Een mooie laatste dag met veel beleving

We ontbijten, zoals tijdens ons hele verblijf hier op Tenerife, buiten.
Het enige verschil is dat het nu regent!?
Ik wist niet eens dat dat hier ook kon.

Tijdens het korte ritje naar Los Abrigos is het al weer opgeklaard.
Als we in hotel Sandos aankomen, verwachten we een hele groep Belgen te ontmoeten: we hebben immers een excursie geboekt in het Vlaams.
We blijven toch de enige gasten en starten de "excursie" met zijn tweeën.
We worden in een ruimte geplaatst op ronde, draaibare krukjes en krijgen -afwisselend op de schermen voor, achter en naast ons - het ontstaan, de geschiedenis, de natuur en de (oorspronkelijke) bewoners van Tenerife te zien. Het is een mooie, zeer informatieve presentatie.


Daarna worden we naar een andere ruimte gebracht, waar zich ineens een groepje Nederlanders bij ons voegt. Eerst krijgen we een instructie hoe de rondgang verder gaat. We worden via zelfopenende en -sluitende deuren door ruimtes geleid, waar we b.v. zien en voelen wat een vulkaanuitbarsting doet, hoe het voelt om als vluchteling onder in het ruim van een boot te reizen naar een beter leven (confronterend vind ik het) en meeleeft met de oorspronkelijke bewoners van Tenerife.

Na deze doorgang, neemt de gids ons mee naar de bij het hotel liggende kloof.


We wandelen door het prachtige, unieke natuurgebied. Omdat we via een microfoontje met de gids in verbinding staan en ook nog alle informatie in het Vlaams in ons oor krijgen, wordt de tocht een hele beleving.
Onderweg is ook nog een aantal acteurs aanwezig die respectievelijk een rol spelen als boerenvrouw, steenhouwer en een man die een ritueel uitvoert en om de goden gunstig te stemmen water offert.


We steken een meertje over met een trekvlot en genieten van de prachtige natuur en de regenboog die - na alweer een klein buitje - boven de kloof
verschijnt.

Ik vind het echt een hoogtepunt van ons verblijf hier!

Als we weer buiten staan, is alle bewolking weggetrokken en laat de zon zien wie hier de baas is.
We zoeken een terrasje op in Los Abrigos en genieten van onze laatste uurtjes op Tenerife (althans deze keer, want het smaakt naar meer..; vage plannen zijn er al weer).



- Posted using BlogPress from my iPad

Puerta de la Cruz

Vandaag dwalen we lekker door de straatjes van Puerta de la Cruz.
We verwachten dat het daar in het Noorden kouder en minder zonnig is dan in het Zuiden, maar we hebben het mis: 't Is net andersom!

Puerta de la Cruz is de tweede grote stad (na Santa Cruz) en er hangt een ontspannen sfeertje. Het kan natuurlijk ook zijn omdat de verplichte feestdagen weer achter de rug zijn, de mannen gewoon op zaterdagmiddag weer hun pintje kunnen pakken, de dames weer lekker shoppen..., maar je voelt het...gezellig!


In een van de straatjes is een tentoonstelling van kersttableaus, stuk voor stuk juweeltjes.



We zitten een tijdje op een terrasje aan de kade, waar in een luw stuk van de zee, gezwommen wordt door de plaatselijke bevolking. Er struinen wat straathondjes rond, die water drinken uit de hand van een vrijgevige man.

Op de terugweg leggen we in El Sauzal aan bij een Casa del Vino voor een wijnproeverijtje.
De wijn is lekker en ik moet constateren dat ik slechts 2 stukjes kaas heb kunnen eten van ons kaasplankje (en ik telde toch zeker 6 stukjes): Peter vindt ze ook echt heel lekker.


In het bijbehorende restaurant Pastelaría Díaz lunchen we en het smaakt geweldig lekker: Peter heeft witte vis en ik een salade.
Niet iets wat we nog nooit gegeten hebben; zelfs die bijgeleverde frietjes smaken zoals thuis.
Misschien dat we ons daarom zo goed voelen.....

Kerstmis op Tenerife

De dagen voor Kerst:

Het lijkt erop dat de "donkere dagen voor Kerst" verleden tijd zijn, als ik zo kijk naar de weerberichten over Europa/Nederland. Dat neemt niet weg dat ik intens geniet van elke zonnige dag hier op Tenerife. Wat een klimaat!
Elke dag zon, elke dag tegen de 25 graden en sommige avonden lijken op de enkele sporadische zwoele avond zoals we die in Nederland kennen.

Kerstavond, de 24e, is hier zo'n beetje het hoogtepunt van Kerstmis, maar de winkels - zeker in de meest toeristische delen van de zuidkust - zijn gewoon open tot in de vroege avond. En onze eerste Kerstdag is voor hen zo'n beetje de tweede, dus alles open en gewoon weer genieten van zee, zon, terrasjes etc.

Vandaag, de 24e, zijn we naar Los Cristianos gereden en hebben we een groot stuk van de boulevard afgewandeld tot in het pitje van het toeristische deel, Los Americas. We begrijpen nu beter waarom het deel waar wij zitten Costa Silencio wordt genoemd en in de reviews "saai" en "niks te doen daar; totaal geen vakantiegevoel", maar het is een leuk stuk om te wandelen, naar de medemens te kijken, en -als je dat beu bent - heerlijk weg te duiken in een boek. Ik lees momenteel "U zegt het" van Connie Palmen en ik raak er steeds meer in "gevangen"...





Gisteren zijn we naar het hoogste punt in Spanje geweest:
de vulkaan Le Teide.
Eerst via een prachtige, bochtige weg omhoog en daarna - na lang in de rij te hebben gestaan - met de teleferico (een kabelbaan) nog verder omhoog.
Boven is het nog een pittig stukje wandelen tot het verste uitzichtspunt, vooral ook omdat de lucht zo ijl is op die hoogte: meer dan 3.500 m.
Met klimervaring en toestemming kom je helemaal boven bij de krater (maar dat is niet voor ons weggelegd).





De temperatuur is - 3 graden. Gelukkig heb ik er deze keer goed over nagedacht en ik heb mijn thermo-onderkleding aan: geen overbodige luxe!
Het is een mooie ervaring, ook al omdat het heel helder is en we goed zicht hebben (Gran Canaria is goed te zien).
Tijdens het laatste klimmetje komen we een enkele "stoomketel" tegen: uit de grond stijgt stoom op die duidelijk naar zwavel ruikt. Een beter bewijs dat deze vulkaan nog werkt hoef ik niet te krijgen!





Wat ik ook bijzonder vind, is dat het begin van de kabelbaan en het hele brede stuk waarlangs je het laatste stuk daar naartoe aflegt, in feite binnen de caldera (rand van de vulkaan) ligt.

Vanavond, Kerstavond, gaan we naar een Grieks restaurant: Lycos.
We hebben hier een paar dagen geleden heerlijk gegeten en ze hebben met Kerstavond geen gedoe met een Kerstmenu, maar we kunnen gewoon (noem het maar gewoon!) lekker a-la-carte eten.
Nu al zin in!

Morgen gaan we weer langs de kust wandelen: naar La Caleta, het plaatsje waar we een paar dagen geleden de lekkerste tapas ooit hebben gegeten...
De beloning van de flinke wandeling - want dat is het - zal alles goedmaken!

Kerstmis
Alsof de zon weet dat het eigenlijk ongehoord is zich zo te manifesteren als de afdelopen weken, houdt hij zich wat gedeisd vandaag. Dat wil zeggen dat hij zeker aanwezig is, maar er hangt wel een serene, lichte waas voor.

Met de plannen die we voor vandaag hebben, vinden we dat prima.
We rijden naar een stukje voorbij het strand bij Los Americas. Daar parkeren we de auto en wandelen daarna over de schier oneindig lange boulevard naar La Caleta.
En daar gaat het ineens anders dan we in gedachten hebben.
Het restaurantje waar we een paar dagen geleden zo genoten, kan ons nu helemaal niet bekoren. We waaien er weg!
We wandelen dus terug en zoeken een terrasje waar we niet in de wind zitten en dan is het ook daar heerlijk vertoeven.
Na een lekkere lunch met veel visjes, beginnen we aan de terugtocht: alles bij elkaar hebben we vandaag toch zeker wel zo'n 8 kilometer gelopen.
Van Kerstmis is hier niet meer te merken dan dat er overal kerstmuziek klinkt waarin gezongen wordt over sneeuw en arresleeën en dat er (echt heel veel) mensen rondlopen met kerstmutsen op.
Ach, ieder zijn meug: zij hebben er kennelijk lol in en wij hebben ook een goeie Kerst.


- Posted using BlogPress from my iPad



- Posted using BlogPress from my iPad

Santa Cruz

Als we Santa Cruz inrijden, volgen we de borden naar de de parking die volgens ons het dichtst bij het centrum ligt, vlakbij het Plaza de Espagña.
Dat laatste klopt; de borden niet (volgens ons). We rijden binnen de kortste keren in straten die bij het voetgangersgebied horen en weten er - dankzij een eveneens verdwaalde automobilist voor ons - uit te komen, laverend tussen groene afzetpaaltjes en tramlijnen.
Dan nemen we de afslag niet links (zoals aangegeven), maar rechts en dan staan we in een mum van tijd beneden in de garage geparkeerd.
Als we weer boven komen, staan we weer aan het begin van het voetgangersgebied en nu zijn we daar wel blij mee.

Het is weer een zonnige dag, met af en toe een wolkje.
We bezoeken een kerk, drinken een cappuccino op het Plaza del Principe en slenteren door de 2 bekendste winkelstraten: Calle del Castillo en Calle Viera y Clavijo. In deze laatste hebben ze de bomen gehaakte jurkjes aangedaan.
Het klinkt truttig, maar het ziet er grappig uit.

Daarna belanden we in het prachtige Parque Municipal.
Prachtig vanwege de beplanting en de beelden die er staan.
Aan de noordkant ligt een paviljoen, waar we wat eten en een kaartje leggen. Ik ben stomverbaasd als ik nog een stel mensen zie zitten die niet alleen ook een hapje eten, maar hetzelfde kaartspel spelen als wij. Ze blijken in Duitsland te wonen en zij is van Armeens-Turkse afkomst: daar wordt dus ook "gewipt".

We gaan naar het beroemde hotel Mencey dat gebouwd is in 1950 met het doel Generaal Franco goed te ontvangen. Franco had vanuit hier in 1936 de staatsgreep op Spanje voorbereid.
Als we op de plek aankomen, treffen we een casino aan.
We laten ons niet kennen en wandelen het totaal verlaten casino binnen.
Dat blijkt een goede zet, want als we - aanbeland in een zaaltje - toch een medewerker aantreffen, wijst hij ons de weg door het casino naar het hotel!
Het ziet er allemaal chic uit, met zwembad, terrassen, een heuse schildpaddenpoel en het gebouw straalt een bepaalde grandeur uit.
Nergens wordt gevraagd wat wij hier te zoeken hebben, zodat we rustig alles kunnen bekijken.



Langzaamaan laten we ons weer afzakken naar de Plaza de Espagña, nadat we eerst nog even gekeken hebben naar een dichte Iglesia Nuestra de la Conceptión en een totaal verlaten Mercado de Nuestra Señora de África.
Daar genieten we nog van de zon en een drankje, ook al omdat de fontein die elk heel uur in de hoogte zou schieten, het jammerlijk laat afweten.

Maar niets kan deze dag bederven: Santa Cruz is een heerlijke stad om een dagje in rond te struinen.





- Posted using BlogPress from my iPad

Tenerife

Het vliegveld in Keulen is prima: duidelijke aanwijzingen; lekkere koffie en dito appelcake-stukken die we meenemen voor in het vliegtuig.
Ja, en het vliegtuig is te laat binnen: we vertrekken bijna een uur later dan gepland.
We zitten op de laatste rij, vlakbij het enige toilet. Het is druk en smal daar bij die laatste rij. Enige voordeel is dat er niemand in je rug kan zitten porren, maar meer voordelen kan ik niet bedenken....

Bij aankomst worden we weer vrolijk: het is heerlijk weer! Temperatuur dik boven de 20 en nog een stralend zonnetje: het is 17.00 uur plaatselijke tijd.
Bij de bagageband wordt ons geduld weer op de proef gesteld: het gaat tergend traag. Zo traag, dat ik intussen al lang de sleutel van onze VW-polo heb gekregen bij Herz.
Gelukkig is het maar 10 minuutjes rijden naar ons appartement, dus om even na 19.00 uur zijn we daar.
Parkeren moeten we "ergens" in de straat.
We moeten bij aankomst tekenen dat we ons verplichten om een of andere presentatie over timesharing bij te wonen (zondagavond 18.00 uur).
Dit is namelijk een promotieweek (?).
Peter krijgt er zelfs een Nederlands sprekende hostess over aan de telefoon "Nee, u bent niet verplicht om iets te kopen."
Pfff, hebben wij geluk: ik was al even bang dat we een appartement op Tenerife zouden bezitten, zondagavond.

We zetten de koffers binnen en na een korte blik op wat we daar aantreffen (later meer hierover) gaan we eten aan het einde van de straat.
De eerste "muziek" die we daar over het pleintje horen schallen is die van de Vrijgezel van Bennie Nijman... Dat kan er nog wel bij!
De spaghetti die we bestellen is, tegen onze inmiddels behoorlijk naar beneden gestelde verwachtingen in, hartstikke lekker.

Morgen, als de zon weer schijnt, eerst maar eens goed rondkijken.
Als je moe bent, ziet alles er ook minder leuk uit dan bij het aanbreken van een nieuwe, mooie dag.

Dag 2
En inderdaad...
Wat troffen we aan waardoor we aanvankelijk niet echt enthousiast waren?
- een vrij donker appartement;
- uitzicht op de straat, terwijl er ook waren met uitzicht op de mooie binnenplaats;


- gevraagd of het mogelijk was een ander appartement te nemen: misschien morgen;
- als we na het eten proberen een boek te lezen op het terras lukt dat niet omdat het sfeerlampje te weinig licht geeft.

Na een nachtje slapen, besluiten we eerst maar eens koffie te zetten: het koffie-apparaat blijkt stuk te zijn: de hele aanrecht onder de troep en nog geen vaatdoekje in huis om het op te poetsen.
Bij nadere inspectie zien we dat er in de keukenkastjes (minstens 10) voor 4 personen bordjes, glazen en bestek aanwezig is, wat gemakkelijk in 1 kastje op te bergen is. Maar, het is genoeg!
We vragen hulp en die komt, in de vorm van een nieuw koffiezetapparaat en een poetsvrouw die de troep opruimt. We vragen om een vaatdoekje en afwasmiddel en ze schudt meewarig het hoofd.

OK, dan eerst maar even buiten ontbijten (he jammer, zo vroeg staat de zon net achter de boom voor ons terras) en daarna even lekker in de zonnestoelen in het zonnetje dat net ons terras bereikt.
Oei, de ene zonnestoel is stuk. Weer maar even gemeld en na 15 minuten is er een nieuwe (ze hebben hier blijkbaar genoeg voorraad van goedkoop materiaal).

We hebben al in heel veel appartementjes gelogeerd, maar zoveel kapot materiaal en zo weinig uitrusting zijn we niet eerder tegengekomen.
De manager bij wie we ons verhaal doen, is noch onder de indruk noch van plan om iets aan ons ongemak te verhelpen "...Dan lees je toch binnen een boek..." geeft hij als enige oplossing.

We zetten de knop om, kopen vandaag de basisspulletjes in de plaatselijke supermarkt en genieten van de zon in het dorp Las Galletas en van de heerlijke lunch bij Restaurant Panorama, waar we ons heel welkom voelen en op ons gemak een boekje lezen en een puzzeltje oplossen.

Bij thuiskomst blijkt dat ons terras in de volle middagzon ligt: het is er heerlijk vertoeven.
(We moeten nog wel even een nieuwe zonnestoel scoren, want ook de tweede is kapot gegaan: maar, zoals al eerder geschreven: die is er binnen een kwartier).


's Avonds lost Peter een mysterie op van ons nieuwe spel Black Stories: een gouden greep; hier hebben we geen groot licht bij nodig!

We hebben onze draai gevonden.

Dag 3
He! Vandaag is er niets stuks gegaan. Nou ja, dat wil zeggen: Peter ziet wel dat iemand die achter ons geparkeerd stond, niet echt goed uitgeparkeerd kon komen want hij heeft heel wat rubbersporen op ons puntgave Polootje achtergelaten en een kleine, venijnige kras. Gelukkig zijn we vol verzekerd en Herz doet nooit moeilijk. Dat neemt niet weg dat ik het jammer vind.

We rijden vandaag naar het Noorden: eerst naar Los Gigantes.
Een geweldige rotspartij waartegen het dorp is opgebouwd. Buiten de bebouwing naast de jachthaven is er geen straat die niet helt.
Het is mooi om te zien.
We vervolgen onze weg naar Masca en dat is een attractie op zich. De weg stijgt en daalt via een nauwe weg die echt alleen maar uit S-bochten bestaat.
Wat een uitzichten, wat een beleving!


Het dorpje zelf bestaat slechts uit een paar huizen, drie restaurantjes, waarvan er 2 dicht zijn vanwege vakantie, gelegen aan met kinderkopjes geplaveide straatjes. Heel idyllisch en nog maar sinds 1996 toegankelijk voor toeristen. Of het moet zijn dat ze- net als de oorspronkelijke bewoners - de weg van en naar Santiago del Teide te voet of per ezel aflegden.

Op de terugweg leggen we aan bij La Caleta en strijken neer op het terras van Restaurant La Caleta waar we de lekkerste tapas ooit eten.
Reken daar nog eens bij dat ze heerlijke stoeltjes hebben en dat we een prachtig plekje aan het water in de zon hebben.....


We genieten met volle teugen.

- Posted using BlogPress from my iPad

Keulen-Tenerife

We komen in de loop van de middag, na 2 uurtjes rijden, bij het Ibishotel in Keulen; Ibis-airport.
De auto parkeren we voor de deur. We zijn in de veronderstelling dat we die morgen naar een ander parkeerterrein moeten rijden, maar dat zien we morgen wel.

Onze kamer is op de begane grond: niks mis mee voor een nachtje!
De S-bahn waarmee we binnen 3 haltes in de binnenstad zijn, ligt op spuugworp: 5 minuutjes lopen schat ik.
We stappen uit en staan aan de voet van de Dom. Het is er gezellig druk, mensen zitten op de trappen wat te kletsen met elkaar: heel relaxt (gemütlich).
Binnen in de Dom is het vooral heel donker en - als onze ogen daaraan wat gewend zijn - enorm hoog. Mij vallen het meest de mooie gebrandschilderde ramen op.

Op het plein voor de Dom begint onze eerste ervaring met een echte Kerstmarkt. Ik stel me zo voor dat dat een grote braderie is die zich door de straten van de binnenstad slingert, maar dat blijkt niet te kloppen.



De markten zijn verspreid over de binnenstad en elke markt heeft zijn eigen sfeer en thema.


Zo speelt er op de markt bij de dom een Blue-grass Christmasband en op de markt in de Altstad zingt een mannenkoor - in stijl gekleed met zwarte slipjas en hoge hoed - traditionele kerkstliederen.


Op de Engeltjesmarkt zie je de engelen ook echt: een op stelten (die ontzettend haar best doet om de hele boel op stelten te zetten) en zelfs een die op een paard door de bezoekers heen haar weg zoekt.
Nog weer een andere markt is langs de ijsbaan opgesteld, waar sommigen zichtbaar de eerste keer op de ijzers staan en anderen daar angstaanjagend snel en behendig omheen en voorbij racen. Prima sfeer.

Naast de ongekende variatie aan kerstartikelen, is er ook een groot assortiment aan voedselaanbod. Van zoet tot pittig, van traditioneel Duits tot Oosters; vis, vlees, vegetarisch; het is er allemaal. Ook de drank is niet vergeten en ook hiervan is het aanbod groot.

Als we weer terugwandelen naar de S-Bahn zijn we toch zo'n dikke 4 uur in het centrum van Keulen geweest en raad eens: het smaakt naar meer. We komen hier terug.
En niet alleen omdat we dolgelukkig zijn dat we een reisboek vonden waarin precies de route beschreven wordt die we volgend jaar gaan maken: de Rocky Mountains.

Na een lekker ontbijtje pakken we het koffertje terug in, voor zover nodig, en informeren bij de receptie waar het parkeerterrein is dat we bij deze overnachting erbij geboekt hebben.
"Oh, dat hebben jullie gisteren nog niet gemeld! Mogen we even uw voucher?......
De auto kan gewoon blijven staan, hoor. Een halte verder met de S-Bahn en u bent op het vliegveld. Fijne vakantie!"





- Posted using BlogPress from my iPad

Middelheimpark in Antwerpen

"We gaan morgen "iets leuks" doen, he?"
Nou... blijer kun je me niet maken.

Het wordt Middelheim in Antwerpen.
Ik ben er in in het verre verleden wel eens geweest en het is me altijd bijgebleven als een mooi "beeldenpark".
Op weg ernaar toe lijkt het alsof we naar het slechtere weer toe rijden, maar niets is minder waar: als we het park inlopen (toegang gratis) schijnt de zon volop en dat maakt de herfstkleuren extra mooi!

Wat is dit genieten: zulke prachtige beelden; zulke verrassende kunstwerken buiten in de tentoonstellingsruimte.

Een paar voorbeelden:
- ik wijs naar een kolom in het bos en zeg dat hij qua kleuren helemaal wordt opgenomen door de kleur van de bomen en de gevallen bladeren. Als we dichtbij zijn, zien we dat het een blinkend metalen kolom is die de kleuren op afstand weerspiegelt. Nog dichterbij zien we dat er door een laar kleine openingen fagmenten van een vrouwenfiguur te zien zijn. Heel fascinerend.






- er is een rij met beelden opgesteld. We zijn net aan de rij begonnen als we ineens een pizzakoerier aan zien komen rijden op zijn bromfiets. Hij stapt snel af, bij een van de volgende kunstwerken en bezorgt de pizza. Hij stapt weer op, kijkt vriendelijk doch nietszeggend naar onze verbaasde gezichten en rijdt weer weg op zijn brommertje.
We zijn wel heel nieuwsgierig geworden en als we bij het betreffende werk aangekomen zijn, lezen we dat het een hommage is aan de onbekende pizzakoerier en dat er elke dag een pizza bezorgd wordt.
Dat wij dit net mogen meemaken, is wel heel bijzonder....





En zo gaat het maar door: een aantal containers blijkt ook een kunstwerk te zijn en ook weer te bevatten. Op een speciale fiets trappend, wek je je eigen audio-voorstelling tot leven.





Het is tegelijkertijd een tijdelijk kantoor van een theatergroep die net audities afneemt, zo weet ik uit een gesprekje met een van de drie "sollicitanten" (dinsdag krijgt ze te horen of ze is aangenomen...)

We genieten; we hebben plezier.





Inside






Outside

En terwijl ik de laatste regel schrijf en de foto's toevoeg, hoor ik op de TV berichten uit Parijs: beschietingen, ontploffingen, gijzeling.
Het dodental stijgt met de minuut: het zijn er 30 als ik deze blog afsluit.

Ik heb even helemaal niks meer te melden.

- Posted using BlogPress from my iPad

En dan ineens...

En dan ineens is je zoon 40 jaar.
Je ziet dat natuurlijk al 39 jaar aankomen, maar het doet toch iets met je.




Je googled de geboortedatum en ziet:

- het weerbericht van toen:
De temperatuur op 10 november 1975 lag tussen 0,6 °C en 5,6 °C en was gemiddeld 3,4 °C. Er was 2,6 uur zonneschijn (29%). Het was half tot zwaar bewolkt. De gemiddelde windsnelheid was 2 Bft (zwakke wind) en kwam overheersend uit het oost-noord-oosten.
Bron: KNMI (weerstation De Bilt/Nederland);

- Queen bracht Bohemian Rhapsody uit;

- Nederland had zo'n 14 miljoen inwoners.

Je laat b.v. 40 jaar de revue passeren:
- de baby- en kleuterperiode; de schoolperiodes;
- de blokfluitlessen;
- de tennistoernooien;
- de vakanties in Frankrijk;
- de vrienden van toen (hij ziet ze nog steeds!);
- de stage in Amerika;
- het liefdesverdriet;
- het opnieuw verliefd worden;
- het gezin, toen;
- de geboorte van zijn kinderen;
- zijn trouwfeest met Kim...

Je vraagt je b.v. af:
- heb ik al een kind dat 40 jaar is? (Vreemde vraag, zie boven);
- hoe was ik toen ik 40 werd? (Ik herinner me mijn verjaardag nog goed en ook - nu ik er bij stilsta - wie ik was en hoe ik was, toen.);
- zijn kinderen zijn nu 5 en 7 jaar. Hoe oud waren die van mij, toen? (12 en 14, reken ik uit. Een wezenlijk andere periode, dus.);

Wat is er veel gebeurd.
Wat gaat het snel.



- Posted using BlogPress from my iPad

Thuis

Onverwacht biedt Eric aan om ons van het vliegveld op te komen halen.
Liesbeth en hij vormen een heus welkomscomité (alsof we een wereldreis gemaakt hebben).
We drinken samen nog een lekker wijntje in ons warme huis en dan gaan we over tot de orde van de dag (al is die bijna voorbij): koffers leeghalen, wasmachine vullen en spulletjes opruimen. Het is zo gebeurd.
Tevreden kijken we terug op een fijne tijd in Portugal.

En dan is het maandag: Peter vertrekt naar het werk en na een half uurtje staan de monteurs van onze nieuwe zonnepanelen aan de deur.
Het weer werkt mee en al rond het middaguur kan ik zien dat we zelf aan het produceren zijn! Het werkt!









Mooi om te zien dat je electriciteitsmeter terugdraait; dat je "bomen plant", en geld bespaart (we vergeten dan even dat we net een flink bedrag hebben uitgegeven voor de aanschaf van de panelen, he!)

Ik ben hier echt blij mee!
Dan komen mijn vriendinnen bridgen.
Dan wordt er gebeld en staat Corine aan de deur met een prachtig herftsboeket (? "Je weet zelf wel waarvoor!" Zo lief).










En 's avonds weer zingen met Jeanne (en 80 anderen) in het popkoor Prestige "This girl is on fire..."
We moeten hard zingen en dat komt goed uit! So happy!


- Posted using BlogPress from my iPad

Vittoria Stones in Evora

Vittoria Stones in Evora is een verrassing. Natuurlijk hebben we dit hotel voor de laatste nacht zelf geboekt, maar dat is nogal lang geleden en we hebben geen idee waar we terecht komen (dat vinden we eigenlijk het leukst).
Het blijkt een 4 sterren-hotel aan de rand van het prachtige oude stadje, alles design en o, zo leuk ingericht! De relatief kleine kamer lijkt daardoor groter, comfortabeler en fijn om in te zijn. De badjassen hangen klaar!






Het spiegelplafond van de gang in het hotel.


We houden ons in en nadat we de eerste verrukking voorbij zijn, wandelen we lekker het stadje in. Het is niet zonnig, maar de temperatuur is goed.
Er is veel te zien, maar we zijn beiden heel benieuwd naar de kapel die is opgetrokken met menselijke botten.
De kapel is onderdeel van een mooie kerk. De kapel vind ik nogal luguber en dan ook nog op Halloween! brrrr....






De rest van het stadje is hartstikke leuk. Kleine steile straatjes met mooie klinkertjes; leuke doorkijkjes, een romeinse tempel en oude kerken gecombineerd met moderne kunst. Echt de moeite van een bezoekje waard en we zijn blij dat we er de hele middag kunnen doorbrengen.







De lunch is zo uitgebreid en goed (heerlijke tapas gegeten) dat we besluiten het avondeten over te slaan; zeker nadat we nog een lekker ipa- biertje hebben gedronken.

We gaan terug naar het hotel! Op tijd naar bed en morgen na het ontbijt rijden we terug naar Lissabon. We hebben dan nog ruimschoots de tijd om naar een van de oudste Europese magalithische momumenten te gaan (een soort Stonehenge, denken wij). We gaan het zien, morgen.




- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste dag in de Algarve

We boffen.
Het is stralend mooi weer.

Voor we naar het strand gaan, moeten we even onze aangifte omzetbelasting doen (omdat we volgende week zonnepanelen krijgen, zijn we producenten geworden en dus ondernemers). Niet dat we een cent hebben ontvangen of uitgegeven, maar er moet voor 1 november een aangifte binnen zijn anders krijg je boete!
Dankzij een lieve buurvrouw die onze post wilde open maken, hebben we het wachtwoord en gebruikersnaam net op tijd via e-mail ontvangen.
Bij het belastingdienst neemt het versturen hiervan minimaal een week in beslag (max. 10 dagen, dat wel!), want hoewel de burger gedwongen wordt alles digitaal te gaan doen via mijnoverheid.nl maakt de belastingdienst nog gebruik van de postduif (eentje die niet meer in de kracht van zijn leven is, gezien de levertijd.)
Maar goed: 't Is geregeld.

We wandelen opgelucht naar de boulevard waar we met wat boekjes en de i-pad neerstrijken op een terrasje waar ze heerlijke koffie hebben.

Lekker geluncht met de locals; mooi gesprekje met een serveerster.
Het wordt echt zo'n dag waar je tevreden op terugkijkt, maar waar eigenlijk niet veel over te vertellen valt.
Zon, zee, zaligheid!

De serveerster vertelt op de valreep nog dat de weersvoorspelling voor het weekend niet best is en getuige de avondlucht (prachtig rood) vermoed ik dat die gaat uitkomen.



Het is mooi geweest: morgen gaan we noordwaarts, naar Evora.



- Posted using BlogPress from my iPad

Culatra-eiland

Dicht bij Faro ligt het Culatra-eiland.
Als we na een half uurtje varen met de veerboot vanaf Olhão op het eiland aankomen, schijnt de zon aan een strakblauwe hemel.
Even kijken we bedenkelijk: er zijn nogal veel mensen die hetzelfde idee hebben gehad als wij en we lopen in de file.

We drinken eerst maar een kopje koffie (ook al omdat een sanitaire stop goed van pas komt).
Als we na een kwartiertje verder gaan en het wandelpad volgen van de Wandelroutegids Algarve zien we nog maar een paar mensen en als we het strand op lopen, begrijpen we niet hoe het kan: we zijn bijna de enigen.



We genieten met volle teugen van de strandwandeling en ik heb mijn collectie schelpjes weer aangevuld. (De Jacobsschelpen heb ik alleen maar gefotografeerd en laten liggen.)
Aan het einde van de route rusten we even uit met een goed uitzicht op de strandmeren die daar liggen. Omdat het daar ondiep is, is er een zoutmoeras ontstaan.
Er moeten hier heel veel vogels zijn, maar we zien er niet veel. In de verte menen we wel een paar ooievaars te zien.
We horen veel gesjierp en gefluit en dat zijn dan ook de enige geluiden. Dat maak je niet meer zo vaak mee!



Op de terugweg zien we een paar stelletjes die in de duinen liggen te zonnebaden en ook bij terugkomst in het dorpje, is het tegen de verwachting in, helemaal niet druk.
De wachttijd voor de boot terug gebruiken we om een hapje te eten.

Als we even aan het varen zijn, maakt de boot een zwenking naar de vuurtoren. Die hebben we vanochtend links (eigenlijk rechts) laten liggen.
Als we naar de kade kijken, begrijpen we waar iedereen gebleven is.
De meeste mensen hebben ervoor gekozen precies de andere kant op te wandelen. We hebben geen idee, waarom. We vragen het ook niet... Immers, we hebben een hele fijne dag gehad en weten niet wat we (eventueel) gemist hebben.



Rechts: de oogst van vandaag.




- Posted using BlogPress from my iPad

Zo heb ik het me voorgesteld

Wat een prachtige dag vandaag!
In de vroege ochtend wandelen we op het brede strand van Quarteira onder een stralende zon. Alleen in de verte zien we nog wat sluierbewolking.
Ik kan het niet laten om schelpen op de rapen, telkens een die nog net wat mooier lijkt dan de vorige.
Op de brede boulevard wandelen alleen maar tevreden gezichten.

Na een uurtje strijken we neer op een terrasje voor een kopje cappucino.
Wat voel ik me weer een bevoorrecht en gelukkig mens.
We houden het er lang vol zo, met een puzzelboekje en het Psychologie magazine. Hoe kan ik in dat laatste nu slechts gemiddeld scoren voor mijn "algehele positieve geestelijke gezondheid"? Ik zit maar gemiddeld goed in mijn vel? Nou, het voelt anders...

We lunchen in Loulé: een dorpje op een kwartiertje rijden.
In de markthal (Moorse stijl) vinden we Malaca wijn (vorig jaar ontmoetten we hier de startende ondernemer die foto's aan het maken was voor zijn PR.
Het lijkt hem dus goed te gaan!)

We wandelen naar het kasteel en het stadsmuseum. Het heeft geen uitgebreide collectie, maar alles is met zoveel zorg uitgestald dat het zeer de moeite waard is.

Helemaal per ongeluk ontdekken we een eindje verder een kleine kapel, de Igreja Nosse Senhora da Conceicão, waaronder de fundamenten van een Arabische stadspoort te zien zijn.
Er loopt een zeer enthousiaste gastvrouw rond, die aan Peter vraagt of hij even een enquete wil invullen over zijn bezoek aan de kapel.
Het is een A-4'tje vol vragen (er blijkt ook een achterkant ingevuld te moeten worden).


Nieuwsgierig/belangstellend kijkt ze aanvankelijk mee wat Peter invult, maar 3 vragen verder zegt ze hem voor wat hij het beste kan invullen.
Als ze bij het puntje Privacy komen, zegt hij dat er hier laag op gescoord wordt: "Hé, wat denk je? Ik kan niet eens alléén mijn enquete invullen!"
(Ze blijkt gevoel voor humor te hebben.)
Als er een vraag komt over de hygiene vraagt Peter haar of ze vanochtend gedoucht heeft... Kortom: ze hebben een hoop lol samen.
Intussen maak ik foto's van alles, wat streng verboden is volgens de bordjes.
De gastvrouw merkt het niet eens.


Op de terugweg wil ik graag even langs het supermarktje van gisteren. Er was daar zo'n aardig meisje bij de kaas. Toen ik in mijn beste Portugees probeerde te ontdekken of het kaasje dat me leek van de koe kwam (Boeh-geluiden helpen dan), begon zij spontaan te "mekkeren" en te "loeien" om aan te geven dat het gemengde kaas was. Maar, Peter wil het liefst naar de Lidl (ja, echt!)
Daar heb ik geen spijt van: wat een verschil met die in Nederland, zeg! Hier bakken ze zelf verse broden en broodjes (wel 10 verschillende soorten) en het assortiment is veel en veel groter. Er is een heel ingenieus tang-systeem om die broodjes onaangeraakt in een zakje te krijgen (hier zouden ze van Peter dus ook een hoge hygienescore halen, maar ja, daar wordt hier niet naar gevraagd.)

Wat een fijne dag: we maken al weer plannen voor morgen.





- Posted using BlogPress from my iPad

Op naar de Algarve

Met een beetje weemoed vertrekken we uit Lissabon: we hebben nog zo veel te ontdekken! En wat is het een leuke stad om te zijn.
Gisteravond hebben we heel erg lekker gegeten aan de voet van de Se kathedraal en terugkijken op de afgelopen dagen, kunnen we alleen maar met een heel tevreden gevoel.

Met ons groene OV-kaartje gaan we voor €1.40 met de metro naar het vliegveld om onze huurauto op te halen. We zijn er al om 9.45 uur.
We sluiten als 3e aan in het rijtje bij Goldcar (waar de 2 voor ons al geholpen worden) we zullen dus zo weg kunnen rijden naar de Algarve, denken we...
Nou, niets is minder waar, we staan zeker 20 minuten te wachten.
Dan komt het verlossende "Next, please!"
De juffrouw vraagt naar ons nummertje....
He? Nummertje? Nee, dat hebben wij niet gezien, maar we zijn echt als eerste aan de beurt! We staan hier al 20 minuten als eerstvolgende te wachten.
De juffrouw zegt dat we echt een nummertje moeten hebben (er schijnt een apparaatje te staan (onherkenbaar voor mij) waar we dat hadden moeten halen). Wij blijven nog even proberen en dan vraagt ze aan de 2 "heren" achter ons " Do you mind?"
"Yes, we do" zegt de ene en ze gaan voor ons staan en worden geholpen!
Hij zegt er nog wel " Sorry" achter aan.
Afin, weer 20 minuten later wordt ons nummer genoemd en we worden dan nog redelijk snel geholpen...

De rit naar het zuiden loopt gesmeerd. Het is een prachtige weg.
We lunchen in een wegrestaurantje (hetzelfde als een jaar eerder).
Ze spreken nog steeds geen woord Engels en wij nog steeds geen woord Portugees.
We proberen duidelijk te maken dat we een salade willen zonder inktvis.
We krijgen een salade die er heerlijk uitziet en ook zo smaakt. Dat komt vooral door de dressing en de knoflook, want het andere ingredient bestaat alleen uit inktvis!

We zijn tegen 16.00 u. al bij het appartement in Quarteira. Jammer dat de hostess ons pas om 17.30 u. verwacht. Ze wordt gebeld en belooft er over 20 minuten te zijn. We drinken een kopje koffie bij het restaurantje aan het strand en een half uurtje later brengt ze ons naar het appartement, dat alles goedmaakt.
Het is gigantisch groot en smaakvol ingericht door de Russische eigenaars.






We gaan daarna even naar de supermarkt en slaan lekkere hapjes in voor het avondeten.

We hebben nog geen plannen voor morgen, maar dat komt wel goed!





- Posted using BlogPress from my iPad

Alles ziet er anders uit....als de zon schijnt

Als we 's morgens wakker worden, komt de zon er voorzichtig door.
Dat belooft wat.

Nadat we lekker ontbeten hebben met verse broodjes en een eitje, wandelen we door Alfama en ontdekken een nieuwe stadslift die ons in het hogere gedeelte brengt. Dat scheelt weer heel wat trapjes. (Als je in Lissabon wilt wandelen, moet je niet echt opzien tegen trappen lopen, want je ontkomt er niet aan.)

Na nog wat klimmetjes zijn we bij het Castelo de São Jorge. Het is nooit een kasteel geweest voor bewoning, maar meer een verdedigingsbouwwerk.
Na de aardbeving van 1754 bleef er weinig van over en het duurde bijna
200 jaar voor het weer in zijn oorspronkelijke staat werd hersteld.

In het ochtendzonnetje drinken we ons eerste lekkere kopje koffie van vandaag terwijl we genieten van de pauwen die om ons heen wandelen.

Op het terrein van het Castelo is een archeologische vindplaats met resten uit de Moorse tijd tot 7e eeuw voor Christus en met resten van het paleis uit de 16e eeuw.
Een architect heeft een roestig strak ontwerp als overkapping op de opgravingen ontworpen, die sterk contrasteert met het strakke witte gebouw dat boven de Moorse woningresten staat.
Ik vind het wel iets hebben, zeker nadat we hierover uitleg hebben gekregen van een gids bij de rondleiding over het archeologisch terrein.



Als we rond de middag het kasteel verlaten, staat er een rij van minstens 50 meter voor de toegang: wat fijn dat we vroeg waren!

We gaan met een speciaal tramlijntje naar Bairro Alto waar we ruim de tijd nemen om te lunchen op het Largo do Carmo.

Op de weg terug kopen we een klein zakje gepofte kastanjes, eten al wandelend een ijsje, kijken wat etalages en concluderen dat het een heerlijke dag is geweest.

's Avonds eten we heel erg lekker bij Cruzes Credo aan de voet van de Se kathedraal (op de heenweg giet het pijpestelen, maar als we terug naar huis wandelen is het weer droog en voelt het als een zwoele zomeravond).



- Posted using BlogPress from my iPad

Dagje naar Sintra

Ik zal het eerlijk zeggen: het weer hier valt tegen.
Vanochtend toen we opstonden, dikke wolken en regen.
Positief puntje: de temperatuur is goed, dus tussen de buien in, is het lekker.

We zijn van plan om vandaag naar Sintra te gaan met de trein en dat plan voeren we gewoon uit!
We zijn niet de enigen en het is daardoor druk in de trein. Omdat we redelijk vroeg zijn voor vertrek van de trein, hebben we een prima zitplaatsje.

We stappen meteen nadat we in Sintra zijn aangekomen, op bus 434 die ons naar het Palácio de Pena brengt. De Capitoolgids noemt het een spectaculair paleis en "een eclectisch ratjetoe van bouwstijlen" en met dat laatste ben ik het roerend eens. Ik vind het net een bouwwerk in Eurodisney (bijna een belediging) waarbij men gedacht heeft "we moeten iedereen te vriend houden".
Binnen vind ik het niet echt heel mooi, maar de ligging is prachtig, al zien we daar vandaag weinig van omdat de hele heuvel zwaar in de mist ligt en de flarden zelfs over de binnenpleintjes neerdalen.
Reden waarom we een wandeling in de tuin moeten skippen; jammer. "Misschien iets voor een volgende keer?" oppert Peter.







Met de bus (vol met zingende Franse kinderen) gaan we terug naar het historisch gedeelte om het Palácio Nacional de Sintra te bezoeken en dat vind ik veel mooier! In iedere ruimte is er wel iets wat me bijzonder raakt: de ene keer een plafond, dan weer een mooie doorkijk naar het landschap of een prachtig betegelde zaal.

De unieke schoorstenen van de keuken van het Palácio.












Na de lunch is het even droog en wandelen we door de steile straatjes van het historisch gedeelte; we nemen nog even terloops een digestiefje (Ginjinha in een cupje van pure chocolade). De afdaling naar het treinstation doen we ook te voet omdat de weg naar beneden ons leidt langs heel veel kunstwerken "dreams and queens". Er zijn hele mooie beelden bij en omdat we zo aan het genieten zijn, zijn we bij het station voor we er erg in hebben.

De trein terug is heel wat minder druk dan vanochtend en blijkbaar zijn we moe, want we dommelen beiden in slaap.
Een heerlijke koffie bij Starbucks bij aankomst doet ons goed en we wandelen weer fris naar ons appartment.

Als we daar aangekomen zijn, lezen we dat er grote overstromingen zijn op Tenerife! Jeetje, voor zover wij weten zitten er 2 collega's van ons.
Eentje zagen we op het vliegveld bij ons vertrek.
Snel informeren...



- Posted using BlogPress from my iPad

Lissabon, zoveel meer dan Alfama

Vandaag gaan we met de tram naar Belem, een wijk in het westen van Lissabon.
Omdat we niet helemaal precies weten waar we moeten uitstappen, spreek ik bij de tramhalte een dame aan en het treft: het is een Portugese die goed Engels spreekt. Zij gaat met haar vriendin, met wie ze in de Algarve woont, op bezoek bij het Paleis van de president (Palacio de Belem): alleen op zaterdag open voor bezoek.
Nou, dat waren we niet van plan, maar het lijkt ons interessant en we gooien het plan om.

Dat blijkt een goede keuze te zijn.
We zijn met een groepje van 9 personen en worden gegidst door een hartstikke leuke jongen van wie ik zojuist in het aanpalende museumpje (vooral schilderijen van voormalige presidenten en cadeaus bij staatsbezoeken) een lekkere korte en duidelijke uitleg kreeg over de aanleiding van de revolutie van 1910.
De rondleiding doet hij in het Portugees, maar speciaal voor ons geeft hij telkens een korte samenvatting in het Engels.
We komen door alle prachtige vertrekken van het paleis waarbij hij steeds weer iets interessants te vermelden heeft.

Zo komen we te weten dat
- het al decennialang alleen maar een werkpaleis is en dat de laatste paar presidenten, net als de huidige, er nooit hebben geslapen en in een mooi appartement elders in Lissabon wonen;
- zijn werkkamer met een keurig opgeruimd bureau en zonder moderne apparatuur alleen maar een officiele werkkamer is en dat achter een gesloten deur de echte werkkamer verborgen is, met een bureau vol papieren en echt wel een p.c.;
- de schilderijen in de Mariakapel van het paleis, geschonken zijn door de beroemdste Portugese schilderes Paula Rego, die de opdracht kreeg om het leven van Maria verbeelden;
- deze schilderijen heel controversieel zijn. Of je bewondert ze of niet.
Er zijn mensen die van heel ver komen, alleen maar voor deze schilderijen, maar er zijn ook mensen die de kapel niet willen ingaan omdat deze schilderijen er hangen.
Ik vind ze fascinerend mooi.



Nadat we ook nog het terras en de tuin gedaan hebben (in de regen, maar toe maar: de temperatuur is lekker en het is geen stortregen, dus we kunnen rustig ons programma verder afwerken) lunchen we in een klein zijstraatje bij
Nelson Pinheiro "Enoteca ce Belem".
We worden verwend met heerlijke broodsoorten met olie, roomboter en zout,
een lekker soepje en een dito glaasje wijn: Mmmmm....




Daarna gaan we naar de Monasteiro de Jerónimus met het graf van Vasco da Gama, de Torre de Belem en het Monument der ontdekkingen.




En dan hebben we onze portie cultuur voor vandaag wel gehad!
We gaan terug met het trammetje dat stampvol is, kopen een lekker flesje witte wijn en gaan uitrusten en indrinken "thuis".
Vanavond gaan we het fadorestaurant El' Esquina de Alfama.



- Posted using BlogPress from my iPad

Lissabon

Op het vliegveld van Eindhoven ontmoeten we weer bekenden. Deze keer is het collega Berry met Ingrid (waar zou Evert-Jan naar toe gaan deze keer?).
Zij gaan naar Tenerife. "Noteer voor ons wat tips voor de Kerst!" vraag ik als we gaan boarden voor Lissabon.

De stewardessen van Transavia zijn opvallend vriendelijk en we hebben een heerlijk plekje: 2 stoelen naast elkaar bij de nooduitgang!
De aangekondigde 20 minuten turbulentie zijn er gelukkig maar 10 en ook op dit fijne plekje is het niet echt lekker.

Als we 4 uur later uit de taxi stappen, staan we in de straat beneden waar we vorig jaar sliepen. We wandelen een klein stukje de straat in en als we even inhouden om naar de huishummers te kijken, vraagt een mooie jonge knul aan mij "Tineke?"...
We worden door hem naar de 2e etage gebracht en ons appartementje in geleid. Het ziet er heel gezellig uit en als we naar buiten kijken, weten we het zeker: we zitten nog geen 100 meter van de plaats af waar we vorig jaar waren: nu wel met vrij uitzicht op het water!




We wandelen naar Alfama en reserveren aan de deur voor morgen een plaatsje in "ons" fadorestaurantje (ook nu is het er weer volle bak).
De hoogbejaarde zangeres die ook even een luchtje staat te scheppen is verrukt, als ik zeg dat we morgen weer speciaal naar haar komen luisteren.

We kiezen op gevoel een ander klein restaurantje uit en dat is geen verkeerde keuze: het is er heel gezellig. We zitten aan tafel bij een Duits echtpaar dat hun zoon bezoekt die hier stage loopt. En tot onze verrassing zingt ook hier de hele familie fado: zoon, vader, buurvrouw en buurman en een heel jong meisje (zelf zegt ze ietwat verlegen maar niet echt bescheiden) "the voice of Portugal" en zo klinkt ze ook: Fantastische stem.
Ik krijg ze niet op de foto (mijn i-phone geeft aan dat er te veel foto's op staan), maar nadat we er wat uitgehaald hebben, kan ik nog wel een paar maken.




Het voelt heerlijk als we weer naar huis slenteren!
Lekker gegeten, mooie muziek, zachte temperatuur (t-shirtje is warm genoeg)...






- Posted using BlogPress from my iPad

Vliegen: het is even doorbijten

"Oma, weet jij wat het grootste land van Europa is?"
Ik weet dat mijn kleinzoon van toen nog net 7 al wist dat ik het antwoord niet wist en hij wel.
"Denemarken", zegt hij als ik vragend zit te kijken.
Als ik hem daarna vol ongeloof aankijk, vertelt hij mij dat Groenland ook van Denemarken is.
Ik moet er aan denken als ik voor de zoveelste keer het volgende beeld voor mijn neus zie.





Het enige wat er de afgelopen uren is veranderd is de positie van het tergend langzaam verschuivend vliegtuigje.

Mijn positie is de afgelopen 7 1/2 uur zo mogelijk nog minder veranderd.
Ik ben 1x opgestaan om 2 meter verder naar het toilet te gaan (we zitten er dicht bij en dat is niet altijd een pretje heb ik de afgelopen uren geroken).
Mijn hoofd (en de bovenkant van mijn romp) heb ik af en toe verplaatst van links naar rechts in een verwoede poging wat te kunnen slapen. Dat laatste is is gelukt, zij het van zeer korte duur (gezien de positie van het vliegtuigje bij het wakker schrikken).

In die 7 1/2 uur is 1x de catering langs geweest voor een - ik moet wel eerlijk blijven, ook al heb ik het even helemaal gehad - lekkere maaltijd. Daarna was er geen steward(es) te bespeuren die eens iets kwam aanbieden om het allemaal wat gezelliger te maken.
(Het zijn natuurlijk geen Amerikanen en dat is even heel erg wennen).
Gelukkig heeft Peter in het keukentje een flesje water gescoord, zodat ik niet helemaal gedehydrateerd zal landen op Dublin.
Het idee van Dublin voelt al bijna als thuis...

We zijn er!!!

Maar, we moeten nog even...ook daarna.
Volhouden!

Las ik afgelopen week niet iets over een experiment met een vliegtuig dat in een uurtje de Atlantische oceaan over kon steken?



- Posted using BlogPress from my iPad

Tja, en dan is het de laatste dag in San Francisco

Vandaag hebben we nog een paar dingen op het lijstje staan:
- Lombardstreet
- Golden Gate Park

Op de kaart kunnen we precies zien waar de kronkelstraat met bloembakken ligt, maar we maken niet de goede inschatting of we aan de boven- of onderkant uitkomen.

We hebben besloten niet de hop-on/hop off te nemen, maar net als iedere SF-bewoner met de bus te gaan. Dat is een goede keus, want we kunnen een paar uur lang gebruik maken van het buskaartje dat voor Peter 2.25 kost en voor mij zelfs maar 1.00 (soms levert leeftijd voordeel op, vooral hier!)
We komen aan de onderkant uit en wel 3 blokken lager nog.

We gaan er vol goede moed tegenaan en het gaat prima en wat is het een indrukwekkend gezicht, die enorme stijle straten die heel SF doorkruisen.


Dat maakt misschien nog wel meer indruk dan Lombard Street zelf, want daar is het vooral lachen om de (andere) toeristen die zelf het straatje afrijden.
Ze hebben het zo druk met filmen en fotograferen - met de selfiesticks natuurlijk - dat ze totaal niet zien waar ze op dit moment zijn (gelukkig hebben ze eenmaal thuis, de foto's nog...).
En sommige toeristen hebben pubers in de auto: die zitten gewoon hun haren te borstelen en in de spiegel kijkend hun mascara bij te werken.

Nadat we Lombardstreet af- en opgelopen zijn, zetten we de afdaling weer in en nemen de bus naar het Golden Gate Park.
De laatste straat waar we doorkomen is Haight Street in de wijk met dezelfde naam die vooral bekend staat als de locatie van de Summer of Love van 1967 (de hippietijd). Hij is vol alternatieve winkels en dito bezoekers/bewoners.
De laatste winkel (voor de MAC) is Amoeba (en ja, dan weet ik het wel, daar moet Peter even naar binnen).
Deze cd-winkel is veel kleiner dan in LA, maar ik vind hem veel leuker. Er zijn zitbankjes bij de boekenafdeling en al gauw ben ik zo verdiept in een boek van Philip Glass dat Peter mij komt halen i.p.v. andersom.

Aan het begin van park huren we een fiets en dat is maar goed ook. Ik heb nog nooit zo'n gigantisch groot park gezien.
Er liggen brede straten in, musea, een botanische tuin, een Japanse theetuin, een poloveld, een bisonmeadow etc.

In die laatste weide is trouwens geen bison te zien en dat is maar goed ook, want Peter mist in zijn enthousiasme voor het fietsen, de hele weide.

Als we de fietsen teruggebracht hebben, wandelen we met veel plezier de hele Haight street af, waarna we de bus nemen naar Union Square.
Bij Macey's (een gigantisch groot warenhuis) gaan we even naar de 7e verdieping om vanaf het terras het hele plein te kunnen overzien en de hoge gebouwen eromheen.

En dan lopen we tegen Sketchers aan: een schoenenzaak waar ik hoop eindelijk goede, lekkerzittende loopschoenen te kunnen kopen. En ja hoor, op de laatste dag van deze toch best lange vakantie vind ik de ideale schoenen.
Echt blij mee.

Om de vakantie af te sluiten gaan we dineren bij The stinking Rose (knoflookrestaurant): heerlijk!


Mijn voorgerechtje...


We hebben een fantastische Amerikareis gemaakt!


- Posted using BlogPress from my iPad