Een vergeten verjaardag (en toch ook niet!)

Als mijn internetverbinding weer min of meer werkt op i-pad en i-phone (ik schrijf min of meer omdat hij nog wat Cubaanse streken vertoont), zie ik pas hoeveel mensen aan mij gedacht hebben op mijn verjaardag (al dan niet aangespoord door Facebook, maar dan nog!)
Veel vrienden en kennissen en oud-collega's hebben de moeite genomen of me te feliciteren (zelfs vrienden van mijn kinderen!).
De felicitaties hebben geen bijdrage kunnen leveren aan de feestvreugde op die dag, maar de ontroering nu is er niet minder om: dank je wel, allemaal!

En toen kwam er een mailtje van mijn vriendin met de vraag of ik dit jaar mijn verjaardag had overgeslagen: geen woord over te vinden in mijn blogs.
Klopt helemaal, dus hieronder ter completering de "vergeten" verjaardag.

12 mei 2015

Verjaardag op het strand

Als ik wakker word, is dat vast met een glimlach omdat ik meteen denk aan de verjaardagsserenade van Peter vannacht om 24.00 uur. Hij heeft er zelfs (heel schoorvoetend, zeker in vergelijking met de Cubanen, dat wel) bij gedanst!

We veranderen na het ontbijt meteen het plan: we gaan eerst internetten en daarna naar het strand (dat kan ook niet anders, want het regent flink).
Als we naar de Etecsa lopen voor een internetkaart is het al weer droog. De kaart kunnen we gebruiken voor wifi bij de 2 plaatselijke hotels. Dat doen we dus.

De weg naar het strand bij Maguana is verschrikkelijk slecht, maar het is een goede oefening voor morgen, want ook dan moeten we deze weg afleggen naar onze laatste strandbestemming. En als ik zeg "moeten", dan is dat ook zo: er loopt geen andere weg!
Het strandje is zo slecht te vinden (en toch een toeristische trekpleister volgens de gidsjes) dat we er 4 kilometer voorbij zijn als we erachter komen dat dat zo is.
Op de terugweg zien we de aanwijzing veel beter!

Als we het pad ingeslagen zijn, komt er meteen een local aangerend, die ons precies vertelt welke kant we wel en niet op moeten gaan. Hij probeert ons naar rechts te loodsen, terwijl we hier toch duidelijk een bordje zien dat naar links wijst.
We besluiten eigenwijs te zijn en gaan links, ondanks zijn verwoede pogingen ons op het rechte pad te houden. We hebben het bij het rechte eind.

Aan het eind is een schitterend strandje met een goed restaurant waar ik een lekker vissoepje eet en Peter kip.



Hoewel we 2 kortdurende buien te verwerken krijgen, hebben we een heerlijk middagje strand daar.

Ik kijk al uit naar de kreeft die Peter vanavond besteld heeft in onze casa.



- Posted using BlogPress from my iPad