Na een heerlijk ontbijtje gaan we met Yadav naar een Visnoystreek en -dorpje. De Visnoy is een tak van de Hindoes die zeer streng natuurbehoudend is; zij kappen b.v. geen boom, al staat hij midden in hun huis of midden op de weg; de vrouwen sluieren zich in het zicht van mannen. Niet zoals de moslims, maar met de prachtig gekleurde sluiers die iedereen hier draagt, zelfs wij, waarmee ze tegelijkertijd het zweet van hun hoofd wissen (ook wij).
De vrouwen dragen armbanden van pols tot elleboog en soms ver daarboven: het ziet er weer prachtig uit.
Wij gaan naar het dorpje via een weg die erom bekend staat dat er veel gemsen en andere dieren te zien zijn, maar Yadav waarschuwt ons alvast: het zal niet meevallen want de droogte is ook voor veel dieren fataal; hij dekt zich in voor als we niets te zien krijgen. Dat had hij niet hoeven doen, want nauwelijks op de bewuste weg of we zien heel wat gemsen die we met wisselend succes proberen vast te leggen op onze camera's.
Aan de overkant zien we een grote groep vrouwen waar Gonnie en ik naar toe lopen. We vragen voorzichtig of we mogen komen kijken, maar we zijn welkom. Ze lachen, laten zich fotograferen bij het werk (Gonnie dacht aanvankelijk met een zondagse picknick te doen te hebben, maar ze bleken een kanaal aan het kappen te zijn in afwachting van de alsmaar utblijvende regen). In dit gedeelte van India valt per jaar ongeveer 23 tot 24 uur regen (vergelijk dat eens met de afgelopen 2 weken in Nederland en je snapt
waarom ze hier smachten naar regen!)
De vrouwen zijn open en vriendelijk: ze lachen veel. Als dat opeens verandert -ze beginnen voor te doen dat de sluiers voor hun gezicht gaan en maken zeer boos kijkend smijtgebaren met hun schalen - begrijp ik eerst niet waar die omslag door komt. Dat verandert als ik omkijk: onze mannen komen eraan! Als ik een soort "weggaan"-teken maak en roep: "Weg, weg!" maken Peter en Ad meteen rechtsomkeert. Dat vinden de vrouwen geweldig. Ze doen mij na en de zich snel omkerende mannen en lachen zich een hoedje...
Ook bij de eindplek, een soort mini-natuurparkhuisje waarvoor een haast opgedroogd meer ligt met flamingo's, witte reigers en nog veel andere vogels, genieten we van het uitzicht, de wind, de rust en - ook hier - een enkele gems.
Zo'n 100 m. verderop staat nog een bewoond huisje. Aan de achterkant zit op het "terras" een heilige man/waarzegger/raadgever die geraadpleegd wordt door een aantal bewoners uit de buurt die voor hem zitten (ze geven hem geld en vruchten, b.v. een kokosnoot die verbrand wordt door de heilige man op een houtskoolvuurtje; het geld verdwijnt onder zijn kleding).
Over een zeer slechte weg - Yadav brengt het als "jeepsafari" - komen we nog bij een vloerkledenweverijtje; ook van Visnoy, dus handwerk! De wever die ons ook uitleg geeft, werkt al 25 jaar in kleermakerszit op een stenen vloer. Hij is het gewend, zegt hij en hij is trots op zijn bedrijf.
We genieten nog steeds ongelofelijk van ons verblijf in dit guesthouse: alle maaltijden zijn ontzettend goed, we worden in de watjes gelegd met bijzettafeltjes, koele drankjes, extra ventilatoren, leuke gesprekjes.
Morgenochtend gaan we een fietstour maken, met waarschijnlijk ook een bezoek aan een schooltje in de buurt. Wat een vooruitzicht weer...
- Posted using BlogPress from my iPad
Wat een mooie kleuren! Die foto van die vrouwen die aan het graven zijn, geweldig!
BeantwoordenVerwijderen