Laatste dagen Trinidad (1)
Gisteren hebben we samen met Dariel (de neef van onze casa-eigenaar die we trouwens nog niet gezien hebben) een excursie gemaakt naar het platteland rondom Trinidad.
Dariel is een goed verteller en hij legt ons uit hoe de mores was op de suikerplantages.
De hoge wachttoren was niet alleen een statussymbool, maar diende ook om de hele plantage te overzien (Werd er hard genoeg gewerkt door de slaven? Probeerde niemand er tussenuit te knijpen?) en met de grote bel die in de toren hing, werd aangegeven dat de werktijd begon en eindigde.
We zien de resten van de slavenhuisjes, waar - uniek hier in Cuba - de slaven met hun gezin mochten wonen. Dat was niet alleen toegestaan omdat het gezelliger leven was voor hen, maar ook omdat de vluchtpogingen dan afnamen en - misschien wel de belangrijkste reden - ze "produceerden" nieuwe werknemers: een veel goedkopere manier dan uit Afrika laten komen!
Hij laat aan de hand van de resten zien, hoe het productieproces van de suiker verliep en hoe het restproduct rum werd. Dit restproduct heeft langer standgehouden dan de suikerproductie, want daar worden ze hier niet meer rijk van.
We drinken koffie op een van de plantages (de enige toeristische plek die we tot nu toe zijn tegengekomen) bij de muziek van een tamelijk beroemde band en als ik even naar het sanitaire gedeelte ben geweest (ik bezoek die nog steeds veel frequenter dan me lief is) blijken we ineens weer een cd rijker te zijn!
Ook kopen we 2 mokjes bij een plaatselijke beroemde pottenbakker (foto's van beroemde bezoekers aan de muur: Castro bij de opa van de pottenbakker, de dochter van Che bij de huidige die momenteel elders in Cuba aan een groot kunstevenement meedoet). Uit deze mokjes wordt de plaatselijke cocktail gedronken waarvan we het recept ook meekrijgen. Ik ben benieuwd of de Canchanchara thuis ook zo lekker smaakt...
Nadat we 's middags weer een internetsessie gekocht en gebruikt hebben, slenteren we nog door de straatjes van Trinidad.
We hebben erop gerekend dat we door het armste gedeelte lopen. De door ons meegebrachte stukjes zeep vinden gretig aftrek. Op een gegeven moment staan er wel 8 kinderen bij ons die allemaal een zeepje of wat shampoo willen.
Ze zijn hartstikke blij als ze iets krijgen en dat geeft wel aan dat het niet alleen maar gezellig is in Cuba en dat de mensen echt gebrek hebben aan bepaalde basisproducten die ze maar mondjesmaat kunnen krijgen tegen de lage prijzen in de staatswinkels. In de overige winkels, als ze er al zijn, zijn de prijzen voor de gemiddelde Cubaan onbetaalbaar.
's Avonds is van enige somberheid over het leven totaal niks te merken.
In de casa de la musica, een openluchtpodium, is het - net als elke andere avond - weer een vrolijke boel met veel muziek en dansende mensen. We zien ook veel dansende mannenstellen: verrassend, dat hadden we hier niet verwacht!
Aan de andere kant: ik vind de machocultuur hier nogal meevallen. Vrouwen worden respectvol behandeld en ik zie veel jonge pappa's die met hun baby's lopen te pronken en met hun kinderen aan het spelen zijn (dan kan varieren van wat badderen langs de waterkant tot een potje knikkeren op straat).
Op het dakterras van onze casa hebben we - samen met een Oostenrijks koppel - heerlijk gedineerd (de kreeft is weer echt lekker!)
Na afloop krijgen de dames een bloem en de heren een sigaar en na een applausje voor de kokkin, een dankwoordje van Dariel.
't Is ontroerend om te ervaren zo welkom te zijn......
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten