23 juli: platteland versus stad

Dit wordt een bijzondere dag. We gaan met 2 jeeps, 4 fietsen, een Frans echtpaar en een Amerikaanse vrijwilligster op stap. We bezoeken een aantal scholen en Visnoydorpjes.

De staatsschooltjes zijn zeer primitief, d. w.z. in het ene zitten de kinderen al in een bankje met schrijftafel, in het andere zitten ze op een kleed op de grond, al dan niet met een laag schrijftafeltje.



Schoolgaan is niet verplicht, maar de kids worden gelokt met elke dag een lunch op school. Dat helpt, want sommige kinderen brengen hun veel te jonge broertje of zusje mee, maar beter te vroeg op school dan nooit. De schooltjes zijn heel afhankelijk van projecten met vrijwilligers, van wie sommigen heel ijverig alle klaslokalen hebben beschilderd met basis lesmateriaal: kleuren, getallen van 1 t/ m 100, alfabet etc. Andere vrijwilligers hebben de school letterlijk mee opgebouwd en/of aan de buitenkant geschilderd. Het onderwijsprogramma is eigenlijk alleen maar alfabetisering en fundamentele basiskennis.
De kinderen vinden het interessant om bezoek te krijgen, willen graag op de foto, vertellen in het Engels hoe ze heten en zingen met mij samen "Head, shoulders, knee en toes....", (ik wist zo gauw ook niets anders), tellen met me mee van 1 tot 10 en laten trots horen dat ze ook terug kunnen tellen!



De tocht tussen de 2 scholen leggen we per fiets af, 8 km voor de 2e school stap ik in de jeep en dat is maar goed ook, want het laatste stuk is een flink vals plat en de andere 3 komen met roodaangelopen hoofden (maar wel trots dat ze het gedaan hebben, dat dan weer wel) het 2e schooltje binnen.


Tussendoor mogen we ook nog te gast zijn in een klein gehuchtje waar een aantal gezinnen woont. Een van de moeders blijkt die van een van onze obertjes te zijn. Wij worden gastvrij onthaald, mogen zoveel foto's maken als we willen en ze laten zien hoe ze in de dagelijkse praktijk wonen en leven.
Als de ringtone afgaat van een van de zoons en ik hierop reageer met een soort zitdans, vinden ze dit zo leuk dat ze even later de ringtone nog een keer laten afgaan om mij weer in beweging te krijgen: ik stel ze natuurlijk niet teleur.


De schoondochters lopen gesluierd uit respect voor oudere mannen in de familie en vooral tegenover hun schoonvader.
De dochters mogen iedereen met open gezicht tegemoet treden, maar moeten na ons bezoek wel weer met de anderen het dak op voor de rest van de bouwwerkzaameden. Oma bekijkt het tafereel vanaf de grond en (maar nu vul ik in) moet niet zo veel hebben van dat moderne gedoe met al die visites e.d. Het kan ook zijn dat ze gewoon een beetje sjagrijnig was of dat ze altijd zo kijkt en het allemaal best wel gezellig vond.... Wij wel in ieder geval.
Bij het tweede bezoekje wordt een schoorsteenpijp op het buitenoventje gemetseld, zodat de rook wat hoger opstijgt en niet meer recht in de ogen van de stokende vrouwen. Ad helpt ijverig mee met metselen.


Tegen lunchtijd zijn we weer terug bij Mandore guesthouse en concluderen nu al dat dit een topdag is en we zijn dan pas halverwege...

Na een siesta gaan we met Yadav naar de oude stad in Jodhpur. Hij heeft ons alleen maar verteld dat Johdpur vies, heel vies, stoffig, vol uitlaatgassen en echt heel vies is... Hij heeft gelijk.
Zelfs in de oude stad in Delhi hebben we niet gezien dat kinderen bij een winkelingang op de tegels zitten te poepen (bips naar publiek, rustig rondkijkend terwijl de vliegen zich op de nieuwe hoop storten); geen moeder die snel opstaat om het "ongelukje" (zou immers kunnen) ongezien te maken: 't is normaal hier. Een jongen op nog geen 2 meter afstand van mij, wordt kennelijk ineens heel misselijk en braakt de hele zooi op straat, veegt met zijn mouw langs de mond en wandelt verder alsof er niets gebeurd is. Onder de stadpoort staan wat opgeschoten jongetjes, waarvan er een met de broek op de knieen zijn piemel showt aan de anderen en wanneer hij ziet dat er toeristen aankomen alleen wat brutaal glimlachend zijn broek weer ophijst....

Maar OK, laverend tussen de koeienstront, afvalbergen, rochels en andere obstakels komen we bij een kruidenwinkel, aangeprezen op Trotter en Lonely Planet: er staat een topverkoopster, een van de dochters van de overleden eigenaar. We kopen uiteraard weer meer dan we van plan waren.
Als we bij Yadav terugkomen, staat de auto geparkeerd voor een andere kruidenwinkel. Omdat we op zoek zijn naar mintblaadjes, gaan we ook daar naar binnen en raad eens wat? Twee topverkopers op een dag! (zit hier ook een school voor Handel & Marketing?)
We krijgen bijna zin om naar huis te gaan en met de gekochte kruiden zelf Indiaas te gaan koken. Maar ik schrijf "bijna": we zijn het hier nog lang niet moe.

- Posted using BlogPress from my iPad