1. Glenwood Springs
Gisteren zijn we via Glenwood Springs de Canyon ingereden. Ik heb nog nooi zo'n mooie weg door canyons gezien. De soms gedeelde brede rijbanen slingeren er doorheen met - zo lijkt het - de bedoeling om je telkens de mooiste blik op de canyons te gunnen.
Er is een trail om naar een hanging lake te lopen, maar - zo staat er bij: het is een extreem moeilijke tocht die 2 a 3 uur duurt: alleen voor gevorderden.
We lopen het eerste stukje: technisch een makkie, maar de zon brandt meedogenloos op de schoudertjes.
Dan duikt het pad het bos in en dan weet ik het al: dit ga ik niet doen.
Een zwaar hellend pad duikt voor ons op, "geplaveid" met keien van ongelijke grootte.
Peter wil toch een stukje proberen.
1 1/2 uur later komt hij terug (ik heb intussen de nootjes onder uit de rugzak opgeknabbeld, een poging tot mediatie gedaan, mijn waterflesje burgemeester gemaakt en veel steller-jays gezien: een prachtige blauwe vogel met een dito kuif.
Ook zie ik veel mensen terugkomen, die puffen/zweten/wankelen en elkaar high-fives geven van trots en opluchting.
Peter is tot op de helft gekomen en dankzij de positieve benadering van een ranger niet ontevreden, al heeft hij boven allerlei voornemens gemaakt t.a.v. zijn conditie en nog wat zaken. (Soms vergeet hij ook dat hij geen 20 meer is.) Ik vind het stoer dat hij zo ver gekomen is, maar ben ook weer blij dat hij heelhuids terug is.
Van het stadje bekijken komt niet veel meer: de energie is op.
's Avonds op de camping mag er weer gebarbequed worden: heerlijk!
2. Aspen
In Aspen stappen we op de bus naar de Maroon Bells, een bergtop-drietal dat meer dan 14.000 ft. hoog is; meer dan 4.267 m.!
De chauffeur vertelt allerlei bijzonderheden tijdens de rit omhoog.
Hoe het gebied ontstaan is: we rijden naar een gletsjerdal (kijk maar naar de horizontale wanden: we zien een u-dal en geen v-dal). Hoe het er in de winter nog steeds te keer gaat met gletsjers en dat de weg daarom het grootste deel van het jaar is afgesloten hier, enz.
Als we boven zijn, weten we niet wat we zien. Een prachtig meer, omsloten door bergwanden, waarvan de Maroon Bells de hoogste zijn. Zo weids, zo groots en tegelijk idyllisch: ik kan het niet beter omschrijven.
Jammer dat het eenvoudige pad langs het meer is afgesloten wegens herstelwerkzaamheden en pas over 2 dagen weer open is.
We doen daarom een stuk van de trail naar een kratermeer en keren weer terug als het pad een beetje gaat lijken op dat van Peter van gisteren.
Als we weer bij het meer terug zijn, raken we in gesprek met een ouder echtpaar dat we op de trail ook een aantal keer kruisten. Het gaat natuurlijk weer over de Amerikaanse politiek (Trump). Het echtpaar is goed op de hoogte van de Europese ontwikkelingen (weten over Le Pen en Wilders).
Ze wonen in Iowa (een van de Amerikaanse staten waar de presidentskandidaten starten en vaak terugkomen tijdens de campagne omdat hun uitslagen daar vaak bepalend zijn voor de totaaluitslag.)
Als we toch nog eens terugkeren naar Amerika, dan zeker over 4 jaar naar Iowa komen en zo'n bijeenkomst meemaken, zegt de professor (hij heeft aan de universiteit in Iowa gedoceerd).
Hoewel we niet echt ver gelopen hebben, merken we dat we heel loom in de benen zijn en hebben een hondsmoe gevoel. Peter zegt dat we niet op vakantie zijn, maar op hoogtestage!
In Aspen zelf, waar Peter de zoon van Di Caprio meent te zien voorbijlopen, lunchen we op een terrasje: hier heerst echt een buitencultuur.
We eten de lekkerste buffalo-hamburger ooit!
Langzaam worden we weer mens....
Wat zien we toch veel moois!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten