Ben je niets gaan doen?
Mijn antwoord luidt steevast:
"Veel leuke dingen! Mijn werk was leuk en ik heb er heel veel voldoening van gehad en waardering uit gehaald.
En nu doe ik allerlei dingen waar ik toen geen weet van had, geen tijd voor had en waar geen vervelende kantjes aanzitten. Wat een luxe, he?"
Zo heb ik net de beginnerscursus Bridgen afgesloten, met de afspraak voor een vervolg in januari.
Dat heeft me niet alleen kennis van een spelletje kaarten (zo mag je bridgen trouwens niet noemen) opgeleverd, maar ook een een groepje "meiden" met wie gebridged wordt (en veel gelachen). En, van het een komt het ander: over een paar dagen gaan we naar het Loo in Apeldoorn waar behalve de gedekte tafels ook een tentoonstelling over Grace Kelly is.
Ik ben ook gaan zingen bij ProjectkoorX. Eind april (24e) is er een uitvoering in 'Hazzo in Aalst/Waalre en 31 mei staan we in de Hofnar in Valkenswaard.
Muziek uit de jaren 50 en 60 (o.a. Beach Boys en Beatles).
Elke week ga in naar het Muziekcentrum in Eindhoven voor het lunchconcert.
Een uurtje klassieke muziek (varierend van percussie tot saxofoon, gebracht door een orkest of een solist). Elke week weer een bijzondere verrassing.
Dat zijn enkele vaste ijkpunten in de week, naast mijn pianolessen en uurtjes studie en mijn activiteiten voor de clientenraad van zorgcentrum Archipel/Eerdbrand.
En waar ik ook zo van geniet is het feit dat alles in een rustiger tempo kan: krantje lezen, eten koken, boodschappen doen.
Ik realiseer me dat ik alle privezaken niet meer rondom/naast het werk zijn ingepland en worden beleefd: ze zijn mijn leven aan het worden. Ik heb geen werk meer.
Dat voelt als winst, veel meer dan als verlies.
De kleinkinderen genieten van school, sport, Sinterklaas (en ik geniet mee);
Anne en Wout trouwen (en wij zijn daar getuige van);
Er komt weer een kleinzoon bij in februari.
Wat ik nog steeds wil leren, is geduldig zijn.
Regelmatig krijg ik de opmerking: "Dit is een goede oefening voor jou!", als het b.v. weer een tergend lang duurt voor de ober een bestelling op komt nemen, met de rekening komt, het verkeerslicht op groen springt, mijn voorganger optrekt, de toegangskaartjes afgescheurd worden...
"Zijn er dan helemaal geen vervelende kantjes aan je pensioen?"
Jazeker, toch wel!
Als je in deze fase van je leven komt en meer optrekt met mensen van diezelfde leeftijd, dan word je er keihard mee geconfronteerd hoe broos gezondheid is, hoe kwetsbaar de mens (en daar wil ik eigenlijk liever niet vaak en veel aan denken).
Dat was een half jaar geleden niet anders, maar als je altijd met jongeren werkt, dan is die kwetsbaarheid een aspect dat je maar af en toe eens tegenkomt en dat is nu ineens anders.
Ik heb er wel tot mijn 65e van mogen profiteren en nu zal ik gaan leren om ermee om te gaan dat dat niet meer zo is.
Intussen gaan we gewoon door met nieuwe plannen maken voor januari en daarna.
Er staan weer interessante dingen en mooie reisjes op de planning.
De eerste reis gaat Fuerteventura: ik laat van me horen!
Op naar 2015!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten