Op de hele zuidpunt van dit schiereiland is geen verharde weg te vinden, met uitzondering van die waarmee je in een leefgemeenschap komt, die wij een gehucht zouden noemen.
We moeten zelfs drie keer door een beek crossen: ik vind het hartstikke leuk om zo te crossen.
We maken een wandeltocht in het regenwoud en zien we apen, veel leguanen en een witsnuitsneusbeer (alleen in Midden-Amerika te vinden).
We hebben er ons op voorbereid, gezien de verhalen vooraf, dat het eten niet zo bijzonder is, maar ik moet zeggen dat het ons heel goed bevalt.
't Is wel zo dat er bijna overal bonen bij zitten, maar zo gevarieerd en lekker klaargemaakt: we smullen. Ook al om de prachtige plekken waar we zitten.
Zo vonden we vanmiddag, na wat zoeken, dit juweeltje aan het strand.
We hebben dan al een keer voor niets een rij trappen opgelopen naar een restaurant (op aanwijzing van de jongen bij de ontvangst). Als we er bijna zijn, komt hij ons achternagelopen met de mededeling dat het restaurant gesloten is. (Dat is niet leuk, bij een temperatuur van dik boven de 30gr. en een hoge vochtigheidsgraad).
Ook zijn we gaan zitten (en weer vertrokken) bij een "wegrestaurant" waar ze noch Engels spreken, noch een menukaart hebben. Zelfs een ventilator ontbreekt onder het metalen afdak waar de smerige tafeltjes staan en wij op tuinstoelen zitten waar de verfresten van10 jaar geleden nog opzitten.
Waarmee ik maar wil zeggen dat wij ook zo onze moeilijkheden hebben...
Pura Vida!
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten