigen zijn die begrijpen waar hij het over heeft, krijgen we de Marguerita's gratis.
We raken in gesprek met een jong stel, die -net als wij - stomverbaasd zijn dat we onze ID moesten laten zien: "Dat komt omdat jullie er zo jong uitzien", lachen ze.
Er volgt een leuk gesprek met de twee, wat we even later binnen voortzetten (we moeten even schuilen voor een buitje.)

Na de regen, nemen we afscheid. Zij gaan met de taxi naar huis en wij stappen voor het laatste stukje, weer op het fietske.

Het was weer een hele mooie dag!

- Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, augustus 12, 2016

Via de Great Sand Dunes naar Colorado Springs

We moeten er weer vroeg bij zijn, volgens de boekjes: het licht is dan mooi en het is er nog niet zo bloedheet in de Sand Dunes.
Nou, dat laatste klopt zeker!

Hoewel we volgens het plan een uur te laat wakker worden (6.30 uur), is het nog behoorlijk frisjes en het water waar we aan het begin doorheen moeten waden is ijskoud.
Als we een klein eindje onderweg zijn in de Sand Dunes, moet ik het weer eens af laten weten: ik moet terug naar af voor toiletbezoek.
Peter loopt stoer een eind door. Telkens als ik omkijk, zwaaien we naar elkaar, maar het poppetje wordt steeds kleiner.

Als mijn lijf aangeeft dat het weer kan, wandel ik voor de derde keer door het koude water naar de duinen toe en kijk of ik Peter ergens zie.
Even denk ik dat ik hem is..., zwaai.... Maar dat blijkt tegen de verkeerde.

Op het eerste duin, waar vandaan ik terug ben gegaan, ga ik zitten en geniet van het uitzicht en de rust.
Ik hoef niet verder: 't is goed zo.
Als Peter terug is, is hij teleurgesteld over de hoogte die hij bereikt heeft.
We blijven nog een half uurtje zitten en genieten van het uitzicht en eindelijk komt de zon achter de wolken vandaan. Zo mooi!

We koersen richting Colorado Springs en belanden in Canon City.
Daar bezoeken we het Gevangenismuseum (v/h vrouwengevangenis) voor de 2e keer: we waren hier ook in 2004). Het is uitgebreid met een kelder-etage en het is toch weer heel bijzonder, ook al omdat het pal tegen de mannengevangenis aan ligt die nog wel als zodanig functioneert.
Ik moet veel denken aan de Netflixserie "Orange is the new black", vooral bij de keuken.

Als we even na vijf uur de wijk inrijden, waar we een schrijvershuisje gehuurd hebben, zijn we onder de indruk.
Het is een chique wijk met grote huizen en onvoorstelbaar brede straten!
De ontvangst door Tim is hartverwarmend (zijn vrouw Kate is even niet huis).
Ons huisje ligt in hun achtertuin.
Het is een plaatje.
Er is vers fruit, broodjes, koffie, een stereo-installatie, prima wifi en een hottub!
Er staan 2 fietsen en een tandem klaar en we mogen overal, wanneer we maar willen, gebruik van maken!

Nadat we naar een Mexicaans restaurantje zijn gewandeld waar ze ook lekkere Margerita's hebben, komen we heerlijk bij in de hottub.
We slapen een gat in de dag!

Colorado Springs (1)
Het ontbijt schiet er een beetje bij in (we zijn nog niet bij een bakker langs geweest en de bagels die klaar liggen, vinden we geen optie): we drinken een lekkere kop koffie en springen op onze fietsen: richting Down Town.
Dan blijkt dat de fiets van Peter niet helemaal OK IS; zijn achterband staat te slap om mee verder te kunnen.
We gaan terug en pakken de tandem.
Dat is even wennen.
Het opstappen is vooral voor diegene die voorop rijdt (Peter) niet eenvoudig.
De stang is hoog, maar we komen waar we willen zijn en hebben de meeste lol!
Over de brede straten, de campus. Een vrouw roept: "Hi, there! A tandem!
How long have you been doing this?"
"Five minutes!" roept Peter terug.

We stallen de fiets. Peter gaat naar een platenzaak; ik "winkel" wat in de omgeving. Samen lunchen we bij een Italiaan, slenteren door de straten...
maken plannetjes voor de komende dagen.

Als we terug thuis zijn, maken we kennis met Kate. Tim belooft de band te fixen en Peter stapt op de andere fiets, op weg naar de Dutch bakery.
Ik zit, met een wijntje, in de tuin en schrijf een blog.

Wat wil je nog meer?





- Posted using BlogPress from my iPad

dinsdag, augustus 09, 2016

Mesa verde en de stoomtrein Durango- Silverton v.v.

Op zondag rijden we naar Mesa Verde Ntl.Park. Het is niet ver en omdat we op tijd weg rijden, zijn we al ruim voor 9 uur in het park.

Het lijkt nog niet druk te zijn, maar als we aan de beurt zijn om een ticket te kopen voor een guided toer, kan dat pas om 2 uur 's middags. Dat doen we niet, ook al omdat het een toer van 2 uur is en dan vinden we het te laat worden: we willen in de loop van de middag gewoon weer lekker "thuis" zijn.
We boeken daarom de de toer naar het Cliff-house; ook pas om 1 uur mogelijk maar die duurt maar 1 uur.
Stiekem vind ik het niet zo erg, want de 2-uurs tocht is de zwaarste en ik ben nog steeds niet zeker genoeg van mezelf om te denken: "Dat lukt me wel."
Maar na de tocht van vandaag is er wat meer vertrouwen: ik had er best een uur aan vast kunnen knopen. Bovendien kon ik goed mee, fysiek, en had ik zelfs als eerste de 4 houten ladders terug naar boven beklommen (met Peter als goede tweede, maar die hijgde harder dan ik: het valt echt tegen om flinke inspanningen te verrichten op die grote hoogte van 2400 m).
Het doel van de tocht is het bekijken van een alkoof (overkapping van zandsteen-rotsen), waarin de indianen tot 1200 hebben geleefd.
Je krijgt een goed idee van hoe het er toen heeft uitgezien.
Wat ik wel zorgelijk vind, is dat er de laatste jaren veel scheuren in het bouwwerk komen en dat er veel (zo mogelijk, onzichtbaar) stutwerk aan te pas komt om de zaak in tact te houden. Toch mogen de toeristen nog steeds, zij het beperkt, het bouwwerk betreden. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit volhouden.

De tijd tussen 9 en 1 hebben we besteed aan het rijden van een andere route in het park met een kleine trail van ongeveer 1 km. die onverwacht heel mooie uitzichten bood en ook langs een alkoof kwam, waar een vrijwilliger interessante informatie gaf.

Als we het park uitrijden, zien we de bliksem in de bergen en even later rijden we in de regen: we hebben weer eens veel geluk gehad!
Als we thuiskomen is het droog, maar het is dan wel een flink stuk frisser geworden, zodat we de groenten en vlees wel bbq'n, maar lekker binnen opeten.

Op maandag gaan we een dagje treinen.
Er loopt van Durango naar Silverton een stoomtrein (de mooiste treinreis van Amerika volgens de Amerikanen hier).
En na vandaag geloof ik het ook wel.
Het is een lange reis: 3 1/2 uur heen en (je raadt het al, ook 3 1/2 uur terug) over een traject van 80 km. Maar mooi!
De route ligt min of meer langs de rivier Animas (die uitmondt in de Colorado rivier), soms vlak er langs en dan weer op grote hoogte.
Adembenemend.
Toen we begonnen was het nog frisjes; even later zaten we in de blakende zon en weer wat later in een enorme onweersbui met hagel.
En, toen we uitstapten op het keerpunt scheen het zonnetje weer!

In Silverton lunchen we in een Western-restaurant Handlebars: een heerlijk soepje maken ze daar!
Toen we op een bankje op straat wat zaten te kijken naar voorbijgangers, raakte Peter in gesprek met een invalide dame in een soort scootmobiel die wel zin had in een praatje.
Met grote verbijstering en toenemende irritatie heb ik naar ze zitten luisteren.
Peter stelde vragen over o.a. het pensioenstelsel en ja hoor, daar ging ze los,
Eerst wat feitelijke info, maar daarna kwam al gauw de economische en politieke situatie van Amerika erbij en "god verhoede" dat Hillary verkozen wordt, want die is er - net als Obama - op uit het land naar de vernieling te helpen.
Nee, er is maar een verlosser: Trump.
"En zijn ideeën over vrouwen dan?"
Och, zo is hij helemaal niet. Heb je zijn dochter niet over hem horen spreken? Hij is echt lief voor vrouwen hoor, dat geloof ik zeker.
"En dat hij de ene dag dit zegt en de de volgende dag weer iets anders?"
Ja, hij maakt veel foutjes he? Maar hij gaat het echt maken hoor! Die Hillary zit al zo lang in het bestuur (30 jaar of zo) en ze heeft nog steeds niets fatsoenlijks kunnen regelen!
Daarna gaat het nog even over het recht op wapenbezit en het toelaten van buitenlanders.... Ik leg niet uit wat ze daar van vindt.
(Ik was al afgehaakt.)
Deze dame is nota bene de echtgenote van een priester en heeft zelf ook 8 jaar in zijn parochie meegewerkt.

Op de terugweg heb ik geen seconde meer aan haar gedacht.
Ik had wel iets mooiers.
Langs het traject zijn stukjes met sneeuw bedekt! Op 8 augustus is hier 's middags sneeuw gevallen en wij zitten inmiddels weer in het zonnetje te genieten.

Voor we naar "huis" gaan, leggen we nog even aan bij de plaatselijke brouwerij: Steamworks.

Het is een topdag geweest.



- Posted using BlogPress from my iPad

zondag, augustus 07, 2016

Telluride - Ridgway - Durango

Telluride/Ridgway

Op weg naar Telluride, komen we langs Ridgway.
We zien een farmers markt; het zonnetje schijnt; we stoppen.
En, toeval of niet, we stoppen precies op de plek waar we 12 jaar geleden in een wasserette onze was deden. De wasserette is er niet meer.

We slenteren over het grasveldje; er is een life- bandje. Ik zie een moeder met een baby (ik schat de leeftijd op 1 1/2).
De moeder zit op haar gsm te kijken: het jongetje zit met zijn ene handje op de tafel en tikt ritmisch mee, op de maat van de muziek: het ontroert me.

Als we verder rijden, zitten we al snel weer in de regen; toch is het mooi!

Telluride is een authentiek stadje (eind 19e eeuw pleegde Burt Cassidy hier een bankoverval), dat vooral bekend was om zijn vele bordelen.
Net als nu, was het toen een drukbezocht plaatsje, al was dat toen waarschijnlijk om andere redenen.
Er is daar nu een gratis kabelbaan (met overdekte cabines, voornamelijk voor de wintersport gezien de opbergplaatsen aan de buitenkant voor ski's en stokken; en nu voor mountainbikers, want achterop de cabines kun je je mountainbike ophangen). Die brengt je niet alleen naar de top van de berg, maar ook weer naar beneden naar een ander dorp (en van daaruit kun je weer overstappen naar weer een andere plek). Gratis openbaar vervoer via kabelbanen!
We lunchen bij een Mexicaan. Onverwacht lekker (al hadden ze geen frietjes meer (?); ze bedoelden waarschijnlijk dat ze geen voorgebakken frietjes meer hadden. Maar, het voorgerecht met verse spinazie was top!
Voor ons was het een meer dan complete maaltijd.

Op de terugweg leggen we nog even aan in Ridgway, waar we in de plaatselijke brouwerij een biertje drinken (ik neem alleen een IPA-proefglaasje dat je hier overal krijgt aangeboden en Peter neemt een forse pint.)
We hebben dan al een cappuccino gedronken in een plaatselijk koffiehuis (soort bibliotheekje ook) met prima wifi. We maken daar gebruik van om voor maandag a.s. de beroemde (mooiste) treinrit te boeken in Durango.
We hebben de laatste 2 beschikbare plaatsen.

's Avonds op de camping genieten we van het "echte" versgebakken brood met kaas.
Wat kan dat toch lekker zijn!

Durango
De tocht naar Durango gaat over de million-dollar highway. Niet zeker is of de naam is ontstaan door de hoge kosten van de aanleg of over de onbetaalbare schoonheid. Ik hou het bij het laatste! Echt geweldig.
We komen o.a. langs de Red Mountains die er heel mooi uitzien. Kom je dichterbij, dan zie je vanaf de alweer kunstig aangelegde uitzichtplek dat onderaan die rode bergen een groot mijncomplex is geweest. De resten zijn nog duidelijk aanwezig en nu begrijp ik ook beter waarom hier zoveel ghosttowns te vinden zijn: zij dienden als slaapstadjes voor de mijnwerkers.
We hebben dan al op een uitzichtplek gestaan die vrij boven het dal hing met zicht op een een waterval.
(Ik moet eerlijk zijn: Peter heeft daar gestaan; ik vond het te eng. Bangschijter die ik ben!)

Ons huisje is een soort houten Iglo: hartstikke leuk. Met veel grond erachter: een zitje; paard in de wei.
Durango zelf is weer hartstikke gezellig. Ik was bang dat het zou tegenvallen vanwege de mooie herinneringen er aan, maar dat is niet zo!
We belanden in Steamworks brewery, waar we een bierproeverijtje doen; leuke ontmoetingen en gesprekjes hebben met een stel uit Albuquerque, een man uit Cuba en een jongen uit Denver die er net een voettocht van 400 mijl op heeft zitten; ontzettend lekker eten.

Gelukkig doen we er een paar uur over, zodat ik weer veilig naar de Iglo kan rijden.
Dit was een bijzonder mooie dag.



- Posted using BlogPress from my iPad

vrijdag, augustus 05, 2016

Gunnisson-Ouray

Gunnisson
Op weg naar onze volgende pleisterplaats, gaan we naar de Black Canyon.
In het diep ingesneden dal van de (alweer) schitterende canyon stroomt de Gunnisson-rivier.
Bij het visitor's centrum laten we ons eerst uitgebreid informeren over de canyon en het avontuur van 2 kerels die de moed hadden om de canyon - die bekend stond als "ondoordringbaar" en "onoverwinnelijk" - te bedwingen.
Hierdoor wist men de weg voor de later ingehakte tunnels in dit gebied voor een spoorlijn en voor het irrigeren van de omliggende gebieden die hierdoor veranderden van een woestenij in een gebied waar nu veel fruit geteeld wordt.

We rijden helemaal naar het eind waar we een trail gaan lopen (op aanraden van een ranger kozen we deze, want die ging maar een beetje op en neer).
Wat dat laatste betekent, weet ik nu onderhand wel. Het was zwaar; het was heet, het was de moeite waard! Goed gevoel over.

Ouray
Omdat we hier 12 jaar geleden ook al eens (heel kort maar) waren; het er schitterend uitzag (zelf noemen de Amerikanen het "het Zwitserland van USA); het heel lekker weer was hier; er geweldige hot pools waren, zijn we hierlangs terug gekomen.

Het is even mooi als in onze gedachten; het weer is duidelijk minder.
Als we het dal inrijden, komen de donkere wolken ons tegemoet en op de camping zijn we net klaar met eten, als het begint te miezeren.
Maar, we zitten op een hele grote plaats in een fijne cabin en op nog geen 25 meter staat er een kiosk met een hottub.
Daar hebben we gisteravond voor het slapen gaan, goed gebruik van gemaakt! Heerlijk...

En vandaag lijkt het aanvankelijk beter te worden, maar dat is bedrog.
In de loop van de ochtend begint het weer te regenen en hoewel het tussendoor af en toe opklaart en de zon doorbreekt, moet ik het toch bestempelen als een druilerige dag.
Maar: we hebben hem goed besteed.
Rond de middag rijden we naar het stadje, waar we een lekkere capuccino gaan drinken en daarna ga ik naar de pedicure. Er was om 1 uur een plekje vrij.

Het is een hele belevenis. In de chic ingerichte salon, waar ook gekapt en gemanicuurd wordt, staan alleen maar relax-fauteuils (die van de pedicure-afdeling zijn opgesteld achter een bubble-voetenbad).
Het interieur is chic in zwart en goudtinten; er hangen kroonluchters.

De eerste vraag die Christine me stelt is: "Welke kleur?"
Ik moet even nadenken en zie dan dat ze naast me wijst naar een kast met nagellak waarin zoveel kleuren staan, dat ik zeg: "Nee, dat hoeft niet: ik kom alleen om de nagels te laten knippen"... (Christine kijkt nog net niet teleurgesteld.)
Als ik in de stoel ben gaan zitten en mijn voeten in een lekker warm badje heb gestoken, wordt de masseur (die in de stoelrug verborgen zit) ingeschakeld.
Wow, dat is nog een relaxed! Ik ontspan helemaal...
Daarna krijg ik een voet-/beenbehandeling die pedicure en Thaise voetmassage ineen is (en intussen die masseur maar zijn best doen...).
Intussen bedenk ik dat ik thuis al een paar maanden zoek naar blauwe nagellak voor mijn tenen en hier zeg ik nee!? Ik kom terug op mijn keus en Christine zegt voor de tiende keer "Awsome!!!"

Als Peter na zo'n 40 minuten binnenwandelt om me op te halen, ben ik nog lang niet klaar. Geen punt: hij mag naast me zitten en ook bij hem wordt de rugmasseur in werking gesteld.
Na deze uitgebreide behandeling krijg ik een paar "instant"-teenslippers mee, zodat de nagellak nog even 5 minuten extra kan uitharden.
Hier moeten we even van bijkomen in de plaatselijke Brewery.

Na een lichte lunch laten we ons zakken in de pools van Ouray: 80 en 102 gr.F

- Posted using BlogPress from my iPad.

woensdag, augustus 03, 2016

Carbondale-Glenwood Springs-Aspen

1. Glenwood Springs
Gisteren zijn we via Glenwood Springs de Canyon ingereden. Ik heb nog nooi zo'n mooie weg door canyons gezien. De soms gedeelde brede rijbanen slingeren er doorheen met - zo lijkt het - de bedoeling om je telkens de mooiste blik op de canyons te gunnen.

Er is een trail om naar een hanging lake te lopen, maar - zo staat er bij: het is een extreem moeilijke tocht die 2 a 3 uur duurt: alleen voor gevorderden.
We lopen het eerste stukje: technisch een makkie, maar de zon brandt meedogenloos op de schoudertjes.
Dan duikt het pad het bos in en dan weet ik het al: dit ga ik niet doen.
Een zwaar hellend pad duikt voor ons op, "geplaveid" met keien van ongelijke grootte.
Peter wil toch een stukje proberen.
1 1/2 uur later komt hij terug (ik heb intussen de nootjes onder uit de rugzak opgeknabbeld, een poging tot mediatie gedaan, mijn waterflesje burgemeester gemaakt en veel steller-jays gezien: een prachtige blauwe vogel met een dito kuif.
Ook zie ik veel mensen terugkomen, die puffen/zweten/wankelen en elkaar high-fives geven van trots en opluchting.
Peter is tot op de helft gekomen en dankzij de positieve benadering van een ranger niet ontevreden, al heeft hij boven allerlei voornemens gemaakt t.a.v. zijn conditie en nog wat zaken. (Soms vergeet hij ook dat hij geen 20 meer is.) Ik vind het stoer dat hij zo ver gekomen is, maar ben ook weer blij dat hij heelhuids terug is.

Van het stadje bekijken komt niet veel meer: de energie is op.

's Avonds op de camping mag er weer gebarbequed worden: heerlijk!

2. Aspen
In Aspen stappen we op de bus naar de Maroon Bells, een bergtop-drietal dat meer dan 14.000 ft. hoog is; meer dan 4.267 m.!
De chauffeur vertelt allerlei bijzonderheden tijdens de rit omhoog.
Hoe het gebied ontstaan is: we rijden naar een gletsjerdal (kijk maar naar de horizontale wanden: we zien een u-dal en geen v-dal). Hoe het er in de winter nog steeds te keer gaat met gletsjers en dat de weg daarom het grootste deel van het jaar is afgesloten hier, enz.
Als we boven zijn, weten we niet wat we zien. Een prachtig meer, omsloten door bergwanden, waarvan de Maroon Bells de hoogste zijn. Zo weids, zo groots en tegelijk idyllisch: ik kan het niet beter omschrijven.
Jammer dat het eenvoudige pad langs het meer is afgesloten wegens herstelwerkzaamheden en pas over 2 dagen weer open is.
We doen daarom een stuk van de trail naar een kratermeer en keren weer terug als het pad een beetje gaat lijken op dat van Peter van gisteren.

Als we weer bij het meer terug zijn, raken we in gesprek met een ouder echtpaar dat we op de trail ook een aantal keer kruisten. Het gaat natuurlijk weer over de Amerikaanse politiek (Trump). Het echtpaar is goed op de hoogte van de Europese ontwikkelingen (weten over Le Pen en Wilders).
Ze wonen in Iowa (een van de Amerikaanse staten waar de presidentskandidaten starten en vaak terugkomen tijdens de campagne omdat hun uitslagen daar vaak bepalend zijn voor de totaaluitslag.)
Als we toch nog eens terugkeren naar Amerika, dan zeker over 4 jaar naar Iowa komen en zo'n bijeenkomst meemaken, zegt de professor (hij heeft aan de universiteit in Iowa gedoceerd).

Hoewel we niet echt ver gelopen hebben, merken we dat we heel loom in de benen zijn en hebben een hondsmoe gevoel. Peter zegt dat we niet op vakantie zijn, maar op hoogtestage!

In Aspen zelf, waar Peter de zoon van Di Caprio meent te zien voorbijlopen, lunchen we op een terrasje: hier heerst echt een buitencultuur.
We eten de lekkerste buffalo-hamburger ooit!
Langzaam worden we weer mens....

Wat zien we toch veel moois!



- Posted using BlogPress from my iPad

maandag, augustus 01, 2016

Rock Springs - Carbondale

Het moet niet gekker worden...
Gisteren waren we in Rock Springs: een gek stadje.
Peter schreef er al over: het spookachtige down-town gedeelte met alleen 2 kinderen op de step; een stelletje met een hond; leegstaande panden; een kroeg met verlopen types. Een perfecte ambiance voor een thriller.
Kind vermist en wie is de dader?

Er is ook een ander gedeelte van de stad met de gebruikelijke grote namen: Wendy's, Wallgreen, Starbucks en de Wallmart.
Bij de laatste vinden we butaanvullingen voor onze Coleman (!)
Ze zijn dus goed gesorteerd, maar wat een personeel.
Als je iets vraagt, lopen ze helemaal met je mee: ze weten waar, welke afdeling is (dat is al heel wat), maar verder? Ze weten hoegenaamd niets over het assortiment en dat was overal zo waar we tot nu toe waren.
In Rock Springs echter, weten ze niet wat een e-reader is!
Ook niet in een winkel waar je dat wel zou verwachten. De juffrouw komt met een setje oorbellen aanzetten dat ze nog ergens achter had liggen (earrings, toch?)

Als we bij onze airbandb aankomen weten we inmiddels dat de host niet thuis is op het tijdstip van aankomst (hij heeft gemaild dat de sleutel onder de voordeurmat ligt) en via een volgend mailtje laat hij weten dat hij ons graag snel ziet (see you soon!) Ik vertelde dat al in mijn vorige blog.
Als we om half elf gaan slapen is hij er nog niet en slapen we dus in een verlaten huis van iemand die we niet ontmoet hebben, waar we niet ontvangen zijn (ook niet door een buurvrouw of zo) en moeten we de deur niet afsluiten 's nachts (heeft hij ons desgevraagd nog gemaild).
Dat voelt niet lekker...
Bovendien hebben we net op internet gelezen (dat is hier wel heeeel goed), dat de gasten op de camping waar we morgen naar toe gaan weer welkom zijn (er was een grote brand vlakbij en het was daarvoor niet veilig: nu weer wel).
Jeetje, we komen net van een bosbrandgebied af en nu weer?!

Wonder boven wonder slapen we goed: ik denk dat we inmiddels wel het een en ander kunnen hebben.
's Morgens om half acht vertrekken we weer, zonder ook maar iemand in het huis gezien te hebben. Later op de dag een mailtje met de mededeling dat - mocht het zo zijn dat hij ons 's morgens niet meer zou zien- hij hoopte dat we een goed verblijf hadden gehad..."
"Leg de sleutel weer maar onder de mat."
Dit is de meest bizarre ervaring met airbandb die we ooit gehad hebben.

De rit naar Carbondale is lang, maar we hebben een geweldige stop in Dinasaur Park. Daar zijn in een rots heel veel botten gevonden van Dinosaurussen. Die zijn gedeeltelijk blootgelegd, maar er niet uitgehaald.
Om de oorspronkelijke rots heen is een museum gebouwd. Fantastisch om te zien!

En in Carbondale hebben we een cabin met een eigen WC, douche en keukentje, die pal aan een riviertje ligt.
Peter is al in slaap gevallen bij het rustgevend geruis.
Ik ga hem volgen.

- Posted using BlogPress from my iPad