Na het ontbijt (met brood van een Dutch baker) gaan we naar "the garden of the gods".
Ik heb geen voorstelling van wat me te wachten staat.
The garden ligt een beetje in het Noorden van de stad en als we er in rijden (het is een groot park) worden we meteen verrast door een balancerende rots (van rode steen).
Als we wat verder rijden, zien we links en rechts rotsformaties van verschillende kleuren en vormen en er zijn heel veel parkeerplaatsen, van waaruit je wandelingen kunt maken. Dat doen we dan ook.
De aangelegde paden liggen in het groen, vrij vlak, met mooi uitzicht (elke bochtje is verrassend en op die manier wordt het een heel relaxte wandeling.)
Op de rotsen zijn veel klimmers bezig: leuk om te zien hoe hele gezinnen naar boven klauteren tegen de steile wanden.
We zien 2 bighornsheeps bovenop de enige witte rots, schitterend afstekend tegen de helblauwe lucht.
't Is weer genieten.
's Middags gaan we op zoek naar de Airforcekapel (die ligt op een gigantisch groot terrein van de airforce.)
Het valt nog niet mee om de juiste afslag te vinden en nadat we de derde genomen hebben, komen we bij een personeelsingang.
Daar worden we heel vriendelijk te woord gestaan, worden onze paspoorten gecheckt en daarna krijgen we het juiste nummer van de afslag (156); afslagen 151 tot/met 156 kennen geen geheimen meer voor ons: we hebben ze allemaal gehad.
Het is wel de moeite waard.
De kapel is gigantisch groot en herbergt een protestante, katholieke, joodse, boeddhistische en moslim gebedsruimte (al moet ik eerlijk zeggen dat we die laatste niet gevonden hebben en ook een vrouwelijke rondleider aan wie Peter daar naar vraagt, is er nog nooit in geweest en weet niet eens waar die precies is: jammer het is juist zo'n mooie gedachte, alle godsdiensten onder een dak).
Het complex zelf met de gebouwen is ook groot, heel modern van architectuur en doet aan Mondriaan denken, met strakke lijnen en gele en rode vlakjes hier en daar.
Ik zie ook cadetten op het terrein beneden me: nadat 2 x hoorgeschal door de luidsprekers heeft geklonken, zijn ze ineens allemaal op weg naar iets (hun kamers in de gebouwen voor me?). Sommigen lopen heel relaxt, anderen rennen. Het vreemde is, dat diegenen die rennen dat alleen doen op de witte tegels die het hele roodbetegelde terrein verdelen in vierkante vakken: op het rode deel wordt niet gerend! Dus, als de renners moeten afslaan, doen ze dat in een hoek van 90gr., op de witte tegels. De diepere betekenis ontgaat me, maar iedereen houdt zich eraan! Grappig om te zien...
Als we thuis aan een wijntje zitten, komt Tim thuis en maakt een praatje met ons. Het is zo'n aardige man en gaandeweg het gesprek blijkt dat zijn vrouw een auto-imuumziekte heeft en aan de dood ontsnapt is: we begrijpen nu waarom we haar niet zo vaak zien.
Tim geeft ons ook nog een tip voor een Vietnamees restaurant waar we later heerlijk eten!
Ook op ons vaste Marguerita-adresje waar ze ons al (her)kennen, is het gezellig.
Als de "nieuwe" ober om onze ID vraagt, als we bestellen, schiet ik in de lach, maar Peter geeft met een serieus gezicht zijn rijbewijs.
Er volgt een gesprekje over Nederland, de EU en Brexit en omdat wij de enigen zijn die begrijpen waar hij het over heeft, krijgen we de Marguerita's gratis.
We raken in gesprek met een jong stel, die -net als wij - stomverbaasd zijn dat we onze ID moesten laten zien: "Dat komt omdat jullie er zo jong uitzien", lachen ze.
Er volgt een leuk gesprek met de twee, wat we even later binnen voortzetten (we moeten even schuilen voor een buitje.)
Na de regen, nemen we afscheid. Zij gaan met de taxi naar huis en wij stappen voor het laatste stukje, weer op het fietske.
Het was weer een hele mooie dag!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten