Guantanamo
Via Guantanamo rijden we vandaag van Santiago naar Baracoa, het meest oostelijk gelegen stadje.
Het eerste gedeelte gaat langs de kust en die is adembenemend mooi! Nog nooit zag ik zo'n azuurblauwe en turquooise zee.
Als we door Guantanamo rijden, zorgt Peter -zoals altijd - dat we de bijpassende muziek horen.
Als we langs de baai rijden, merken we dat omdat we voor het eerst staande worden gehouden bij de politiecontrolepost. We hebben er vast al vele tientallen gepasseerd, maar we konden altijd doorrijden. Nu ook, maar we werden wel even goed bekeken!
Als we de bocht om zijn, zien we aan de rechterkant een weg, die totaal ontoegankelijk is gemaakt met wegversperringen en prikkeldraad.
We rijden verder, de bergen in. Van de baai zullen we verder niet veel te zien krijgen, verwachten we. Ten onrechte!
Als we op de eerste bergtop aankomen is er een mirador, van waaruit je prachtig zicht op de baai hebt. Er zijn zeker 5 uitkijktorentjes gemaakt. Als we bij een van de 5 boven komen, zit daar een jongen - keurig gekleed in zwarte broek en witte blouse - met een verrekijker.
Hij zegt dat hij daar de gids is.
Wij hebben geen gids nodig: we willen alleen maar even kijken. Hij blijft aanhouden dat ondanks het feit dat dit een public place is, hij hier toch echt zijn werkplek heeft.
Wij zeggen dat dat prima is, geen bezwaar, doe hier gerust je werk. Hij blijft mokkend zitten en wij kijken even rustig rond, maken een paar foto's en gaan naar het bijbehorende deel met zitjes en een cafetariagedeelte om een kopje koffie te drinken.
Er staan een stuk of 3 jongens (die eruit zien als obers) en ik plaats de bestelling: 2 koffie a.u.b.
Er wordt geroepen naar 2 diensters die languit op de banken van een ander zitje liggen te slapen. Ze moeten koffie komen zetten en serveren. De dames hebben geen zin, zijn te moe of te lui? Geen idee.
De heren zeggen dus tegen ons dat er helaas geen koffie is, wel een blikje frisdrank.
Ik blijf herhalen dat we toch echt koffie willen, wijs naar de dames en imiteer Jochem Meijer (wakker worden, wakker worden), maar het blijft zoals het is.
Geen koffie.
Een van de obers vraagt aan mij of ik misschien "crema" (zeep) heb: een produkt waarom hier heel veel gebedeld wordt.
Ik zeg dat ik die heb, maar alleen als we een kopje koffie kunnen kopen.
Dat blijft onmogelijk en als ik zeg: No coffee, no crema dan wordt dat een paar keer herhaald door de jongens die ons daarna vriendelijk uitzwaaien. Och, het maakt hun niet uit dat er niets verkocht is, alleen jammer van het zeepje...
We vervolgen de prachtige weg door de bergen met magnifieke uitzichten.
Om een uur of vier zitten we weer in een leuke casa op 50 meter van het centrale deel van het historisch centrum.
We wandelen wat door het stadje, over de totaal verlaten boulevard (op een hevig vrijend stelletje na), langs verwoeste nog wel bewoonde flats, door steegjes.
In een van de steegjes zijn we getuige van het uitbetalen aan de winnaar van een hanengevecht. De verliezer laat aan ons de toegetakelde haan zien waarvan de ogen zijn uitgepikt; de overwinaar wijst trots naar de dader. Ik word er bijna misselijk van....
Als we even later rustig op een terrasje denken te zitten, worden we het eerste halfuur belaagd door de plaatselijke bedelaars, die zeer vasthoudend zijn. Niemand van de bezoekers gaat in op hun wensen (zeg maar gerust: eisen!) en als dat na een half uur eindelijk duidelijk is, verleggen ze hun werkterrein naar 20 meter verderop, op het plein, maar pas nadat ze even samen een flinke neut hebben genomen uit hun fles rum.
's Avonds gaan we naar de casa la Trova waar een band speelt en gedanst wordt.
Nou ja, gedanst? Natuurlijk is het allemaal zeer ritmisch, maar ik zag zoiets veel eerder in de dierentuin bij parende paradijsvogels.
Het gaat heel ver hier...
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten