Om 7.0 u. zitten we al te ontbijten bij het wegrestaurantje in Tambor, zo'n 10 km. van de pont naar Puntarenas.
Wij zijn op weg naar Pozo Azul, een piepklein gehuchtje.
Volgens de routebeschrijving van de eigenaar van het huisje (Twan Aarts, een Nederlander) moeten we na de brug meteen linksaf, maar er is alleen een weggetje naar rechts en ook volgens onze kaart is het rechts en dat klopt.
We komen aan bij Nidia, die ons hartelijk ontvangt (zij geen woord Engels, wij 4 woorden Spaans: yo no habla Espagnol). Ze vertelt dat in de huisjes naast haar alleen maar familie woont.
Zij brengt ons naar het vakantiehuisje, dat er schattig uitziet. We zitten aan een onverhard wegje, tussen de boeren.
We voelen ons heel welkom en veilig en gaan meteen naar het eerstvolgende grotere dorp Las Juntas om inkopen te doen.
Bij een supermarkt slaan we flink in, heel ijverig geholpen door moeder en dochter.
Als we alles bij de kassa hebben en de zoon het totale bedrag heeft aangeslagen op de kassa, grijpt Peter in zijn broekzak naar zijn portemonnee en zegt: "Oh, nee! Ik ben vergeten om mijn portemonnee mee te nemen...! Heb jij geld meegenomen?"
Nee, dat heb ik niet. Ik ben ook totaal relaxed vertrokken: geen geld, geen rijbewijs, geen gsm: nada!
We "zeggen" dat ik het geld zal gaan halen en Peter als onderpand in de winkel zullen laten. Dat schept vertrouwen genoeg; ik kan alvast de boodschappen gewoon meenemen.
Ik rij terug naar het huisje.
Prettige bijkomstigheid voor Peter: er staan wat zitjes in de supermarkt en er hangt een grote TV waarop Brazilie-Nederland te zien is.
Onderweg knijp ik hem nog even, want er was op de heenweg politiecontrole.
Ik hoop dat ze me niet aanhouden, want leg dat maar eens uit!
Ik heb geluk: de controle is beeindigd.
Bij terugkomst (ik heb dan 45 km. afgelegd, heen en terug) staat Nederland voor met 2-0.
We gaan, een uur later dan gepland, wat eten bij het Mango-restaurant waar we het derde doelpunt zien vallen en Nederland zien winnen.
Bij terugkomst ruimen we de rest van de boodschappen op (het vlees en de groenten heb ik de eerst keer al snel in de koelkast gelegd) en we installeren ons met een boek op de veranda. Het is een heerlijke plek. We genieten van de geluiden, van een eekhoorntje in de boom, van een enkele kolibrie.
Als het langzaam donker wordt, komen de torren rond ons oren vliegen (en geen kleintjes).
We gaan naar binnen om een salade klaar te maken met vers gebakken stokbrood.
Het eerste wat Peter ziet in de keuken op het keukenblok is een harige spin van zo'n 8 cm.!
(Ik vind het jammer dat kleinzoon Gijs er niet is, want die had hem gewoon even opgepakt, maar wij zijn niet van die helden).
Met behulp van een plastic zak, waar hij prompt weer uitkruipt, krijg ik hem toch buitengewerkt.
De salade staat op tafel en als ik het stokbrood uit de keuken haal en er een groot stuk afbreek en openbreek om ieder de helft te pakken, weten we niet wat we zien. Het hele stokbrood krioelt van de piepkleine beestje.
In dat uurtje dat het stokbrood in het keukentje lag (in de zak, dat wel) hebben de beestjes er bezit van genomen. Gelukkig hebben we nog andere broodjes in een plastic zak, waar ze niet bij konden.
Na het eten wandelen we nog even naar het kerkje waar morgen om 10.00 u. een mis is. Er zullen ook een 30-tal meisjes zijn die gekroond worden (als we het allemaal goed begrepen hebben): morgen is namelijk een feestdag voor Maria. We gaan er zeker naar toe.
Nu vinden we in het kerkje een vrouw die bezig is prachtige bloemstukken te maken, allemaal voor het feest.
Ze wil heel graag met ons praten, net als de dames die we onderweg nog tegenkomen: het zijn zussen van Nidia.
Het lijkt wel alsof we bij een familiestam zijn komen wonen.
Zondag, 13 juli
We hebben goed geslapen, hoewel ik het somber inzag gisterenavond.
Veel torren om de oren, veel krioelende beestjes overal. Geen airco en een fan die Peter liever niet aandeed vanwege de herrie en de windvlagen. Ook de klamboe die ik uitgehangen had, moest weer weg, want hij vindt het altijd heel vies slapen onder zo'n vitrage (hij komt duidelijk niet uit Bergen op Zoom,want daar houden ze wel van een gordijntje over hun hoofd: agge mar leut et!)
Ik verwachtte dus een hoop hitte en gezoem (en veel jeuk morgen!)
Wat weer wel goed uitkwam, is dat we ineens zonder water kwamen te zitten: de Deet was er dus niet afgedoucht.
Na een korte tijd woelen, zijn we als een blok in slaap gevallen en ik heb geen enkele mug gehoord/gevoeld!
Na een lekker ontbijtje dat Peter voor me had gemaakt (gekookt eitje erbij, vers bakkie koffie), wandelen we tegen 10.00u. naar de kerk voor de mis.
Het kerkje is afgeladen vol: er worden zelfs baby's meegebracht! We tellen toch snel zo'n 180 man (we dachten dat er nog geen 100 in het hele dorp zouden wonen).
Vanwege mijn katholieke achtergrond kan ik het redelijk volgen en ik probeer zoveel mogelijk Spaanse woorden thuis te brengen. Achterin de kerk staat een zangeres uit het dorp (in een gele strapless jurk die op een galabal niet zou misstaan en op naaldhakken), die de liederen zingt. Het kerkvolk staat bij elk lied op en klapt mee op de maat van de muziek (het is een zeer slap aftreksel van een saaie gospeldienst).
De mensen wensen elkaar wel vrede met het schudden van handen en omhelzingen. Zelfs het babytje van mijn buurman geeft me een kusje!
Als de mis is afgelopen, worden er namen omgeroepen van de meisjes uit het dorp (vanaf pasgeborenen tot een jaar of 8) die opgehaald worden door een chic gekleed jongetje van een jaar of 8, die het meisje aan de arm of aan de hand (wat zij wil) mee naar voren leidt (dat laatste geldt uiteraard alleen als ze de leeftijd hebben bereikt dat ze kunnen lopen).
Ze hebben achterin allemaal een soort kleine goodiebag gekregen en als iedereen voor in de kerk staat, krijgen ze een sjerp en een kroontje.
Er worden veel foto's gemaakt van deze ceremonie waarvan de diepere betekenis tot op dit moment niet duidelijk is voor mij, en dat is eigenlijk niet goed...
Want, wat wil het geval?
A.s. dinsdag om 7 u. is een soortgelijke ceremonie voor de dames in het dorp en in ben uitgenodigd en op de lijst gezet om mee te doen. (Waarom wil ik toch alles meemaken en overal aan meedoen?)
De oom van de buurvrouw en zijn vrouw gaven er ook nog de instructie bij dat ik kushandjes moest geven en zwaaien als Maxima, maar zo gek gaan ze me niet krijgen; ik zal mijn dorpsplicht waardig en ingetogen vervullen.
De rest van de dag brengen we lezend en schrijvend door op de veranda.
Het is echt zondag hier, zoals vroeger.
Maandag, 14 juli
We hebben een moeilijke start. We zijn van plan om naar Monteverde te gaan, maar als we willen gaan douchen, blijken we (voor de tweede keer) geen water te hebben. (Ik merk dat ik niet helemaal waarheidsgetrouw verslag doe, want we merkten het al na het toiletbezoek, maar dat is helemaal geen leuk verhaal).
Ook onze steun en toeverlaat, buurvrouw Nidia, zit zonder water. "Het komt heus wel hoor, over een kwartiertje of zo, ...."
We doen een "wasje" met tissues en kleden ons aan. Dan blijkt dat ik eigenlijk een lange broek aan moet doen, maar die heb ik helemaal niet bij me!
Ook begin ik me druk te maken over waar we nu dan de waardevolle spullen (paspoort, rijbewijs etc. )moeten laten: moet ik dan weer de spulletjes verkassen naar mijn buiktasje en dat bij me dragen tijdens de canopywalk?
Of, moet ik dan maar met het heuptasje waar ik net alles ingestopt heb na het boodschappenavontuur van gisteren, gaan wandelen?
Peter heeft even genoeg aan zichzelf.
We besluiten om donderdag pas te gaan: beter voorbereid en zonder muizenissen.
We zetten koffie van het laatste restje water, bakken een eitje en eten dat met onze laatste toast op (vandaag tussendoor boodschappen doen: o.a. grote voorraad water en toast).
Het water begint intussen weer te lopen en nadat we lekker gedoucht hebben, zien we 't weer zitten.
We besluiten om naar het westen te rijden: Nicoya; Tamarinda en Santa Cruz.
Het landschap is weer totaal anders dan de dag ervoor: we rijden echt door cowboyland!
De stadjes bieden niet veel: meest in het oog springend zijn de centrale pleintjes waar de bewoners elkaar ontmoeten en de jeugd met telefoons bezig is (in Nicoya is b.v. gratis wifi van de gemeente)
In Tamarinda beach gaan we nog een paar uurtjes naar het strand en nemen een lekkere duik in zee!
Het is toch nog een fijne dag geworden!
Dinsdag 15 juli
Tegen 7 u. zijn we, fris gedoucht, bij het dorpsschooltje. De principal ontvangt ons hartelijk en leidt ons rond. Er zitten 57 kinderen op school, er zijn 3 leraressen, van wie een speciaal voor Engels. De rest is verdeeld over kleuterklas en basisschoolklas.
In het klasje Engels zitten maar 4 kinderen (ik vraag de juf of we zo even terug mogen komen om te kijken hoe het gaat, en dat vindt ze goed).
De principal laat ook de kantine zien, waar sommige kinderen het ontbijt krijgen geserveerd door, ja hoor: de zus van Nidia. Ze begroet ons als goede bekenden.
De schooltijden zijn van 7- 11, dan is er een maaltijd en daarna van 12 - 4; de kinderen maken veel uren op de basisschool.
Ik vind het er al heel warm onder de golfplaten, maar ik word uitgelachen. Moet je eens om een uur of 10 komen! Is er geen airco? Nee, we dan zetten we fans aan!
De Engelse juf vertelt in zeer gebrekkig Engels dat het allemaal maar basis is, hoor. De kinderen leren tellen, ze zingen Engelse begroetingsliedjes en als het onderwerp "dieren" is, zingen ze Old macDonalds...
Ik denk stiekum dat de juf zelf ook niet meer kent, want ze staat ons heel stamelend en stuntelig te woord. We maken het haar niet moeilijker dan ze 't al heeft en nemen met veel waarderende woorden (die ze denk ik ook maar half begrijpt) afscheid.
Om 9 u. zijn we even voorbij Canas bij Safaris Corobici voor een Raft tour op de Corobici rivier.
De eigenaar, de heer Hagnauer, is hier 54 jr. geledenvanuit Zwitserland neergestreken.
Hij doet het goed hier: hij staat zelfs vermeld in de Capitoolgids.
Zijn vrouw en hij hebben het bedrijf opgezet en achter het restaurant ligt een opvangcentrum voor gewonde/getraumatiseerde dieren, varierend van toekans en apen tot luipaarden en poema's.
De raft tour is niet wat je erbij voorstelt (b.v. in de Ardeche en andere wildwater rivieren): we zitten met zijn drieen in een grote rubberboot en we worden geroeid/gekanoed door een jongen achterin, die ons ook wijst op alle dieren die hij ziet (en wij in eerste instantie niet, hoe hard we ook ons best doen).
-Apen die, als we dichterbij komen, brulapen blijken te zijn;
-grote krokodil, vlak voor ons in het water;
-andere krokodil met 2 jongen;
-veel reigers en ooievaars;
-vleermuizen;
-Jezus Christ lizards; over het wanter wandelende salamanders;
-leguanen, in zwart; bruin; beige en ook knalgroen.
Af en toe is er een stroomversnelling, maar het is vooral heel rustig en relaxed.
We krijgen en drankje en een lekkere verse ananas. Pura vida.
's Avonds is de "kroning" van de dames, waaraan ik meedoe.
Het is flink gaan regenen als we naar de kerk wandelen.
We pikken nog een stuk van de dienst mee.
Als die ten einde is, moeten we ons achterin de kerk verzamelen en krijgen een boeketje.
Dan worden voor in de kerk de namen afgeroepen en om de beurt worden we door een jongeman aan de arm naar het altaar geleid. Het lijkt een plechtige ceremonie, maar uiteindelijk krijg je op het altaar een dichtgevouwen briefje uitgereikt dat je min of meer tegelijkertijd moet openvouwen en lezen of daar het woordje "reina" (koningin) staat. Als dat zo is, krijg je een reisje naar Monte Verde aangeboden. Het is dus eigenlijk een veredelde loterij. Wel grappig om te zien en te horen hoe de hele meute meeleeft. Er wordt geapplaudiseerd als je naar voren loopt en de koningin (ik was het niet, voor de duidelijkheid) wordt uitgebreid gefeliciteerd.
Tijdens de voorafgaande dienst en nog geruime tijd daarna, zijn er twee mannen met gitaar die kerkliederen en marialiederen spelen en zingen, en zo goed dat Peter aanvankelijk denkt dat er een cd wordt afgespeeld!
Tijdens de dienst vertelt mijn buurvrouw ook nog even dat de "perro" (hond) die wij 's morgens voor haar deur zagen liggen te creperen nadat hij door een brommer was aangereden, nog leeft: het gaat goed met hem.
Om geen spelbreker te zijn, doen we na afloop nog even mee met de bingo (de plaatselijke sport).
Het is ingewikkeld om te achterhalen hoe het precies werkt. Dan is de een de omroeper en dan de ander; degenen die het geld ophalen voor de kaarten (13,5 ct. per kaart) wisselen ook iedere keer. Er zijn geen cadeaus voor de winnaar, maar de geldpot wordt op een bepaalde manier verdeeld. Het gaat allemaal in goed vertrouwen en het loopt als een trein.
Als we aanstalten maken om weg te gaan, word ik nog door een aantal mensen bedankt dat ik mee heb gedaan: ze vinden het echt leuk dat je meedoet met hen.
Woensdag, 16 juli
Het plan om naar Monteverde te gaan, wordt weer een dag uitgesteld: het regent pijpestelen!
We spreken wel af dat we morgen hoe dan ook gaan; ook als het morgen nog zou regenen. Monteverde moeten we gezien hebben.
Goed: plan B
We gaan eerst naar de westkust. Daar ligt het drywood, zoals de naam al zegt: droge bossen. We hebben ook gelezen dat je daar bij Bahia Culebra met Witch Rock Canapy Tour via kabels en hangbruggen het bos kan verkennen...
Eheh... durven we dat? We hebben het er al vaak over gehad en willen wel....
We zullen zien.
Op de terugweg zullen we in ieder geval naar Liberia gaan.
In totaal is het zo'n kleine 70 km, maar omdat er zo'n 48 km. lang wegverbredingswerkzaamheden zijn, doen we er best lang over.
Rond 10.30u zijn we er: we zien net 2 mensen aan een kabel voorbijsuizen, waarvan een op zijn kop! We zijn te beduusd om goed te kijken en het gaat ook te snel.
We vragen info op het kantoortje. Een ontzettend aardige vrouw vertelt hoe een en ander in zijn werk gaat, wat de kosten zijn en echt: ook ik kan het, want er is zelfs een vrouw van 92 naar beneden gegaan aan de kabels...
We zeggen eerst even koffie te zullen drinken en na te denken en ze adviseert mij om er een lekkere tequila bij te nemen (wat ik niet doe: ik wil zo alert mogelijk zijn!)
Na de lekkere koffie (wat is die hier lekker in vergelijking met Azie!) gaan we te voet polshoogte nemen bij de start. Er is niemand, dus we kunnen eens goed kijken. Daarna wisselen we uit wat ons tegenhoudt. Ik ben vooral bang dat de constructie gammel is (de kabel hangt aan die ene boom daar op het randje) en Peter wil niet het rollercoastergevoel van een kermis of pretpark.
We laten het nog even inwerken en dan besluiten we om het gewoon te doen!
Net voor we vertrekken komt er een groepje terug: het was geweldig en ze hadden zich heel veilig gevoeld. OK, dat geeft de burger moed.
Op de hele tour worden we voorbereid en geholpen door 2 guides: een gaat voor en helpt ons bij de aankomsten op de platforms, de andere helpt ons bij de starts en komt achterop. Er zijn wel 7 tracks en het is inderdaad spannend, maar geweldig! We suizen over de bossen....!!!
Tussendoor moeten we ook nog stukken afleggen, lopend over een hangbrug. We zweten als otters van (in)spanning en kletsnat stappen we 1 1/2 uur later in het busje dat ons terugbrengt. We zitten vol adrenaline en zijn heel trots op onszelf.
(Van de kabeltocht zijn geen foto's; Peter heeft nog wel kans gezien om te filmen.)
Onderweg naar Liberia eten we een heerlijke zwarte bonensoep.
Liberia is een stadje waar nog een hele straat vol geschilderde adobehuisjes staan. Peter wil ze eigenlijk allemaal fotograferen en omdat hij het leuker vindt als ik er ook op sta, begin ik uit balorigheid allerlei poses aan te nemen.
Het worden desondanks hele mooie foto's.
Wat een bijzondere dag is dit geworden.
Donderdag, 17 juli
We gaan naar Monteverde!
Goed voorbereid, qua materiaal (tasjes en regenjasjes) en mentaal (er staan ons 35 km. off-road te wachten en off-road is hier echt off-road: gaten, keien, hellingen, noem maar op!)
In het begin nog even een foto.
Na ongeveer 25 km. is er een wegafsluiting: wegwerkers zijn met een shuffle een stuk berg aan het afschrapen, de brokstukken versperren de weg. We staan tussen vrachtwagens.
Als we gaan vragen hoe lang 't duurt, wordt er gezegd dat we om 9.40 u. door kunnen (het is dan 8.10 u!): we moeten 1 1/2 u. wachten en er is geen alternatief...
Om 9.40 u. gebeurt er van alles: de vrachtauto's beginnen te keren op de weg, met alle chaos vandien en rijden achterwaarts naar de afgraving. Zij gaan de puin ophalen: wagen na wagen, ik denk zo'n stuk of 8! Dat kost ook weer dik een half uur...en dan mogen we er door!
Dikke 2 u. later dan gedacht bereiken we Monteverde en Santa Elena. Dan is het weer zoeken naar de plaats waar we de hangbruggenwandeling willen gaan maken. Peter die al verschillende keren is uitgestapt om navraag te doen, staat met zijn armen in de lucht te zwaaien en roept: ik kom er niet uit! Ik weet het niet meer!
Ik rij de toerit naar een restaurantje op en stap ook uit. We rennen naar binnen, want het is inmiddels ook flink gaan regen: we zitten tenslotte in het nevelwoud.
Daar worden we goed geholpen: een goed plattegrondje, uitleg in het Engels en de ober belt naar de organisatie om onze komst te melden.
Het lukt.
Een half uurje later gaan we op stap. Het regent inmiddels pijpestelen, maar dat hoort er hier bij.
De tocht over 5 hangbruggen (sommige op 50 mtr. hoogte en de langste 200 mtr.) is schitterend!
Als we terug zijn, gaan we ook nog naar een frog-pond: de gids laat ons met behulp van een laserpen en een zaklamp genieten van de piepkleine, felgekleurde kikkertjes. Zo mooi!
We gaan een beetje op tijd terug: stel je voor dat we op de terugweg weer de klos zijn met een afsluiting: 't zou kunnen, toch?
Als we bij het bewuste punt aankomen, staat er een auto stil en ja hoor: ze hebben net voor ons neus weer de weg afgesloten! Er wordt beloofd dat het nu maar een half uurtje duurt... en dat klopt (ongeveer dan): na drie kwartier mogen we door en we zijn weer net voor 't donker thuis.
't Was geen gemakkelijke reis, maar het was de moeite waard!
Vrijdag, 18 juli
Ik slaap vandaag uit. Peter is intussen al flink aan de wandel om te ontdekken of hij de weg kan vinden naar een riviertje hier in de buurt waar je lekker zou kunnen zwemmen. Het is hem niet gelukt en hij heeft toch ruim een uur gelopen!
We doen navraag bij Nidia (die zich ziek voelt vandaag). Daar zitten de 2 leiders van de National geografic-groep die hier een paar dagen in het dorp logeert en helpt bij het aanleggen van drainage. De leiders krijgen het maar moeilijk uitgelegd (hoewel zij Amerikanen zijn, dus Engels spreken). Ze zeggen zelf dat het nogal een ingewikkelde route is en bieden aan ons over een half uurtje te gidsen met hun auto.
Als we bij het riviertje aankomen, worden er net 2 stieren door het pad geleid door 2 cowboys en omdat de stieren nogal opgefokt zijn, zoeken we voor de zekerheid maar even denkking achter de auto: het gaat goed.
Er ligt een soort lagune achter een stroomversnelling waar we heerlijk kunnen zwemmen. We zien de prachtigste vlinders en genieten met volle teugen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten