Bloggen in La Palma

Regelmatig krijg ik de vraag: "Waarvoor blog je eigenlijk? Ik vind het leuk om te lezen hoor en je schrijft wel leuk... Maar iedereen kan het lezen!"

Tja, ik antwoord dan dat ik het leuk vind om te schrijven en dat wat ik schrijf door iedereen gelezen mag worden.
Ik heb de afgelopen week gemerkt dat dat antwoord maar een deel van de waarheid is: iedereen mag het niet alleen lezen, nee, iedereen moet in de gelegenheid zijn om het te lezen, anders schrijf ik geen blog!

Op het prachtige eiland La Palma brengen we voor de 2e keer de kerstdagen door (pas op: misschien wordt het wel traditie en daar hou ik toch niet zo van?).
"Ons huisje" ligt in Los Llanos de Aridane en torent, tegen de bergwand gelegen, boven alle andere huizen uit, wijzen onze tijdelijke buren ons als we samen met een derde echtpaar bij het Shell-station staan te wachten tot onze gastheer ons ophaalt en voorrijdt op de steile bergwand omhoog (ik ben weer enorm blij met de felrode Skoda, automaat).
Het blijkt een ideale stek met slechts 1 minpuntje: er is geen internet!


Na een wat ongemakkelijk nacht op Schiphol en een prima vlucht zitten we op maandag om 12.45 uur al op ons terras bij Casas Bejenado in het zonnetje en met uitzicht op Los Llanos en de baai van Tazacorta.
Bungalow A blijkt volledig in de zon te liggen van ' s morgens vroeg tot zonsondergang (om ongeveer 18.00 uur).
Eind van de eerste middag gaan we naar beneden naar de Puerte van Tazacorte waar we in de tot taverne omgebouwde visserskapel tapas eten.
Ik schrijf die avond geen blog. (Geen idee immers wanneer ik met mijn i-padje op een wifi-spot beland....om te publiceren.)

Ook de hele tweede dag genieten we van de zon op ons terras. We gaan alleen voor boodschappen naar El Paso en 's avonds barbecuen we.

Op Eerste Kerstdag maken we 's morgens een wandeling bij El Pilar, aan de vulkaanroute. 's Middags zijn we weer bij de Taverne te vinden, voor lunch en zon.





Op Tweede Kerstdag maken we een wandeling boven op La Cumbrecita, aan de zuidzkant van de grote vulkaan. We zijn weer rond de middag terug en blijven thuis. (Politie van Nesbo en Slaap van Kepler zorgen ervoor dat we ons geen moment vervelen).
Later gaan we naar Las Manchas. We wandelen eerst nog wat in de mooie parken in Los Llanos en Las Manchas. Daarna eten we heerlijke tapas (en ik o.a. ook bloedworst, tot ontzetting van Peter) bij de Bodegon Tamanca.
Nog geen blog geschreven...

Vrijdag is een autoritdag. Het weer is niet zo geweldig, (d.w.z. 's morgens is het zwaar bewolkt). Onze autotocht gaat tegen de klok in om de gehele noordkant van het eiland. Het blijkt een zware klus om door Santa Cruz te komen: een van de doorgaande wegen is door de politie afgesloten en we moeten onze weg zoeken door de steegjes in de binnenstad, die flink verstopt zijn met andere zoekende mobilisten. We zijn drie kwartier bezig (en stiekum geniet ik ook van dit gewring door het verkeer) en dan zijn we eruit!
We drinken koffie in een cafe waar wel wifi is, maar ja, nu heb ik mijn i-pad niet bij me en bovendien heb ik nog geen blog geschreven....
We lunchen in Santo Domingo de Garafia, ook gewoon Garafia genoemd en aangegeven.








We maken ook nog een klein wandeltochtje bij Mirodor de Los Dragos. Het weer is dan inmiddels al lang weer opgeklaard en de zon is weer de baas!
Aan het einde van het tochtje drinken we koffie op het uitzichtspunt bij Los Llanos (Mirador El Time op 594 m).

Zaterdag zoeken we de zon. Eerst in Santa Cruz, en 's middags op het terras in Tazacorta. We barbecuen buiten en binnen eten we (het is toch net te fris geworden om buiten te zitten).

Zondag is zonnen, zonnen en zonnen. Heerlijk weer!


We zijn gedwongen om in het restaurant van derde keus te gaan dineren, tapas en mosselen, in El Paso. (Peters eerste keus, op de Hacienda beneden, en die van mij, tegen de steile helling gelegen Tasca Catalina, zijn allebei gesloten!).

En nu zijn we weer thuis, hebben we wifi en heb ik ineens zin om een blog te schrijven. Gek he? Een blog schrijf je toch voor jezelf?....



Peter Berkers

- Posted using BlogPress from my iPad

Over de PIZ

Een landelijk gelegen hotel, op loopafstand van het dorp Ootmarsum (een mooi oud dorp vol glaskunstenaars, galerietjes en een schoolmusum).


Een koffiekamer waar een stuk of 5/6 (min of meer) leeftijdgenoten koffie drinken en onwennig kennismaken: "Komt u ook voor de cursus?..." Welke cursus wordt niet benoemd. "Ja, zeker."

En dan komt de "juf" die zegt dat wij allemaal koffie mogen drinken uit de kan die op de bar staat.
Een kwartiertje later nodigt ze ons uit in de "Eerste Kamer" en begint de lange intro en het kennismaken (waar je woont, gewoond hebt, hoe lang je werkt en waar etc. etc...) Hetty, zo blijkt de juf te heten, krijgt ons achter de tafels uit en de 2e koffieronde verloopt aanmerkelijk relaxter.
Als ook mijn partner 's avonds aansluit (de enige die nog jaaaren doorwerkt) voelt hij een achterstand: er is die middag dus kennelijk al het een en ander gebeurd.


De overige dagen verlopen min of meer hetzelfde: een ochtend-, middag- en avondprogramma, rondom diverse thema's: werk/sociaal leven/ gezondheid/financien/vrije tijd etc., en ook over betekenis en waarden.
Ook een avondje aow, pensioen en testament.
Klinkt bijna allemaal saai, suf en als iets waarover ik een paar jaar geleden absoluut geen driedaagse cursus zou hebben willen doen.
Maar ik deed het nu wel: met een stel leuke, fijne mensen en ik heb er geen spijt van.

Er stond een quote op de flapover toen we begonnen:
Ik sta even stil en dat is een hele vooruitgang.
En zo is het maar net: ik ben blij dat ik het ons gegund heb.

- Posted using BlogPress from my iPad

Juf! Hoe oud bent U?

De eerste keer dat ik het wat moeilijk vond om die vraag van een student te beantwoorden, was toen ik net 40 was geworden.
"Oh, dan bent u even oud als ons mam?!...." Au! Dat kwam aan.
Inmiddels ben ik even oud als hun oma en nog een maand of vijf aan het werk: in mei word ik 65! Niet te geloven...

Niet dat je het niet ziet aan me (mijn haren worden donkerder en dus grijzer, denk ik - ik heb nog steeds coupe soleil -; de wallen onder mijn ogen zitten er niet alleen na een feestje en die erboven beginnen gevaarlijk naar beneden te zakken);
niet dat ik het niet voel aan mijn lijf (artrosevingers, rommelige polsbotjes en beenkrampen 's nachts);
niet dat ik het niet merk aan mijn tempo (het gaat allemaal toch iets trager dan 10 jaar geleden, al wil ik dat eigenlijk liever niet toegeven);
En verder? De bloeddruk van een jonge meid en nergens last van! (Ik laat ook niks controleren: ik voel me prima en ik ga het niet opzoeken...)



2013
Mij hoor je niet klagen. (NB bovenstaande foto is gefotoshopped.)

Maar: in mijn hoofd ben ik nog geen 65! Ik schaam me al jaren rot als ik in de rij moet staan voor een griepspuit (he, dat zijn toch niet mijn leeftijdsgenoten!?).

Als ik straks voor altijd zelf over mijn tijd kan beschikken wil ik:
- zomaar naar mijn kinderen en kleinkinderen gaan als ik zin heb;
- naar een lunchconcert als er iets moois is;
- naar een museum; een tentoonstelling; een cursus; een workshop;
- naar vriendinnen die ik verwaarloosd heb;
- meer tijd stoppen in mijn politieke partij;
- heel actief zijn in de clientenraad van een zorgcentrum
- reizen, reizen en reizen met Peter
- ....
- ....

En, morgen ga ik naar Ootmarsum: een 3- daagse Pensioen-In-Zicht cursus!
Ik kijk ernaar uit omdat ik dan even een paar dagen rust heb na een paar hele hectische weken op het werk, maar verder begin ik me - naarmate deze dag verstrijkt en ik mijn koffertje in moet gaan pakken - steeds meer af te vragen waarom ik me in vredesnaam heb aangemeld!

Ik laat het weten, een dezer dagen.



2013
Mij hoor je nog steeds niet klagen. (NB Deze foto is niet gefotoshopped.)


- Posted using BlogPress from my iPad

En dan zijn we weer thuis

Donderdag moet - qua weer - de beste dag worden: we hebben er zin in!

We gaan een grote wandeling maken in Locronan en kiezen voor het processiepad:
lengte 8,5 km.
hoogteverschil 125 m.
duur: 2 uur 30 minuten
moeilijkheidsgraad: 1 kruisje
Moet lukken, toch?

Ik begin maar met het resultaat:
(af en toe een zonnetje, maar we hielden het niet helemaal droog)
lengte 8,5 km (leek het dubbele)
hoogteverschil klopt, maar dan wel 5 keer op en neer!
duur: 3 uur (valt nog mee! )
moeilijkheidsgraad: het was inderdaad een kruis!

Maar wat heb ik genoten!

Enkele impressies van onderweg:

Peter houdt een donderpreek



We komen langs kastanjebomen (tamme) en appelbomen (zure).






We wandelen door een mysterieus bos, met door mos bedekte boomstammen.







's Avonds volgt de beloning!





De reis terug op vrijdag gaat zo goed dat we besluiten om het toch maar in een keer te rijden.
Rond het avondeten zijn we weer in Arras en eten bij hetzelfde Italiaans restaurantje waar we vorige week bij de start ook waren: heerlijk!

Om 22.40 schenk ik thuis een wijntje in en nemen we vluchtig de post door.
Lekker even in de sauna, douchen en eigen bed.
We zijn boffers!



- Posted using BlogPress from my iPad

Schiereiland Crozon

's Morgens rijden we naar Crozon en we willen graag op de heuvel bij
Ste. Marie du Menez Hom kijken waar we die dag naar toe gaan: het hele eiland moet te overzien zijn.
Niet als wij er voorbij komen: het ligt totaal in de mist.
Als we naar beneden rijden wordt het zicht beter en als we Camaret-sur-Mer inrijden schijnt weer volop de zon!

We halen de fietsen van de drager en rijden over de natuurlijke dam naar de kapel Notre Dame de Rocamodour (deze dame komen we wel heel vaak tegen deze keer: we waren ook al op haar schuit in Douarnenez!).










We lunchen eerst in de stralende zon bij het haventje






en daarna fietsen we naar Fort du Toulinguet (nou, fietsen is echt te veel gezegd: we zeulen de fietsen aan de hand mee omhoog...). Boven zetten we ze weg en leggen de rest van de tocht te voet af: klauterend tegen de berg omhoog over rotsen en smalle paadjes: het uitzicht is prachtig en dat is de hele dag zo, dus dat ga ik niet iedere keer herhalen.
Als we bijna bij de fietsen terug zijn, zien we een slang (ik schat zo'n 80 cm. lang en een flinke duim dik): altijd even spannend, vind ik.

De rest van de route kunnen we fietsen. We komen langs een veld met meer dan 100 penhirs.








Op de terugwek komen we weer langs de heuvel bij Ste.Marie du Menez Hom en deze keer valt alles op zijn plek: we hebben zicht!

Wat een dag!


- Posted using BlogPress from my iPad

Wrijven helpt soms wel....

Gelukkig gaat het 's middags beter met de rug van Peter (kwestie van goed inwrijven).
Wij bezoeken het "Botenmuseum" in Douarnenez, deze week gratis i.v.m. de zeilrace die deze week gehouden wordt. Een hele beroemde waar wij nog nooit van gehoord hebben, maar waar we bijna fan van zijn geworden! Ze schijnen vandaag of morgen te vertrekken, maar dat gaan wij niet meemaken, vermoed ik...
Het museum is wel interessant en het is heel mooi ingericht met verrassende hoeken en gaten, film, muziek, poezie en - natuurlijk - een blik op de sardinevangst en -verwerking. Het museum is immers gehuisvest in een oude sardinesfabriek!




Het museum loopt door aan de kade: je kunt er een aantal oude vissersschuiten in! Heel interessant om te zien hoe er vroeger op zo'n boot geleefd werd.
's Avonds eet ik voor het eerst oesters in Bretagne: heerlijk!
- Posted using BlogPress from my iPad

Daar zit ik...nu

Keuken in Douarnenez.
Daar zit ik...nu.

Gisteren zijn we verkast naar Douarnenez. Onderweg zijn we gestopt bij het kanaal van Nantes naar Brest en we hebben vanaf het dorp zo'n 20 km. langs het kanaal gefietst.
De temperatuur is heerlijk, onderweg zien we mooie sluisjes en een prachtige Mariakapel met goed bewaarde muurschilderingen en een rijk beschilderd plafond.







Op de terugweg krijgen we een klein buitje te verwerken, maar als we rond de klok van 18.00 uur op een terrasje aan een lekker biertje zitten in Douarnenez zijn we dat al lang weer vergeten....

Wat we moeilijker kunnen vergeten, is de rugpijn die na het fietstochtje plotseling is opgekomen bij Peter.
Hij loopt als een oud mannetje het terrasje af en de nacht die volgt is een beproeving voor hem.

Vanochtend is hij meteen pijnstillers gaan slikken en zijn we naar de apotheek gewandeld om een smeerseltje te halen.
Nu ligt hij plat op bed en snort tevreden: even geen pijn.

En ik? Ik zit in ons keukentje te lezen, speel wat wordfeud en schrijf een blog.


- Posted using BlogPress from my iPad

Weersvoorspellingen

Wekenlang volgen we de weersvoorspellingen. Voor Nederland en Bretagne.
Aanvankelijk lijkt het goed te komen maar, naarmate de herfst vordert en onze trip naar Bretagne nadert, wordt het weersvooruitzicht slechter.
We rekenen dan ook op slecht weer, maar optimisten als we zijn: de wandelschoenen gaan mee en ook de fietsen worden op de nieuwe fietsendrager meegenomen. (De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat er ook veel warme truien meegaan en dat ik op de valreep ook nog een flinke regencape meeneem).
Als we in Arras aankomen regent het pijpestelen. De prachtige pleinen kunnen we alleen maar bewonderen als we onder de galerijen lopen (de stukken waar die ontbreken, overbruggen we diep ineengedoken onder een paraplu), maar als we rond etenstijd een fantastisch Italiaans restaurantje ontdekken, voelen we de natte voeten niet meer. We smullen van de charcuterie en de lasagne.
Voor het slapen kijken we nog even naar de weersvoorspellingen: de komende dagen is er 80 a 100% kans op regen.
We kruipen lekker onder het dekbed.
De volgende dag rijden we naar Mont St.-Michel. Het is droog en de zon schijnt flauwtjes. We zijn zo optimistisch dat we de fietsen van de drager halen en met de fiets het laatste stuk afleggen. Het is maar een kort stukje, maar we krijgen onderweg toch wat druppels regen te verwerken en er staat een straf windje. Het is van zo'n korte duur dat we er niet nat van worden en de wandeling op Mont St.- Michel maken we in de volle zon.












In het guesthouse bij Marga en Hans in Mont Dol worden we gastvrij ontvangen, het eten is heerlijk en we voeren leuke gesprekken.
De weersvoorspellingen zijn onveranderd: 100% regenkans.




Guesthouse in Mont Dol
Zaterdag gaan we naar St.Malo, waar we het ommuurde stadsdeel op de fiets verkennen en, al weer in de stralende zon, de vloed bekijken.












Ook op zondag hebben we prachtig weer als we op Cap Frehel een flinke wandeling maken en bij thuiskomst lezen we op internet:
noodweer in Nederland (wat jammer voor de marathonlopers in Eindhoven).
Ik wens de thuisblijvers veel slechte weersvoorspellingen.




Cap Frehel
Voorlopig zijn wij er hier blij mee...
- Posted using BlogPress from my iPad

21 september 2013

De dag is ruim 3 uur oud als het telefoontje komt.

Nog voor ik heb opgenomen weet ik al wat de boodschap is (wie anders dan de nachtzuster in het verpleeghuis van mijn vader belt er op dit tijdstip?): mijn vader is overleden.

Na de afgelopen week, de afgelopen maanden en de afgelopen 3 jaren na het overlijden van mijn moeder ben ik opgelucht.
Het lijden van afgelopen week was onmenselijk; de afgelopen maanden waarin hij steeds verder wegzakte in vergetelheid en verwarring waren een beproeving; de afgelopen 3 jaar na het verlies van zijn vrouw waren zeer verdrietig.

Hoe fijn is het dan
-dat hij het afgelopen half jaar dicht bij mij was komen wonen;
-dat hij in de Eerdbrand een warm onthaal kreeg en een liefdevolle verzorging;
-dat zijn kleinkinderen wat vaker op bezoek konden komen;
-dat hij zijn achterkleinkinderen zag en daar nog van kon genieten;

Gisteren hebben we afscheid genomen van hem op een manier die hij goed gevonden zou hebben: in kleine kring, zonder "spektakel", kort.
En, op een manier waarop wij waardig afscheid konden nemen: intiem, met mooie muziek en prachtige woorden, direct uit het hart van zijn kleinkinderen.




- Posted using BlogPress from my iPad

Trouwfeest Koen en Kim

30 augustus 2013

6.30 uur. Geen wekker nodig: we zijn klaarwakker.
Zoon Koen trouwt met zijn Kim (Mas en Imke mogen ook als getuigen hun handtekening zetten).




In een auto met open dakje rijdt hij zijn bruid en hun kinderen naar de schepen in het gemeentehuis van Leefdaal (Belgie): alles en iedereen straalt!
Er is - behalve de schepen - nog een ambtenaar die een aantal huwelijksartikelen uit de belgische wet voorleest (is verplicht daar en dat komt aanvankelijk wat stijfjes over); maar de schepen heeft humor en we weten nu nog niet of het gebruikelijk is in Belgie, maar hij pakt zijn kans en kust de bruid na de ondertekening van de trouwaktes en ze krijgen een mooi trouwboekje een een kistje met champagne en glazen mee.

In het Kolonienpaleis in Tervuren is een ceremoniele huwelijksvoltrekking. In een fantastische mooie ambiance (op het terras van het paleis) spreken Koen en Kim elkaar toe en motiveren waarom ze elkaar het jawoord gaven en worden de trouwringen aangeschoven.
Familie en vrienden zijn zichtbaar ontroerd hiervan getuige te mogen zijn.

En de rest van de dag? Een groot feest, met bruidstaart, diner met speeches, afgesloten door een rondedans met wapperende servetten.
2 Flashmobs (dus 2 dansen geleerd: een in de weken ervoor en een op de middag zelf), een d.j.; een saxofonist; een dansfeest waar Koen zich ontpopt als een moonwalkende Michael Jackson en daarna toch ook nog even als een "hakkertje".

Ik ben gelukkig als ik zie hoe gelukkig Koen en Kim zijn.

2.45 uur. In Baron's house in Neerijse kunnen we heerlijk uitrusten na een lange, maar onvergetelijke dag.

- Posted using BlogPress from my iPad

Post-travel-depressie

Boodschappen gedaan; wassen gedraaid, laatjes en kastjes opgeruimd en opnieuw/beter ingericht; (gedeeltelijk) de strijk weggewerkt; pianospelen weer opgepakt (ging best wel goed); vrienden bezocht; contact met familie opgenomen; terras weer gefatsoeneerd; in het zonnetje gezeten nu het nog kan en toch kan ik mijn draai nog niet vinden.

Zit nog met mijn hoofd
- in Colombo, waar het - meteen nadat wij het centrum hadden verlaten - heel onrustig werd en er een avondklok gold;
- bij de weesjongen uit Pollonaruwa, die onze gids was op safari;
- aan het strand bij Marble beach;
- op de fiets langs het kanaal;
- op de bromfiets op weg naar Blowing hole;
- in de trein naar Kandy.

En toch is het vakantiegevoel bijna weg, terwijl ik nog niet aan het werk ben.
En toch liggen er zoveel zaken die opgepakt kunnen worden; waar ik ook wel zin in had/heb, maar ik doe het niet...

Eigenlijk doe ik NIKS! Normaal gesproken een toestand waar ik naar uitkijk, waar ik van geniet, maar nu fff niet.

Volgens mij heb ik post-travel-depressie en als ik me goed herinner had ik dat vorig jaar ook (al koppelde ik dat toen aan andere gebeurtenissen).

Fijn om dat ontdekt te hebben, want het ging toen ook vrij snel over...





- Posted using BlogPress from my iPad

Colombo - het slot -

De laatste dag Colombo is gelukkig weer een hele mooie, relaxte.
Na een heerlijk ontbijtje bij Garden guesthouse, gaan we op pad.


We zijn redelijk vroeg in het marktgedeelte (groenten, fruit en kruiden) en zoeken de meest nauwe, afgelegen stegen op waar handel wordt gedreven.
Wat heel erg opvalt en zelfs ontroert is de oprechte vriendelijkheid en openheid van de mensen die we daar zien. Ze groeten, vragen waar we vandaan komen en hebben er lol in om voor ons te poseren...zomaar: ze weten immers dat er ons niets te verdienen valt.





Daarna wandelen we richting het Dutch fort en komen onderweg langs straten waar je door de reklameborden de koopwaar niet meer ziet; de grote moskee die nog groter gemaakt wordt; een mooie Hindoetempel die al weer dicht is (we hebben in een maand tijd niet echt veel open Hindoetempels gezien) en per toeval komen we bij het Dutch museum - een oud herenhuis -.
Als museum stelt het niet zo veel voor, maar je krijgt wel een goede indruk wat de invloed van de Nederlanders geweest is op diverse gebieden (onderwijs, politiek, religie etc.).


Als we bij het Fort aankomen, stuiten we op een Staatswinkel met fixed prices en dat kun je meteen merken aan personeel en bewaking: er wordt geen enkele moeite gedaan om ook maar iets aan de man te brengen. Sterker nog, als wij heel flauw tegen flexibele popjes staan aan te tikken die dan een bewegende optocht moeten voorstellen (de razende reporter Peter B. staat dan de zaak te filmen), komen er twee personeelsleden gewoon meehelpen de zaak in beweging te houden en hebben de meeste lol!


In het oude ziekenhuis van ruim 2 eeuwen oud, zijn hele mooie winkeltjes en horecagelegenheden te vinden en op de binnenplaats lunchen we ontzettend lekker en relaxed.


Het is een heerlijke slentermiddag die ons toch ook weer naar het strand brengt, waar het aan de boulevard weer heel druk en gezellig is.


De laatste maaltijd bestaat uit krab bij Green Cabins: heerlijke afsluiting van een hele fijne tijd in Sri Lanka.


- Posted using BlogPress from my iPad

Ook in Colombo vallen weer klappen

De busreis naar Colombo verloopt redelijk voorspoedig, al kan ik me voorstellen dat het meisje dat even naast Peter komt te zitten, lijkbleek ziet en klaarzit met plastic zak en doekje. Even heb ik het zelf ook: de chauffeur rijdt alsof de duivel hem op de hielen zit...

De tuktukchauffeur die ons naar het guesthouse gaat brengen is niet de snuggerste: hij moet wel 5 x aan collega's vragen waar het door ons opgegeven adres is; heeft geen telefoon en vraagt of hij die van ons even kan gebruiken (nou, nee dus) en hij is ook nog eens oneerlijk, want hij laat ons het dubbele betalen van wat er normaal gevraagd wordt.

Het guesthouse is een verhaal apart. Het is een particulier huis, waar drie kamers verhuurd worden en het staat bomvol kitsch; er hangen bloemetjesgordijnen; er is een vijver binnen in het huis met grote karpers; er loopt een poedel rond in de kleur van de marmeren vloer (oppassen waar we onze voeten neerzetten, dus).
De mensen zijn bejaard en ontzettend aardig. Als we na een half uurtje weggaan, hebben we een lijstje waarop de gastheer adressen heeft genoteerd van eetgelegenheden en plekken waar we vanmiddag naar toe willen.

De tuktukchauffeur die ons naar het lunchadres zal brengen is een regelrechte oplichter en een slecht acteur. Ook hij vraagt wel 5 x onderweg bij collega's na hoe hij moet rijden en hij denkt waarschijnlijk dat wij niet in de gaten hebben dat we al voor de derde keer op dezelfde rotonde uitkomen (de taximeter loopt maar door...). We worden het beu, sommeren hem te stoppen omdat we ons niet langer voor de gek laten houden en dan blijken we op nog geen 100 meter van de gevraagde eetgelegenheid te staan: een groot restaurant dat 365 dagen per jaar open is en aan een hele grote doorgaande straat ligt (de boef).

Na de lunch wandelen we naar 2 prachtige tempels en naar het Nationaal museum dat gesloten is vandaag. Of het komt vanwege het suikerfeest of omdat het altijd op vrijdag dicht is, is tot op heden een raadsel.


We laten ons door een tuktuk naar Galle Face Green brengen, een groot open veld met een boulevard langs het strand, waar veel inwoners van Colombo aan het eind van de middag een stukje wandelen.
Ook deze tuktukchauffeur heeft iets eigenaardigs: hij wipt voortdurend met zijn kont omhoog tijdens het rijden, maar hij is in ieder geval eerlijk en wij zijn er in een mum van tijd!

Het hele veld ziet zwart van de mensen: ook alle moslims uit de stad lijken zich hier verzameld te hebben om met het gezin wat te eten daar, op het veldje te spelen met de kinderen, een vlieger op te laten of bellen te blazen.


Het lijkt een vrolijke boel.


Als we op de pier staan te kijken naar de mensen die beneden ons aan de waterkant spelen, pootjebaden of wat dan ook, worden we ineens getuige van een geweldige afranseling van een ongeveer 19-jarige jongen en een iets jonger meisje door (naar ik vermoed) de vader van het meisje.
Het meisje maakt snel dat ze wegkomt, maar de jongen moet heel wat keiharde klappen in zijn gezicht en tegen zijn hoofd incasseren en niemand van de omstanders die iets doet of roept. Peter en ik zijn de enigen die STOP roepen! Het is verschrikkelijk om aan te zien; de jongen doet niks terug en probeert alleen 1 keer om de razende man tegen te houden.
Gelukkig komen er na enige tijd een stuk of 2, 3 strandwachten (ook jongens van een jaar op 20) die de twee uit elkaar halen en meenemen naar een strandwachtershuisje. Daar gaat het nog een tijdje flink door. Het meisje is inmiddels ook weer ter plekke en krijgt van de moeder ook nog een paar flinke lellen tegen haar hoofd!


(Rechts achteraan de afgeranselde jongeman, rechts voor hem het betreffende meisje en links daarvan de moeder van wie zij net ook nog een paar flinke lellen tegen haar hoofd heeft gekregen.)

Na heel wat heen en weer geschreeuw en getrek druipt de familie van het meisje af en blijft de jongen die al die tijd ogenschijnlijk rustig is gebleven achter bij de strandwachten.
Als we na een minuut of 5 aan de achterkant bij het huisje langskomen, staat hij te bellen en te huilen; hij trilt van de spanning.
Als ik met hem probeer te praten, kan ik uit zijn verhaal opmaken dat het zijn vriendinnetje is, maar dat de ouders er kennelijk niet van gediend zijn dat ze daar samen op het stand waren (ze kunnen niet veel meer gedaan hebben, dan handje vasthouden en misschien een steels zoentje), maar ja, dat zijn hier "dirty things" en ..." daar houden de ouders niet van"....

Voor mij is de lol van het feest er af: ik kan er slecht tegen als er geslagen wordt.

Het mooie beeld van de monniken bij zonsondergang kan het katerige gevoel niet wegnemen.


Morgen een nieuwe dag: de laatste van deze vakantie in Sri Lanka.


- Posted using BlogPress from my iPad