Als we onze kamer uitstappen, beslaat meteen mijn bril: er valt een klamme warme deken op me. Ik kijk naar de lucht en die is onbewolkt, blauw.
"It's very hot, today" zegt onze vriendelijke gastvrouw na het ontbijt. Ze staat al klaar bij onze fietsen. "Have a good time!!"
We steken over en rijden naar het parkachtig grote complex, waar de Wats liggen. We bezoeken er twee en fietsen langs water, over bruggetjes, onder de bomen waar het iets koeler is en doen het vooral heel kalm aan.
We komen via een soort Intratuin op een parkeerterrein waar ook een "restaurant" is waar we iets willen drinken.
Het ziet er niet uit daar, maar dat wil soms niets zeggen.
Nu wel.
De koffie smaakt vies, het drankje van Peter is zelf gemaakt en vol met ijsklontjes (dat lijkt ons hier niet zo'n goed idee) en uiteindelijk wijs ik een flesje cola in de koelkast aan om toch maar iets bij hen te drinken. Ze kunnen wel wat klandizie gebruiken, vermoed ik zo. De vrouw die ons serveert, zit tussendoor ook nog een zwaar geestelijk gehadicapt meisje te voeren. Ze doet dat heel liefdevol.
We fietsen door het park en rijden daarna na het pontje. Aan de overkant kunnen we min of meer langs het water fietsen en daarna moeten we dan weer met een pontje terug om bij het Hollandhuis te komen. Peter heeft het allemaal goed bestudeerd: kan niet fout gaan! Of toch?
Bij de eerste afslag naar het pontje, stuiten we wel op een steiger, maar - zo maakt een buurtbewoner ons duidelijk - hier kunnen we de rivier niet over. We moeten verder door fietsen.
Bij een volgende afslag worden we verwelkomd door een stuk of vier blaffende honden waardoor we stokstijf blijven stilstaan tot de honden tot de orde geroepen worden door hun baasje. Ook hier kunnen we het water niet over.
Dan maar even terug naar de weg. Daar staat een etenskraampje en misschien weten de dames iets meer.
We worden vriendelijk te woord gestaan en we kunnen inderdaad het water wel over, bij de brug verderop. Zeker 3 kilometer fietsen nog, zegt ze bezorgd.
Eerst maar wat drinken en eten dus? We mogen op hun bankje gaan zitten om de kokosmelk op te drinken en te genieten van de gebakken banaan.
Als we weg willen rijden, krijgen we ieder nog een flesje koud water mee voor onderweg, gratis!
Het is inderdaad een flink eindje fietsen, maar geen 3 kilometer denk ik.
We komen eerst langs Baan Japan (hier kijken we even rond en ontlopen zo ook wat regendruppels) en daarna zijn we dan bij Baan Hollandia, het Hollandhuis waar je niet alleen friet, kroketten, frikandellen en bitterballen kunt eten, maar waar ook de geschiedenis van de VOC in Ayutthaya verbeeld wordt op de bovenetage.
De terugtocht is verrassend: we kunnen weer niet het water over met een
pontje. We moeten nu over de brug en om die te bereiken moeten de fietsen over een drietal trappen naar boven gedragen worden. Gelukkig heb ik een sterke vent bij me!
Als we daarna de brug over zijn gefietst, hebben we de keuze tussen
a. De fietsen weer een drietal trappen afdragen
b. De fietsen over een railing tillen en dan via de autoweg naar beneden rijden
We kiezen voor b. maar ik moet dan wel eerst bewijzen over de railing te kunnen klimmen, anders schieten we er nog niets mee op. Dat lukt en in een mum van tijd zijn we weer in het - inmiddels vertrouwde - deel van de stad.
We zijn wel toe een een lekkere cappuccino met een extra shot koffie!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten