31 december 2016
We vinden weer een mooie stek in het Noord-Westen van Tenerife:
Buenavista
Eerst hebben we al boodschappen gedaan in het hoofddorp; heeft Peter zijn "loopwerk" gedaan; hangt de schone was aan de lijn.
Net voorbij het dorp Buenavista zijn we naar de kust gereden en vinden we een fijn, zonnig terras bij een in de rotsen ingebouwd restaurant. Een schitterende plek om een boek te lezen.
Het eten is wat mij betreft niet zo'n succes.
De vissoep vooraf is heerlijk, dat wel.
Ik krijg daarna het varkenslapje niet met de bestelde gorgonzola en de friet is halfgaar. Als ik er iets van zeg, komen ze na een kwartier met een sauskom waarin kaassaus zit die ik dan over mijn inmiddels koud geworden varkenlapje zou moeten gieten.
Ik ga er niet mee akkoord en zeg dat ik niets meer hoef. Peter heeft intussen wel lekker zijn kebap op zitten smullen (overigens met dezelfde halfgare frites als die bij mij, maar allez!)
We drinken de laatste slokjes van het huiswijntje en willen net om de rekening vragen als er toch een "nieuw" bordje eten gebracht wordt.
De saus is over het varkenslapje gegoten; er liggen een paar warme frietjes bij. Het smaakt me voor geen meter meer.
We rekenen af en gaan een lekkere fikse wandeling naar het dorp maken.
De weg voert langs de stijle kust aan de ene kant en een gigantisch grote golfbaan aan de andere kant.
Op de terugweg vinden we 4 golfballetjes op ons pad en zijn we met terugwerkende kracht blij dat we niet geraakt zijn door die afzwaaiers.
Als we terug ons eigen gehucht inrijden zit de stemming er daar al goed in.
Een paar huizen voor ons, staan een stuk of wat jonge knullen met ontblote bovenlijven te voetballen op straat en we worden uitgelaten toegezongen en toegezwaaid.
Als we even later in onze patio zitten, komen ze luidkeels zingend voor onze poort staan, nu verkleed als Kerstman of als Noorman met de bijbehorende pruiken. Als ze een deurtje verder zijn, doe ik toch voor de zekerheid onze poort maar even op het slot.
Deze jaarwisseling vieren we toch het liefst met zijn tweetjes.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, december 31, 2016
vrijdag, december 30, 2016
Los Silos
30 december 2016
Vandaag loop ik even naar het bovengehucht om brood, eieren en tomaten.
In het winkeltje zie ik in de buurt van de groente-afdeling een bak met bruine knolletjes staan. Het lijken wel grote truffels, of vreemde zwarte aardappelen of...?
Ik vraag of het groentes zijn en krijg - voor zover ik het kan snappen - een "ja" te horen en "dat het iets heel speciaals is, wat onder de grond groeit en alleen hier, en alleen rond Kerstmis te krijgen is". Het knolletje moet geschild worden en daarna, bestrooid met suiker of honing, gegeten worden.
De eigenaar komt met zijn gsm naar me toen en laat me zien hoe dit heet en wat het is.
Helaas ben ik de naam weer vergeten, maar het zijn knollletjes die aangemaakt worden door een grote plant.
Ik zou het morgen nog wel kunnen vragen, maar dan vragen ze natuurlijk of ik het lekker heb gevonden (want ik heb er eentje meegenomen om te proeven),
en dan moet ik zeggen dat ik het niet voor herhaling vatbaar vind.
Het smaakte nergens naar (behalve naar het beetje suiker dat ik er overheen gestrooid had) en het was maar een melige substantie. Dat ga ik dus maar niet doen.
Morgen gaan we naar de grote supermarkt, want we hebben vandaag ontdekt dat geen van de vier restaurantjes de komende dagen open zijn. We gaan zelf voor ons eten zorgen: oudjaarsavond en met nieuwjaar.
Verder is het een heerlijke dag. We rijden naar een klein kustdorpje Los Silos
en zoeken een plaatsje op het terras van het enige restaurantje waar we op ons gemak van de zon kunnen genieten en kunnen lezen.
De ober die de koffie brengt, blijkt een Nederlander die hier al 19 jaar woont.
Het is het enige Nederlands dat we de afgelopen week hebben horen praten (behalve dan van onze gastheer Pieter en de Nederlander die tegenover ons in een appartement logeert.)
In dit deel van Tenerife kom je weinig Nederlandse toeristen tegen.
We maken een flinke wandeling langs de kust naar de vuurtoren.
Met de vulkaan op de achtergrond en de rotsige kust naast ons, is het de moeite wel weer waard!
Prima dag.
(Over de rug van Peter geen bericht en "geen bericht is goed bericht" gaat hier niet op.)
- Posted using BlogPress from my iPad
Vandaag loop ik even naar het bovengehucht om brood, eieren en tomaten.
In het winkeltje zie ik in de buurt van de groente-afdeling een bak met bruine knolletjes staan. Het lijken wel grote truffels, of vreemde zwarte aardappelen of...?
Ik vraag of het groentes zijn en krijg - voor zover ik het kan snappen - een "ja" te horen en "dat het iets heel speciaals is, wat onder de grond groeit en alleen hier, en alleen rond Kerstmis te krijgen is". Het knolletje moet geschild worden en daarna, bestrooid met suiker of honing, gegeten worden.
De eigenaar komt met zijn gsm naar me toen en laat me zien hoe dit heet en wat het is.
Helaas ben ik de naam weer vergeten, maar het zijn knollletjes die aangemaakt worden door een grote plant.
Ik zou het morgen nog wel kunnen vragen, maar dan vragen ze natuurlijk of ik het lekker heb gevonden (want ik heb er eentje meegenomen om te proeven),
en dan moet ik zeggen dat ik het niet voor herhaling vatbaar vind.
Het smaakte nergens naar (behalve naar het beetje suiker dat ik er overheen gestrooid had) en het was maar een melige substantie. Dat ga ik dus maar niet doen.
Morgen gaan we naar de grote supermarkt, want we hebben vandaag ontdekt dat geen van de vier restaurantjes de komende dagen open zijn. We gaan zelf voor ons eten zorgen: oudjaarsavond en met nieuwjaar.
Verder is het een heerlijke dag. We rijden naar een klein kustdorpje Los Silos
en zoeken een plaatsje op het terras van het enige restaurantje waar we op ons gemak van de zon kunnen genieten en kunnen lezen.
De ober die de koffie brengt, blijkt een Nederlander die hier al 19 jaar woont.
Het is het enige Nederlands dat we de afgelopen week hebben horen praten (behalve dan van onze gastheer Pieter en de Nederlander die tegenover ons in een appartement logeert.)
In dit deel van Tenerife kom je weinig Nederlandse toeristen tegen.
We maken een flinke wandeling langs de kust naar de vuurtoren.
Met de vulkaan op de achtergrond en de rotsige kust naast ons, is het de moeite wel weer waard!
Prima dag.
(Over de rug van Peter geen bericht en "geen bericht is goed bericht" gaat hier niet op.)
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, december 29, 2016
Tenerife Noord
28 december 2016
We gaan naar Orotava, een stadje met smalle, stijle straatjes.
De parkeerplaats waar we uitkomen gaat stijl naar beneden en ligt pal naast het Casa del Turista, midden in het pitje.
We bezoeken eerst het Casa de los Balcones, aan de overkant. De beloofde ambachtslieden hebben ook vakantie vermoed ik, maar het huis op zich is wel de moeite waard: een prachtig oud huis waarvan de kamers boven nog ingericht zijn, zoals het geweest moet zijn in de 17e eeuw.
Het Casa del Turista zelf is ook mooi en de pottenbakker daar is volop aan het werk.
We lopen ook nog naar de oude watermolen, maar die werkt tegenwoordig machinaal en het is eigenlijk niet goed te zien hoe het vroeger gefunctioneerd heeft. De eigenaar van het piepkleine bijbehorende winkeltje is alleen geïnteresserd in de verkoop en heeft verder weinig te vertellen.
Het plein voor het Gemeentehuis staat helemaal vol met levensgrote poppen en kramen, allemaal in de sfeer in Bethlehem en kerstmis: heel mooi!
Maar het mooiste van Orotava vind ik het kerhof. Het is een plaats waar 3, 4 rijen hoog de graven in muren zijn ingemetseld en de wanden zijn werkelijk één bloemenzee. De doden hier worden niet vergeten. Vanwege de kersttijd zijn sommige "graven" zelfs opgesierd met kerststerren en kerstmannetjes!
Hier en daar staan hoge ladders die de nabestaanden kunnen gebruiken om het "graf" van hun overledenen te verfraaien. Er zijn heel wat mensen aan het werk en er heerst een ontspannen sfeertje.
We lunchen op het gezellige binnenpleintje van Sabor Canario: heerlijk!
Omdat het met de rug van Peter nog niet echt goed gaat, kopen we een smeerseltje in de hoop dat dat enige verlichting zal brengen.
's Avonds lijkt dat ook zo te zijn. Hij komt stukken gemakkelijker dan gisteren, het straatje op, op weg naar het enige restaurantje dat vanavond open is in ons gehucht. Er zijn er vier, maar echt kiezen is er niet bij: je eet in het restaurantje dat open is op die dag.
Vanavond is dat wel een fijn restaurant: we eten buiten op het grote terras
(uiteraard vis; veel meer is hier niet te "kiezen", maar het smaakt goed.)
29 december 2016
Peter is weer heel dapper gaan lopen. Wonderwel lukt dit elke morgen heel goed, terwijl hij gedurende de dag nog heel veel last met zijn rug heeft, ondanks de vele pijnstillers die hij slikt.
Omdat het lopen hem wel goed afgaat en het stralend, onbewolkt weer is, gaan we vandaag een fikse wandeling op de Teide maken.
De rit ernaar toe is heel mooi, maar als we na een uurtje bochtenwerk aankomen op de plek waar we willen gaan wandelen, kan Peter bijna de auto niet uitkomen en het duurt echt wel een dikke 10 minuten voor hij weer een beetje rechtop kan lopen. Ik twijfel of we moeten gaan, maar Peter is er zeker van dat het lopen goed zal gaan en dat klopt: we maken een wandeling van een kleine 3 uur en met het zicht op de besneeuwde Teide en een heerlijk zonnetje in het gezicht is het echt genieten.
Als we na afloop een lekkere cappuccino drinken op het terras van Le Papillon, hebben we een après-ski-gevoel (terwijl we allebei nog nooit geskied hebben!).
De rit naar beneden duurt lang, omdat we steeds achter een of andere
Touringcar hangen die niet harder dan een km. of 35 rijdt en inhalen is hier geen optie!
Eenmaal beneden willen we nog even naar de Lidl, maar we kunnen steeds de goede afslag niet vinden en na de 3e poging geven we het op. Als we dan voor de 3e keer weer maar de snelweg opdraaien, doemt na 100 meter aan de rechterkant de Lidl op. Naast me wordt gevloekt en dan komen we er achter dat we eigenlijk ook niets te kort komen: we hoeven helemaal niet eens naar de Lidl.
's Avonds eten we in het restaurant van de dag; staat op nr. 1 bij Tripadvisor en we begrijpen nu waarom: een voorgerecht van gefrituurde garnalen en andere lekkernijen uit de zee, met heerlijke broodjes en een kunstwerkje van een boterbergje.
Daarna een grote pan met mosselen, garnalen en vongole, gekookt in wijn met knoflook en piepkleine hamblokjes: Mmmm.
Dit is de beste tot nu toe, maar de komende 4 dagen zijn ze weer gesloten.
Na een ruim uurtje tafelen, is het weer mis met de rug en we sukkelen naar huis.
Het bed brengt vooralsnog verlossing.
Morgen weer een dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
We gaan naar Orotava, een stadje met smalle, stijle straatjes.
De parkeerplaats waar we uitkomen gaat stijl naar beneden en ligt pal naast het Casa del Turista, midden in het pitje.
We bezoeken eerst het Casa de los Balcones, aan de overkant. De beloofde ambachtslieden hebben ook vakantie vermoed ik, maar het huis op zich is wel de moeite waard: een prachtig oud huis waarvan de kamers boven nog ingericht zijn, zoals het geweest moet zijn in de 17e eeuw.
Het Casa del Turista zelf is ook mooi en de pottenbakker daar is volop aan het werk.
We lopen ook nog naar de oude watermolen, maar die werkt tegenwoordig machinaal en het is eigenlijk niet goed te zien hoe het vroeger gefunctioneerd heeft. De eigenaar van het piepkleine bijbehorende winkeltje is alleen geïnteresserd in de verkoop en heeft verder weinig te vertellen.
Het plein voor het Gemeentehuis staat helemaal vol met levensgrote poppen en kramen, allemaal in de sfeer in Bethlehem en kerstmis: heel mooi!
Maar het mooiste van Orotava vind ik het kerhof. Het is een plaats waar 3, 4 rijen hoog de graven in muren zijn ingemetseld en de wanden zijn werkelijk één bloemenzee. De doden hier worden niet vergeten. Vanwege de kersttijd zijn sommige "graven" zelfs opgesierd met kerststerren en kerstmannetjes!
Hier en daar staan hoge ladders die de nabestaanden kunnen gebruiken om het "graf" van hun overledenen te verfraaien. Er zijn heel wat mensen aan het werk en er heerst een ontspannen sfeertje.
We lunchen op het gezellige binnenpleintje van Sabor Canario: heerlijk!
Omdat het met de rug van Peter nog niet echt goed gaat, kopen we een smeerseltje in de hoop dat dat enige verlichting zal brengen.
's Avonds lijkt dat ook zo te zijn. Hij komt stukken gemakkelijker dan gisteren, het straatje op, op weg naar het enige restaurantje dat vanavond open is in ons gehucht. Er zijn er vier, maar echt kiezen is er niet bij: je eet in het restaurantje dat open is op die dag.
Vanavond is dat wel een fijn restaurant: we eten buiten op het grote terras
(uiteraard vis; veel meer is hier niet te "kiezen", maar het smaakt goed.)
29 december 2016
Peter is weer heel dapper gaan lopen. Wonderwel lukt dit elke morgen heel goed, terwijl hij gedurende de dag nog heel veel last met zijn rug heeft, ondanks de vele pijnstillers die hij slikt.
Omdat het lopen hem wel goed afgaat en het stralend, onbewolkt weer is, gaan we vandaag een fikse wandeling op de Teide maken.
De rit ernaar toe is heel mooi, maar als we na een uurtje bochtenwerk aankomen op de plek waar we willen gaan wandelen, kan Peter bijna de auto niet uitkomen en het duurt echt wel een dikke 10 minuten voor hij weer een beetje rechtop kan lopen. Ik twijfel of we moeten gaan, maar Peter is er zeker van dat het lopen goed zal gaan en dat klopt: we maken een wandeling van een kleine 3 uur en met het zicht op de besneeuwde Teide en een heerlijk zonnetje in het gezicht is het echt genieten.
Als we na afloop een lekkere cappuccino drinken op het terras van Le Papillon, hebben we een après-ski-gevoel (terwijl we allebei nog nooit geskied hebben!).
De rit naar beneden duurt lang, omdat we steeds achter een of andere
Touringcar hangen die niet harder dan een km. of 35 rijdt en inhalen is hier geen optie!
Eenmaal beneden willen we nog even naar de Lidl, maar we kunnen steeds de goede afslag niet vinden en na de 3e poging geven we het op. Als we dan voor de 3e keer weer maar de snelweg opdraaien, doemt na 100 meter aan de rechterkant de Lidl op. Naast me wordt gevloekt en dan komen we er achter dat we eigenlijk ook niets te kort komen: we hoeven helemaal niet eens naar de Lidl.
's Avonds eten we in het restaurant van de dag; staat op nr. 1 bij Tripadvisor en we begrijpen nu waarom: een voorgerecht van gefrituurde garnalen en andere lekkernijen uit de zee, met heerlijke broodjes en een kunstwerkje van een boterbergje.
Daarna een grote pan met mosselen, garnalen en vongole, gekookt in wijn met knoflook en piepkleine hamblokjes: Mmmm.
Dit is de beste tot nu toe, maar de komende 4 dagen zijn ze weer gesloten.
Na een ruim uurtje tafelen, is het weer mis met de rug en we sukkelen naar huis.
Het bed brengt vooralsnog verlossing.
Morgen weer een dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, december 27, 2016
Tenerife 2016
26 december 2016
Na hele fijne Kerstdagen (families bij elkaar en ontspannen samenzijn) gaan we de rest van het kerstreces op Tenerife doorbrengen.
We beginnen deze keer in het Noorden en we hebben ons ingesteld op een weekje (relatief) fris weer: toch zeker niet boven de 20 graden.
We worden weer verrast.
Als we landen op Reina Sofia is het net boven de 20 graden en wat voelt dat lekker. Maar ja, we zijn nog niet in San Juan de la Rambla.
In de gehuurde Twingo (voelt vertrouwd) rijden we naar de 1e plaats van bestemming. Het is druk op de weg en er wordt hard gereden, veel in- en uitgevoegd.
We redden het. En ik overdrijf niet als ik dat schrijf. Voor de eerste keer in mijn leven, weet ik hoe het voelt als je maar net ontsnapt aan een aanrijding.
Op een driebaansweg, waarvan de rechterbaan afbuigt naar een stadje, komt - totaal onverwacht - een auto die eerst op de afbuigbaan reed - naar links, waar ik rijd.
De bestuurder ziet mij niet en ik kan niet anders dan lichtelijk naar links afwijken, wil hij mij niet raken. Maar links van mij, op de linkerbaan rijdt ook een auto en ik kan dus niet verder naar links, omdat ik anders de auto op de linkerbaan aanrijd!
We komen er met de schrik vanaf...
Ons appartementje is een benedenwoning aan het eind van het dorpje, op 30 meter afstand van de kust, waar het water flink tegenaan klotst: heel mooi!
Er zijn een paar restaurantjes, die om de beurt open zijn, en in het bovenstraatje is een klein winkeltje waar we wat boter, kaas en eieren kunnen kopen (en wijn).
Het is nog steeds heel zonnig en prima van temperatuur.
's Avonds wandelen we even het stukje langs de kust af (200 meter) en eten bij Casa mi madre (onze buren). Voortreffelijke dorada (zeebrasem) met canarische aardappeltjes en een salade met tomaten en avocado met lekkere dressings.
We slapen als een roos.
27 december 2016
Peter staat op om te gaan lopen. Wat er gisteren al aan zat te komen, wordt bewaarheid. Hij heeft enorme pijn in zijn rug.
Hij hoopt dat het lopen hem goed zal doen en dat klopt wel, maar als hij even later in het zonnetje dat net boven de bergen uitkomt, wil gaan zitten om te ontbijten, weet hij niet hoe hij op en af zijn stoel moet komen.
Dan maar wat pijnstillers erin en hopen dat het een beetje gaat vandaag.
We rijden naar Icod de los Vinos, de stad van de 600-jaar oude drakenbloedboom.
Uiteraard bewonderen wij die ook, maar wat mij van dit dorpje het meest bij zal blijven is de parkeergarage! In het eerste gedeelte is een kersttentoonstelling en niet zo'n kleintje ook, inclusief geluidseffecten (vogeltjes en schapen).
We wandelen wat door de leuke, stijle straatjes en na een lekkere cappuccino rijden we door naar Garachico. Dat is een heel relaxt klein dorpje, met een aantal gezellige pleintjes. Het Convento de San Fransisco is op zich niet zo heel bijzonder, maar er worden beelden en schilderijen tentoongesteld en die zijn dat wel. Heel mooi vind ik een schilderij gemaakt van krantenpapier, waar een hondenkop uitkomt (en dan ben ik nog niet eens zo heel gek op hondjes..., alhoewel hier de laatste tijd wat in veranderd lijkt te zijn).
We lunchen bij La Perla (tapas kaas, ham en mosselen), hoewel Peter af en toe niet weet hoe hij op zijn stoel moet zitten.
Maar afgezien daarvan is het weer een mooie dag met stralend weer! (24 gr.)
"Mijn moeder" kookt vanavond niet: we eten aan de overkant, maar die vis haalt het niet bij die van gisteren, net zomin als de service.
We nemen thuis een kaasplankje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Na hele fijne Kerstdagen (families bij elkaar en ontspannen samenzijn) gaan we de rest van het kerstreces op Tenerife doorbrengen.
We beginnen deze keer in het Noorden en we hebben ons ingesteld op een weekje (relatief) fris weer: toch zeker niet boven de 20 graden.
We worden weer verrast.
Als we landen op Reina Sofia is het net boven de 20 graden en wat voelt dat lekker. Maar ja, we zijn nog niet in San Juan de la Rambla.
In de gehuurde Twingo (voelt vertrouwd) rijden we naar de 1e plaats van bestemming. Het is druk op de weg en er wordt hard gereden, veel in- en uitgevoegd.
We redden het. En ik overdrijf niet als ik dat schrijf. Voor de eerste keer in mijn leven, weet ik hoe het voelt als je maar net ontsnapt aan een aanrijding.
Op een driebaansweg, waarvan de rechterbaan afbuigt naar een stadje, komt - totaal onverwacht - een auto die eerst op de afbuigbaan reed - naar links, waar ik rijd.
De bestuurder ziet mij niet en ik kan niet anders dan lichtelijk naar links afwijken, wil hij mij niet raken. Maar links van mij, op de linkerbaan rijdt ook een auto en ik kan dus niet verder naar links, omdat ik anders de auto op de linkerbaan aanrijd!
We komen er met de schrik vanaf...
Ons appartementje is een benedenwoning aan het eind van het dorpje, op 30 meter afstand van de kust, waar het water flink tegenaan klotst: heel mooi!
Er zijn een paar restaurantjes, die om de beurt open zijn, en in het bovenstraatje is een klein winkeltje waar we wat boter, kaas en eieren kunnen kopen (en wijn).
Het is nog steeds heel zonnig en prima van temperatuur.
's Avonds wandelen we even het stukje langs de kust af (200 meter) en eten bij Casa mi madre (onze buren). Voortreffelijke dorada (zeebrasem) met canarische aardappeltjes en een salade met tomaten en avocado met lekkere dressings.
We slapen als een roos.
27 december 2016
Peter staat op om te gaan lopen. Wat er gisteren al aan zat te komen, wordt bewaarheid. Hij heeft enorme pijn in zijn rug.
Hij hoopt dat het lopen hem goed zal doen en dat klopt wel, maar als hij even later in het zonnetje dat net boven de bergen uitkomt, wil gaan zitten om te ontbijten, weet hij niet hoe hij op en af zijn stoel moet komen.
Dan maar wat pijnstillers erin en hopen dat het een beetje gaat vandaag.
We rijden naar Icod de los Vinos, de stad van de 600-jaar oude drakenbloedboom.
Uiteraard bewonderen wij die ook, maar wat mij van dit dorpje het meest bij zal blijven is de parkeergarage! In het eerste gedeelte is een kersttentoonstelling en niet zo'n kleintje ook, inclusief geluidseffecten (vogeltjes en schapen).
We wandelen wat door de leuke, stijle straatjes en na een lekkere cappuccino rijden we door naar Garachico. Dat is een heel relaxt klein dorpje, met een aantal gezellige pleintjes. Het Convento de San Fransisco is op zich niet zo heel bijzonder, maar er worden beelden en schilderijen tentoongesteld en die zijn dat wel. Heel mooi vind ik een schilderij gemaakt van krantenpapier, waar een hondenkop uitkomt (en dan ben ik nog niet eens zo heel gek op hondjes..., alhoewel hier de laatste tijd wat in veranderd lijkt te zijn).
We lunchen bij La Perla (tapas kaas, ham en mosselen), hoewel Peter af en toe niet weet hoe hij op zijn stoel moet zitten.
Maar afgezien daarvan is het weer een mooie dag met stralend weer! (24 gr.)
"Mijn moeder" kookt vanavond niet: we eten aan de overkant, maar die vis haalt het niet bij die van gisteren, net zomin als de service.
We nemen thuis een kaasplankje.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, oktober 30, 2016
10 dagen Quarteira in de Algarve
Als ik 's morgens wakker word en naar buiten kijk, zie ik de palmen, de zee en de zon. Ook vandaag weer: de laatste dag hier.
Tijd voor een terugblik.
Als je de 14-daagse voorspellingen een tijdje bijhoudt, kun je zien dat onze herfstvakantieweek de slechtste is qua weer. Goed om te weten, dan kunnen we de verwachtingen bijstellen.
De eerste paar dagen kwakkelt het inderdaad een beetje en 's maandags komt het af en toe met bakken naar beneden, maar de temperatuur is hier heerlijk: rond de 20 graden en zelfs op de treurigste dag laat de zon zich regelmatig zien.
We gebruiken de eerste dagen voor bezoekjes aan Albufeira (heel toeristisch, zelfs nu) en Faro (lekker slenteren in het oude ommuurde gedeelte).
Op maandag maken we een tochtje door het binnenland en komen langs Salir, waar we een rondje langs de kerk wandelen en een kopje koffie drinken, De Rocha da Pena (die we niet beklimmen omdat het zo hard regent en mistig, heiig en verlaten is), en tenslotte in Silves.
Omdat het zo hard regent, proberen we zo dicht mogelijk bij de hooggelegen burcht te komen.
Dat blijkt niet zo'n goed idee te zijn, omdat kennelijk meer automobilisten dit van plan zijn en het er krioelt van de auto's.
Eenmaal boven, stapt Peter uit, loopt een klein eindje door en gebaart enthousiast dat ik door kan rijden en om het hoekje kan parkeren.
Ik volg hem en sta, na een korte maar fikse afdaling, redelijk goed tegen een hellend vlak aan, geparkeerd. Intussen wringen allerlei auto's langs elkaar heen en terug op zoek naar een plekje: het is lunchtijd en het is een puinhoop.
Intussen is het steeds harder gaan regenen en zijn de prachtig glimmende, bolle straatsteentjes spekglad geworden.
We schuifelen langs de muren op zoek naar een schuilplek waar ook iets te eten valt. Een klein autootje dat weg wil van dit hellend vlak, moet door 3 man aangeduwd worden en met slippende voorwielen lukt het uiteindelijk met veel moeite om er weg te komen.
We glijden en glibberen naar een iets lager gelegen restaurant.
Tijdens de lunch zit ik niet op mijn gemak: hoe gaan wij hier straks wegkomen?
Dat lukt, omdat de zon inmiddels de straatstenen heeft opgedroogd en ons C-3'tje met gemak de klim aankan. We zetten hem even op een veel betere plek, voor het geval het weer gaat regenen, en wandelen dan pas heerlijk ontspannen over de burchtmuren.
Dinsdags rijden we naar Tavira. Het is een verrassend mooi stadje met veel romantische straatjes (waar je af en toe de fado hoort klinken) en bruggen. In de oude watertoren is een camera obscura, waar je via het zonlicht en reflecterende spiegels de hele stad kunt zien op een rond, liggend projectiescherm: heel bijzonder!
De twee volgende dagen blijven we in Quarteira zelf: op ons balkon of op de strandstoelen voor de deur. Het weer is steeds beter geworden: geen drup regen meer, heel veel zon en temperaturen ver boven de 20 met zelfs zwoele avonden.
Soms eten we thuis en soms in leuke restaurantjes die we inmiddels gevonden hebben: La Cabana en Alphonso's.
Vrijdag en zaterdag brengen we door op een eiland in de Ria Formosa.
De eerste dag starten we onze strandwandeling in Culatra en de tweede dag in Farol, waar we ook enkele uurtjes doorbrengen op het terras van de strandtent (lekkere sandwiches en cappuccino).
En nu, de laatste dag.
Nog even flink genieten van zon, zee en zaligheid.
Wat hebben we het fijn gehad hier.
Morgen word ik weer in mijn eigen bedje wakker: ik vermoed dat ik dan iets heel anders zie als ik naar buiten kijk. Ook mooi!
zondag, augustus 14, 2016
Colorado Springs (3)
De laatste dag in Colorado Springs betekent ook zo'n beetje het einde van deze reis.
Morgen gaan we naar Denver (onderweg nog langs een grote outlet); brengen onze koffers naar het hotel, leveren de auto in op het vliegveld en laten ons met de shuttle weer in het hotel afzetten voor een laatste nacht in de USA.
Maandag vliegen we om elf uur naar huis (daar komen we trouwens dinsdag pas weer aan: even afzien..😂)
's Morgens zijn we een half uurtje bezig om onze spulletjes uit te sorteren: wat nemen we mee? (zeker te weten de Coleman-eenpits) en wat laten we hier achter?) de rest: onze host Tim heeft al laten weten dat hij hier wel raad mee weet en mensen blij mee kan maken: fijn!)
We rijden naar Old Colorado Historic District. Daar is niet alleen een hele leuke winkelstraat met aparte winkeltjes in historische pandjes, maar vandaag toevallig ook nog een vrij grote markt met locale producten en life muziek. Het is er heel gezellig. De temperatuur is geweldig: lekker zonnetje en niet te heet: zo fijn (ik denk: nog even heel erg van genieten nu het nog kan).
We eten bij Le Baquette een lekker uiensoepje en daarna stappen we weer in de auto voor de laatste bezienswaardigheid: het Olympisch trainingscomplex.
Er zijn er 3 in de hele USA, maar dit is het grootste en best geoutilleerde.
We krijgen een rondleiding en komen o.a. in de zwemhal, de schiethal, de gymzaal, de vechtsporthal en we zien de work-outs, de keuken waar de sporters kookles krijgen (ze moeten gezond kunnen koken) en de zaal waar allerlei metingen plaatsvinden (uithoudingsvermogen b.v.)
We zijn onder de indruk, niet alleen van wat er daar allemaal mogelijk is (werd ook al in een flitsende film vooraf uit de doeken gedaan), maar de manier waarop het complex is aangekleed. Je ziet b.v. ineens een hellend vlak, waarop wielrenners, atleten en bobsleefiguren voorbij lijken te flitsen...
Het is zo smaakvol ingericht: overal vlaggen van allerlei landen en staten; overal stimulerende spreuken (al vind ik deze eerder ontmoedigend, maar dat zal wel aan mij liggen: "Hoe meer je oefent, hoe meer je erachter komt dat het niet eenvoudig is om te winnen...") Er was natuurlijk ook een winkel met allerlei gadgets en sportkleding van Team America.
Ja, in Amerika weet men de zaken wel te verkopen!
We zijn in de loop van de middag terug om nog even te genieten van ons schrijverscottage en ja, dan ga je schrijven he?
Straks lekker op het fietsje naar Downtown om te eten.
We gaan zo eens uitzoeken waar.
Het is een fantastische vakantie geweest en een prachtige reis.
- Posted using BlogPress from my iPad
Morgen gaan we naar Denver (onderweg nog langs een grote outlet); brengen onze koffers naar het hotel, leveren de auto in op het vliegveld en laten ons met de shuttle weer in het hotel afzetten voor een laatste nacht in de USA.
Maandag vliegen we om elf uur naar huis (daar komen we trouwens dinsdag pas weer aan: even afzien..😂)
's Morgens zijn we een half uurtje bezig om onze spulletjes uit te sorteren: wat nemen we mee? (zeker te weten de Coleman-eenpits) en wat laten we hier achter?) de rest: onze host Tim heeft al laten weten dat hij hier wel raad mee weet en mensen blij mee kan maken: fijn!)
We rijden naar Old Colorado Historic District. Daar is niet alleen een hele leuke winkelstraat met aparte winkeltjes in historische pandjes, maar vandaag toevallig ook nog een vrij grote markt met locale producten en life muziek. Het is er heel gezellig. De temperatuur is geweldig: lekker zonnetje en niet te heet: zo fijn (ik denk: nog even heel erg van genieten nu het nog kan).
We eten bij Le Baquette een lekker uiensoepje en daarna stappen we weer in de auto voor de laatste bezienswaardigheid: het Olympisch trainingscomplex.
Er zijn er 3 in de hele USA, maar dit is het grootste en best geoutilleerde.
We krijgen een rondleiding en komen o.a. in de zwemhal, de schiethal, de gymzaal, de vechtsporthal en we zien de work-outs, de keuken waar de sporters kookles krijgen (ze moeten gezond kunnen koken) en de zaal waar allerlei metingen plaatsvinden (uithoudingsvermogen b.v.)
We zijn onder de indruk, niet alleen van wat er daar allemaal mogelijk is (werd ook al in een flitsende film vooraf uit de doeken gedaan), maar de manier waarop het complex is aangekleed. Je ziet b.v. ineens een hellend vlak, waarop wielrenners, atleten en bobsleefiguren voorbij lijken te flitsen...
Het is zo smaakvol ingericht: overal vlaggen van allerlei landen en staten; overal stimulerende spreuken (al vind ik deze eerder ontmoedigend, maar dat zal wel aan mij liggen: "Hoe meer je oefent, hoe meer je erachter komt dat het niet eenvoudig is om te winnen...") Er was natuurlijk ook een winkel met allerlei gadgets en sportkleding van Team America.
Ja, in Amerika weet men de zaken wel te verkopen!
We zijn in de loop van de middag terug om nog even te genieten van ons schrijverscottage en ja, dan ga je schrijven he?
Straks lekker op het fietsje naar Downtown om te eten.
We gaan zo eens uitzoeken waar.
Het is een fantastische vakantie geweest en een prachtige reis.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, augustus 13, 2016
Colorado Springs (2)
Na het ontbijt (met brood van een Dutch baker) gaan we naar "the garden of the gods".
Ik heb geen voorstelling van wat me te wachten staat.
The garden ligt een beetje in het Noorden van de stad en als we er in rijden (het is een groot park) worden we meteen verrast door een balancerende rots (van rode steen).
Als we wat verder rijden, zien we links en rechts rotsformaties van verschillende kleuren en vormen en er zijn heel veel parkeerplaatsen, van waaruit je wandelingen kunt maken. Dat doen we dan ook.
De aangelegde paden liggen in het groen, vrij vlak, met mooi uitzicht (elke bochtje is verrassend en op die manier wordt het een heel relaxte wandeling.)
Op de rotsen zijn veel klimmers bezig: leuk om te zien hoe hele gezinnen naar boven klauteren tegen de steile wanden.
We zien 2 bighornsheeps bovenop de enige witte rots, schitterend afstekend tegen de helblauwe lucht.
't Is weer genieten.
's Middags gaan we op zoek naar de Airforcekapel (die ligt op een gigantisch groot terrein van de airforce.)
Het valt nog niet mee om de juiste afslag te vinden en nadat we de derde genomen hebben, komen we bij een personeelsingang.
Daar worden we heel vriendelijk te woord gestaan, worden onze paspoorten gecheckt en daarna krijgen we het juiste nummer van de afslag (156); afslagen 151 tot/met 156 kennen geen geheimen meer voor ons: we hebben ze allemaal gehad.
Het is wel de moeite waard.
De kapel is gigantisch groot en herbergt een protestante, katholieke, joodse, boeddhistische en moslim gebedsruimte (al moet ik eerlijk zeggen dat we die laatste niet gevonden hebben en ook een vrouwelijke rondleider aan wie Peter daar naar vraagt, is er nog nooit in geweest en weet niet eens waar die precies is: jammer het is juist zo'n mooie gedachte, alle godsdiensten onder een dak).
Het complex zelf met de gebouwen is ook groot, heel modern van architectuur en doet aan Mondriaan denken, met strakke lijnen en gele en rode vlakjes hier en daar.
Ik zie ook cadetten op het terrein beneden me: nadat 2 x hoorgeschal door de luidsprekers heeft geklonken, zijn ze ineens allemaal op weg naar iets (hun kamers in de gebouwen voor me?). Sommigen lopen heel relaxt, anderen rennen. Het vreemde is, dat diegenen die rennen dat alleen doen op de witte tegels die het hele roodbetegelde terrein verdelen in vierkante vakken: op het rode deel wordt niet gerend! Dus, als de renners moeten afslaan, doen ze dat in een hoek van 90gr., op de witte tegels. De diepere betekenis ontgaat me, maar iedereen houdt zich eraan! Grappig om te zien...
Als we thuis aan een wijntje zitten, komt Tim thuis en maakt een praatje met ons. Het is zo'n aardige man en gaandeweg het gesprek blijkt dat zijn vrouw een auto-imuumziekte heeft en aan de dood ontsnapt is: we begrijpen nu waarom we haar niet zo vaak zien.
Tim geeft ons ook nog een tip voor een Vietnamees restaurant waar we later heerlijk eten!
Ook op ons vaste Marguerita-adresje waar ze ons al (her)kennen, is het gezellig.
Als de "nieuwe" ober om onze ID vraagt, als we bestellen, schiet ik in de lach, maar Peter geeft met een serieus gezicht zijn rijbewijs.
Er volgt een gesprekje over Nederland, de EU en Brexit en omdat wij de enigen zijn die begrijpen waar hij het over heeft, krijgen we de Marguerita's gratis.
We raken in gesprek met een jong stel, die -net als wij - stomverbaasd zijn dat we onze ID moesten laten zien: "Dat komt omdat jullie er zo jong uitzien", lachen ze.
Er volgt een leuk gesprek met de twee, wat we even later binnen voortzetten (we moeten even schuilen voor een buitje.)
Na de regen, nemen we afscheid. Zij gaan met de taxi naar huis en wij stappen voor het laatste stukje, weer op het fietske.
Het was weer een hele mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Ik heb geen voorstelling van wat me te wachten staat.
The garden ligt een beetje in het Noorden van de stad en als we er in rijden (het is een groot park) worden we meteen verrast door een balancerende rots (van rode steen).
Als we wat verder rijden, zien we links en rechts rotsformaties van verschillende kleuren en vormen en er zijn heel veel parkeerplaatsen, van waaruit je wandelingen kunt maken. Dat doen we dan ook.
De aangelegde paden liggen in het groen, vrij vlak, met mooi uitzicht (elke bochtje is verrassend en op die manier wordt het een heel relaxte wandeling.)
Op de rotsen zijn veel klimmers bezig: leuk om te zien hoe hele gezinnen naar boven klauteren tegen de steile wanden.
We zien 2 bighornsheeps bovenop de enige witte rots, schitterend afstekend tegen de helblauwe lucht.
't Is weer genieten.
's Middags gaan we op zoek naar de Airforcekapel (die ligt op een gigantisch groot terrein van de airforce.)
Het valt nog niet mee om de juiste afslag te vinden en nadat we de derde genomen hebben, komen we bij een personeelsingang.
Daar worden we heel vriendelijk te woord gestaan, worden onze paspoorten gecheckt en daarna krijgen we het juiste nummer van de afslag (156); afslagen 151 tot/met 156 kennen geen geheimen meer voor ons: we hebben ze allemaal gehad.
Het is wel de moeite waard.
De kapel is gigantisch groot en herbergt een protestante, katholieke, joodse, boeddhistische en moslim gebedsruimte (al moet ik eerlijk zeggen dat we die laatste niet gevonden hebben en ook een vrouwelijke rondleider aan wie Peter daar naar vraagt, is er nog nooit in geweest en weet niet eens waar die precies is: jammer het is juist zo'n mooie gedachte, alle godsdiensten onder een dak).
Het complex zelf met de gebouwen is ook groot, heel modern van architectuur en doet aan Mondriaan denken, met strakke lijnen en gele en rode vlakjes hier en daar.
Ik zie ook cadetten op het terrein beneden me: nadat 2 x hoorgeschal door de luidsprekers heeft geklonken, zijn ze ineens allemaal op weg naar iets (hun kamers in de gebouwen voor me?). Sommigen lopen heel relaxt, anderen rennen. Het vreemde is, dat diegenen die rennen dat alleen doen op de witte tegels die het hele roodbetegelde terrein verdelen in vierkante vakken: op het rode deel wordt niet gerend! Dus, als de renners moeten afslaan, doen ze dat in een hoek van 90gr., op de witte tegels. De diepere betekenis ontgaat me, maar iedereen houdt zich eraan! Grappig om te zien...
Als we thuis aan een wijntje zitten, komt Tim thuis en maakt een praatje met ons. Het is zo'n aardige man en gaandeweg het gesprek blijkt dat zijn vrouw een auto-imuumziekte heeft en aan de dood ontsnapt is: we begrijpen nu waarom we haar niet zo vaak zien.
Tim geeft ons ook nog een tip voor een Vietnamees restaurant waar we later heerlijk eten!
Ook op ons vaste Marguerita-adresje waar ze ons al (her)kennen, is het gezellig.
Als de "nieuwe" ober om onze ID vraagt, als we bestellen, schiet ik in de lach, maar Peter geeft met een serieus gezicht zijn rijbewijs.
Er volgt een gesprekje over Nederland, de EU en Brexit en omdat wij de enigen zijn die begrijpen waar hij het over heeft, krijgen we de Marguerita's gratis.
We raken in gesprek met een jong stel, die -net als wij - stomverbaasd zijn dat we onze ID moesten laten zien: "Dat komt omdat jullie er zo jong uitzien", lachen ze.
Er volgt een leuk gesprek met de twee, wat we even later binnen voortzetten (we moeten even schuilen voor een buitje.)
Na de regen, nemen we afscheid. Zij gaan met de taxi naar huis en wij stappen voor het laatste stukje, weer op het fietske.
Het was weer een hele mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, augustus 12, 2016
Via de Great Sand Dunes naar Colorado Springs
We moeten er weer vroeg bij zijn, volgens de boekjes: het licht is dan mooi en het is er nog niet zo bloedheet in de Sand Dunes.
Nou, dat laatste klopt zeker!
Hoewel we volgens het plan een uur te laat wakker worden (6.30 uur), is het nog behoorlijk frisjes en het water waar we aan het begin doorheen moeten waden is ijskoud.
Als we een klein eindje onderweg zijn in de Sand Dunes, moet ik het weer eens af laten weten: ik moet terug naar af voor toiletbezoek.
Peter loopt stoer een eind door. Telkens als ik omkijk, zwaaien we naar elkaar, maar het poppetje wordt steeds kleiner.
Als mijn lijf aangeeft dat het weer kan, wandel ik voor de derde keer door het koude water naar de duinen toe en kijk of ik Peter ergens zie.
Even denk ik dat ik hem is..., zwaai.... Maar dat blijkt tegen de verkeerde.
Op het eerste duin, waar vandaan ik terug ben gegaan, ga ik zitten en geniet van het uitzicht en de rust.
Ik hoef niet verder: 't is goed zo.
Als Peter terug is, is hij teleurgesteld over de hoogte die hij bereikt heeft.
We blijven nog een half uurtje zitten en genieten van het uitzicht en eindelijk komt de zon achter de wolken vandaan. Zo mooi!
We koersen richting Colorado Springs en belanden in Canon City.
Daar bezoeken we het Gevangenismuseum (v/h vrouwengevangenis) voor de 2e keer: we waren hier ook in 2004). Het is uitgebreid met een kelder-etage en het is toch weer heel bijzonder, ook al omdat het pal tegen de mannengevangenis aan ligt die nog wel als zodanig functioneert.
Ik moet veel denken aan de Netflixserie "Orange is the new black", vooral bij de keuken.
Als we even na vijf uur de wijk inrijden, waar we een schrijvershuisje gehuurd hebben, zijn we onder de indruk.
Het is een chique wijk met grote huizen en onvoorstelbaar brede straten!
De ontvangst door Tim is hartverwarmend (zijn vrouw Kate is even niet huis).
Ons huisje ligt in hun achtertuin.
Het is een plaatje.
Er is vers fruit, broodjes, koffie, een stereo-installatie, prima wifi en een hottub!
Er staan 2 fietsen en een tandem klaar en we mogen overal, wanneer we maar willen, gebruik van maken!
Nadat we naar een Mexicaans restaurantje zijn gewandeld waar ze ook lekkere Margerita's hebben, komen we heerlijk bij in de hottub.
We slapen een gat in de dag!
Colorado Springs (1)
Het ontbijt schiet er een beetje bij in (we zijn nog niet bij een bakker langs geweest en de bagels die klaar liggen, vinden we geen optie): we drinken een lekkere kop koffie en springen op onze fietsen: richting Down Town.
Dan blijkt dat de fiets van Peter niet helemaal OK IS; zijn achterband staat te slap om mee verder te kunnen.
We gaan terug en pakken de tandem.
Dat is even wennen.
Het opstappen is vooral voor diegene die voorop rijdt (Peter) niet eenvoudig.
De stang is hoog, maar we komen waar we willen zijn en hebben de meeste lol!
Over de brede straten, de campus. Een vrouw roept: "Hi, there! A tandem!
How long have you been doing this?"
"Five minutes!" roept Peter terug.
We stallen de fiets. Peter gaat naar een platenzaak; ik "winkel" wat in de omgeving. Samen lunchen we bij een Italiaan, slenteren door de straten...
maken plannetjes voor de komende dagen.
Als we terug thuis zijn, maken we kennis met Kate. Tim belooft de band te fixen en Peter stapt op de andere fiets, op weg naar de Dutch bakery.
Ik zit, met een wijntje, in de tuin en schrijf een blog.
Wat wil je nog meer?
- Posted using BlogPress from my iPad
Nou, dat laatste klopt zeker!
Hoewel we volgens het plan een uur te laat wakker worden (6.30 uur), is het nog behoorlijk frisjes en het water waar we aan het begin doorheen moeten waden is ijskoud.
Als we een klein eindje onderweg zijn in de Sand Dunes, moet ik het weer eens af laten weten: ik moet terug naar af voor toiletbezoek.
Peter loopt stoer een eind door. Telkens als ik omkijk, zwaaien we naar elkaar, maar het poppetje wordt steeds kleiner.
Als mijn lijf aangeeft dat het weer kan, wandel ik voor de derde keer door het koude water naar de duinen toe en kijk of ik Peter ergens zie.
Even denk ik dat ik hem is..., zwaai.... Maar dat blijkt tegen de verkeerde.
Op het eerste duin, waar vandaan ik terug ben gegaan, ga ik zitten en geniet van het uitzicht en de rust.
Ik hoef niet verder: 't is goed zo.
Als Peter terug is, is hij teleurgesteld over de hoogte die hij bereikt heeft.
We blijven nog een half uurtje zitten en genieten van het uitzicht en eindelijk komt de zon achter de wolken vandaan. Zo mooi!
We koersen richting Colorado Springs en belanden in Canon City.
Daar bezoeken we het Gevangenismuseum (v/h vrouwengevangenis) voor de 2e keer: we waren hier ook in 2004). Het is uitgebreid met een kelder-etage en het is toch weer heel bijzonder, ook al omdat het pal tegen de mannengevangenis aan ligt die nog wel als zodanig functioneert.
Ik moet veel denken aan de Netflixserie "Orange is the new black", vooral bij de keuken.
Als we even na vijf uur de wijk inrijden, waar we een schrijvershuisje gehuurd hebben, zijn we onder de indruk.
Het is een chique wijk met grote huizen en onvoorstelbaar brede straten!
De ontvangst door Tim is hartverwarmend (zijn vrouw Kate is even niet huis).
Ons huisje ligt in hun achtertuin.
Het is een plaatje.
Er is vers fruit, broodjes, koffie, een stereo-installatie, prima wifi en een hottub!
Er staan 2 fietsen en een tandem klaar en we mogen overal, wanneer we maar willen, gebruik van maken!
Nadat we naar een Mexicaans restaurantje zijn gewandeld waar ze ook lekkere Margerita's hebben, komen we heerlijk bij in de hottub.
We slapen een gat in de dag!
Colorado Springs (1)
Het ontbijt schiet er een beetje bij in (we zijn nog niet bij een bakker langs geweest en de bagels die klaar liggen, vinden we geen optie): we drinken een lekkere kop koffie en springen op onze fietsen: richting Down Town.
Dan blijkt dat de fiets van Peter niet helemaal OK IS; zijn achterband staat te slap om mee verder te kunnen.
We gaan terug en pakken de tandem.
Dat is even wennen.
Het opstappen is vooral voor diegene die voorop rijdt (Peter) niet eenvoudig.
De stang is hoog, maar we komen waar we willen zijn en hebben de meeste lol!
Over de brede straten, de campus. Een vrouw roept: "Hi, there! A tandem!
How long have you been doing this?"
"Five minutes!" roept Peter terug.
We stallen de fiets. Peter gaat naar een platenzaak; ik "winkel" wat in de omgeving. Samen lunchen we bij een Italiaan, slenteren door de straten...
maken plannetjes voor de komende dagen.
Als we terug thuis zijn, maken we kennis met Kate. Tim belooft de band te fixen en Peter stapt op de andere fiets, op weg naar de Dutch bakery.
Ik zit, met een wijntje, in de tuin en schrijf een blog.
Wat wil je nog meer?
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, augustus 09, 2016
Mesa verde en de stoomtrein Durango- Silverton v.v.
Op zondag rijden we naar Mesa Verde Ntl.Park. Het is niet ver en omdat we op tijd weg rijden, zijn we al ruim voor 9 uur in het park.
Het lijkt nog niet druk te zijn, maar als we aan de beurt zijn om een ticket te kopen voor een guided toer, kan dat pas om 2 uur 's middags. Dat doen we niet, ook al omdat het een toer van 2 uur is en dan vinden we het te laat worden: we willen in de loop van de middag gewoon weer lekker "thuis" zijn.
We boeken daarom de de toer naar het Cliff-house; ook pas om 1 uur mogelijk maar die duurt maar 1 uur.
Stiekem vind ik het niet zo erg, want de 2-uurs tocht is de zwaarste en ik ben nog steeds niet zeker genoeg van mezelf om te denken: "Dat lukt me wel."
Maar na de tocht van vandaag is er wat meer vertrouwen: ik had er best een uur aan vast kunnen knopen. Bovendien kon ik goed mee, fysiek, en had ik zelfs als eerste de 4 houten ladders terug naar boven beklommen (met Peter als goede tweede, maar die hijgde harder dan ik: het valt echt tegen om flinke inspanningen te verrichten op die grote hoogte van 2400 m).
Het doel van de tocht is het bekijken van een alkoof (overkapping van zandsteen-rotsen), waarin de indianen tot 1200 hebben geleefd.
Je krijgt een goed idee van hoe het er toen heeft uitgezien.
Wat ik wel zorgelijk vind, is dat er de laatste jaren veel scheuren in het bouwwerk komen en dat er veel (zo mogelijk, onzichtbaar) stutwerk aan te pas komt om de zaak in tact te houden. Toch mogen de toeristen nog steeds, zij het beperkt, het bouwwerk betreden. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit volhouden.
De tijd tussen 9 en 1 hebben we besteed aan het rijden van een andere route in het park met een kleine trail van ongeveer 1 km. die onverwacht heel mooie uitzichten bood en ook langs een alkoof kwam, waar een vrijwilliger interessante informatie gaf.
Als we het park uitrijden, zien we de bliksem in de bergen en even later rijden we in de regen: we hebben weer eens veel geluk gehad!
Als we thuiskomen is het droog, maar het is dan wel een flink stuk frisser geworden, zodat we de groenten en vlees wel bbq'n, maar lekker binnen opeten.
Op maandag gaan we een dagje treinen.
Er loopt van Durango naar Silverton een stoomtrein (de mooiste treinreis van Amerika volgens de Amerikanen hier).
En na vandaag geloof ik het ook wel.
Het is een lange reis: 3 1/2 uur heen en (je raadt het al, ook 3 1/2 uur terug) over een traject van 80 km. Maar mooi!
De route ligt min of meer langs de rivier Animas (die uitmondt in de Colorado rivier), soms vlak er langs en dan weer op grote hoogte.
Adembenemend.
Toen we begonnen was het nog frisjes; even later zaten we in de blakende zon en weer wat later in een enorme onweersbui met hagel.
En, toen we uitstapten op het keerpunt scheen het zonnetje weer!
In Silverton lunchen we in een Western-restaurant Handlebars: een heerlijk soepje maken ze daar!
Toen we op een bankje op straat wat zaten te kijken naar voorbijgangers, raakte Peter in gesprek met een invalide dame in een soort scootmobiel die wel zin had in een praatje.
Met grote verbijstering en toenemende irritatie heb ik naar ze zitten luisteren.
Peter stelde vragen over o.a. het pensioenstelsel en ja hoor, daar ging ze los,
Eerst wat feitelijke info, maar daarna kwam al gauw de economische en politieke situatie van Amerika erbij en "god verhoede" dat Hillary verkozen wordt, want die is er - net als Obama - op uit het land naar de vernieling te helpen.
Nee, er is maar een verlosser: Trump.
"En zijn ideeën over vrouwen dan?"
Och, zo is hij helemaal niet. Heb je zijn dochter niet over hem horen spreken? Hij is echt lief voor vrouwen hoor, dat geloof ik zeker.
"En dat hij de ene dag dit zegt en de de volgende dag weer iets anders?"
Ja, hij maakt veel foutjes he? Maar hij gaat het echt maken hoor! Die Hillary zit al zo lang in het bestuur (30 jaar of zo) en ze heeft nog steeds niets fatsoenlijks kunnen regelen!
Daarna gaat het nog even over het recht op wapenbezit en het toelaten van buitenlanders.... Ik leg niet uit wat ze daar van vindt.
(Ik was al afgehaakt.)
Deze dame is nota bene de echtgenote van een priester en heeft zelf ook 8 jaar in zijn parochie meegewerkt.
Op de terugweg heb ik geen seconde meer aan haar gedacht.
Ik had wel iets mooiers.
Langs het traject zijn stukjes met sneeuw bedekt! Op 8 augustus is hier 's middags sneeuw gevallen en wij zitten inmiddels weer in het zonnetje te genieten.
Voor we naar "huis" gaan, leggen we nog even aan bij de plaatselijke brouwerij: Steamworks.
Het is een topdag geweest.
- Posted using BlogPress from my iPad
Het lijkt nog niet druk te zijn, maar als we aan de beurt zijn om een ticket te kopen voor een guided toer, kan dat pas om 2 uur 's middags. Dat doen we niet, ook al omdat het een toer van 2 uur is en dan vinden we het te laat worden: we willen in de loop van de middag gewoon weer lekker "thuis" zijn.
We boeken daarom de de toer naar het Cliff-house; ook pas om 1 uur mogelijk maar die duurt maar 1 uur.
Stiekem vind ik het niet zo erg, want de 2-uurs tocht is de zwaarste en ik ben nog steeds niet zeker genoeg van mezelf om te denken: "Dat lukt me wel."
Maar na de tocht van vandaag is er wat meer vertrouwen: ik had er best een uur aan vast kunnen knopen. Bovendien kon ik goed mee, fysiek, en had ik zelfs als eerste de 4 houten ladders terug naar boven beklommen (met Peter als goede tweede, maar die hijgde harder dan ik: het valt echt tegen om flinke inspanningen te verrichten op die grote hoogte van 2400 m).
Het doel van de tocht is het bekijken van een alkoof (overkapping van zandsteen-rotsen), waarin de indianen tot 1200 hebben geleefd.
Je krijgt een goed idee van hoe het er toen heeft uitgezien.
Wat ik wel zorgelijk vind, is dat er de laatste jaren veel scheuren in het bouwwerk komen en dat er veel (zo mogelijk, onzichtbaar) stutwerk aan te pas komt om de zaak in tact te houden. Toch mogen de toeristen nog steeds, zij het beperkt, het bouwwerk betreden. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit volhouden.
De tijd tussen 9 en 1 hebben we besteed aan het rijden van een andere route in het park met een kleine trail van ongeveer 1 km. die onverwacht heel mooie uitzichten bood en ook langs een alkoof kwam, waar een vrijwilliger interessante informatie gaf.
Als we het park uitrijden, zien we de bliksem in de bergen en even later rijden we in de regen: we hebben weer eens veel geluk gehad!
Als we thuiskomen is het droog, maar het is dan wel een flink stuk frisser geworden, zodat we de groenten en vlees wel bbq'n, maar lekker binnen opeten.
Op maandag gaan we een dagje treinen.
Er loopt van Durango naar Silverton een stoomtrein (de mooiste treinreis van Amerika volgens de Amerikanen hier).
En na vandaag geloof ik het ook wel.
Het is een lange reis: 3 1/2 uur heen en (je raadt het al, ook 3 1/2 uur terug) over een traject van 80 km. Maar mooi!
De route ligt min of meer langs de rivier Animas (die uitmondt in de Colorado rivier), soms vlak er langs en dan weer op grote hoogte.
Adembenemend.
Toen we begonnen was het nog frisjes; even later zaten we in de blakende zon en weer wat later in een enorme onweersbui met hagel.
En, toen we uitstapten op het keerpunt scheen het zonnetje weer!
In Silverton lunchen we in een Western-restaurant Handlebars: een heerlijk soepje maken ze daar!
Toen we op een bankje op straat wat zaten te kijken naar voorbijgangers, raakte Peter in gesprek met een invalide dame in een soort scootmobiel die wel zin had in een praatje.
Met grote verbijstering en toenemende irritatie heb ik naar ze zitten luisteren.
Peter stelde vragen over o.a. het pensioenstelsel en ja hoor, daar ging ze los,
Eerst wat feitelijke info, maar daarna kwam al gauw de economische en politieke situatie van Amerika erbij en "god verhoede" dat Hillary verkozen wordt, want die is er - net als Obama - op uit het land naar de vernieling te helpen.
Nee, er is maar een verlosser: Trump.
"En zijn ideeën over vrouwen dan?"
Och, zo is hij helemaal niet. Heb je zijn dochter niet over hem horen spreken? Hij is echt lief voor vrouwen hoor, dat geloof ik zeker.
"En dat hij de ene dag dit zegt en de de volgende dag weer iets anders?"
Ja, hij maakt veel foutjes he? Maar hij gaat het echt maken hoor! Die Hillary zit al zo lang in het bestuur (30 jaar of zo) en ze heeft nog steeds niets fatsoenlijks kunnen regelen!
Daarna gaat het nog even over het recht op wapenbezit en het toelaten van buitenlanders.... Ik leg niet uit wat ze daar van vindt.
(Ik was al afgehaakt.)
Deze dame is nota bene de echtgenote van een priester en heeft zelf ook 8 jaar in zijn parochie meegewerkt.
Op de terugweg heb ik geen seconde meer aan haar gedacht.
Ik had wel iets mooiers.
Langs het traject zijn stukjes met sneeuw bedekt! Op 8 augustus is hier 's middags sneeuw gevallen en wij zitten inmiddels weer in het zonnetje te genieten.
Voor we naar "huis" gaan, leggen we nog even aan bij de plaatselijke brouwerij: Steamworks.
Het is een topdag geweest.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, augustus 07, 2016
Telluride - Ridgway - Durango
Telluride/Ridgway
Op weg naar Telluride, komen we langs Ridgway.
We zien een farmers markt; het zonnetje schijnt; we stoppen.
En, toeval of niet, we stoppen precies op de plek waar we 12 jaar geleden in een wasserette onze was deden. De wasserette is er niet meer.
We slenteren over het grasveldje; er is een life- bandje. Ik zie een moeder met een baby (ik schat de leeftijd op 1 1/2).
De moeder zit op haar gsm te kijken: het jongetje zit met zijn ene handje op de tafel en tikt ritmisch mee, op de maat van de muziek: het ontroert me.
Als we verder rijden, zitten we al snel weer in de regen; toch is het mooi!
Telluride is een authentiek stadje (eind 19e eeuw pleegde Burt Cassidy hier een bankoverval), dat vooral bekend was om zijn vele bordelen.
Net als nu, was het toen een drukbezocht plaatsje, al was dat toen waarschijnlijk om andere redenen.
Er is daar nu een gratis kabelbaan (met overdekte cabines, voornamelijk voor de wintersport gezien de opbergplaatsen aan de buitenkant voor ski's en stokken; en nu voor mountainbikers, want achterop de cabines kun je je mountainbike ophangen). Die brengt je niet alleen naar de top van de berg, maar ook weer naar beneden naar een ander dorp (en van daaruit kun je weer overstappen naar weer een andere plek). Gratis openbaar vervoer via kabelbanen!
We lunchen bij een Mexicaan. Onverwacht lekker (al hadden ze geen frietjes meer (?); ze bedoelden waarschijnlijk dat ze geen voorgebakken frietjes meer hadden. Maar, het voorgerecht met verse spinazie was top!
Voor ons was het een meer dan complete maaltijd.
Op de terugweg leggen we nog even aan in Ridgway, waar we in de plaatselijke brouwerij een biertje drinken (ik neem alleen een IPA-proefglaasje dat je hier overal krijgt aangeboden en Peter neemt een forse pint.)
We hebben dan al een cappuccino gedronken in een plaatselijk koffiehuis (soort bibliotheekje ook) met prima wifi. We maken daar gebruik van om voor maandag a.s. de beroemde (mooiste) treinrit te boeken in Durango.
We hebben de laatste 2 beschikbare plaatsen.
's Avonds op de camping genieten we van het "echte" versgebakken brood met kaas.
Wat kan dat toch lekker zijn!
Durango
De tocht naar Durango gaat over de million-dollar highway. Niet zeker is of de naam is ontstaan door de hoge kosten van de aanleg of over de onbetaalbare schoonheid. Ik hou het bij het laatste! Echt geweldig.
We komen o.a. langs de Red Mountains die er heel mooi uitzien. Kom je dichterbij, dan zie je vanaf de alweer kunstig aangelegde uitzichtplek dat onderaan die rode bergen een groot mijncomplex is geweest. De resten zijn nog duidelijk aanwezig en nu begrijp ik ook beter waarom hier zoveel ghosttowns te vinden zijn: zij dienden als slaapstadjes voor de mijnwerkers.
We hebben dan al op een uitzichtplek gestaan die vrij boven het dal hing met zicht op een een waterval.
(Ik moet eerlijk zijn: Peter heeft daar gestaan; ik vond het te eng. Bangschijter die ik ben!)
Ons huisje is een soort houten Iglo: hartstikke leuk. Met veel grond erachter: een zitje; paard in de wei.
Durango zelf is weer hartstikke gezellig. Ik was bang dat het zou tegenvallen vanwege de mooie herinneringen er aan, maar dat is niet zo!
We belanden in Steamworks brewery, waar we een bierproeverijtje doen; leuke ontmoetingen en gesprekjes hebben met een stel uit Albuquerque, een man uit Cuba en een jongen uit Denver die er net een voettocht van 400 mijl op heeft zitten; ontzettend lekker eten.
Gelukkig doen we er een paar uur over, zodat ik weer veilig naar de Iglo kan rijden.
Dit was een bijzonder mooie dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
Op weg naar Telluride, komen we langs Ridgway.
We zien een farmers markt; het zonnetje schijnt; we stoppen.
En, toeval of niet, we stoppen precies op de plek waar we 12 jaar geleden in een wasserette onze was deden. De wasserette is er niet meer.
We slenteren over het grasveldje; er is een life- bandje. Ik zie een moeder met een baby (ik schat de leeftijd op 1 1/2).
De moeder zit op haar gsm te kijken: het jongetje zit met zijn ene handje op de tafel en tikt ritmisch mee, op de maat van de muziek: het ontroert me.
Als we verder rijden, zitten we al snel weer in de regen; toch is het mooi!
Telluride is een authentiek stadje (eind 19e eeuw pleegde Burt Cassidy hier een bankoverval), dat vooral bekend was om zijn vele bordelen.
Net als nu, was het toen een drukbezocht plaatsje, al was dat toen waarschijnlijk om andere redenen.
Er is daar nu een gratis kabelbaan (met overdekte cabines, voornamelijk voor de wintersport gezien de opbergplaatsen aan de buitenkant voor ski's en stokken; en nu voor mountainbikers, want achterop de cabines kun je je mountainbike ophangen). Die brengt je niet alleen naar de top van de berg, maar ook weer naar beneden naar een ander dorp (en van daaruit kun je weer overstappen naar weer een andere plek). Gratis openbaar vervoer via kabelbanen!
We lunchen bij een Mexicaan. Onverwacht lekker (al hadden ze geen frietjes meer (?); ze bedoelden waarschijnlijk dat ze geen voorgebakken frietjes meer hadden. Maar, het voorgerecht met verse spinazie was top!
Voor ons was het een meer dan complete maaltijd.
Op de terugweg leggen we nog even aan in Ridgway, waar we in de plaatselijke brouwerij een biertje drinken (ik neem alleen een IPA-proefglaasje dat je hier overal krijgt aangeboden en Peter neemt een forse pint.)
We hebben dan al een cappuccino gedronken in een plaatselijk koffiehuis (soort bibliotheekje ook) met prima wifi. We maken daar gebruik van om voor maandag a.s. de beroemde (mooiste) treinrit te boeken in Durango.
We hebben de laatste 2 beschikbare plaatsen.
's Avonds op de camping genieten we van het "echte" versgebakken brood met kaas.
Wat kan dat toch lekker zijn!
Durango
De tocht naar Durango gaat over de million-dollar highway. Niet zeker is of de naam is ontstaan door de hoge kosten van de aanleg of over de onbetaalbare schoonheid. Ik hou het bij het laatste! Echt geweldig.
We komen o.a. langs de Red Mountains die er heel mooi uitzien. Kom je dichterbij, dan zie je vanaf de alweer kunstig aangelegde uitzichtplek dat onderaan die rode bergen een groot mijncomplex is geweest. De resten zijn nog duidelijk aanwezig en nu begrijp ik ook beter waarom hier zoveel ghosttowns te vinden zijn: zij dienden als slaapstadjes voor de mijnwerkers.
We hebben dan al op een uitzichtplek gestaan die vrij boven het dal hing met zicht op een een waterval.
(Ik moet eerlijk zijn: Peter heeft daar gestaan; ik vond het te eng. Bangschijter die ik ben!)
Ons huisje is een soort houten Iglo: hartstikke leuk. Met veel grond erachter: een zitje; paard in de wei.
Durango zelf is weer hartstikke gezellig. Ik was bang dat het zou tegenvallen vanwege de mooie herinneringen er aan, maar dat is niet zo!
We belanden in Steamworks brewery, waar we een bierproeverijtje doen; leuke ontmoetingen en gesprekjes hebben met een stel uit Albuquerque, een man uit Cuba en een jongen uit Denver die er net een voettocht van 400 mijl op heeft zitten; ontzettend lekker eten.
Gelukkig doen we er een paar uur over, zodat ik weer veilig naar de Iglo kan rijden.
Dit was een bijzonder mooie dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, augustus 05, 2016
Gunnisson-Ouray
Gunnisson
Op weg naar onze volgende pleisterplaats, gaan we naar de Black Canyon.
In het diep ingesneden dal van de (alweer) schitterende canyon stroomt de Gunnisson-rivier.
Bij het visitor's centrum laten we ons eerst uitgebreid informeren over de canyon en het avontuur van 2 kerels die de moed hadden om de canyon - die bekend stond als "ondoordringbaar" en "onoverwinnelijk" - te bedwingen.
Hierdoor wist men de weg voor de later ingehakte tunnels in dit gebied voor een spoorlijn en voor het irrigeren van de omliggende gebieden die hierdoor veranderden van een woestenij in een gebied waar nu veel fruit geteeld wordt.
We rijden helemaal naar het eind waar we een trail gaan lopen (op aanraden van een ranger kozen we deze, want die ging maar een beetje op en neer).
Wat dat laatste betekent, weet ik nu onderhand wel. Het was zwaar; het was heet, het was de moeite waard! Goed gevoel over.
Ouray
Omdat we hier 12 jaar geleden ook al eens (heel kort maar) waren; het er schitterend uitzag (zelf noemen de Amerikanen het "het Zwitserland van USA); het heel lekker weer was hier; er geweldige hot pools waren, zijn we hierlangs terug gekomen.
Het is even mooi als in onze gedachten; het weer is duidelijk minder.
Als we het dal inrijden, komen de donkere wolken ons tegemoet en op de camping zijn we net klaar met eten, als het begint te miezeren.
Maar, we zitten op een hele grote plaats in een fijne cabin en op nog geen 25 meter staat er een kiosk met een hottub.
Daar hebben we gisteravond voor het slapen gaan, goed gebruik van gemaakt! Heerlijk...
En vandaag lijkt het aanvankelijk beter te worden, maar dat is bedrog.
In de loop van de ochtend begint het weer te regenen en hoewel het tussendoor af en toe opklaart en de zon doorbreekt, moet ik het toch bestempelen als een druilerige dag.
Maar: we hebben hem goed besteed.
Rond de middag rijden we naar het stadje, waar we een lekkere capuccino gaan drinken en daarna ga ik naar de pedicure. Er was om 1 uur een plekje vrij.
Het is een hele belevenis. In de chic ingerichte salon, waar ook gekapt en gemanicuurd wordt, staan alleen maar relax-fauteuils (die van de pedicure-afdeling zijn opgesteld achter een bubble-voetenbad).
Het interieur is chic in zwart en goudtinten; er hangen kroonluchters.
De eerste vraag die Christine me stelt is: "Welke kleur?"
Ik moet even nadenken en zie dan dat ze naast me wijst naar een kast met nagellak waarin zoveel kleuren staan, dat ik zeg: "Nee, dat hoeft niet: ik kom alleen om de nagels te laten knippen"... (Christine kijkt nog net niet teleurgesteld.)
Als ik in de stoel ben gaan zitten en mijn voeten in een lekker warm badje heb gestoken, wordt de masseur (die in de stoelrug verborgen zit) ingeschakeld.
Wow, dat is nog een relaxed! Ik ontspan helemaal...
Daarna krijg ik een voet-/beenbehandeling die pedicure en Thaise voetmassage ineen is (en intussen die masseur maar zijn best doen...).
Intussen bedenk ik dat ik thuis al een paar maanden zoek naar blauwe nagellak voor mijn tenen en hier zeg ik nee!? Ik kom terug op mijn keus en Christine zegt voor de tiende keer "Awsome!!!"
Als Peter na zo'n 40 minuten binnenwandelt om me op te halen, ben ik nog lang niet klaar. Geen punt: hij mag naast me zitten en ook bij hem wordt de rugmasseur in werking gesteld.
Na deze uitgebreide behandeling krijg ik een paar "instant"-teenslippers mee, zodat de nagellak nog even 5 minuten extra kan uitharden.
Hier moeten we even van bijkomen in de plaatselijke Brewery.
Na een lichte lunch laten we ons zakken in de pools van Ouray: 80 en 102 gr.F
- Posted using BlogPress from my iPad.
Op weg naar onze volgende pleisterplaats, gaan we naar de Black Canyon.
In het diep ingesneden dal van de (alweer) schitterende canyon stroomt de Gunnisson-rivier.
Bij het visitor's centrum laten we ons eerst uitgebreid informeren over de canyon en het avontuur van 2 kerels die de moed hadden om de canyon - die bekend stond als "ondoordringbaar" en "onoverwinnelijk" - te bedwingen.
Hierdoor wist men de weg voor de later ingehakte tunnels in dit gebied voor een spoorlijn en voor het irrigeren van de omliggende gebieden die hierdoor veranderden van een woestenij in een gebied waar nu veel fruit geteeld wordt.
We rijden helemaal naar het eind waar we een trail gaan lopen (op aanraden van een ranger kozen we deze, want die ging maar een beetje op en neer).
Wat dat laatste betekent, weet ik nu onderhand wel. Het was zwaar; het was heet, het was de moeite waard! Goed gevoel over.
Ouray
Omdat we hier 12 jaar geleden ook al eens (heel kort maar) waren; het er schitterend uitzag (zelf noemen de Amerikanen het "het Zwitserland van USA); het heel lekker weer was hier; er geweldige hot pools waren, zijn we hierlangs terug gekomen.
Het is even mooi als in onze gedachten; het weer is duidelijk minder.
Als we het dal inrijden, komen de donkere wolken ons tegemoet en op de camping zijn we net klaar met eten, als het begint te miezeren.
Maar, we zitten op een hele grote plaats in een fijne cabin en op nog geen 25 meter staat er een kiosk met een hottub.
Daar hebben we gisteravond voor het slapen gaan, goed gebruik van gemaakt! Heerlijk...
En vandaag lijkt het aanvankelijk beter te worden, maar dat is bedrog.
In de loop van de ochtend begint het weer te regenen en hoewel het tussendoor af en toe opklaart en de zon doorbreekt, moet ik het toch bestempelen als een druilerige dag.
Maar: we hebben hem goed besteed.
Rond de middag rijden we naar het stadje, waar we een lekkere capuccino gaan drinken en daarna ga ik naar de pedicure. Er was om 1 uur een plekje vrij.
Het is een hele belevenis. In de chic ingerichte salon, waar ook gekapt en gemanicuurd wordt, staan alleen maar relax-fauteuils (die van de pedicure-afdeling zijn opgesteld achter een bubble-voetenbad).
Het interieur is chic in zwart en goudtinten; er hangen kroonluchters.
De eerste vraag die Christine me stelt is: "Welke kleur?"
Ik moet even nadenken en zie dan dat ze naast me wijst naar een kast met nagellak waarin zoveel kleuren staan, dat ik zeg: "Nee, dat hoeft niet: ik kom alleen om de nagels te laten knippen"... (Christine kijkt nog net niet teleurgesteld.)
Als ik in de stoel ben gaan zitten en mijn voeten in een lekker warm badje heb gestoken, wordt de masseur (die in de stoelrug verborgen zit) ingeschakeld.
Wow, dat is nog een relaxed! Ik ontspan helemaal...
Daarna krijg ik een voet-/beenbehandeling die pedicure en Thaise voetmassage ineen is (en intussen die masseur maar zijn best doen...).
Intussen bedenk ik dat ik thuis al een paar maanden zoek naar blauwe nagellak voor mijn tenen en hier zeg ik nee!? Ik kom terug op mijn keus en Christine zegt voor de tiende keer "Awsome!!!"
Als Peter na zo'n 40 minuten binnenwandelt om me op te halen, ben ik nog lang niet klaar. Geen punt: hij mag naast me zitten en ook bij hem wordt de rugmasseur in werking gesteld.
Na deze uitgebreide behandeling krijg ik een paar "instant"-teenslippers mee, zodat de nagellak nog even 5 minuten extra kan uitharden.
Hier moeten we even van bijkomen in de plaatselijke Brewery.
Na een lichte lunch laten we ons zakken in de pools van Ouray: 80 en 102 gr.F
- Posted using BlogPress from my iPad.
woensdag, augustus 03, 2016
Carbondale-Glenwood Springs-Aspen
1. Glenwood Springs
Gisteren zijn we via Glenwood Springs de Canyon ingereden. Ik heb nog nooi zo'n mooie weg door canyons gezien. De soms gedeelde brede rijbanen slingeren er doorheen met - zo lijkt het - de bedoeling om je telkens de mooiste blik op de canyons te gunnen.
Er is een trail om naar een hanging lake te lopen, maar - zo staat er bij: het is een extreem moeilijke tocht die 2 a 3 uur duurt: alleen voor gevorderden.
We lopen het eerste stukje: technisch een makkie, maar de zon brandt meedogenloos op de schoudertjes.
Dan duikt het pad het bos in en dan weet ik het al: dit ga ik niet doen.
Een zwaar hellend pad duikt voor ons op, "geplaveid" met keien van ongelijke grootte.
Peter wil toch een stukje proberen.
1 1/2 uur later komt hij terug (ik heb intussen de nootjes onder uit de rugzak opgeknabbeld, een poging tot mediatie gedaan, mijn waterflesje burgemeester gemaakt en veel steller-jays gezien: een prachtige blauwe vogel met een dito kuif.
Ook zie ik veel mensen terugkomen, die puffen/zweten/wankelen en elkaar high-fives geven van trots en opluchting.
Peter is tot op de helft gekomen en dankzij de positieve benadering van een ranger niet ontevreden, al heeft hij boven allerlei voornemens gemaakt t.a.v. zijn conditie en nog wat zaken. (Soms vergeet hij ook dat hij geen 20 meer is.) Ik vind het stoer dat hij zo ver gekomen is, maar ben ook weer blij dat hij heelhuids terug is.
Van het stadje bekijken komt niet veel meer: de energie is op.
's Avonds op de camping mag er weer gebarbequed worden: heerlijk!
2. Aspen
In Aspen stappen we op de bus naar de Maroon Bells, een bergtop-drietal dat meer dan 14.000 ft. hoog is; meer dan 4.267 m.!
De chauffeur vertelt allerlei bijzonderheden tijdens de rit omhoog.
Hoe het gebied ontstaan is: we rijden naar een gletsjerdal (kijk maar naar de horizontale wanden: we zien een u-dal en geen v-dal). Hoe het er in de winter nog steeds te keer gaat met gletsjers en dat de weg daarom het grootste deel van het jaar is afgesloten hier, enz.
Als we boven zijn, weten we niet wat we zien. Een prachtig meer, omsloten door bergwanden, waarvan de Maroon Bells de hoogste zijn. Zo weids, zo groots en tegelijk idyllisch: ik kan het niet beter omschrijven.
Jammer dat het eenvoudige pad langs het meer is afgesloten wegens herstelwerkzaamheden en pas over 2 dagen weer open is.
We doen daarom een stuk van de trail naar een kratermeer en keren weer terug als het pad een beetje gaat lijken op dat van Peter van gisteren.
Als we weer bij het meer terug zijn, raken we in gesprek met een ouder echtpaar dat we op de trail ook een aantal keer kruisten. Het gaat natuurlijk weer over de Amerikaanse politiek (Trump). Het echtpaar is goed op de hoogte van de Europese ontwikkelingen (weten over Le Pen en Wilders).
Ze wonen in Iowa (een van de Amerikaanse staten waar de presidentskandidaten starten en vaak terugkomen tijdens de campagne omdat hun uitslagen daar vaak bepalend zijn voor de totaaluitslag.)
Als we toch nog eens terugkeren naar Amerika, dan zeker over 4 jaar naar Iowa komen en zo'n bijeenkomst meemaken, zegt de professor (hij heeft aan de universiteit in Iowa gedoceerd).
Hoewel we niet echt ver gelopen hebben, merken we dat we heel loom in de benen zijn en hebben een hondsmoe gevoel. Peter zegt dat we niet op vakantie zijn, maar op hoogtestage!
In Aspen zelf, waar Peter de zoon van Di Caprio meent te zien voorbijlopen, lunchen we op een terrasje: hier heerst echt een buitencultuur.
We eten de lekkerste buffalo-hamburger ooit!
Langzaam worden we weer mens....
Wat zien we toch veel moois!
- Posted using BlogPress from my iPad
Gisteren zijn we via Glenwood Springs de Canyon ingereden. Ik heb nog nooi zo'n mooie weg door canyons gezien. De soms gedeelde brede rijbanen slingeren er doorheen met - zo lijkt het - de bedoeling om je telkens de mooiste blik op de canyons te gunnen.
Er is een trail om naar een hanging lake te lopen, maar - zo staat er bij: het is een extreem moeilijke tocht die 2 a 3 uur duurt: alleen voor gevorderden.
We lopen het eerste stukje: technisch een makkie, maar de zon brandt meedogenloos op de schoudertjes.
Dan duikt het pad het bos in en dan weet ik het al: dit ga ik niet doen.
Een zwaar hellend pad duikt voor ons op, "geplaveid" met keien van ongelijke grootte.
Peter wil toch een stukje proberen.
1 1/2 uur later komt hij terug (ik heb intussen de nootjes onder uit de rugzak opgeknabbeld, een poging tot mediatie gedaan, mijn waterflesje burgemeester gemaakt en veel steller-jays gezien: een prachtige blauwe vogel met een dito kuif.
Ook zie ik veel mensen terugkomen, die puffen/zweten/wankelen en elkaar high-fives geven van trots en opluchting.
Peter is tot op de helft gekomen en dankzij de positieve benadering van een ranger niet ontevreden, al heeft hij boven allerlei voornemens gemaakt t.a.v. zijn conditie en nog wat zaken. (Soms vergeet hij ook dat hij geen 20 meer is.) Ik vind het stoer dat hij zo ver gekomen is, maar ben ook weer blij dat hij heelhuids terug is.
Van het stadje bekijken komt niet veel meer: de energie is op.
's Avonds op de camping mag er weer gebarbequed worden: heerlijk!
2. Aspen
In Aspen stappen we op de bus naar de Maroon Bells, een bergtop-drietal dat meer dan 14.000 ft. hoog is; meer dan 4.267 m.!
De chauffeur vertelt allerlei bijzonderheden tijdens de rit omhoog.
Hoe het gebied ontstaan is: we rijden naar een gletsjerdal (kijk maar naar de horizontale wanden: we zien een u-dal en geen v-dal). Hoe het er in de winter nog steeds te keer gaat met gletsjers en dat de weg daarom het grootste deel van het jaar is afgesloten hier, enz.
Als we boven zijn, weten we niet wat we zien. Een prachtig meer, omsloten door bergwanden, waarvan de Maroon Bells de hoogste zijn. Zo weids, zo groots en tegelijk idyllisch: ik kan het niet beter omschrijven.
Jammer dat het eenvoudige pad langs het meer is afgesloten wegens herstelwerkzaamheden en pas over 2 dagen weer open is.
We doen daarom een stuk van de trail naar een kratermeer en keren weer terug als het pad een beetje gaat lijken op dat van Peter van gisteren.
Als we weer bij het meer terug zijn, raken we in gesprek met een ouder echtpaar dat we op de trail ook een aantal keer kruisten. Het gaat natuurlijk weer over de Amerikaanse politiek (Trump). Het echtpaar is goed op de hoogte van de Europese ontwikkelingen (weten over Le Pen en Wilders).
Ze wonen in Iowa (een van de Amerikaanse staten waar de presidentskandidaten starten en vaak terugkomen tijdens de campagne omdat hun uitslagen daar vaak bepalend zijn voor de totaaluitslag.)
Als we toch nog eens terugkeren naar Amerika, dan zeker over 4 jaar naar Iowa komen en zo'n bijeenkomst meemaken, zegt de professor (hij heeft aan de universiteit in Iowa gedoceerd).
Hoewel we niet echt ver gelopen hebben, merken we dat we heel loom in de benen zijn en hebben een hondsmoe gevoel. Peter zegt dat we niet op vakantie zijn, maar op hoogtestage!
In Aspen zelf, waar Peter de zoon van Di Caprio meent te zien voorbijlopen, lunchen we op een terrasje: hier heerst echt een buitencultuur.
We eten de lekkerste buffalo-hamburger ooit!
Langzaam worden we weer mens....
Wat zien we toch veel moois!
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, augustus 01, 2016
Rock Springs - Carbondale
Het moet niet gekker worden...
Gisteren waren we in Rock Springs: een gek stadje.
Peter schreef er al over: het spookachtige down-town gedeelte met alleen 2 kinderen op de step; een stelletje met een hond; leegstaande panden; een kroeg met verlopen types. Een perfecte ambiance voor een thriller.
Kind vermist en wie is de dader?
Er is ook een ander gedeelte van de stad met de gebruikelijke grote namen: Wendy's, Wallgreen, Starbucks en de Wallmart.
Bij de laatste vinden we butaanvullingen voor onze Coleman (!)
Ze zijn dus goed gesorteerd, maar wat een personeel.
Als je iets vraagt, lopen ze helemaal met je mee: ze weten waar, welke afdeling is (dat is al heel wat), maar verder? Ze weten hoegenaamd niets over het assortiment en dat was overal zo waar we tot nu toe waren.
In Rock Springs echter, weten ze niet wat een e-reader is!
Ook niet in een winkel waar je dat wel zou verwachten. De juffrouw komt met een setje oorbellen aanzetten dat ze nog ergens achter had liggen (earrings, toch?)
Als we bij onze airbandb aankomen weten we inmiddels dat de host niet thuis is op het tijdstip van aankomst (hij heeft gemaild dat de sleutel onder de voordeurmat ligt) en via een volgend mailtje laat hij weten dat hij ons graag snel ziet (see you soon!) Ik vertelde dat al in mijn vorige blog.
Als we om half elf gaan slapen is hij er nog niet en slapen we dus in een verlaten huis van iemand die we niet ontmoet hebben, waar we niet ontvangen zijn (ook niet door een buurvrouw of zo) en moeten we de deur niet afsluiten 's nachts (heeft hij ons desgevraagd nog gemaild).
Dat voelt niet lekker...
Bovendien hebben we net op internet gelezen (dat is hier wel heeeel goed), dat de gasten op de camping waar we morgen naar toe gaan weer welkom zijn (er was een grote brand vlakbij en het was daarvoor niet veilig: nu weer wel).
Jeetje, we komen net van een bosbrandgebied af en nu weer?!
Wonder boven wonder slapen we goed: ik denk dat we inmiddels wel het een en ander kunnen hebben.
's Morgens om half acht vertrekken we weer, zonder ook maar iemand in het huis gezien te hebben. Later op de dag een mailtje met de mededeling dat - mocht het zo zijn dat hij ons 's morgens niet meer zou zien- hij hoopte dat we een goed verblijf hadden gehad..."
"Leg de sleutel weer maar onder de mat."
Dit is de meest bizarre ervaring met airbandb die we ooit gehad hebben.
De rit naar Carbondale is lang, maar we hebben een geweldige stop in Dinasaur Park. Daar zijn in een rots heel veel botten gevonden van Dinosaurussen. Die zijn gedeeltelijk blootgelegd, maar er niet uitgehaald.
Om de oorspronkelijke rots heen is een museum gebouwd. Fantastisch om te zien!
En in Carbondale hebben we een cabin met een eigen WC, douche en keukentje, die pal aan een riviertje ligt.
Peter is al in slaap gevallen bij het rustgevend geruis.
Ik ga hem volgen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Gisteren waren we in Rock Springs: een gek stadje.
Peter schreef er al over: het spookachtige down-town gedeelte met alleen 2 kinderen op de step; een stelletje met een hond; leegstaande panden; een kroeg met verlopen types. Een perfecte ambiance voor een thriller.
Kind vermist en wie is de dader?
Er is ook een ander gedeelte van de stad met de gebruikelijke grote namen: Wendy's, Wallgreen, Starbucks en de Wallmart.
Bij de laatste vinden we butaanvullingen voor onze Coleman (!)
Ze zijn dus goed gesorteerd, maar wat een personeel.
Als je iets vraagt, lopen ze helemaal met je mee: ze weten waar, welke afdeling is (dat is al heel wat), maar verder? Ze weten hoegenaamd niets over het assortiment en dat was overal zo waar we tot nu toe waren.
In Rock Springs echter, weten ze niet wat een e-reader is!
Ook niet in een winkel waar je dat wel zou verwachten. De juffrouw komt met een setje oorbellen aanzetten dat ze nog ergens achter had liggen (earrings, toch?)
Als we bij onze airbandb aankomen weten we inmiddels dat de host niet thuis is op het tijdstip van aankomst (hij heeft gemaild dat de sleutel onder de voordeurmat ligt) en via een volgend mailtje laat hij weten dat hij ons graag snel ziet (see you soon!) Ik vertelde dat al in mijn vorige blog.
Als we om half elf gaan slapen is hij er nog niet en slapen we dus in een verlaten huis van iemand die we niet ontmoet hebben, waar we niet ontvangen zijn (ook niet door een buurvrouw of zo) en moeten we de deur niet afsluiten 's nachts (heeft hij ons desgevraagd nog gemaild).
Dat voelt niet lekker...
Bovendien hebben we net op internet gelezen (dat is hier wel heeeel goed), dat de gasten op de camping waar we morgen naar toe gaan weer welkom zijn (er was een grote brand vlakbij en het was daarvoor niet veilig: nu weer wel).
Jeetje, we komen net van een bosbrandgebied af en nu weer?!
Wonder boven wonder slapen we goed: ik denk dat we inmiddels wel het een en ander kunnen hebben.
's Morgens om half acht vertrekken we weer, zonder ook maar iemand in het huis gezien te hebben. Later op de dag een mailtje met de mededeling dat - mocht het zo zijn dat hij ons 's morgens niet meer zou zien- hij hoopte dat we een goed verblijf hadden gehad..."
"Leg de sleutel weer maar onder de mat."
Dit is de meest bizarre ervaring met airbandb die we ooit gehad hebben.
De rit naar Carbondale is lang, maar we hebben een geweldige stop in Dinasaur Park. Daar zijn in een rots heel veel botten gevonden van Dinosaurussen. Die zijn gedeeltelijk blootgelegd, maar er niet uitgehaald.
Om de oorspronkelijke rots heen is een museum gebouwd. Fantastisch om te zien!
En in Carbondale hebben we een cabin met een eigen WC, douche en keukentje, die pal aan een riviertje ligt.
Peter is al in slaap gevallen bij het rustgevend geruis.
Ik ga hem volgen.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 31, 2016
Naar Rock Springs
Het eerste stuk naar Rock Springs rijdt Peter. We praten nog wat na over gisteravond. We waren naar de Cowboybar gegaan voor een lekkere kop koffie, in de hoop dat we dan ook een kaartje konden leggen: dat lukte.
Buiten op het terrasje was het windvrij en gezellig. De koffie werd regelmatig bijgevuld door de neef van de eigenaresse die in Lyon woonde en door zijn tante te helpen zijn ticket verdiende. Hij was al naar Yellowstone geweest en zijn Engels werd met de dag beter.
Om half negen stonden de laatste gasten op, maar wij mochten gerust nog even lekker doorspelen: geen probleem.
Even later kwamen 3 doodvermoeide brandweermannen naast ons zitten.
We vroegen naar de stand van zaken.
Het was hard werken, vertelden ze. Als de wind een beetje bleef liggen de komende dagen, hoopten ze dinsdag de zaak onder controle te hebben.
Zij kwamen helemaal uit de buurt van Durango (Colorade) en er waren zelfs brandweerlieden uit Washington opgetrommeld. In totaal zijn er 1.000 man aan het werk.
Pfff...
Toch waren ze niet te moe om naar ons en naar onze plannen te informeren en wat toeristische tips te geven.
Wat een lieve mensen ontmoeten we toch steeds.
In Lander drinken we een lekkere cappuccino en het valt op dat er hier een heel andere sfeer heerst als in Dubois: minder boers, meer sophisticated.
De bar waar we zitten is trendy te noemen en net voordat we vertrekken komen er 3 muzikanten (2 violisten en een gitarist) binnen om de zaak met life-muziek nog meer cachet te geven.
Het tweede stuk is typisch Wyoming: heel af en toe mooie rotspartijen, veel indianengebied (maar geen bewoning te zien) en kaarsrechte wegen door uitermate saai landschap. (Peter kan intussen gewoon wat lezen en voorlezen en als hij na 1/2 uur eens opkijkt, zegt hij: "Hebben we stilgestaan?")
Toch komen we om goed 2 uur bij onze airbandb locatie. De host heeft intussen gemaild dat hij er niet is bij onze aankomst, maar de sleutel ligt onder de deurmat en onze accommodatie is rechtdoor, naar beneden.
(Het is nu 20.30 u. en 2 mailtjes verder, maar we hebben hem nog niet gezien, terwijl zijn laatste berichtje toch luidde "I hope to see you soon!"
Ben benieuwd of hij ons straks komt wakker maken, want morgenochtend vertrekken we weer op tijd: lange reisdag via Dinosaur Park. Zin in!
Oh, ja, de Mexicaan van Guadelajara kan heerlijk koken!
- Posted using BlogPress from my iPad
Buiten op het terrasje was het windvrij en gezellig. De koffie werd regelmatig bijgevuld door de neef van de eigenaresse die in Lyon woonde en door zijn tante te helpen zijn ticket verdiende. Hij was al naar Yellowstone geweest en zijn Engels werd met de dag beter.
Om half negen stonden de laatste gasten op, maar wij mochten gerust nog even lekker doorspelen: geen probleem.
Even later kwamen 3 doodvermoeide brandweermannen naast ons zitten.
We vroegen naar de stand van zaken.
Het was hard werken, vertelden ze. Als de wind een beetje bleef liggen de komende dagen, hoopten ze dinsdag de zaak onder controle te hebben.
Zij kwamen helemaal uit de buurt van Durango (Colorade) en er waren zelfs brandweerlieden uit Washington opgetrommeld. In totaal zijn er 1.000 man aan het werk.
Pfff...
Toch waren ze niet te moe om naar ons en naar onze plannen te informeren en wat toeristische tips te geven.
Wat een lieve mensen ontmoeten we toch steeds.
In Lander drinken we een lekkere cappuccino en het valt op dat er hier een heel andere sfeer heerst als in Dubois: minder boers, meer sophisticated.
De bar waar we zitten is trendy te noemen en net voordat we vertrekken komen er 3 muzikanten (2 violisten en een gitarist) binnen om de zaak met life-muziek nog meer cachet te geven.
Het tweede stuk is typisch Wyoming: heel af en toe mooie rotspartijen, veel indianengebied (maar geen bewoning te zien) en kaarsrechte wegen door uitermate saai landschap. (Peter kan intussen gewoon wat lezen en voorlezen en als hij na 1/2 uur eens opkijkt, zegt hij: "Hebben we stilgestaan?")
Toch komen we om goed 2 uur bij onze airbandb locatie. De host heeft intussen gemaild dat hij er niet is bij onze aankomst, maar de sleutel ligt onder de deurmat en onze accommodatie is rechtdoor, naar beneden.
(Het is nu 20.30 u. en 2 mailtjes verder, maar we hebben hem nog niet gezien, terwijl zijn laatste berichtje toch luidde "I hope to see you soon!"
Ben benieuwd of hij ons straks komt wakker maken, want morgenochtend vertrekken we weer op tijd: lange reisdag via Dinosaur Park. Zin in!
Oh, ja, de Mexicaan van Guadelajara kan heerlijk koken!
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 30, 2016
Dubois
Toen we gisteren bijna in Dubois aankwamen, zagen we weer grote bosbranden. We werden ook via borden gewaarschuwd voor "fires" en geadviseerd om naar een bepaald radiostation te luisteren. Ik had toen het idee dat het gecontroleerde branden waren.
Eenmaal in Dubois aangekomen, vergat ik de branden. Maar 's avonds bij zonsondergang kleurde de lucht boven de bergen wel heel erg rood en zagen we duidelijk luchtslierten en wolken die van de branden afkomstig moesten zijn.
Vanochtend blijkt dat de branden (er zijn ee meerdere) veel dichterbij zijn dan we dachten, 15 mijl., en het waait hier voortdurend flink.
We merken het ook; er dringt in de vroege ochtend een rooklucht in onze cabin binnen en nadat we het toilet bezocht hebben, liggen we allebei te kuchen en te snuffen.
Bij het opstaan blijkt het hele dal in een rooklucht te liggen.
Rond half tien is die gelukkig weggetrokken.
De branden woedden hier al weer 2 weken en zijn nog steeds niet onder controle. Het wordt nauwlettend in de gaten gehouden en het hele dorp praat erover; zojuist nog gemerkt toen we op jacht waren naar een gasvulling voor onze Coleman-stove.
Vanmiddag hebben we heerlijk gezwommen in het overdekte zwembad van de camping, een potje getafeltennist en foto's gemaakt op en bij de Jackalope die hier in een winkel tentoongesteld staat.
Verder een dagje luieren op deze fijne camping.
Zojuist hing er bij de supermarkt op een bord "brand-info" en een aankondiging dat er vanavond in het dorp een info-avond is met de brandweer waar vragen zullen worden beantwoord.
Het stadje is ongerust.
Tot slot: als ik zo naar de rokerige horizon kijk, waar inmiddels heen bergen meer te zien zijn, vind ik het ook niet zo heel jammer dat we morgen verder gaan.
Op naar Rock Springs!
- Posted using BlogPress from my iPad
Eenmaal in Dubois aangekomen, vergat ik de branden. Maar 's avonds bij zonsondergang kleurde de lucht boven de bergen wel heel erg rood en zagen we duidelijk luchtslierten en wolken die van de branden afkomstig moesten zijn.
Vanochtend blijkt dat de branden (er zijn ee meerdere) veel dichterbij zijn dan we dachten, 15 mijl., en het waait hier voortdurend flink.
We merken het ook; er dringt in de vroege ochtend een rooklucht in onze cabin binnen en nadat we het toilet bezocht hebben, liggen we allebei te kuchen en te snuffen.
Bij het opstaan blijkt het hele dal in een rooklucht te liggen.
Rond half tien is die gelukkig weggetrokken.
De branden woedden hier al weer 2 weken en zijn nog steeds niet onder controle. Het wordt nauwlettend in de gaten gehouden en het hele dorp praat erover; zojuist nog gemerkt toen we op jacht waren naar een gasvulling voor onze Coleman-stove.
Vanmiddag hebben we heerlijk gezwommen in het overdekte zwembad van de camping, een potje getafeltennist en foto's gemaakt op en bij de Jackalope die hier in een winkel tentoongesteld staat.
Verder een dagje luieren op deze fijne camping.
Zojuist hing er bij de supermarkt op een bord "brand-info" en een aankondiging dat er vanavond in het dorp een info-avond is met de brandweer waar vragen zullen worden beantwoord.
Het stadje is ongerust.
Tot slot: als ik zo naar de rokerige horizon kijk, waar inmiddels heen bergen meer te zien zijn, vind ik het ook niet zo heel jammer dat we morgen verder gaan.
Op naar Rock Springs!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 29, 2016
Via Yellowstone en Teton naar Dubois
Gisteren hebben we een verrassende middag gehad. Eerst kwamen we bij een meer aan, waar we in gesprek raakten met een echtpaar uit Utah dat zichzelf "succesfull entrepreneurs" noemden (en ik geloof het nog ook, want hij was van mijn leeftijd, zij een stuk jonger en ze hoefden niet meer te werken (beetje rondreizen en kanoën op het meer).
Aan hun vragen merk je dat het ook de Amerikanen bezighoudt, wat er in Europa aan de hand is en hoe daarmee om te gaan.
Ook het andere stel dat ging vliegvissen in een soort grote autobinnenband begon erover tegen mij. De dame had vroeger Duits gestudeerd en was een aantal maanden au-pair geweest in München.
We kregen van de kanoërs nog de tip om vooral even langs de Big Springs te gaan (ze legde aan Peter uit hoe te rijden).
We blijken er met een enorme grote omweg naar toe gereden te zijn; via haast onbegaanbare weggetjes die aan Cuba deden denken, maar het was de moeite waard.
We kwamen bij een flinke poel aan, waar een Moose in stond te drinken en eten. Het water was glashelder; er zaten heel veel vogels en eendjes in en prachtige waterplanten.
Vandaag rijden we Yellowstone uit, maar om af te kicken gaan we nog wel even langs wat geysers: het blijft heel fascinerend.
Yellowstone uit in het Zuiden, betekent meteen Grand Teton Park in.
Iedereen die hoort dat je daar ook naar toe gaat, is superenthousiast.
Nou, ik niet zo.
Natuurlijk, het is prachtig om er doorheen te rijden, maar als je niet een echte bergwandelaar of fietser bent, vind ik het niet lang boeiend.
Je kijkt tegen een besneeuwde bergketen aan, met een aantal hoge pieken, waander de Grand Teton. Het levert mooie plaatjes op, maar ik vind het veel van hetzelfde.
We bezoeken ook nog een kerkje daar, waar achter het altaar een raam zit.
De gelovigen die daar doorheen kijken, zien ((je raadt het al) ook weer de besneeuwde Grand Teton. Mooi, waar weer hetzelfde.
Onderweg naar Dubois, waar we 2 nachtjes kamperen, zien we nog een enorme kudde bisons.
Dubois is een soort boerendorp, waar onze KOA-camping op een ranch lijkt te liggen. Het is er heerlijk rustig en het ligt zo geïntegreerd in het dorpje dat we zo dadelijk te voet een hapje kunnen gaan eten in het dorp.
Intussen zitten we in het avondzonnetje aan een wijntje en een IPA'tje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Aan hun vragen merk je dat het ook de Amerikanen bezighoudt, wat er in Europa aan de hand is en hoe daarmee om te gaan.
Ook het andere stel dat ging vliegvissen in een soort grote autobinnenband begon erover tegen mij. De dame had vroeger Duits gestudeerd en was een aantal maanden au-pair geweest in München.
We kregen van de kanoërs nog de tip om vooral even langs de Big Springs te gaan (ze legde aan Peter uit hoe te rijden).
We blijken er met een enorme grote omweg naar toe gereden te zijn; via haast onbegaanbare weggetjes die aan Cuba deden denken, maar het was de moeite waard.
We kwamen bij een flinke poel aan, waar een Moose in stond te drinken en eten. Het water was glashelder; er zaten heel veel vogels en eendjes in en prachtige waterplanten.
Vandaag rijden we Yellowstone uit, maar om af te kicken gaan we nog wel even langs wat geysers: het blijft heel fascinerend.
Yellowstone uit in het Zuiden, betekent meteen Grand Teton Park in.
Iedereen die hoort dat je daar ook naar toe gaat, is superenthousiast.
Nou, ik niet zo.
Natuurlijk, het is prachtig om er doorheen te rijden, maar als je niet een echte bergwandelaar of fietser bent, vind ik het niet lang boeiend.
Je kijkt tegen een besneeuwde bergketen aan, met een aantal hoge pieken, waander de Grand Teton. Het levert mooie plaatjes op, maar ik vind het veel van hetzelfde.
We bezoeken ook nog een kerkje daar, waar achter het altaar een raam zit.
De gelovigen die daar doorheen kijken, zien ((je raadt het al) ook weer de besneeuwde Grand Teton. Mooi, waar weer hetzelfde.
Onderweg naar Dubois, waar we 2 nachtjes kamperen, zien we nog een enorme kudde bisons.
Dubois is een soort boerendorp, waar onze KOA-camping op een ranch lijkt te liggen. Het is er heerlijk rustig en het ligt zo geïntegreerd in het dorpje dat we zo dadelijk te voet een hapje kunnen gaan eten in het dorp.
Intussen zitten we in het avondzonnetje aan een wijntje en een IPA'tje.
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, juli 27, 2016
Uitstapje naar Idaho
De camping in Yellowstone-west ligt een paar mijl van Idaho af.
Daar hebben we eigenlijk niets te zoeken.
Toch gaan we er vandaag naar toe.
We hebben heerlijk uitgeslapen, in het ochtendzonnetje ontbeten met zelfgeroosterd brood, een gekookt eitje, huckleberry topping; hmm.
Zelfgeroosterd brood kan omdat Peter zojuist een roosterunit voor op onze eenpitter heeft gekocht en die werkt echt perfect!
Vandaag geen Yellowstone; we gaan naar een klein meertje in Idaho. Chillen.
En meer staat er niet op het programma.
Omdat dit onze enige dag in Idaho wordt, wil Peter graag een foto bij de "grensovergang". Maar omdat ik zo relaxed ben (zo formuleer ik het althans), reageer ik totaal niet als hij zegt: "Hier is het bord van Idaho en een uitvoegstrook."
Hopelijk kan ik het op de terugweg herstellen.
Het is heerlijk weer; nog niet zo heel warm. De eerste stop is al snel in Island Park (op de kaart lijkt hier ook een meertje te liggen, maar dat is niet zo, vertellen een paar oudere heren aan Peter). Dan moeten we een klein eindje terug, naar Lake Henry.
We leggen aan bij een houten hut waarop staat aangegeven dat ze espresso schenken. En dat klopt, al is het in feite een makelaarskantoor.
Je zult hier werken! En de espresso (met een dubbelshot, dat wel) smaakt lekker.
En dan komt de kers op de taart: ze hebben ook nog eens prima internet!
Wat relaxed om eens zonder onderbreking je post op te halen, of een blogje te plaatsen. Overigens lukt het ook hier niet om ook maar 1 foto bij het blog zelf te plaatsen. Maar de Facebookers onder ons kunnen daar meekijken.
Geen idee wat deze dag verder gaat brengen: maar hij kan nu al niet meer stuk.
Posted using BlogPress from my iPad
Daar hebben we eigenlijk niets te zoeken.
Toch gaan we er vandaag naar toe.
We hebben heerlijk uitgeslapen, in het ochtendzonnetje ontbeten met zelfgeroosterd brood, een gekookt eitje, huckleberry topping; hmm.
Zelfgeroosterd brood kan omdat Peter zojuist een roosterunit voor op onze eenpitter heeft gekocht en die werkt echt perfect!
Vandaag geen Yellowstone; we gaan naar een klein meertje in Idaho. Chillen.
En meer staat er niet op het programma.
Omdat dit onze enige dag in Idaho wordt, wil Peter graag een foto bij de "grensovergang". Maar omdat ik zo relaxed ben (zo formuleer ik het althans), reageer ik totaal niet als hij zegt: "Hier is het bord van Idaho en een uitvoegstrook."
Hopelijk kan ik het op de terugweg herstellen.
Het is heerlijk weer; nog niet zo heel warm. De eerste stop is al snel in Island Park (op de kaart lijkt hier ook een meertje te liggen, maar dat is niet zo, vertellen een paar oudere heren aan Peter). Dan moeten we een klein eindje terug, naar Lake Henry.
We leggen aan bij een houten hut waarop staat aangegeven dat ze espresso schenken. En dat klopt, al is het in feite een makelaarskantoor.
Je zult hier werken! En de espresso (met een dubbelshot, dat wel) smaakt lekker.
En dan komt de kers op de taart: ze hebben ook nog eens prima internet!
Wat relaxed om eens zonder onderbreking je post op te halen, of een blogje te plaatsen. Overigens lukt het ook hier niet om ook maar 1 foto bij het blog zelf te plaatsen. Maar de Facebookers onder ons kunnen daar meekijken.
Geen idee wat deze dag verder gaat brengen: maar hij kan nu al niet meer stuk.
Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 26, 2016
Vandaag geen geysers
Om 6.15 uur zijn we "en route". (Lekker vroeg naar bed gegaan gisterenavond na een flinke borrel tequilla en heerlijk geslapen.)
Canyon Village is het doel: daar zien we iets totaal anders dan de dagen ervoor: bos en watervallen en de Grand Canyon van Yellowstone.
We lopen naar de Lower Falls en het uitzicht tijdens de daling en eenmaal aangekomen bij de waterval is overweldigend.
Wat een natuurgeweld.
Peter wil ook nog naar Inspiration Point lopen: ik doe het stuk dan met de auto en pik hem weer op. Dat plannetje gaat niet door: de looproute (en rijweg) zijn afgesloten.
We zijn gestart op het verste punt vandaag en we gaan langzaam terug naar West Yellowstone.
Maar dan begint het: even stoppen voor Grand View (mooi); even om deze geyservlakte heen wandelen (dus toch weer geysers!) en tot slot nog een trail naar de Steamboat geyser.
Deze geyser is de grootst werkende in Yellowstone: hij is onvoorspelbaar en onregelmatig, maar als wij er zijn stoot hij regelmatig waterstralen van een meter of 15 naar boven (het blijft me fascineren). In september 2014 heeft hij voor het laatst een grote uitbarsting gehad met een waterstraal van ruim 90 meter!
Van deze dag is me het meest bijgebleven dat de aarde hier zo lek is als een mandje. Het pruttelt, kolkt, kringelt, borrelt, stoomt en spuit overal.
Gelukkig zijn er overal boardwalks aangelegd, waar je dan ook echt wel op moet blijven lopen en niet ernaast!
Op een van de boards (eentje met best wel brede spleten), laat Peter het afdekkapje van zijn cameralens vallen en ziet precies door welke spleet het verdwijnt. Even later liggen we allebei op het board door de spleten te gluren: we zien hem niet.
En dan doet Peter iets heel roekeloos en dappers: hij klimt over de reling en kijkt onder het board: niks. Dan even aan de andere kant eroverheen: YES, hij ziet hem en krijgt hem met een stokje te pakken.
(Straks even de splinters uit zijn hand halen).
- Posted using BlogPress from my iPad
Canyon Village is het doel: daar zien we iets totaal anders dan de dagen ervoor: bos en watervallen en de Grand Canyon van Yellowstone.
We lopen naar de Lower Falls en het uitzicht tijdens de daling en eenmaal aangekomen bij de waterval is overweldigend.
Wat een natuurgeweld.
Peter wil ook nog naar Inspiration Point lopen: ik doe het stuk dan met de auto en pik hem weer op. Dat plannetje gaat niet door: de looproute (en rijweg) zijn afgesloten.
We zijn gestart op het verste punt vandaag en we gaan langzaam terug naar West Yellowstone.
Maar dan begint het: even stoppen voor Grand View (mooi); even om deze geyservlakte heen wandelen (dus toch weer geysers!) en tot slot nog een trail naar de Steamboat geyser.
Deze geyser is de grootst werkende in Yellowstone: hij is onvoorspelbaar en onregelmatig, maar als wij er zijn stoot hij regelmatig waterstralen van een meter of 15 naar boven (het blijft me fascineren). In september 2014 heeft hij voor het laatst een grote uitbarsting gehad met een waterstraal van ruim 90 meter!
Van deze dag is me het meest bijgebleven dat de aarde hier zo lek is als een mandje. Het pruttelt, kolkt, kringelt, borrelt, stoomt en spuit overal.
Gelukkig zijn er overal boardwalks aangelegd, waar je dan ook echt wel op moet blijven lopen en niet ernaast!
Op een van de boards (eentje met best wel brede spleten), laat Peter het afdekkapje van zijn cameralens vallen en ziet precies door welke spleet het verdwijnt. Even later liggen we allebei op het board door de spleten te gluren: we zien hem niet.
En dan doet Peter iets heel roekeloos en dappers: hij klimt over de reling en kijkt onder het board: niks. Dan even aan de andere kant eroverheen: YES, hij ziet hem en krijgt hem met een stokje te pakken.
(Straks even de splinters uit zijn hand halen).
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 25, 2016
Yellowstone
We gaan vroeg weg: om 6 uur zitten we in de auto.
De zon komt na een tijdje pas boven de bergkammen uit.
Als we het park inkomen, laten we onze Eaglepas weer zien en als de parkranger vraagt of we een plattegrondje willen, zeg ik ja!
Gisteren zijn we het park ook al ingereden en kregen we ook al een plattegrondje.
Na nog geen 100 m. hoor ik een enorm scheurgeluid naast me. He?!
"Wat doe je nu?" vraag ik Peter.
Het antwoord:
" Ja, er stond te veel spanning op! Ik was er net zo blij mee en nou is-ie helemaal in tweeen gescheurd....
Ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld...
Ik wil morgen een nieuwe."
Eerst rijden we naar de Grand Prismatic Spring.
Onderweg worden we al overrompeld door een dampende rivier en even later met een horizon waar boven de bomenrij wel op 4, 5 plaatsen grote stoomwolken naar boven komen.
We weten niet wat we zien als we bij de bron aankomen. Zo indrukwekkend, zo veel kleuren, zo veel ...
We lopen een kleine "loop" en het verbaast me hoe dicht we bij de kolkende krater kunnen komen en hoeveel het er zijn, ook een klein eindje verderop zie je steeds rookpluimen omhoogkringelen.
Boven het water op een bruggetje is het al redelijk warm, maar verder vriezen mijn voeten (met teenslippertjes) er zowat af. Het is nog geen 10 graden en daar had ik niet echt op gerekend.
We rijden naar de Old faithfull, een geyser die heel trouw (t.w. zo om het anderhalf uur) spuit.
Als we aankomen, zijn er nog maar een paar andere mensen en we gaan op de bankjes zitten, die in een zeer grote cirkel voor de Faithfull geplaatst zijn.
Peter vraagt of ik foto's wil maken (hij filmt dan, als het begint) en ik heb het fototoestel nog maar net in mijn handen of de eruptie begint. Als een spuitende fontein komt het geyserwater uit de krater. Het is een hele belevenis.
We wandelen na de eruptie op de boardwalks rond op het grote terrein.
Er komt ons een enthousiaste dame tegemoet die aan Peter vraagt "Is there the beehive?" Peter antwoordt dat hij geen flauw idee heeft en wij wandelen door. Dan staan we vrij plotseling voor een gigantisch spuitende geyser. De eruptie is veel sterker dan die van de Faithfull en hij is zeker ruim 5 minuten lang. Er komt ook nog een prachtige regenboog bij.
"Dit is heel bijzonder", zeg ik tegen Peter en als hij op het bordje dat een eindje verderop staat, leest dat deze Beehive onvoorspelbaar is, is hij daar nog meer van overtuigd.
Als de beehive een eruptiecyclus heeft, spuit hij met tussenpozen van 10 uur tot 5 dagen!
Bof je dan of niet?
En dan toch nog even een minpuntje.
Toen ik in 2001 in Amerika was, vond ik de mogelijkheden om op internet te komen, ronduit bagger! Nauwelijks internetcafés en in de hotellobby's stond 1 pc met een rij wachtenden.
Daarna werd dat beter.
Maar anno 2017 is de wifi-dekking nog steeds heel pover.
Op de KOA-campings waar we zijn, geven de code met de mededeling dat we vooral geduld moeten hebben: nou, dan weet je het wel.
Daarom zitten we nu in een door Chinezen overspoelde MacDonald en ook hier moeten we, behalve geduld hebben, ook nog de echt gore smekgeluiden en boeren van de Chinese gasten doorstaan.
Volgende keer maar eens kijken of een ander tijdstip beter is.
- Posted using BlogPress from my iPad
De zon komt na een tijdje pas boven de bergkammen uit.
Als we het park inkomen, laten we onze Eaglepas weer zien en als de parkranger vraagt of we een plattegrondje willen, zeg ik ja!
Gisteren zijn we het park ook al ingereden en kregen we ook al een plattegrondje.
Na nog geen 100 m. hoor ik een enorm scheurgeluid naast me. He?!
"Wat doe je nu?" vraag ik Peter.
Het antwoord:
" Ja, er stond te veel spanning op! Ik was er net zo blij mee en nou is-ie helemaal in tweeen gescheurd....
Ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld...
Ik wil morgen een nieuwe."
Eerst rijden we naar de Grand Prismatic Spring.
Onderweg worden we al overrompeld door een dampende rivier en even later met een horizon waar boven de bomenrij wel op 4, 5 plaatsen grote stoomwolken naar boven komen.
We weten niet wat we zien als we bij de bron aankomen. Zo indrukwekkend, zo veel kleuren, zo veel ...
We lopen een kleine "loop" en het verbaast me hoe dicht we bij de kolkende krater kunnen komen en hoeveel het er zijn, ook een klein eindje verderop zie je steeds rookpluimen omhoogkringelen.
Boven het water op een bruggetje is het al redelijk warm, maar verder vriezen mijn voeten (met teenslippertjes) er zowat af. Het is nog geen 10 graden en daar had ik niet echt op gerekend.
We rijden naar de Old faithfull, een geyser die heel trouw (t.w. zo om het anderhalf uur) spuit.
Als we aankomen, zijn er nog maar een paar andere mensen en we gaan op de bankjes zitten, die in een zeer grote cirkel voor de Faithfull geplaatst zijn.
Peter vraagt of ik foto's wil maken (hij filmt dan, als het begint) en ik heb het fototoestel nog maar net in mijn handen of de eruptie begint. Als een spuitende fontein komt het geyserwater uit de krater. Het is een hele belevenis.
We wandelen na de eruptie op de boardwalks rond op het grote terrein.
Er komt ons een enthousiaste dame tegemoet die aan Peter vraagt "Is there the beehive?" Peter antwoordt dat hij geen flauw idee heeft en wij wandelen door. Dan staan we vrij plotseling voor een gigantisch spuitende geyser. De eruptie is veel sterker dan die van de Faithfull en hij is zeker ruim 5 minuten lang. Er komt ook nog een prachtige regenboog bij.
"Dit is heel bijzonder", zeg ik tegen Peter en als hij op het bordje dat een eindje verderop staat, leest dat deze Beehive onvoorspelbaar is, is hij daar nog meer van overtuigd.
Als de beehive een eruptiecyclus heeft, spuit hij met tussenpozen van 10 uur tot 5 dagen!
Bof je dan of niet?
En dan toch nog even een minpuntje.
Toen ik in 2001 in Amerika was, vond ik de mogelijkheden om op internet te komen, ronduit bagger! Nauwelijks internetcafés en in de hotellobby's stond 1 pc met een rij wachtenden.
Daarna werd dat beter.
Maar anno 2017 is de wifi-dekking nog steeds heel pover.
Op de KOA-campings waar we zijn, geven de code met de mededeling dat we vooral geduld moeten hebben: nou, dan weet je het wel.
Daarom zitten we nu in een door Chinezen overspoelde MacDonald en ook hier moeten we, behalve geduld hebben, ook nog de echt gore smekgeluiden en boeren van de Chinese gasten doorstaan.
Volgende keer maar eens kijken of een ander tijdstip beter is.
- Posted using BlogPress from my iPad
Yellowstone
We rijden via de Beartooth highway. Hier zijn nauwelijks woorden voor.
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Yellowstone
We rijden via de Beartooth highway. Hier zijn nauwelijks woorden voor.
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is zo indrukwekkend mooi. Wij rijden op enorme hoogtes, boven de boomgrens. We zien besneeuwde toppen, bergmeren, en de uitzichtspunten zijn adembenemend.
Als we Yellowstone inrijden, wordt het zo mogelijk nog imposanter.
We zien kuddes met bisons en soms lopen ze langs de weg, soms erop en dan weer maken ze een oversteek.
We zien herten en marmotten.
We eten onze salade op een picknickplaats langs een riviertje en drinken koffie bij Mammoth Hot Springs. Daar zijn witte rotsformaties waar op sommige stukken water overheen vloeit (we gaan die van de week nog van dichtbij bekijken).
We proberen het aantal stops een beetje te beperken, want de afstand die we moeten afleggen naar West Yellowstone is groot, zeker als je bedenkt dat we hier niet echt snelheid kunnen en willen maken.
Het mooiste wat we tegenkwamen, vind ik het geyser basin Beryl Spring.
We stoppen toch.
We zien een kolkend basin, waarin het 85-87 gr. water uit omhoog borrelt: dan weer blauw van kleur, dan weer grijs, afhankelijk van de zoninval. Daarachter worden uit een aantal rotspijpen flinke stoompluimen omhoog geperst met een kracht en een geluid dat ik nooit meer vergeet.
Ik vind het sowieso een spannend idee om in zo'n vulkanisch werkend gebied te zijn (het hele ecosysteem van Yellowstone is net zo groot als van de hele Benelux), maar nu ik er zo dichtbij sta...wow!
Yellowstone leeft, ademt, schudt en kookt.
Gelukkig hebben we op tijd gereserveerd bij de Koa-kamping, want alle campings en lodges die we tegenkomen zijn "full".
De camping is perfect gelegen, vlakbij de west-ingang, zodat we morgen weer redelijk snel terug in het park zijn. We hebben een prima gelegen cabin. Lekker rustig.
Morgen staan we echt heel vroeg op, want dan gaan we naar de grote geysers (iets zuidelijker van hier), zodat we 's middags een beetje kunnen bijkomen van alle indrukken.
Maar wat de rest ook zal brengen: vandaag was al zeer de moeite waard.
Wat een dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 24, 2016
Zo zit je bij een rodeo en zo bij een varkensrace
Na een tweede bezoek aan het prachtige museum in Cody (inclusief een informatieve presentatie met een levende valk en 2 arenden die gewond waren en hier worden opgevangen) rijden we naar Red Lodge.
Hier zijn we maar 1 nacht, omdat we morgen naar Yellowstone Park gaan en dit plaatsje een prima start is voor een route over de national scenic highway.
De route naar Red Lodge is onverwacht heel mooi; totaal anders dan we tot nu toe hebben gehad.
Weids, maar zeer heuvelachtig en bijna onbewoond is dit stuk van Montana.
Dat zal overal wel zo zijn, want de staat heeft nog geen miljoen inwoners in totaal.
Onderweg komen we door Bear Creek, waar we vanavond gaan eten en naar een varkensrace (!) kijken.
We komen ook langs een vervallen kolenmijn-nederzetting, die aanvankelijk veel produceerde, maar in 1953 is verlaten. Ook hier ging men over op gas.
Enkele jaren daarvoor was er een grote mijnramp waarbij 77 mijnwerkers zijn omgekomen.
Als we Red Lodge inrijden worden we verrast door een oldtimershow: aan beide kanten van de weg staan de oldtimers en het stadje bruist van levendigheid: veel bezoekers slenteren langs de auto's en de vele mooie winkeltjes die het stadje heeft.
Nadat we het huisje op de Koa-camping weer geinstalleerd hebben (we raken er steeds meer bedreven in en het is nog geen kwartier werk), rijden we terug naar het centrum. De meeste oldtimers zijn dan al weer weg, maar het is een gezellig centrum om doorheen te slenteren.
Om 17.30 worden we verwacht bij de Bearcreek Saloon. Het is er al behoorlijk vol. De biefstuk die ze serveren is heerlijk! De cajun-garnalen trouwen ook!
Na het eten kunnen we naar achteren lopen waar een heuse "renbaan" is aangelegd met eromheen "decks" om de races te kunnen bekijken.
Vooraf wordt er op de varkens gewed.
Het geld dat hiermee wordt opgehaald, besteden de eigenaars aan het verstrekken van studiebeurzen voor de plaatselijke jeugd.
"Ons" varken vergeet te vertrekken als de starthekken opengaan, maar het is een bijzonder gebeuren.
Na een uurtje begrijpen we dat het een avondvullend programma is, omdat er natuurlijk zoveel mogelijk gewed moet worden op alle races.
Na 5 races gezien te hebben, vinden we het genoeg.
Wij rijden terug naar ons "huisje" in Red Lodge.
In de verte zien we een grote bui hangen, maar vooralsnog is er een drup gevallen.
Wel zien we in de verte een felrode avondlucht.
Morgen naar Yellowstone!
- Posted using BlogPress from my iPad
Hier zijn we maar 1 nacht, omdat we morgen naar Yellowstone Park gaan en dit plaatsje een prima start is voor een route over de national scenic highway.
De route naar Red Lodge is onverwacht heel mooi; totaal anders dan we tot nu toe hebben gehad.
Weids, maar zeer heuvelachtig en bijna onbewoond is dit stuk van Montana.
Dat zal overal wel zo zijn, want de staat heeft nog geen miljoen inwoners in totaal.
Onderweg komen we door Bear Creek, waar we vanavond gaan eten en naar een varkensrace (!) kijken.
We komen ook langs een vervallen kolenmijn-nederzetting, die aanvankelijk veel produceerde, maar in 1953 is verlaten. Ook hier ging men over op gas.
Enkele jaren daarvoor was er een grote mijnramp waarbij 77 mijnwerkers zijn omgekomen.
Als we Red Lodge inrijden worden we verrast door een oldtimershow: aan beide kanten van de weg staan de oldtimers en het stadje bruist van levendigheid: veel bezoekers slenteren langs de auto's en de vele mooie winkeltjes die het stadje heeft.
Nadat we het huisje op de Koa-camping weer geinstalleerd hebben (we raken er steeds meer bedreven in en het is nog geen kwartier werk), rijden we terug naar het centrum. De meeste oldtimers zijn dan al weer weg, maar het is een gezellig centrum om doorheen te slenteren.
Om 17.30 worden we verwacht bij de Bearcreek Saloon. Het is er al behoorlijk vol. De biefstuk die ze serveren is heerlijk! De cajun-garnalen trouwen ook!
Na het eten kunnen we naar achteren lopen waar een heuse "renbaan" is aangelegd met eromheen "decks" om de races te kunnen bekijken.
Vooraf wordt er op de varkens gewed.
Het geld dat hiermee wordt opgehaald, besteden de eigenaars aan het verstrekken van studiebeurzen voor de plaatselijke jeugd.
"Ons" varken vergeet te vertrekken als de starthekken opengaan, maar het is een bijzonder gebeuren.
Na een uurtje begrijpen we dat het een avondvullend programma is, omdat er natuurlijk zoveel mogelijk gewed moet worden op alle races.
Na 5 races gezien te hebben, vinden we het genoeg.
Wij rijden terug naar ons "huisje" in Red Lodge.
In de verte zien we een grote bui hangen, maar vooralsnog is er een drup gevallen.
Wel zien we in de verte een felrode avondlucht.
Morgen naar Yellowstone!
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 23, 2016
Cody
Het is drukkend warm.
Ons plan om vandaag rustig aan te doen, komt dus heel goed uit.
Peter doet een wasje en ik doe eigenlijk niets: heerlijk!
Rond de middag knabbelen we een maiskolf weg (we hebben niet zo'n trek in meer) en rijden naar het Buffalo Bill Historical Center. Een complex dat 5 musea in zich heeft, varierend van vuurwapens tot Western art.
We krijgen een "onzichtbaar" stempel op onze hand "Goed laten drogen", want we mogen 2 dagen in- en uitlopen: de bison op onze hand is alleen onder een blauw lampje te zien: ook morgen nog!
Peter kiest, heel verrassend, om te beginnen met het vuurwapenmuseum.
Onvoorstelbaar, hoeveel soorten van die knalwapens er zijn. Ik hou helemaal niet van geweren en pistooltjes (mijn kinderen kregen nog geen speelgoedklappertje of iets wat er maar op leek), maar er liggen prachtige exemplaren bij met paarlenmoer en kunstig bewerkt beslag.
Er is ook een oefenschietdesk en - ik moet eerlijk zijn - ik heb ook geschoten.
Het was of heel gemakkelijk of ik ben onbewust bekwaam , maar 80% was raak. Bij Peter trouwens ook en die heeft niet eens in dienst gezeten.
We doen ook nog het Buffalo Bill museum. Interessant om te zien wat die man (Wiiliam Cody, dus) voor de stad en de opkomst van de Western-mythe
heeft gedaan. Hij was niet alleen de beste bisonjager, maar de helft van de tijd was hij acteur van het personage Buffalo Bill (hijzelf dus) en trok door het hele land met zijn shows (ik moest nog het meeste denken aan een vergelijking met Andre Rieux). Hij heeft o.a. ook opgetreden voor de Engelse Koningin Victoria en voor de Prins van Monaco. Ook in Europa werd op die manier de mythe verspreid. Hij was een ondernemer pur sang: bouwde hotels, stichtte schooltjes, startte een krant (die nu nog bestaat), maar werd er nooit echt rijk mee: hij kon niet zo goed met geld omgaan.
We gaan weer op tijd terug; morgen het Indianenmuseum.
's Avonds worden we met een bus vanaf de camping opgehaald voor de Cody Rodeo Nite. We hebben er nu inmiddels 3 totaal gezien en na de rodeo van vanavond heb ik nog meer bewondering voor de cowboys: wat zijn er vanavond veel van het paard of de stier afgekwakt! Zoveel valpartijen waren er nog niet bij de vorige twee samen!
Dat maakt het op die manier de spannendste die ik gezien heb: ik hou mijn hart vast! Zeker als alle kinderen onder de twaalf jaar in de arena achter 2 jonge stiertjes gaan rennen om als eerste het vlaggetje van de staart af te trekken. Er lopen echt kinderen van een jaar of drie bij!
Gelukkig heeft de speaker bij het begin in een gebed de zegen van God gevraagd over iedereen (ik begrijp na het zien van deze avond ook beter waarom) en misschien dat er daarom geen ongelukken zijn gebeurd.
De barrel-race van de dames is wel van grote kwaliteit, ook die van de tieners (leuk om te zien: eerst moeder en even later haar dochter).
Voor onze hut nemen we nog een afzakkertje: het is een heerlijke zwoele zomeravond.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ons plan om vandaag rustig aan te doen, komt dus heel goed uit.
Peter doet een wasje en ik doe eigenlijk niets: heerlijk!
Rond de middag knabbelen we een maiskolf weg (we hebben niet zo'n trek in meer) en rijden naar het Buffalo Bill Historical Center. Een complex dat 5 musea in zich heeft, varierend van vuurwapens tot Western art.
We krijgen een "onzichtbaar" stempel op onze hand "Goed laten drogen", want we mogen 2 dagen in- en uitlopen: de bison op onze hand is alleen onder een blauw lampje te zien: ook morgen nog!
Peter kiest, heel verrassend, om te beginnen met het vuurwapenmuseum.
Onvoorstelbaar, hoeveel soorten van die knalwapens er zijn. Ik hou helemaal niet van geweren en pistooltjes (mijn kinderen kregen nog geen speelgoedklappertje of iets wat er maar op leek), maar er liggen prachtige exemplaren bij met paarlenmoer en kunstig bewerkt beslag.
Er is ook een oefenschietdesk en - ik moet eerlijk zijn - ik heb ook geschoten.
Het was of heel gemakkelijk of ik ben onbewust bekwaam , maar 80% was raak. Bij Peter trouwens ook en die heeft niet eens in dienst gezeten.
We doen ook nog het Buffalo Bill museum. Interessant om te zien wat die man (Wiiliam Cody, dus) voor de stad en de opkomst van de Western-mythe
heeft gedaan. Hij was niet alleen de beste bisonjager, maar de helft van de tijd was hij acteur van het personage Buffalo Bill (hijzelf dus) en trok door het hele land met zijn shows (ik moest nog het meeste denken aan een vergelijking met Andre Rieux). Hij heeft o.a. ook opgetreden voor de Engelse Koningin Victoria en voor de Prins van Monaco. Ook in Europa werd op die manier de mythe verspreid. Hij was een ondernemer pur sang: bouwde hotels, stichtte schooltjes, startte een krant (die nu nog bestaat), maar werd er nooit echt rijk mee: hij kon niet zo goed met geld omgaan.
We gaan weer op tijd terug; morgen het Indianenmuseum.
's Avonds worden we met een bus vanaf de camping opgehaald voor de Cody Rodeo Nite. We hebben er nu inmiddels 3 totaal gezien en na de rodeo van vanavond heb ik nog meer bewondering voor de cowboys: wat zijn er vanavond veel van het paard of de stier afgekwakt! Zoveel valpartijen waren er nog niet bij de vorige twee samen!
Dat maakt het op die manier de spannendste die ik gezien heb: ik hou mijn hart vast! Zeker als alle kinderen onder de twaalf jaar in de arena achter 2 jonge stiertjes gaan rennen om als eerste het vlaggetje van de staart af te trekken. Er lopen echt kinderen van een jaar of drie bij!
Gelukkig heeft de speaker bij het begin in een gebed de zegen van God gevraagd over iedereen (ik begrijp na het zien van deze avond ook beter waarom) en misschien dat er daarom geen ongelukken zijn gebeurd.
De barrel-race van de dames is wel van grote kwaliteit, ook die van de tieners (leuk om te zien: eerst moeder en even later haar dochter).
Voor onze hut nemen we nog een afzakkertje: het is een heerlijke zwoele zomeravond.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 22, 2016
De Bighorn Mountains
Vandaag rijden we via de Bighorn Mountains naar Cody, onze volgende pleisterplaats voor 2 dagen.
Het is weer een prachtige tocht. Onderweg bezoeken we het Medicine Wheel. Na 1 1/2 mijl wandelen met werkelijk prachtig uitzicht, komen we aan bij een cirkel van stenen die weer onderverdeeld is in 28 taartpunten (4x7= 4 x het geluksgetal). Je moet goed kijken om dit te kunnen zien, want het zijn platte stenen en het is een paar honderd jaar oud. Eromheen is een afrastering waaraan door de bezoekers allerlei parafernalia zijn opgehangen, varierend van vlaggetjes en halsdoekjes tot beursjes met steentjes en bijzonder mooie halskettingen.
Men is het niet helemaal eens over de oorsprong ervan: het kan te maken hebben met de stand van de zon en de seizoenen, maar anderen beweren dat het met religie te maken heeft.
De Indianen zien het in ieder geval als een soort bedevaartsplaats en als wij er zijn, staat een man in de middencirkel een soort gebed uit te spreken/zingen en als hij uit de cirkel stapt, zien we dat een aantal mensen die bij hem zijn, huilen. Het is voor hen kennelijk een emotioneel bezoek.
Op het pad ernaar toe zien we kleine beestjes tussen de rotsen (het zijn geen prairiehondjes en ook geen squirrels): van een gids horen we dat het pika's zijn: fluithazen.
Bij de 2e stop langs deze fantastisch mooie route, zijn we bij een meer bij de Horseshoe Bend, waar we lunchen.
Daarna rijden we een klein stukje door naar de Bighorn Canyon en die is adembenemend mooi! We waren er n.b. met zijn tweetjes!
Op de weg terug naar de hoofdweg moeten we stoppen omdat de weg is afgezet door 2 koeien, een 15-tal geiten, nog een bok en een schaap.
Dit stelletje ongeregeld staat voor een wildrooster en alleen een paar kleine geitjes kunnen erdoor, maar de rest weet niet wat te doen. Het is mooi om te zien. Even later worden we nog meer verwend: we zien wilde paarden!
We hebben weer veel geluk vandaag en genieten met volle teugen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is weer een prachtige tocht. Onderweg bezoeken we het Medicine Wheel. Na 1 1/2 mijl wandelen met werkelijk prachtig uitzicht, komen we aan bij een cirkel van stenen die weer onderverdeeld is in 28 taartpunten (4x7= 4 x het geluksgetal). Je moet goed kijken om dit te kunnen zien, want het zijn platte stenen en het is een paar honderd jaar oud. Eromheen is een afrastering waaraan door de bezoekers allerlei parafernalia zijn opgehangen, varierend van vlaggetjes en halsdoekjes tot beursjes met steentjes en bijzonder mooie halskettingen.
Men is het niet helemaal eens over de oorsprong ervan: het kan te maken hebben met de stand van de zon en de seizoenen, maar anderen beweren dat het met religie te maken heeft.
De Indianen zien het in ieder geval als een soort bedevaartsplaats en als wij er zijn, staat een man in de middencirkel een soort gebed uit te spreken/zingen en als hij uit de cirkel stapt, zien we dat een aantal mensen die bij hem zijn, huilen. Het is voor hen kennelijk een emotioneel bezoek.
Op het pad ernaar toe zien we kleine beestjes tussen de rotsen (het zijn geen prairiehondjes en ook geen squirrels): van een gids horen we dat het pika's zijn: fluithazen.
Bij de 2e stop langs deze fantastisch mooie route, zijn we bij een meer bij de Horseshoe Bend, waar we lunchen.
Daarna rijden we een klein stukje door naar de Bighorn Canyon en die is adembenemend mooi! We waren er n.b. met zijn tweetjes!
Op de weg terug naar de hoofdweg moeten we stoppen omdat de weg is afgezet door 2 koeien, een 15-tal geiten, nog een bok en een schaap.
Dit stelletje ongeregeld staat voor een wildrooster en alleen een paar kleine geitjes kunnen erdoor, maar de rest weet niet wat te doen. Het is mooi om te zien. Even later worden we nog meer verwend: we zien wilde paarden!
We hebben weer veel geluk vandaag en genieten met volle teugen.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 21, 2016
Op naar Sheridan
Na afscheid genomen te hebben van Russ en Cynthia (goede hosts, maar nou niet zo hartelijk dat ze ons nog even uitzwaaiden), rijden we om 9.00 uur richting Sheridan. Het wordt niet zo'n heel lange rit, waardoor we voldoende tijd hebben om langs Devils Tower te rijden.
Devils Tower ligt in een weliswaar heuvelachtig landschap, maar hij duikt totaal onverwacht op, met zijn bijna 400 m. hoogte en stijle wanden.
Het is er behoorlijk druk en voor de ingang staat een file. Het gaat toch nog snel en we vinden een parkeerplek vlak voor het visitors centrum en bij het begin van de trail, rondom de rots (2 km.) Het is inmiddels al na elven en weer bloedheet (100 fahrenheit geeft de thermometer aan = 37,7 celsius).
Het is een interessante omloop met veel vergezichten en de rots, waar dappere lieden opklimmen en op dit moment afdalen, geeft bij elke blik erop een ander beeld.
Het is ook zwaar! Ik loop te hijgen en te puffen als een stoomlocomotief, maar het lukt weer.
We puffen wat uit op een bankje in de schaduw en eten wat van onze kersen: het is een prijzig tussendoortje, want dit zakje kersen kostte ons $10.00 🤔 in de supermarkt.
Peter rijdt ons naar de tradingpost voor een kop koffie (praten we niet meer over) en daarna door naar Gilette voor de lunch. Bij Starbucks krijgen we de koffie die we beoogd hadden!
Om 5 uur zijn we in het Mill Inn-hotel (ziet er goed uit).
Wij rijden naar downtown om eens lekker Mexicaans te eten (typisch idee van ons om te denken dat daar de lekkere restaurantjes zijn...): we belanden in een leuke kroeg en ontdekken de mythe van het konijn met een gewei: de Jackalope.
Ik schreef er al in paar dagen geleden over, in Douglas.
Daar ligt ook zijn oorsprong. Het is een zeer gevaarlijke combi van een jackrabbit (konijn) en een antilope, die in Noord-Amerika leeft. Niemand durft hem te vangen. Het lijkt een angstaanjagend verhaal, maar de kinderen worden er mee opgevoed en de Jackalope wordt gekoesterd.
Uiteindelijk eten we toch nog Mexicaans, op een spuugworp afstand van ons hotel, aan de rand van het stadje, in de autowijk.
Lekker eten kun je hier overal.
De hele weg door hebben we lekkere muziek gedraaid en keihard meegezongen. Van Mary-Lou tot Chery, van Anita Meyer tot Willy Deville.
Leuke dag!
Posted using BlogPress from my iPad
Devils Tower ligt in een weliswaar heuvelachtig landschap, maar hij duikt totaal onverwacht op, met zijn bijna 400 m. hoogte en stijle wanden.
Het is er behoorlijk druk en voor de ingang staat een file. Het gaat toch nog snel en we vinden een parkeerplek vlak voor het visitors centrum en bij het begin van de trail, rondom de rots (2 km.) Het is inmiddels al na elven en weer bloedheet (100 fahrenheit geeft de thermometer aan = 37,7 celsius).
Het is een interessante omloop met veel vergezichten en de rots, waar dappere lieden opklimmen en op dit moment afdalen, geeft bij elke blik erop een ander beeld.
Het is ook zwaar! Ik loop te hijgen en te puffen als een stoomlocomotief, maar het lukt weer.
We puffen wat uit op een bankje in de schaduw en eten wat van onze kersen: het is een prijzig tussendoortje, want dit zakje kersen kostte ons $10.00 🤔 in de supermarkt.
Peter rijdt ons naar de tradingpost voor een kop koffie (praten we niet meer over) en daarna door naar Gilette voor de lunch. Bij Starbucks krijgen we de koffie die we beoogd hadden!
Om 5 uur zijn we in het Mill Inn-hotel (ziet er goed uit).
Wij rijden naar downtown om eens lekker Mexicaans te eten (typisch idee van ons om te denken dat daar de lekkere restaurantjes zijn...): we belanden in een leuke kroeg en ontdekken de mythe van het konijn met een gewei: de Jackalope.
Ik schreef er al in paar dagen geleden over, in Douglas.
Daar ligt ook zijn oorsprong. Het is een zeer gevaarlijke combi van een jackrabbit (konijn) en een antilope, die in Noord-Amerika leeft. Niemand durft hem te vangen. Het lijkt een angstaanjagend verhaal, maar de kinderen worden er mee opgevoed en de Jackalope wordt gekoesterd.
Uiteindelijk eten we toch nog Mexicaans, op een spuugworp afstand van ons hotel, aan de rand van het stadje, in de autowijk.
Lekker eten kun je hier overal.
De hele weg door hebben we lekkere muziek gedraaid en keihard meegezongen. Van Mary-Lou tot Chery, van Anita Meyer tot Willy Deville.
Leuke dag!
Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, juli 20, 2016
Rapid City 3
Rapid City is toch een bijzonder stadje daar in South Dakota.
1. Op elke hoek van de kruising Down Town staan prachtige standbeelden van alle Amerikaanse presidenten;
2. Zelfs vanuit Wyoming komen mensen naar hier om te winkelen (dat blijkt uit een kort gesprekje met een uit Duitsland afkomstige dame die naast ons parkeerde en natuurlijk een praatje maakte met ons);
3. Er is geen enkel parkeerprobleem, down-town;
4. Mensen uit andere staten verhuizen naar hier als ze gepensioneerd zijn (vertelde een echtpaar dat ook de beelden eens goed ging bekijken in hun nieuwe verblijfplaats) en ook onze hosts van airb&b hebben hetzelfde gedaan;
5. Er zijn veel mogelijkheden om bijzonder plekken te bezoeken (zie de blogs).
Ad 1. Het beeld van president Jefferson heeft me het meest getroffen: de hele onafhankelijkheidsverklaring is duidelijk leesbaar in brons gevangen: geweldig mooi gedaan!
Na de presidentenjacht rijden we -op advies en onze hosts Cynthia en Russ -
met een omweg naar Deadwood. De omweg loopt via Spearfish Canyon.
Het is mooi, maar veel verder om dan we gedacht hebben. En, omdat de hele weg gerenoveerd wordt, zijn er voortdurend grote stukken eensbaans-doorgangen zodat we veel tijd verliezen met wachten tot we weer, in een file inmiddels, door mogen rijden.
Daardoor missen we
- de 3 watervallen die er te zien zouden zijn;
- de idyllische lunchplek die we in gedachten hebben;
- en de kans om er echt van te kunnen genieten.
"We nemen ons verlies", verwoordt Peter het.
We zijn blij dat we in Deadwood zijn en Peter regelt een parkeerplek bij het Hampton Hotel, zodat we in het pitje zitten.
We kopen een lekkere Starbucks koffie en lunchen alsnog in het zonnetje op een naastgelegen terrasje van een hotel dat gesloten is wegens verbouwing.
Deadwood is een stadje dat leeft bij de geschiedenis van Wild Bill.
Het voert te ver om die hele geschiedenis hier uit de doeken te doen, maar van uur tot uur word je via schietshows; storytelling in kroegen en arrestaties op straat geleid naar de uiteindelijke rechtszitting van de moordenaar van Wild Bill: een hele belevenis.
De weg terug is lastig: ik heb moeite met alles wat er naast de snelweg aan verlichting, wegen en afslagen gebeurt. Ik ben nog gewend aan Wyoming, denk ik: daar was gewoon niets, alleen een weg!
Gelukkig komen we veilig thuis.
Het was weer een mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
1. Op elke hoek van de kruising Down Town staan prachtige standbeelden van alle Amerikaanse presidenten;
2. Zelfs vanuit Wyoming komen mensen naar hier om te winkelen (dat blijkt uit een kort gesprekje met een uit Duitsland afkomstige dame die naast ons parkeerde en natuurlijk een praatje maakte met ons);
3. Er is geen enkel parkeerprobleem, down-town;
4. Mensen uit andere staten verhuizen naar hier als ze gepensioneerd zijn (vertelde een echtpaar dat ook de beelden eens goed ging bekijken in hun nieuwe verblijfplaats) en ook onze hosts van airb&b hebben hetzelfde gedaan;
5. Er zijn veel mogelijkheden om bijzonder plekken te bezoeken (zie de blogs).
Ad 1. Het beeld van president Jefferson heeft me het meest getroffen: de hele onafhankelijkheidsverklaring is duidelijk leesbaar in brons gevangen: geweldig mooi gedaan!
Na de presidentenjacht rijden we -op advies en onze hosts Cynthia en Russ -
met een omweg naar Deadwood. De omweg loopt via Spearfish Canyon.
Het is mooi, maar veel verder om dan we gedacht hebben. En, omdat de hele weg gerenoveerd wordt, zijn er voortdurend grote stukken eensbaans-doorgangen zodat we veel tijd verliezen met wachten tot we weer, in een file inmiddels, door mogen rijden.
Daardoor missen we
- de 3 watervallen die er te zien zouden zijn;
- de idyllische lunchplek die we in gedachten hebben;
- en de kans om er echt van te kunnen genieten.
"We nemen ons verlies", verwoordt Peter het.
We zijn blij dat we in Deadwood zijn en Peter regelt een parkeerplek bij het Hampton Hotel, zodat we in het pitje zitten.
We kopen een lekkere Starbucks koffie en lunchen alsnog in het zonnetje op een naastgelegen terrasje van een hotel dat gesloten is wegens verbouwing.
Deadwood is een stadje dat leeft bij de geschiedenis van Wild Bill.
Het voert te ver om die hele geschiedenis hier uit de doeken te doen, maar van uur tot uur word je via schietshows; storytelling in kroegen en arrestaties op straat geleid naar de uiteindelijke rechtszitting van de moordenaar van Wild Bill: een hele belevenis.
De weg terug is lastig: ik heb moeite met alles wat er naast de snelweg aan verlichting, wegen en afslagen gebeurt. Ik ben nog gewend aan Wyoming, denk ik: daar was gewoon niets, alleen een weg!
Gelukkig komen we veilig thuis.
Het was weer een mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 19, 2016
Mount Rushmore, dag 2
"Als we wakker zijn..."
Peter zorgt ervoor dat we tegen 6.00 u. wakker zijn en om 7.00 u. parkeren we de auto in de totaal verlaten parkeergarage.
Peter heeft zo'n haast dat ik hem nauwelijks kan bijhouden.
(Er was nog niemand bij de ingang om de toegangsprijs te innen).
We lopen over de toegangslaan met vlaggen van alle Amerikaanse staten en even later staan we tegenover de in de zon badende rots, waarin de 4 presidenten zijn uitgehouwen. Er is alleen maar een gezin met 2 kinderen die ons vragen om ze met de presidenten te vereeuwigen en als wederdienst maken ze een foto van ons.
Verder is het nog totaal uitgestorven, zodat we mooie lege foto's kunnen maken.
Het ziet er indrukwekkend uit.
We lopen naar het terras waar we, volgens plan, zullen gaan ontbijten met uitzicht op het monument.
Het terras is uitgestorven en het restaurant is ook nog gesloten.
We houden het voor gezien en ontbijten in Keystone bij Peggy: lekker en in de doggybag zit genoeg voor de lunch vanmiddag: we leren het al!
We besluiten toch nog terug te gaan naar Custer State Park en alsnog (een deel van) de Wildlife loop te rijden: het is nog zo vroeg dat we verwachten
nu toch bisons te zien. Dat hadden we gedacht: nee hoor.
Halverwege verlaten we de loop en rijden richting snelweg en dan zien we ineens toch nog een kudde bisons: ze zijn er echt!
Op aanraden van onze hosts, gaan we vandaag nog naar de Badlands.
Het is zo'n apart landschap dat het moeilijk te beschrijven valt.
Er is een hooggelegen "muur" van rotsen en een kloof aan de andere kant.
De scenic way loopt langs de "muur" waardoor je zowel in de diepte als in de hoogte zicht hebt op het stenen landschap. De steensoort is heel zacht; als je er met je hand langs wrijft, brokkelen er zo stukjes af. Daardoor verplaatst "de muur" zich steeds verder noordwaarts onder invloed van de weersomstandigheden.
Heel bijzonder zijn soms ook de kleuren: geel en roze.
We picknicken aan een tafel met een gepensioneerd stel uit Florida.
De man vertelt:
"Toen wij als gepensioneerden naar Florida vertrokken, waarschuwde iedereen ons dat we daar alleen maar oude mensen zouden zien. Dat is helemaal niet waar, ze zijn van dezelfde leeftijd als wij!"
Wij rijden nog even naar de Wall drugstore: een schoolvoorbeeld van een store-in-store en dan vooral "country-style".
Het fotograferen van de beelden van presidenten in "ons" stadje Rapid City slaan we vandaag maar even over: het is mooi geweest.
Lekker naar "huis": spaghetti eten.
Dat we hiervoor gekozen hebben, is maar goed ook: als we een kwartiertje thuis zijn, barst er een onweersbui los boven Rapid City, en een flinke!
Hij is van korte duur.
Als we zitten te smullen, is het al weer droog en lekker opgefrist.
- Posted using BlogPress from my iPad
Peter zorgt ervoor dat we tegen 6.00 u. wakker zijn en om 7.00 u. parkeren we de auto in de totaal verlaten parkeergarage.
Peter heeft zo'n haast dat ik hem nauwelijks kan bijhouden.
(Er was nog niemand bij de ingang om de toegangsprijs te innen).
We lopen over de toegangslaan met vlaggen van alle Amerikaanse staten en even later staan we tegenover de in de zon badende rots, waarin de 4 presidenten zijn uitgehouwen. Er is alleen maar een gezin met 2 kinderen die ons vragen om ze met de presidenten te vereeuwigen en als wederdienst maken ze een foto van ons.
Verder is het nog totaal uitgestorven, zodat we mooie lege foto's kunnen maken.
Het ziet er indrukwekkend uit.
We lopen naar het terras waar we, volgens plan, zullen gaan ontbijten met uitzicht op het monument.
Het terras is uitgestorven en het restaurant is ook nog gesloten.
We houden het voor gezien en ontbijten in Keystone bij Peggy: lekker en in de doggybag zit genoeg voor de lunch vanmiddag: we leren het al!
We besluiten toch nog terug te gaan naar Custer State Park en alsnog (een deel van) de Wildlife loop te rijden: het is nog zo vroeg dat we verwachten
nu toch bisons te zien. Dat hadden we gedacht: nee hoor.
Halverwege verlaten we de loop en rijden richting snelweg en dan zien we ineens toch nog een kudde bisons: ze zijn er echt!
Op aanraden van onze hosts, gaan we vandaag nog naar de Badlands.
Het is zo'n apart landschap dat het moeilijk te beschrijven valt.
Er is een hooggelegen "muur" van rotsen en een kloof aan de andere kant.
De scenic way loopt langs de "muur" waardoor je zowel in de diepte als in de hoogte zicht hebt op het stenen landschap. De steensoort is heel zacht; als je er met je hand langs wrijft, brokkelen er zo stukjes af. Daardoor verplaatst "de muur" zich steeds verder noordwaarts onder invloed van de weersomstandigheden.
Heel bijzonder zijn soms ook de kleuren: geel en roze.
We picknicken aan een tafel met een gepensioneerd stel uit Florida.
De man vertelt:
"Toen wij als gepensioneerden naar Florida vertrokken, waarschuwde iedereen ons dat we daar alleen maar oude mensen zouden zien. Dat is helemaal niet waar, ze zijn van dezelfde leeftijd als wij!"
Wij rijden nog even naar de Wall drugstore: een schoolvoorbeeld van een store-in-store en dan vooral "country-style".
Het fotograferen van de beelden van presidenten in "ons" stadje Rapid City slaan we vandaag maar even over: het is mooi geweest.
Lekker naar "huis": spaghetti eten.
Dat we hiervoor gekozen hebben, is maar goed ook: als we een kwartiertje thuis zijn, barst er een onweersbui los boven Rapid City, en een flinke!
Hij is van korte duur.
Als we zitten te smullen, is het al weer droog en lekker opgefrist.
- Posted using BlogPress from my iPad
Rapid City, dag 1
Op weg naar Rapid City komen we door Wind Cave ntl.park: heel mooi en we zien 1 bison. Er moeten er hier en verderop in Custer st. Park zeker 3000 zijn maar zoveel zien we er niet. Wel veel soorten hertjes en prairiedogs!
In Custer park, waar we ook doorkomen, gaan we naar Sylvain Lake waar we omheen wandelen. Omdat het zondag is, zijn hier veel locals aan het recreeren. De jeugd vermaakt zich hier kostelijk: ze zoeken de uitdaging door vanaf hoge rotsen in het water te springen, aangemoedigd door anderen die op nog hoger liggende rotsen te juichen en joelen.
Voor we hier waren hebben we uitgebreid de Indianen-tegenhanger van Mount Rushmore bezocht: Crazy horse. Het is nog lang niet af, dit familieproject (gestart door het inmiddels overleden echtpaar, maar voortgezet door hun 5 dochter en 5 zonen), want ze werken aan dit project zonder overheidssteun en (zo willen ze ook), zijn puur afhankelijke van neven-inkomsten uit het aangelegde complex en giften).
Maar, wat er al bereikt is, is indrukwekkend.
Rond een uur of zes komen we aan bij onze Airb&b: bij Cynthia en Russ.
Ze nodigen ons meteen uit om even te komen praten, want Russ heeft veel vragen over Nederland!
Het is een bijzondere ontvangst: Cynthia en Russ hebben vragen over Nederland, zoals: wat is de belangrijkste inkomensbron daar en hoeveel kost een vlucht naar Denver? Waar wonen jullie en hoeveel inwoners heeft Nederland en Eindhoven?
Russ is rechtop gaan zitten, toen zijn vrouw de tv uitzette en net voor zichzelf een drankje had ingeschonken. Wij mogen vragen wat we maar willen, zegt ze, maar om nu om een drankje te vragen? Dat doen we dus maar niet.
We rijden naar downtown en bestellen een lekker biertje in de tot brouwerij/annex kroeg verbouwde brandweerkazerne en bestellen een lekkere biefstuk, met o.a. knoflookbrood en een artisjokken-/kaassausje.
Morgen vroeg dag! Peter wil heeeeeel vroeg bij Mount Rushmore zijn (t gaat om 5 uur open en dan aansluitend op het terras daar ontbijten.)
"Hoe laat staan we dan op?" vraag ik.
"Als we wakker zijn."
- Posted using BlogPress from my iPad
In Custer park, waar we ook doorkomen, gaan we naar Sylvain Lake waar we omheen wandelen. Omdat het zondag is, zijn hier veel locals aan het recreeren. De jeugd vermaakt zich hier kostelijk: ze zoeken de uitdaging door vanaf hoge rotsen in het water te springen, aangemoedigd door anderen die op nog hoger liggende rotsen te juichen en joelen.
Voor we hier waren hebben we uitgebreid de Indianen-tegenhanger van Mount Rushmore bezocht: Crazy horse. Het is nog lang niet af, dit familieproject (gestart door het inmiddels overleden echtpaar, maar voortgezet door hun 5 dochter en 5 zonen), want ze werken aan dit project zonder overheidssteun en (zo willen ze ook), zijn puur afhankelijke van neven-inkomsten uit het aangelegde complex en giften).
Maar, wat er al bereikt is, is indrukwekkend.
Rond een uur of zes komen we aan bij onze Airb&b: bij Cynthia en Russ.
Ze nodigen ons meteen uit om even te komen praten, want Russ heeft veel vragen over Nederland!
Het is een bijzondere ontvangst: Cynthia en Russ hebben vragen over Nederland, zoals: wat is de belangrijkste inkomensbron daar en hoeveel kost een vlucht naar Denver? Waar wonen jullie en hoeveel inwoners heeft Nederland en Eindhoven?
Russ is rechtop gaan zitten, toen zijn vrouw de tv uitzette en net voor zichzelf een drankje had ingeschonken. Wij mogen vragen wat we maar willen, zegt ze, maar om nu om een drankje te vragen? Dat doen we dus maar niet.
We rijden naar downtown en bestellen een lekker biertje in de tot brouwerij/annex kroeg verbouwde brandweerkazerne en bestellen een lekkere biefstuk, met o.a. knoflookbrood en een artisjokken-/kaassausje.
Morgen vroeg dag! Peter wil heeeeeel vroeg bij Mount Rushmore zijn (t gaat om 5 uur open en dan aansluitend op het terras daar ontbijten.)
"Hoe laat staan we dan op?" vraag ik.
"Als we wakker zijn."
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 18, 2016
Rodeo in Caspar
Vanochtend om 5 uur ben ik al weer klaarwakker. Als ik naar de toiletten wandel, loop ik over een veld vol met jonge konijntjes, die pas een eindje opzij huppelen als ik ze minder dan 2 meter nader: voor het toiletgebouw zie ik dan ook ineens een groot beeld van een konijn, met een gewei. Die heb ik in het wild nog niet gezien.
Ik kan niet meer slapen: 't is warm in de cabin.
Gelukkig is de wifi hier prima, maar de nieuwsberichten die meteen naar voren springen, maken me niet echt vrolijk.
Nice, Turkije (die springen er uit, nu)en dat in een tijdsbestek van een paar dagen, bij alle ellende die er al is.. Het staat zo in contrast met waar wij hier mee bezig zijn...
We houden vanochtend ons gemak; beetje lummelen: was in de machine; potje kubben; even zwemmen; wat lezen. Ik voel me een stuk beter.
Na een lekkere salade, stappen we in de auto en gaan naar Casper. Onderweg nog even langs de liquor-store, want we zijn door het bier en de wijn heen, en wat goede voetencreme (dat valt nog niet mee, want mijn favoriete tube die ik vorig jaar hier kocht, heb ik nog niet kunnen vinden!)
We komen aan op het rodeoterrein en zien een grote kermis (letterlijk) en verschillende hallen met exposities, varierend van kleinvee tot alpaca, massage-apparaten tot politieke wervingsstand van een nogal "rechtse" kandidaat met wie we een heel gesprek voeren: "Obama is the worst president, ever." En, "We are not glad with Trump, but the has the money and thus the power".
Ten afscheid drukt hij Peter een button in de hand met de tekst: "Vote Hillary in prison 2016."
Tegen 7 uur zitten we op onze plaatsen in de rodeo-arena, tegenover de hoofdtribune en pal boven de boxen waar de paarden gereed gemaakt worden voor de rit en de cowboys hun exercises doen, in hun concentratie komen en opstappen. Het is een ware belevenis om het van deze kant te kunnen zien.
Om precies 7 uur start het programma met "The voice of Casper", met 4 finalisten en 4 juryleden, gezeten in de originele draaistoelen.
Onze favoriet wordt uitgeroepen tot winnares, maar dat is ze maar heel even: er is een foutje gemaakt: de mannelijke kandidaat wint.
De gezelligheid wordt er niet minder om.
Om half acht start de rodeo.
Het is een zware strijd, secondenwerk (op alle onderdelen) en gelukkig gebeuren en geen ongelukken. Wat een vakmanschap, ook met name van de cowboys die de rijders van hun paard halen en het paard zo snel mogelijk bevrijden van de knelband, waarna hij meteen weer rustig is.
Het meest vertederend vind ik jongens en meisjes van 5 en 6 jaar die om de beurt op de rug van een rennend schaap de arena in komen gestormd en zich alle moeite getroosten om er zo lang mogelijk op te blijven zitten.
Een enkel gastje hangt bijna onder de buik van het schaap, maar laat niet los... Ik vind het er nog behoorlijk gevaarlijk uitzien, maar ja, hier wordt het ze met de paplepel ingegeven. Een cowboy is een held!
Ik blijf het heel dubbel vinden, zo ongeveer als met het stierenvechten in Spanje. Er is van alles om tegen te zijn, maar het is ingebed in de cultuur en het fascineert me.
Apart ook om te zien hoe de plaatselijke bevolking (in alle staten waar we tot nog toe waren, geen gekleurde medemens te zien) zich door zo'n avond heen juichen, joelen, roepen, eten en drinken: een continu proces, ook tijdens de wedstrijden door.
Ik heb een geweldige dag achter de rug.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ik kan niet meer slapen: 't is warm in de cabin.
Gelukkig is de wifi hier prima, maar de nieuwsberichten die meteen naar voren springen, maken me niet echt vrolijk.
Nice, Turkije (die springen er uit, nu)en dat in een tijdsbestek van een paar dagen, bij alle ellende die er al is.. Het staat zo in contrast met waar wij hier mee bezig zijn...
We houden vanochtend ons gemak; beetje lummelen: was in de machine; potje kubben; even zwemmen; wat lezen. Ik voel me een stuk beter.
Na een lekkere salade, stappen we in de auto en gaan naar Casper. Onderweg nog even langs de liquor-store, want we zijn door het bier en de wijn heen, en wat goede voetencreme (dat valt nog niet mee, want mijn favoriete tube die ik vorig jaar hier kocht, heb ik nog niet kunnen vinden!)
We komen aan op het rodeoterrein en zien een grote kermis (letterlijk) en verschillende hallen met exposities, varierend van kleinvee tot alpaca, massage-apparaten tot politieke wervingsstand van een nogal "rechtse" kandidaat met wie we een heel gesprek voeren: "Obama is the worst president, ever." En, "We are not glad with Trump, but the has the money and thus the power".
Ten afscheid drukt hij Peter een button in de hand met de tekst: "Vote Hillary in prison 2016."
Tegen 7 uur zitten we op onze plaatsen in de rodeo-arena, tegenover de hoofdtribune en pal boven de boxen waar de paarden gereed gemaakt worden voor de rit en de cowboys hun exercises doen, in hun concentratie komen en opstappen. Het is een ware belevenis om het van deze kant te kunnen zien.
Om precies 7 uur start het programma met "The voice of Casper", met 4 finalisten en 4 juryleden, gezeten in de originele draaistoelen.
Onze favoriet wordt uitgeroepen tot winnares, maar dat is ze maar heel even: er is een foutje gemaakt: de mannelijke kandidaat wint.
De gezelligheid wordt er niet minder om.
Om half acht start de rodeo.
Het is een zware strijd, secondenwerk (op alle onderdelen) en gelukkig gebeuren en geen ongelukken. Wat een vakmanschap, ook met name van de cowboys die de rijders van hun paard halen en het paard zo snel mogelijk bevrijden van de knelband, waarna hij meteen weer rustig is.
Het meest vertederend vind ik jongens en meisjes van 5 en 6 jaar die om de beurt op de rug van een rennend schaap de arena in komen gestormd en zich alle moeite getroosten om er zo lang mogelijk op te blijven zitten.
Een enkel gastje hangt bijna onder de buik van het schaap, maar laat niet los... Ik vind het er nog behoorlijk gevaarlijk uitzien, maar ja, hier wordt het ze met de paplepel ingegeven. Een cowboy is een held!
Ik blijf het heel dubbel vinden, zo ongeveer als met het stierenvechten in Spanje. Er is van alles om tegen te zijn, maar het is ingebed in de cultuur en het fascineert me.
Apart ook om te zien hoe de plaatselijke bevolking (in alle staten waar we tot nog toe waren, geen gekleurde medemens te zien) zich door zo'n avond heen juichen, joelen, roepen, eten en drinken: een continu proces, ook tijdens de wedstrijden door.
Ik heb een geweldige dag achter de rug.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 16, 2016
Van Estes Park naar Douglas
We rijden vandaag Wyoming in en we snappen nu beter waarom steeds gevraagd wordt: "Wat ga je in vredesnaam in Wyoming doen?"
Het is vlak, uitgestrekt, onbewoond en aanvankelijk ook nog heel grijs en miezerig; maar wel echt Amerika, vind ik.
Onderweg hebben we een 3-tal aanlegplaatsen gepland.
We beginnen in Cheyenne bij het Old West Museum. De ontvangst door een zeer oude receptionist is heel hartelijk. Hij prijst wel 3 x de toiletten aan, waardoor ik vermoed dat we op een paard onze behoefte moeten gaan doen, maar dat is slechts mijn fantasie: het zijn normale toiletten.
1/3 deel van het museum kan nu niet bezocht worden, want daar wordt de expositie voor volgende week klaargemaakt: dan begint de jaarlijkse grootse rodeo van Amerika. Het inwonersaantal verandert dan van 60.000 naar 250.000. "Its a mad house". Voordeel is dat de toegangsprijs gehalveerd is.
Het is leuk, maar niet meer dan dat.
De volgende stop is veel interessanter: Fort Laramie.
Het is een militair fort uit de 19e eeuw, waarvan nog een aantal gebouwen behouden zijn en als museum ingericht; daar tussenin liggen restanten van militaire barakken, zodat je een goed inzicht krijgt in de grootte van dergelijke forten. Ook de "settlers" (immigranten noem ik het maar even voor het gemak) maakten gebruik van dit fort om hun materieel te laten repareren, hun mail op de post te doen of hun voorraden aan te vullen in de winkel.
Overnachten moesten ze in hun eigen kampen: dit fort huisvestte soms wel 700 militairen.
Het fort is met liefde voor hun historie door de Amerikanen ingericht.
Het is behoorlijk frisjes als we aankomen, maar naarmate ons bezoek vordert wordt het warmer!
Op het parkeerterrein rijdt Peter zijn eerste meters in de USA! Hij krijgt de smaak te pakken en rijdt meteen door naar de Oregon trail ruts State Historic Site; een plek waar je de karsporen van de zwaar beladen ossenkarren van de settlers kunt zien, die een spoor hebben achtergelaten in het zachte gesteente van een helling waar ze overheen gegaan zijn.
Daarna geeft P. het stuur weer over aan mij: 't is genoeg voor vandaag.
Op de KOA-camping in Douglas waait het zo hard, dat we ook daar weer niet onze eigen bbq mogen gebruiken (die zit nog steeds in de doos en als het zo doorgaat blijft hij behoorlijk nieuw: misschien terugbrengen bij Walmart na 5 weken?) maar er staat een gratis gas-bbq klaar.
Eerst genieten we nog even van de zon achter onze blokhut, waar het windvrij is.
Boffers zijn we!
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is vlak, uitgestrekt, onbewoond en aanvankelijk ook nog heel grijs en miezerig; maar wel echt Amerika, vind ik.
Onderweg hebben we een 3-tal aanlegplaatsen gepland.
We beginnen in Cheyenne bij het Old West Museum. De ontvangst door een zeer oude receptionist is heel hartelijk. Hij prijst wel 3 x de toiletten aan, waardoor ik vermoed dat we op een paard onze behoefte moeten gaan doen, maar dat is slechts mijn fantasie: het zijn normale toiletten.
1/3 deel van het museum kan nu niet bezocht worden, want daar wordt de expositie voor volgende week klaargemaakt: dan begint de jaarlijkse grootse rodeo van Amerika. Het inwonersaantal verandert dan van 60.000 naar 250.000. "Its a mad house". Voordeel is dat de toegangsprijs gehalveerd is.
Het is leuk, maar niet meer dan dat.
De volgende stop is veel interessanter: Fort Laramie.
Het is een militair fort uit de 19e eeuw, waarvan nog een aantal gebouwen behouden zijn en als museum ingericht; daar tussenin liggen restanten van militaire barakken, zodat je een goed inzicht krijgt in de grootte van dergelijke forten. Ook de "settlers" (immigranten noem ik het maar even voor het gemak) maakten gebruik van dit fort om hun materieel te laten repareren, hun mail op de post te doen of hun voorraden aan te vullen in de winkel.
Overnachten moesten ze in hun eigen kampen: dit fort huisvestte soms wel 700 militairen.
Het fort is met liefde voor hun historie door de Amerikanen ingericht.
Het is behoorlijk frisjes als we aankomen, maar naarmate ons bezoek vordert wordt het warmer!
Op het parkeerterrein rijdt Peter zijn eerste meters in de USA! Hij krijgt de smaak te pakken en rijdt meteen door naar de Oregon trail ruts State Historic Site; een plek waar je de karsporen van de zwaar beladen ossenkarren van de settlers kunt zien, die een spoor hebben achtergelaten in het zachte gesteente van een helling waar ze overheen gegaan zijn.
Daarna geeft P. het stuur weer over aan mij: 't is genoeg voor vandaag.
Op de KOA-camping in Douglas waait het zo hard, dat we ook daar weer niet onze eigen bbq mogen gebruiken (die zit nog steeds in de doos en als het zo doorgaat blijft hij behoorlijk nieuw: misschien terugbrengen bij Walmart na 5 weken?) maar er staat een gratis gas-bbq klaar.
Eerst genieten we nog even van de zon achter onze blokhut, waar het windvrij is.
Boffers zijn we!
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 15, 2016
Estes Park in de Rocky Mountains
2 dagen Estes Park
Bij Estes Park begint het National Park Rocky Mountains.
We hebben een fijne blokhut (zo een die we al vaker hebben gehad: bedden, 2 planken om spulletjes op te zetten en verder eigenlijk niets. Op de veranda een schommelstoel en een grond-bbq). De bbq hebben we niet nodig, ook niet die we net gekocht hebben. Het waait te hard, er is verhoogde paraatheid. Dat is wel nodig ook, want vanmiddag bij het plaatsje Nederland, hebben we eerste bosbrand al weer gezien en moesten we een stukje omleiding rijden.
Gelukkig hebben we een super-aankoop gedaan vanmorgen bij de Walmart: een Coleman 1-pits gasstel. Dat komt goed van pas, kunnen we alle groentes smoren en daarna de worstjes in een pannetje bakken. We smullen!
De eerste dag rijden we de Trail ridge road: wat een prachtige natuur hier.
In het dal bij het begin, zien we een rocky mountain bighorn sheep (komt alleen hier voor) en ground squirrls (die net als prairy-dogs veel rechtop staan).
We komen zo hoog dat we op toendralandschappen uitkomen.
We zien ook hier weer een bighorn sheep en grote marmotten.
Als we een trail bergop lopen, zijn we blij met de lange broeken en fleecetruien met capuchon want -hoewel de zon hoog aan de hemel staat in een strakblauwe lucht - is het snerpend koud, vooral ook omdat het zo vreselijk hard waait hierboven.
De beplanting is schaars, maar oh, zo mooi! Het uitzicht fantastisch.
Wat ons ook nu weer opvalt, is dat de mensen die we hier ontmoeten zo rustig, relaxt en superaardig zijn ("Kom maar even hier staan, dan sta je uit de wind en kun je even heel rustig genieten van het uitzicht.")
De tweede en laatste dag hier, rijden we naar Big Bear Lake.
Onderweg in het park worden we regelmatig gewaarschuwd dat de parking vol is en dat we maar beter de parkshuttlebus kunnen nemen.
Even zijn we dat ook van plan, maar vandaag zijn we niets vergeten mee te nemen: onze saladelunch, de stoeltjes, de e-readers etc.! Het plan om te picknicken in onze eigen goede campingstoeltjes op een idyllisch plekje moeten we dan dus vergeten of we (Peter, dus eigenlijk) moeten alles mee gaan sjouwen.
"We doen net of we gek zijn" zeg ik "en we proberen het gewoon. Er gaan toch ook regelmatig mensen weg daar?"
We hebben geluk: dicht bij de ingang komt een plaatsje vrij en als we onze Jeep erin geparkeerd hebben, geven we elkaar een high-five.
Big bear lake is mooi en hoewel de volle parkeerplaats dus ook veel bezoekers verraadt, ervaren we het geen moment als "druk". Regelmatig zitten we gewoon met zijn tweetjes op een bankje te genieten.
Omdat het lopen zo goed gaat, plakken we er maar meteen een trail naar Nymph-lake aan vast. Dat valt wel even tegen, want de hele trail heenwaarts is bergop. Gelukkig is het maar 800 meter, maar toch.
Nymph lake is totaal anders, veel lieflijker, vol met gele dotters: een plaatje!
Op de weg terug vinden we een kleine parkeerstrook met 1 picknicktafel en die is vrij!
(Zijn we toch nog het tafelkleedje vergeten. Dat hebben wij altijd op onze reizen: we maken veel "beginnersfoutjes.")
Na het eten zakken we lekker in onze campingstoeltjes onderuit met de e-readers aan de oever van een klein stroompje.
Na deze break besluiten we terug naar de camping te rijden, maar we kunnen het toch niet laten ook nog even rond het Sprague-lake te wandelen, te meer daar het een rolstoeltoegankelijk pad is, dus geen hellingen erin.
Inmiddels zijn we al zo ver-Amerikaanst dat we alle tegenliggers begroeten, maar ik vermoed dat hier veel toeristen zijn, want men is niet Sprague-zaam hier: we krijgen weinig respons.
- Posted using BlogPress from my iPad
Bij Estes Park begint het National Park Rocky Mountains.
We hebben een fijne blokhut (zo een die we al vaker hebben gehad: bedden, 2 planken om spulletjes op te zetten en verder eigenlijk niets. Op de veranda een schommelstoel en een grond-bbq). De bbq hebben we niet nodig, ook niet die we net gekocht hebben. Het waait te hard, er is verhoogde paraatheid. Dat is wel nodig ook, want vanmiddag bij het plaatsje Nederland, hebben we eerste bosbrand al weer gezien en moesten we een stukje omleiding rijden.
Gelukkig hebben we een super-aankoop gedaan vanmorgen bij de Walmart: een Coleman 1-pits gasstel. Dat komt goed van pas, kunnen we alle groentes smoren en daarna de worstjes in een pannetje bakken. We smullen!
De eerste dag rijden we de Trail ridge road: wat een prachtige natuur hier.
In het dal bij het begin, zien we een rocky mountain bighorn sheep (komt alleen hier voor) en ground squirrls (die net als prairy-dogs veel rechtop staan).
We komen zo hoog dat we op toendralandschappen uitkomen.
We zien ook hier weer een bighorn sheep en grote marmotten.
Als we een trail bergop lopen, zijn we blij met de lange broeken en fleecetruien met capuchon want -hoewel de zon hoog aan de hemel staat in een strakblauwe lucht - is het snerpend koud, vooral ook omdat het zo vreselijk hard waait hierboven.
De beplanting is schaars, maar oh, zo mooi! Het uitzicht fantastisch.
Wat ons ook nu weer opvalt, is dat de mensen die we hier ontmoeten zo rustig, relaxt en superaardig zijn ("Kom maar even hier staan, dan sta je uit de wind en kun je even heel rustig genieten van het uitzicht.")
De tweede en laatste dag hier, rijden we naar Big Bear Lake.
Onderweg in het park worden we regelmatig gewaarschuwd dat de parking vol is en dat we maar beter de parkshuttlebus kunnen nemen.
Even zijn we dat ook van plan, maar vandaag zijn we niets vergeten mee te nemen: onze saladelunch, de stoeltjes, de e-readers etc.! Het plan om te picknicken in onze eigen goede campingstoeltjes op een idyllisch plekje moeten we dan dus vergeten of we (Peter, dus eigenlijk) moeten alles mee gaan sjouwen.
"We doen net of we gek zijn" zeg ik "en we proberen het gewoon. Er gaan toch ook regelmatig mensen weg daar?"
We hebben geluk: dicht bij de ingang komt een plaatsje vrij en als we onze Jeep erin geparkeerd hebben, geven we elkaar een high-five.
Big bear lake is mooi en hoewel de volle parkeerplaats dus ook veel bezoekers verraadt, ervaren we het geen moment als "druk". Regelmatig zitten we gewoon met zijn tweetjes op een bankje te genieten.
Omdat het lopen zo goed gaat, plakken we er maar meteen een trail naar Nymph-lake aan vast. Dat valt wel even tegen, want de hele trail heenwaarts is bergop. Gelukkig is het maar 800 meter, maar toch.
Nymph lake is totaal anders, veel lieflijker, vol met gele dotters: een plaatje!
Op de weg terug vinden we een kleine parkeerstrook met 1 picknicktafel en die is vrij!
(Zijn we toch nog het tafelkleedje vergeten. Dat hebben wij altijd op onze reizen: we maken veel "beginnersfoutjes.")
Na het eten zakken we lekker in onze campingstoeltjes onderuit met de e-readers aan de oever van een klein stroompje.
Na deze break besluiten we terug naar de camping te rijden, maar we kunnen het toch niet laten ook nog even rond het Sprague-lake te wandelen, te meer daar het een rolstoeltoegankelijk pad is, dus geen hellingen erin.
Inmiddels zijn we al zo ver-Amerikaanst dat we alle tegenliggers begroeten, maar ik vermoed dat hier veel toeristen zijn, want men is niet Sprague-zaam hier: we krijgen weinig respons.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 14, 2016
Bijna failliet
Het ontbijt in Microtel is verrassend. Niet zozeer vanwege het aanbod: cereals, muffins en koffie, maar er is ook een wafelijzer en dat zorgt voor het entertainment.
Een jonge knul van voor in de twintig zag het wel zitten: een lekkere versgebakken wafel als ontbijt.
Helaas is de koek aan allebei de kanten aan het ijzer blijven plakken en nu staat hij, gewapend met tang en vork, alle aangekoekte wafelresten tussen de ribbels van het apparaat te peuteren. Het duurt even, maar hij krijgt hem helemaal schoon.
Met zijn vangst op een bordje verdwijnt hij naar boven (zeker zijn vriendin verrassen).
Ook ik ga een poging wagen. Die jonge gast is natuurlijk vergeten het wafelijzer in te spuiten met vet, maar dat zal mij niet gebeuren.
Als het apparaat "bleept" dat de wafels klaar zijn, hangt ook die van mij vastgeplakte aan aan alle kanten. Gelukkig is hij iets harder gebakken, zodat ik na 5 minuutjes klaar ben en de restanten nog lekker smaken ook.
Na mij volgen nog een aantal slachtoffers en inmiddels is iedereen zich er volop mee aan het bemoeien en dat levert leuke tips en trics op, maar geen betere wafels.
Ben benieuwd of het apparaat er over 5 weken (dan komen wij daar onze laatste nacht in Denver doorbrengen) nog staat: ik denk het wel; wat valt er anders te lachen bij het ontbijt?
Na een minuut of 5 met de shuttle, waarin zowel de chauffeur als de passagiers hun best doen de zaak te vermaken, staan we bij Herz.
Omdat we al een reservering hebben, worden we door een medewerkster naar de digipaal verwezen. Daar worden we door een digitale medewerkster (die we ook kunnen zien op een schermpje) aan een auto geholpen (althans, dat is het idee).
Maar al nadat ze ons een vraag of drie gesteld heeft, krijg ik de opdracht een medewerkster te roepen: zij heeft het helemaal gehad met ons! Wij antwoorden niet snel genoeg en niet adequaat genoeg, vermoed ik.
De life-medewerkster verwijst ons naar de balie waar we door een andere life-medewerker geholpen worden.
Hij doet dat prima, op een kleinigheidje na: wij menen het volle bedrag al betaald te hebben en op zijn computer staat dat we nog een dikke $ 1.200,-- bij moeten betalen.
"computer says no!...."
Het is maar goed dat ik stalen zenuwen heb, anders was ik ter plekke neergestort.
De wifi van Herz en mijn i-padje doen wonderen.
Ik laat hem mijn betaling via de ING zien (dit is geen sluikreclame, want ik heb een hekel aan de ING, maar ja het gedoe om te verkassen...); mijn reserveringsbewijs van WTC en hij krijgt van ons een kopietje van het reserveringsbewijs (het reservekopie-mapje komt goed van pas!) en dan hoeven we NIET bij te betalen, NIET 1 1/2 uur op zijn leidinggevende te wachten; NIET naar de parkeergarege waar de auto in rij 26, vak XC staat: nee, onze JEEP Cherokee staat met de kofferbak reeds open, voor de deur van het kantoor geparkeerd en wij krijgen de sleutel overhandigd met: "Fijne tijd in de States en een goede reis!"
- Posted using BlogPress from my iPad
Een jonge knul van voor in de twintig zag het wel zitten: een lekkere versgebakken wafel als ontbijt.
Helaas is de koek aan allebei de kanten aan het ijzer blijven plakken en nu staat hij, gewapend met tang en vork, alle aangekoekte wafelresten tussen de ribbels van het apparaat te peuteren. Het duurt even, maar hij krijgt hem helemaal schoon.
Met zijn vangst op een bordje verdwijnt hij naar boven (zeker zijn vriendin verrassen).
Ook ik ga een poging wagen. Die jonge gast is natuurlijk vergeten het wafelijzer in te spuiten met vet, maar dat zal mij niet gebeuren.
Als het apparaat "bleept" dat de wafels klaar zijn, hangt ook die van mij vastgeplakte aan aan alle kanten. Gelukkig is hij iets harder gebakken, zodat ik na 5 minuutjes klaar ben en de restanten nog lekker smaken ook.
Na mij volgen nog een aantal slachtoffers en inmiddels is iedereen zich er volop mee aan het bemoeien en dat levert leuke tips en trics op, maar geen betere wafels.
Ben benieuwd of het apparaat er over 5 weken (dan komen wij daar onze laatste nacht in Denver doorbrengen) nog staat: ik denk het wel; wat valt er anders te lachen bij het ontbijt?
Na een minuut of 5 met de shuttle, waarin zowel de chauffeur als de passagiers hun best doen de zaak te vermaken, staan we bij Herz.
Omdat we al een reservering hebben, worden we door een medewerkster naar de digipaal verwezen. Daar worden we door een digitale medewerkster (die we ook kunnen zien op een schermpje) aan een auto geholpen (althans, dat is het idee).
Maar al nadat ze ons een vraag of drie gesteld heeft, krijg ik de opdracht een medewerkster te roepen: zij heeft het helemaal gehad met ons! Wij antwoorden niet snel genoeg en niet adequaat genoeg, vermoed ik.
De life-medewerkster verwijst ons naar de balie waar we door een andere life-medewerker geholpen worden.
Hij doet dat prima, op een kleinigheidje na: wij menen het volle bedrag al betaald te hebben en op zijn computer staat dat we nog een dikke $ 1.200,-- bij moeten betalen.
"computer says no!...."
Het is maar goed dat ik stalen zenuwen heb, anders was ik ter plekke neergestort.
De wifi van Herz en mijn i-padje doen wonderen.
Ik laat hem mijn betaling via de ING zien (dit is geen sluikreclame, want ik heb een hekel aan de ING, maar ja het gedoe om te verkassen...); mijn reserveringsbewijs van WTC en hij krijgt van ons een kopietje van het reserveringsbewijs (het reservekopie-mapje komt goed van pas!) en dan hoeven we NIET bij te betalen, NIET 1 1/2 uur op zijn leidinggevende te wachten; NIET naar de parkeergarege waar de auto in rij 26, vak XC staat: nee, onze JEEP Cherokee staat met de kofferbak reeds open, voor de deur van het kantoor geparkeerd en wij krijgen de sleutel overhandigd met: "Fijne tijd in de States en een goede reis!"
- Posted using BlogPress from my iPad
Graancirkels in Denver
Na een reis van meer dan 22 uur, zet de piloot de landing in.
Beneden me zie ik allemaal donkergroene cirkels in het landschap liggen.
Aanvankelijk denk ik dat het waterbassins zijn, maar naarmate de daling vordert blijkt dat het groen, beige cirkels zijn, in allerlei variaties.
Wat ze gemeen hebben is dat er vanaf het midden een lijn loopt naar de buitenkant van de cirkel.
Het is een fascinerend schouwspel.
Mijn buurman die in Denver woont, weet ook niet wat het zijn. Maar, even later weer hij me toch te vertellen dat het landbouwvelden zijn en de cirkels zijn ontstaan door de "irrigation swings".
United Airlines (veel service aan boord: geweldig) zet ons veilig aan de grond en een uurtje later worden we met de airportshuttle afgezet bij het Microtel.
We slenteren nog even naar een terrasje in de buurt voor een koud biertje en uitzicht op de Rocky Mountains.
Wat wil een mens nog meer?
Posted using BlogPress from my iPad
Beneden me zie ik allemaal donkergroene cirkels in het landschap liggen.
Aanvankelijk denk ik dat het waterbassins zijn, maar naarmate de daling vordert blijkt dat het groen, beige cirkels zijn, in allerlei variaties.
Wat ze gemeen hebben is dat er vanaf het midden een lijn loopt naar de buitenkant van de cirkel.
Het is een fascinerend schouwspel.
Mijn buurman die in Denver woont, weet ook niet wat het zijn. Maar, even later weer hij me toch te vertellen dat het landbouwvelden zijn en de cirkels zijn ontstaan door de "irrigation swings".
United Airlines (veel service aan boord: geweldig) zet ons veilig aan de grond en een uurtje later worden we met de airportshuttle afgezet bij het Microtel.
We slenteren nog even naar een terrasje in de buurt voor een koud biertje en uitzicht op de Rocky Mountains.
Wat wil een mens nog meer?
Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, april 28, 2016
Einde blog
Zoals je kunt zien, heeft blogspot alle foto's uit de blogs verwijderd.
Een grote teleurstelling.
Ik ben flink op zoek naar een nieuwe plek voor mijn blogs.
Ik dacht iets gevonden te hebben op https://tinekebruijsblog.wordpress.com
en ik heb daar een paar proefjes geschreven.
Nu -tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk- krijg ik te lezen van deze vriendelijke provider, dat ik nog 3 dagen de tijd heb om tot een koopbesluit over te gaan. Maar, daar ben ik nog niet aan toe!
Er zijn nog te veel dingen die ik niet goed geplaatst krijg. Zo zijn b.v. de foto's piepklein en volgens de helpdesk is dat niet te verhelpen... Tja, ik moet dus verder zoeken....
Dat wordt behelpen dus.
Ik zal af en toe iets op Facebook plaatsen en laat mijn lezers tzt weten wat mijn nieuwe blog-home wordt.
Tot nader order...
Ik hoop dat jullie me blijven volgen...
- Posted using BlogPress from my iPad
Een grote teleurstelling.
Ik ben flink op zoek naar een nieuwe plek voor mijn blogs.
Ik dacht iets gevonden te hebben op https://tinekebruijsblog.wordpress.com
en ik heb daar een paar proefjes geschreven.
Nu -tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk- krijg ik te lezen van deze vriendelijke provider, dat ik nog 3 dagen de tijd heb om tot een koopbesluit over te gaan. Maar, daar ben ik nog niet aan toe!
Er zijn nog te veel dingen die ik niet goed geplaatst krijg. Zo zijn b.v. de foto's piepklein en volgens de helpdesk is dat niet te verhelpen... Tja, ik moet dus verder zoeken....
Dat wordt behelpen dus.
Ik zal af en toe iets op Facebook plaatsen en laat mijn lezers tzt weten wat mijn nieuwe blog-home wordt.
Tot nader order...
Ik hoop dat jullie me blijven volgen...
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, februari 20, 2016
Met Peter naar Bowie en met Harry naar Starbucks
Ook als we geen vakantie hebben, doen we leuke dingen.
Zo hebben we op vrijdag bij Peters broer en zijn vrouw in Nijverdal afgesproken. Voor we daar verwacht worden, hebben we nog een paar uurtjes over en die benutten we door een lekkere kop soep te eten (van snijbonen en slabonen?) en een uurtje te wandelen op de Holterberg langs de Sallandse heuvelrug. Het is lekker fris en droog weer: genieten!
Na het familiebezoekje gaan we naar ons favoriete hotel in Twente: Droste.
We worden weer heel vriendelijk ontvangen, krijgen nu een kamer boven (ook weer prima met een schommelstoel en een hangstoel, uitstekende bedden, tv, aparte toiletruimte en een lekkere bad- en doucheruimte).
We drinken alvast een glaasje wijn met een klein hapje (meegenomen, want overgebleven gisteravond en asperges gooi ik echt niet weg!).
We kunnen bijna niet wachten om te gaan dineren, want de vorige keer toen we hier waren, werden we enorm verrast door het bijzondere en erg lekkere eten.
De verwachtingen zijn hoog gespannen en we worden niet teleurgesteld.
Ik ga niet allemaal opnoemen wat we gegeten en gedronken hebben, maar de kalfszwezerik en de wortelcouscous waren heel bijzonder!
Na een goed ontbijt in de "wintertuin" (de serre van Droste: Peter vraagt zich af hoe die in de zomer heet?): rijden we naar station Hoogeveen, parkeren de auto bij het station en gaan verder met de trein naar Groningen.
Om 12.45 uur stappen we het Groninger museum in voor de tentoonstelling van Davie Bowie: hij blijft zelfs mij (niet echt een Bowie-fan) een dikke twee uur boeien.
Nadat we de rondgang af hebben, willen we een kopje koffie drinken. Het is in beide restaurants in het museum zo druk dat we geen plaatsje kunnen vinden en dus gaan we lekker naar Starbucks om een lekkere cappuccino.
Ik zoek alvast een tafeltje en Peter bestelt.
....
Ik wacht even en dan hoor ik dat er bestellingen op naam worden afgeroepen.
Nadat eerst "Nathalie!" geroepen is, hoor ik haar roepen: "Harrie!".....
Tot mijn stomme verbazing gaat Peter naar haar toe en haalt de door hem bestelde 2 cappucinos's op.
.?.??.?.?.?
"Ja, ze vroeg een naam en die heb ik haar toen maar gegeven...."
En zo ga je een weekendje met Peter weg en drink je koffie met Harrie.
- Posted using BlogPress from my iPad
Zo hebben we op vrijdag bij Peters broer en zijn vrouw in Nijverdal afgesproken. Voor we daar verwacht worden, hebben we nog een paar uurtjes over en die benutten we door een lekkere kop soep te eten (van snijbonen en slabonen?) en een uurtje te wandelen op de Holterberg langs de Sallandse heuvelrug. Het is lekker fris en droog weer: genieten!
Na het familiebezoekje gaan we naar ons favoriete hotel in Twente: Droste.
We worden weer heel vriendelijk ontvangen, krijgen nu een kamer boven (ook weer prima met een schommelstoel en een hangstoel, uitstekende bedden, tv, aparte toiletruimte en een lekkere bad- en doucheruimte).
We drinken alvast een glaasje wijn met een klein hapje (meegenomen, want overgebleven gisteravond en asperges gooi ik echt niet weg!).
We kunnen bijna niet wachten om te gaan dineren, want de vorige keer toen we hier waren, werden we enorm verrast door het bijzondere en erg lekkere eten.
De verwachtingen zijn hoog gespannen en we worden niet teleurgesteld.
Ik ga niet allemaal opnoemen wat we gegeten en gedronken hebben, maar de kalfszwezerik en de wortelcouscous waren heel bijzonder!
Na een goed ontbijt in de "wintertuin" (de serre van Droste: Peter vraagt zich af hoe die in de zomer heet?): rijden we naar station Hoogeveen, parkeren de auto bij het station en gaan verder met de trein naar Groningen.
Om 12.45 uur stappen we het Groninger museum in voor de tentoonstelling van Davie Bowie: hij blijft zelfs mij (niet echt een Bowie-fan) een dikke twee uur boeien.
Nadat we de rondgang af hebben, willen we een kopje koffie drinken. Het is in beide restaurants in het museum zo druk dat we geen plaatsje kunnen vinden en dus gaan we lekker naar Starbucks om een lekkere cappuccino.
Ik zoek alvast een tafeltje en Peter bestelt.
....
Ik wacht even en dan hoor ik dat er bestellingen op naam worden afgeroepen.
Nadat eerst "Nathalie!" geroepen is, hoor ik haar roepen: "Harrie!".....
Tot mijn stomme verbazing gaat Peter naar haar toe en haalt de door hem bestelde 2 cappucinos's op.
.?.??.?.?.?
"Ja, ze vroeg een naam en die heb ik haar toen maar gegeven...."
En zo ga je een weekendje met Peter weg en drink je koffie met Harrie.
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)