25 juli: "Bedevaart in Ranakpur"

Na een lekker ontbijtje in de tuin, gaan we de bergen in. Yadav vindt het hier op Italie lijken, maar dat heeft hij waarschijnlijk van toeristen gehoord die Italie niet zo goed kennen.
De weg naar boven is net zo slecht als in alle kleine dorpjes en Yadav moet alles uit de kast halen om ervoor te zorgen dat het ontbijt blijft waar het is. Het lukt het goed! Onderweg zien we een bijna drooggevallen meer, pauwen en heel veel hardwerkende vrouwen. Ze zitten op het marktplein hun groenten en kruiden te verkopen, werken mee aan het verbeteren van de weg door loeizware schalen stenen van a naar b te brengen, ze dragen grote bussels takken naar huis om de vuurtjes te kunnen stoken waarop ze vanavond de maaltijd weer gaan bereiden.
Wat we ook nog zien is het volgende tafereel: en wordt een karretje voortgeduwd vol met bloemenkransen en andere offertjes, iemand veegt met de bezem de grond "schoon", er lopen wat mensen bij en erachter beweegt een man zich rollend op de straat voort. Ook zij zijn op weg naar de tempel in de bergen waar wij naar toe gaan. Deze man doet dit al een aantal jaren (1 x per jaar) om vruchtbaarheid te verdienen: hij en zijn vrouw zijn kinderloos.

Hoewel geen Italie, is het behoorlijk hoog en het uitzicht is prachtig, zeker als we de geplande tocht naar boven afleggen. De afstand die we zwaar klimmend afleggen is, als we naar boven gaan, 1025 meter heen en 1025 meter terug, maar bij terugkomst wordt ons verteld dat we 2 x 2000 m. hebben afgelegd.
De tocht is voor iedereen zwaar, maar ik heb een goede dag en ik kan in een laag tempo welliswaar, behoorlijk meekomen. Hij gaat afwisselend over trappen, geplaveide hellingen, rostachtige bodembedekkingen en ook de geur is afwisselend (wat er op het laatste stukje naast de weg lag te rotten weet ik niet, maar ik heb nog nooit zo'n stank geroken!)
De weg heen en terug is druk met andere bedevaartgangers - weer een bonte stoet - , muzikanten, offertjesverkopers, fruitverkopers, apen en heel veel bedelende vrouwen en kinderen. Omdat we weer heel vaak gevraagd worden om een foto van hen te maken (liefst met ons erbij) is het vooraf heel onduidelijk of we achteraf een "dank je wel" met een vriendelijke glimlach krijgen, of een bedelende dwingende hand met de woorden "money, money...". We reageren op beide situaties met een vriendelijke glimlach terug.


Als we bijna boven zijn en nog maar 25 meter met de trap omhoog moeten, gaan onverbiddelijk de schoenen uit, ondanks dat het er slijkerig, nat en glad is. We zien van dichtbij op de rotsen en in de lucht grote roofvogels (gieren of arenden, we weten het niet).
Eindelijk zijn we waar we wezen moeten. Daar waar wij een prachtige tempel verwachten, komen we bij een kleine rotsingang waar 1 stalagtiet hangt waar we omheen moeten lopen ('t is zo smal dat er net 1 persoon langs kan). Aan de andere kant van de stalagtiet staat een beeldje van een godin. Zij is het symbool van vruchtbaarheid en "woman power" wordt ons verteld en tot mijn verbazing wordt hier geen geld gevraagd, maar fotograferen is niet toegstaan.
Ik vind het een heel bijzondere ochtend.

Als we terugkomen bij Yadav zijn we 3 uur en 1 liter water p.p. verder.
De lunch in ons hotel hebben we dik verdiend, vinden we. De rest van de middag brengen we door in het zwembad, waar we in de weer zijn met onze tempex bal en ring (een mens heef niet veel nodig om lol te hebben) en verder toch wel ons gemak houden: we hebben tenslotte niet voor niets vakantie!


- Posted using BlogPress from my iPad