't Is flink wennen na de rust van het strand in Nao Plaoh beach: Bangkok.
We zitten dan ook in het pitje, vlakbij Kao Sang Road. Rambuttri village ligt in een iets rustiger zijstraatje.
We zijn hier naartoe gevlogen. Letterlijk en figuurlijk!
Onze koffers stonden bij de eerste 5 op de band; we konden in een limobus stappen naar Kao Sang Road en die stopte op het hoekje bij "onze straat"!
Niet te geloven hoe snel dat ging!
Om half 12 vlogen we en om 14.00 waren we in Rambuttri village!
Het is bloedheet de eerste middag. We slenteren wat door de straatjes, drinken koffie, eten iets en gaan daarna zwemmen op ons dakterras. Niet zo heel lang, want het is best druk en het is toch maar om even af te koelen.
's Avonds eten we bij Madame Musure.
Nog voor ons eten op tafel komt, verkassen we naar een ander tafeltje.
Vlak achter ons zitten namelijk een Nederlandse jongen (ach, help..) en een Nederlands meisje. Zij studeert medicijnen en loopt stage in een ziekenhuis (ik vermoed in Nijmegen) en is daarover kennelijk zo enthousiast dat ze over niets anders kan praten dan niertransplantaties, vet weghalen etc.
De jongen kan alleen maar luisteren en wij ontkomen er ook niet aan, zo'n spraakwaterval achter ons; vandaar de verhuizing.
Daarna kunnen we rustig eten en genieten van alles wat er om ons heen en voor ons op straat voorbijkomt.
De tweede (volle) dag in Bangkok brengen we helemaal op en in de buurt van de Chao Phraya rivier door: van het uiterste puntje Noord (halte 30) tot in het nieuwe Zuidelijkste Punt bij Asiatique, met een Londenachtige uitstraling: een reuzenrad en oud-aandoende opgeknapte "warehouses", met ontzettend veel boetiekjes en horeca, een heuse kermis, een circustheater en een Thaibokshal (vandaag geen boksen, maar morgen wel!)
Ik denk dat we morgen hier weer wel te vinden zijn en niet alleen voor het boksen: Peter heeft mooie houten beeldjes van bedelmonniken gezien.
Happy hour betekent hier trouwens nog steeds dat een pilsje rond de 5-6 euro kost, maar we vinden een terrasje met een lieve serveerster waar het bovendien wel te betalen is.
Ook Wat Arun hebben we nog maar eens bekeken: het blijft een fascinerend gebouw met zijn hele en stukken tegeltjes. Mooi ook om te weten dat de bewoners van Bangkok zelf die stukken hebben aangeleverd toen de bouwtegels op waren.
Als we voor de laatste keer van de boot stappen is de avond al gevallen en strijken we weer neer op het terras van Madame Musure: we kijken terug op een zeer warme, mooie dag. We zijn blij dat we voor het water gekozen hebben.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten