Op een onbewoond eiland....

Los Lobos: een onbewoond eiland, precies tussen Fuertentura en Lanzarote.
Met de ferry varen wij er in ongeveer 25 minuten naar toe.

We zijn van plan om de hele rondwandeling te doen. Het ene boekje zegt 3 uur, het andere iets meer of iets minder; de man bij de kaartenkiosk houdt het op 2 a 2 1/2 uur en dan blijkt toch weer dat de locals het het beste weten.
Onze wandeltocht duurt net iets meer dan 2 uur!

Als iedereen de boot afkomt, verwacht je dat er in kolonne gewandeld gaat worden, maar niets is minder waar. Het ene groepje gaat linksom, het andere rechtsom, en onderweg nemen enkelen een afslag naar de vulkaan of een strandje en na een kwartier voel je je echt op een onbewoond eiland.
Overal vulkaanstenen en lichte beplanting, die wel steeds verandert naarmate de tocht vordert. Aan de noordkant zijn kwelders en daar groeien b.v. zeekralen en lamsoren.



Als we rond zijn geweest drinken we een kopje heerlijke espresso aan de buitenbalie van het restaurantje en gezien de plaatsing van de afvalbak daar binnen (pal onder de toonbank waar de drankjes worden geserveerd en waar wordt afgerekend) zijn we toch enigszins opgelucht dat we ervoor gekozen hebben zelf wat te eten mee te nemen. We lunchen in de schaduw op de wachtbank voor de glasbodemboot, waarmee we een "minicruise" gaan maken: brood, eieren, worst, olijven met jalapenopeppers erin. Heerlijk! Na zo'n tochtje!

De minicruise brengt ons naar de achterkant van de half ingestorte vulkaan van Los Lobos waardoor we een geweldig mooi zicht hebben op de (halve) caldera. Als we weer bijna terug zijn bij het aanlegsteigertje op Los Lobos, gaat de boot even stil liggen en zien we enorme hoeveelheden vissen (de glasbodemrepen hebben we eigenlijk niet nodig).
We kunnen kiezen voor nog een extra uurtje op Los Lobos of terug naar Fuertenventura: moeilijk liggen op een zandstranje zonder een wijntje en andere eventuele versnaperingen of op heerlijke stretchers op ons eigen dakterras met alles voorhanden.
We kiezen voor het laatste.

(Als we daar naar toe rijden, wijst de buitenthermometer van de auto 26/27 gr. aan.)
Wat een heerlijk klimaat hier!

- Posted using BlogPress from my iPad

Sneeuw?

Als we 's morgens wakker worden en op Facebook kijken, zien we meteen een foto van Geldrop in de sneeuw. Tjee, wat een verschil met hier in Corralejo: kleine wolkjes aan de hemel waar de zon al weer schijnt!

We rijden naar de hoofdstad (geen aanrader, volgens het ANWB-gidsje, maar we willen toch zien of het klopt). Om het maar meteen toe te geven: het is een goed gidsje.
Er is wel een autovrije, mooi geplaveide hoofdwinkelstraat, maar de winkels die er zijn hebben totaal geen uitstraling en- erger nog voor de middenstand hier - het winkelend publiek ontbreekt. Jammer ook voor de drummer die publiek probeert te trekken door mee te drummen met een muziekband. Sfeerverhogend, echt wel, maar er zijn buiten ons en een paar verkopers in marktkraampjes, geen mensen die zich door hem of iets anders laten verleiden daar te zijn en te shoppen.
In het grote winkelcentrum vlakbij genieten we nog het meest van 2 kleintjes die voor het eerst van hun leven in een treintje rond een immens grote kerstboom enkele rondjes rijden: ze komen niet bij van het lachen.

Bij Stradivarius wil ik een omslagdoek kopen die in de etalage hangt, maar die vlieger gaat niet op! Niemand van het personeel ter plekke is gemachtigd iets uit de etalage te halen en/of iets te wijzigen. Als we vragen of er misschien ook een filiaal elders op het eiland is, worden ze wakker. Ze bellen naar het filiaal in Corralejo en een half uurtje later kopen we in "ons eigen plaatsje" de omslagdoek.

Nog een half uurtje later zitten/liggen we weer op ons dakterras: nog maar even een paar uurtjes zon meepikken, toch?



- Posted using BlogPress from my iPad

Tussen Pajara en Antigua

We maken vandaag een prachtige autotocht. Ik vind het niet eenvoudig om te verwoorden wat je ziet. Ik doe een poging.

Dit gedeelte van Fuerteventura ligt op 500 meter hoogte, ongeveer. Je rijdt afwisselend door dalen en over flanken en toppen van vulkanisch gebergte. Het ziet er kaal uit: bomen zijn er niet en er is ook heel weinig beplanting. De kleur varieert van flauwgrijs, -groen, beige, grijszwart naar roodachtig.
Tussenin ligt af en toe een piepklein dorpje waar wat al dan niet gerestaureerde graanmolens staan (vrouwelijke en mannelijke, volgens Gonnie); bewoners lijken er niet te zijn: we zien weinig dorpsbewoners.
De tocht is afwisselend, ook al omdat we regelmatig stoppen om b.v. een kerkje te bezichtigen of een voormalig klooster.

Als we op het hoogste punt aankomen, is er een schitterend uitzichtspunt (mirador) waar tevens een informatieve tentoonstelling is over het ontstaan en de vorming van de Canarische eilanden in het algemeen en van die van Fuerteventura in het bijzonder.
Dat dit eiland zo kaal is en de landbouw helemaal verdwenen is, is volledig te wijten aan het kappen van bebossing in het verleden waardoor het eiland compleet verschraald en verzilt is.
Er wordt ook verklaard dat de hoogte van de ligging grotendeels bepaalt dat het continu waait hier en het bijna nooit regent.






We maken een kleine omweg naar het strand om te lunchen in een klein gehuchtje aan zee (Puerto de los Muertos). We hebben daar geen spijt van: het eten is lekker, de zon doet vandaag weer zijn best en het is heerlijk wandelen over de rotsen.

Het is weer een bijzonder fijne dag.



- Posted using BlogPress from my iPad

Kerstmis in de duinen

Ik schreef het gisteren al: 1e kerstdag 2014 wandelen we door de duinen.
Op een steenworp afstand van ons appartement begint het wandelpad dat langs en door de duinen loopt.

Al heel snel verlaten we het pad en kiezen onze eigen weg door het prachtige gebied. De zon schijnt heerlijk, de wind is minder sterk dan gisteren en het lijkt alsof we de enigen zijn die aan de wandel zijn: we zien geen anderen.



Pas als we bij het strand aankomen zien we een paar andere mensen die ook neergestreken zijn op het terrasje van het strandpaviljoen dat tot mijn verbazing gewoon open is. De serveerster is goed ge(kerst)mutst en biedt ons bij het weggaan een glaasje jus met een shotje en een lekkernij aan.

Als we terugkomen gaan we op het zonnige dakterras van ons appartement aan de kaas en wijn: we vinden dat we dit verdiend hebben na de pittige wandeling.
Vanavond steken we de bbq aan; eerst een paar uurtjes relaxen.

Kerstmis 2014 is er een om dankbaar voor te zijn.

- Posted using BlogPress from my iPad

Zon, wind en duinen

Na de eerste dag op Fuerteventura kan ik mijn indrukken in 3 woorden samenvatten: zon, wind en duinen.
De zon schijnt de hele dag (met uitzondering van de vroege ochtend).
De straffe wind zorgt ervoor dat het nooit te warm wordt en dat je een vestje bij de hand moet hebben en in het gebied waar wij zijn, liggen prachtige, blanke duinen waar we op 1e Kerstdag in gaan wandelen.

Vandaag verkennen we het noordelijke gedeelte van het eiland. We wandelen naar de vulkaan Hondo (6 km. heen en terug). Op het laatste hoge stuk waait het zo hard dat het echt uitkijken geblazen is dat we niet van het padje raken.
Hondo heeft een prachtig gevormde krater die vanaf het aangelegd uitzichtspunt bijna in zijn totaliteit te zien is.










We zien 5 toeristen die het kennelijk als een uitdaging zien om in de krater af te dalen. Wij vinden het maar gevaarlijk: het is een behoorlijk steile afdaling waarbij geregeld flinke stenen naar beneden rollen en als de afdaling al zoveel inspanning kost, hoe gaan ze dan weer boven komen?
We zijn niet de enigen die zich dat afvragen, want als we even laten lekker geluncht hebben komen we het Franse echtpaar tegen dat ook naar de waaghalzen heeft gekeken en aan ons vraagt of het 5-tal weer goed boven gekomen is. We blijven het antwoord schuldig.

(Benieuwd naar de BN'r die nu tegelijkertijd met ons naar de Canarische eilanden vloog? Die heeft daags voor vertrek zijn Wet Normering Topinkomens door de 1e Kamer gekregen.)

Veel leuke dingen doen...en blijven leren.

En... wat ben je gaan "doen" nu je gepensioneerd bent?
Ben je niets gaan doen?

Mijn antwoord luidt steevast:
"Veel leuke dingen! Mijn werk was leuk en ik heb er heel veel voldoening van gehad en waardering uit gehaald.
En nu doe ik allerlei dingen waar ik toen geen weet van had, geen tijd voor had en waar geen vervelende kantjes aanzitten. Wat een luxe, he?"

Zo heb ik net de beginnerscursus Bridgen afgesloten, met de afspraak voor een vervolg in januari.


Dat heeft me niet alleen kennis van een spelletje kaarten (zo mag je bridgen trouwens niet noemen) opgeleverd, maar ook een een groepje "meiden" met wie gebridged wordt (en veel gelachen). En, van het een komt het ander: over een paar dagen gaan we naar het Loo in Apeldoorn waar behalve de gedekte tafels ook een tentoonstelling over Grace Kelly is.

Ik ben ook gaan zingen bij ProjectkoorX. Eind april (24e) is er een uitvoering in 'Hazzo in Aalst/Waalre en 31 mei staan we in de Hofnar in Valkenswaard.
Muziek uit de jaren 50 en 60 (o.a. Beach Boys en Beatles).

Elke week ga in naar het Muziekcentrum in Eindhoven voor het lunchconcert.
Een uurtje klassieke muziek (varierend van percussie tot saxofoon, gebracht door een orkest of een solist). Elke week weer een bijzondere verrassing.

Dat zijn enkele vaste ijkpunten in de week, naast mijn pianolessen en uurtjes studie en mijn activiteiten voor de clientenraad van zorgcentrum Archipel/Eerdbrand.

En waar ik ook zo van geniet is het feit dat alles in een rustiger tempo kan: krantje lezen, eten koken, boodschappen doen.

Ik realiseer me dat ik alle privezaken niet meer rondom/naast het werk zijn ingepland en worden beleefd: ze zijn mijn leven aan het worden. Ik heb geen werk meer.
Dat voelt als winst, veel meer dan als verlies.
De kleinkinderen genieten van school, sport, Sinterklaas (en ik geniet mee);
Anne en Wout trouwen (en wij zijn daar getuige van);
Er komt weer een kleinzoon bij in februari.



Wat ik nog steeds wil leren, is geduldig zijn.
Regelmatig krijg ik de opmerking: "Dit is een goede oefening voor jou!", als het b.v. weer een tergend lang duurt voor de ober een bestelling op komt nemen, met de rekening komt, het verkeerslicht op groen springt, mijn voorganger optrekt, de toegangskaartjes afgescheurd worden...

"Zijn er dan helemaal geen vervelende kantjes aan je pensioen?"
Jazeker, toch wel!
Als je in deze fase van je leven komt en meer optrekt met mensen van diezelfde leeftijd, dan word je er keihard mee geconfronteerd hoe broos gezondheid is, hoe kwetsbaar de mens (en daar wil ik eigenlijk liever niet vaak en veel aan denken).
Dat was een half jaar geleden niet anders, maar als je altijd met jongeren werkt, dan is die kwetsbaarheid een aspect dat je maar af en toe eens tegenkomt en dat is nu ineens anders.
Ik heb er wel tot mijn 65e van mogen profiteren en nu zal ik gaan leren om ermee om te gaan dat dat niet meer zo is.

Intussen gaan we gewoon door met nieuwe plannen maken voor januari en daarna.
Er staan weer interessante dingen en mooie reisjes op de planning.

De eerste reis gaat Fuerteventura: ik laat van me horen!

Op naar 2015!



- Posted using BlogPress from my iPad

Internet en bloggen

Op het moment dat ik dit blog schrijf, zit ik in de stralende zon op het balkon.


Het klinkt idyllischer dan het is: plaats en temperatuur zijn weliswaar perfect, maar met het lijf zit het even tegen. Ik voel me slapjes na een fink aantal keren toiletbezoek: waren het dan toch de mosselen? Of de clams van gisteravond?
Ik hoop geen van beide (ik heb er voor vanavond ook al besteld...).

Omdat de anderen in de sauna, turks bad of bubblebad hangen, is het wel lekker rustig. Gelegenheid te over om even lekker te schrijven. Even kijken waar ik gebleven ben, kan niet. Hier zitten we net te ver van de wifi af.
Bij het vorige huisje deed de wifi het helemaal niet, net zo min als de tv (toch maar even gechecked, terwijl we nooit tv kijken als we op reis zijn), de koelkast, de vriezer, het koffiezetapparaat (kan stond er kapot onder) en de vaatwasser (wij hadden geen vaatwastabletten meegenomen in het koffertje).
Voor de rest was het een leuk huisje hoor! (Zo lieten we Maria weten toen we noodgedwongen zaten te mailen in het enige plaatselijke cafe: een voordeel is snel gevonden).

De afgelopen dagen zijn het best samen te vatten met: we verplaatsen ons met de auto; we wandelen, we zwemmen.


De kust in Zuid-West Portugal is prachtig. Veel cliffs en tussendoor veel mooie zandstrandjes waar ruimte genoeg zou zijn om er bij te gaan liggen. Maar na onze ochtendsessies in zwembad, sauna etc. zitten we liever op een goeie terrasstoel onder een grote parasol.
De temperatuur is de laatste 2 dagen gelukkig wat aan het zakken, want die was inmiddels to 37 graden opgelopen en dat is echt warm, ook al is de vochtigheidsgraad hier laag.

Vanmiddag gaan we nog een bezoek brengen aan Lagos.
Vanavond Grande Finale bij het rikken: de weekwinnaar zal bekend zijn.
Ik ben het niet: ik krijg de poedelprijs, zoveel is al duidelijk op dit moment.

Morgen weer terug naar Lissabon en dan terug naar huis.
3/4 denken al weer aan het werk dat op hen wacht, maandag.
Ik pak mijn leven als gepensioneerde weer op: 65+ zijn levert niet alleen korting op toegangskaartjes op!


- Posted using BlogPress from my iPad

Zondag in Lissabon

De bakker opent zijn winkeltje op dezelfde tijd als elke andere dag: om 7 uur zijn er heerlijk verse broodjes. Ook de supermarkt is gewoon open: we eten verse broodjes met een gekookt eitje.

Na het ontbijt wandelen we door Alfama, een authentieke wijk in Lissabon die 's avonds bruist van de cafeetjes waaruit al dan niet authentieke fadoliederen klinken, maar die er nu verlaten bij ligt.
We klimmen de steegjes op en af, lopen kerken in en uit, genieten van de zondagsrust en komen uiteindelijk bij een kerkplein uit dat uitzicht biedt over het zuidelijk deel van de stad. We boffen dat we een tafeltje met 4 stoeltjes kunnen bemachtigen en drinken een kopje koffie. Als we daarna net aan een pilsje zitten, gaat de zondagsmis uit en komen de bezoekers in een slakkengangetje de kerk uit.


Ik herinner me van vroeger dat het na de mis altijd dringen was om zo snel mogelijk de kerk uit de komen en ik vraag me net af wat de reden kan zijn dat het hier zo langzaam gaat, als ik zie dat de jonge, knappe priester bij de uitgang van de kerk staat en elke bezoeker een hand geeft en een heilige zondag toewenst. Wat de wachttijd nog veel langer maakt, is het gegeven dat hij alle vrouwelijke kerkbezoekers ook nog eens uitgbreid kust.
Beide partijen (priester en dames) genieten er zichtbaar van!
Dat zie ik de Nederlandse priesters nog niet zo gauw doen, maar het ziet er wel heel gezellig uit!
Als we nog een klein stukje hoger geklommen zijn, stappen we op tram 28 die ons naar het hoogste eindpunt brengt.
Vlak voor we uitstappen heeft Peter als een leuk eettentje gezien. Er staan 2 bejaarde dames in de keuken (Ad concludeert daaruit dat we in een 2 -sterrenrestaurant zitten) en een even zo oude heer achter de bar. De serveerster doet er qua leeftijd niet voor onder.
Het eten is heerlijk, ook al komen de sardines en de zalm uit de diepvries...

Vanaf dat moment wandelen we alleen nog maar bergaf en dat gaat toch aanzienlijk sneller dan de andere kant op.
We komen (toeval of niet) langs het winkeltje waar ik gisteren besloot om geen shawls te komen en er vandaag toch 2 kocht voor €4,-- samen. Gonnie had er al twee, maar die koopt er nog een stuk of tig voor toute la famille.

's Avonds eten we in l'Esquina de Alfama, waar het eten lekker is en de optredens energiek en passievol. Wat kan Fadomuziek dan mooi zijn, zelfs al versta je er geen woord van.
Het is echt genieten.

Morgen de auto halen in de buurt van het vliegveld en door naar het Zuiden.




- Posted using BlogPress from my iPad

Slenteren door Baixa en Bairro Alto

Op onze eerste dag in Lissabon slenteren we heerlijk door Baixo: een wijk met veel pleinen en winkelstraten waar naast de bekende ketens ook nog veel kleine, authentieke winkeltjes te vinden zijn.
Op een van de pleinen zijn ook de plaatselijke junks en bedelaars neergestreken. Ze liggen lallend en vrijend tegen de gevel van een winkel die daardoor op den duur failliet zal gaan, vermoed ik. Niemand stapt langs en over de dronkaards heen om de winkel in te gaan.


De politie laat ze, de bewoners van Lissabon zijn er aan gewend en de argeloze toerist voelt de relaxte sfeer: wat een heerlijke stad.
Een ander plein is zo geplaveid dat het lijkt alsof je over golven loopt. Een aparte ervaring.





We gaan met een lift naar Bairro Alto waar we op een sfeervol pleintje uitgebreid de tijd nemen om te lunchen.
Er kan ons niets gebeuren; we worden continu bewaakt door de garde (v/m) voor het museum van de Nationale Garde.
Een man met een rastakapsel speelt voor ons op zijn opengewerkte gitaar; het eten is van bovengemiddelde kwaliteit: het is genieten in het zonnetje!

In de namiddags zijn we thuis op ons terras.

's Avonds gaan we eten in Alfama. In het beoogde restaurantje is geen plaats meer: we reserveren voor morgen.
In een restaurantje vlak daar bij zijn ook Fado-optredens tijdens het eten.
We merken dat we moe zijn....
Na het eten slenteren we naar huis en liggen vrij snel op een oor.
Fijne dag is het geweest!





Posted using BlogPress from my iPad

Lissabon

Als we even voor de Se kathedraal hebben staan/zitten wachten, komt er een mooie (tenminste dat vind ik) jonge man ons naar het appartement gidsen. Het ligt op nog geen 100 meter verder, in een leuk steegje.
We zijn blij verrast.
Het appartement heeft alles wat we ons voorgesteld hadden en meer!
Er staat een flesje wijn klaar, broodjes met verse worst en kaas, een kan verse sap, espressocups voor de komende dagen ect.
Wij hebben een terras met uitzicht op het water waar we tot midden in de nacht aan de kersenlikeur zitten (ook van het huis!).

Het avondeten is een verhaal apart: we zitten bij wijze van spreken bij moeders en dochter in de keuken. Alle tafeltjes (4) zijn bezet als we ons tafeltje innemen en ook voor de deur zijn de 3 andere bezet. Moeder staat in het piepklein open keukentje te koken waarbij ze voor iedere ademstoot haar wangen flink opbolt en met een zucht weer uitstoot. Ze doet dat in een rap tempo, in tegenstelling tot waarmee de gerechten "serveerklaar" zijn.
De dochter doet het bedienwerk, maar voordat wij zo ver zijn dat we alleen nog maar de drankjes besteld hebben, heeft Gonnie aan de overkant een stok kaarten gehaald en zijn we flink aan het rikken.
Voor Peter is dit een moeilijk1 1/2 uur: het is inmiddels ruim 10 uur 's avonds
(11 u. Nederlandse tijd) en hij heeft alleen nog maar een paar krentenbollen op, zo laat hij ons regelmatig weten.
Als het eten dan uiteindelijk komt, is het basic, maar lekker! We smullen alle vier.












Links en rechts van het tegenoverliggende gebouw zien we de zee!

Een jaar verder

Het is alweer een jaar geleden dat mijn vader overleed, hier in De Eerdbrand in Eindhoven, waar hij nog maar 7 maanden woonde.
Hij had de respectabele leeftijd van 92 jaar, maar toch…

Waar ik heel dankbaar voor ben, is het feit dat mijn vader het hier zo goed naar zijn zin had. Hij vond dat er goed voor hem gezorgd werd, dat de mensen lief voor hem waren.
Dat heeft me echt geraakt.

Het is ook alweer een jaar geleden dat ik lid werd van de Clientenraad van De Eerdbrand.
Waarom deed ik dat?
Nou, precies daarom!
-Omdat het zo ontzettend fijn is dat je ervaart dat er goed voor de bewoners gezorgd wordt;
-Omdat het zo ontzettend fijn is dat de bewoners liefdevol bejegend worden.
Dat wil je zo houden en elke bijdrage die je daaraan kan leveren, is meegenomen.

Gaat dan alles goed?
NEE, natuurlijk niet. Het blijft mensenwerk, gelukkig maar.

Ik hoop dat met alle veranderingen in de zorg de menselijke maat de enig geldende blijft.












- Posted using BlogPress from my iPad

Een maand later

Wat er gebeurt als je terugkomt van een lange reis:
- de naweeen van een vliegtuigongeluk
- Syrie
- kalifaat
- ISIS
- IS
- aardverschuivingen
- vulkaanuitbarstingen
- bewindslieden krijgen complimenten
- familieleden gaan ziekenhuis in en uit
- kleinkinderen vieren hun verjaardagen
- de scholen zijn weer begonnen
- en ALS ik op facebook kijk, worden er honderden emmers ijskoud water over even zoveel hoofden leeg gekwakt

En ik?
Ik vind mijn draai als gepensioneerde.
- Geniet van de enorme vrijheid (hoe moet dat zijn voor iemand die zich in zijn werk heel erg beknot heeft gevoeld? Is het vrijheidsgevoel dan nog intenser of is het gemis dan ook groter?)
- Heb ruimte voor nieuwe interesses (basiscursus Bridgen gestart; ingeschreven voor een koor op projectbasis; startpakket fotografie afgesproken)
- Investeer meer tijd in pianospelen en mijn vrijwilligerswerk in een Clientenraad in de zorg
- Doe veel research op het gebied van Reizen (mijn passie); er zijn er al weer 2 geboekt
- Maak plannen voor andere activiteiten (reisfilmpjes maken), waar dan vooralsnog niets mee gebeurt (heerlijk! Ik kan het gaan doen, maar het hoeft niet)
- Maak plannen om de interne reorganisatie af te maken (gaat nu snel gebeuren)
- Breng mijn financien weer eens goed op orde

Ik was begin deze week nog even op "mijn" school.
"...Of ik het (werk,studenten,collega's) niet mistte..."
Antwoord: Nou nee, ik heb het prima zo!





...jarige dochter op bezoek? Dan even haar stoel versieren...



Posted using BlogPress from my iPad

...en de laatste ervaringen...

Wij rijden over de Pan American Highway (en die is letterlijk heel hoog: 3.400 m.) naar St Isidro en van daaruit weer naar Dominical.
We logeren in Cuna del Angel, aan de rand van een lekker zwembad.
We hopen op goed weer en dat is het ook!

Het diner is een beleving op zich, met name omdat Peter zich ergert aan van alles (en ik het allemaal niet zo erg vind en er wel om kan lachen...)
- het is te donker om de menukaart te kunnen lezen, zelfs nadat hij mijn leesbril heeft gebruikt;
- andere mensen krijgen er een leeslampje bij en wij niet;
- het bier dat we besteld hebben is helemaal uitgeschonken in een diepvriesglas, waardoor er ijssplinters in zitten (hij mag niet eens zelf beslissen of hij zijn flesje ineens inschenkt - of uit het flesje wil drinken -) en hij wil geen ijs in zijn bier, en kijk eens het is nu al helemaal dood!
- de ober gaat aan zijn manager vragen wat hij met het bier moet doen en komt terug met de mededeling dat hij het volgende biertje in een flesje mag serveren;
- ik bestel spaghetti vongole en hij gaat me uitleggen dat het zeevruchten zijn (of ik dat wel weet...);
- we moeten 18-20 minuten op het eten wachten, zegt het obertje, maar misschien willen we een appetizer? (Nou vooruit dan maar...);
- we krijgen er 2 (overigens heerlijke) i.p.v. 1;
- we moeten uiteindelijk 50 minuten wachten!
- als ik na 50 minuten aan de hoofdober vraag wat er aan de hand is met ons eten (alle mensen die na ons gekomen zijn, zitten al te smullen en wij wachten al bijna een uur!) komt hij binnen 1 minuut met de bestelde schotels en vraagt of we nog een biertje willen bestellen? We antwoorden ontkennend;
- na 2 minuten komt het eerste obertje met 2 flesjes bier aanzetten:"...van het huis."
Maar, het moet gezegd worden: het eten is verrukkelijk!

De zondagochtend is zoals we ons hebben voorgesteld: stralend blauwe hemel, heerlijke zonnig: we vermaken ons in en naast het zwembad.
Peter is weer helemaal gelukkig.


In de loop van de middag gaan we weer naar Baru, een lodge met een prachtige tuin en een lekker restaurantje. We zien de 2 huisleguanen en een hele aparte blauw/grijze in de tuin en, als afscheid misschien, zien we van redelijk dichtbij nog een luiaard in de tuin!



En nu zijn we terug in La Garita, de plaats van waaruit we gestart zijn en van waar we morgen naar het vliegveld worden gebracht.

Het is mooi geweest.



Posted using BlogPress from my iPad

Het laatste weekend in Costa Rica

Vandaag hebben we besloten om het laatste weekend weer aan de westkust door te brengen, tussen Dominical en Uvita. Het is moeilijk om een betaalbare plek te vinden; het schijnt er behoorlijk druk te zijn.
Maar 't is gelukt.

Morgen rijden we er naar toe over de Pan American Highway, een schitterend hooggelegen weg over bergkammen (en nu maar hopen dat het weer morgen opgeklaard is zodat we mooie vergezichten krijgen!)

Vandaag is het lekker weer tot een uur of half drie 's middags en daarna is het gaan hozen tot nu, tegen vijf uur.
Vanochtend hebben we een heel relaxed tochtje gedaan rond een vlakbij gelegen meer. We komen verrassende dingen tegen, zoals een mooie hangbrug die nota bene in het dorpje waar we al drie dagen logeren, begint! (Of eindigt, dat hangt van het startpunt af...).
We drinken koffie (gezet op Costaricaanse manier, door een katoenen zakje aan tafel gefilterd) op een mooie plek, komen bij een beeldhouwershuisje en een ruine van een zeer oud kerkje. Daar vliegt een drone boven die foto's en films maakt. De fotograaf is begonnen als hobbyist, maar wil er de kost mee gaan verdienen.
Hij fotografeert ons ook met de drone en belooft de foto's op te sturen: ben benieuwd.
De middag brengen we door voor onze kamer, op de overdekte overloop, met een boek, kopje koffie en daarna een wijntje.

We hebben het goed!

Pura Vida

Posted using BlogPress from my iPad

Orosivallei

Nadat we afscheid hebben genomen van Isabelle en "Harry" onze luiaard nog even bekeken hebben, gaan we op weg naar Orosi.
Wij zijn 200m. op pad (we zijn al lang gewend aan de ongeasfalteerde, met keien en putten bezaaide weggetjes) wijst een jongen die we willen passeren, naar onze autowielen. "Pas op", zo gaat bij mij het waarschuwingslampje branden, "dit kan een truc zijn. Maar toch niet hier?"
We stappen uit en zien dat de rechterachterband helemaal leeg is.
Snel terug naar Isabelle, zij staat op het punt te gaan zwemmen vandaag; zij kan kan ons wel een garage wijzen.
Dat kan ze, inderdaad, maar eerst schakelt ze haar rastavriend (die toch waarschijnlijk de partner van haar dochter is en niet haar minnaar, zoals ik het verhaal maakte, in gedachten) in om de band te verwisselen met het reservewiel. In een half uurtje js het gepiept en rijden we naar het badenreparatiestation vlakbij. Daar wordt de kapotte band (nu reservewiel) voor € 6,50 gemaakt en we zijn daarna echt "en route".

Onderweg willen we nog even een kopje koffie drinken (na ongeveer 2 uur rijden doen we dat altijd). We rijden op een rustige weg, weinig ander verkeer, als we aan de linkerkant een koffietentje zien. We draaien het parkeerterreintje op en zien dan dat het gesloten is.
We draaien de weg weer op om verder te gaan, als Peter ineens roept: "Stop!" en tegelijkertijd zie ik in mijn rechterzijspiegel ineens een oude, zwarte auto (pick-up) die zich fluweelzacht tegen onze auto aanvlijt. Ik stuur iets naar links en stop (de andere auto is een meter of 5 achter mij ook stil gaan staan.
Heeft hij ons nu geraakt? Geschrokken stappen we uit en gaan kijken naar de auto achter ons, waar inmiddels een wat oudere man ook moeizaam uit de auto is gestapt. De jongen naast hem blijft zitten. Ik bied mijn verontschuldiging aan (ik mompel iets van "disculpe") en kijk naar zijn pick-up uit de jaren 80 van de vorige eeuw, schat ik, maar behalve de tientallen butsen, schrammen en krassen uit het verleden, zie ik geen verse beschadigingen.
De man vertelt mij ook het een en ander, maar communicatie is verder onmogelijk. Ik bedank hem uitgebreid (het is tenslotte wel mijn fout geweest) en we vervolgen de reis.
Bij het eerstvolgende koffietentje drinken we de schrik weg en veeg ik wat zwarte verfstreepjes van onze auto met een papieren zakdoekje: we zijn goed weggekomen!

De rest van de rit verloopt gelukkig weer goed en de Orosivallei is een prachtige vallei, vol koffieplantages, omringd door bergen en 2 vulkanen.
Vanuit onze kamer in de Orosilodge kijken we zo op de Irazu- en de Turrialbavulkaan. De laatste is zo actief dat hij momenteel is afgesloten voor publiek.

In de dagen erna gaan we naar de basiliek in Cartago en vinden de zwarte madonna.
Ook gaan we op excursie bij een organic koffieplantage, wat heel interessant is en bezoeken de Irazu, de hoogst gelegen vulkaan in Costa Rica.
(We staan op een gegeven moment op 3400 m. hoogte en kijken neer op de vulkaan: wat een indrukwekkend gezicht!)
Via een schilderachtige bergroute rijden we naar het Monumento Nacional Guayabo, een vindplaats uit de precolumbiaanse tijd. Er zijn petrogliefen, oude graven, woonheuvels, aquaducten en een weg te zien.
Als we bij de uitgang komen wijst de gids ons op de rookpluimen die uit de Turrialbavulkaan komen: hij is weer uiterst actief.
We vertellen hem dat we de afgelopen nacht ook schokken hebben gehoord en gevoeld. Is dat van de vulkaan?
(De schok klonk vrij hard. Peter dacht dat ik uit bed viel! Dat was niet zo, maar het schudde behoorlijk!)
"Nee, dat is een gewone aardbeving geweest. Ja, Costa Rica is een jong land he, daar gebeurt nog van alles mee..."


- Posted using BlogPress from my iPad

Cahuita, laatste dagen

Zondag gaan we vol goede moed naar het Cahuita park om een flink stuk te wandelen.
We schrijven ons in bij het park om 8.50. Op het eerste stukje zien we op aanwijzing van een dame voor ons een Agoeti (goudhaas).
Als we 10 minuten verder zijn, staan we al te schuilen onder een afdakje van een picknictafel, waar een Costaricaanse familie aangeschoven is om de zondag door te brengen (ik denk tenminste niet dat ze de reuzenpannen met rijst en andere etens- en drinkwaren in een paar uurtjes op zijn).
We worden gedoogd (maar daar is dan ook alles mee gezegd).
Omdat het steeds harder regent en we de spetters maar net kunnen ontwijken, trekken we de regenjacks maar weer aan en zo staan we meer dan een half uur de regen weg te kijken. Het lukt niet en we besluiten terug te gaan, morgen maar weer eens proberen... (We schrijven uit om 10.10u.)
We rijden naar het stadje Puerte Viego. Ook daar regent het natuurlijk, maar als je koffiedrinkt en een stukje bijwoont van een baptistenviering dan zit je droog!
De rest van de zondag brengen we door op de "eigen" veranda.
Qua weer is het een deprimerende dag geworden.

Maar dan de dag erna.... Schitterend blauwe lucht en volle zon!
Meteen na het ontbijt staan we op punt van vertrek als Isabelle (de Franse eigenaresse van het guesthouse) ons aanwijst dat er een luiaard in de boom voor ons huis zit! Zo mooi om te zien...
En, de vermoedelijke moeder zit in de boom tegenover de uitgang.
De nieuwe poging in Cahuitapark is heel succesvol: prachtig weer en schitterende natuur.

Woensdag vertrekken we naar de Orosivallei en we weten nu al dat we de rust van de veranda van Cahuita zullen gaan missen.

(Foto's toevoegen lukt niet i.v.m. zwakke internetverbinding...die komen een andere keer dan maar weer...)

Posted using BlogPress from my iPad

Luiaards in Cahuita

Gisteren zijn we ingetrokken in een bungalow op Kenaki lodge in Cahuita.



(Dit is de eerste "luiaard".)

Het is een flink ritje geweest, maar we hebben onderweg een aantal keren gestopt in een poging in een leuk dorpje koffie te drinken of te lunchen.
Uiteindelijk hebben we beide langs de weg in een zogeheten Soda gedaan, omdat de dorpjes waar we inrijden zo rommelig, verlaten of armoedig zijn dat het weinig uitnodigt om daar een stop te maken.
Wat me opvalt is dat armoedig (afgebladderde verf, scheefhangende kozijnen en deuren; veel mannen voor hun huis of op een pleintje hangend) ook meteen vervuild betekent: grote hopen afval langs de straatjes en onder en rond de huizen.
Van het stadje Limon verwachten we meer: hier is Columbus aan land gekomen en het stadje wordt ook om die reden uitgebreid beschreven in de Capitoolgids.
Wel wordt ook verteld dat het een havenstadje is en dat de vrachtwagens naar Limon vaak grote rijen vormen.
De rijen zijn ons bespaard gebleven, maar het laatste stuk rijden we vooral tussen de vrachtwagens van Delmonte: enorme overslagterreinen die de aangevoerde ananassen verwerken.
In Limon dwalen we wat door het parkje en op de overdekte markt en zien we voor het eerst de Caraibische zee!

Na een nacht met veel bliksem (en gelukkig maar een paar donderslagen) en stortregen, is het vandaag prachtig weer. In de ochtend valt nog wel een klein buitje, maar als we bij het Sloth Sanctuarium op bezoek zijn, is het lekker weer (en daarmee bedoel ik een graad of 25-26, niet al te felle zon en droog).
In dit opvangcentrum voor luiaards worden we ingewijd in de leefsituatie van deze schattige beesten en zien we ze nu eens van heel dichtbij i.p.v. heel hoog hangend in de kruinen van bomen en nauwelijks bewegend.
Overigens, dat we ze al in het wild gezien hebben, vindt deze gids uitzonderlijk.
(En hier dan de echte luiaards.)


De luiaards zitten hier omdat ze gewond zijn geweest (b.v. door elektriciteitsdraden of adelaars (hun natuurlijke vijand); ze worden behandeld en als het enigszins kan, teruggezet in hun natuurlijke habitat.


Dit centrum is uniek in de wereld en het is een "familiebedrijf".
Oma is hier 22 jaar geleden mee begonnen, de dochter kwam 12 jaar geleden vanuit Las Vegas de zaak overnemen en de kleinzoon gidst nu (ik vermoed dat hij moeder wel zal opvolgen, zoveel passie en liefde voor de luiaards!)
Tot slot worden we nog over een riviertje gekanood en zien we een babykrokodil, schildpadjes, krabben, leguanen en luiaards in een schitterend landschap.


En dat allemaal op de dag dat de oudste kleinzoon Gijs 7 jaar wordt!






Posted using BlogPress from my iPad

Puerte Viejo

Sinds gisteren zijn we in Puerte Viejo in een resort waar de kamers via lange overdekte wandelgangen van bamboo te bereiken zijn (30 km van Nicaragua).

Aan de voorzijde ligt het resort midden in het dorp, tegenover de dorpskerk; aan de achterzijde zitten we midden in het woud.


Vanochtend hebben we op onze veranda een plan gemaakt voor de komende dagen en gereserveerd in Cahuita (in het zuidoosten, aan de caribische zee, 30 km. van Panama).
We doen er lang over omdat we iedere keer opnieuw de prachtigste vogeltjes zien (we worden nog vogelaars als we hier nog langer blijven...).

We komen net terug van een wandeling in Selva Verde, een paradijs op aarde.
Het is een natuurpark, waar ook een resort op ligt, met een prachtige botanische tuin en zoveel ongerepte natuur rondom dat je er uren kunt rondbrengen. We worden heel erg verrast vandaag: we zien prachtige reuzenspinnen, een leguaan, een reiger, eekhoorntjes, vogels in allerlei kleuren en maten en als klap op de vuurpijl zien we 2 verschillende soorten gifkikkertjes (zijn moeilijk te vinden, want ze zijn nog geen 2 cm.).



Je moet dus lopend tussen grote bomen, varens, lianen en luisterend naar vogelgeluiden, krekels en andere voor mij ondefinieerbare geluiden, ook heel gedetailleerd de bodem afzoeken.
Misschien komt het door mijn verafbril die ik eens op heb dat ik ze als eerste in het vizier krijg?


Bij terugkomst kopen we een flesje lekkere Costa Ricaanse ron (rum) om het te vieren: we nemen er een neutje op.

Morgen een flink ritje voor de boeg.

Troost voor thuisblijvers

Het valt hier met bakken uit de hemel: de hele afgelopen nacht (voor zover ik dat kan beoordelen, want ik heb echt wel geslapen) en praktisch de hele dag.

Vol goede moed vertrekken we vanochtend toch richting de vulkaan: Peter verwacht/hoopt (misschien wel tegen beter weten in) dat het daar misschien wel opgeklaard is en droog.
Als we bij het natuurpark Arenal aankomen, lijkt het even of hij gelijk heeft; en dat klopt, het is even droog als we starten met de wandeling, maar al gauw zijn we heel blij met onze regenjacks!


Het is voor de verandering een wandeling zonder grote klimmen, alleen het laatste stukje op de resten van de vulkaanuitbarsting van 1992 is een stukje klauteren over de rotsblokken.
En we boffen, want ook als we dat punt bereikt hebben, is het even droog.



We waren van plan om even te dansen op de vulkaan, maar we hadden niet op zoveel publiek gerekend; dus maar niet deze keer.





- Posted using BlogPress from my iPad

Een duikbril, een reddingsvest en veel gsm's

Zodag hebben we een hangbruggentocht gemaakt aan de zuid-oostkant van de Arenalvulkaan; het weer is verrassend goed, zeker omdat tijdens het ontbijt de regen er met bakken uitvalt.
(Nog voor de start zien we een witneusbeertje.)

Er zijn een stuk of 5 hangbruggen en nog een aantal gewone bruggen die het mogelijk makenhet dal over te steken. We hangenweer boven het regenwoud en omdat het die dag verder droog blijft, hebben we een prachtig uitzicht.
De rest van de dag maken we een autoritje om het Arenalmeer heen, tot in Tilaran. Dit plaatsje heeft net als andere stadjes een centraal plein, voor de kerk. Omdat het zondag is, zitten er veel locals op de bankjes en wordt er op het gras gepicknickt.

Maandag zijn we de hele dag in een spa te vinden (lunch in lusief).
In Baldi spa resort hebben ze wel meer dan 9 baden, steeds oplopend in temperatuur.
Sommige ervan zijn overdekt en liggen rondom een barretje waar cocktails worden geserveerd en waar lekker muziek wordt gedraaid; andere liggen rustiger, hebben een jacuzisysteem of een sauna-effect (je zit dan min of meer in de rotsen in de stoom).




En dan nu de titel: duikbril, reddingsvest en gsm's.
We komen ze allemaal tegen daar.
Aan de gsm's begin ik al behoorlijk te wennen, maar hier nemen ze ze zelfs mee in en onder water! (Ik ben al bang dat er op die van mij een regenspatje komt.)
Een jongen met een duikbril (de baden zijn niet diepen dan 80 cm. maximaal).
En, als klap op de vuurpijl: een dame, stevig ingesnoerd in een reddingsvest.
Peter werd ineens heel erg bang...

Roca negro in La Fortuna

Na een autoritje van 6 uur (inclusief een koffie- en lunchpauze), waarvan 4 uur in de zeikende regen en mist, komen we aan bij onze volgende bestemming: La Fortuna aan de voet van de Arnenalvulkaan.
Hij is de meest actieve vulkaan op Costa Rica en sinds 1968 spuwt hij elke nacht nog lava uit (aan de noordkant; wij zitten aan de zuid-oostkant).
Wij hebben hem tijdens het laatste stukje van de rit wel ongeveer gezien, maar steeds gehuld in zware nevel.

Bij de receptie van ons nieuwe guesthouse (het is dan inmiddels droog en het zonnetje komt er door) vragen we of het hier altijd zo regent en hopen dan dat ze zeggen: "Nee, natuurlijk niet, dat is alleen vandaag....", maar het antwoord luidt: "Ja, het regent hier bijna altijd! Vandaag is een goede dag, kijk maar, je kunt de vulkaan nu helemaal zien."
Zo gauw we bij ons huisje zijn, genieten we dan ook van de kennelijk schaarse momenten dat het droog is en dat de Arenal helemaal te zien is.






Wat ze ons daarna vertelde, heeft wel indruk gemaakt: de hele noord- en oostkant van Costa Rica is in dit deel van het jaar verschrikkelijk nat en het regent er bijna continu. Dat hebben we natuurlijk thuis ook al wel gelezen, maar nu ervaar je hoe het is om er middenin te zitten.
We zijn van plan de komende laatste periode aan de oostkust te verblijven. Maar eens even kijken of we de plannen moeten bijstellen.
Voorlopig zitten we een dag of 5 hier en er is genoeg te doen, ook als het regent...

Posted using BlogPress from my iPad

Laatste dag Dominical

Het is de laatste dag van "de week vakantie in de vakantie" zoals wij het noemen.
De ochtend brengen we door in het zembad van Villas Rio del Mar.
Daarna willen we nog een keer de rit van dinsdag naar San Isidro maken, 35 km. over een berg heen, maar zo mooi door de afwisseling. Veel bochten, telkens een ander uitzicht, telkens andere weersomstandigheden (zo rijd je in de zon en zo in dikke nevels of hevige regen).
Bovendien wil Peter graag naar die ene grote supermarkt die hij daar gezien heeft: we moeten nieuwe speelkaarten kopen omdat de oude niet meer te redden zijn nadat we met de kano omsloegen en een matrasje voor Peter om zijn oefeningen voor de rug op te doen ('t is nodig dat hij dat bijhoudt anders dreigt het verkeerd te gaan).
Onderweg drinken we nog een kop koffie bij wat we "ons koffietentje" zijn gaan noemen: de eigenaar en zijn vrouw herkennen ons nog van een paar dagen geleden.
Als we bij de megasuper aankomen, vallen zowel de omvang als het assortiment vies tegen: we kopen alleen wat rode wijn en een flesje tequillla.
Dan maar lekker naar het stadje en daar eens kijken.
We parkeren voor de zekerheid weer maar bij de kathedraal: daar moeten we wel een ticket kopen voor ongeveer €1.50, maar dan staat de auto veilig en centraal.
We lopen wat door de winkelstraatjes en komen terecht in een winkel van sinkel, precies wat we willen. Ik blijf weer bij de hoedjes staan (die blijven mijn aandacht trekken) en Peter zegt alvast even verder te kijken.
Als ik echter al heel snel een leuk hoedje op heb, roep ik "Peter", maar hij hoort me niet meer.
Ik laat het erbij zitten, maar zo niet de winkeljuffrouw: ze loopt in de richting van waar ze hem naar toe zag gaan en roept voortdurend "Peter, Peter!"
We maken meteen gebruik van haar enthousiasme en vragen om speelkaarten en een matrasje en ze brengt ons persoonlijk naar alle uithoeken van de winkel om aan onze vraag te voldoen, en het lukt haar!
Als we ook nog 2 borrelglaasjes vinden om vanavond een borreltje uit te drinken, voor de totaalprijs van (ongeveer) € 5,-- zijn we helemaal blij.

Wij zitten nog even na te genieten op een bankje voor de kathedraal en maken wat foto's ( de kathedraal staat weer tegen een donkere wolkenhemel, net als dinsdag en dat geeft zo'n mooi contrast).


't Is vrijdagmiddag 15.15 u. en we vinden het opmerkelijk stil op straat.
Peter loopt nog even het plein op om naar een beeld te kijken dat hem intrigeert en dan begrijp ik waarom het zo stil op straat is: er barst een bui los met de snelheid van een speer en het komt er met bakken uit.
Ik ben nog net op tijd terug bij de auto, maar Peter moet schuilen op het plein, dat rondom omgeven is door sloten water!
Ik besluit om rond het plein te rijden en Peter aan de andere kant bij de kiosk, waarvan ik vermoed dat hij daar onder staat, op te pikken.
Ik claxonneer een aantal keren, maar er komt geen reactie. Ik doe mijn regenjasje aan, pak dat van hem mee en waad door het water naar de kiosk: we vinden elkaar weer!
Samen rennen we terug naar de auto, doen snel de regenjacks weer uit en rijden terug naar Dominical. Als we halverwege zijn, zegt Peter: "Oh, nee, heb jij de parkeerwacht betaald?".
Ik hoef niet eens antwoord te geven, want Peter checkt het bonnetje om te kijken of er een kenteken genoteerd is. Jawel, hoor, het staat er duidelijk op.
De rest laat zich raden: we keren om, en rijden weer eens 20 km. heen en 20 km. terugom het pakeergeld van €1,40 te gaan voldoen, maar ja, het voelde wel stukken beter toen we de tweede keer naar Dominical reden en daar gaat het toch om?


- Posted using BlogPress from my iPad

Punta Uvita

We "doen" vandaag de "whaletail", met de kano.
(De vorm van de landpunt lijkt op die van een walvisstaart, vandaar)

Vanaf het Parque Nacional Marino Ballena kanoen we naar een rotseilandje voor de kust, om te snorkelen.
De afvaart op zich is al een belevenis. We worden aangeduwd en op gang geholpen door een van de drie enorm behulpzame gidsen en dat is nodig ook.
Hoewel het eb is, moeten we door een golvenrijtje heen zien te komen, zonder om te slaan: het lukt! Daarna gaat het ook prima.
Bij het snorkelen worden we echt verrast: niet dat er hier nou koraal is, maar er liggen wel enorme rotsen en keien onderin, waaronder, tussenin en tegenaan heel veel verschillende soorten vissen zwemmen en het water is glashelder.
We zien ook een aantal zeeslangen, zee-egels en zeesterren. Onze enthousiaste gidsen snorkelen mee en wijzen ons onder water op bijzonderheden die wij niet meteen zien: geweldig mooi!
We kanoen daarna weer naar een zandplaat om even te rusten en wat fruit te eten.





Als we daarna aan land zijn, maken we een wandeling in het park.
We zien een paar luiaards, apen, vleermuizen en heel veel spinnen.
Onderweg leren de gidsen ons hoe we een kokosnoot kunnen "uitpellen" en daarna openmaken. Ze smaken heerlijk!

Als we terug zijn bij de kano's, zien onze gidsen in zee 2 mensen die op de whaletail in de problemen zijn gekomen door de snel opkomende vloed.
Een van onze gidsen aarzelt geen moment, gooit een paar reddingsvesten in zijn kano en gaat hulp bieden.
Dat blijkt ook nodig te zijn. Het jonge stel heeft de boel zwaar onderschat en het stuk lopen, half zwemmen, over het wad dat steeds verder onder water komt te staan door van weerszijden aanrollende golven heeft ze behoorlijk uitgeput (maar ze blijven cool en laconiek, natuurlijk! Onze gidsen schudden meewarig het hoofd en zeggen dat het wel hun dood had kunnen worden).





Tijdens deze reddingsactie loop ik, net als een paar anderen van ons groepje van 7 man, nog even het water in. Dan heb ik vette pech: ik word heel gemeen gebeten door een krab (althans zo voelt het) en ik loop snel terug naar de kant. Het bloedt niet alleen, maar het doet ook heel erg pijn!
Als het bloeden wat gestopt is (en de reddingsactie klaar is) gaan we weer terug de zee om om daarna, met behulp van de golven van de vloed, op het stranje te belanden bij de ingang van de mangrove.
Het is spannend: de gids die voorop gaat, slaat om. Ook 2 andere kano's die ons voorgaan slaan om.
En dan zijn wij. Het gaat goed, we liften keurig mee met 2 flinke golven en vliegen pijlsnel over het water, richting strand. Net als we denken dat we het gered hebben, worden we verrast door een klein golfje en omdat we er dwars op komen te liggen, slaan ook wij om!
Nou, ja, we waren toch al helemaal nat en de zee voelt aan als een lekker bad (heel anders dan wanneer je in de koude Ourthe omslaat).
We varen nog een eindje de mangrove in en dat is een oase van rust in vergelijking met de woelige baren van de oceaan. Zo mooi ook, zo anders weer.
We zouden zo'n 3 a 3 1/2 u. bezig zijn, was de planning, maar wij zijn samen zo'n 5 uur in de weer geweest.
Geweldig.

Als we terugzijn, adviseert de gids toch om minstens even langs de Pharmacie te gaan om naar mijn been te laten kijken en ik vind dat een prima idee, want hoewel het al weer een klein uurtje geleden is, heb ik nog steeds heel veel pijn.
Resultaat: een antibioticumkuur, pijnstillers en een desinfecterende en pijnstillende spray en dompelen in zo warm mogelijk water.
Dat laatste is het enige wat meteen helpt, al duurt het nog wel een flink uur eer ik zover ben dat ik kan gaan lunchen.

Zo stoned als een garnaal van de medicijnen, gaan we dat ook lekker doen, hier op ons relaxte resort.






Posted using BlogPress from my iPad

Dominical

Wij zijn in het paradijs beland. Hotel villas Rio Mar in Dominical.





Voor we onze bungalow in kunnen, lopen we even door het dorp waar we net doorheen gebutst zijn: er is hier geen verharde weg (en dan weet je het inmiddels wel: het begint aardig te wennen).
Het dorpje is een straatje lang, met een touristenbureautje waar we veel info krijgen, een aantal leuke restaurants en cafeetjes en wat winkeltjes waar ik eindelijk een zonnehoed koop. De sfeer is heel ontspannen.

De bungalow ligt in een prachtig aangelegd complex, midden in de natuur.
Als Peter de volgende morgen een ommetje maakt, komt hij mij opgewonden halen: hij heeft groen/zwarte gifkikkertjes gezien (die we ook in de dierentuin en frogpond zagen). Ik ga meteen mee en ja hoor: hij zit er nog!





Dan gaan we een tocht maken naar het zuiden (eigenlijk wilden we een ritje naar Panama maken, maar we zien de meerwaarde niet zo: we gaan liever hier genieten van dit mooie stuk en een bezoek brengen aan de oorspronkelijke bewoners: de Boruca-indianen.)
De rit ernaar toe is hemel en hel tegelijkertijd: een hel voor de autobanden (en ook een beetje voor de chauffeur), een hemel voor chauffeur en bijrijder als ze links en rechts van de weg kijken. We rijden over een smalle bergkam met aan weerszijden diepe kloven en prachtige vergezichten op omringende bergkammen (ik kan het niet beter uitleggen): ik heb zelden zo'n prachtig stuk natuur gezien.





In het Indianendorpje kopen we een setje pijlen met een boog in een geweven zakje: alles zelf gemaakt door de oude man en vrouw die ons vriendelijk welkom knikken; we komen niet verder in de conversatie dan dat we begrijpen dat we achter mogen kijken waar de man de pijlen en bogen maakt.

In het midden van het dorpje staat een authentieke indianenhut waar een museumpje in gevestigd is. De jonge vrouw die ons rondleidt, praat wel goed Engels en vertelt ons vooral iets over de geschiedenis en verder veel "indianenverhalen" over geesten en voorouders. Allemaal met een moraal.
Ze vertelt ook over de positie van de vrouwen in Costa Rica in het algemeen en bij de indianen in het bijzonder: er is niet veel verschil. Ze vertelt dat er nog steeds machogedrag is en dat er nog altijd zo'n 20- 25 vrouwen per jaar worden vermoord door hun echtgenoot omdat ze niet doen wat de man vraagt/eist. Goede nieuws is, dat er langzaamaan verbetering komt in de positie van de vrouw.

We lunchen in een soort open keuken in Buenos Aires (heel lekker en voor
€ 6,--, inclusief een drankje, totaal!), een dorp van niks en we begrijpen nu ook waarom er in geen enkele gids iets over wordt gezegd.

De weg terug brengt ons in San Isidoro. Het enige wat daar interessant is, is de kathedraal die hoog boven de hele stad uittorent.
De gebrandschilderde ramen zijn prachtig: heel modern in de kleuren bruin, geel en blauw. Ze combineren goed met de beige muren, maar voor in de kerk hangen rode en groene gordijnen die verschrikkelijk vloeken met de rest.
Ik snap niet hoe ze zoiets kunnen doen!



Op de rest van de route waarbij we op sommige stukken in de nevels rijden en de autoruiten aan de buitenkant beslaan, stoppen we nog voor een kop lekkere koffie: hmmm, koffie zetten kunnen ze hier wel!

In het restaurant van het resort maken we een praatje met Max, uit Knegsel, die hier na zijn mbo-opleiding bij de Rooi Pannen een half jaartje werkervaring opdoet.
Er zijn beroerdere plaatsen om dat te doen...

Quepos

Op weg naar Dominical, waar we een dag of vier zullen zijn, leggen we aan in Quepos.


Het is een klein stadje met een boulevard waar bij aankomst een markt is. We vinden meteen een guesthouse "Wide mouth frog". De vrij donkere kamers liggen rondom een klein zwembad. Er is een grote eetkeuken, buiten, maar overdekt, waar je zelf kunt koken. Koffie en thee is er gratis te pakken en het ontbijt wordt voor $ 3,-- wel voor je klaargemaakt: vers fruit, gebakken eitje en 2 boterhammen (die je dan zelf weer wel/niet roostert) en natuurlijk rijst met bonen (gallo pinto). Ook staat er pap.
Er is ook een groot dakterras met uitzicht op alle andere daken rondom, met een groot aantal aftandse bankstellen en een tv.
Gelukkig is er ook een campingtafeltje met 2 stoelen: daar kunnen we even rustig aan de blogs werken.
Vanochtend (zondag) zijn met met een boot naar een snorkelplek gevaren. We zijn met 3 meisjes uit Arizona: een lekker klein groepje dus.
De snorkelplek is gesitueerd rondom een rotsformatie, waar de mooi gekleurde vissen zwemmen. Het is even zoeken, maar als je op de goeie plek ligt, krijg je er heel wat te zien.
Peter heeft aanvankelijk problemen met zijn nieuwe snorkel (terwijl hij thuis nog wel geoefend had in de badkuip!); hij proetst en hoest en loopt zo rood aan dat de bootsman even denkt dat-ie aan het verdrinken is, maar hij krijgt het snel onder controle.
We genieten. Toch moet ik zeggen (en misschien zijn we verwend met het snorkelen op Bali en Thailand) dat het wat tegenvalt, omdat het water niet glashelder is en het koraal ontbreekt en dat geeft toch een extra dimensie aan het snorkelen.


Als we terugvaren langs the elephant rock, zien en horen we een aantal flinke blowholes (gaten onder in de rotsen waar de golven lucht inpersen die dan als de druk te hoog wordt fonteinen doet ontstaan uit een relatief klein gat verder bovenin de rots) het geluid dat erbij ontstaat lijkt op het geluid van olifanten.

Vanmiddag houden we het rustig: we wandelen wat door het dorpje en lummelen wat op het dakterras van het guesthouse.
Even nog zijn we van plan om naar een natuurpark te rijden, maar omdat Peter bij het verlaten van de boot ook al zijn hoofd keihard heeft gestoten, vind ik het beter dat we eens een middagje kalm aan doen.

Ook bij het wandelen lijkt het erop dat dit niet zijn lucky day is: hij trapt met zijn slipper vol in een vettige hondendrol. Hij heeft zeker 5 minuten in een waterplas zitten pulken voor hij weer verder kon.
En dat net na een gesprek met drie jongelui in een kerk van Licht van de wereld. Oorspronkelijk uit Mexico en vooral in Midden-Amerika verspreid.
Als we e.e.a. nalezen op internet blijkt het een controversiele sekte-achtige organisatie te zijn.



Kerk van de Levende God, Pilaar en Steun van de Waarheid, Licht ...
nl.wikipedia.org/.../Kerk_van_de_Levende_God,_Pilaar_en_Steun_van_de...
Na zijn dood in 1964 werd Joaquín opgevolgd door zijn zoon Samuel Joaquín Flores. De Kerk van het Licht van de Wereld zegt de enige ware restauratie van ...







Zouden het tekens zijn? "Trap er niet in!"; "Houd je hoofd er goed bij!"
"Houd je hoofd boven water?"

- Posted using BlogPress from my iPad

Pozo Azul, primitief dorpsleven, 1 t/m 5

Zaterdag, 12 juli 2014
Om 7.0 u. zitten we al te ontbijten bij het wegrestaurantje in Tambor, zo'n 10 km. van de pont naar Puntarenas.
Wij zijn op weg naar Pozo Azul, een piepklein gehuchtje.

Volgens de routebeschrijving van de eigenaar van het huisje (Twan Aarts, een Nederlander) moeten we na de brug meteen linksaf, maar er is alleen een weggetje naar rechts en ook volgens onze kaart is het rechts en dat klopt.

We komen aan bij Nidia, die ons hartelijk ontvangt (zij geen woord Engels, wij 4 woorden Spaans: yo no habla Espagnol). Ze vertelt dat in de huisjes naast haar alleen maar familie woont.
Zij brengt ons naar het vakantiehuisje, dat er schattig uitziet. We zitten aan een onverhard wegje, tussen de boeren.








We voelen ons heel welkom en veilig en gaan meteen naar het eerstvolgende grotere dorp Las Juntas om inkopen te doen.

Bij een supermarkt slaan we flink in, heel ijverig geholpen door moeder en dochter.
Als we alles bij de kassa hebben en de zoon het totale bedrag heeft aangeslagen op de kassa, grijpt Peter in zijn broekzak naar zijn portemonnee en zegt: "Oh, nee! Ik ben vergeten om mijn portemonnee mee te nemen...! Heb jij geld meegenomen?"
Nee, dat heb ik niet. Ik ben ook totaal relaxed vertrokken: geen geld, geen rijbewijs, geen gsm: nada!
We "zeggen" dat ik het geld zal gaan halen en Peter als onderpand in de winkel zullen laten. Dat schept vertrouwen genoeg; ik kan alvast de boodschappen gewoon meenemen.
Ik rij terug naar het huisje.
Prettige bijkomstigheid voor Peter: er staan wat zitjes in de supermarkt en er hangt een grote TV waarop Brazilie-Nederland te zien is.
Onderweg knijp ik hem nog even, want er was op de heenweg politiecontrole.
Ik hoop dat ze me niet aanhouden, want leg dat maar eens uit!
Ik heb geluk: de controle is beeindigd.
Bij terugkomst (ik heb dan 45 km. afgelegd, heen en terug) staat Nederland voor met 2-0.
We gaan, een uur later dan gepland, wat eten bij het Mango-restaurant waar we het derde doelpunt zien vallen en Nederland zien winnen.

Bij terugkomst ruimen we de rest van de boodschappen op (het vlees en de groenten heb ik de eerst keer al snel in de koelkast gelegd) en we installeren ons met een boek op de veranda. Het is een heerlijke plek. We genieten van de geluiden, van een eekhoorntje in de boom, van een enkele kolibrie.
Als het langzaam donker wordt, komen de torren rond ons oren vliegen (en geen kleintjes).
We gaan naar binnen om een salade klaar te maken met vers gebakken stokbrood.
Het eerste wat Peter ziet in de keuken op het keukenblok is een harige spin van zo'n 8 cm.!
(Ik vind het jammer dat kleinzoon Gijs er niet is, want die had hem gewoon even opgepakt, maar wij zijn niet van die helden).
Met behulp van een plastic zak, waar hij prompt weer uitkruipt, krijg ik hem toch buitengewerkt.

De salade staat op tafel en als ik het stokbrood uit de keuken haal en er een groot stuk afbreek en openbreek om ieder de helft te pakken, weten we niet wat we zien. Het hele stokbrood krioelt van de piepkleine beestje.
In dat uurtje dat het stokbrood in het keukentje lag (in de zak, dat wel) hebben de beestjes er bezit van genomen. Gelukkig hebben we nog andere broodjes in een plastic zak, waar ze niet bij konden.

Na het eten wandelen we nog even naar het kerkje waar morgen om 10.00 u. een mis is. Er zullen ook een 30-tal meisjes zijn die gekroond worden (als we het allemaal goed begrepen hebben): morgen is namelijk een feestdag voor Maria. We gaan er zeker naar toe.
Nu vinden we in het kerkje een vrouw die bezig is prachtige bloemstukken te maken, allemaal voor het feest.
Ze wil heel graag met ons praten, net als de dames die we onderweg nog tegenkomen: het zijn zussen van Nidia.

Het lijkt wel alsof we bij een familiestam zijn komen wonen.

Zondag, 13 juli
We hebben goed geslapen, hoewel ik het somber inzag gisterenavond.
Veel torren om de oren, veel krioelende beestjes overal. Geen airco en een fan die Peter liever niet aandeed vanwege de herrie en de windvlagen. Ook de klamboe die ik uitgehangen had, moest weer weg, want hij vindt het altijd heel vies slapen onder zo'n vitrage (hij komt duidelijk niet uit Bergen op Zoom,want daar houden ze wel van een gordijntje over hun hoofd: agge mar leut et!)
Ik verwachtte dus een hoop hitte en gezoem (en veel jeuk morgen!)
Wat weer wel goed uitkwam, is dat we ineens zonder water kwamen te zitten: de Deet was er dus niet afgedoucht.
Na een korte tijd woelen, zijn we als een blok in slaap gevallen en ik heb geen enkele mug gehoord/gevoeld!

Na een lekker ontbijtje dat Peter voor me had gemaakt (gekookt eitje erbij, vers bakkie koffie), wandelen we tegen 10.00u. naar de kerk voor de mis.
Het kerkje is afgeladen vol: er worden zelfs baby's meegebracht! We tellen toch snel zo'n 180 man (we dachten dat er nog geen 100 in het hele dorp zouden wonen).
Vanwege mijn katholieke achtergrond kan ik het redelijk volgen en ik probeer zoveel mogelijk Spaanse woorden thuis te brengen. Achterin de kerk staat een zangeres uit het dorp (in een gele strapless jurk die op een galabal niet zou misstaan en op naaldhakken), die de liederen zingt. Het kerkvolk staat bij elk lied op en klapt mee op de maat van de muziek (het is een zeer slap aftreksel van een saaie gospeldienst).
De mensen wensen elkaar wel vrede met het schudden van handen en omhelzingen. Zelfs het babytje van mijn buurman geeft me een kusje!

Als de mis is afgelopen, worden er namen omgeroepen van de meisjes uit het dorp (vanaf pasgeborenen tot een jaar of 8) die opgehaald worden door een chic gekleed jongetje van een jaar of 8, die het meisje aan de arm of aan de hand (wat zij wil) mee naar voren leidt (dat laatste geldt uiteraard alleen als ze de leeftijd hebben bereikt dat ze kunnen lopen).

Ze hebben achterin allemaal een soort kleine goodiebag gekregen en als iedereen voor in de kerk staat, krijgen ze een sjerp en een kroontje.
Er worden veel foto's gemaakt van deze ceremonie waarvan de diepere betekenis tot op dit moment niet duidelijk is voor mij, en dat is eigenlijk niet goed...
Want, wat wil het geval?
A.s. dinsdag om 7 u. is een soortgelijke ceremonie voor de dames in het dorp en in ben uitgenodigd en op de lijst gezet om mee te doen. (Waarom wil ik toch alles meemaken en overal aan meedoen?)
De oom van de buurvrouw en zijn vrouw gaven er ook nog de instructie bij dat ik kushandjes moest geven en zwaaien als Maxima, maar zo gek gaan ze me niet krijgen; ik zal mijn dorpsplicht waardig en ingetogen vervullen.

De rest van de dag brengen we lezend en schrijvend door op de veranda.
Het is echt zondag hier, zoals vroeger.

Maandag, 14 juli
We hebben een moeilijke start. We zijn van plan om naar Monteverde te gaan, maar als we willen gaan douchen, blijken we (voor de tweede keer) geen water te hebben. (Ik merk dat ik niet helemaal waarheidsgetrouw verslag doe, want we merkten het al na het toiletbezoek, maar dat is helemaal geen leuk verhaal).
Ook onze steun en toeverlaat, buurvrouw Nidia, zit zonder water. "Het komt heus wel hoor, over een kwartiertje of zo, ...."

We doen een "wasje" met tissues en kleden ons aan. Dan blijkt dat ik eigenlijk een lange broek aan moet doen, maar die heb ik helemaal niet bij me!
Ook begin ik me druk te maken over waar we nu dan de waardevolle spullen (paspoort, rijbewijs etc. )moeten laten: moet ik dan weer de spulletjes verkassen naar mijn buiktasje en dat bij me dragen tijdens de canopywalk?
Of, moet ik dan maar met het heuptasje waar ik net alles ingestopt heb na het boodschappenavontuur van gisteren, gaan wandelen?
Peter heeft even genoeg aan zichzelf.

We besluiten om donderdag pas te gaan: beter voorbereid en zonder muizenissen.
We zetten koffie van het laatste restje water, bakken een eitje en eten dat met onze laatste toast op (vandaag tussendoor boodschappen doen: o.a. grote voorraad water en toast).
Het water begint intussen weer te lopen en nadat we lekker gedoucht hebben, zien we 't weer zitten.
We besluiten om naar het westen te rijden: Nicoya; Tamarinda en Santa Cruz.
Het landschap is weer totaal anders dan de dag ervoor: we rijden echt door cowboyland!
De stadjes bieden niet veel: meest in het oog springend zijn de centrale pleintjes waar de bewoners elkaar ontmoeten en de jeugd met telefoons bezig is (in Nicoya is b.v. gratis wifi van de gemeente)
In Tamarinda beach gaan we nog een paar uurtjes naar het strand en nemen een lekkere duik in zee!
Het is toch nog een fijne dag geworden!

Dinsdag 15 juli
Tegen 7 u. zijn we, fris gedoucht, bij het dorpsschooltje. De principal ontvangt ons hartelijk en leidt ons rond. Er zitten 57 kinderen op school, er zijn 3 leraressen, van wie een speciaal voor Engels. De rest is verdeeld over kleuterklas en basisschoolklas.
In het klasje Engels zitten maar 4 kinderen (ik vraag de juf of we zo even terug mogen komen om te kijken hoe het gaat, en dat vindt ze goed).
De principal laat ook de kantine zien, waar sommige kinderen het ontbijt krijgen geserveerd door, ja hoor: de zus van Nidia. Ze begroet ons als goede bekenden.
De schooltijden zijn van 7- 11, dan is er een maaltijd en daarna van 12 - 4; de kinderen maken veel uren op de basisschool.
Ik vind het er al heel warm onder de golfplaten, maar ik word uitgelachen. Moet je eens om een uur of 10 komen! Is er geen airco? Nee, we dan zetten we fans aan!
De Engelse juf vertelt in zeer gebrekkig Engels dat het allemaal maar basis is, hoor. De kinderen leren tellen, ze zingen Engelse begroetingsliedjes en als het onderwerp "dieren" is, zingen ze Old macDonalds...
Ik denk stiekum dat de juf zelf ook niet meer kent, want ze staat ons heel stamelend en stuntelig te woord. We maken het haar niet moeilijker dan ze 't al heeft en nemen met veel waarderende woorden (die ze denk ik ook maar half begrijpt) afscheid.

Om 9 u. zijn we even voorbij Canas bij Safaris Corobici voor een Raft tour op de Corobici rivier.
De eigenaar, de heer Hagnauer, is hier 54 jr. geledenvanuit Zwitserland neergestreken.
Hij doet het goed hier: hij staat zelfs vermeld in de Capitoolgids.
Zijn vrouw en hij hebben het bedrijf opgezet en achter het restaurant ligt een opvangcentrum voor gewonde/getraumatiseerde dieren, varierend van toekans en apen tot luipaarden en poema's.
De raft tour is niet wat je erbij voorstelt (b.v. in de Ardeche en andere wildwater rivieren): we zitten met zijn drieen in een grote rubberboot en we worden geroeid/gekanoed door een jongen achterin, die ons ook wijst op alle dieren die hij ziet (en wij in eerste instantie niet, hoe hard we ook ons best doen).
-Apen die, als we dichterbij komen, brulapen blijken te zijn;
-grote krokodil, vlak voor ons in het water;
-andere krokodil met 2 jongen;
-veel reigers en ooievaars;
-vleermuizen;
-Jezus Christ lizards; over het wanter wandelende salamanders;
-leguanen, in zwart; bruin; beige en ook knalgroen.
Af en toe is er een stroomversnelling, maar het is vooral heel rustig en relaxed.
We krijgen en drankje en een lekkere verse ananas. Pura vida.

's Avonds is de "kroning" van de dames, waaraan ik meedoe.
Het is flink gaan regenen als we naar de kerk wandelen.
We pikken nog een stuk van de dienst mee.
Als die ten einde is, moeten we ons achterin de kerk verzamelen en krijgen een boeketje.
Dan worden voor in de kerk de namen afgeroepen en om de beurt worden we door een jongeman aan de arm naar het altaar geleid. Het lijkt een plechtige ceremonie, maar uiteindelijk krijg je op het altaar een dichtgevouwen briefje uitgereikt dat je min of meer tegelijkertijd moet openvouwen en lezen of daar het woordje "reina" (koningin) staat. Als dat zo is, krijg je een reisje naar Monte Verde aangeboden. Het is dus eigenlijk een veredelde loterij. Wel grappig om te zien en te horen hoe de hele meute meeleeft. Er wordt geapplaudiseerd als je naar voren loopt en de koningin (ik was het niet, voor de duidelijkheid) wordt uitgebreid gefeliciteerd.
Tijdens de voorafgaande dienst en nog geruime tijd daarna, zijn er twee mannen met gitaar die kerkliederen en marialiederen spelen en zingen, en zo goed dat Peter aanvankelijk denkt dat er een cd wordt afgespeeld!
Tijdens de dienst vertelt mijn buurvrouw ook nog even dat de "perro" (hond) die wij 's morgens voor haar deur zagen liggen te creperen nadat hij door een brommer was aangereden, nog leeft: het gaat goed met hem.

Om geen spelbreker te zijn, doen we na afloop nog even mee met de bingo (de plaatselijke sport).
Het is ingewikkeld om te achterhalen hoe het precies werkt. Dan is de een de omroeper en dan de ander; degenen die het geld ophalen voor de kaarten (13,5 ct. per kaart) wisselen ook iedere keer. Er zijn geen cadeaus voor de winnaar, maar de geldpot wordt op een bepaalde manier verdeeld. Het gaat allemaal in goed vertrouwen en het loopt als een trein.

Als we aanstalten maken om weg te gaan, word ik nog door een aantal mensen bedankt dat ik mee heb gedaan: ze vinden het echt leuk dat je meedoet met hen.

Woensdag, 16 juli
Het plan om naar Monteverde te gaan, wordt weer een dag uitgesteld: het regent pijpestelen!
We spreken wel af dat we morgen hoe dan ook gaan; ook als het morgen nog zou regenen. Monteverde moeten we gezien hebben.

Goed: plan B
We gaan eerst naar de westkust. Daar ligt het drywood, zoals de naam al zegt: droge bossen. We hebben ook gelezen dat je daar bij Bahia Culebra met Witch Rock Canapy Tour via kabels en hangbruggen het bos kan verkennen...
Eheh... durven we dat? We hebben het er al vaak over gehad en willen wel....
We zullen zien.
Op de terugweg zullen we in ieder geval naar Liberia gaan.
In totaal is het zo'n kleine 70 km, maar omdat er zo'n 48 km. lang wegverbredingswerkzaamheden zijn, doen we er best lang over.

Rond 10.30u zijn we er: we zien net 2 mensen aan een kabel voorbijsuizen, waarvan een op zijn kop! We zijn te beduusd om goed te kijken en het gaat ook te snel.
We vragen info op het kantoortje. Een ontzettend aardige vrouw vertelt hoe een en ander in zijn werk gaat, wat de kosten zijn en echt: ook ik kan het, want er is zelfs een vrouw van 92 naar beneden gegaan aan de kabels...
We zeggen eerst even koffie te zullen drinken en na te denken en ze adviseert mij om er een lekkere tequila bij te nemen (wat ik niet doe: ik wil zo alert mogelijk zijn!)
Na de lekkere koffie (wat is die hier lekker in vergelijking met Azie!) gaan we te voet polshoogte nemen bij de start. Er is niemand, dus we kunnen eens goed kijken. Daarna wisselen we uit wat ons tegenhoudt. Ik ben vooral bang dat de constructie gammel is (de kabel hangt aan die ene boom daar op het randje) en Peter wil niet het rollercoastergevoel van een kermis of pretpark.
We laten het nog even inwerken en dan besluiten we om het gewoon te doen!
Net voor we vertrekken komt er een groepje terug: het was geweldig en ze hadden zich heel veilig gevoeld. OK, dat geeft de burger moed.
Op de hele tour worden we voorbereid en geholpen door 2 guides: een gaat voor en helpt ons bij de aankomsten op de platforms, de andere helpt ons bij de starts en komt achterop. Er zijn wel 7 tracks en het is inderdaad spannend, maar geweldig! We suizen over de bossen....!!!
Tussendoor moeten we ook nog stukken afleggen, lopend over een hangbrug. We zweten als otters van (in)spanning en kletsnat stappen we 1 1/2 uur later in het busje dat ons terugbrengt. We zitten vol adrenaline en zijn heel trots op onszelf.
(Van de kabeltocht zijn geen foto's; Peter heeft nog wel kans gezien om te filmen.)







Onderweg naar Liberia eten we een heerlijke zwarte bonensoep.
Liberia is een stadje waar nog een hele straat vol geschilderde adobehuisjes staan. Peter wil ze eigenlijk allemaal fotograferen en omdat hij het leuker vindt als ik er ook op sta, begin ik uit balorigheid allerlei poses aan te nemen.
Het worden desondanks hele mooie foto's.

Wat een bijzondere dag is dit geworden.

Donderdag, 17 juli
We gaan naar Monteverde!
Goed voorbereid, qua materiaal (tasjes en regenjasjes) en mentaal (er staan ons 35 km. off-road te wachten en off-road is hier echt off-road: gaten, keien, hellingen, noem maar op!)
In het begin nog even een foto.



Na ongeveer 25 km. is er een wegafsluiting: wegwerkers zijn met een shuffle een stuk berg aan het afschrapen, de brokstukken versperren de weg. We staan tussen vrachtwagens.
Als we gaan vragen hoe lang 't duurt, wordt er gezegd dat we om 9.40 u. door kunnen (het is dan 8.10 u!): we moeten 1 1/2 u. wachten en er is geen alternatief...
Om 9.40 u. gebeurt er van alles: de vrachtauto's beginnen te keren op de weg, met alle chaos vandien en rijden achterwaarts naar de afgraving. Zij gaan de puin ophalen: wagen na wagen, ik denk zo'n stuk of 8! Dat kost ook weer dik een half uur...en dan mogen we er door!
Dikke 2 u. later dan gedacht bereiken we Monteverde en Santa Elena. Dan is het weer zoeken naar de plaats waar we de hangbruggenwandeling willen gaan maken. Peter die al verschillende keren is uitgestapt om navraag te doen, staat met zijn armen in de lucht te zwaaien en roept: ik kom er niet uit! Ik weet het niet meer!
Ik rij de toerit naar een restaurantje op en stap ook uit. We rennen naar binnen, want het is inmiddels ook flink gaan regen: we zitten tenslotte in het nevelwoud.
Daar worden we goed geholpen: een goed plattegrondje, uitleg in het Engels en de ober belt naar de organisatie om onze komst te melden.
Het lukt.
Een half uurje later gaan we op stap. Het regent inmiddels pijpestelen, maar dat hoort er hier bij.
De tocht over 5 hangbruggen (sommige op 50 mtr. hoogte en de langste 200 mtr.) is schitterend!



Als we terug zijn, gaan we ook nog naar een frog-pond: de gids laat ons met behulp van een laserpen en een zaklamp genieten van de piepkleine, felgekleurde kikkertjes. Zo mooi!
We gaan een beetje op tijd terug: stel je voor dat we op de terugweg weer de klos zijn met een afsluiting: 't zou kunnen, toch?
Als we bij het bewuste punt aankomen, staat er een auto stil en ja hoor: ze hebben net voor ons neus weer de weg afgesloten! Er wordt beloofd dat het nu maar een half uurtje duurt... en dat klopt (ongeveer dan): na drie kwartier mogen we door en we zijn weer net voor 't donker thuis.

't Was geen gemakkelijke reis, maar het was de moeite waard!

Vrijdag, 18 juli
Ik slaap vandaag uit. Peter is intussen al flink aan de wandel om te ontdekken of hij de weg kan vinden naar een riviertje hier in de buurt waar je lekker zou kunnen zwemmen. Het is hem niet gelukt en hij heeft toch ruim een uur gelopen!
We doen navraag bij Nidia (die zich ziek voelt vandaag). Daar zitten de 2 leiders van de National geografic-groep die hier een paar dagen in het dorp logeert en helpt bij het aanleggen van drainage. De leiders krijgen het maar moeilijk uitgelegd (hoewel zij Amerikanen zijn, dus Engels spreken). Ze zeggen zelf dat het nogal een ingewikkelde route is en bieden aan ons over een half uurtje te gidsen met hun auto.
Als we bij het riviertje aankomen, worden er net 2 stieren door het pad geleid door 2 cowboys en omdat de stieren nogal opgefokt zijn, zoeken we voor de zekerheid maar even denkking achter de auto: het gaat goed.
Er ligt een soort lagune achter een stroomversnelling waar we heerlijk kunnen zwemmen. We zien de prachtigste vlinders en genieten met volle teugen.

He? Er wordt niet meer geblogd...

Even een blogpauze.
Niet omdat ik (het) moe ben, maar omdat we naar een huisje gaan waar geen wifi is. Heel basic, een week lang.
Even geen nieuws dus, maar ik blijf wel schrijven. Na een week publiceer ik de reisverhalen weer. Even geduld dus...



Posted using BlogPress from my iPad

Off-road in de zuidpunt van Nicoya

Vandaag zijn we op safari: gewoon met de eigen auto!
Op de hele zuidpunt van dit schiereiland is geen verharde weg te vinden, met uitzondering van die waarmee je in een leefgemeenschap komt, die wij een gehucht zouden noemen.
We moeten zelfs drie keer door een beek crossen: ik vind het hartstikke leuk om zo te crossen.


We maken een wandeltocht in het regenwoud en zien we apen, veel leguanen en een witsnuitsneusbeer (alleen in Midden-Amerika te vinden).





We hebben er ons op voorbereid, gezien de verhalen vooraf, dat het eten niet zo bijzonder is, maar ik moet zeggen dat het ons heel goed bevalt.
't Is wel zo dat er bijna overal bonen bij zitten, maar zo gevarieerd en lekker klaargemaakt: we smullen. Ook al om de prachtige plekken waar we zitten.
Zo vonden we vanmiddag, na wat zoeken, dit juweeltje aan het strand.



We hebben dan al een keer voor niets een rij trappen opgelopen naar een restaurant (op aanwijzing van de jongen bij de ontvangst). Als we er bijna zijn, komt hij ons achternagelopen met de mededeling dat het restaurant gesloten is. (Dat is niet leuk, bij een temperatuur van dik boven de 30gr. en een hoge vochtigheidsgraad).
Ook zijn we gaan zitten (en weer vertrokken) bij een "wegrestaurant" waar ze noch Engels spreken, noch een menukaart hebben. Zelfs een ventilator ontbreekt onder het metalen afdak waar de smerige tafeltjes staan en wij op tuinstoelen zitten waar de verfresten van10 jaar geleden nog opzitten.
Waarmee ik maar wil zeggen dat wij ook zo onze moeilijkheden hebben...

Pura Vida!



Posted using BlogPress from my iPad