Zondagskind

3 september 2012

Precies 4 dagen geleden kreeg ik een volledige heupprothese (kop en kom).
Geen standaardoperatie, want de kom moest lager ingefreesd worden om het beenlengteverschil te minimaliseren en daar moest dan wel wat bot-metselwerk aan te pas komen.
Eergisteren al zette ik enkele pasjes, waarbij ik de nieuwe heup mocht belasten.
Huh??? Kan dat dan al???
Ja, dus.

Zojuist is er nog een controlefoto gemaakt: als alles nog goed zit en de fysiotherapeute die zo bij me komt is tevreden, dan mag ik vanavond naar huis! Ik vind het snel, misschien wel iets te snel. Ik hoor dan wel alleen maar positieve geluiden, maar ik voel me nog niet zo stoer en zeker. Maar steun en toeverlaat Ria heeft alvast toegezegd morgen de hele dag bij me te kunnen zijn, indien nodig.

De zaalarts die de pleister van mijn wond afhaalde, was stomverbaasd dat dit nog de eerste pleister was: kurkdroog en een prachtig geheeld litteken.
De co-chirurg die bij de operatie aanwezig was, vertelde nog eens dat het zo prima verlopen was; buiten het lager infrezen van de kom hadden ze geen extra werk gehad en was de operatie echt heel goed gegaan (ik vroeg niets, he! dit vertelde ze enthousiast uit zichzelf... ik denk dat ze er stiekum zelf ook trots op zijn).

Toen ze de zaal uit waren, heb ik gehuild van blijdschap en dankbaarheid.
Er valt zoveel angst weg: ik kan nu al met krukken lopen; hoezo kom ik dan in een rolstoel terecht? Niet op de 40e en nu zelfs ook niet op mijn 63e.
Ik ben een zondagskind (als ik thuisben, laat ik Ricky Koole dit keihard voor me zingen en ik ga even hard meezingen: mijn longen uit mijn lijf...).

De fysiotherapeute is het met me eens: vandaag nog even wat meer zekerheid opbouwen bij het lopen en dan kan ik wat haar betreft morgen naar huis.
Nu nog even de uitslag van de foto afwachten...



- Posted using BlogPress from my iPad