Gisteren was een dag vol gevaren (zie blog van gisteren), maar de meeste ongevallen gebeuren toch in en om het huis. Zo ook hier.
's Avonds, bij het verplaatsen van het wasrekje, knalde ik achterwaarts tegen een terrasstoepje aan en sloeg achterover op mijn hoofd op de tegels. De val werd door enigszins afgeremd door mijn elleboog. Met wat schaafwondjes en een flinke stijve nek, kom ik er weer goed vanaf: ik ben toch wel een geluksvogel met een beetje omdenken.
Wij zitten nu op ons terras, direct toegang tot het strand. Kilometers lang en echt totaal verlaten.
In Seebreeze, ons resort, zit nog een Nederlands stel naast ons en boven schijnen Duitsers te zitten. De Nederlanders zijn met de brommer naar het dorp, 12 km. verderop en de Duitsers heb ik noch gezien, noch gehoord.
Wat een rust, alleen de kabbelende zee en wij.
Het is 18.30 uur, hier en daar gaan de lichten aan, de avond valt.
De busreis duurde korter dan ik dacht, 2 uur.
Toen stonden we in Surathani, ergens in een straat en werd ons we verteld dat we er waren. De koffers werden eruit gehaald en wij stapten uit. We werden opgevangen door een tuktukchauffeur die ons wel naar de minibus wilde rijden voor 100 Bath (€2,50); best veel hier, maar we hebben geen idee hoe ver het is.
Dat hebben we 2 minuten later wel! Hij rijdt een 3/4 blokje en we zien de bus, waar we net uitkomen, de hoek om komen als we uitstappen!
Ik protesteer: dat is onze bus! Je hebt gewoon een blokje gereden.
Hij ontkent.
Ik hou vol dat hij niet eerlijk is geweest en wil er bijna aan toevoegen dat ik niet op mijn achterhoofd ben gevallen. Gelukkig weet ik dat nog net niet te zeggen!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten