Vliegen: het is even doorbijten

"Oma, weet jij wat het grootste land van Europa is?"
Ik weet dat mijn kleinzoon van toen nog net 7 al wist dat ik het antwoord niet wist en hij wel.
"Denemarken", zegt hij als ik vragend zit te kijken.
Als ik hem daarna vol ongeloof aankijk, vertelt hij mij dat Groenland ook van Denemarken is.
Ik moet er aan denken als ik voor de zoveelste keer het volgende beeld voor mijn neus zie.





Het enige wat er de afgelopen uren is veranderd is de positie van het tergend langzaam verschuivend vliegtuigje.

Mijn positie is de afgelopen 7 1/2 uur zo mogelijk nog minder veranderd.
Ik ben 1x opgestaan om 2 meter verder naar het toilet te gaan (we zitten er dicht bij en dat is niet altijd een pretje heb ik de afgelopen uren geroken).
Mijn hoofd (en de bovenkant van mijn romp) heb ik af en toe verplaatst van links naar rechts in een verwoede poging wat te kunnen slapen. Dat laatste is is gelukt, zij het van zeer korte duur (gezien de positie van het vliegtuigje bij het wakker schrikken).

In die 7 1/2 uur is 1x de catering langs geweest voor een - ik moet wel eerlijk blijven, ook al heb ik het even helemaal gehad - lekkere maaltijd. Daarna was er geen steward(es) te bespeuren die eens iets kwam aanbieden om het allemaal wat gezelliger te maken.
(Het zijn natuurlijk geen Amerikanen en dat is even heel erg wennen).
Gelukkig heeft Peter in het keukentje een flesje water gescoord, zodat ik niet helemaal gedehydrateerd zal landen op Dublin.
Het idee van Dublin voelt al bijna als thuis...

We zijn er!!!

Maar, we moeten nog even...ook daarna.
Volhouden!

Las ik afgelopen week niet iets over een experiment met een vliegtuig dat in een uurtje de Atlantische oceaan over kon steken?



- Posted using BlogPress from my iPad

Tja, en dan is het de laatste dag in San Francisco

Vandaag hebben we nog een paar dingen op het lijstje staan:
- Lombardstreet
- Golden Gate Park

Op de kaart kunnen we precies zien waar de kronkelstraat met bloembakken ligt, maar we maken niet de goede inschatting of we aan de boven- of onderkant uitkomen.

We hebben besloten niet de hop-on/hop off te nemen, maar net als iedere SF-bewoner met de bus te gaan. Dat is een goede keus, want we kunnen een paar uur lang gebruik maken van het buskaartje dat voor Peter 2.25 kost en voor mij zelfs maar 1.00 (soms levert leeftijd voordeel op, vooral hier!)
We komen aan de onderkant uit en wel 3 blokken lager nog.

We gaan er vol goede moed tegenaan en het gaat prima en wat is het een indrukwekkend gezicht, die enorme stijle straten die heel SF doorkruisen.


Dat maakt misschien nog wel meer indruk dan Lombard Street zelf, want daar is het vooral lachen om de (andere) toeristen die zelf het straatje afrijden.
Ze hebben het zo druk met filmen en fotograferen - met de selfiesticks natuurlijk - dat ze totaal niet zien waar ze op dit moment zijn (gelukkig hebben ze eenmaal thuis, de foto's nog...).
En sommige toeristen hebben pubers in de auto: die zitten gewoon hun haren te borstelen en in de spiegel kijkend hun mascara bij te werken.

Nadat we Lombardstreet af- en opgelopen zijn, zetten we de afdaling weer in en nemen de bus naar het Golden Gate Park.
De laatste straat waar we doorkomen is Haight Street in de wijk met dezelfde naam die vooral bekend staat als de locatie van de Summer of Love van 1967 (de hippietijd). Hij is vol alternatieve winkels en dito bezoekers/bewoners.
De laatste winkel (voor de MAC) is Amoeba (en ja, dan weet ik het wel, daar moet Peter even naar binnen).
Deze cd-winkel is veel kleiner dan in LA, maar ik vind hem veel leuker. Er zijn zitbankjes bij de boekenafdeling en al gauw ben ik zo verdiept in een boek van Philip Glass dat Peter mij komt halen i.p.v. andersom.

Aan het begin van park huren we een fiets en dat is maar goed ook. Ik heb nog nooit zo'n gigantisch groot park gezien.
Er liggen brede straten in, musea, een botanische tuin, een Japanse theetuin, een poloveld, een bisonmeadow etc.

In die laatste weide is trouwens geen bison te zien en dat is maar goed ook, want Peter mist in zijn enthousiasme voor het fietsen, de hele weide.

Als we de fietsen teruggebracht hebben, wandelen we met veel plezier de hele Haight street af, waarna we de bus nemen naar Union Square.
Bij Macey's (een gigantisch groot warenhuis) gaan we even naar de 7e verdieping om vanaf het terras het hele plein te kunnen overzien en de hoge gebouwen eromheen.

En dan lopen we tegen Sketchers aan: een schoenenzaak waar ik hoop eindelijk goede, lekkerzittende loopschoenen te kunnen kopen. En ja hoor, op de laatste dag van deze toch best lange vakantie vind ik de ideale schoenen.
Echt blij mee.

Om de vakantie af te sluiten gaan we dineren bij The stinking Rose (knoflookrestaurant): heerlijk!


Mijn voorgerechtje...


We hebben een fantastische Amerikareis gemaakt!


- Posted using BlogPress from my iPad

17 augustus in San Francisco

"Happy birthday to you" heeft niet geklonken vandaag, maar ik hoop dat het een leuke verjaardag voor Peter is geweest.
Ik denk 't wel!

Eerst een ritje met de cablecar en daarna uren dwalen door Chinatown? Hij doet niets liever (of ja, toch wel: uren in Amoeba platenparadijs!)


De niet echt fantastische lunch is net achter de rug als we per toeval stuiten op
The Stinking Rose (knoflookrestaurant!); hadden we maar eerder ontdekt dat we zo dichtbij waren, dan hadden we een betere keuze gemaakt...
Niet getreurd, lekker terugwandelen naar Fischermans wharf, pier 39.

Daar moet je gewoon geweest zijn, met de pontons met zeehonden en de vele toeristen. Maar, zeker niet de hele dag!


Na een uurtje hebben we het wel gezien en leggen we een kaartje in een kroeg onder het genot van een lekker IPA-biertje.

Om 18.30 zitten we op de boot naar Alcatraz. We zijn er niet echt goed voor gekleed. Welliswaar heb ik een shawl bij me, maar Peter heeft alleen een overhemdje met korte mouwen aan (en uiteraard een korte broek, net als ik).
Als we net aankomen, waaien we bijna de rots af - bij wijze van spreken - maar de ontvangst en begeleiding van de gids, zijn zo hartverwarmend dat we het snel vergeten zijn. Bovendien is de rest van de excursie binnen met een auditoer (in het Nederlands!).
Al Capone en The Birdman hebben hier gevangen gezeten.

Het is heel bijzonder om door het cellencomplex geleid te worden terwijl je ondertussen de meest spannende verhalen hoort over opstandjes van gevangenen en uitbraakpogingen. De keuken en kantine deden me erg denken aan "The new orange is black" (de serie op Netflix over een vrouwengevangenis).


We mogen zelfs in de ziekenboeg wat heel speciaal schijnt te zijn, maar de Amerikanen kunnen alles zo spannend brengen dat ik niet zeker weet of dit echt zo is, maar het voelt wel zo!

Het is een hele ervaring.

Als we terug zijn vieren we Peters verjaardag met een flesje witte wijn: Franciscan.



- Posted using BlogPress from my iPad

San Francisco

Wat een leuke stad!

Om even over 9 uur zitten we op de fiets: we gaan vandaag een toertje doen met als hoogtepunt over de Golden Gate Bridge.
De aanloop ernaar toe is al heel interessant omdat je ziet hoe de inwoners van SF hun zondagochtend beginnen.
- Er wordt buiten de deur ontbeten, bij kraampjes of gewoon lekker zittend op het gazon.
- Er wordt ontzettend veel gesport en gejogged langs het water: veel vaders die hardlopen achter de buggy. Er zijn openlucht work-outs, maar ook klimhallen te vinden.
Het is heel levendig op zo'n zondagochtend.

De eerste officiele stop (we hebben dan al wel 10 x stil gestaan om even te kijken, iets te fotograferen of om tegen elkaar te zeggen hoe geweldig we dit vinden) doen we bij Palace of Fine arts, een prachtig complex uit 1915, speciaal gebouwd voor de Panama-Pacific International Exposition.
Wat ik vooral opvallend vind is dat de vrouwenbeelden met de rug naar buiten staan: ze lijken allemaal in een soort open kolom te kijken: heel apart!











Daarna gaan we de brug op: meer dan 2 km. lang. Bijzondere ervaring.





Aan de overkant bij Sausalito rusten we even voor een lunch met een gezonde guiche en daarna gaan we de grote loop pakken die langs de baai uiteindelijk bij Tiburan aankomt. Daar nemen we de ferry.
De verhuurder van de fietsen vertelde ons vanochtend dat het een vlakke tocht was, een stuk van 8 miles (12.8 km.) En dat is ook zo, ware het niet dat we een verkeerde afslag nemen, waardoor we heel wat extra afdalingen en klimmetjes voor de kiezen krijgen.
Maar de tocht is prachtig en we zijn ruim op tijd bij de ferry!
Die legt nog even aan bij Angel Island, waar ontzettend veel mensen aan boord komen. Op het bovendek blijft het gelukkig rustig en als we eenmaal weer varen, is het goed vol te houden met dat zeewindje.

Via Fishermans Wharf fietsen we - laverend tussen Ferrari's en andere blitse wagens - terug naar ons verhuurbedrijf.





Peter heeft nog wel zin om nog even terug te gaan naar Fishermans Wharf, maar dat kan ik niet meer opbrengen.
We frissen ons wat op in het hotel, pakken een flinke pils in een kroeg en gaan daarna eten en we zijn allebei heel tevreden over deze dag: alweer een hoogtepunt!

Morgen weer een: dan is Peter jarig!





- Posted using BlogPress from my iPad

Laatste stop voor San Fransisco

In Sante Margarita is het bloedheet en we nemen een duik in het zwembadje.
Ongekende luxe hier, want we hebben heel wat kilometers afgelegd door verdorde velden waarop protestborden met teksten als:
- "Raising food, is that a crime?";
- "Farm closed due to water shortage";
- "No water: unemployed".
Boeren worden zwaar beboet als ze sproeien.

Wat ik wel vreemd vind, is dat de druiven er wel heel goed bij staan en die hebben volgens mij toch ook wel water nodig. Zou er daarvoor een uitzondering worden gemaakt?

Het is een groot probleem hier: de droogte en inmiddels is het aantal acres dat verbrand is in Sequioa in 1 dag opgelopen van 5000 naar 13000.

Intussen zijn we, nadat we onze campingspulletjes zijn "vergeten" mee te nemen (campingstoeltjes en ventilator) of hebben weggegooid, op weg naar San Fransisco.


Onze eerst kop koffie met een "organic" koek eten we op het strand van Morro Bay.
Bij de volgende stop langs de 1 (scenic kustweg) zijn ons zee-olifanten beloofd en het klopt. Er liggen er een heleboel lekker te luieren op het strand waarbij ze zichzelf voortdurend onder het zand gooien. De rest van de kudde is actief in het water. De tientallen pelikanen die er tussendoor scharrelen of vliegend
de zaak overzien, lijken het allemaal wel prima te vinden.
Ik begrijp nu ook waarom ze deze dieren - die sterke gelijkenis vertonen met zeerobben - waterolifanten noemen: ze hebben echt een soort slurf aan hun voorhoofd!


De rest van de route is prachtig. Veel afwisseling en schitterende vergezichten.


Ons hotel in SF vinden we meteen en om 16.00 uur zijn we ingecheckt!
Tijd om eens even de buurt te verkennen.
We drinken een lekker biertje op een terrasje en daarna eten we heerlijk bij de Italiaan, schuin tegenover.
We zitten midden in het pitje, vlak bij Lombardstreet.
Morgen gaan we de Golden Gate Bridge op met de fiets!



- Posted using BlogPress from my iPad

Sequioa Trees

De route van LA naar Sequioa is lang. Dat komt in de eerste plaats omdat we er wel 1 1/2 uur over doen om uit LA te komen: de wegen zitten weer bomvol.
Ook het laatste stuk naar het park zelf duurt lang: het is veel kronkelen en stijgen.
De cabin die we toegewezen krijgen, is de enige die onder een heuse sequioaboom staat!


De volgende dag gaan we eerst naar het Hume lake (ook al omdat dat een van de 2 plaatsen is waar we kunnen tanken). Het ligt er prachtig bij en het is er rustig. In de verte horen we wel enorm juichen en joelen en als we een kijkje gaan nemen, blijkt er een heel groot sportief evenement te zijn van jeugdige Christenen: ze yellen en juichen en hebben er veel plezier in. Ik ben benieuwd hoe ze er over een paar uur uitzien, want het open terrein in het bos waar de spelen gehouden worden, ligt in de volle zon.

We rijden door naar Cedar Creek.
Onderweg zien we veel "bewolking" hangen in het dal van Kings Canyon en even later begrijpen we ook waar de brandlucht vandaan komt.
Aan de overkant van de canyon staan de hellingen in brand! Op veel plaatsen zien we zelfs het vuur oplaaien.
Op de plaatsen waar normaal toeristen staan te kijken, wemelt het van de brandweerlieden die overleggen, door walkie-talkies communiceren en naar later blijkt de hele dag op de uitkijk staan om te signalen waar het vuur naar toe gaat.


Als ik in gesprek ga met een van hen, vertelt hij me dat de overkant te stijl is om bluswerkzaakheden te kunnen verrichten. Ze hopen dat ze het vuur kunnen stoppen, beneden bij de (m.i. smalle) rivier.
's Middags zien we ook dat er helicopters af en aan vliegen door de rook het dal in om daar brandwerend materiaal te lozen.
Van een local die daar ook staat te kijken, hoor ik dat er om de paar jaar wel zulke branden woeden, maar dat dit wel een hele nare is omdat er zoveel brandhaarden zijn.
De branden zijn 14 dagen geleden ontstaan door blikseminslag. Aan de ene kant hopen ze dus op flinke regenbuien, maar aan de andere kant kunnen deze ook weer nieuwe branden veroorzaken omdat de buien vaak met onweer gepaard gaan.


Ik vind het heel beanstigend en vraag me af hoe en wanneer ze dit onder controle krijgen: er zijn al 5000 acres verbrand!

Bij Cedar Creek is er nog niets van te merken en zitten we, alsof er niets aan de hand, in de schaduw bij de rivier lekker te lunchen en een beetje te lezen.
Rare gewaarwording, zeker als je op de terugweg weer langs de brandende hellingen moet. Er is na Cedar Creek geen uitgang meer; dus als het fout gaat,
moeten de mensen daar tijdig weg zien te komen...

Het heeft veel indruk op me gemaakt. De natuur is veel machtiger dan de mens.

Als we de volgende ochtend het park aan de zuidkant uitrijden, genieten we van diezelfde natuur waarin bomen 2000 jaar kunnen overleven, een doorsnede van 11 meter en een hoogte van een gebouw van 18 verdiepingen bereiken.

Op naar Santa Margarita, onze tussenstop op weg naar San Fransisco.



- Posted using BlogPress from my iPad

LA: Hollywood en asfalt

Gisteren zijn we naar Hollywood gereden en hebben de dag doorgebracht in Universal Studio's.

De weg ernaartoe is vrij simpel en we wandelen dan ook al om 9.15 het park in.
We zijn toch weer onder de indruk van de omvang en de manier waarop alles geregeld is. We herkennen wel wat we ook in Azie zien: voor je bij de eigenlijke attractie bent, passeer je veel retail en horeca.


Eerst doen we de studiotoer. We worden in een treintje langs de studio's gereden en kunnen door de openstaande deuren zien dat er gewoon echt in gewerkt wordt. Daarna gaan we door loodsen waarin we een stuk entertainment krijgen wat ongekend spectaculair is.
We maken een aardbeving mee onder in een station; de rijden door een dorp dat overvallen wordt door een wolkbreuk en een overstroming; we zijn getuige van een aanval van een haai (de man die het betreft kan het niet navertellen); en onze trein wordt aangevallen door dino's en even later door een bende op de snelweg. We ontsnappen ook maar net aan een aanval als we Bates Hotel passeren.
We worden door al deze avonturen heengeleid door een life presentatrice die dit doet met een elan alsof ze het verhaal voor de eerste keer meemaakt.
De tour duurt een uur!
We genieten enorm.
Van de shows die ook nog gegeven worden, is Waterworld wel de top.
Piraten scheuren langs op waterscooters, er landt een heus vliegtuig in de pool en er zijn vele beschietingen, ontploffingen en branden. Gelukkig loopt het avontuur goed af...


De terugweg is ook spannend. We dachten de spits te ontwijken door eerst te eten daar, maar dat is te optimistisch. We zitten er midden in en we komen op een totaal andere weg uit, waardoor we op een gegeven moment flink moeten improviseren met de route. Maar we komen er samen uit.
Ik heb een goede navigator en Peter een goede chauffeur.

Deze ervaring kunnen we daags erna goed gebruiken: op de terugweg zitten alle wegen potdicht en we doen er ruim 2 uur over i.p.v. 50 minuten.
We gaan weer downtown, want Peter gaat zijn verjaardagscadeautje scoren bij Amoeba: een van de grootste CD-zaken ter wereld.
Ze hebben een enorme sortering aan tweedehands en daar snuffelt Peter het liefst tussen om cd's te vinden die elders niet te krijgen zijn.
Ik kijk hoe hij geniet: als een kind in een snoepwinkel.


Er blijft nog wat tijd over om samen over Hollywoord-en Sunsetboulevard te wandelen. We lunchen in het Hardrockcafe waar Peter ook nog eens de leren broek van Zappa kan bewonderen: het is vandaag echt zijn feestje!


- Posted using BlogPress from my iPad

Via Twin Peaks naar LA

We kiezen niet de snelste route naar LA. We rijden via Arrow Lake en Twin Peaks.
Het meer ligt er prachtig bij en we kopen daar aan het meer een cadeautje voor Mas, de kleinzoon die binnenkort 7 wordt!


Voor Imke willen we ook nog iets vinden hier: zij wordt 5.

Bij Twin Peaks willen we koffie drinken. Het dorp heeft een magische naam voor ons: het refereert aan de serie van David Lynch, maar we weten dat de serie Twin Peaks zich in het noorden van de States afspeelt, ergens tegen de grens met Canada.
We nemen foto's, o.a. van het personage "lady with the log", dankzij een zeer aardige eigenaar van een lodge. Hoewel hij helemaal geen horeca-uitbater is maar de receptie beheert van de lodge, mogen we zoveel houtblokken als nodig voor de foto uit de lobby mee naar buiten nemen en krijgen we op de koop toe allebei een hele (damn good coffee) aangeboden: gratis!






De afdaling naar LA gaat via een prachtige weg, maar we zien wel heel goed hier wat een flinke laag smog er boven LA hangt: een bruine luchtlaag vertroebelt het zicht.

Op de KOA- camping stellen we eerst weer eens wat orde op zaken:
- we doen boodschappen;
- we maken een plan voor de komende 2 dagen;
- we doen de was;
- we kopen kaartjes voor de Universal Studio's waar we morgen naar toe gaan.

Het is een prima dag!


- Posted using BlogPress from my iPad

Fietstocht rond Big Bear Lake

De tweede "rustdag" in Big Bear staat in het teken van een fietstocht.
Peter vindt dat we het hele meer rond moeten rijden waar ik enorm tegenop zie: niet vanwege de afstand (24 km. ongeveer), maar vanwege de vele klimmetjes die erin zitten. Ik heb een gruwelijke hekel aan bergop!
Bij de eerste klim sta ik al meteen naast de fiets (wij zijn nog geen 5 minuten onderweg); loop een stukje en pak hem dan weer op.
Na 20 minuten zijn we aan de westkant van het meer. Dat is gelukt!


De noorkant is minder heftig, al zitten er venijnige klimmetjes in.
Als we bij het gehucht Fawnskin aankomen, worden we verrast!
Hier vindt de jaarlijks Renaissancefaire plaats.
Op een flink evenemententerrein wemelt het van de verklede mensen.


We zien een koningin met haar gevolg, die andere gasten toelaat via een ceremonie; er lopen piratengroepen rond, er zijn kramen met middeleeuwse spelen; er zijn podia waar gebuikdanst wordt, muziekgemaakt of gegoocheld.
Er is een act met 3 gedresseerde pappegaaien; er zijn heel veel kraampjes waar van alles verkocht wordt, maar we zien vooral veel verklede vrouwen die de push-ups uitgevonden lijken te hebben en zich nergens voor schamen.

De hoofdattractie is de arena met ridderspelen: een soort "darts" in een hooibaal, ringsteken en heuse gevechten (ze zijn ingestudeerd, maar ze leveren ontegenzeggelijk veel sensatie: het ziet er heel mooi uit!).


Op de terugweg belanden we ook nog in The Village in Big Bear Lake, waar een gigantisch grote show is van oldtimers. We zien net de uittocht en er komen honderden juweeltjes voorbij.


Op het laatste stukje van onze zware tocht worden we regelmatig aangemoedigd door kijkers die langs de weg zitten voor de old-timers en die ons daar, gezien hun enthousiaste reacties, ook toerekenen.

Nu even bijkomen bij een glaasje wijn.
Morgen gaan we naar de camping (KOA, dus dat ziet er allicht beter uit dan hier) in LA.

- Posted using BlogPress from my iPad

Big Bear Lake

Onze hut ziet er uit zoals je die verwacht van een "berenhut".




Donker hout, volgepropt met beren en beestenkoppen; de wanden vol met allerlei prullaria, schilderijtjes, planken, spreuken en heel veel kapstokjes en haken (daar kunnen ze bij de KOA in Hurricane nog veel van leren, want daar was in de hele hut geen enkel haakje te bekennen, buiten de 8(!) in de badkamer).
Buiten de douche- annex toiletruimte is het woongedeelte 6x3 meter.
Daarin staan:
- een 2-persoonsbed, met afstandsbediening voor het instellen van hoofd- en beengedeelte. We durven dat niet te gebruiken, want we zijn er niet zeker van dat het de 2e keer ook werkt en dan zitten we 3 nachten rechtop!


- een keukenblok met spoelbak boven de koelkast, met daarboven keukenkastjes en haken met braadpannen en een 2-pits gastoestel;
- meteen daarnaast staat de jacuzzi. Jawel, naast het keukenblok en meteen ook naast het bed;
- een aantal plankjes naast het bed met het koffiezetapparaat en een toaster (dus helemaal aan de andere kant van het keukengedeelte!);
- een tv aan de wand, boven een inham waar een heuse houtkachel staat.
Daar is ook de magnetron en de besteklade, dus aan het voeteneinde van het bed.
Aan 3 van de 4 wanden hangen enorme grote spiegels die ervoor zouden kunnen zorgen dat e.e.a. groter lijkt, maar hier hebben ze het effect dat je alle rommel nog eens 3 keer tegenkomt; zo ook je huisgenoot en vooral jezelf.
Gelukkig zijn er 2 piepkleine raampjes en een deur, zodat je kunt weten dat er ook nog een buitenwereld is.
En dat alles aangelegd door een ploeg Polen: alles werkt, maar het zit scheef, het kiert, het rammelt en het wiebelt.


En dan kom jij nog binnen, met je koffers en de boodschappen voor een paar dagen!

Het bed is op werkhoogte en dat is super handig bij het voorbereiden van het eten! Ik spreid dan een vuilniszak op het bed en gebruik dat deel van het bed als werkblad.
Als ik e.e.a. klaar heb, schuif ik dat door naar het andere gedeelte zodat Peter dat aan die kant van het bed eraf kan halen en buiten op de tafel kan plaatsen.

Verder hebben we vandaag de cougartrail gelopen: een hele mooie wandeling bergopwaarts, zodat we na 1 1/2 uur klimmen beloond worden met een prachtig uitzicht op Big Bear Lake en hoewel we bijna aan de top zijn, besluiten we terug te gaan en dat is maar goed ook, want we hebben ook nog eens 1 uur en 10 minuten nodig voor de afdaling.
In Big Bear Village is het gezellig druk omdat er morgen een grote show is van oldtimers en dat is te zien ook. De ene na de andere mooie oldtimer rijdt in volle glans door het dorp en de kraampjes met de gebruikelijke snuisterijen worden van lieverlede geinstalleerd.

Morgen maar eens gaan kijken naar al dat moois!

- Posted using BlogPress from my iPad

Palm Springs

We rijden van Joshua Tree via Palm Springs naar Big Bear Lake waar we op 2100 m. hoogte wat bij willen komen van de hitte van de afgelopen dagen.
Peter heeft het al een tijdje over Palm Springs en ik vraag tijdens de rit: "Waarom wil je eigenlijk zo graag naar Palm Springs?"
"Voor de Aerial tramway! Daar hebben we het toch over gehad?..."
"O, ja, dat kabelbaantje", zeg ik nog.

We zijn heel vroeg wakker geworden in Joshua Tree en om 9.15 u. parkeren we de auto als het ware voor de deur bij de start van "...het kabelbaantje...".
De weg daar naar toe heeft een flink stijgingspercentage want je wordt geadviseerd om de airco van de auto uit te zetten.
Terwijl ik nog even mijn stevige stappers ga aandoen, koopt Peter alvast de kaartjes en als ik binnenkom, word ik even stil.
We gaan straks met de 1 na stijlste kabelbaan ter wereld, naar een hoogte van bijna 2.500 meter, een stijging van bijna 2 km. in een kwartiertje tijd!


Gelukkig is er (alweer) een heel aardige Amerikaan die ons even wat op ons gemak stelt: het is echt heel veilig; hij gaat regelmatig om er te hiken boven; hij laat ons via een doorkijkgat de machinekamers zien; hij zegt ons dat we een plaatsje bij het raam moeten nemen; hij waarschuwt ons voor de swings bij elke stutpaal die we moeten passeren; dat is normaal, niks aan de hand!
Het stelt me allemaal enigszins gerust en ik neem me voor om te gaan genieten.

Dat lukt! Geen last van mijn hoogtevrees. Wat een sensatie, wat een uitzicht op Palm Springs en het dal met de windmolens en het dal daarachter waar je vanaf Joshua Tree vanaf een flinke hoogte indaalt.
De vloer van de cabine draait tijdens de rit omhoog 2 x rond, zodat iedereen van alle kanten kan genieten.
Peter maakt aarzelend een foto en ik zie tot mijn verbazing dat zijn hand trilt.
Hij vindt het zo spannend...

Bij de passage van de derde stutpaal houd ik ook even mijn adem in, want daar is de swing nogal heftig. Pfffff....

Boven is het heerlijk, helder en je merkt dat je frisse lucht inademt.
Er zijn veel trails uitgezet, maar die laten we vandaag aan de liefhebbers.
"Onze" aardige Amerikaan gaat vandaag 12 miles lopen; wij houden het bij een rondje op de top en bereiden ons met een kopje koffie voor op de terugtocht.


Die is zo mogelijk nog mooier omdat je namelijk het eindpunt beneden kunt zien liggen. Als de tegenligger voorbijzoeft, merk je pas echt hoe hard de cabine gaat: op sommige stukken 18 miles per uur!

Een paar uur later zijn we in onze cabin in Big Bear Lake.
De mensen daar zijn helemaal blij: het regent!

Wij installeren de hut, steken de bbq aan als de bui min of meer voorbij is en hebben de grootste lol over hoe deze cabin er uitziet.
Ik vertel er morgen meer over; ik wil alleen nog verklappen dat we voor het slapen gaan, nog even lekker in onze eigen jacuzzi hebben gelegen!


- Posted using BlogPress from my iPad

Joshua Tree

De rit van Las Vegas naar Joshua Tree valt me tegen, vooral omdat het veel langer duurt dan ik gedacht had.
Het enige wat ik er nog wel leuk aan vind, is dat er zowat de hele route "dips" in de weg zitten, zodat je de hele dag het gevoel hebt dat je in een attractie op de kermis zit: Park Hilaria, maar dan weer totaal verlaten.

Rond 3 uur rijden we het Natuurpark Joshua Tree in en dat maakt veel goed.
Het is weer een uniek park met zijn aparte "bomen" en het verrassende is dat die steeds weer in een nieuw decor lijken te staan: nu eens in een totaal open vallei en dan weer tegen rotsformaties of op heuvels met andere planten, zoals jucca's.
Peter wil vooral dat ik zwart/wit foto's maak zoals die op een platenhoes van U2. We maken er een heel project van en hebben veel lol.



Precies voor 6 uur komen we bij de "Clayhuts" aan van Bonita Domes.
We moeten off road een heuvel oprijden, waar we ze al vanuit de verte konden zien liggen.
Het is veel primitiever dan ik gedacht had (zo moeten we b.v. onze kleihut inkruipen om te kunnen gaan liggen op het matras op de grond en is de ruimte eromheen alleen groot genoeg voor een paar plantenspuiten waar je je 's nachts mee kunt sproeien voor verkoeling en een zaklamp. Het nisje dat je achterin vindt, bied alleen optisch wat ruimte, want erin zitten, gaat nauwelijks...


Er staan in totaal 4 van die hutten:
een flinke grote voor de eigenaresse Lisa en nog zo een als die van ons waar 2 meisjes logeren. De vierde hut is de bad-/doucheruimte die, zeker in vergelijking met onze woning, riant groot is.
De toiletruimte is niet van klei, maar van alle gemakken voorzien!

Het is een plaatje!
En het plaatje wordt nog mooier als we na een lekkere Thaise maaltijd in het dorp, voor onze hut - gedouched en wel - genieten van de zonsondergang en een sterrenhemel die ik nog maar een keer eerder zo heb gezien, nl. boven Monument Valley: fantastisch!


We zijn er stil van geworden en kruipen de hut in, gaan nog een paar keer met de plantenspuit aan het werk en vallen wonder boven wonder goed in slaap.
Het is nog steeds rond de 35gr. Celsius...


- Posted using BlogPress from my iPad

Las Vegas

Dag 1

Voor het eerst sinds lange tijd slapen we uit.
Geen haast om "de hut" te verlaten om een vroege wandeling te maken; de zon te zien opkomen; de natuur te zien ontwaken.
Nog even genieten van de koelte van de kamer en de stilte...

Om een uur of 10 wagen we ons de straat op: eerst even lekker ontbijten bij Starbucks.


Daarna gaan we kaartjes kopen voor avondvoorstellingen.
Vanavond gaan we naar Mystere van Cirque du Soleil en morgenavond naar Absinthe, "the most inventive and daring show on the strip..." (Only for adults).

Het is vandaag bloody hot!
Ik spreek een inwoner van Las Vegas en die vertelt dat het 104 gr. Fahrenheit is (40gr.C) en dat hij het nog nooit zo warm heeft meegemaakt.
We blijven ook zoveel mogelijk "binnen" en wandelen van New York, via Treasure Island naar Venetie, waar we lunchen in de buurt van het kanaal.

Na de lunch vist Peter een oester op; samen maken we hem open en er komt een hele mooie, creme-roze parel voor mij uit. Een mooi aandenken aan Las Vegas, waar alles lijkt te (moeten) kunnen.



Zo word ik in een kwartiertje aan een oog verlost van alle rimpels die zich daar in de loop van de jaren verzameld hebben. En echt! Ze zijn weg, totdat de creme is uitgewerkt na een paar uur. Een dure grap om een avondje de jonge meid uit te hangen, maar nog altijd beter dan dure operaties.
We zien Marilyn Monroe en natuurlijk Elvis (want die is nog still alive, volgens velen hier).

Mystere van Cirque du Soleil is zooo mooi: wat een acrobaten; wat een logistiek en technisch hoogstandje, deze show. Er zit een Amerikaan naast me die zeker honderd keer hardop zegt wat ik denk: "unbelievable" en "impossible".

De terugweg naar het hotel is een ramp. We zijn vanochtend met de monorail gestart en we zouden dus ook met de monorail terug moeten kunnen.
Nou liggen de stations allemaal al achter de casino's/hotels en het is dus al een behoorlijk eindje lopen voor je daar bent. Maar als je er eerst achter komt dat de roltrappen kapot zijn en vervolgens, nadat je de trappen beklommen hebt, ontdekt dat het station om niet vermelde redenen "closed" is, dan heb je het wel even helemaal gehad.....
Twee uur later strompelen we het hotel in en 10 minuten later lig ik met mijn glaasje rode wijn (dat nog wel) in bed.

Het is een fantastisch mooie dag geweest!

Dag 2
We beginnen de dag nog wat later dan gisteren omdat we hebben afgesproken dat we pas opstaan als we goed uitgerust zijn.
Vandaag geen monorail, maar een dagkaart voor de bus. We rijden via de strip naar Downtown, meer in het bijzonder naar Freemont Street.
Als we aan de zuidkant van de strip komen, ben ik verbijsterd over hoe het er daar uitziet in vergelijking met 11 jaar geleden.
Toen een levendig stuk straat waar de casino's aan lagen: nu een open bouwput (waar wel weer gebouwd wordt) en met veel plannen voor casino's en hotels met Oosterse concepten, gezien de teksten op de afrasteringen.
Circus, Circus is nog maar nauwelijks te vinden achter de facade van winkels die er voor gebouwd is: ik vind het jammer! Net zoals het verdwijnen van de act met het piratenschip voor Treasure Island....

Freemont street is een beetje het alternatieve Las Vegas (zoals 10 jaar geleden
Camden in Londen), maar dan natuurlijk wel met de gekte van Vegas...
We bekijken het allemaal op ons gemakje vanaf een barkruk aan Freemontstreet: er komt een wereld aan verhalen voorbij.



In de loop van de middag gaan we terug om weer lekker te lunchen/dineren bij Casanova in Venetie. Ik neem gewoon weer hetzelfde als gisteren: engelenhaarspaghetti met basilicum! Wat ze er verder in doen om het zo lekker te maken, staat niet op de menukaart, maar het is weer smullen!

En dan zitten we in de circustent voor Caesar Palace bij Absinth.
Het is precies wat ik vermoed had: een fantastische show met acrobaten van wereldklasse (alweer!) met erotisch getinte acts.
Tijdens de acts (b.v. van 2 meiden aan de rekstok; 2 mannen met een vloeract; 3 koorddansende mannen) worden heel wat kledingstukken uitgetrokken en de spreekstalmeester en zijn "zus" zijn niet alleen grofgebekt, maar brengen ook een acrobatisch nummer, waarbij veel lijkt mis te gaan, maar intussen.... Geweldig!

Ik vind het een mooie afsluiting van ons bezoek aan Las Vegas.
(En de weg terug naar huis met de bus is ook in een half uurtje gepiept!)
Tijd om bij een wijntje lekker na te genieten!





- Posted using BlogPress from my iPad

Contrast

Gisteren hebben we nog enorm genoten van ons verblijf op de Grand Canyon.
We besluiten namelijk om "thuis" te lunchen en krijgen een plaatsje aan het raam waardoor we een geweldig uitzicht op de Canyon hebben en het eten is ook nog lekker!

Nadat we nog even naar het hoogste punt op de North Rim zijn gereden, waar we de helicopters uit de Canyon zien komen en draaien richting eindpunt, gaan we naar een lezing van een ranger. Hij is pas 20 dagen in dienst daar (en hij is er erg trots op dat hij dat mag zijn) maar het is een rasverteller.
Zijn lezing (achter de lodge met uitzicht op de rim) gaat over de Californian Condor: de grootste vogel daar.
Eerst met uitsterven bedreigd (eind jaren 80) en nu vliegen er weer 400 rond!
Grootste bedreiging nu: het lood dat de vele jagers gebruiken (de condor is een aaseter en hij krijgt te veel lood binnen, wat hem vergiftigt). Dus, worden ze weer gevangen en ontgiftigd in de hoop dat ze het hiermee gaan redden.
Daarnaast zijn er steeds meer bewuste jagers die om die reden koperen kogels gebruiken die niet schadelijk zijn voor de Condor (als er tenminste niet mee op de condor geschoten wordt, natuurlijk).


's Avonds trekt hij een volle zaal met zijn verhaal over een jong pasgetrouwd stel dat met een sweepboat (totaal ongeschikt voor dit doel) de Coloradorivier gaat afvaren.
Ze zijn er bijna, na heel veel bijna ongelukken en waarschuwingen, als ze spoorloos verdwijnen. De boot wordt wel gevonden met alles erop en erin, maar Glen en Bessie Hyte zijn nooit meer "boven water" gekomen.


Het is een mooie afsluiting van ons verblijf daar.

3 dagen Grand Canyon, met een blue moon (2 nachten achter elkaar met een volle maan):
- 1 mooie zonsopgang, maar bewolkt;
- geen mooie zonsondergang;
- geen sterren;
- geen maan.
En toch vergeet ik deze dagen nooit meer.

En, er is geen groter contrast mogelijk met waar we nu zijn: in hotel Excalibur op de strip in Las Vegas.
We zitten een beetje bij te komen van de rit, het inchecken en de geluiden die op ons afgekomen zijn (van mensen en speelkasten): we gaan ons zo meteen onderdompelen in deze wereld.



- Posted using BlogPress from my iPad

Grand Canyon

De reis naar de Grand Canyon verloopt rustig. We hebben ruim de tijd en we lunchen (picknick met koolsalade) in het enige stadje dat we tegenkomen (de naam weet ik even niet meer) onder de bomen bij het enige kruispunt.

Vlak daarvoor zijn we gestopt bij een National Monument, Pipes springs genaamd. Geen idee wat we daar zouden kunnen aantreffen, behalve water.
En ja, dat water blijkt voor het verhaal cruciaal.
We zijn hier bij een nederzetting van de Mormonen terecht gekomen; echt weer in the middle of nowhere.
Toen zij hier in de 19e eeuw aankwamen, troffen ze er de oorsponkelijke bewoners aan: Indianen die jaagden om in hun onderhoud te voorzien en die voor de watervoorziening afhankelijk waren van de waterbronnen.
De Mormonen erkenden de cultuur van de Indianen niet en de Indianen wilden ook niet "bekeerd" worden. Aangezien de Mormonen gewassen wilden verbouwen en dus ook water nodig hadden, bouwden zij hun woningen gewoon over de bronnen heen en hadden de Indianen het nakijken.

We krijgen een rondleiding in een van de goed bewaarde huizen waar ze zelfs kunnen laten zien dat hier in die tijd al een telecommunicatiesysteem was.


Door de zeer goeie film die ze hier draaien, komen we erachter dat de Mormonen de polygamie vaarwel hebben moeten zeggen om voor elkaar te krijgen dat Utah kon aansluiten bij de USA.
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat de Amish aan veelwijverij deden!
Dat is helemaal niet zo, vertelt de ranger mij. De Amish waren hier eerder dan de Mormonen, zijn ook wel godsdienstig (maar geen LDS'rs), maar zijn geen polygamisten. Zij zijn wel zeer behoudend en hebben strenge (kleding-) voorschriften.
De ranger verwoordt het zo:
"De Amish mogen niet naar de TV kijken; de Mormonen hebben hem uitgevonden!"
Het is een leerzame dag.

Dag 1 (vrijdag 31 juli)
Uit het raam van de cabin kijkend, zittend op de rand van het bed, kijk ik uit op de Grand Canyon.
Niet op de South Rim, maar op een tussenuitloper. Als we iets meer naar het oosten (voor de kijker links) lopen, hebben we zicht op de South Rim.
Vanuit onze cabin is dat nog geen 5 minuten lopen...
Vanochtend hebben we daar naar de zonsopgang zitten kijken en hoewel het licht bewolkt was, kon de zon er net voldoende doorheen schijnen om de rotsen te belichten.


We drinken een kop koffie en eten er wat bij (veel keuze is hier niet bij de lodge) en daarna lopen we de Transept trail. De mensen die we onderweg zien (het zijn er maar een paar) maken allemaal een praatje. Ze vragen waar je vandaan komt en vertellen waar zij vandaan komen en ze zorgen ervoor dat de reisgegevens worden uitgewisseld. Waar was je allemaal al en wat ga je nog doen. Ook de Amerikanen onderling houden dit soort gesprekjes.
's Middags rijden we naar het Walhalla plateau: magnifiek!

15 miles met prachtige uitzichtspunten en aan het eind Cape Royal area, waar je op een rotspunt staat en rondom alleen maar canyon ziet met - tegen de South Rim aan - op 2 plaatsen de Coloradorivier. Via de verrekijker van een ranger, die speciaal op dit punt zijn verrekijker daarvoor heeft opgesteld, kijken we naar de kolkende rivier. Op een afstandje leek het gewoon een kabbelend stroompje met een paar schuimkopjes.


We zijn zwaar onder de indruk van de North Rim. Zoveel groen, zoveel afwisseling, zo weinig toeristisch en zo indrukwekkend. Dit vergeten we nooit meer!

Gisteravond hebben we gegeten in het restaurant van de lodge. Vanavond gaan we weer.
Ik kijk vooral uit naar het vooraf geserveerde knoflookbrood met olie waar knof en truffel in zit!

Dag 2
"Jammer dat we geen foto hebben van de niet-zonsopgang", zegt Peter als we terugzijn van Bright Angel Point. We zijn weer om 5 uur opgestaan (optimisten die we zijn), maar het is zwaar bewolkt en er is nu zelfs geen glimp van de zon te zien.
Na het ontbijtje (burrito met ei en kaas) en een lekkere kop koffie, wachten we de komst van de zon af en we hebben geluk: om 7.45 uur ziet hij kans door de wolken te breken.
We wandelen naar de General Store.
Daar checken we de mail, proberen blogs te plaatsen en wandelen daarna via de kloof weer terug.
Vanmiddag gaan we de laatste tochtjes maken rond de Canyon; morgen Las Vegas. Groter contrast lijkt me haast onmogelijk.


- Posted using BlogPress from my iPad