Op een onbewoond eiland....

Los Lobos: een onbewoond eiland, precies tussen Fuertentura en Lanzarote.
Met de ferry varen wij er in ongeveer 25 minuten naar toe.

We zijn van plan om de hele rondwandeling te doen. Het ene boekje zegt 3 uur, het andere iets meer of iets minder; de man bij de kaartenkiosk houdt het op 2 a 2 1/2 uur en dan blijkt toch weer dat de locals het het beste weten.
Onze wandeltocht duurt net iets meer dan 2 uur!

Als iedereen de boot afkomt, verwacht je dat er in kolonne gewandeld gaat worden, maar niets is minder waar. Het ene groepje gaat linksom, het andere rechtsom, en onderweg nemen enkelen een afslag naar de vulkaan of een strandje en na een kwartier voel je je echt op een onbewoond eiland.
Overal vulkaanstenen en lichte beplanting, die wel steeds verandert naarmate de tocht vordert. Aan de noordkant zijn kwelders en daar groeien b.v. zeekralen en lamsoren.



Als we rond zijn geweest drinken we een kopje heerlijke espresso aan de buitenbalie van het restaurantje en gezien de plaatsing van de afvalbak daar binnen (pal onder de toonbank waar de drankjes worden geserveerd en waar wordt afgerekend) zijn we toch enigszins opgelucht dat we ervoor gekozen hebben zelf wat te eten mee te nemen. We lunchen in de schaduw op de wachtbank voor de glasbodemboot, waarmee we een "minicruise" gaan maken: brood, eieren, worst, olijven met jalapenopeppers erin. Heerlijk! Na zo'n tochtje!

De minicruise brengt ons naar de achterkant van de half ingestorte vulkaan van Los Lobos waardoor we een geweldig mooi zicht hebben op de (halve) caldera. Als we weer bijna terug zijn bij het aanlegsteigertje op Los Lobos, gaat de boot even stil liggen en zien we enorme hoeveelheden vissen (de glasbodemrepen hebben we eigenlijk niet nodig).
We kunnen kiezen voor nog een extra uurtje op Los Lobos of terug naar Fuertenventura: moeilijk liggen op een zandstranje zonder een wijntje en andere eventuele versnaperingen of op heerlijke stretchers op ons eigen dakterras met alles voorhanden.
We kiezen voor het laatste.

(Als we daar naar toe rijden, wijst de buitenthermometer van de auto 26/27 gr. aan.)
Wat een heerlijk klimaat hier!

- Posted using BlogPress from my iPad

Sneeuw?

Als we 's morgens wakker worden en op Facebook kijken, zien we meteen een foto van Geldrop in de sneeuw. Tjee, wat een verschil met hier in Corralejo: kleine wolkjes aan de hemel waar de zon al weer schijnt!

We rijden naar de hoofdstad (geen aanrader, volgens het ANWB-gidsje, maar we willen toch zien of het klopt). Om het maar meteen toe te geven: het is een goed gidsje.
Er is wel een autovrije, mooi geplaveide hoofdwinkelstraat, maar de winkels die er zijn hebben totaal geen uitstraling en- erger nog voor de middenstand hier - het winkelend publiek ontbreekt. Jammer ook voor de drummer die publiek probeert te trekken door mee te drummen met een muziekband. Sfeerverhogend, echt wel, maar er zijn buiten ons en een paar verkopers in marktkraampjes, geen mensen die zich door hem of iets anders laten verleiden daar te zijn en te shoppen.
In het grote winkelcentrum vlakbij genieten we nog het meest van 2 kleintjes die voor het eerst van hun leven in een treintje rond een immens grote kerstboom enkele rondjes rijden: ze komen niet bij van het lachen.

Bij Stradivarius wil ik een omslagdoek kopen die in de etalage hangt, maar die vlieger gaat niet op! Niemand van het personeel ter plekke is gemachtigd iets uit de etalage te halen en/of iets te wijzigen. Als we vragen of er misschien ook een filiaal elders op het eiland is, worden ze wakker. Ze bellen naar het filiaal in Corralejo en een half uurtje later kopen we in "ons eigen plaatsje" de omslagdoek.

Nog een half uurtje later zitten/liggen we weer op ons dakterras: nog maar even een paar uurtjes zon meepikken, toch?



- Posted using BlogPress from my iPad

Tussen Pajara en Antigua

We maken vandaag een prachtige autotocht. Ik vind het niet eenvoudig om te verwoorden wat je ziet. Ik doe een poging.

Dit gedeelte van Fuerteventura ligt op 500 meter hoogte, ongeveer. Je rijdt afwisselend door dalen en over flanken en toppen van vulkanisch gebergte. Het ziet er kaal uit: bomen zijn er niet en er is ook heel weinig beplanting. De kleur varieert van flauwgrijs, -groen, beige, grijszwart naar roodachtig.
Tussenin ligt af en toe een piepklein dorpje waar wat al dan niet gerestaureerde graanmolens staan (vrouwelijke en mannelijke, volgens Gonnie); bewoners lijken er niet te zijn: we zien weinig dorpsbewoners.
De tocht is afwisselend, ook al omdat we regelmatig stoppen om b.v. een kerkje te bezichtigen of een voormalig klooster.

Als we op het hoogste punt aankomen, is er een schitterend uitzichtspunt (mirador) waar tevens een informatieve tentoonstelling is over het ontstaan en de vorming van de Canarische eilanden in het algemeen en van die van Fuerteventura in het bijzonder.
Dat dit eiland zo kaal is en de landbouw helemaal verdwenen is, is volledig te wijten aan het kappen van bebossing in het verleden waardoor het eiland compleet verschraald en verzilt is.
Er wordt ook verklaard dat de hoogte van de ligging grotendeels bepaalt dat het continu waait hier en het bijna nooit regent.






We maken een kleine omweg naar het strand om te lunchen in een klein gehuchtje aan zee (Puerto de los Muertos). We hebben daar geen spijt van: het eten is lekker, de zon doet vandaag weer zijn best en het is heerlijk wandelen over de rotsen.

Het is weer een bijzonder fijne dag.



- Posted using BlogPress from my iPad

Kerstmis in de duinen

Ik schreef het gisteren al: 1e kerstdag 2014 wandelen we door de duinen.
Op een steenworp afstand van ons appartement begint het wandelpad dat langs en door de duinen loopt.

Al heel snel verlaten we het pad en kiezen onze eigen weg door het prachtige gebied. De zon schijnt heerlijk, de wind is minder sterk dan gisteren en het lijkt alsof we de enigen zijn die aan de wandel zijn: we zien geen anderen.



Pas als we bij het strand aankomen zien we een paar andere mensen die ook neergestreken zijn op het terrasje van het strandpaviljoen dat tot mijn verbazing gewoon open is. De serveerster is goed ge(kerst)mutst en biedt ons bij het weggaan een glaasje jus met een shotje en een lekkernij aan.

Als we terugkomen gaan we op het zonnige dakterras van ons appartement aan de kaas en wijn: we vinden dat we dit verdiend hebben na de pittige wandeling.
Vanavond steken we de bbq aan; eerst een paar uurtjes relaxen.

Kerstmis 2014 is er een om dankbaar voor te zijn.

- Posted using BlogPress from my iPad

Zon, wind en duinen

Na de eerste dag op Fuerteventura kan ik mijn indrukken in 3 woorden samenvatten: zon, wind en duinen.
De zon schijnt de hele dag (met uitzondering van de vroege ochtend).
De straffe wind zorgt ervoor dat het nooit te warm wordt en dat je een vestje bij de hand moet hebben en in het gebied waar wij zijn, liggen prachtige, blanke duinen waar we op 1e Kerstdag in gaan wandelen.

Vandaag verkennen we het noordelijke gedeelte van het eiland. We wandelen naar de vulkaan Hondo (6 km. heen en terug). Op het laatste hoge stuk waait het zo hard dat het echt uitkijken geblazen is dat we niet van het padje raken.
Hondo heeft een prachtig gevormde krater die vanaf het aangelegd uitzichtspunt bijna in zijn totaliteit te zien is.










We zien 5 toeristen die het kennelijk als een uitdaging zien om in de krater af te dalen. Wij vinden het maar gevaarlijk: het is een behoorlijk steile afdaling waarbij geregeld flinke stenen naar beneden rollen en als de afdaling al zoveel inspanning kost, hoe gaan ze dan weer boven komen?
We zijn niet de enigen die zich dat afvragen, want als we even laten lekker geluncht hebben komen we het Franse echtpaar tegen dat ook naar de waaghalzen heeft gekeken en aan ons vraagt of het 5-tal weer goed boven gekomen is. We blijven het antwoord schuldig.

(Benieuwd naar de BN'r die nu tegelijkertijd met ons naar de Canarische eilanden vloog? Die heeft daags voor vertrek zijn Wet Normering Topinkomens door de 1e Kamer gekregen.)

Veel leuke dingen doen...en blijven leren.

En... wat ben je gaan "doen" nu je gepensioneerd bent?
Ben je niets gaan doen?

Mijn antwoord luidt steevast:
"Veel leuke dingen! Mijn werk was leuk en ik heb er heel veel voldoening van gehad en waardering uit gehaald.
En nu doe ik allerlei dingen waar ik toen geen weet van had, geen tijd voor had en waar geen vervelende kantjes aanzitten. Wat een luxe, he?"

Zo heb ik net de beginnerscursus Bridgen afgesloten, met de afspraak voor een vervolg in januari.


Dat heeft me niet alleen kennis van een spelletje kaarten (zo mag je bridgen trouwens niet noemen) opgeleverd, maar ook een een groepje "meiden" met wie gebridged wordt (en veel gelachen). En, van het een komt het ander: over een paar dagen gaan we naar het Loo in Apeldoorn waar behalve de gedekte tafels ook een tentoonstelling over Grace Kelly is.

Ik ben ook gaan zingen bij ProjectkoorX. Eind april (24e) is er een uitvoering in 'Hazzo in Aalst/Waalre en 31 mei staan we in de Hofnar in Valkenswaard.
Muziek uit de jaren 50 en 60 (o.a. Beach Boys en Beatles).

Elke week ga in naar het Muziekcentrum in Eindhoven voor het lunchconcert.
Een uurtje klassieke muziek (varierend van percussie tot saxofoon, gebracht door een orkest of een solist). Elke week weer een bijzondere verrassing.

Dat zijn enkele vaste ijkpunten in de week, naast mijn pianolessen en uurtjes studie en mijn activiteiten voor de clientenraad van zorgcentrum Archipel/Eerdbrand.

En waar ik ook zo van geniet is het feit dat alles in een rustiger tempo kan: krantje lezen, eten koken, boodschappen doen.

Ik realiseer me dat ik alle privezaken niet meer rondom/naast het werk zijn ingepland en worden beleefd: ze zijn mijn leven aan het worden. Ik heb geen werk meer.
Dat voelt als winst, veel meer dan als verlies.
De kleinkinderen genieten van school, sport, Sinterklaas (en ik geniet mee);
Anne en Wout trouwen (en wij zijn daar getuige van);
Er komt weer een kleinzoon bij in februari.



Wat ik nog steeds wil leren, is geduldig zijn.
Regelmatig krijg ik de opmerking: "Dit is een goede oefening voor jou!", als het b.v. weer een tergend lang duurt voor de ober een bestelling op komt nemen, met de rekening komt, het verkeerslicht op groen springt, mijn voorganger optrekt, de toegangskaartjes afgescheurd worden...

"Zijn er dan helemaal geen vervelende kantjes aan je pensioen?"
Jazeker, toch wel!
Als je in deze fase van je leven komt en meer optrekt met mensen van diezelfde leeftijd, dan word je er keihard mee geconfronteerd hoe broos gezondheid is, hoe kwetsbaar de mens (en daar wil ik eigenlijk liever niet vaak en veel aan denken).
Dat was een half jaar geleden niet anders, maar als je altijd met jongeren werkt, dan is die kwetsbaarheid een aspect dat je maar af en toe eens tegenkomt en dat is nu ineens anders.
Ik heb er wel tot mijn 65e van mogen profiteren en nu zal ik gaan leren om ermee om te gaan dat dat niet meer zo is.

Intussen gaan we gewoon door met nieuwe plannen maken voor januari en daarna.
Er staan weer interessante dingen en mooie reisjes op de planning.

De eerste reis gaat Fuerteventura: ik laat van me horen!

Op naar 2015!



- Posted using BlogPress from my iPad