Bijna failliet

Het ontbijt in Microtel is verrassend. Niet zozeer vanwege het aanbod: cereals, muffins en koffie, maar er is ook een wafelijzer en dat zorgt voor het entertainment.
Een jonge knul van voor in de twintig zag het wel zitten: een lekkere versgebakken wafel als ontbijt.
Helaas is de koek aan allebei de kanten aan het ijzer blijven plakken en nu staat hij, gewapend met tang en vork, alle aangekoekte wafelresten tussen de ribbels van het apparaat te peuteren. Het duurt even, maar hij krijgt hem helemaal schoon.
Met zijn vangst op een bordje verdwijnt hij naar boven (zeker zijn vriendin verrassen).
Ook ik ga een poging wagen. Die jonge gast is natuurlijk vergeten het wafelijzer in te spuiten met vet, maar dat zal mij niet gebeuren.
Als het apparaat "bleept" dat de wafels klaar zijn, hangt ook die van mij vastgeplakte aan aan alle kanten. Gelukkig is hij iets harder gebakken, zodat ik na 5 minuutjes klaar ben en de restanten nog lekker smaken ook.
Na mij volgen nog een aantal slachtoffers en inmiddels is iedereen zich er volop mee aan het bemoeien en dat levert leuke tips en trics op, maar geen betere wafels.
Ben benieuwd of het apparaat er over 5 weken (dan komen wij daar onze laatste nacht in Denver doorbrengen) nog staat: ik denk het wel; wat valt er anders te lachen bij het ontbijt?

Na een minuut of 5 met de shuttle, waarin zowel de chauffeur als de passagiers hun best doen de zaak te vermaken, staan we bij Herz.
Omdat we al een reservering hebben, worden we door een medewerkster naar de digipaal verwezen. Daar worden we door een digitale medewerkster (die we ook kunnen zien op een schermpje) aan een auto geholpen (althans, dat is het idee).
Maar al nadat ze ons een vraag of drie gesteld heeft, krijg ik de opdracht een medewerkster te roepen: zij heeft het helemaal gehad met ons! Wij antwoorden niet snel genoeg en niet adequaat genoeg, vermoed ik.
De life-medewerkster verwijst ons naar de balie waar we door een andere life-medewerker geholpen worden.
Hij doet dat prima, op een kleinigheidje na: wij menen het volle bedrag al betaald te hebben en op zijn computer staat dat we nog een dikke $ 1.200,-- bij moeten betalen.
"computer says no!...."
Het is maar goed dat ik stalen zenuwen heb, anders was ik ter plekke neergestort.
De wifi van Herz en mijn i-padje doen wonderen.
Ik laat hem mijn betaling via de ING zien (dit is geen sluikreclame, want ik heb een hekel aan de ING, maar ja het gedoe om te verkassen...); mijn reserveringsbewijs van WTC en hij krijgt van ons een kopietje van het reserveringsbewijs (het reservekopie-mapje komt goed van pas!) en dan hoeven we NIET bij te betalen, NIET 1 1/2 uur op zijn leidinggevende te wachten; NIET naar de parkeergarege waar de auto in rij 26, vak XC staat: nee, onze JEEP Cherokee staat met de kofferbak reeds open, voor de deur van het kantoor geparkeerd en wij krijgen de sleutel overhandigd met: "Fijne tijd in de States en een goede reis!" 


- Posted using BlogPress from my iPad