(De vorm van de landpunt lijkt op die van een walvisstaart, vandaar)
Vanaf het Parque Nacional Marino Ballena kanoen we naar een rotseilandje voor de kust, om te snorkelen.
De afvaart op zich is al een belevenis. We worden aangeduwd en op gang geholpen door een van de drie enorm behulpzame gidsen en dat is nodig ook.
Hoewel het eb is, moeten we door een golvenrijtje heen zien te komen, zonder om te slaan: het lukt! Daarna gaat het ook prima.
Bij het snorkelen worden we echt verrast: niet dat er hier nou koraal is, maar er liggen wel enorme rotsen en keien onderin, waaronder, tussenin en tegenaan heel veel verschillende soorten vissen zwemmen en het water is glashelder.
We zien ook een aantal zeeslangen, zee-egels en zeesterren. Onze enthousiaste gidsen snorkelen mee en wijzen ons onder water op bijzonderheden die wij niet meteen zien: geweldig mooi!
We kanoen daarna weer naar een zandplaat om even te rusten en wat fruit te eten.
Als we daarna aan land zijn, maken we een wandeling in het park.
We zien een paar luiaards, apen, vleermuizen en heel veel spinnen.
Onderweg leren de gidsen ons hoe we een kokosnoot kunnen "uitpellen" en daarna openmaken. Ze smaken heerlijk!
Als we terug zijn bij de kano's, zien onze gidsen in zee 2 mensen die op de whaletail in de problemen zijn gekomen door de snel opkomende vloed.
Een van onze gidsen aarzelt geen moment, gooit een paar reddingsvesten in zijn kano en gaat hulp bieden.
Dat blijkt ook nodig te zijn. Het jonge stel heeft de boel zwaar onderschat en het stuk lopen, half zwemmen, over het wad dat steeds verder onder water komt te staan door van weerszijden aanrollende golven heeft ze behoorlijk uitgeput (maar ze blijven cool en laconiek, natuurlijk! Onze gidsen schudden meewarig het hoofd en zeggen dat het wel hun dood had kunnen worden).
Tijdens deze reddingsactie loop ik, net als een paar anderen van ons groepje van 7 man, nog even het water in. Dan heb ik vette pech: ik word heel gemeen gebeten door een krab (althans zo voelt het) en ik loop snel terug naar de kant. Het bloedt niet alleen, maar het doet ook heel erg pijn!
Als het bloeden wat gestopt is (en de reddingsactie klaar is) gaan we weer terug de zee om om daarna, met behulp van de golven van de vloed, op het stranje te belanden bij de ingang van de mangrove.
Het is spannend: de gids die voorop gaat, slaat om. Ook 2 andere kano's die ons voorgaan slaan om.
En dan zijn wij. Het gaat goed, we liften keurig mee met 2 flinke golven en vliegen pijlsnel over het water, richting strand. Net als we denken dat we het gered hebben, worden we verrast door een klein golfje en omdat we er dwars op komen te liggen, slaan ook wij om!
Nou, ja, we waren toch al helemaal nat en de zee voelt aan als een lekker bad (heel anders dan wanneer je in de koude Ourthe omslaat).
We varen nog een eindje de mangrove in en dat is een oase van rust in vergelijking met de woelige baren van de oceaan. Zo mooi ook, zo anders weer.
We zouden zo'n 3 a 3 1/2 u. bezig zijn, was de planning, maar wij zijn samen zo'n 5 uur in de weer geweest.
Geweldig.
Als we terugzijn, adviseert de gids toch om minstens even langs de Pharmacie te gaan om naar mijn been te laten kijken en ik vind dat een prima idee, want hoewel het al weer een klein uurtje geleden is, heb ik nog steeds heel veel pijn.
Resultaat: een antibioticumkuur, pijnstillers en een desinfecterende en pijnstillende spray en dompelen in zo warm mogelijk water.
Dat laatste is het enige wat meteen helpt, al duurt het nog wel een flink uur eer ik zover ben dat ik kan gaan lunchen.
Zo stoned als een garnaal van de medicijnen, gaan we dat ook lekker doen, hier op ons relaxte resort.
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten