Eerst maar eens wat deskresearch:
Tegeltjeswijsheden:
En een semi-wetenschappelijke artikel:
ONDERWAARDERING IS MOTIVATIE-KILLER
Zijn uw ondergeschikten weer niet vooruit te branden? Vraag uzelf dan eerst af of u ze wel genoeg waardeert.
Het is een van de grootste frustraties van de manager: je ondergeschikten zijn niet vooruit te branden. Maar als de motivatie en betrokkenheid in een team tot het nulpunt zijn gedaald, moet de leidinggevende toch eens bij zichzelf te rade gaan, is een van de conclusies in een onderzoek van het Duitse adviesbureau Gallup. De belangrijkste oorzaak van het gebrek aan engagement volgens dat onderzoek: de werknemers voelen zich ondergewaardeerd en niet serieus genomen....
....Dodelijk voor de motivatie van de werknemers, concludeert het onderzoek: één op de vijf werknemers (21 procent) heeft geen emotionele binding met het bedrijf of het werk en vervalt daardoor in ongewenst en zelfs destructief gedrag. Onnodig te zeggen dat dit ten koste van de efficiëntie en het concurrentievermogen van de bedrijven gaat, zegt Gallup.
Aan het onderzoek deden bijna tweeduizend werknemers mee, van wie slechts 13 procent aangaf een sterke emotionele band met het bedrijf te voelen. Zij zijn dan ook bereid om vrijwillig een stap extra te doen. De grote meerderheid, 66 procent, heeft slechts een lichte emotionele binding en doet niet meer dan wat er van ze gevraagd wordt.
En wetenschappelijk:
Waardering zit bij de primaire behoeften van de mens: de laatste stap naar zelfontplooiing.
Waardering betekent veel voor mensen, dat mag ik gerust wel stellen en dus ook voor mij.
Waarin vinden mensen waardering? Ik doe weer wat onderzoek, maar nu vooral fieldresearch.
Ik zie mensen helemaal opbloeien bij een complimentje van een collega, een buurvrouw of een tennismaatje.
Ik zie ze blij worden van een bloemetje van een vriendin (" ...zomaar, of eigenlijk omdat ik het zo goed vind van je dat je ....." .)
Ik zie mensen glunderen bij een jubileumviering waar een leidinggevende de jubilaris (al 25 jaar in trouwe dienst) met een obligaat woordje toespreekt ("Ik houd het kort, want we willen het glas gaan heffen", terwijl de eigenlijke reden is dat de leidinggevende niets weet van de werknemer die al 25 jaar in dienst is en bovendien moet-ie snel weg naar de vergadering met het college van bestuur en daar kun je maar beter niet te laat komen.) De jubilaris is te verguld met alle aandacht om het te merken.
En ik? Waarin vind ik waardering?
Ik weet het wel, maar dat ga ik hier niet allemaal uit de doeken doen: er zijn grenzen aan mijn openheid.
Ik weet ook wanneer ik me ondergewaardeerd voel.
Als er bij mijn 25- jarig jubileum geen woord aan me vuil gemaakt wordt.
Als ik zelf aan mijn leidinggevende moet aangeven dat ik toch ook al 25 jaar in dienst was, afgelopen maand.
Als ik 4 maanden later de vraag krijg of ik zelf even wil doorgeven wanneer ik het bijbehorende bosje bloemen uitgereikt wil krijgen.
Als ik merk dat het bij minstens 3 andere collega's ook zo gegaan is (en ik wil het ff niet bewijzen, maar het zijn er vast meer...)
Als er dan ook nog, met een zelfverzonnen regel, een spaak in het wiel gestoken wordt als we met 5 jubilerende collega's besluiten om er met het voorhanden zijnde budget zelf toch maar een mooi feestje van te maken.
Ik zal de naam van mijn werkgever niet noemen, zo solidair ben ik nog wel.
Ik heb genoeg veerkracht om me niet lam te laten slaan, zo ver ken ik me zelf wel.
Maar om nu te zeggen dat ik nog waardering voor mijn werkgever heb...
- Posted using BlogPress from my iPad
