Yadav brengt ons bij een tempel zo'n 20 km. van Jaipur af (weinig bekend bij toeristen en zelfs bij Indiase mensen); de apentempel. Hier ontspringt een bron in de bergen en volgens de Hindi is dit een heilige bron. We zijn er op maandag, de dag van Shiva: vrouwendag. Ze hebben hier dan ook de meerderheid, maar ook mannen laten zich niet weerhouden om deze tempel te bezoeken. Wat zo speciaal is, is dat zowel vrouwen als mannen hier compleet onderdompelen in het heilige water, zichzelf en hun kleding overgieten met dit water en dat de schaamte/schroom van de vrouwen (die normaal gesproken een sluier over hun gezicht gooien als er mannen aankomen), hier compleet verdwenen lijkt: ze besprenkelen hun hele lichaam en schromen niet om hun borsten te ontbloten om ook die te kunnen overgieten met het heilige water (tot genoegen van de 10 politiemannen en 2 -vrouwen die hier aanwezig zijn om de orde te handhaven, maar bij navraag van mij niet meer doen dan een gemiddelde badmeester: zorgen dat de gasten niet over het hek gaan, want het is diep achter het hek. Dat er 3 jaar geleden 2 mensen verdronken zijn, wordt door onze chauffeur verteld en niet door de bewakers waar ik toch een kwartiertje mee in gesprek ben geweest.)
Wat opvalt is de vreugde van de bezoekers na het bad en het bezoek aan de bovenste tempel: ze zingen en dansen en hebben de grootste lol, ook met
ons: ze delen de vreugde!
Yadav brengt ons ook nog naar een complex waar gedenktempels staan van alle overleden Maharadja's van Jaipur; voor de laatste is er nog geen (vorig jaar pas overleden), maar er ligt al wel een soort grasheuveltje op de plaats waar het gedenkteken gaat komen. Omdat deze foto niet door de zware selectie voor het fotoboek is gekomen, kan ik hem helaas niet laten zien...
Koeien bepalen weliswaar het straatbeeld van India; er wordt voor ze geremd op snelwegen en ze worden ontzien tot in de smalste straatjes, maar om nu te zeggen dat ze een luxe leventje hebben, nou nee! De meeste koeien zijn broodmager (misschien het gevolg van de droogte hier), bij de tempel zag ik er nota bene een (zie foto) die met een stok gemept werd toen hij te dicht bij een kraampje met eten kwam en regelmatig zie je er een langs de kant liggen die het niet gered heeft. Ik heb met ze te doen.
We rijden naar het Amber palace (na een stop bij een tempeltje waar we nog even gestipt worden).
In dit paleis wanen we ons echt in een sprookje van duizend-en-een-nacht.
De gids die ons rondleidt kan goed vertellen wat er zo allemaal gebeurde rondom de slaapkamer van de Maharadja, hoe hij via geheime gangen naar de kamers van zijn haremdames kon glippen, waar de dames dansten voor hem, waar muziek werd gemaakt en stoere gevechten met leeuwen en tijgers werden gehouden om hem te amuseren. We zien zilveren deuren, met spiegels ingerichte hallen om het licht te regelen, met goud geschilderde taferelen op plafonds en wanden.
Wat een schril contrast met de Indiers die wij ook op deze dag weer langs de weg in onvoorstelbaar rottige tentjes en krottenwijken (meer vuilnisbelt dan wat anders) zien wonen. Hoe kan het toch dat een land dat zo rijk moet zijn geweest in het verleden er nu zo aan toe is? En belangrijker nog, hoe moeten de Indiers ooit in betere omstandigheden komen te leven? Waar moet het begin gemaakt worden? En door wie?
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten