Het moet niet gekker worden...
Gisteren waren we in Rock Springs: een gek stadje.
Peter schreef er al over: het spookachtige down-town gedeelte met alleen 2 kinderen op de step; een stelletje met een hond; leegstaande panden; een kroeg met verlopen types. Een perfecte ambiance voor een thriller.
Kind vermist en wie is de dader?
Er is ook een ander gedeelte van de stad met de gebruikelijke grote namen: Wendy's, Wallgreen, Starbucks en de Wallmart.
Bij de laatste vinden we butaanvullingen voor onze Coleman (!)
Ze zijn dus goed gesorteerd, maar wat een personeel.
Als je iets vraagt, lopen ze helemaal met je mee: ze weten waar, welke afdeling is (dat is al heel wat), maar verder? Ze weten hoegenaamd niets over het assortiment en dat was overal zo waar we tot nu toe waren.
In Rock Springs echter, weten ze niet wat een e-reader is!
Ook niet in een winkel waar je dat wel zou verwachten. De juffrouw komt met een setje oorbellen aanzetten dat ze nog ergens achter had liggen (earrings, toch?)
Als we bij onze airbandb aankomen weten we inmiddels dat de host niet thuis is op het tijdstip van aankomst (hij heeft gemaild dat de sleutel onder de voordeurmat ligt) en via een volgend mailtje laat hij weten dat hij ons graag snel ziet (see you soon!) Ik vertelde dat al in mijn vorige blog.
Als we om half elf gaan slapen is hij er nog niet en slapen we dus in een verlaten huis van iemand die we niet ontmoet hebben, waar we niet ontvangen zijn (ook niet door een buurvrouw of zo) en moeten we de deur niet afsluiten 's nachts (heeft hij ons desgevraagd nog gemaild).
Dat voelt niet lekker...
Bovendien hebben we net op internet gelezen (dat is hier wel heeeel goed), dat de gasten op de camping waar we morgen naar toe gaan weer welkom zijn (er was een grote brand vlakbij en het was daarvoor niet veilig: nu weer wel).
Jeetje, we komen net van een bosbrandgebied af en nu weer?!
Wonder boven wonder slapen we goed: ik denk dat we inmiddels wel het een en ander kunnen hebben.
's Morgens om half acht vertrekken we weer, zonder ook maar iemand in het huis gezien te hebben. Later op de dag een mailtje met de mededeling dat - mocht het zo zijn dat hij ons 's morgens niet meer zou zien- hij hoopte dat we een goed verblijf hadden gehad..."
"Leg de sleutel weer maar onder de mat."
Dit is de meest bizarre ervaring met airbandb die we ooit gehad hebben.
De rit naar Carbondale is lang, maar we hebben een geweldige stop in Dinasaur Park. Daar zijn in een rots heel veel botten gevonden van Dinosaurussen. Die zijn gedeeltelijk blootgelegd, maar er niet uitgehaald.
Om de oorspronkelijke rots heen is een museum gebouwd. Fantastisch om te zien!
En in Carbondale hebben we een cabin met een eigen WC, douche en keukentje, die pal aan een riviertje ligt.
Peter is al in slaap gevallen bij het rustgevend geruis.
Ik ga hem volgen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten